IPPP3/4512-210/16-2/JF - VAT w zakresie stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski oraz prawa do odliczenia podatku naliczonego.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613 z późn. zm.) oraz § 6 pkt 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 10 marca 2016 r. (data wpływu 14 marca 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski oraz prawa do odliczenia podatku naliczonego - jest prawidłowe.

W dniu 14 marca 2016 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski oraz prawa do odliczenia podatku naliczonego.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Spółka jest niemiecką spółką kapitałową zarządzającą funduszami inwestycyjnymi, w tym również Funduszem, założoną i działającą na podstawie prawa niemieckiego. Spółka posiada zezwolenie na prowadzenie działalności finansowej, w tym zarządzanie aktywami Funduszu, udzielone przez niemiecki organ nadzoru nad rynkami finansowymi "Bundesanstalt für Finanzdienstleistungsaufsicht", będący odpowiednikiem organu nadzoru finansowego, jakim jest polska Komisja Nadzoru Finansowego, nadzorująca działalność polskich funduszy inwestycyjnych oraz podlega jego nadzorowi w tym zakresie.

Działalność inwestycyjna Funduszu obejmuje głównie lokowanie kapitału na rynku nieruchomości w różnych krajach, w tym także w Polsce. Fundusz nie jest odrębnym samoistnym podmiotem praw i obowiązków (tekst jedn.: nie posiada zdolności prawnej), w szczególności nie jest spółką kapitałową ani osobową, ani też jednostką organizacyjną nieposiadającą osobowości prawnej. Fundusz stanowi wyodrębniony majątek ("Sondervermögen"), którego prawnym właścicielem - jednakże działającym na rachunek inwestorów lokujących środki w Funduszu - jest Spółka.

Obecnie Fundusz zamierza rozpocząć działalność inwestycyjną w Polsce. Działalność ta ma być realizowana poprzez nabywanie w Polsce nieruchomości przeznaczonych na wynajem za wynagrodzeniem. Spółka będzie cywilnoprawnym właścicielem nabywanych nieruchomości.

W ramach czynności zarządczych, Spółka planuje zawarcie z podmiotami trzecimi umów najmu nieruchomości, których właścicielem będzie Spółka. W celu realizacji tych umów Spółka planuje również zawrzeć stosowne porozumienie z działającym na terytorium Polski podwykonawcą. Polski podwykonawca będzie upoważniony m.in. do prowadzenia wszelkich czynności związanych z bieżącą obsługą relacji z najemcami, jak również z codziennym użytkowaniem nieruchomości (usługi zarządcze).

W związku z planowanym prowadzeniem działalności przy wykorzystywaniu nieruchomości położonej w Polsce, Spółka może również nabywać inne usługi niezbędne do prawidłowego wykonywania działalności gospodarczej w Polsce polegającej na wynajmowaniu nieruchomości położonych w Polsce, m.in. takie jak: usługi notarialne, usługi doradcze, usługi prowadzenia ksiąg i rozliczeń podatkowych Spółki, usługi tłumaczeń, usługi ochrony, etc.

Z uwagi na planowane wykonywanie czynności podlegających opodatkowaniu Spółka dokonała rejestracji na potrzeby podatku VAT w Polsce.

Spółka ponadto zaznacza, iż:

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy prawidłowe jest stanowisko Spółki, zgodnie z którym w opisanym we wniosku zdarzeniu przyszłym Spółka w dniu nabycia nieruchomości uzyska stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce i w związku z tym wszelkie nabyte od tego dnia usługi, dla których miejsce świadczenia ustalane jest na podstawie art. 28b ust. 2 ustawy o VAT, będą opodatkowane w Polsce i Spółka będzie miała prawo do odliczenia podatku naliczonego od tych usług na podstawie art. 86 ust. 1 ustawy o VAT, przy uwzględnieniu treści art. 88 ustawy o VAT.

Zdaniem Wnioskodawcy:

W ocenie Spółki w opisanym we wniosku zdarzeniu przyszłym Spółka w dniu nabycia nieruchomości uzyska stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce i w związku z tym wszelkie nabyte od tego dnia usługi, dla których miejsce świadczenia ustalane jest na podstawie art. 28b ust. 2 ustawy o VAT, będą opodatkowane w Polsce i Spółka będzie miała prawo do odliczenia podatku naliczonego od tych usług na podstawie art. 86 ust. 1 ustawy o VAT, przy uwzględnieniu treści art. 88 ustawy o VAT.

1. Definicja stałego miejsca prowadzenia działalności w Rozporządzeniu Wykonawczym UE oraz w orzecznictwie TSUE

Ustawa o VAT oraz przepisy wykonawcze do ustawy nie definiują pojęcia "stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej". Termin ten został jednak zdefiniowany w Rozporządzeniu Wykonawczym UE, którego przepisy stosuje się bezpośrednio we wszystkich państwach członkowskich UE (nie wymagają implementacji do prawa krajowego).

Zgodnie z art. 11 ust. 1 Rozporządzenia Wykonawczego, na użytek stosowania art. 44 dyrektywy 2006/112/WE (dyrektywa Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej, Dz. U. L. 347 z dnia 11 grudnia 2006 r., dalej: "Dyrektywa VAT")"stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej" oznacza dowolne miejsce - inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika, (...) które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu odbiór i wykorzystywanie usług świadczonych do własnych potrzeb tego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.

Ponadto zgodnie z art. 11 ust. 2 Rozporządzenia Wykonawczego na potrzeby przepisów art. 45, art. 56 ust. 2 akapit 2 oraz art. 192a Dyrektywy VAT "stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej" oznacza dowolne miejsce - inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika, (...) które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu świadczenie usług, które wykonuje.

W świetle powyższych definicji stałe miejsce prowadzenie działalności powstanie w przypadku, gdy na terytorium innego państwa niż państwo, w którym podatnik posiada siedzibę, istniało będzie zaplecze techniczne i personalne umożliwiające temu podmiotowi

* odbiór nabywanych usług i

* wykorzystanie ich dla potrzeb tego stałego miejsca prowadzenia działalności.

Obydwie te przesłanki muszą zostać spełnione łącznie. Struktura, która umożliwi wyłącznie zakup usług, nie będzie wystarczająca.

Stąd, zgodnie z ust. 3 Rozporządzenia Wykonawczego, fakt posiadania numeru identyfikacyjnego VAT sam w sobie nie jest wystarczający, by uznać, że podatnik posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.

Pomocne dla zdefiniowania pojęcia "stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej" może być również odwołanie się do dorobku orzeczniczego Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej: "TSUE"). Należy bowiem wskazać, iż definicja "stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej" zawarta w Rozporządzeniu Wykonawczym stanowi, w istocie, usankcjonowanie ugruntowanego stanowiska prezentowanego w odniesieniu do stałego miejsca prowadzenia działalności w orzecznictwie TSUE. Fakt ten wyraźnie potwierdza pkt 14 preambuły do Rozporządzenia Wykonawczego, zgodnie z którym wyjaśnienie pojęcia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej powinno uwzględniać orzecznictwo TSUE.

Stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej było wielokrotnie przedmiotem rozważań TSUE. W szczególności należy wskazać na wyroki z dnia: 4 lipca 1985 r. w sprawie Gunter Berkholz przeciwko Finanzamt Hamburg-Mitte-Altstadt (C-168/84); 2 maja 1996 w sprawie Faaborg-Gelting Linien A/S przeciwko Finanzamt Flensburg (C-231/94); 7 maja 1998 r. w sprawie Lease Plan Luxembourg SA przeciwko Belgii (C-390/96); 17 lipca 1997 r. w sprawie ARO Lease BV przeciwko Inspecteur van de Belastingdienst Grote Ondememingen Amsterdam (C-190/95); 12 maja 2005 r. w sprawie RAL (Channel Islands) Ltd i in. przeciwko Commissioners of Customs Excise (C-452/03) czy z dnia 28 czerwca 2007 r. w sprawie Planzer Luxembourg przeciwko Bundeszentralamt für Steuem (C-73/06).

Zgodnie ze wskazówkami TSUE zawartymi w wyroku z dnia 4 lipca 1985 r. w sprawie Gunter Berkholz przeciwko Finanzamt Hamburg-Mitte-Altstadt (C-168/84), aby miejsce, w którym podatnik wykonuje działalność gospodarczą można było uznać za stałe miejsce prowadzenia działalności, muszą być łącznie spełnione następujące warunki: (i) miejsce to musi się charakteryzować pewną minimalną skalą działalności oraz (ii) muszą być w nim stale obecne zasoby ludzkie oraz techniczne konieczne do wykonywania działalności.

W podobnym tonie TSUE wypowiadał się również w innych sprawach. Przykładowo, w wyroku z dnia 28 czerwca 2007 r. w sprawie Planzer Luxembourg przeciwko Bundeszentralamt für Steuern, sygn. (C-73/06) TSUE wskazał, iż: "(...) zgodnie z utrwaloną linią orzecznictwa w dziedzinie podatku VAT pojęcie stałego przedsiębiorstwa wymaga minimalnej trwałości poprzez zgromadzenie stałych zasobów ludzkich i technicznych, koniecznych dla świadczenia określonych usług. (...) Owa minimalna trwałość oznacza zatem wystarczający stopień trwałości oraz strukturę, która z punktu widzenia zasobów ludzkich i technicznych jest w stanie umożliwić świadczenie danych usług w sposób niezależny (...)".

Uwzględniając regulacje zawarte w Rozporządzeniu Wykonawczym, a także tezy prezentowane w przytoczonym powyżej orzecznictwie TSUE, stwierdzić należy, że podatnik posiada stałe miejsce prowadzenia działalności, gdy spełnione zostaną następujące warunki:

Powyższe kryteria muszą zostać spełnione łącznie. W przypadku, gdy którekolwiek z nich nie zostanie spełnione, nie będzie można uznać, iż powstało stałe miejsce prowadzenia działalności.

W tym miejscu Spółka pragnie również zaznaczyć, iż zgodnie ze stanowiskiem doktryny " (...) istnienie stałego miejsca prowadzenia działalności powinno być oceniane casu ad casum (Bartosiewicz A, Unijne rozporządzenie VAT, Unimex, Wrocław 2012 str. 439). Inaczej bowiem będzie wyglądać potencjalne stałe miejsce prowadzenia działalności podatnika zajmującego się działalnością produkcyjną, a inaczej stałe miejsce podatnika zajmującego się działalnością usługową. Również warunek posiadania zaplecza technicznego i personalnego będzie się różnić w zależności od profilu wykonywanej działalności jak również modelu biznesowego przyjętego przez danego podatnika (np. pracownicy zatrudnieni bezpośrednio przez danego podatnika, zaplecze osobowe "zapewnione" przez inny podmiot - np. podwykonawcę, etc.).

W tym miejscu Spółka pragnie przytoczyć fragment opinii Rzecznika Generalnego M. Poiares Maduro z dnia 27 stycznia 2005 r. w sprawie RAL (Channel Islands) Ltd i in. przeciwko Commissioners of Customs Excise (C-452/03), w której stwierdzono, że: "Absolutnie nie jest niezbędne by osoby pracujące w salonach gier były pracownikami CI, aby uznać, że istniejący stały zakład należy do CI. Ponadto, jak na to słusznie wskazała Komisja w uwagach na piśmie oraz na rozprawie, niezbędna "struktura organizacyjna" będzie nieuchronnie różnić się w zależności od sektora, którego sprawa dotyczy".

2. Stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej Spółki w Polsce

W przedstawionym we wniosku zdarzeniu przyszłym Spółka planuje nabycie nieruchomości na terytorium Polski a następnie wykorzystywanie przez Wnioskodawcę tej nieruchomości do działalności gospodarczej, jako przedmiotu umowy najmu (przy czym w przyszłości możliwe jest również nabycie kolejnych nieruchomości położonych na terytorium Polski).

W celu realizacji umowy (umów) najmu, Wnioskodawca planuje zawrzeć porozumienie z działającymi na terytorium Polski podwykonawcą. Lokalny podwykonawca będzie upoważniony do prowadzania wszelkich czynności związanych z bieżącą obsługą relacji z najemcami jak również z codziennym użytkowaniem nieruchomości (usługi zarządcze). W związku z planowanym prowadzeniem działalności przy wykorzystywaniu nieruchomości położonej w Polsce, Spółka może również nabywać inne usługi pomocnicze, takie jak: usługi notarialne, usługi doradcze, usługi prowadzenia ksiąg i rozliczeń podatkowych Spółki, usługi tłumaczeń, usługi ochrony, etc.

W zakresie spełnienia warunku posiadania przez Spółkę zaplecza technicznego, w ocenie Spółki należy stwierdzić, iż planowany zakup nieruchomości i zawarcie umowy (umów) najmu powierzchni oraz korzystanie z usługi podwykonawców będzie, zdaniem Wnioskodawcy, wystarczającą przesłanką do uznania, iż na terytorium Polski powstanie struktura techniczna należąca do Spółki, charakterystyczna dla stałego miejsca prowadzenia działalności.

Spółka pragnie zaznaczyć, iż zgodnie z ugruntowanym podejściem organów podatkowych infrastruktura techniczna powinna pozostawać w ścisłym związku z dokonywaniem przez podatnika czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem VAT. Skoro zaś rodzajem działalności prowadzonej przez Spółkę jest najem nieruchomości, kryterium posiadania przez Spółkę odpowiedniego zaplecza technicznego powinno być oceniane właśnie przez pryzmat planowanej działalności. W efekcie, skoro to nieruchomość stanowi centralny element działalności gospodarczej Spółki, bez znaczenia pozostaje fakt, iż Spółka nie dysponuje innymi składnikami majątkowymi w Polsce (np. sprzętem biurowym, zapleczem biurowym, maszynami, etc.), które zwyczajowo konstytuują zaplecze techniczne.

Takie stanowisko znajduje również potwierdzenie w interpretacjach indywidualnych Ministra Finansów, np:

* interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 17 października 2012 r., sygn. IPPP3/443-737/12-2/SM, w której Minister Finansów stwierdził, iż skoro przedmiotem działalności opodatkowanej podatnika jest najem, posiadanie wyłącznie nieruchomości wypełnia przesłankę zaplecza technicznego: "Ponadto stwierdzić także należy, iż wypełnione jest kryterium posiadania odpowiedniego zaplecza technicznego. Przedmiotem działalności Spółki jest bowiem wynajem powierzchni biurowych i biurowo-magazynowych. a Wnioskodawca wykorzystuje przecież w tym celu posiadane w Polsce nieruchomości. Uwagi Spółki, iż nie posiada ona szeregu innych składników majątkowych (np. sprzętu biurowego) są nietrafne w zaistniałej sytuacji, biorąc pod uwagę przedmiot działalności Spółki, o którym mowa powyżej".

W zakresie spełnienia warunku posiadania przez Spółkę zaplecza personalnego, w ocenie Spółki należy stwierdzić, iż żadna z przytoczonych wcześniej definicji stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej nie przesądza, czy pod pojęciem "zaplecza personalnego" należy rozumieć wyłącznie osoby związane ze Spółką bezpośrednim stosunkiem pracy, czy też osoby świadczące na rzecz Spółki usługi na podstawie innych umów (np. umów cywilnoprawnych - umów zleceń, o dzieło, etc,). Co więcej, w ocenie Spółki w zależności od przyjętego modelu biznesowego możliwe jest również korzystanie z zaplecza personalnego innych podmiotów (np. pracownicy lokalnych podwykonawców, pracownicy spółek zależnych, osoby prowadzące własną działalność gospodarczą, etc.).

Spółka pragnie zaznaczyć, iż pomimo, że w przedstawionym we wniosku zdarzeniu przyszłym Wnioskodawca nie planuje zatrudniania na stałe własnych pracowników na terytorium Polski, model biznesowy przyjęty przez Spółkę powoduje, iż warunek posiadania przez Spółkę zaplecza personalnego zostanie spełniony. W szczególności Spółka będzie bowiem korzystać z zaplecza personalnego innego podmiotu, przy czym dostępność tego personelu będzie porównywalna z posiadaniem własnego zaplecza osobowego w Polsce.

Spółka pragnie zaznaczyć, iż zgodnie z planowanym porozumieniem pracownicy polskich kontrahentów (podwykonawców) będą zobowiązani do świadczenia na rzecz Spółki usług związanych z bieżącym zarządzaniem nieruchomością, w zakresie jakim jest to niezbędne do prawidłowego zarządu nieruchomością.

Dodatkowo, jeśli zajdzie taka konieczność, w Polsce przebywać mogą okresowo pracownicy Spółki z Niemiec uprawnieni do podejmowania decyzji biznesowych w imieniu Wnioskodawcy.

W związku z powyższym należy uznać, iż brak pracowników zatrudnionych bezpośrednio przez Spółkę na terytorium Polski nie przesądza o braku posiadania przez Wnioskodawcę wystarczającego zaplecza personalnego w Polsce.

Takie stanowisko znajduje również potwierdzenie w licznych interpretacjach indywidualnych Ministra Finansów, np:

* interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 8 sierpnia 2014 r., sygn. IPPP3/443-460/14-2/SM, w której Minister Finansów potwierdził, że wnioskodawca będący podmiotem zarządzającym funduszami inwestycyjnymi działającymi na rynku nieruchomości, będzie posiadał w Polsce stałe miejsce prowadzenia działalności pomimo braku własnych pracowników: "Wnioskodawca nie będzie posiadał w Polsce pracowników ani biura. Czynności wykonywane przez Wnioskodawcę w związku z nabywaną nieruchomością będą wykonywane albo przez pracowników Wnioskodawcy przebywających na stałe w Niemczech, albo przez podwykonawców. Do zakresu ich obowiązków służbowych będą jednak należały działania związane z planowanym prowadzeniem działalności w zakresie najmu nieruchomości w Polsce. Ponadto, pracownicy Wnioskodawcy mogą okresowo przebywać w Polsce w związku z posiadanymi lub planowanymi do nabycia nieruchomościami (np. z uwagi na toczące się negocjacje z dotychczasowymi właścicielami nieruchomości). Zapleczem technicznym w Polsce będzie nieruchomość, której nabycie planuje Wnioskodawca, i z której będzie czerpał pożytki z tytułu najmu. W związku z powyższym faktem działalność związana z planowanym najmem nieruchomości na terenie Polski charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednia strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego. Zostały zatem spełnione wszystkie przesłanki do uznania, że Wnioskodawca będzie posiadać na terenie Polski stałe miejsce prowadzenia działalności";

* interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 24 marca 2015 r., sygn. IPPP3/443-1257/14-2/JF, w której Minister Finansów potwierdził, że podmiot z Belgii posiadający na terytorium Polski nieruchomości, które wynajmuje za wynagrodzeniem, ma w Polsce stałe miejsce prowadzenia działalności, pomimo fizycznego obsługiwania nieruchomości przez pracowników lokalnego podwykonawcy: "Odnosząc się do wątpliwości Wnioskodawcy należy wskazać, że - jak wynika z okoliczności faktycznych sprawy - w przypadku świadczenia usługi najmu powierzchni w posiadanej nieruchomości Wnioskodawca w Polsce posiada własne zaplecze techniczne w postaci nieruchomości będących przedmiotem wynajmu. Wnioskodawca nie zatrudnia w Polsce pracowników. Jak wynika ze stanu faktycznego, czynności konieczne do bieżącej obsługi relacji z najemcami oraz związane z codziennym użytkowaniem nieruchomości w Polsce wykonywane są przez pracowników niezależnych polskich firm współpracujących ze Spółką. Natomiast czynności administracyjno-zarządcze wykonywane są przez pracowników samej Spółki w działach ulokowanych organizacyjnie poza Polską. (...) Zatem, działalność Wnioskodawcy związana z wynajmem nieruchomości na terenie Polski charakteryzuje się odpowiednią strukturą w zakresie własnego zaplecza personalnego dla uznania, że Wnioskodawca posiada na terenie Polski stale miejsce prowadzenia działalności gospodarczej. Tym samym należy stwierdzić, że w przedstawionym przypadku przy wykorzystaniu infrastruktury oraz personelu, w sposób zorganizowany oraz ciągły. Spółka prowadzi działalność w ramach której dokonuje czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług, a zatem, posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce w związku z wynajmem nieruchomości w Polsce".

W zakresie spełnienia warunku dysponowania przez stałe miejsce prowadzenia działalności wystarczającym poziomem stałości oraz niezależnością decyzyjną, w ocenie Spółki również te kryteria zostaną spełnione.

Nabyta przez Spółkę nieruchomość będzie bowiem samodzielnym, niezależnym od pozostałych aktywów Spółki przedmiotem (składnikiem majątkowym) umożliwiającym prowadzenie działalności gospodarczej w Polsce w sposób ciągły i zorganizowany (nieruchomość będzie przedmiotem umowy lub umów najmu).

Spółka również podkreśla, iż w jej ocenie działalność Spółki na terytorium Polski będzie się odznaczać wystarczającym dla istnienia stałego miejsca prowadzenia działalności stopniem "stałości" oraz niezależności. Umowa (umowy) najmu co do zasady będą bowiem zawierane długoterminowo, co oznacza, że działalność Spółki na terytorium Polski nie może zostać uznana za tymczasową lub przemijającą (w szczególności związaną z pojedynczą transakcją), zaś w ocenie Spółki aktywa w postaci jednej lub kilku nieruchomości w Polsce będą mogłyby być wykorzystywane do prowadzenia działalności gospodarczej Spółki w Polsce w sposób niezależny od działalności Spółki prowadzonej w Niemczech lub w innych państwach.

W ocenie Spółki powyższe ma przełożenie również w przypadku, gdy Spółka nie dokona nabycia innych nieruchomości w Polsce i, w efekcie, jedynym źródłem przychodów opodatkowanych Spółki będą dochody z najmu tylko jednej nieruchomości.

Biorąc pod uwagę całokształt okoliczności przedstawionych we wniosku o udzielenie interpretacji, zaplecze techniczne i personalne posiadane przez Spółkę będzie umożliwiało zarówno odbiór nabywanych przez Spółkę usług, jak również wykorzystywanie tych usług dla potrzeb tego stałego miejsca. Okoliczność, iż Spółka będzie posiadać w Polsce stałe miejsce prowadzenia działalności potwierdza również fakt, iż w oparciu o posiadaną w Polsce infrastrukturę Spółka będzie w stanie faktycznie prowadzić działalność gospodarczą podlegającą opodatkowaniu VAT (polegającą na najmie nieruchomości położonych w Polsce).

Takie stanowisko znajduje również potwierdzenie w interpretacjach indywidualnych Ministra Finansów, np:

* interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 15 czerwca 2012 r., sygn. IPPP3/443-234/12-4/KT, w której Minister Finansów stwierdził, że: "Uwzględniając wskazane w powołanym wyżej przepisie kryteria, stwierdzić należy, że podmiot posiada stałe miejsce prowadzenia działalności na terytorium kraju. jeżeli przy wykorzystaniu na jego terytorium infrastruktury oraz personelu, w sposób zorganizowany oraz ciągły, prowadzi działalność, w ramach której dokonuje czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług. Przyjąć zatem należy, że infrastruktura techniczna i zaangażowanie osobowe musi pozostawać w ścisłym związku z dokonywaniem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług".

Podsumowując, biorąc pod uwagę definicję stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej zawartą w Rozporządzeniu Wykonawczym UE, jak również przytoczone powyżej tezy orzeczeń TSUE, Spółka stoi na stanowisku, iż działalność związana z planowanym nabyciem nieruchomości w Polsce oraz jej wynajmowaniem będzie się charakteryzować wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, co skutkować będzie powstaniem stałego miejsca prowadzenia działalności w Polsce.

Moment powstania stałego miejsca prowadzenia działalności

Przepisy podatkowe nie regulują momentu powstania stałego miejsca prowadzenia działalności. Jednocześnie, ponieważ w celu uznania, że podatnik posiada stałe miejsce prowadzenia działalności w danym państwie, kryteria warunkujące powstanie tego stałego miejsca muszą zostać spełnione łącznie, w ocenie Spółki należy uznać, że stałe miejsce prowadzenia działalności co do zasady powstaje z chwilą spełnienia ostatniego warunku, od którego uzależnione jest powstanie stałego miejsca prowadzenia działalności.

W ocenie Spółki w analizowanym przypadku momentem powstania tego stałego miejsca prowadzenia działalności w Polsce będzie moment, w którym Spółka dokona zakupu nieruchomości w Polsce. Z tą chwilą wypełnione bowiem zostaną łącznie wszystkie kryteria warunkujące powstanie stałego miejsca prowadzenia działalności, jak również dopiero w momencie nabycia nieruchomości Spółka będzie faktycznie w stanie rozpocząć prowadzenie swojej podstawowej działalności opodatkowanej, polegającej na wynajmowaniu nieruchomości za wynagrodzeniem.

Prawo do odliczenia podatku naliczonego

Na podstawie art. 86 ust. 1 ustawy o VAT w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego. Prawo do odliczenia występuje z zastrzeżeniem wyjątków przewidzianych w ustawie o VAT (w szczególności przewidzianych w art. 88 ustawy o VAT).

Zgodnie z art. 88 ust. 3a pkt 7 ustawy o VAT, nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego faktury i dokumenty celne w przypadku gdy wystawiono faktury, w których została wykazana kwota podatku w stosunku do czynności opodatkowanych, dla których nie wykazuje się kwoty podatku na fakturze (w części dotyczącej tych czynności).

Kluczowe znaczenie dla oceny spełnienia przesłanek prawa do odliczenia ma kwestia miejsca świadczenia usług. Ponieważ jak Spółka wskazała powyżej, w jej ocenie z chwilą nabycia nieruchomości będzie ona miała stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce, to wszystkie usługi świadczone dla Spółki, dla których miejsce świadczenia ustalane będzie na podstawie art. 28b ustawy o VAT, będą opodatkowane w Polsce. Jeżeli więc usługi te będą miały związek z wykonywaniem czynności opodatkowanych VAT w Polsce, to Spółce będzie przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego, o ile nie zajdą okoliczności wskazane w art. 88 ustawy o VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.