IPPP3/443-877/14-2/RD

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 3 września 2014 r. (data wpływu 8 września 2014 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie:

* opodatkowania opłaty za zgubienie biletu parkingowego, kary za pozostawienie pojazdu poza miejscem wyznaczonym do parkowania oraz za niezastosowanie się do polecenia osób kontrolujących lub obsługi parkingu - jest prawidłowe,

* opodatkowania kary za pozostawienie pojazdu na terenie parkingu po upływie doby parkingowej - jest nieprawidłowe.

W dniu 8 września 2014 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania opłaty za zgubienie biletu parkingowego, kary za pozostawienie pojazdu poza miejscem wyznaczonym do parkowania oraz za niezastosowanie się do polecenia osób kontrolujących lub obsługi parkingu oraz za pozostawienie pojazdu na terenie parkingu po upływie doby parkingowej.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Na podstawie § 2 ust. 2 statutu Zarządu Transportu Miejskiego stanowiącego załącznik do uchwały Rady Miasta z dnia 19 maja 2005 r. w sprawie statutu Zarządu Transportu Miejskiego, Zarząd Transportu Miejskiego (zwany dalej ZTM) w imieniu Miasta wykonuje zadania w zakresie organizacji, zarządzania i nadzorowania lokalnego transportu zbiorowego na terenie Miasta, a także na obszarze innych gmin, jeżeli wynika to z zawartego porozumienia międzygminnego lub członkostwa Miasta w związku międzygminnym.

Rada Miasta uchwałą z dnia 16 czerwca 2011 r. w sprawie regulaminu parkingów działających w systemie X. w Mieście, określiła zasady korzystania z parkingów działających w systemie "X.". Na podstawie § 1 parkingi działające w ww. systemie na terenie Miasta są zarządzane przez jednostkę budżetową Miasta ZTM, zaś zgodnie z § 3 ust. 1 Regulaminu stanowiącego załącznik do niniejszej uchwały poprzez wjazd na teren Parkingu następuje zawarcie przez użytkownika z m. st. Warszawą umowy najmu miejsca parkingowego na warunkach określonych w niniejszym Regulaminie.

Umowa najmu wygasa z chwilą wyjazdu użytkownika z Parkingu lub z zakończeniem Doby Parkingowej (§ 3 ust. 3 Regulaminu). Doba Parkingowa została zdefiniowana w § 5 ust. 1 Regulaminu jako okres czasu trwający od godziny 4.30 do godziny 2.30 dnia następnego, o ile Zarządca (którym jest Zarząd Transportu Miejskiego) nie zdecydował inaczej. Poza Dobą Parkingową na terenie Parkingu obowiązuje zakaz parkowania pojazdów.

Zgodnie z § 8 Regulaminu, użytkownik zobowiązany jest do uiszczenia opłaty parkingowej w wysokości określonej w cenniku, stanowiącym załącznik nr 1 do Regulaminu. Opłata parkingowa za jedną Dobę Parkingową, zgodnie z cennikiem wynosi 100 zł. Jednocześnie, w myśl cennika, dokumentem zwalniającym z ww. opłaty jest bilet krótkookresowy, seniora, długookresowy obowiązujący w strefie 1 lub 1 i 2, uprawniający do korzystania ze środków lokalnego transportu zbiorowego w Mieście lub inny dokument, który uprawnia do korzystania z lokalnego transportu zbiorowego organizowanego przez Miasto (na podstawie odpowiedniej uchwały Rady Miasta).

W przypadku naruszenia przepisów określonych w Regulaminie użytkownik zobowiązany jest do zapłaty na rzecz Miasta kar umownych w wysokości określonych w cenniku. Cennik przewiduje następujące rodzaje opłat i kar:

* opłata za zagubienie biletu parkingowego w wysokości 200 zł. (Bilet ten jest wydawany w momencie wjazdu na parking na tych obiektach, na których zamontowany został bezobsługowy system parkingowy. Poprzez bilet parkingowy rozumie się nośnik pobierany z terminala przez użytkownika przy wjeździe na Parking, na podstawie którego następuje rozliczenie opłat i kar z tytułu korzystania z Parkingu. Z chwilą wyjazdu z Parkingu użytkownik zobowiązany jest do zwrotu niniejszego biletu.),

* kara za pozostawienie pojazdu na terenie parkingu po upływie Doby Parkingowej w wysokości 100 zł,

* kara za pozostawienie pojazdu poza miejscem wyznaczonym do parkowania w wysokości 100 zł,

* kara za niezastosowanie się do polecenia osób kontrolujących lub obsługi Parkingu w wysokości 100 zł.

W przypadku pozostawienia pojazdu poza Dobą Parkingową, uznaje się, zgodnie z przepisami Regulaminu, iż następuje zakończenie umowy najmu i użytkownik, obok obowiązku uiszczenia opłaty parkingowej (jednorazowej), obciążany jest karą w wysokości 100 zł za każdą kolejną Dobę Parkingową.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy opłata za zgubienie biletu parkingowego, kara za pozostawienie pojazdu na terenie parkingu po upływie Doby Parkingowej, kara za pozostawienie pojazdu poza miejscem wyznaczonym do parkowania, kara za niezastosowanie się polecenia osób kontrolujących lub obsługi Parkingu podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Zdaniem Wnioskodawcy:

Kary i opłaty, które są przedmiotem zapytania nie będą podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054, późn, zm., zwaną dalej: "ustawa o VAT") opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Zgodnie z przepisem art. 8 ust. 1 tej ustawy przez świadczenie usług rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7. w tym również:

Z powyższego przepisu wynika, że świadczenie usług obejmuje nie tylko działania podatnika, ale również zobowiązanie się do powstrzymania się od dokonania czynności lub tolerowania czynności lub stanów. Aby uznać dane świadczenie za odpłatne, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, według którego w zamian za wykonanie usług następuje zapłata wynagrodzenia. Z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonana jest usługa, musi zatem wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść na rzecz świadczącego usługę, a otrzymana zapłata musi wynikać z wykonanego świadczenia.

Stosunkiem prawnym stanowiącym podstawę świadczenia usług parkingu jest umowa najmu - § 3 ust. 1 Regulaminu, przy czym Regulamin - ma charakter wzorca umownego, w którym zastrzeżono kary w sytuacji, gdy użytkownik parkingu nie wykonał lub wykonał nienależycie swoje zobowiązanie wobec Miasta (wynajmującego), co odpowiada treści przepisu art. 483 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93, z późn. zm., zwany dalej kodeksem cywilnym) zgodnie z którym można zastrzec w umowie, ze naprawienie szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania niepieniężnego nastąpi przez zapłatę określonej sumy (kara umowna).

Zastrzeżone kary oraz opłata za zagubienie biletu parkingowego mają charakter sankcyjny i nie stanowią wynagrodzenia za świadczoną usługę najmu, zatem nie mogą być traktowane lub uznane za ekwiwalentne wynagrodzenie za świadczenie uzyskane za czynności wskazanym w przepisie art. 5 ustawy o VAT.

Powyższe stanowisko znajduje pełne potwierdzenie zarówno w orzecznictwie sądowoadministracyjnym, jak również w indywidualnych interpretacjach wydawanych przez Ministra Finansów. W uzasadnieniu wyroku z dnia 1 kwietnia 2008 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny (sygn. akt. III SA/Wa 2166/07) wskazał: "Nie mniej jednak także w przypadku zapłaty kar umownych, nie ma mowy o ekwiwalentności w postaci świadczenia. Ze względu na fakt, że zarówno odszkodowania jak i kary umowne nie będą się bezpośrednio wiązać z żadną czynnością mającą charakter świadczenia ze strony podmiotu zobowiązanego do takiego zadośćuczynienia, tym samym nie jest możliwe ich opodatkowanie podatkiem VAT".

Ponadto w wyroku tym WSA jednocześnie zwrócił uwagę, że przepisy prawa europejskiego oraz orzecznictwo ETS również jednoznacznie wskazują, że kary umowne nie podlegają opodatkowaniu: "Orzecznictwo ETS także wskazuje na brak podstaw do opodatkowania odszkodowań oraz kar umownych na gruncie VI Dyrektywy. Jak wynika z wyroku Europejskiego Trybunatu Sprawiedliwości wydanego w sprawie C-277/05 (Societe Thermale dEugenie-les-Bains) pobieranie zadatków przy zawieraniu kontraktów nie podlega opodatkowaniu. ETS, powołując się na właściwe przepisy VI dyrektywy VAT, podkreślił, że nie ma możliwości uznania zadatku (zatrzymanego w wypadku odwołania rezerwacji) za wynagrodzenie z tytułu wykonanej usługi. Wręczenie zadatku nie jest bowiem bezpośrednio związane z żadnym świadczeniem wzajemnym ze strony przedsiębiorcy. Nie można go także uznać za zapłatę za zobowiązanie spółki do powstrzymania się od zawarcia z innym klientem kontraktu dotyczącego zarezerwowanego już pokoju (ponieważ taki obowiązek wynika wprost z umowy zawartej przez spółkę). ETS stwierdził też, że wręczenie zadatku stanowi też odszkodowanie ryczałtowe przysługujące na wypadek wycofania się jednej ze stron z zawartego porozumienia i nie podlegają opodatkowaniu VAT. Powyższe potwierdza też wyrok ETS w sprawie C-215/94 między Jurgen Mohr a Finanszamt Bad Segeberg. Trybunał stwierdził w nim, że w związku z brakiem świadczenia (korzyści), pozwalającego uznać za konsumentów usługi podmioty wypłacające kary umowne, zobowiązanie dające podstawę do wypłaty kary nie stanowi usługi w rozumieniu VI dyrektywy. Kwestia płatności o charakterze odszkodowawczym stała się przedmiotem analizy także w wyroku z 1 lipca 1972 r., w sprawie 222/81 między BAZ Bausystem AG a Finanzamt Munchen fur Korperschafte, w którym ETS - powołując się na przepisy II dyrektywy Rady Unii Europejskiej - stwierdził, że nie można uznać za element wynagrodzenia odszkodowania za nieterminowe wykonanie usługi." Wskazana argumentacja znajduje potwierdzenie w świetle aktualnie obowiązującej Dyrektywy 112/2006 Rady z 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U.UE.L06.347.1).

Ponadto w indywidualnej interpretacji z dnia 1 sierpnia 2013 r., znak IPPP1/443-521/13-2/JL Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie (w analogicznym stanie faktycznym), odstępując od uzasadnienia prawnego indywidualnej interpretacji, uznał za prawidłowe stanowisko podatnika, zgodnie z którym: "(...) Kary Umowne uiszczane przez Korzystających, jako mające charakter kar umownych na gruncie k.c. (intencją ich wprowadzenia jest zdyscyplinowanie Korzystających do przestrzegania zapisów Regulaminu) nie podlegają opodatkowaniu podatkiem VAT.

Stanowisko Spółki, że Kara Umowna nie jest świadczeniem podlegającym VAT znajduje potwierdzenie także w licznych interpretacjach organów podatkowych:

* interpretacji indywidualnej wydanej przez Dyrektora izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 3 lutego 2012 r., sygn. akt: ILPP2/443-1563/11-3/EN,

* interpretacji indywidualnej wydanej przez Dyrektora izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 29 czerwca 2011 r. sygn. akt: ILPP2/443-597/11-4/EN,

* interpretacji indywidualnej wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 12 stycznia 2011 r. sygn. akt: IPPP1-443-1101/10-2/JL,

* interpretacji indywidualnej wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu, z dnia 26 marca 2009 r., sygn. ILPP1/443-36/09-2/BP,

* interpretacji indywidualnej wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu, z dnia 25 marca 2009 r., sygn. ILPP 1/443-35/09-2/BD,

* interpretacji indywidualnej wydanej przez Dyrektora izby Skarbowej w Warszawie, z dnia 3 kwietnia 2008 r., sygn. IPPP2-443-208/08-6/PW.

"Reasumując, stwierdzić należy, iż w przedmiotowej sprawie nałożenie obowiązku zapłaty Kary Umownej stanowi rekompensatę finansową dla Spółki za nieprzestrzeganie Regulaminu i nie wiąże się ze spełnieniem świadczenia wzajemnego przez Spółkę. Zatem, nakładane przez A Kary Umowne pełniące funkcję sankcyjną, nie mieszczą się w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu, wymienionych w art. 5 ust. 1 ustawy o VAT i tym samym nie podlegają opodatkowaniu podatkiem VAT".

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe w zakresie opodatkowania opłaty za zgubienie biletu parkingowego, kary za pozostawienie pojazdu poza miejscem wyznaczonym do parkowania oraz za niezastosowanie się do polecenia osób kontrolujących lub obsługi parkingu, a także za nieprawidłowe w zakresie opodatkowania kary za pozostawienie pojazdu na terenie parkingu po upływie doby parkingowej.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W art. 7 ust. 1 ustawy o VAT wskazano, iż przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy o VAT przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej nie mającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 w tym również:

Dostawa towarów i świadczenie usług na terytorium kraju, co do zasady podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Świadczenie usług na gruncie podatku od towarów i usług ma szersze znaczenie niż świadczenie usług w rozumieniu potocznym. Stosownie do treści powołanych przepisów, każde świadczenie na rzecz osób fizycznych, osób prawnych lub jednostek organizacyjnych niemających osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 ustawy, uznawane jest na gruncie ustawy za usługę. Zatem pod pojęciem usługi (świadczenia) należy rozumieć każde zachowanie, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś na rzecz innej osoby), jak i zaniechanie (nieczynienie bądź też tolerowanie). Przy ocenie charakteru świadczenia jako usługi należy mieć na względzie, że ustawa zalicza do grona usług każde świadczenie.

Także art. 24 ust. 1 Dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.Urz.UE.L 347, s. 1 z późn. zm.) wskazuje, że "świadczenie usług" oznacza każdą transakcję, która nie stanowi dostawy towarów.

Należy zauważyć, iż pojęcie usługi zostało zdefiniowane bardzo szeroko. Taka konstrukcja definicji usług pozwala na objęcie zakresem przedmiotowym podatku VAT wszelkich transakcji wykonywanych w ramach działalności gospodarczej.

Zgodnie z artykułem 25 ww. Dyrektywy 2006/112/WE Rady, świadczeniem usług jest każde zachowanie się podmiotu w wykonaniu stosunku zobowiązaniowego, które niekoniecznie polega na fizycznym wykonaniu jakiejkolwiek czynności lub podjęciu działania. Dyrektywa obejmuje definicją świadczenia usług również zobowiązanie do zaniechania działania bądź do tolerowania czynności lub sytuacji.

Przy określeniu, czy miała miejsce czynność podlegająca opodatkowaniu istotne jest określenie czy wykonywano świadczenie i czy wynagrodzenie z tytułu wykonywania tego świadczenia miało być wypłacone. Niemniej muszą być przy tym spełnione następujące warunki:

* w następstwie zobowiązania, w wykonaniu którego usługa jest świadczona, druga strona (nabywca) jest bezpośrednim beneficjentem świadczenia,

* świadczonej usłudze odpowiada świadczenie wzajemne ze strony nabywcy (wynagrodzenie).

Należy podkreślić, że oba ww. warunki winny być spełnione łącznie, aby świadczenie podlegało - jako usługa - opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Dana usługa podlega opodatkowaniu podatkiem VAT wówczas, gdy istnieje bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą, a otrzymanym świadczeniem wzajemnym, w ten sposób, że zapłacone kwoty stanowią rzeczywiste wynagrodzenie za wyodrębnioną usługę świadczoną w ramach stosunku prawnego lub dochodzi do wymiany świadczeń wzajemnych.

Aby uznać dane świadczenie za odpłatne świadczenie, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a beneficjentem, i w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Musi istnieć bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą i przekazanym za nią wynagrodzeniem. Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść na rzecz świadczącego usługę. Zatem pod pojęciem odpłatności dostawy towarów lub odpłatności świadczenia usług rozumieć należy prawo podmiotu dokonującego dostawy towarów lub świadczącego usługę do żądania od nabywcy towaru, odbiorcy usługi lub osoby trzeciej zapłaty ceny lub ekwiwalentu (np. w postaci świadczenia wzajemnego). W konsekwencji powyższego należy stwierdzić, że opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług będzie podlegało tylko to świadczenie (usługa), w przypadku którego istnieje konsument, tj. odbiorca świadczenia odnoszący z niego choćby potencjalną korzyść. Dopóki nie istnieje podmiot, który odnosiłby lub powinien odnosić konkretne korzyści o charakterze majątkowym związanym z danym świadczeniem, dopóty świadczenie to nie będzie usługą podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Na uwagę zasługuje tutaj orzeczenie w sprawie C-16/93 pomiędzy R. J. Tolsma a Inspecteur der Omzetbelasting Leeuwarden (Holandia), gdzie trybunał zauważył, że czynność "podlega opodatkowaniu wyłącznie wtedy, gdy istnieje związek prawny między usługodawcą i usługobiorcą, w ramach którego następuje świadczenie wzajemne, przy czym wynagrodzenie otrzymane przez usługodawcę stanowi wartość faktycznie przekazaną w zamian za usługi świadczone na rzecz usługobiorcy".

W związku z powyższym czynność podlega opodatkowaniu jedynie wówczas, gdy wykonywana jest w ramach umowy zobowiązaniowej, a jedna ze stron transakcji może zostać uznana za bezpośredniego beneficjenta tej czynności.

Bezpośredni związek pomiędzy dostawą towarów lub świadczeniem usług, a otrzymanym wynagrodzeniem istnieje wówczas, gdy jest możliwe zidentyfikowanie bezpośredniej i jasno zindywidualizowanej korzyści na rzecz dostawcy towaru lub świadczącego usługę oraz gdy świadczenie wzajemne pozostaje w bezpośrednim związku ze świadczeniem dokonanej czynności.

Ze złożonego wniosku wynika, że Wnioskodawca określił zasady korzystania z parkingów działających w systemie "X.". Zgodnie z § 3 ust. 1 Regulaminu stanowiącego załącznik do uchwały poprzez wjazd na teren Parkingu następuje zawarcie przez użytkownika z m. st. Warszawą umowy najmu miejsca parkingowego na warunkach określonych w niniejszym Regulaminie. Umowa najmu wygasa z chwilą wyjazdu użytkownika z Parkingu lub z zakończeniem Doby Parkingowej (§ 3 ust. 3 Regulaminu). Doba Parkingowa została zdefiniowana w § 5 ust. 1 Regulaminu jako okres czasu trwający od godziny 4.30 do godziny 2.30 dnia następnego, o ile Zarządca (którym jest Zarząd Transportu Miejskiego) nie zdecydował inaczej. Poza Dobą Parkingową na terenie Parkingu obowiązuje zakaz parkowania pojazdów. Zgodnie z § 8 Regulaminu, użytkownik zobowiązany jest do uiszczenia opłaty parkingowej w wysokości określonej w cenniku, stanowiącym załącznik nr 1 do Regulaminu. Opłata parkingowa za jedną Dobę Parkingową, zgodnie z cennikiem wynosi 100 zł. W przypadku naruszenia przepisów określonych w Regulaminie użytkownik zobowiązany jest do zapłaty na rzecz Miasta kar umownych w wysokości określonych w cenniku. Cennik przewiduje następujące rodzaje opłat i kar: - opłata za zagubienie biletu parkingowego w wysokości 200 zł, kara za pozostawienie pojazdu na terenie parkingu po upływie Doby Parkingowej w wysokości 100 zł, kara za pozostawienie pojazdu poza miejscem wyznaczonym do parkowania w wysokości 100 zł, kara za niezastosowanie się do polecenia osób kontrolujących lub obsługi Parkingu w wysokości 100 zł. W przypadku pozostawienia pojazdu poza Dobą Parkingową, uznaje się, zgodnie z przepisami Regulaminu, że następuje zakończenie umowy najmu i użytkownik, obok obowiązku uiszczenia opłaty parkingowej (jednorazowej), obciążany jest karą w wysokości 100 zł za każdą kolejną Dobę Parkingową.

Zagadnienie kar umownych regulują przepisy ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (tekst jedn.: Dz. U. z 2014 r. poz. 121). Artykuł 483 § 1 Kodeksu cywilnego stanowi, że można zastrzec w umowie, że naprawienie szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania niepieniężnego nastąpi przez zapłatę określonej sumy (kara umowna).

Kara ta ma charakter czynności jednostronnej i nie wiąże się z otrzymaniem jakiegokolwiek świadczenia. Zapłata tej kary nie jest też związana ze zobowiązaniem się otrzymującego daną kwotę do wykonania czynności, powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji.

Co do zasady kara umowna jest rodzajem sankcji cywilnoprawnej zastrzeżonej na wypadek szkód powstałych w wyniku niewłaściwego wykonania umowy.

W przypadku kar umownych, które Kodeks cywilny definiuje jako zastrzeżenie naprawienia szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania niepieniężnego, zadośćuczynienie następuje poprzez zapłatę określonej sumy i w związku z powyższym takie wynagrodzenie nie będzie zawierało ekwiwalentności w postaci świadczenia.

W świetle powyższego, jeżeli płatności o charakterze odszkodowawczym nie będą miały bezpośredniego związku z żadną czynnością mającą charakter świadczenia ze strony podmiotu zobowiązanego, wówczas kwota otrzymanych odszkodowań nie będzie mieściła się w katalogu czynności wymienionych w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług i jako taka nie będzie podlegała opodatkowaniu tym podatkiem.

Z powyższego opisu stanu faktycznego oraz przytoczonych przepisów prawa wynika, że opłata za zgubienie biletu parkingowego, kara za pozostawienie pojazdu poza miejscem wyznaczonym do parkowania, kara za niestosowanie się do polecenia osób kontrolujących lub obsługi parkingu nie stanowią wynagrodzenia za świadczenie usług lub dostawę towarów, lecz swoistego rodzaju rekompensatę, karę umowną określoną zgodnie z regulaminem. W analizowanym przypadku nie jest spełniona przesłanka istnienia związku pomiędzy wypłatą należności przez korzystającego z parkingu a otrzymaniem świadczenia wzajemnego, co jest warunkiem koniecznym do uznania, że wypłata tych kwot podlega podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Mając zatem na uwadze powołane regulacje i przedstawiony opis sprawy stwierdzić należy, że otrzymane opłaty za zgubienie biletu parkingowego, oraz kary za pozostawienie pojazdu poza miejscem wyznaczonym do parkowania oraz za niestosowanie się do poleceń osób kontrolujących lub do obsługi parkingu mające charakter sankcyjny nie stanowią wynagrodzenia za świadczenie usług, o którym mowa w art. 8 ust. 1 ustawy o VAT podlegające opodatkowaniu na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy w zakresie braku obowiązku opodatkowania opłat za zgubienie biletu parkingowego, oraz kar za pozostawienie pojazdu poza miejscem wyznaczonym do parkowania oraz za niestosowanie się do poleceń osób kontrolujących lub do obsługi parkingu należało uznać za prawidłowe.

Wątpliwości Wnioskodawcy odnoszą się również do tego, czy kara za pozostawienie pojazdu na terenie parkingu po upływie doby parkingowej będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. W przypadku pozostawienia pojazdu poza dobą parkingową, uznaje się, zgodnie z przepisami regulaminu, że następuje zakończenie umowy najmu i użytkownik, obok obowiązku uiszczenia opłaty parkingowej (jednorazowej), obciążany jest karą w wysokości 100 zł za każdą kolejną dobę parkingową.

Analizując powyższe w kontekście powołanych przepisów stwierdzić należy, że otrzymywane przez Wnioskodawcę płatności z tytułu pozostawienia pojazdu poza dobą parkingową stanowi należność wynikającą wprost z łączącego strony umowy stosunku zobowiązaniowego. Zatem wypłatę określonej w regulaminie kwoty pieniężnej przez korzystającego z parkingu w systemie "X." należy traktować jako wynagrodzenie za świadczenie wykonywane przez Wnioskodawcę. Należy zwrócić uwagę, że w tym przypadku możliwe jest wskazanie konkretnego beneficjenta usługi, a więc korzystającego z parkingu, który w związku z zaistnieniem określonych okoliczności (tekst jedn.: korzystanie z miejsca parkingowego po zakończeniu doby parkingowej) jest zobowiązany do wypłaty ustalonego wynagrodzenia. Przedmiotowe wynagrodzenie otrzymane przez Wnioskodawcę nie jest więc karą (odszkodowaniem), lecz stanowi wynagrodzenie za najem miejsca parkingowego.

W przedmiotowej sprawie, w ocenie tut. Organu mamy do czynienia ze świadczeniem usług za wynagrodzeniem, a nie z karą umowną. Sposób nazewnictwa przyjęty przez Strony w regulaminie nie może przesądzać o sposobie opodatkowania czynności wywołujących określony skutek ekonomiczny. Kara umowna ma mieć charakter jednostronny, nie może wiązać się z otrzymaniem jakiegokolwiek świadczenia wzajemnego i ma mieć na celu naprawienie szkody. Natomiast w sprawie opisanej we wniosku występuje bezpośredni związek pomiędzy dokonanym świadczeniem a otrzymanym wynagrodzeniem.

Tym samym kara za pozostawienie pojazdu na terenie parkingu po upływie doby parkingowej za którą Strona pobiera opłatę określoną zgodnie z regulaminem, należy traktować jako określone świadczenie usług podlegające opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Spełniona została bowiem przesłanka istnienia związku pomiędzy wypłatą należności, a otrzymaniem świadczenia wzajemnego, co jest warunkiem koniecznym do uznania, że w przedmiotowej sprawie doszło do odpłatnego świadczenia usług, o którym mowa w art. 8 ust. 1 ustawy o VAT, podlegającego opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy w zakresie braku opodatkowania kary za pozostawienie pojazdu po upływie doby parkingowej należało uznać za nieprawidłowe.

W odniesieniu do powołanych we wniosku interpretacji indywidualnych, należy zwrócić uwagę na fakt, że wydawane są one w indywidualnych sprawach i nie wiążą innych organów wydających interpretacje indywidualne w sprawach innych podatników, co jest zrozumiałe zważywszy na różnorodność i odmienność okoliczności faktycznych występujących w każdej z indywidualnych spraw podlegających interpretacjom. Interpretacje powołane przez Wnioskodawcę na poparcie stanowiska, że kary umowne nie są świadczeniem podlegającym VAT rozstrzygają w odmiennych stanach faktycznych od stanu faktycznego przedstawionego we wniosku.

W interpretacji z dnia 1 sierpnia 2013 r. sygn. IPPP1/443-521/13-2/JL na którą powoływał się Wnioskodawca rozstrzygnięciu podlegała sytuacja w której dowód uiszczenia opłaty parkometrowej (bilet) nie był umieszczany zgodnie z postanowieniami regulaminu pod przednią szybą pojazdu, w miejscu dobrze widocznym z zewnątrz pojazdu.

Przedmiotem interpretacji z dnia 3 lutego 2012 r. sygn. ILPP2/443-1563/11-3/EN był m.in. stan faktyczny w którym Spółka nakłada kary umowne na podwykonawcę z tytułu odstąpienia od umowy, nieterminowego zakończenia robót budowlanych, oraz nieterminowego lub niewłaściwego usunięcia wad stwierdzonych przy odbiorze lub okresie gwarancji jakości lub rękojmi.

Interpretacja o sygnaturze ILPP2/443-597/11-4/EN z dnia 29 czerwca 2011 r. rozstrzyga w zdarzeniu przyszłym, w którym uiszczane przez kontrahentów Spółki kary umowne z tytułu nieodebrania określonych w umowie ilości gazu nie będą podlegały opodatkowaniu podatkiem VAT.

Podobnie interpretacja z dnia 26 marca 2009 r. sygn. ILPP1/443-36/09-02/BP rozstrzyga w stanie faktycznym w którym opłaty ponoszony przez kontrahentów, z tytułu braku poboru określonej w umowie ilości gazu nie podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Podobne rozstrzygnięcie jak w interpretacji powyżej dotyczy sprawy z dnia 25 marca 2009 r. sygn. ILPP1/443-35/09-02/BD.

Zatem interpretacje powołane przez Wnioskodawcę na poparcie własnego stanowiska rozstrzygają w odmiennych stanach faktycznych/zdarzeniach przyszłych niż w przedmiotowej sprawie. Tym samym, z racji odmienności okoliczności występujących w powołanych przez Wnioskodawcę interpretacjach, nie mogą one stanowić poparcia stanowiska Wnioskodawcy, zgodnie z którym kara za pozostawienie pojazdu na terenie parkingu po upływie doby parkingowej nie będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Wnioskodawca przedstawiając własne stanowisko powołał się także na orzecznictwo sądów administracyjnych a także przytoczył wyroki Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej. Jednakże powyższe wyroki przytoczone przez Stronę nie mogą mieć także wpływu na rozstrzygnięcie w sprawie będącej przedmiotem zapytania gdyż i one zapadły w odmiennych stanach faktycznych i nie będą miały zastosowania w niniejszej sprawie.

TSUE w sprawie o sygnaturze przytaczanej przez Wnioskodawcę C-277/05 Societe Thermale D'Eugenie - Les - Bains ETS stwierdził, że: "Artykuły 2 ust. 1 i 6 ust. 1 Szóstej Dyrektywy Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych - wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku, powinny być interpretowane w ten sposób, że kwoty zapłacone tytułem zadatku w ramach umów dotyczących świadczenia usług hotelarskich podlegających podatkowi VAT, w przypadku, gdy klient skorzysta z uprawnienia do odwołania rezerwacji, a kwoty te są zatrzymywane przez przedsiębiorstwo hotelarskie, należy uznać za odszkodowanie ryczałtowe płacone w celu naprawienia szkody poniesionej w następstwie niewykonania umowy przez klienta, bez bezpośredniego związku z jakąkolwiek odpłatnie świadczoną usługą, które jako takie nie podlega opodatkowaniu".

W wydanej interpretacji brak analogii do cytowanego wyroku nie może stanowić podstawy przy rozstrzyganiu w przedmiotowej sprawie, gdzie kara za pozostawienie pojazdu na terenie parkingu po upływie doby parkingowej została uznana za świadczenie usług podlegające opodatkowaniu.

Podobnie inne powoływane przez Wnioskodawcę rozstrzygnięcia zapadły w odmiennych od przedstawionego we wniosku stanu faktycznego, w związku z czym nie mają zastosowania w niniejsze sprawie.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.