IPPP3/443-983/12-2/KC

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 8 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 25 września 2012 r. (data wpływu 26 września 2012 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku posiadania stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce - jest prawidłowe.

W dniu 26 września 2012 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku posiadania stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca, spółka z siedzibą w Luksemburgu, jest międzynarodowym dostawcą usług w zakresie systemów płatności bezgotówkowych. Spółka jest zarejestrowana na potrzeby rozliczania podatku VAT w Polsce.

Spółka jest unijną instytucją płatniczą w rozumieniu art. 4 pkt 4 Dyrektywy 2007/64/WE z dnia 13 listopada 2007 i. w sprawie usług płatniczych, która posiada zezwolenie na świadczenie i wykonywanie usług płatniczych, o którym mowa w art. 10 Dyrektywy 2007/64/WE. Spółka świadczy usługi płatnicze w krajach Unii Europejskiej na podstawie Zezwolenia nr 06/10 wydanego przez Ministra Finansów Luksemburga dnia 18 stycznia 2010 r.

W ramach prowadzonej działalności na terenie Polski, Spółka oferuje usługi w zakresie kompletnych systemów płatniczych, tj. wynajem terminali płatniczych dla wszystkich najpopularniejszych kart, jak również acquiring płatności bezgotówkowych (są to szeroko pojęte usługi mające na celu rozliczanie płatności bezgotówkowych, w szczególności autoryzacja, clearing oraz rozliczenie).

Spółka odpowiada za centralne dokonywanie zakupów terminali, będących następnie przedmiotem najmu w poszczególnych krajach, w tym w Polsce. Podejmuje decyzje o zawarciu kontraktów na zakup terminali, jest też stroną umów kupna terminali oraz składa zamówienia na terminale u producentów. Spółka wynajmuje terminale płatnicze punktom handlowym lub usługowym na terytorium Polski, akceptującym płatności za swoje towary lub usługi dokonywane za pośrednictwem kart płatniczych (debetowych oraz kredytowych) oraz zajmuje się ich obsługą. Usługi powyższe świadczone są na podstawie umów najmu terminali zawieranych pomiędzy Spółką a przedsiębiorcami akceptującymi płatność za transakcje w postaci bezgotówkowej.

W związku z rozwojem działalności oraz w celu utrwalenia wizerunku firmy w Polsce, Spółka utworzyła w Polsce oddział - S. (Europe) S.A. Oddział w Polsce (dalej: "Oddział"), który zajmuje się promocją usług Spółki, pozyskiwaniem nowych klientów oraz posprzedażowym wsparciem klientów (tzw. helpdesk). Oddział nie prowadzi samodzielnie żadnej działalności, nie jest też w żaden sposób zaangażowany w samo świadczenie usług w zakresie kompletnych systemów płatniczych. Jak wskazano powyżej, stroną umów zakupu terminali, umów najmu terminali oraz umów o akceptowaniu bezgotówkowych środków płatniczych jest Spółka.

Pracownicy Oddziału nie są upoważnieni do samodzielnego ustalania bądź negocjowania treści postanowień umów, ze względów praktycznych mają natomiast upoważnienie do podpisywania samych umów, wynegocjowanych uprzednio przez Spółkę. Zatem to Spółka definiuje warunki umów oraz podejmuje decyzję o ich zawarciu.

Oddział zaangażowany jest jedynie w działalność marketingową, tj. przykładowo tworzenie broszurek reklamowych, wsparcie sprzedaży, kontakt bezpośredni z obecnymi oraz potencjalnymi klientami, analizę potrzeb oraz uwarunkowań technicznych od strony klienta, posprzedażowe wsparcie klienta. To Spółka bezpośrednio odpowiada za rzeczywiste rozliczenie transakcji, czyli wpłatę na konto przedsiębiorcy kwoty transakcji dokonanej kartą płatniczą przez użytkownika karty.

Należy ponadto podkreślić, iż w szczególności wszelkie czynności związane ze świadczeniem kompleksowej usługi rozliczania transakcji wykonywane są w całości poza terytorium Polski. Wynika to z faktu, iż personel odpowiedzialny za stronę organizacyjną i techniczną transakcji, a także cała infrastruktura techniczna, w tym serwery oraz inne urządzenia (wraz z oprogramowaniem) niezbędne do przetworzenia dokonanych transakcji, a następnie dokonania rozliczenia, znajdują się poza terytorium Polski i nie stanowią majątku Oddziału.

Również licencje organizacji płatniczych wymagane do prowadzenia systemu autoryzacji i rozliczeń transakcji bezgotówkowych zostały udzielone bezpośrednio Spółce, a nie Oddziałowi. Spółka nie posiada (i nie planuje tworzyć) w kraju zaplecza technicznego ani personalnego koniecznego do świadczenia wspomnianych usług.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w związku z charakterem prowadzonej działalności przez Spółkę, posiada ona stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce, w rozumieniu przepisów ustawy o VAT.

Stanowisko Spółki

Zdaniem Spółki, pomimo iż utworzyła ona Oddział w Polsce, ze względu na charakter prowadzonej działalności nie posiada ona stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce w rozumieniu przepisów ustawy o VAT.

UZASADNIENIE stanowiska Spółki

Kryteria stałego miejsca prowadzenia działalności w rozumieniu przepisów o VAT

Ustawa o VAT ani przepisy wykonawcze do ustawy nie definiują pojęcia "stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej". Wyjaśnienie tego terminu znalazło się jednak w Rozporządzeniu Wykonawczym Rady (UE) nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. ustanawiającym środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (dalej: "Rozporządzenie"). Należy podkreślić, że Rozporządzenie ma charakter wiążący i podlega bezpośredniemu zastosowaniu we wszystkich państwach członkowskich, nie wymaga ono zatem implementacji do prawa krajowego.

Zgodnie z Artykułem 11 ww. Rozporządzenia, na potrzeby stosowania art. 44 dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. W sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (dalej: "Dyrektywa VAT")"stale miejsce prowadzenia działalności gospodarczej" oznacza dowolne miejsce, inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika, które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu odbiór i wykorzystywanie usług świadczonych do własnych potrzeb tego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.

Wskazać przy tym należy, iż powyższa definicja stanowi usankcjonowanie ugruntowanego stanowiska prezentowanego w odniesieniu do stałego miejsca prowadzenia działalności przez Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej: "TSUE").

Przykładowo, w wyroku z dnia 28 czerwca 2007 r. w sprawie Planzer Luxembourg przeciwko Bundeszentralamt fur Steuern, sygn. (C-73/06) TSUE wskazał, iż "zgodnie z utrwaloną linią orzecznictwa w dziedzinie podatku VAT pojęcie stałego przedsiębiorstwa wymaga minimalnej trwałości poprzez zgromadzenie stałych zasobów ludzkich i technicznych, koniecznych dla świadczenia określonych usług. (...) Owa minimalna trwałość oznacza zatem wystarczający stopień trwałości oraz strukturę, która z punktu widzenia zasobów ludzkich i technicznych jest w stanie umożliwić świadczenie danych usług w sposób niezależny (...)."

W podobnym tonie TSUE wypowiadał się również w innych sprawach, m.in. w wyroku z dnia 4 lipca 1985 r. w sprawie Günter Berkholz przeciwko Finanzamt Hamburg-Mitte-Altstadt (C-168/84), z dnia 2 maja 1996 r. w sprawie Faaborg-Gelting Linien A/S przeciwko Finanzamt Flensburg (C-231/94), z dnia 7 maja 1998 r. w sprawie Lease Plan Luxenibourg SA przeciwko Belgii (C-390/96), czy też w wyroku z dnia 17 lipca 1997 r. w sprawie ARO Lease BV przeciwko Inspecteur van de Belastingdienst Grote Ondernemingen Amsterdam (C-190/95).

Uwzględniając regulacje zawarte w Rozporządzeniu oraz tezy prezentowane w orzecznictwie TSUE, stwierdzić należy, iż ze stałym miejscem prowadzenia działalności mamy do czynienia w przypadku, gdy:

* w miejscu tym istnieje stałe zaplecze techniczne i ludzkie niezbędne do świadczenia usług;

* istniejące zaplecze techniczne i ludzkie umożliwia świadczenie usług w sposób niezależny od głównego podmiotu;

* działalność prowadzona przez to stale miejsce prowadzenia działalności jest wykonywana w co najmniej minimalnym zakresie.

W przypadku, gdy którekolwiek z powyższych kryteriów nie jest spełnione, nie można uznać, iż dany podmiot posiada na terytorium kraju stale miejsce prowadzenia działalności.

Zaplecze techniczne i personalne

W celu ustalenia, czy Oddział Spółki stanowi stałe miejsce prowadzenia działalności, w pierwszej kolejności należy zbadać, czy Oddział ten posiada stałe zaplecze techniczne i ludzkie niezbędne do świadczenia usług.

W opinii Spółki powyższa przesłanka nie została spełniona. Jak wskazano w opisie stanu faktycznego głównym celem działalności Oddziału jest pełnienie funkcji wspierających wobec Spółki w obszarze promocji, pozyskiwania nowych klientów, obsługi posprzedażowej, nie zaś świadczenie usług polegających na wynajmie terminali i obsłudze rozliczeń płatności bezgotówkowych, które to usługi stanowią zasadniczy element działalności Spółki i są wykonywane wyłącznie poza granicami kraju. Zaplecze techniczne niezbędne do świadczenia usług rozliczania transakcji (serwery i inne urządzenia wraz z oprogramowaniem) oraz personel (obsługa ww. sprzętu) znajdują się w Luksemburgu oraz Szwajcarii.

Zaplecze techniczne oraz personalne posiadane przez Oddział jest dostosowane jedynie do ww. funkcji wspierających. Infrastruktura i zasoby ludzkie będące w dyspozycji Oddziału w żadnym wypadku nie są wystarczające do samodzielnego świadczenia usług w zakresie obsługi systemów płatniczych. Celem założenia Oddziału było przede wszystkim ułatwienie w bezpośrednim dotarciu do klientów Spółki na terytorium Polski.

Warto przy tym podkreślić, iż sam Oddział nie świadczy żadnych usług dla klientów Spółki. Personel zatrudniony w Oddziale wykonuje jedynie czynności techniczne w zakresie pozyskiwania nowych klientów oraz posprzedażowej obsługi dotychczasowych klientów (tzw. helpdesk). Jako że czynności te dotyczą polskich klientów Spółki, mając na uwadze utrzymanie poprawnego wizerunku i relacji z klientami, postanowiono, iż działania marketingowe oraz wsparcie posprzedażowe będzie prowadzone na terytorium kraju (w postaci Oddziału).

W ocenie Spółki, wobec przedstawionego powyżej ograniczonego zakresu czynności wykonywanych przez Oddział uznać należy, iż w analizowanym przypadku nie będzie spełniona wymagana przesłanka istnienia stałego zaplecza technicznego i personalnego niezbędnego do świadczenia usług Spółki na terytorium Polski.

Niezależność decyzyjna

Druga przesłanka wskazana w Rozporządzeniu oraz orzecznictwie TSUE wymaga, aby zaplecze techniczne i ludzkie umożliwiało świadczenie usług w sposób niezależny od działalności głównego podmiotu (tzw. niezależność decyzyjna). W przypadku Oddziału Spółki powyższa przesłanka z całą pewnością również nie jest spełniona, Oddział nie jest bowiem stroną zawieranych umów, zaś pracownicy Oddziału nie są upoważnieni do samodzielnego podejmowania decyzji (np. samodzielnego ustalania treści postanowień umowy).

W związku z powyższym Oddział nie posiada niezależności decyzyjnej niezbędnej do uznania, że stanowi on stałe miejsce prowadzenia działalności Spółki w Polsce.

Aspekt niezależności decyzyjnej jest również podnoszony w rozstrzygnięciach organów podatkowych. Przykładowo, w interpretacji indywidualnej z dnia 21 czerwca 2012 r. (sygn. IBPP2/443-284/12/IK) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach uznał, co następuje:

"Mając na uwadze przedstawiony stan prawny i zaistniały stan faktyczny należy stwierdzić, iż Wnioskodawca nie posiada na terytorium Wielkiej Brytanii stałego miejsca prowadzenia działalności, gdyż nie posiada w Wielkiej Brytanii własnej infrastruktury, która umożliwiałaby mu niezależne prowadzenie działalności gospodarczej. Wnioskodawca podnajmuje biuro, które służy wyłącznie w celu posiadania adresu w Wielkiej Brytanii dla celów rozliczeń VAT i CU. Adres ten jest tylko do korespondencji. Ponadto Spółka nie posiada na terytorium Wielkiej Brytanii maszyn lub urządzeń służących realizacji kontraktów. Spółka, co prawda, posiada własny personel, który może samodzielnie świadczyć określone czynności. Kontrakty w Wielkiej Brytanii realizowane są głównie przez oddelegowanych pracowników oraz 13 osób zatrudnionych w Wielkiej Brytanii. Jednakże, decyzje związane z działalnością prowadzona na terytorium Wielkiej Brytanii podejmowane są w Polsce: osoba upoważniona cło ich reprezentowania również urzęduje w Polsce. Zatem Wnioskodawca nie posiada własnego personelu w stopniu wystarczającym do umożliwienia sporządzania umów bądź podejmowania decyzji w zakresie zarządzania oraz nie posiada urządzeń technicznych."

W przytoczonej powyżej interpretacji organ podatkowy odniósł się do kwestii uznania za stałe miejsce prowadzenia działalności oddziału polskiego podatnika w Wielkiej Brytanii, podkreślając w szczególności, iż sam fakt realizowania kontraktów przez pracowników oddziału nie konstytuuje stałego miejsca prowadzenia działalności, o ile decyzje związane z działalnością podatnika zapadają w Polsce. Analogicznie, odnosząc powyższy przykład do przypadku Wnioskodawcy. Oddział Spółki w Polsce nie będzie stanowił stałego miejsca prowadzenia działalności, ponieważ wszelkie decyzje zarządcze, w szczególności odnośnie zawieranych umów z klientami, zapadają w siedzibie Spółki poza terytorium Polski. Oddział nie posiada zatem żadnej niezależności decyzyjnej.

Prowadzenie działalności w co najmniej minimalnym zakresie

Dodatkowo należy wskazać, że ze względu na fakt, iż Oddział nie jest stroną transakcji i nie świadczy samodzielnie usług związanych z wynajmem terminali i obsługą systemów płatności bezgotówkowych, nie jest spełniony ostatni z warunków dla uznania danego miejsca za stałe miejsce prowadzenia działalności, tj. prowadzenia działalności w choćby minimalnym zakresie. Przy czym kryterium to należy rozumieć w ten sposób, iż podmiot musi posiadać w danym miejscu minimum zasobów pozwalających na świadczenie przez niego usług.

Do powyższego zagadnienia odniósł się również TSUE w wyroku w sprawie C-231/94 pomiędzy Faaborg-Gelting Linien A/S a Finanzamt Flensburg (Niemcy), w którym podkreślono, iż jedną z przesłanek stałego miejsca prowadzenia działalności jest określona minimalna skala działalności, tzn. w miejscu tym znajdują się zarówno środki rzeczowe, jak i personel, który samodzielnie może świadczyć określone czynności.

Podobnie w wyroku C-190/95 w sprawie Aro Lease BV a Inspecteur van de Belastingdienst Grote Ondernemingen te Amsterdam TSUE stwierdził, iż przedsiębiorstwo, które nie posiada w państwie członkowskim ani własnego personelu, ani struktury organizacyjnej, która cechuje się wystarczającym stopniem trwałości, aby zapewnić ramy, w których mogłyby być zawierane umowy i podejmowane decyzje w zakresie zarządzania, nie może być uznane za posiadające stałe miejsce prowadzenia działalności w tym państwie (tak również w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 18 maja 2012 r. - sygn. IPPP3/443-238/12-3/SM).

W doktrynie przyjmuje się nadto, iż "stałe miejsce prowadzenia działalności powinno mieć w dyspozycji takie siły i środki, aby było w stanie wyświadczyć usługi, które sprzedaje. Tylko wówczas w odniesieniu do sprzedawanych usług może być ono uznane za stałe miejsce prowadzenia działalności." - Bartosiewicz A., Komentarz VAT, Kubacki R., LEX, 2012. W związku z powyższym, o stałym miejscu prowadzenia działalności można mówić tylko w sytuacji, gdy posiada ono w dyspozycji środki pozwalające na świadczenie usług.

Podsumowując, wobec faktu iż Oddział Spółki nie prowadzi jakiejkolwiek sprzedaży usług oraz nie posiada środków, które umożliwiłyby świadczenie usług w zakresie płatności bezgotówkowych, a jego jedynym zadaniem jest wykonywanie czynności wspierających świadczenie usług przez Spółkę, kryterium prowadzenia działalności nie jest spełnione.

Wykonywanie czynności podlegających opodatkowaniu VAT.

Niezależnie od przedstawionych powyżej kryteriów stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej, Spółka pragnie wskazać na jeszcze jedno kryterium, na które powołuje się orzecznictwo, a także organy podatkowe. Jest nim kryterium dokonywania czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług.

W tym miejscu Spółka chciałaby przywołać wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 28 lipca 2011 r. (sygn. akt III SA/Wa 3326/10), w którym Sąd odnosząc się do sytuacji, w której spółka zagraniczna posiada w Polsce przedstawicielstwo stwierdził, iż:

"Nie można też uznać, że Skarżąca Spółka posiada na terytorium Polski stałe miejsce prowadzenia działalności, Spółka w Polsce nie wykonuje żadnych czynności podlegających opodatkowaniu." I dalej: "Spółka błędnie wywodzi, że zwrot podatku od przedmiotowych usług będzie jej przysługiwać z tego względu, że usługi te wiążą się z jej miejscem prowadzenia działalności rozumianym jako miejsce funkcjonowania jej przedstawicielstwa w Polsce. W ocenie Sądu wskazane w art. 27 ust. 3 pkt 2 u.p.t.u. stałe miejsce prowadzenia działalności oznacza miejsce wykonywania czynności podlegających opodatkowaniu." Należy zauważyć, iż pomimo uchylenia art. 27 ustawy o VAT teza ta pozostaje aktualna również w obecnym stanie prawnym.

W przytoczonym wyroku WSA potwierdził zatem, iż brak wykonywania czynności opodatkowanych przez przedstawicielstwo na terytorium kraju jest równoznaczne z brakiem spełnienia przesłanek, o których mowa w orzeczeniach TSUE w kontekście istnienia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.

Jak Spółka wskazała w opisie stanu faktycznego, Oddział nie wykonuje żadnych czynności opodatkowanych (tekst jedn.: nie świadczy usług na rzecz polskich bądź zagranicznych kontrahentów). Tym samym, nie ma wątpliwości, iż również ta przesłanka istnienia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej nie jest spełniona.

Równocześnie Spółka pragnie podkreślić, iż - zgodnie ze stanowiskiem doktryny jak i organów podatkowych - sam fakt, iż dany podmiot jest zarejestrowany na potrzeby podatku VAT w innym kraju, nie przesądza jeszcze o stałym miejscu prowadzenia działalności tego podmiotu w tym kraju:" (...) sam fakt posiadania numeru identyfikacyjnego VAT sam w sobie nie jest wystarczający, by uznać, że podatnik posiada stale miejsce prowadzenia działalności gospodarczej." (Zubrzycki J., Leksykon VAT 2012, Unimex, Wrocław 2012, str. 439).

Konieczne jest łączne spełnienie pozostałych przesłanek, na co zwrócił uwagę m.in. Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji z dnia 15 czerwca 2012 r. (sygn. IPPP3/443- 234/12-4/KT), w której stwierdził, że: "podmiot posiada stale miejsce prowadzenia działalności na terytorium kraju, jeżeli przy wykorzystaniu na jego terytorium infrastruktury oraz personelu, w sposób zorganizowany oraz ciągły, prowadzi działalność, w ramach której dokonuje czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług."

Do kwestii tej odniósł się także Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji z dnia 29 grudnia 2011 r. (sygn. IPPP3/443-1294/11-4/LK), w której stwierdził, iż " (...) fakt zarejestrowania się Spółki dla celów VAT w Polsce nie implikuje posiadania przez nią stałego miejsca prowadzenia działalności w kraju w rozumieniu przepisów o VAT."

Utworzenie oddziału a powstanie stałego miejsca prowadzenia działalności

Spółka pragnie podkreślić, iż sam fakt utworzenia oddziału lub filii w innym kraju nie oznacza, że podatnik posiada tam stałe miejsce prowadzenia działalności.

Należy zwrócić uwagę, że zgodnie ze stanowiskiem doktryny "istnienie stałego miejsca prowadzenia działalności powinno być oceniane casu ad casum. Nie każdy oddział będzie w każdym przypadku stałym miejscem prowadzenia działalności". (Bartosiewicz A, Unijne rozporządzenie VAT, Unimex, Wrocław 2012 str. 439). W związku z powyższym fakt, czy dany podmiot posiada stałe miejsce prowadzenia działalności, nawet w przypadku posiadania przezeń oddziału, powinien być każdorazowo potwierdzony w oparciu o indywidualne cechy danej struktury. Te zaś w niniejszej sprawie jednoznacznie wskazują, iż Oddział Spółki nie stanowi stałego miejsca prowadzenia działalności.

Na potwierdzenie prawidłowości powyższego stanowiska Spółka pragnie przytoczyć interpretację indywidualną Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 18 maja 2010 (sygn. IPPP3/443-132/10-7/KG), w której organ stwierdza, że " (...) biorąc pod uwagę cel, w jakim tworzony jest Oddział stwierdzić należy iż nie zostało spełnione kryteriami stałości i niezależności prowadzonej działalności oraz odpowiednich zasobów ludzkich i technicznych. A zatem utworzony przez Wnioskodawcę na terytorium Polski Oddział nie spełnia przesłanek dla uznania go za stałe miejsce prowadzenia działalności."

W powyższej interpretacji organ potwierdził zatem, iż sam fakt posiadania przez dany podmiot oddziału na terytorium Polski nie przesądza o posiadaniu przez ten podmiot stałego miejsca prowadzenia działalności. Jeżeli bowiem oddział nie spełnia kryterium niezależności oraz posiadania odpowiednich zasobów ludzkich i technicznych (a tak jest niewątpliwie w przypadku Oddziału Spółki), nie stanowi on stałego miejsca prowadzenia działalności.

Podobne stanowisko zostało zaprezentowane przez Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy w interpretacji indywidualnej z dnia 14 maja 2010 r. (sygn. ITPP2/443-177/10/AK), w której organ uznał, iż oddział, który zajmuje się jedynie zbieraniem danych, które są następnie wykorzystywane przez spółkę macierzystą, nie ma stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce:" (...) miejscem świadczenia i opodatkowania usług księgowych na rzecz oddziału przedsiębiorcy zagranicznego, posiadającego siedzibę w kraju Unii Europejskiej innym niż Polska, z uwagi na fakt, iż działalności oddziału nie można przypisać przymiotu stałego miejsca prowadzenia działalności, jest terytorium kraju, w którym firma zagraniczna ma siedzibę, tj. terytorium Szwecji."

Z kolei w interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 11 października 2010 r. (sygn. IPPP3/443-680/10-2/SM) organ rozstrzygnął kwestię powstania stałego miejsca prowadzenia działalności w przypadku zatrudnienia przez oddział pracowników. Organ uznał, że "od momentu zatrudnienia pracowników Oddział będzie posiadał w Polsce odpowiednie zasoby ludzkie (...) powyższe zmiany spowodują, iż Spółka za pośrednictwem Oddziału będzie posiadać w Polsce stałe miejsce prowadzenia działalności, o którym mowa w art. 28b ustawy VAT"

W powyższej interpretacji Dyrektor uznał zatem, iż samo funkcjonowanie oddziału przy braku spełnienia kryteriów uznania go za stałe miejsce prowadzenia działalności nie powoduje powstania stałego miejsca prowadzenia działalności tego przedsiębiorcy.

Z uwagi na powyższe okoliczności, Spółka zwraca się z prośbą o potwierdzenie, że zaprezentowane przez nią stanowisko i rozumienie treści przepisów jest prawidłowe.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.