IPPP3/443-993/10-2/IB - Opodatkowanie podatkiem VAT kosztów związanych ze świadczeniem usług serwisowych.

Pisma urzędowe

Status: Aktualne

Pismo z dnia 21 grudnia 2010 r. Izba Skarbowa w Warszawie IPPP3/443-993/10-2/IB Opodatkowanie podatkiem VAT kosztów związanych ze świadczeniem usług serwisowych.

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 4 października 2010 r. (data wpływu 6 października 2010 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania kosztów związanych ze świadczeniem usług serwisowych - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 6 października 2010 r. wpłynął ww. wniosek, o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania kosztów związanych ze świadczeniem usług serwisowych.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Sp. z o.o. (zwana, dalej Spółka) świadczy między innymi usługi serwisowe polegające na bieżącej naprawie statków, w szczególności silników okrętowych. Jakkolwiek Spółka posiada oddziały na terenie kraju, to jednak siedzibą Spółki jest Warszawa i tutaj także zatrudnieni są inżynierowie wykonujący w imieniu i na rzecz Spółki usługi serwisowe. W związku ze świadczeniem usług serwisowych pracownicy Spółki odbywają podróże w celu dotarcia na miejsce, gdzie znajduje się statek, a tym samym gdzie usługa serwisowa musi zostać wykonana. W przypadku, gdy statki znajdują się w porcie położonym na terytorium Polski pracownicy odbywają wyżej wskazane podróże najczęściej za pomocą samochodów. Samochody, którymi poruszają się pracownicy Spółki mogą być własnością Spółki, mogą być wynajmowane lub leasingowane przez Spółkę, jak również mogą być własnością pracowników (w takim przypadku Spółka jako pracodawca zwraca pracownikom koszty użycia samochodów w podróżach służbowych zgodnie z obowiązującymi regulacjami).

Oprócz kosztów związanych z używaniem samochodów, w związku z podróżami służbowymi, Spółka ponosi także inne koszty, takie jak koszty przelotów, koszty zakwaterowania etc.

Zgodnie z ustną umową zawartą pomiędzy Spółką a jej kontrahentami wynagrodzenie Spółki kształtuje się jako suma poszczególnych elementów kosztowych, takich jak wartość robocizny (wynagrodzenie Spółki za naprawę statku), koszt użycia samochodu, koszty przelotów, zakwaterowania oraz innych kosztów ponoszonych w związku ze świadczeniem usługi. Zgodnie z ustnymi ustaleniami poczynionymi pomiędzy Spółką a jej kontrahentem (na żądanie kontrahenta) faktura VAT wystawiana przez Spółkę i dokumentująca świadczenie usług serwisowych w odrębnej pozycji zawiera wykazaną wartość robocizny (wynagrodzenia Spółki), a w odrębnej pozycji koszty dojazdu (koszt użycia samochodu). Na fakturze VAT dokumentującej świadczenie usług serwisowych pozycja ta nosi różne opisy, najczęściej stosowany jest opis użycie samochodu serwisowego ("use of a service car") lub usługa transportowa. W odrębnych pozycjach na fakturze Spółka, na żądanie klienta, wykazuje także inne koszty związane ze świadczeniem usługi w szczególności koszty przelotów, koszty zakwaterowania etc.

Należy również podkreślić, iż Spółka nie wynajmuje samochodów kontrahentowi, na rzecz którego świadczona jest usługa serwisowa. W każdym przypadku samochodem przemieszczają się wyłącznie pracownicy, bądź współpracownicy Spółki. Spółka nie odsprzedaje klientom także innych usług, takich jak zakwaterowanie czy przelot, ponieważ z usług tych korzystają wyłącznie pracownicy Spółki w trakcie świadczenia usługi serwisowej na rzecz klienta.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w świetle przedstawionego powyżej stanu faktycznego oraz prawnego podstawa opodatkowania usługi serwisowej powinna być zwiększona o koszty użycia samochodu, zakwaterowania, przelotów oraz inne koszty związane ze świadczeniem usług serwisowych z uwagi na fakt, iż czynności polegające na "użyciu samochodu", zakwaterowaniu, przelotach etc., są czynnościami pomocniczymi w stosunku do czynności głównej (usługi serwisowej), a tym samym powinny być opodatkowane według zasad właściwych dla usługi głównej (usługi serwisowej).

W przypadku, gdy odpowiedź na pytanie 1 będzie negatywne, to czy wykonując czynność "użycia samochodu", zakwaterowania, przelotów etc. - traktowane jako usługi odrębne od usługi serwisowej - na rzecz podatnika nie mającego siedziby, ani miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju, usługi takie powinny być opodatkowane na zasadach ogólnych, tj. zgodnie z art. 28b ustawy o VAT, czyli w analizowanym przypadku poza terytorium kraju.

Zdaniem Wnioskodawcy:

Ad.1

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega między innymi odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Przez świadczenie usług - zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy o VAT - rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej, lub jednostki organizacyjnej nie mającej osobowości prawnej, która nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 ustawy o VAT.

Analizując zdarzenie opisane w stanie faktycznym nie można pominąć faktu, iż polska ustawa o VAT, a więc również przepisy przytoczone powyżej oparte są na unijnej Dyrektywie 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej. Przytoczony powyżej art. 5 oraz art. 8 stanowi de facto powtórzenie art. 2 ust. 1 lit. c) oraz art. 24 ust. 1 Dyrektywy 2006/112. W związku z tym przepisy polskiej ustawy o VAT należy interpretować także w świetle tej Dyrektywy. Z kolei na gruncie Dyrektywy 2006/112 art. 2 ust. 1 lit. c) (a za nią art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT) należy interpretować w ten sposób, iż jakiekolwiek każde świadczenie powinno być traktowane jako odrębna usługa i opodatkowana według odrębnych zasad właściwych dla tego świadczenia, to jednak w sytuacji, w której dana usługa składa się z szeregu czynności, wśród których można wyodrębnić czynność główną oraz czynności poboczne (które same w sobie nie mają ekonomicznej racji bytu bez świadczenia głównego) to świadczenia poboczne nie stanowią odrębnej usługi, lecz są elementem usługi złożonej. W praktyce oznacza to, iż czynności poboczne powinny być opodatkowane na zasadach właściwych dla świadczenia głównego. Nieracjonalne, nieposiadające żadnego uzasadnienia ekonomicznego byłoby sztuczne dzielenie usługi stanowiącej jedną całość w ujęciu ekonomicznym. Innymi słowy, jeżeli w ramach usługi można wyróżnić kilka czynności, wśród których czynności pomocnicze w stosunku do czynności głównej nie mają żadnego ekonomicznego znaczenia bez tej czynności głównej dla nabywcy i nie byłyby bez tej czynności głównej przedmiotem odrębnej transakcji - należy uznać, iż takie czynności nie powinny być wyodrębnione jako odrębna usługa, lecz powinny być opodatkowane na zasadach właściwych dla czynności głównej.3. Odnosząc przedstawioną powyżej analizę do sytuacji istniejącej w Spółce należy wskazać, iż nawet, gdyby uznać korzystanie z samochodów przez pracowników Spółki, ich przeloty, zakwaterowanie etc. jako odrębne czynności od usługi serwisowej, to należałoby uznać, iż stanowią one czynności pomocnicze w stosunku do czynności głównej, jaką jest usługa serwisowa, a tym samym powinny podlegać opodatkowaniu na zasadach właściwych dla usługi serwisowej. W analizowanym przypadku nie można bowiem mówić o samoistnym istnieniu usługi "użycia samochodu", odsprzedaży usługi zakwaterowania, przelotu czy innych czynności, które miałyby jakiekolwiek znaczenie dla kontrahentów Spółki. Klient nie jest zainteresowany nabyciem czynności polegającej na przejeździe pracowników Spółki z siedziby do miejsca, gdzie statek wymaga naprawy, przelotem pracowników, czy zakwaterowaniem w hotelach, lecz nabyciem usługi polegającej naprawie określonego elementu statku. Z tego też powodu dla klienta nie ma żadnego ekonomicznego znaczenia fakt, w jaki sposób pracownicy Spółki dotrą na statek, na którym ma zostać wykonana usługa serwisowa, czy też gdzie będą w trakcie naprawy mieszkać. Z wyżej wymienionych powodów nie ma podstaw do wyodrębniania, jako odrębnych usług w rozumieniu ustawy o VAT, czynności polegających na użyciu samochodu dla przejazdu do miejsca naprawy serwisowej, usługi zakwaterowania, przelotu, czy innej czynności i opodatkowania ich według innych zasad, niż usługa serwisowa. Tym samym wartości wyodrębnione na fakturze VAT w odrębnych pozycjach powinny podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na tych samych zasadach co usługa serwisowa.

Przedstawione powyżej stanowisko Spółki potwierdza także orzecznictwo Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości, jak również orzecznictwo polskich sądów administracyjnych. W orzeczeniu C-349/96 Europejski Trybunał Sprawiedliwości wskazał, iż "z art. 2 (1) VI Dyrektywy wynika, iż każde świadczenie usług musi być zasadniczo uznawane za odrębne i niezależne, i po drugie, świadczenie obejmujące jedną usługę z ekonomicznego punktu widzenia nie powinno być sztucznie dzielone, by nie zakłócić funkcjonowania systemu VAT," należy określić zasadniczo cechy transakcji w celu ustalenia, czy podatnik świadczy na rzecz klienta, który jest typowym klientem kilka odrębnych usług zasadniczych, czy też jedną usługę. Pojedyncze świadczenie ma miejsce zwłaszcza wtedy, gdy jedno lub więcej części składowych uznaje się za usługę zasadniczą podczas gdy inne elementy traktuje się jako usługi pomocnicze, do której stosuje się te same zasady opodatkowania co do usługi zasadniczej. Usługę należy uznać za usługę pomocniczą w stosunku do usługi zasadniczej, jeśli nie stanowi ona dla klienta celu samego w sobie, lecz jest środkiem dla lepszego wykorzystania usługi zasadniczej" (tłumaczenie zaczerpnięte z "Komentarza VI Dyrektywa VAT" pod redakcją K. Sach, C.H. Beck, 2003, str. 47). Analogiczne stanowisko zaprezentował także ETS w wyroku C-41/04. Ponadto, w wyroku tym ETS wskazał, iż, "uwypuklona w pytaniu okoliczność, że w umowie zostały przewidziane dwie odrębne ceny za dostarczenie oprogramowania bazowego i za jego przystosowanie nie jest w samo w sobie decydujące. Okoliczność ta nie przeczy bowiem ani obiektywnie ścisłemu związkowi, który został właśnie wskazany w odniesieniu do owej dostawy i przystosowania, ani ich przynależności do jednej transakcji gospodarczej" (J. Martini, Ł. Karpisiuk, "VAT w orzecznictwie ETS", Wydanie II, C.H.Beck, Warszawa 2007, str. 257).

Identyczne stanowisko prezentują także polskie sądy administracyjne. Przykładowo w wyroku z dnia 5 lipca 2006 r. (sygn. akt I FSK 945/05) NSA uznał, iż "przy czynnościach o charakterze kompleksowym (..) na które składa się czynność podstawowa, będąca ceną umowy zawartej przez podatnika z klientem, a także czynności pomocnicze niezbędne do wykonania czynności podstawowej, ustalając właściwą stawkę podatku od towarów i usług należy przyjmować jednolitą stawkę dla całego kompleksu czynności, biorąc pod uwagę charakter czynności podstawowej". Analogiczne stanowisko zawarł także NSA w wyroku z dnia 28 listopada 2007 r. (sygn. akt I FSK 1420/06). Z przytoczonych powyżej przykładowych wyroków sądów unijnych i polskich wynika więc, iż podobnie jak w analizowanym przypadku, jeżeli dana czynność nie ma sama w sobie znaczenia dla nabywcy, to nie powinna być traktowana jako odrębna usługa, lecz jako element usługi głównej, zamówionej przez klienta. Tym samym oznacza to, iż czynność pomocnicza powinna być opodatkowana według zasad właściwych dla usługi głównej (w analizowanym przypadku według zasad właściwych dla usługi serwisowej). Przytoczone powyżej wyroki potwierdzają również, iż nie ma znaczenia dla przedstawionego przez Spółkę stanowiska, zgodnie z którym świadczenia wyszczególnione w odrębnych pozycjach nie są odrębnymi usługami podlegającymi opodatkowaniu podatkiem VAT lecz elementem usługi serwisowej - fakt, iż ich wartość została wyodrębniona na fakturze VAT wystawionej przez Spółkę w odrębnej pozycji.

Ad. 2

W sytuacji, gdy odpowiedź na pytanie 1 będzie negatywna, tzn. Minister Finansów uzna, iż czynność "użycia samochodu", przelotów, zakwaterowania i inne czynności związane z podróżami pracowników w celu świadczenia usług są odrębnymi usługami podlegającymi opodatkowaniu podatkiem VAT, powstaje pytanie, w jaki sposób określić miejsce świadczenia tych usług, gdy są one świadczone na rzecz podatnika mającego siedzibę lub stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej poza terytorium Polski. Zdaniem Spółki usługi takie powinny być opodatkowane na zasadach ogólnych, to jest zgodnie z art. 28b ustawy o VAT. Zgodnie z powyższą regulacją, miejscem świadczenia usług, w przypadku, gdy usługa świadczona jest na rzecz podatnika jest miejsce, w którym usługobiorca posiada siedzibę, zaś w sytuacji gdy usługa świadczona jest dla stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej znajdującego się w innym państwie, niż siedziba nabywcy, miejscem opodatkowania tej usługi jest miejsce, gdzie usługobiorca posiada to stale miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.

W ocenie Spółki w analizowanym przypadku nie będą miały zastosowanie wyjątki od zasady ogólnej wynikające z art. 28b ustawy o VAT, w szczególności nie będzie miała zastosowania regulacja art. 28j ustawy o VAT, zgodnie z którym miejscem świadczenia usługi krótkoterminowego wynajmu środków transportu jest miejsce, w którym środek transportu jest faktycznie oddawany do dyspozycji usługobiorcy. Przepis ten nie będzie miał zastosowania w analizowanym przypadku, ponieważ Spółka nie udostępnia samochodu swojemu kontrahentowi. Należy bowiem pamiętać - co wskazano w sposób jednoznaczny w opisie stanu faktycznego - iż z samochodu korzystają wyłącznie pracownicy, bądź współpracownicy Spółki, którzy dokonują naprawy statku, bądź jego uszkodzonych elementów. Tym samym w analizowanym przypadku nie mamy do czynienia z usługą krótkoterminowego wynajmu środka transportowego. Z usługą krótkoterminowego wynajmu środka transportu mielibyśmy bowiem do czynienia, gdyby środki transportu (będące własnością Spółki lub będące w posiadaniu Spółki) były udostępnione przez Spółkę kontrahentowi, osobie reprezentującej kontrahenta, lub osobie wskazanej przez kontrahenta. Sytuacja taka nie ma miejsca w analizowanym przypadku, ponieważ o tym, kto będzie korzystał z samochodu decyduje wyłącznie Spółka (jako pracodawca), wskazując swojego pracownika, który ma dokonać naprawy statku lub jego części. Kontrahent Spółki nie nabywa więc żadnego prawa w stosunku do tego samochodu.

Zastosowania nie znajdzie w analizowanym przypadku także art. 28e ustawy o VAT regulujący miejsce opodatkowania usług związanych z nieruchomościami, w tym usług zakwaterowania. Spółka bowiem nie odsprzedaje usług zakwaterowania, ponieważ w hotelach w trakcie napraw serwisowych mieszkają wyłącznie pracownicy lub współpracownicy Spółki. Tak więc to Spółka decyduje, kto ma mieszkać w hotelu w trakcie napraw serwisowych. Z usługą zakwaterowania świadczoną przez Spółkę mielibyśmy zaś do czynienia, gdyby w hotelu mieszkał kontrahent, pracownik kontrahenta lub osoba wskazana przez kontrahenta. Taka sytuacja nie ma jednak miejsca.

Skoro więc w analizowanym przypadku nie znajdą zastosowania wyjątki od zasady ogólnej, w szczególności nie znajdzie zastosowania art. 28j oraz 28e ustawy o VAT regulujący miejsce świadczeń usług polegających na krótkoterminowym wynajmie środków transportu czy usług zakwaterowania, to usługi wyszczególnione w odrębnych pozycjach na fakturze VAT dokumentującej świadczenie usług serwisowych w tym usługi "użycia samochodu", zakwaterowania, przelotów etc. świadczone na rzecz podatnika mającego siedzibę lub stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej poza terytorium Polski będą opodatkowane w miejscu, gdzie nabywca posiada siedzibę, zaś w sytuacji gdy usługi świadczone są dla stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej znajdującego się w innym państwie, niż siedziba nabywcy (i terytorium Polski) - miejscem opodatkowania usług jest miejsce, gdzie usługobiorca posiada to stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej. Oznacza to, iż takie usługi będą opodatkowane poza terytorium Polski.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Na mocy art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

W myśl art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;

zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;

świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Zgodnie z art. 29 ust. 1 ustawy, podstawą opodatkowania jest obrót, z zastrzeżeniem ust. 2-22, art. 30-32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5. Obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy. Obrót zwiększa się o otrzymane dotacje, subwencje i inne dopłaty o podobnym charakterze mające bezpośredni wpływ na cenę (kwotę należną) towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika, pomniejszone o kwotę należnego podatku.

Według art. 106 ust. 1 ustawy, podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 2, 4 i 5 oraz art. 119 ust. 10 i art. 120 ust. 16.

W przedstawionym stanie faktycznym Wnioskodawca wskazał, iż świadczy między innymi usługi serwisowe polegające na bieżącej naprawie statków, w szczególności silników okrętowych. W związku ze świadczeniem usług serwisowych pracownicy Spółki odbywają podróże w celu dotarcia na miejsce wykonania usługi serwisowej tj. miejsca gdzie znajduje się statek. W przypadku, gdy statki znajdują się w porcie położonym na terytorium Polski pracownicy odbywają wyżej wskazane podróże najczęściej za pomocą samochodów. Oprócz kosztów związanych z używaniem samochodów, w związku z podróżami służbowymi, Spółka ponosi także inne koszty, takie jak koszty przelotów, koszty zakwaterowania etc.

Trzeba wskazać, że zarówno w orzecznictwie ETS, jak i sądów krajowych wskazuje się na konieczność traktowania, dla celów podatkowych, złożonego działania podatnika, jako jednolitej całości bez sztucznych podziałów. Tym samym w prawidłowo powołanym przez Wnioskodawcę wyroku Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości w sprawie C-349/96 Card Protection Plan Ltd, Trybunał uznał, że jeżeli dwa lub więcej niż dwa świadczenia (czynności) dokonane przez podatnika na rzecz konsumenta są tak ściśle powiązane, że obiektywnie tworzą w aspekcie gospodarczym jedną całość, której rozdzielenie miałoby sztuczny charakter, to wszystkie te świadczenia lub czynności stanowią jednolite świadczenie dla celów podatku od wartości dodanej.

Usługę należy uznać za usługę pomocniczą w stosunku do świadczenia zasadniczego, jeśli nie stanowi ona dla klienta celu samego w sobie, lecz jest środkiem w skutecznym wykorzystaniu świadczenia zasadniczego. Ważne jest, czy świadczenia są ze sobą ściśle powiązane w taki sposób, że samodzielnie nie przynoszą wymaganej praktycznej korzyści z punktu widzenia przeciętnego konsumenta. Nie ma znaczenia subiektywny punkt widzenia dostawcy lub odbiorcy świadczenia. Istnienie jednego świadczenia złożonego nie jest wykluczone z tego powodu, że do poszczególnych elementów wykazane są odrębnie ceny. Jeżeli jednak w skład świadczonej usługi wchodzić będą czynności, które nie służą wyłącznie wykonaniu czynności głównej, zasadniczej, lecz mogą mieć również charakter samoistny, to wówczas nie ma podstaw dla traktowania ich jako elementu usługi kompleksowej.

Zatem biorąc pod uwagę powyższe oraz przedstawione we wniosku okoliczności stwierdzić należy, że w przedmiotowej sprawie koszty związane z używaniem samochodów przez pracowników Wnioskodawcy, w związku z podróżami służbowymi, oraz inne koszty, takie jak koszty przelotów, koszty zakwaterowania etc. nie stanowią dla kontrahenta usługi samej w sobie, lecz jedynie element pomocniczy w wykonaniu usługi serwisowej. Jak bowiem wskazał Wnioskodawca, to On ponosi ww. koszty, które jedynie na podstawie porozumienia są mu zwracane przez kontrahenta jako jeden z elementów wynagrodzenia kształtujących cenę za wykonaną usługę główną tj. usługę serwisową.

Tym samym przedmiotową usługę serwisową należy traktować jak świadczenie główne, zaś ww. czynności polegające na "użyciu samochodu", zakwaterowaniu, przelotach etc. będą stanowić jak prawidłowo wskazał Wnioskodawca czynności pomocnicze w stosunku do ww. usługi głównej. Zatem ww. koszty Wnioskodawca winien traktować jako element kalkulacyjny wynagrodzenia stanowiącego obrót w rozumieniu powołanego wyżej art. 29 ust. 1 ustawy. Konsekwencją powyższego jest włączenie wskazanych przez Wnioskodawcę kosztów do podstawy opodatkowania z tytułu świadczonej usługi serwisowej, co winno być udokumentowane wystawieniem faktury VAT na całość świadczenia należnego od Wnioskodawcy, przy zastosowaniu stawki podatku odpowiadającej świadczonej usłudze serwisowej.

Reasumując, podstawa opodatkowania usługi serwisowej powinna być zwiększona o koszty użycia samochodu, zakwaterowania, przelotów oraz inne koszty związane ze świadczeniem usług serwisowych ponieważ stanowią one element pomocniczy, a tym samym cenotwórczy usługi głównej tj. przedmiotowej usługi serwisowej.

Z uwagi na fakt, iż odpowiedź na pytanie pierwsze jest prawidłowa, pytanie drugie staje się bezprzedmiotowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu zaistnienia zdarzenia przedstawionego w stanie faktycznym.

Na mocy ustawy z dnia 10 lipca 2008 r. o zmianie ustawy o swobodzie działalności gospodarczej oraz o zmianie niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 141, poz. 888), która zmieniała treść art. 14f § 1 ustawy - Ordynacja Podatkowa od dnia 20 września 2008 r. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej podlega opłacie w wysokości 40 zł. Oznacza to, że wszystkie wnioski, które wpływają do organów od wymienionej daty podlegają opłacie w wysokości 40 zł Z uwagi na fakt, iż Strona opłaciła wniosek o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczący podatku od towarów i usług w kwocie 160 zł w dniu 27 września 2010 r., a wniosek dotyczy jednego stanu faktycznego, różnica w kwocie 120 zł zostanie zwrócona na rachunek bankowy wskazany we wniosku zgodnie z art. 14f § 2a ustawy - Ordynacja podatkowa.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.

Opublikowano: http://sip.mf.gov.pl