IPPP3/4512-169/16-4/JF

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613 z późn. zm.) oraz § 6 pkt 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 12 lutego 2016 r. przesłanym zgodnie z właściwością przez Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi (data wpływu do tut. Biura 3 marca 2016 r.) uzupełnionym w dniu 21 marca 2016 r. za pośrednictwem platformy ePUAP na wezwanie tut. Organu z dnia 16 marca 2016 r. (skutecznie doręczone w dniu 21 marca 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania przemieszczenia towarów za niestanowiące wewnątrzwspólnotowego nabycia na podstawie art. 12 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku VAT - jest nieprawidłowe.

W dniu 3 marca 2016 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania przemieszczenia towarów za niestanowiące wewnątrzwspólnotowego nabycia na podstawie art. 12 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku VAT. Wniosek uzupełniony został w dniu 21 marca 2016 r. w odpowiedzi na wezwanie tut. Organu z dnia 16 marca 2016 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Spółka prawa niemieckiego (GmBH) jest zarejestrowanym w Polsce podatnikiem podatku od towarów i usług. Spółka zarejestrowała się w Polsce z uwagi na uwarunkowania biznesowe, bowiem nabywane na terenie Niemiec towary będą transportowane bezpośrednio od niemieckiego kontrahenta na terytorium RP i w tej sytuacji będzie miało miejsce w ocenie Spółki wewnątrzwspólnotowe nabycie tych towarów przez Spółkę niemiecką na terenie kraju. Towary te podlegać będą procesom produkcyjnym w polskim podmiocie (polska spółka z o.o.). Procesy te (usługi na rzeczowym majątku) będą zlecane polskiemu podmiotowi przez ich właściciela a więc Spółkę prawa niemieckiego czyli Wnioskodawcę. Towary będą przeznaczone do powrotnego wywozu w ramach dostawy wewnątrzwspólnotowej jednak wcześniej, jak wskazano wyżej, podlegać będą procesom produkcyjnym.

Spółka niemiecka zarejestrowana w Polsce wystawiać więc będzie faktury dokumentujące dostawy wewnątrzwspólnotowe a więc powrotny wywóz towarów na teren UE do spółki będącej niemieckim podatnikiem VAT - wnioskodawcy posługującego się niemieckim numerem podatkowym. Wywóz towarów będzie następował jednak dopiero po przeprowadzeniu na nich procesów produkcyjnych.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy przemieszczenie towarów spółki niemieckiej do Polski celem wykonania na nich prac polegających na wykonaniu koszy z materiału takiego jak drut, łańcuch, sprężyny, które to usługi na tych materiałach wykona polska spółka i wyrób końcowy wywieziony zostanie z kraju, należy uznać za spełniające warunki do uznania tego przemieszczenia za niestanowiące wewnątrzwspólnotowego nabycia mocą zapisów art. 12 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku VAT.

2. Czy w przypadku uznania przemieszczenia za nabycie wewnątrzwspólnotowe warunkiem koniecznym do zastosowania stawki 0% przy ponownym wywozie zakwalifikowanym jako dostawa wewnątrzwspólnotowa jest dokonywanie zapłaty na rachunek bankowy w terminie 60 dni od wydania towaru skoro właścicielem towaru jest jeden i ten sam podmiot tyle, że zarejestrowany w dwóch państwach Unii Europejskiej, który to wymóg wprowadza powołane w poz. 74 wniosku rozporządzenie Ministra Finansów.

Zdaniem Wnioskodawcy:

Ad 1.

W ocenie Spółki przemieszczenie towarów wymienionych w poz. 81 wniosku do Polski, z których wykonany zostanie całkiem inny towar (wyrób) nie spełnia definicji z art. 12 ust. 1 pkt 6 ustawy o VAT, a więc wskazanego w tym przepisie pojęcia "wykonanie na nich prac". Wydaje się, że ustawodawcy chodziło o przypadki tzw. procesów uszlachetniających, gdzie sprowadzane towary podlegają różnego rodzaju pracom zmieniającym ich właściwości przy zachowaniu ich pierwotnej funkcjonalności. Wykonanie prac, w wyniku których powstaje całkiem inny wyrób niż materiały pierwotne w ocenie Spółki nie wypełnia tego pojęcia bowiem wykracza poza potoczne rozumienie "wykonania na czymś prac".

Z tego powodu Wnioskodawca uznał za zasadne zarejestrowanie się dla celów polskiego podatku od towarów i usług niemniej uznał, iż istnieje wątpliwość czy prawidłowo interpretuje powyższe definicje.

Reasumując, Spółka będąca Wnioskodawcą uważa, że przemieszczenie powyższe stanowi nabycie wewnątrzwspólnotowe w rozumieniu art. 11 ust. 1, bowiem przemieszcza towary do Polski w celu wykorzystania ich w działalności gospodarczej, o czym mowa w tym przepisie.

Ad. 2.

W ocenie Spółki przepisy powyższego rozporządzenia co do konieczności otrzymania zapłaty na rachunek bankowy nie mają zastosowania do Spółki, skoro jest ona właścicielem towarów poddawanych tzw. usługom na rzeczowym majątku ruchomym już w momencie ich wewnątrzwspólnotowego nabycia i ich wywóz w ramach dostawy wewnątrzwspólnotowej odbywa się w ramach tzw. przemieszczenia nietransakcyjnego. W ocenie Spółki wymogi, jakie formułuje rozporządzenie mają na celu udowodnienie lub przynajmniej uprawdopodobnienie faktu nabycia i wywozu tych towarów. Są one więc niezbędne w przypadku dostawy wewnątrzwspólnotowej dla podmiotu obcego, jeśli towary sprzedawane nie są wywożone bezpośrednio, ale dopiero po wykonaniu na nich prac, o jakich mowa w § 7 ust. 2 pkt 4 rozporządzenia. Wykładnia celowościowa wskazuje więc, by wymogu zapłaty nie odnosić do sytuacji takiej jak ma miejsce w Spółce. Skoro przemieszcza ona własne towary na terytorium RP co implikuje ich nabycie wewnątrzwspólnotowe i konieczność rejestracji VAT UE i następnie będą one przedmiotem wywozu po ich przerobie, to skoro nie dojdzie do odpłatnego ich zbycia, ale przemieszczenie odbędzie się między dwoma podatnikami VAT zarejestrowanymi w różnych krajach UE, jednak będących jednym podmiotem gospodarczym, osobą prawną prawa niemieckiego, to wymaganie dokonania zapłaty wydaje się zupełnie niecelowe.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają:

Na podstawie art. 2 pkt 6 ustawy przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Przez wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 4, zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy, rozumie się nabycie prawa do rozporządzania jak właściciel towarami, które w wyniku dokonanej dostawy są wysyłane lub transportowane na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium państwa członkowskiego rozpoczęcia wysyłki lub transportu przez dokonującego dostawy, nabywcę towarów lub na ich rzecz.

Ponadto stosownie do art. 11 ust. 1 ustawy przez wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 4, rozumie się również przemieszczenie towarów przez podatnika podatku od wartości dodanej lub na jego rzecz, należących do tego podatnika, z terytorium państwa członkowskiego innego niż terytorium kraju na terytorium kraju, jeżeli towary te zostały przez tego podatnika na terytorium tego innego państwa członkowskiego w ramach prowadzonego przez niego przedsiębiorstwa wytworzone, wydobyte, nabyte, w tym również w ramach wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, albo zaimportowane, i towary te mają służyć działalności gospodarczej podatnika.

Przy czym w myśl art. 12 ust. 1 pkt 6 ustawy, przemieszczenia towarów, o którym mowa w art. 11 ust. 1, przez podatnika podatku od wartości dodanej lub na jego rzecz nie uznaje się za wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów, w przypadku gdy towary mają być przedmiotem wykonanych na terytorium kraju na rzecz tego podatnika usług polegających na ich wycenie lub wykonaniu na nich prac, pod warunkiem że towary po wykonaniu tych usług zostaną z powrotem przemieszczone na terytorium państwa członkowskiego, z którego zostały pierwotnie wywiezione.

Zgodnie z ustępem 2 cytowanego artykułu w przypadku gdy ustaną okoliczności, o których mowa w ust. 1, przemieszczenie towarów uznaje się za wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów.

Natomiast stosownie do art. 13 ust. 1 ustawy przez wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 5, rozumie się wywóz towarów z terytorium kraju w wykonaniu czynności określonych w art. 7 na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, z zastrzeżeniem ust. 2-8.

Jednocześnie na podstawie art. 13 ust. 3 ustawy za wewnątrzwspólnotową dostawę towarów uznaje się również przemieszczenie przez podatnika, o którym mowa w art. 15, lub na jego rzecz towarów należących do jego przedsiębiorstwa z terytorium kraju na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, które zostały przez tego podatnika na terytorium kraju w ramach prowadzonego przez niego przedsiębiorstwa wytworzone, wydobyte, nabyte, w tym również w ramach wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, albo sprowadzone na terytorium kraju w ramach importu towarów, jeżeli mają służyć działalności gospodarczej podatnika.

W przedmiotowym stanie faktycznym Wnioskodawca będący spółką prawa niemieckiego jest zarejestrowanym w Polsce podatnikiem podatku od towarów i usług. Spółka nabywa na terenie Niemiec towary, które są bezpośrednio transportowane od niemieckiego kontrahenta na terytorium Polski. Towary te podlegać będą procesom produkcyjnym (usługi na rzeczowym majątku) zleconym polskiemu podmiotowi przez ich właściciela towarów (Wnioskodawcę). Towary będą przeznaczone do powrotnego wywozu. Wywóz towarów będzie następował po przeprowadzeniu na nich procesów produkcyjnych.

Wątpliwość Wnioskodawcy dotyczy tego czy przemieszczenie towarów do Polski celem wykonania na nich prac polegających na wykonaniu koszy z materiału takiego jak drut, łańcuch, sprężyny, które to usługi na tych materiałach wykona polska spółka i wyrób końcowy wywieziony zostanie z kraju, należy uznać za spełniające warunki do uznania tego przemieszczenia za niestanowiące wewnątrzwspólnotowego nabycia mocą zapisów art. 12 ust. 1 pkt 6 ustawy.

Z art. 12 ust. 1 pkt 6 ustawy wynika, że za wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów nie uznaje się takiego ich przemieszczenia na terytorium Polski przez podatnika podatku od wartości dodanej lub na jego rzecz, w przypadku gdy na terytorium Polski na towarach tych mają zostać wykonane usługi, a po wykonaniu tych usług towary mają zostać z powrotem przemieszczone na terytorium państwa członkowskiego, z którego zostały przywiezione.

Istota usług świadczonych na ruchomym majątku rzeczowym opiera się na założeniu, że usługodawca otrzymuje od zleceniodawcy materiał i przetwarza go w taki sposób, aby otrzymać pożądany przez zleceniodawcę wyrób. Przepisy nie określają rodzaju, ani charakteru prac jakie mogą być wykonane w ramach usług na ruchomym majątku rzeczowym. Mogą to zatem być prace drobne, a także świadczenia złożone, wymagające zaangażowania wielu różnego rodzaju prac. W każdym przypadku otrzymuje się określony wyrób finalny spełniający wymagane kryteria. Nie ma wątpliwości, że w przypadku powierzania przez zleceniodawcę 100% materiałów, mamy do czynienia z usługami na majątku rzeczowym.

Z opisu sprawy wynika, ze Wnioskodawca w celu produkcji koszy transportuje na terytorium Polski do polskiego kontrahenta materiał do produkcji, tj. drut, łańcuch, sprężyny. Po wykonaniu usługi na powierzonym materiale wyrób końcowy (kosze) zostanie wywieziony z kraju. Zatem należy uznać, że w przedmiotowej sytuacji następuje przemieszczenie na terytorium Polski towarów (drut, łańcuch, sprężyny) w celu wykonania na nich usługi, w wyniku której powstaną kosze. Przy tym ww. kosze zostaną wywiezione z terytorium Polski. Należy zgodzić się z Wnioskodawcą, że przemieszczone do Polski materiały takie jak drut, łańcuch i sprężyny są innym towarem niż wywożone z Polski kosze. Jednakże - jak wskazano wyżej - przepis nie wskazuje rodzaju prac wykonanych na powierzonym materiale i w przypadku przemieszczenia towarów będących materiałami podstawowymi w procesie produkcji zamówionego towaru (koszy), zasadnym jest uznanie produkcji koszy za świadczenie usługi na materiale powierzonym przez Wnioskodawcę polskiej spółce z o.o.

Zatem na podstawie art. 12 ust. 1 pkt 6 ustawy Wnioskodawca nie będzie zobowiązany do rozpoznania w Polsce wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów w związku z przemieszczeniem materiału do produkcji koszty z Niemiec do Polski. Nie będzie również zobowiązany do rozliczenia wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów w związku z przemieszczeniem z Polski do Niemiec koszy powstałych w wyniku wykonania usługi przez polską spółkę z o.o.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy, że dla przemieszczenia towarów (drut, łańcuch, sprężyny) do Polski w celu produkcji koszy nie znajdzie zastosowanie art. 12 ust. 1 pkt 6 ustawy należy uznać za nieprawidłowe.

Tym samym pytanie nr 2 staje się bezprzedmiotowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.