IPPP3/443-979/09-2/JK - Opodatkowanie akcyzą ubytków transportowanych wyrobów akcyzowych.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 26 października 2009 r. (data wpływu 3 listopada 2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku akcyzowego w zakresie opodatkowania powstałych podczas transportu ubytków alkoholu etylowego - jest nieprawidłowe.

W dniu 3 listopada 2009 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku akcyzowego w zakresie opodatkowania powstałych podczas transportu ubytków alkoholu etylowego.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca prowadzi gorzelnię oraz skład podatkowy jako osoba fizyczna prowadząca jednoosobową działalność gospodarczą. W związku z powyższym sprzedaje wyprodukowany alkohol etylowy innym przedsiębiorcom. Są to ilości hurtowe o objętości kilkudziesięciu tysięcy decymetrów sześciennych. Przy czym transport alkoholu do kupującego odbiorcy odbywa się, zawsze wyłącznie, w procedurze zawieszenia poboru akcyzy, z prowadzonego przez Zainteresowanego składu podatkowego, do składu podatkowego innego przedsiębiorcy (kupującego). Stosownie do przebiegu procedury zawieszenia poboru akcyzy transport alkoholu etylowego przebiega pod nadzorem pracowników szczególnego nadzoru podatkowego, którzy sprawdzają szczelność urządzeń przeznaczonych do przewozu alkoholu, oraz oplombowują zamknięcia tych urządzeń. Proces przemieszczania alkoholu między składami podatkowymi obejmuje także nadzorowane ważenie alkoholu etylowego, w składzie podatkowym Wnioskodawcy, na początku transportu oraz na końcu w składzie podatkowym kupującego. Ważenie odbywa się za pomocą nieautomatycznych wag dźwigowo-elektronicznych, posiadających wymagane świadectwa zgodności z obowiązującymi przepisami. Ważenie alkoholu tak w składzie podatkowym Zainteresowanego jak i składach podatkowych kontrahentów odbywa się wraz z urządzeniami przewożącymi alkohol.

Regułą jest, że waga alkoholu ważonego w składzie podatkowym Wnioskodawcy i ważonego w składzie podatkowym przedsiębiorcy kupującego alkohol, zawsze różnią się od siebie. Przy czym mniej więcej, w tylu samo przypadkach pomiar alkoholu wykazuje większy ciężar w składzie podatkowym Zainteresowanego jak w składzie podatkowym kontrahenta.

Wnioskodawca podkreśla, że w tak opisanym stanie faktycznym, nie ma możliwości zmniejszenia się ilości alkoholu oprócz naturalnych procesów fizycznych parowania, gdyż inne możliwości zaniknięcia alkoholu są wyeliminowane. Właśnie przez wzmiankowaną szczelność urządzeń przewożących alkohol, plombowanie ich zamknięć, sprawdzanie nienaruszalności plomb oraz ważenie alkoholu wraz z urządzeniami przeznaczonymi do jego przewożenia (brak możliwości powstania strat alkoholu przy jego przelewaniu). Fakty te są potwierdzone przez pracowników szczególnego nadzoru podatkowego.

Zainteresowany nadmienia, że dysponuje decyzją Naczelnika Urzędu Celnego, wydaną na podstawie art. 85 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku akcyzowym oraz § 2 ust. 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 24 lutego 2009 r. w sprawie maksymalnych norm dopuszczalnych ubytków i dopuszczalnych norm zużycia wyrobów akcyzowych (Dz. U. Nr 32, poz. 242). Ubytki ustalone w tej decyzji, niejednokrotnie, nie wyrównują jednak wskazanych różnic wagowych między wagą zanotowaną w składzie podatkowym Wnioskodawcy a składzie podatkowym kontrahenta.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy różnica wagi alkoholu etylowego między większą wagą alkoholu etylowego, zważonego w składzie podatkowym Zainteresowanego, pomniejszoną o dopuszczalne ubytki wynikające z decyzji Naczelnika Urzędu Celnego a mniejszą wagą alkoholu etylowego zważonego w składzie podatkowym kontrahenta będzie opodatkowana podatkiem akcyzowym.

Zdaniem Wnioskodawcy, różnica wagowa alkoholu etylowego, w podanym stanie faktycznym sprawy nie będzie opodatkowana podatkiem akcyzowym.

Opodatkowanie towarów zwanych akcyzowymi reguluje ustawa z dnia 6 grudnia 2008 r. o podatku akcyzowym (Dz. U. Nr 3, poz. 11). Zobowiązanie podatkowe określone w tej ustawie, powstaje podobnie jak w innych ustawach podatkowych przez zaistnienie prawnopodatkowego stanu faktycznego. Do jego powstania niezbędnym jest w szczególności zaistnienie zjawiska, zdarzenia nazwanego przedmiotem opodatkowania. Przedmioty opodatkowania wskazane są w art. 8 cyt. ustawy o podatku akcyzowym. Ustęp trzeci tego artykułu wskazuje jako przedmiot opodatkowania powstałe ubytki towarów akcyzowych.

W języku prawniczym, w dziedzinie podatku akcyzowego, przez "ubytek" rozumie się "zmniejszenie się ilości albo liczby to, co ubywa różnica ilościowa pomiędzy tym, co było przed ubyciem i co jest po ubyciu" (patrz: Leksykon Podatku akcyzowego, 2007, Unimex, s. 41-42 i uzasadnienie wyroku z dnia 4 marca 2009 r., WSA I SA/Ol 79/09). Mając na uwadze słownikowe znaczenie tych słów przez "ubytek" należy rozumieć sytuację, w której dany wyrób został wytworzony jednakże z różnych przyczyn wyrób ten zanikł np. w wyniku parowania, spalania. Takie rozumienie wspiera także wykładnia celowościowa ustawy o podatku akcyzowym, gdyż co do zasady opodatkowuje on towary wchodzące do obrotu i jest podatkiem pośrednim co oznacza, że faktycznym podmiotem ponoszącym koszt podatkowy jest ostateczny konsument. Natomiast w przypadku ubytków opodatkowuje się coś czego nie ma a jedynie być powinno. Czynność opodatkowania akcyzą ubytków wyrobów akcyzowych jest pomocnicza, uzupełniająca w stosunku do innych czynności (por. uzasadnienie wyroku z dnia 17 lutego 2009 r., WSA I SA/Wr 1404/08). Oceny tej nie zmienia także ustawowa definicja ubytku wynikająca z art. 20 ust. 20 ustawy o podatku akcyzowym. Zgodnie z nią ubytkiem są wszelkie straty wyrobów akcyzowych. Definicja ta także więc zakłada fizyczne zaniknięcie wyrobu akcyzowego. Wszystko to oznacza, że należy z wielką ostrożnością przyjmować co jest ubytkiem wyrobu akcyzowego, musi być to zjawisko związane z istnieniem pewnej ilości towaru, a później jego zniknięciem. Różnic wagowych w ilości powodowanych błędem pomiarów nie można więc uznać za ubytek w rozumieniu art. 8 ust. 3 ustawy o podatku akcyzowym, bowiem błąd pomiaru nie zakłada wcześniejszego wytworzenia tego alkoholu i jego fizycznego zaniknięcia czego wymaga zaistnienie zjawiska ubytku a w konsekwencji zaistnienie prawnopodatkowego stanu faktycznego. Nadto nie można twierdzić, że różnice wagowe powodowane błędnym pomiarem wag jest tym co obiektywnie rzecz biorąc być powinno, gdyż każdy błąd w tym błąd pomiaru jest zjawiskiem niepożądanym. To także wyklucza zaistnienie ubytku w rozumieniu cytowanego przepisu.

Natomiast różnice wagowe powodowane parowaniem alkoholu zwolnione będą od opodatkowania na podstawie art. 30 ust. 3 cyt. ustawy o podatku akcyzowym oraz art. 14 Dyrektywy Rady 92/12/EWG z dnia 25 lutego 1992 r. w sprawie ogólnych warunków dotyczących wyrobów objętych podatkiem akcyzowym, ich przechowywania, przepływu, oraz kontrolowania (Dziennik Urzędowy Wspólnot Europejskich z dnia 23 marca 1992 r.). W przepisach tych mówi się bowiem o zwolnieniu od podatku akcyzowego ubytków towarów akcyzowych powstałych w wyniku działania siły wyższej lub wypadku losowego. Parowanie jest natomiast procesem zamiany stanu skupienia, przechodzenia z fazy ciekłej w fazę gazową (parę). Szybkość procesu parowania zależy od temperatury oraz ciśnienia (patrz Wikipedia Internet), czyli niewątpliwie zjawiskiem z dziedziny siły wyższej, determinowanej prawami fizyki, niezależnymi od podatnika.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Stosownie do art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 6 grudnia 2008 r. o podatku akcyzowym (Dz. U. z 2009 r. Nr 3, poz. 11 z późn. zm.), zwanej dalej: ustawą, ustawa określa opodatkowanie podatkiem akcyzowym, zwanym "akcyzą", wyrobów akcyzowych oraz samochodów osobowych, organizację obrotu wyrobami akcyzowymi, a także oznaczanie znakami akcyzy.

Z kolei w myśl art. 2 pkt 1 ustawy wyroby akcyzowe to wyroby energetyczne, energia elektryczna, napoje alkoholowe oraz wyroby tytoniowe, określone w załączniku nr 1 do ustawy.

W świetle uregulowań art. 8 ust. 3 ustawy przedmiotem opodatkowania akcyzą są również ubytki wyrobów akcyzowych.

Przy czym ubytki wyrobów akcyzowych definiuje art. 2 pkt 20 lit. a) ustawy, który wskazuje, iż przez ubytki wyrobów akcyzowych należy rozumieć wszelkie straty wyrobów akcyzowych, określonych w załączniku nr 2 do ustawy, objętych stawką akcyzy inną niż stawka zerowa, powstałe podczas stosowania procedury zawieszenia poboru akcyzy, z wyłączeniem strat powstałych podczas produkcji wyrobów energetycznych lub wyrobów tytoniowych.

Zatem zgodnie z dyspozycją ww. przepisów opodatkowaniu akcyzą podlegają ubytki wyrobów akcyzowych, które są objęte procedurą zawieszenia poboru akcyzy.

Zauważyć jednak należy, iż na podstawie art. 30 ust. 4 ustawy zwalnia się od akcyzy ubytki wyrobów akcyzowych do wysokości ustalonej dla danego podmiotu przez właściwego naczelnika urzędu celnego na podstawie art. 85 ust. 1 pkt 1 albo ust. 2 pkt 1 lit. a). Stosownie do art. 85 ust. 1 pkt 1 ustawy właściwy naczelnik urzędu celnego ustala, w drodze decyzji, dla poszczególnych podmiotów, na ich wniosek, normy dopuszczalnych ubytków wyrobów akcyzowych zgodnie zaś z ust. 2 pkt 1 lit. a) właściwy naczelnik urzędu celnego, w drodze decyzji, wydanej z urzędu dla poszczególnych podmiotów może ustalić normy dopuszczalnych ubytków wyrobów akcyzowych.

Zasadnym jest przy tym wskazać, iż w świetle art. 85 ust. 4 ustawy właściwy naczelnik urzędu celnego, ustalając normy dopuszczalnych ubytków wyrobów akcyzowych oraz dopuszczalne normy ich zużycia, uwzględni:

Ponadto zgodnie z delegacją ustawową zawartą w ustępie 5 cyt. artykułu Minister Finansów w rozporządzeniu z dnia 24 lutego 2009 r. w sprawie maksymalnych norm dopuszczalnych ubytków i dopuszczalnych norm zużycia wyrobów akcyzowych (Dz. U. Nr 32, poz. 242), zwanego dalej: rozporządzeniem, określił wysokość maksymalnych norm dopuszczalnych ubytków niektórych wyrobów akcyzowych powstających w czasie wykonywania niektórych czynności, w trakcie których może dojść do powstania ubytków wyrobów akcyzowych; szczegółowy zakres i sposób ustalania norm dopuszczalnych ubytków wyrobów akcyzowych lub dopuszczalnych norm zużycia wyrobów akcyzowych jak również sposób rozliczania ubytków wyrobów akcyzowych, w szczególności w przypadkach rozpoczęcia czynności, w trakcie których może dojść do powstania ubytków wyrobów akcyzowych, lub zmiany warunków technicznych i technologicznych przy dokonywaniu tych czynności, do czasu ustalenia w tych przypadkach przez właściwego naczelnika urzędu celnego norm dopuszczalnych ubytków wyrobów akcyzowych.

Przy czym w świetle ustępu 6 tegoż artykułu Minister Finansów wydając ww. rozporządzanie uwzględnił rodzaj wyrobów akcyzowych; specyfikę poszczególnych etapów produkcji i pozostałych czynności, w trakcie których może dojść do powstania ubytków wyrobów akcyzowych oraz warunki techniczne i technologiczne występujące w danym przypadku.

Natomiast na podstawie § 7 ust. 1 rozporządzenia podstawą ustalania przez właściwego naczelnika urzędu celnego wysokości norm dopuszczalnych ubytków oraz dopuszczalnych norm zużycia wyrobów akcyzowych jest:

Biorąc pod uwagę powyższe przepisy stwierdzić należy, że ubytki podlegają zwolnieniu z akcyzy jedynie do wysokości normy ustalonej przez właściwego naczelnika urzędu celnego dla danego podatnika. Czytając a contrario, akcyzie podlegają ubytki tylko w wysokości przekraczającej normy ustalone przez organ podatkowy. Ponadto treść powołanych przepisów wskazuje, iż naczelnik urzędu celnego, ustalając normy dopuszczalnych ubytków uwzględnia rodzaj wyrobu, specyfikę danego etapu w trakcie którego dochodzi do powstania ubytków, warunki techniczne i technologiczne występujące w danym przypadku. Przy tym podstawą ustalania rzeczonych norm jest wysokość rzeczywistych ubytków w ostatnim okresie obrachunkowym, badanie rzeczywistych ubytków czy też ocena zaawansowania technologicznego stosowanych urządzeń. Niemniej jednak normy dopuszczalnych ubytków ustalone dla danego podatnika nie mogą być wyższe od określonych w rozporządzeniu maksymalnych norm dopuszczalnych ubytków wyrobów akcyzowych.

Zatem wykładnia powyższych przepisów prowadzi do wniosku, ze akcyzie podlegają jedynie ubytki nadmierne, bowiem ubytki naturalne korzystają ze zwolnienia zgodnie z art. 30 ust. 4 ustawy.

Jednocześnie należy wskazać, iż w świetle art. 30 ust. 3 ustawy zwalnia się od akcyzy ubytki wyrobów akcyzowych powstałe wskutek zdarzenia losowego lub siły wyższej, pod warunkiem że podatnik wykaże zaistnienie okoliczności uprawniających do zwolnienia.

Zasadnym jest przy tym wskazanie, iż wyżej powołane zwolnienie w prawie wspólnotowym zostało uregulowane w art. 14 ust. 1 dyrektywy Rady 92/12/EWG z dnia 25 lutego 1992 r. w sprawie ogólnych warunków dotyczących wyrobów objętych podatkiem akcyzowym, ich przechowywania, przepływu oraz kontrolowania, który stanowi, że uprawnieni właściciele składów są zwolnieni od podatków za występujące ubytki, na mocy porozumienia o zawieszeniu, które zostają przypisane czynnikom losowym i siłom wyższym oraz ustalone przez zainteresowane Państwo Członkowskie. Będą oni także zwolnieni, na mocy porozumienia o zawieszeniu, od podatku od ubytków powstałych podczas produkcji i przetwarzania, składowania i transportu. Każde Państwo Członkowskie ustali warunki, na których te zwolnienia zostaną przyznane. Zwolnienia te stosuje się w takim samym stopniu do podmiotów gospodarczych wymienionych w art. 16 podczas transportu wyrobów na mocy porozumienia o zawieszeniu podatku akcyzowego.

Zatem, na podstawie uregulowań zawartych zarówno w przepisach prawa wspólnotowego jak i prawa krajowego w zakresie podatku akcyzowego zwalnia się od akcyzy ubytki wyrobów akcyzowych powstałe w procedurze zawieszenia poboru akcyzy w czasie produkcji, magazynowania, przerobu, zużycia lub przewozu, powstałe wskutek zdarzenia losowego lub siły wyższej. Zwolnienie to ma zastosowanie do całej wielkości ubytków wyrobów akcyzowych powstałych w następstwie zaistnienia przedmiotowych okoliczności. Jednakże niniejsze zwolnienie ma zastosowanie pod warunkiem, że podmiot uprawniony do zwolnienia wykaże zaistnienie okoliczności uprawniających do zwolnienia. Ciężar udowodnienia zaistnienia tych okoliczności spoczywa na podatniku. W konsekwencji, jeśli podatnik nie wykaże, że ubytek powstał w okolicznościach uprawniających do zwolnienia wówczas jest on zobowiązany do zapłaty podatku.

Wyjaśnić przy tym należy, iż ustawa o podatku akcyzowym nie zawiera ogólnych definicji, które z mocy prawa rozumiane są jako zdarzenie losowe czy też siła wyższa. Należy zatem odwołać się do językowego znaczenia zawartego w słowniku języka polskiego. Zgodnie ze Słownikiem Języka Polskiego (Wydawnictwo Naukowe PWN S.A., wydawnictwo internetowe http://sjp.pwn.pl) zdarzenie losowe to zdarzenie, którego zaistnienie zależy od przypadku. Zatem zdarzenie losowe można określić jako zdarzenie przyszłe i niepewne - zależne od losu, kolei wydarzeń życia. Zdarzenia losowe mogą być spowodowane nie tylko działaniem sił przyrody, ale również działaniami ludzi, pod warunkiem jednak, że zachowane są przesłanki losowości, tzn. musi to być zdarzenie nieprzewidywalne, niezależne od woli człowieka i nie do uniknięcia mimo zachowania należytej staranności. Innymi słowy, mówiąc o zdarzeniach niezależnych od podatnika należy mieć na myśli nie tylko te zdarzenia do których zaistnienia podatnik nie tylko nie przyczynił się, ale którym winien również był zapobiec. Również siła wyższa powinna być rozumiana jako okoliczności niezależne od podmiotu, nadzwyczajne i niemożliwe do przewidzenia. Zgodnie z orzecznictwem ETS pojęcie siła wyższa obejmuje okoliczności niezależne od właściciela składu, nadzwyczajne i nieprzewidywalne, których konsekwencji nie można było uniknąć pomimo dochowania w tym celu należytej staranności. Przesłanka, zgodnie z którą okoliczności powinny być niezależne od właściciela składu, nie ogranicza się do okoliczności zewnętrznych wobec niego w sensie materialnym lub psychicznym, lecz obejmuje również okoliczności, które w sposób obiektywny jawią się jako wychodzące spod kontroli właściciela składu lub jako znajdujące się poza sferą jego odpowiedzialności.

W przedmiotowym zdarzeniu przyszłym Wnioskodawca wskazuje, iż prowadzi gorzelnię. W związku z powyższym sprzedaje wyprodukowany alkohol etylowy innym przedsiębiorcom. Transport alkoholu do kupującego odbywa się, zawsze wyłącznie, w procedurze zawieszenia poboru akcyzy. Przedmiotowy transport przebiega pod nadzorem pracowników szczególnego nadzoru podatkowego, którzy sprawdzają szczelność urządzeń przeznaczonych do przewozu alkoholu, oraz oplombowują zamknięcia tych urządzeń. Jak wskazuje Zainteresowany proces przemieszczania alkoholu między składami podatkowymi obejmuje także nadzorowane ważenie alkoholu etylowego, w składzie podatkowym Wnioskodawcy, na początku transportu oraz na końcu w składzie podatkowym kupującego. Ważenie odbywa się za pomocą nieautomatycznych wag dźwigowo-elektronicznych, posiadających wymagane świadectwa zgodności z obowiązującymi przepisami. Niemniej jednak regułą jest, że waga alkoholu ważonego w składzie podatkowym Wnioskodawcy i ważonego w składzie podatkowym przedsiębiorcy kupującego alkohol, zawsze różnią się od siebie. Wnioskodawca podkreśla, że w tak opisanym stanie faktycznym, nie ma możliwości zmniejszenia się ilości alkoholu oprócz naturalnych procesów fizycznych parowania, gdyż inne możliwości zaniknięcia alkoholu są wyeliminowane. Zainteresowany nadmienia, że dysponuje decyzją Naczelnika Urzędu, wydaną na podstawie art. 85 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku akcyzowym, jednakże ubytki ustalone w tej decyzji, niejednokrotnie, nie wyrównują wskazanych różnic wagowych między wagą zanotowaną w składzie podatkowym Wnioskodawcy a składzie podatkowym kontrahenta.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą obowiązku opodatkowania tej części ubytków transportowanego alkoholu, która wykracza poza wysokość dopuszczalnej normy ubytków wynikającej z posiadanej decyzji Naczelnika Urzędu.

Mając na uwadze przedstawione wyżej przepisy stwierdzić należy, iż w sytuacji będącej przedmiotem wniosku ilość ubytków, która wykracza poza wysokość dopuszczalnej normy ubytków wynikającej z posiadanej decyzji Naczelnika Urzędu podlega opodatkowaniu podatkiem akcyzowym. Ubytki wyrobów akcyzowych podlegają opodatkowaniu akcyzą na podstawie art. 8 ust. 3 ustawy. Jednocześnie jak wynika z uregulowań art. 30 ust. 4 ustawy ubytki wyrobów akcyzowych podlegają zwolnieniu z akcyzy do norm ustalonych przez właściwego naczelnika urzędu celnego. Innymi słowy jeśli przy wysyłkach wyrobów w procedurze zawieszenia poboru akcyzy powstają ubytki, to takie ubytki podlegają zwolnieniu z akcyzy do norm określonych przez naczelnika urzędu celnego. Stąd też ubytki w wysokości przekraczającej normy ustalone przez organ podatkowy podlegają akcyzie. Tym samym Wnioskodawca dokonujący transportu alkoholu w procedurze zawieszenia poboru akcyzy będzie zobowiązany do zapłaty podatku akcyzowego od ilości ubytków przekraczającej ustalone przez Naczelnika Urzędu Celnego dopuszczalne normy ubytków.

W opinii Wnioskodawcy, różnice wagowe powodowane parowaniem alkoholu zwolnione będą od opodatkowania na podstawie art. 30 ust. 3 cyt. ustawy o podatku akcyzowym oraz art. 14 Dyrektywy Rady 92/12/EWG z dnia 25 lutego 1992 r. w sprawie ogólnych warunków dotyczących wyrobów objętych podatkiem akcyzowym, ich przechowywania, przepływu, oraz kontrolowania (Dziennik Urzędowy Wspólnot Europejskich z dnia 23 marca 1992 r.). Powyższe stanowisko Strona uzasadnia tym, że w powyższych przepisach mówi się o zwolnieniu od podatku akcyzowego ubytków towarów akcyzowych powstałych w wyniku działania siły wyższej lub wypadku losowego. Parowanie jest natomiast procesem zamiany stanu skupienia, przechodzenia z fazy ciekłej w fazę gazową (parę). Szybkość procesu parowania zależy od temperatury oraz ciśnienia, czyli parowanie niewątpliwie jest zjawiskiem z dziedziny siły wyższej, determinowanej prawami fizyki, niezależnymi od podatnika.

Stanowisko to nie jest jednak prawidłowe. Nie można podzielić poglądu Wnioskodawcy, iż przedmiotowe różnice wagowe powodowane parowaniem alkoholu będą zwolnione od opodatkowania akcyzą na podstawie art. 30 ust. 3 ustawy oraz art. 14 Dyrektywy Rady 92/12/EWG. Brzmienie przepisów dotyczących podatku akcyzowego jednoznacznie wskazuje, iż przywołane przez Stronę zwolnienie odnosi się jedynie do ubytków które powstały w wyniku zaistnienia zdarzenia losowego lub siły wyższej, tj. powstanie ubytków musi być przypisane czynnikom losowym lub sile wyższej. W następstwie powyższego, jeśli nie miały miejsca wskazane powyżej okoliczności niniejsze zwolnienie nie ma zastosowania. Jak już wcześniej wskazano przez zdarzenie losowe należy rozumieć zdarzenie, którego wystąpienia lub momentu, w którym ono nastąpi, nie da się z góry przewidzieć. Jest ono przypadkowe i niezależne od woli podmiotu bezpośrednio dotkniętego skutkami tego zdarzenia. Natomiast przez pojęcie siła wyższa uważa się zdarzenie pochodzące z zewnątrz, które ma charakter nadzwyczajny (nie da się przewidzieć), a którego skutkom nie można zapobiec nawet przy dołożeniu najwyższego stopnia staranności. W przedmiotowej sytuacji - jak wskazuje Wnioskodawca w opisie zdarzenia przyszłego - nie ma możliwości zmniejszenia się ilości alkoholu oprócz naturalnych procesów fizycznych parowania, gdyż inne możliwości zaniknięcia alkoholu są wyeliminowane. Jednocześnie Strona określa parowanie mianem zjawiska z dziedziny siły wyższej, determinowanego prawami fizyki, niezależnego od podatnika. Mając jednak na uwadze powyższe - uwzględniając fakt, iż istotnie parowanie jest zjawiskiem determinowanym prawami fizyki, niezależnym od podatnika - nie ma podstaw aby parowanie utożsamiać z działaniem siły wyższej. Ubytek powstały na skutek parowania należy określić mianem naturalnego, który wynika z właściwości fizyko-chemicznych danego wyrobu. Tak więc w sytuacji określonej we wniosku Podatnik nie będzie mógł zastosować zwolnienia wynikającego z art. 30 ust. 3 ustawy w stosunku do przedmiotowych ubytków.

Należy w tym miejscu zauważyć, iż wyłączenie spod opodatkowania podatkiem akcyzowym ubytków naturalnych wyrobów akcyzowych, powstałych na danym etapie obrotu, następuje w wyniku ustalenia decyzją właściwego naczelnika urzędu celnego norm dopuszczalnych ubytków danych wyrobów akcyzowych. Przy czym naczelnik urzędu celnego, ustalając normy dopuszczalnych ubytków bierze pod uwagę rodzaj wyrobu, specyfikę danego etapu w trakcie którego dochodzi do powstania ubytków, warunki techniczne i technologiczne występujące w danym przypadku.

Reasumując, mając na uwadze obowiązujące przepisy prawa regulujące podatek akcyzowy należy wskazać, iż w przedmiotowym przypadku, Wnioskodawca na podstawie art. 8 ust. 3 ustawy zobowiązany będzie opodatkować wykraczającą poza ustaloną w drodze decyzji, wydanej dla Niego przez właściwego naczelnika urzędu celnego, dopuszczalną normę ubytków ilość ubytków transportowanego alkoholu.

Poza tym nadmienia się, iż niniejsza interpretacja rozstrzyga jedynie w zakresie sformułowanego pytania przyporządkowanego do przedstawionego zdarzenia przyszłego, tj., opodatkowania podatkiem akcyzowym różnic wagi alkoholu etylowego między większą wagą alkoholu etylowego, zważonego w składzie podatkowym Zainteresowanego, pomniejszoną o dopuszczalne ubytki wynikające z decyzji Naczelnika Urzędu Celnego a mniejszą wagą alkoholu etylowego zważonego w składzie podatkowym kontrahenta powstałych w wyniku naturalnych procesów fizycznych parowania, zatem nie ustosunkowano się do tej części stanowiska Wnioskodawcy, w której jest mowa o różnicach wagowych w ilości powodowanych błędem pomiarów.

Odnosząc się ponadto do przedstawionego we wniosku orzecznictwa trzeba podkreślić, że powołane przez Stronę wyroki stanowią rozstrzygnięcie w konkretnych sprawach, osadzonych w określonych stanach faktycznych i tylko do nich się zawężają. Jest to zgodne z art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.), w którym postanowiono, iż wyroki sądów wydawane są w konkretnych sprawach i dotyczą wyłącznie tych spraw, w których zapadły.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Na mocy ustawy z dnia 10 lipca 2008 r. o zmianie ustawy o swobodzie działalności gospodarczej oraz o zmianie niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 141, poz. 888), która zmieniała treść art. 14f § 1 ustawy - Ordynacja podatkowa od dnia 20 września 2008 r. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej podlega opłacie w wysokości 40 zł. Oznacza to, że wszystkie wnioski, które wpływają do organów od wymienionej daty podlegają opłacie w wysokości 40 zł. Z uwagi na fakt, iż Strona opłaciła wniosek o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczący podatku od towarów i usług w kwocie 45 zł w dniu 30 października 2009 r., a wniosek dotyczy jednego zdarzenia przyszłego, różnica w kwocie 5 zł zostanie zwrócona zgodnie z art. 14f § 2a ustawy - Ordynacja podatkowa na numer konta bankowego wskazanego we wniosku.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie, ul. M.C. Skłodowskiej 40, 20-029 Lublin po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.