IPPP3/443-983/11-2/KT - Opodatkowanie podatkiem VAT odsetek za okres wydłużonego finansowania jako wynagrodzenia za świadczoną usługę.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 4 lipca 2011 r. (data wpływu 14 lipca 2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia z opodatkowania odsetek za okres wydłużonego finansowania jako wynagrodzenia za świadczoną usługę - jest nieprawidłowe.

W dniu 14 lipca 2011 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia z opodatkowania odsetek za okres wydłużonego finansowania jako wynagrodzenia za świadczoną usługę.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe:

Bank działając na podstawie przepisów ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Prawo bankowe (Dz. U. z 2002 r. Nr 72, poz. 665 z późn. zm.) świadczy na rzecz szeregu klientów usługi finansowe, w tym usługi finansowania działalności klientów oraz usługi faktoringu. W ramach ustalonych limitów, Bank nabywa wierzytelności przysługujące Klientom Banku od ich dłużników. Nabywane przez Bank wierzytelności pieniężne są bezsporne, nie obciążone prawami osób trzecich oraz wynikają wyłącznie z zawartych przez Klientów Banku umów dostawy towarów lub świadczenia usług. W ramach powyżej opisanej usługi, Bank przysługuje prawo regresu do Klienta w przypadku nie spłacenia wierzytelności przez dłużnika. Powyżej opisana usługa znana jest pod rynkową nazwą faktoringu niewłaściwego (niepełnego) - dalej: "faktoring niewłaściwy".

Z tytułu świadczenia usługi faktoringu niewłaściwego Bank otrzymuje od usługobiorcy (faktoranta) określone wynagrodzenie w formie:

* prowizji przygotowawczej,

* prowizji operacyjnej od każdej przekazanej faktorantowi kwoty, stanowiącej ustalony procent nominalnej wartości nabytej wierzytelności,

* odsetek dyskontowych - obliczanych w oparciu o z góry wskazany termin płatności, licząc od daty nabycia wierzytelności do terminu jej płatności określonego na fakturze, od nominalnej wartości wierzytelności,

* innych opłat i prowizji z tytułu dodatkowych usług.

Powyższe elementy wynagrodzenia Banku za poszczególne czynności stanowią wynagrodzenie za świadczenie kompleksowej usługi faktoringu niewłaściwego, którą Bank traktuje jako podlegające opodatkowaniu podstawową stawką podatku VAT.

Dodatkowo, może zaistnieć sytuacja, w której Bank będzie świadczył na rzecz faktoranta również dodatkową usługę w zakresie finansowania. W przypadku nie spłacenia przez dłużnika wierzytelności na rzecz Banku w terminie płatności określonym na fakturze, Bank podejmie się świadczenia usługi finansowania (kredytowania) faktoranta. W takiej bowiem sytuacji (i) Bank przysługuje prawo regresu do Klienta w stosunku do niespłaconej wierzytelności przez dłużnika, a (ii) faktorant jest w konsekwencji obowiązany do zapłaty na rzecz Banku odsetek, obliczanych za okres od dnia następnego po upływie terminu płatności określonego na fakturze do dnia poprzedzającego wpływ środków na rachunek Banku, wg umownie określonej stopy procentowej (odsetki za okres wydłużonego finansowania).

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w świetle przepisów ustawy o VAT obowiązujących od 1 stycznia 2011 r., odsetki za okres wydłużonego finansowania stanowią wynagrodzenie Banku z tytułu świadczenia usługi objętej zakresem zwolnienia od opodatkowania podatkiem VAT.

Stanowisko Wnioskodawcy:

Zdaniem Banku, w świetle przepisów ustawy o VAT obowiązujących od 1 stycznia 2011 r., odsetki za okres wydłużonego finansowania stanowią wynagrodzenie Banku z tytułu świadczenia usługi objętej zakresem zwolnienia od opodatkowania podatkiem VAT.

Zdaniem Banku, w świetle nowych regulacji o VAT, które weszły w życie 1 stycznia 2011 r., usługa faktoringu niewłaściwego, z tytułu której Bank otrzymuje wynagrodzenie w postaci prowizji, opłat i odsetek dyskontowych, podlega opodatkowaniu podatkiem VAT wg stawki podstawowej. Natomiast usługa wydłużonego finansowania (kredytowania), z tytułu której Bank otrzymuje wynagrodzenie w postaci odsetek za okres wydłużonego finansowania, będzie korzystała ze zwolnienia od opodatkowania podatkiem VAT.

Bank stoi na stanowisku, iż traktowanie odsetek za okres wydłużonego finansowania jako wynagrodzenia za świadczenie usługi dodatkowego finansowania objętej zakresem zwolnienia od podatku VAT, uzasadnione jest w szczególności charakterem świadczonej przez Bank usługi, która w tym zakresie polega na finansowaniu (kredytowaniu) działalności Klienta.

Poprawność przedstawionego powyżej stanowiska Banku, w świetle regulacji obowiązujących do 31 grudnia 2010 r., została potwierdzona przez Naczelnika Pierwszego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w piśmie z dnia 23 lipca 2004 r. sygn. 1MUS-147/VTR1/442-161/04/KB (dalej: "Pismo"), w którym organ podatkowy uznał, iż jeżeli dodatkowe finansowanie stanowi świadczenie osobne od usługi faktoringu, to może być traktowane jako usługa podlegająca zwolnieniu z opodatkowania podatkiem VAT.

Z dniem 1 stycznia 2011 r. przepisy o VAT, na podstawie których zostało wydane wyżej wymienione Pismo, uległy zmianie, tj. zlikwidowany został załącznik nr 4 do ustawy o VAT zawierający katalog usług podlegających zwolnieniu z opodatkowania podatkiem VAT. Jednocześnie katalog usług, które od dnia 1 stycznia 2011 r. podlegają zwolnieniu z VAT, został umieszczony bezpośrednio w treści art. 43 ustawy o VAT.

Znowelizowane przepisy o VAT przewidują, co do zasady, analogiczny (taka była intencja ustawodawcy) zakres usług zwolnionych z opodatkowania podatkiem VAT (w tym usług udzielania kredytów/pożyczek) jak i wyłączonych ze zwolnienia. W konsekwencji, zdaniem Banku, usługi faktoringu niewłaściwego i usługi kredytowania (finansowania), powinny być traktowane przez Bank identycznie jak dotychczas, również po wejściu nowych regulacji w życie, gdyż ich natura i charakter nie uległy zmianie.

Aktualna jest argumentacja w świetle nowych regulacji o VAT, że cechą odsetek za okres wydłużonego finansowania w przeciwieństwie do odsetek dyskontowych jest ich ścisłe powiązanie z faktycznym okresem korzystania przez faktoranta z wydłużonego finansowania (dyskonto jest obliczone w oparciu o z góry wskazany termin płatności oraz nie ulega zmniejszeniu/zwrotowi w przypadku spłaty wierzytelności przez odbiorcę wcześniej niż w ostatnim dniu terminu płatności określonego na fakturze).

Zdaniem Banku, wynagrodzenie Banku uzyskiwane z tytułu realizacji przedmiotowych umów nie ma jednolitego charakteru, gdyż dotyczy dwóch odrębnych usług, jakie są świadczone przez Bank na rzecz Klienta. Nie ulega wątpliwości, iż pobrane z góry prowizje, wszelkie opłaty czy odsetki dyskontowe są elementami wynagrodzenia Banku (faktora), które odnoszą się wyłącznie do świadczenia usługi faktoringu niewłaściwego.

Natomiast odsetki pobierane przez Bank (faktora) za okres wydłużonego finansowania stanowią wynagrodzenie z tytułu świadczenia usługi innej niż usługa faktoringu niewłaściwego, tj. usługi finansowania działalności Klienta (faktoranta). Finansowanie w okresie wydłużonego finansowania stanowi bowiem substytut finansowania w oparciu o umowę kredytu bankowego lub umowę pożyczki. Zgodnie bowiem z doktryną, "odsetki to nic innego jak wynagrodzenie za udostępnienie kapitału, tj. musi między nimi (odsetkami i kapitałem - przypis Banku) występować współzależność. Nie obejmują one wynagrodzenia za inne lub dodatkowe usługi." (za: Klaus Vogel, Klaus Vogel on Double Taxation Conventions, Kluwer Law International 1997, str. 739).

Zgodnie z art. 43 ust. 1 ustawy o VAT obowiązującej do 31.12. 2010 r. oraz art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy o VAT obowiązującej po 1 stycznia 2011 r., usługa finansowania świadczona zarówno przez Bank w oparciu o umowę kredytu bankowego, jak i przez podmiot nie będący bankiem na podstawie umowy pożyczki - jako usługa pośrednictwa finansowego - jest zwolniona od podatku VAT.

Konsekwentnie, usługa polegająca na finansowaniu działalności podmiotu świadczona w efekcie wcześniejszego wykonania usługi faktoringu niewłaściwego, zarówno w świetle dotychczasowych jak i nowych regulacji obowiązujących po 1 stycznia 2011 r., powinna być traktowana dla celów podatku VAT w sposób spójny i - jako usługa pośrednictwa finansowego - również podlegać zwolnieniu z opodatkowania.

W związku z powyższym, Bank stoi na stanowisku, że również po wejściu w życie nowych przepisów o VAT:

* wszystkie elementy wynagrodzenia należnego Bankowi z tytułu świadczenia usługi faktoringu niewłaściwego stanowią wynagrodzenie za usługę podlegającą opodatkowaniu podatkiem VAT,

* odsetki należne Bankowi za okres wydłużonego finansowania stanowią wynagrodzenie z tytułu świadczenia osobnej od usługi faktoringu niewłaściwego usługi finansowania, korzystającej ze zwolnienia z opodatkowania podatkiem VAT.

Podsumowując, zdaniem Banku, usługa finansowania, z tytułu której Bank otrzymuje wynagrodzenie w postaci odsetek za okres wydłużonego finansowania, stanowiąca usługę odrębną od usługi faktoringu niewłaściwego, również w świetle nowych regulacji o VAT obowiązujących od 1 stycznia 2011 r. korzysta ze zwolnienia od opodatkowania podatkiem VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług, (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem VAT podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez dostawę towarów, w myśl art. 7 ust. 1 ustawy, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...), natomiast stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

W myśl art. 5a ww. ustawy, towary lub usługi będące przedmiotem czynności, o których mowa w art. 5, wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, są identyfikowane za pomocą tych klasyfikacji, jeżeli dla tych towarów lub usług przepisy ustawy lub przepisy wykonawcze wydane na jej podstawie powołują symbole statystyczne.

Zgodnie z art. 29 ustawy, podstawą opodatkowania jest obrót, z zastrzeżeniem ust. 2-21, art. 30-32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5. Obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy lub osoby trzeciej. Obrót zwiększa się o otrzymane dotacje, subwencje i inne dopłaty o podobnym charakterze mające bezpośredni wpływ na cenę (kwotę należną) towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika, pomniejszone o kwotę należnego podatku.

Ze złożonego wniosku wynika, iż Wnioskodawca w ramach prowadzonej działalności świadczy na rzecz Klientów usługi finansowe, w tym usługi finansowania działalności klientów oraz usługi faktoringu. W ramach ustalonych limitów, Bank nabywa wierzytelności przysługujące Klientom Banku od ich dłużników. Nabywane przez Bank wierzytelności pieniężne są bezsporne, nie obciążone prawami osób trzecich oraz wynikają wyłącznie z zawartych przez Klientów Banku umów dostawy towarów lub świadczenia usług. W ramach powyżej opisanej usługi, Bank przysługuje prawo regresu do Klienta w przypadku nie spłacenia wierzytelności przez dłużnika. Opisana usługa jest usługą tzw. faktoringu niewłaściwego. Z tytułu świadczenia tej usługi Bank otrzymuje od usługobiorcy (faktoranta) wynagrodzenie w formie: prowizji przygotowawczej, prowizji operacyjnej od każdej przekazanej faktorantowi kwoty, stanowiącej ustalony procent nominalnej wartości nabytej wierzytelności, odsetek dyskontowych - obliczanych w oparciu o z góry wskazany termin płatności, licząc od daty nabycia wierzytelności do terminu jej płatności określonego na fakturze, od nominalnej wartości wierzytelności, a także innych opłat i prowizji z tytułu dodatkowych usług. Powyższe elementy wynagrodzenia Banku za poszczególne czynności stanowią wynagrodzenie za świadczenie kompleksowej usługi faktoringu niewłaściwego, którą Bank traktuje jako podlegające opodatkowaniu podstawową stawką podatku VAT.

Dodatkowo, może zaistnieć sytuacja, w której Bank będzie świadczył na rzecz faktoranta również dodatkową usługę w zakresie finansowania. W przypadku nie spłacenia przez dłużnika wierzytelności na rzecz Banku w terminie płatności określonym na fakturze, Bank podejmie się świadczenia usługi finansowania (kredytowania) faktoranta. W takiej bowiem sytuacji Bankowi przysługuje prawo regresu do Klienta w stosunku do niespłaconej wierzytelności przez dłużnika, a faktorant jest w konsekwencji obowiązany do zapłaty na rzecz Banku odsetek, obliczanych za okres od dnia następnego po upływie terminu płatności określonego na fakturze do dnia poprzedzającego wpływ środków na rachunek Banku, wg umownie określonej stopy procentowej (odsetki za okres wydłużonego finansowania).

Należy zauważyć, że usługi faktoringu nie zostały zdefiniowane w polskich przepisach prawa i należą do tzw. umów nienazwanych. Co do zasady faktoring polega na tym, że faktorant przenosi na faktora wierzytelność, a faktor zobowiązuje się zapłacić faktorantowi jej wartość nominalną pomniejszoną o dyskonto uwzględniające wynagrodzenie faktora oraz świadczyć na jego rzecz dodatkowe usługi. Podkreślenia wymaga fakt, iż skutkiem jaki wywołuje umowa faktoringu jest zmiana osoby wierzyciela. Zmiana ta dokonywana jest w oparciu o przepisy zawarte w ustawie z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.), w Księdze trzeciej, Tytule IX, Dziale 1 Zmiana wierzyciela. Zgodnie z art. 509 Kodeksu cywilnego, wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba, że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu lub właściwości zobowiązania.

Z powyższego wynika, iż główną istotą faktoringu jest zmiana podmiotu uprawnionego (wierzyciela) w następstwie cesji (przelewu) wierzytelności. Umowa faktoringu niezależnie od wyżej wskazanego skutku, jaki wywołuje, tj. zmiany osoby wierzyciela, może powodować powstanie po stronie świadczącego ją podmiotu także inne skutki, np. zobowiązanie do zapewnienia drugiej stronie umowy finansowania, prowadzenia jej rozliczeń itp. Umowa ta może zawierać zatem także elementy charakterystyczne dla innych stosunków prawnych np. umowy pożyczki, kredytu.

Faktoring nie jest tożsamy wyłącznie z cesją wierzytelności, obejmuje bowiem różne dodatkowe czynności - usługi. Dwie podstawowe cechy faktoringu to: cesja wierzytelności i umowa o świadczenie usług. W tym miejscu należy wskazać, że ustawa o podatku od towarów i usług nie uzależnia opodatkowania usług faktoringu od rodzaju umowy zawartej pomiędzy stronami, co oznacza, że każdy typ faktoringu podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, jako odpłatne świadczenie usług, w myśl art. 8 ust. 1 ustawy.

Podkreślenia wymaga również, że usługa faktoringowa ma charakter złożony i obok podstawowej czynności, jaką jest przelew wierzytelności, przedmiotem faktoringu czynią strony często szereg usług, jakie podmiot faktoringowy ma wykonać na rzecz przedsiębiorcy. Nazywane są one czynnościami dodatkowymi.

Owe dodatkowe czynności podmiotu faktoringowego o charakterze usługowym obejmują m.in.:

* przyjmowanie ryzyka wypłacalności dłużników,

* windykację należności,

* finansowanie przez dyskonto, udzielanie pożyczek,

* monitorowanie dłużników,

* wypłacanie zaliczek na poczet przyszłych należności,

* sporządzanie i wysyłanie monitów w przypadku nieterminowej zapłaty ze strony dłużników, -okresowe sprawdzanie stanu wypłacalności dłużników,

* kierowanie upomnień do dłużników opieszałych.

Konwencja Ottawska uchwalona w roku 1988 dotycząca faktoringu międzynarodowego mówi o tym, że faktor powinien zobowiązać się do wykonania co najmniej dwóch wymienionych czynności.

Usługa factoringu nie jest zatem usługą jednorodną.

W celu ustalenia, dla celów VAT, czy świadczenie usług obejmujące kilka części składowych należy traktować jako jedno świadczenie, czy też jako dwa lub więcej świadczeń wycenianych odrębnie, należy przede wszystkim wziąć pod uwagę interpretacje treści przepisu artykułu 2 ust. 1 VI Dyrektywy (obecnie art. 2 ust. 1 lit. c) Dyrektywy 2006/112/WE Rady Unii Europejskiej z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej), zgodnie z którym każde świadczenie usług powinno być traktowane jako odrębne i niezależne oraz fakt, iż świadczenie obejmujące z ekonomicznego punktu widzenia jedną usługę nie powinno być sztucznie dzielone, co mogłoby prowadzić do nieprawidłowości w funkcjonowaniu systemu podatku VAT,

Powyższa kwestia była przedmiotem rozważań Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (poprzednia nazwa Europejski Trybunał Sprawiedliwości). W orzeczeniu z dnia 25 lutego 1999 r., zapadłym w sprawie C-349/96, Trybunał stwierdził, iż " (...) pojedyncze świadczenie ma miejsce zwłaszcza wtedy, gdy jedna lub więcej części składowych uznaje się za usługę zasadniczą, podczas gdy inny lub inne elementy traktuje się jako usługi pomocnicze, do których stosuje się te same zasady opodatkowania, co do usługi zasadniczej. Usługę należy uznać za usługę pomocniczą w stosunku do usługi zasadniczej, jeśli nie stanowi ona dla klienta celu samego w sobie, lecz jest środkiem do lepszego wykorzystania usługi zasadniczej (...)".

Wskazane powyżej przykładowo czynności nie stanowią usług odrębnych od usługi faktoringu, bowiem stanowią one integralną część usługi faktoringu i nie mogą być z niej wydzielane.

Z treści złożonego wniosku wynika, iż Strona zawiera z klientami umowy faktoringu. Zasadniczą usługą zatem w przedmiotowej sprawie są świadczone usługi factoringu, a inne czynności wykonywane w ramach zawartych umów są czynnościami pomocniczymi, dodatkowymi do zawartej umowy i ich samoczynne istnienie nie znajduje żadnych podstaw prawnych. Bez zawartych umów pomiędzy kontrahentami, te czynności dodatkowe nie byłyby realizowane. Również kwoty odsetek za wydłużone finansowanie nie byłyby pobierane, gdyby nie doszło do podpisania umowy (w tym przypadku umowy faktoringu). Finansowanie działalności klienta jest tylko jednym z elementów umów zawieranych przez Wnioskodawcę z klientami.

Podkreślić należy, iż zapewnienie finansowania klienta banku upodabnia w tej części faktoring do usług kredytowych, jednakże nie zmienia to faktu, iż należne Bankowi z tego tytułu odsetki są elementem wynagrodzenia za świadczoną kompleksową usługę. Charakter tej kompleksowej usługi wynika wprost z zawartej umowy. Zatem wszystkie czynności podejmowane przez Bank (nabycie wierzytelności, finansowanie Klienta, czynności administracyjne) w zamian za określone wynagrodzenie składają się łącznie na usługę faktoringu.

W przedstawionych przez Wnioskodawcę okolicznościach podział świadczonej, jednorodnej usługi na usługę finansowania (tj. usługę o charakterze kredytowym) oraz usługę związaną z nabyciem wierzytelności jest podziałem sztucznym, szczególnie, że dokonywany jest w ramach jednej umowy faktoringu. Usługi finansowania klienta, wbrew twierdzeniu Strony, nie stanowią usługi odrębnej od usługi faktoringu, stanowią one bowiem integralną część usługi faktoringu i nie mogą być z niej wydzielane.

Biorąc pod uwagę przedstawione przez Wnioskodawcę okoliczności oraz treść wyżej powołanego art. 29 ust. 1 ustawy należy stwierdzić, iż należne Bankowi wynagrodzenie, na które składają się opłata przygotowawcza, kwota prowizji operacyjnej, kwota odsetek dyskontowych, kwoty innych opłat i prowizji z tytułu dodatkowych usług, w tym usługi wydłużonego finansowania, stanowią łącznie wynagrodzenie za świadczone przez Wnioskodawcę usługi factoringu.

W przypadku usług faktoringu, za świadczenie należne Stronie, stanowiące obrót w rozumieniu art. 29 ust. 1 ustawy, należy więc uznać wszystkie wymienione wyżej opłaty, pomniejszone o kwotę należnego podatku.

Podstawowa stawka podatku VAT, zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy, wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1. Jednocześnie, zgodnie z art. 146a, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2013 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%. Jednakże, zarówno w treści ustawy o VAT, jak i przepisach wykonawczych do niej, przewidziane zostały zwolnienia od podatku oraz stawki obniżone.

I tak, na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy, zwalnia się od podatku usługi udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych oraz usługi pośrednictwa w świadczeniu usług udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych, a także zarządzanie kredytami lub pożyczkami pieniężnymi przez kredytodawcę lub pożyczkodawcę.

W myśl natomiast art. 43 ust. 15 ustawy, zwolnienia, o których mowa w ust. 1 pkt 7, 12 i 37-41 oraz w ust. 13, nie mają zastosowania do:

Uwzględniając powyższe, w świetle przepisów ustawy o VAT obowiązujących od dnia 1 stycznia 2011 r., usługi faktoringu świadczone przez Bank podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług według podstawowej stawki podatku w wysokości 23%, gdyż wyłączone są ze zwolnienia od podatku na podstawie wyżej powołanego art. 43 ust. 15 ustawy. Na podstawę opodatkowania złożą się wszelkie otrzymywane z tego tytułu opłaty, tj. prowizja przygotowawcza, prowizja operacyjna, kwota odsetek dyskontowych, kwoty innych opłat i prowizji z tytułu dodatkowych usług, w tym usługi wydłużonego finansowania.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy w zakresie zastosowania zwolnienia od podatku dla otrzymanego wynagrodzenia w postaci odsetek za okres wydłużonego finansowania należy uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym oraz - w przypadku zdarzenia przyszłego - w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.