IPPP3/4512-16/15-2/KB

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 9 stycznia 2015 r. (data wpływu 13 stycznia 2015 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do zastosowania stawki 0% dla dostawy paliwa na rzecz przewoźników lotniczych mających siedzibę na terenie Stanów Zjednoczonych Ameryki - jest prawidłowe.

W dniu 13 stycznia 2015 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do zastosowania stawki 0% dla dostawy paliwa na rzecz przewoźników lotniczych mających siedzibę na terenie Stanów Zjednoczonych Ameryki.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

P. Spółka Akcyjna (dalej: Spółka) jest producentem i dystrybutorem paliw silnikowych. W związku ze zmianą modelu sprzedaży paliwa lotniczego w grupie kapitałowej P. z dniem 1 stycznia 2014 r. nastąpiło przeniesienie działalności w tym zakresie bezpośrednio do Spółki. W ramach działalności, opisanej powyżej, Spółka dokonuje dostaw paliwa lotniczego na rzecz przewoźników mających siedzibę na terenie Stanów Zjednoczonych Ameryki (dalej: USA) oraz wykonujących przewozy w transporcie międzynarodowym, w ramach których miejscem startu lub miejscem lądowania jest port lotniczy na terenie Rzeczpospolitej Polskiej. Do dostaw paliwa lotniczego na rzecz przewoźników amerykańskich Spółka stosuje stawkę 0% VAT zgodnie z art. 83 ust. 1 pkt 18 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.) (dalej: ustawa o VAT), pomimo że przewoźnicy nie przekazują Spółce dokumentów wystawionych przez właściwe organy administracji USA potwierdzających że są oni uprawnieni do wykonywania międzynarodowych przewozów lotniczych.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy prawidłowe jest stanowisko Spółki, zgodnie z którym do dostawy paliwa dokonywanej przez Spółkę na rzecz przewoźników mających siedzibę w USA jest stosowana stawka 0% VAT bez prowadzenia dodatkowej dokumentacji oprócz uzyskania potwierdzenia miejsca siedziby przewoźnika, ponieważ umowa o transporcie lotniczym z USA stanowi, że na zasadzie wzajemności w odniesieniu do dostawy paliwa lotniczego na rzecz przewoźnika mającego siedzibę w USA będzie stosowane zwolnienie od opłat i należności celnych i podatkowych.

Zdaniem Wnioskodawcy:

W kontekście przepisu art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) umowa o transporcie lotniczym między Wspólnotą Europejską i jej państwami członkowskimi, z jednej strony, a Stanami Zjednoczonymi Ameryki, z drugiej strony (Dz. U.UE.L Z 2007 r. Nr 134, poz. 4), która została podpisana w Brukseli dnia 25 kwietnia 2007 r. i w Waszyngtonie dnia 30 kwietnia 2007 r. (dalej: Umowa), odnosi się w art. 11 do należności i opłat podatkowych i celnych, a więc jej postanowienia mogą być interpretowane przez ministra właściwego do spraw finansów publicznych.

Przedmiotowa Umowa jest umową mieszaną, zawartą zarówno przez Wspólnotę Europejską, jak też państwa członkowskie Unii Europejskiej z jednej strony. Stanowi zatem, z jednej strony - umowę międzynarodową ratyfikowaną przez Rzeczypospolitą Polską, z drugiej zaś - prawo wspólnotowe jako umowa międzynarodowa zawarta przez Wspólnotę Europejską.

Zgodnie z art. 11 ust. 1 Umowy statki powietrzne eksploatowane w międzynarodowych przewozach lotniczych przez przedsiębiorstwa lotnicze jednej strony, a także ich normalne wyposażenie, urządzenia naziemne, paliwa, smary, zapasy techniczne podlegające zużyciu, części zamienne (w tym silniki), zapasy pokładowe (obejmujące między innymi żywność, napoje i alkohol, tytoń i inne produkty przeznaczone do sprzedaży pasażerom lub do wykorzystania przez nich, w ograniczonych ilościach, podczas lotu) oraz inne artykuły przeznaczone do wykorzystywania lub wykorzystywane wyłącznie w związku z eksploatacją lub obsługą statków powietrznych eksploatowanych w międzynarodowych przewozach lotniczych są zwolnione, na zasadzie wzajemności, przy przylocie na terytorium drugiej strony z wszelkich ograniczeń przywozowych, podatków majątkowych i kapitałowych, opłat celnych, podatków akcyzowych oraz innych podobnych opłat i należności, które są: a) nakładane przez organy krajowe lub Wspólnotę Europejską; oraz b) nie są związane z kosztem świadczonych usług, pod warunkiem że wymienione wyposażenie i zapasy pozostają na pokładzie tych statków powietrznych, natomiast art. 11 ust. 2 pkt c) Umowy stanowi, że na zasadzie wzajemności, od podatków, opłat, ceł i należności wymienionych w ust. 1 niniejszego artykułu, z wyjątkiem opłat związanych z kosztem świadczonych usług, są również zwolnione paliwo, smary i zapasy techniczne podlegające zużyciu, przywiezione lub dostarczone na terytorium jednej ze stron, w celu użycia przez statki powietrzne eksploatowane w międzynarodowych przewozach lotniczych przez przedsiębiorstwo lotnicze drugiej strony, nawet jeżeli zapasy te mają zostać użyte w części podróży odbywającej się nad terytorium strony, na którym zostały one zabrane na pokład.

W opinii Spółki treść art. 11 ust. 1 i ust. 2 pkt c) Umowy, stanowi podstawę zwolnienia od wszelkich opłat i należności o charakterze celnym i podatkowym w przypadku dostawy paliwa lotniczego do statków powietrznych eksploatowanych w międzynarodowych przewozach lotniczych przez przedsiębiorstwo lotnicze drugiej umawiającej się strony. Należy podkreślić, że strona amerykańska przestrzega zobowiązań umownych i polscy przewoźnicy na terenie USA są zwolnieni od amerykańskiego podatku na paliwa lotnicze (sales tax). Zasada wzajemności nakazuje analogiczne traktowanie przewoźników amerykańskich na terenie Rzeczpospolitej Polskiej, co winno być rozumiane jako zastosowanie do dostawy paliwa lotniczego na ich rzecz stawki 0% VAT bez konieczności przedstawiania dodatkowej dokumentacji (w szczególności koncesji lub certyfikatu przewoźnika lotniczego zgodnie z art. 83 ust. 1f pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054)) przez przewoźnika amerykańskiego poza potwierdzeniem miejsca jego siedziby.

Zgodnie z art. 216 ust. 1 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, Unia może zawierać umowy z jednym lub z większą liczbą państw trzecich lub organizacji międzynarodowych, jeżeli przewidują to Traktaty, lub gdy zawarcie umowy jest niezbędne do osiągnięcia, w ramach polityk Unii, jednego z celów, o których mowa w Traktatach, albo gdy zawarcie umowy jest przewidziane w prawnie wiążącym akcie Unii, albo gdy może mieć wpływ na wspólne zasady lub zmienić ich zakres. Stosownie do treści ust. 2 Traktatu umowy zawarte przez Unię wiążą instytucje Unii i Państwa Członkowskie. Z chwilą wejścia w życie umowy zawarte przez Unię stają się integralną częścią unijnego porządku prawnego i należy je zaliczyć do źródeł prawa unijnego. Włączenie umów międzynarodowych do unijnego porządku prawnego skutkuje tym, że korzystają one z przymiotów źródeł tego prawa, w szczególności z pierwszeństwa przed prawem krajowym, oraz mogą być źródłem praw podmiotów indywidualnych, tj. wywierać bezpośredni skutek.

Rada Unii Europejskiej i przedstawiciele rządów państw członkowskich Unii zebrani w Radzie przyjęli decyzję 2007/339/WE z dnia 25 kwietnia 2007 r. w sprawie podpisania i tymczasowego stosowania Umowy o transporcie lotniczym między Wspólnotą Europejską i jej państwami członkowskimi, z jednej strony, a Stanami Zjednoczonymi Ameryki, z drugiej strony (Dz. U.UE.L 134 z 25 maja 2007 r., poz. 1).

Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 29 września 2014 r. (I FSK 1313/13) stwierdził, że przepis art. 11 Umowy o transporcie lotniczym (Dz. U.UE.L2007.134.4), stanowi integralną część porządku prawnego Unii Europejskiej, pomimo tego, że powyższa Umowa międzynarodowa nie weszła jeszcze w życie, a podlega jedynie tymczasowemu stosowaniu. Ponadto NSA wyraził pogląd, iż przedmiotowa Umowa międzynarodowa dotyczy przedsiębiorstw lotniczych stron Umowy, a więc linii lotniczych z jednego z krajów członkowskich, które dokonują przewozów lotniczych do Stanów Zjednoczonych Ameryki oraz przewoźników lotniczych z USA lądujących na terytorium Unii Europejskiej. Umowa o transporcie lotniczym nie stanowi żadnych dodatkowych warunków, które muszą spełniać linie lotnicze obu stron Umowy, w tym w szczególności nie wskazano, że te linie lotnicze muszą wykonywać "głównie przewozy na trasach międzynarodowych". Z tych też względów wymogi formalne przewidziane w art. 83 ust. 1f ustawy o VAT, które odnoszą się do "przewoźników lotniczych wykonujących głównie przewozy w transporcie międzynarodowym" nie mogą mieć wprost zastosowania do przewoźników lotniczych stron Umowy.

Mając powyższe na uwadze Spółka wnosi o potwierdzenie stanowiska przedstawionego w niniejszym wniosku.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.