IPPP3/443-839/13-2/SM

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 10 września 2013 r. (data wpływu 13 września 2013 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie miejsca świadczenia usług kolokacji - jest nieprawidłowe.

W dniu 13 września 2013 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie miejsca świadczenia usług kolokacji.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca świadczy na rzecz swoich klientów odpłatne usługi kolokacji, rozumiane jako udostępnianie powierzchni w szafach technicznych pod montaż sprzętu i urządzeń komputerowych i telekomunikacyjnych klientów wraz z zapewnieniem odpowiedniego zasilania, klimatyzacji (chłodzenia), łączy, usług telekomunikacyjnych i ochrony dla tych urządzeń.

Powierzchnie kolokacyjne znajdują się w pomieszczeniach stanowiących własność Wnioskodawcy lub pomieszczeniach przez niego wynajmowanych w celu świadczenia wyżej wymienionej usługi. Usługi kolokacji są świadczone przez Wnioskodawcę zarówno na rzecz podmiotów krajowych (polskich podatników VAT) jak i klientów zagranicznych (niebędących polskimi podatnikami VAT).

Kilku klientów Wnioskodawcy z siedzibą za granicą oraz niebędących polskimi podatnikami VAT, stoi na stanowisku, że za miejsce świadczenia usług kolokacji należy przyjąć ich siedzibę za granicą i w związku z powyższym usługi kolokacji świadczone na ich rzecz przez Wnioskodawcę nie powinny podlegać opodatkowaniu VAT na terytorium Polski. Klienci ci w konsekwencji powyższego stanowiska oczekują od Wnioskodawcy wystawiania na ich rzecz faktur bez wykazanej kwoty podatku należnego.

Swoją argumentację opierają na następujących przesłankach:

* za usługę związaną z nieruchomością może być uznana tylko taka usługa, która pozostaje w bezpośrednim, ścisłym i koniecznym związku z konkretną nieruchomością (vide wyrok TSUE z dnia 1 września 2006 r. sygn. akt C-165/05),

* charakter usługi kolokacji wskazuje, że nie jest ona w sensie ścisłym usługą związaną z nieruchomością, ponieważ co prawda jest ona świadczona przy wykorzystaniu nieruchomości, jednak nie sama nieruchomość jest przedmiotem tej usługi,

* przedmiotem usługi kolokacji są rzeczy ruchome tj. sprzęt klientów, przyjmowany przez Wnioskodawcę do jego pomieszczeń,

* wszystkie działania Wnioskodawcy są skierowane na zapewnienie prawidłowego środowiska dla nieprzerwanego działania sprzętu klientów,

* z punktu widzenia klienta istotne jest właśnie nieprzerwane działanie jego sprzętu i korzystanie przez klienta z tego sprzętu z miejsca prowadzenia przez niego działalności gospodarczej - a zatem z zagranicy,

* posłużenie się przez klienta zagranicznego, niebędącego polskim podatnikiem VAT zagranicznym nr identyfikacji dla celów podatku VAT powoduje możliwość zastosowania mechanizmu "reverse charge" i zmianę miejsca opodatkowania usługi kolokacji (miejsca świadczenia tej usługi) na terytorium państwa siedziby klienta.

Wnioskodawca nie zgadza się z powyższymi twierdzeniami niektórych klientów zagranicznych, o czym niżej w uzasadnieniu prawnym.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy dla opisanej wyżej usługi kolokacji ma zastosowanie art. 28e ustawy z dnia 11 marca 2004 r. (dalej: "VATU") według którego dla usług związanych z nieruchomościami miejscem świadczenia usługi jest miejsce położenia nieruchomości, czy też w odniesieniu do ww. usługi uznać należy, że nie jest to usługa związana z nieruchomością, przez co miejsce jej świadczenia winno zostać ustalone zgodnie regułą wynikającą z art. 28b VATU - a zatem należałoby przyjąć że miejscem świadczenia tej usługi jest siedziba klienta Wnioskodawcy, co w przypadku klientów z siedzibą z zagranicą powodowałoby wystawienie faktury VAT bez wykazywania kwoty podatku należnego.

Zdaniem Wnioskodawcy:

Usługa kolokacji powinna zostać zakwalifikowana, ze względu na jej specyfikę, do usług związanych z nieruchomościami.

W przypadku takich usług w rozumieniu art. 28e ustawy o VAT miejscem ich świadczenia jest w każdej sytuacji (bez względu na to, kto jest nabywcą tych usług) miejsce położenia nieruchomości, z którą są związane. Wnioskodawca stoi na stanowisku, że w przypadku usług kolokacji, w której Klientem Wnioskodawcy jest podatnik będący podmiotem prowadzącym działalność gospodarczą z siedzibą za granicą, miejscem wykonania takiej usługi nadal pozostaje terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, ze względu na miejsce położenia nieruchomości w oparciu o którą usługa kolokacji jest świadczona.

Z charakterystyki usług kolokacji wynika przede wszystkim, iż nie można świadczyć tej usługi, która bezpośrednio dotyczy powierzonego sprzętu klienta tj. rzeczy ruchomych w oderwaniu od budynku/pomieszczeń, w których się znajdują. Immanentną cechą przedmiotowej usługi jest przechowywanie sprzętu, który jest przez Wnioskodawcę przyjmowany do pomieszczeń stanowiących własność lub przedmiot najmu Wnioskodawcy. Tym samym można stwierdzić, że charakter tych usług rodzi ścisły związek z konkretną nieruchomością. Dominującym elementem w świadczonej przez Wnioskodawcę usłudze jest zatem przechowanie urządzeń i zapewnienie im prawidłowego środowiska funkcjonowania wraz z usługami pomocniczymi, pozostające w bezpośrednim związku z określoną nieruchomością. Bez posłużenia się nieruchomością nie jest możliwe wykonanie przedmiotowej usługi.

Takiej kwalifikacji nie zmienia fakt, iż klient nie uzyskuje prawa do korzystania z określonych pomieszczeń na takich zasadach jak np. najemca, dzierżawca, czy inny użytkownik, lecz jedynie uzyskuje prawo dostępu do umieszczenia w powierzchniach kolokacyjnych konkretnego urządzenia. Reasumując, opisane wyżej cechy usługi kolokacyjnej przemawiają za uznaniem jej za usługę związaną z nieruchomością, dla której miejscem opodatkowania jest miejsce położenia nieruchomości. W związku z powyższym również w przypadku usług kolokacyjnych świadczonych na rzecz podmiotów nieposiadających siedziby na terytorium RP uznać należy, że są to usługi opodatkowane podatkiem VAT na terytorium RP.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług (...) podlegają:

Z powyższego przepisu wynika tzw. zasada terytorialności, zgodnie z którą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega m.in. odpłatne świadczenie usług, ale tylko w sytuacji, gdy miejscem ich świadczenia (określanym na podstawie przepisów ustawy) jest terytorium kraju, przez które - w myśl definicji zawartej w art. 2 pkt 1 ustawy - rozumie się terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, z zastrzeżeniem art. 2a.

W myśl postanowień art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (...).

W przypadku świadczenia usług bardzo istotnym dla prawidłowego rozliczenia podatku od towarów i usług jest określenie miejsca świadczenia danej usługi. Od poprawności określenia miejsca świadczenia zależeć będzie, czy dane świadczenie będzie podlegało opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w Polsce, czy też nie.

Zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w art. 28b ust. 1 ustawy, miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 2-4 oraz art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n.

W przypadku gdy usługi są świadczone dla stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej podatnika, które znajduje się w innym miejscu niż jego siedziba działalności gospodarczej, miejscem świadczenia tych usług jest to stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej (art. 28b ust. 2 ustawy).

W art. 28a ustawy wskazano, iż na potrzeby stosowania rozdziału dotyczącego miejsca świadczenia przy świadczeniu usług:

Z powyższych przepisów wynika, że miejscem świadczenia usług na rzecz podatnika działającego w takim charakterze jest miejsce, w którym podatnik ten posiada siedzibę swojej działalności gospodarczej. Jeżeli jednak usługi te są świadczone na rzecz stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej podatnika znajdującego się w miejscu innym niż jego siedziba działalności gospodarczej, miejscem świadczenia tych usług jest stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej. Tę zasadę ogólną należy stosować, gdy usługa jest świadczona na rzecz podatnika, a przepisy art. 28e, 28f ust. 1 i 1a, 28g ust. 1 i 1a, 28i, 28j ust. 1 i 2 oraz 28n ustawy nie będą przewidywać innych zasad ustalenia miejsca świadczenia.

W odniesieniu do pewnych kategorii usług, przepisy ustawy wprowadzają szczególne regulacje dotyczące miejsca świadczenia. Jedną z takich kategorii są usługi związane z nieruchomościami, o których mowa w art. 28e ustawy. Zgodnie z tym przepisem, miejscem świadczenia usług związanych z nieruchomościami, w tym usług świadczonych przez rzeczoznawców, pośredników w obrocie nieruchomościami, usług zakwaterowania w hotelach lub obiektach o podobnej funkcji, takich jak ośrodki wczasowe lub miejsca przeznaczone do użytku jako kempingi, użytkowania i używania nieruchomości oraz usług przygotowywania i koordynowania prac budowlanych, takich jak usługi architektów i nadzoru budowlanego, jest miejsce położenia nieruchomości.

Przepisowi art. 28e ustawy odpowiada zapis art. 47 Dyrektywy 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U.UE.L z 2006 r. Nr 347, str. 1 z późn. zm.), zgodnie z którym miejscem świadczenia usług związanych z nieruchomościami, w tym usług rzeczoznawców i agentów nieruchomości, usług zakwaterowania w sektorze hotelarskim lub sektorach o podobnej funkcji, takich jak ośrodki wczasowe lub miejsca przeznaczone do użytku jako kempingi, przyznawanie prawa użytkowania nieruchomości oraz usług związanych z przygotowywaniem i koordynacją prac budowlanych, takich jak usługi architektów i biur nadzoru budowlanego, jest miejsce, w którym znajduje się dana nieruchomość.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, iż Wnioskodawca świadczy na rzecz swoich klientów odpłatne usługi kolokacji, rozumiane jako udostępnianie powierzchni w szafach technicznych pod montaż sprzętu i urządzeń komputerowych i telekomunikacyjnych klientów wraz z zapewnieniem odpowiedniego zasilania, klimatyzacji (chłodzenia), łączy, usług telekomunikacyjnych i ochrony dla tych urządzeń.

Powierzchnie kolokacyjne znajdują się w pomieszczeniach stanowiących własność Wnioskodawcy lub pomieszczeniach przez niego wynajmowanych w celu świadczenia wyżej wymienionej usługi. Usługi kolokacji są świadczone przez Wnioskodawcę zarówno na rzecz podmiotów krajowych (polskich podatników VAT) jak i klientów zagranicznych (niebędących polskimi podatnikami VAT).

Kilku klientów Wnioskodawcy z siedzibą za granicą oraz niebędących polskimi podatnikami VAT, stoi na stanowisku, że za miejsce świadczenia usług kolokacji należy przyjąć ich siedzibę za granicą i w związku z powyższym usługi kolokacji świadczone na ich rzecz przez Wnioskodawcę nie powinny podlegać opodatkowaniu VAT na terytorium Polski. Klienci ci w konsekwencji powyższego stanowiska oczekują od Wnioskodawcy wystawiania na ich rzecz faktur bez wykazanej kwoty podatku należnego.

Swoją argumentację opierają na następujących przesłankach:

* za usługę związaną z nieruchomością może być uznana tylko taka usługa, która pozostaje w bezpośrednim, ścisłym i koniecznym związku z konkretną nieruchomością (vide wyrok TSUE z dnia 1 września 2006 r. sygn. akt C-165/05),

* charakter usługi kolokacji wskazuje, że nie jest ona w sensie ścisłym usługą związaną z nieruchomością, ponieważ co prawda jest ona świadczona przy wykorzystaniu nieruchomości, jednak nie sama nieruchomość jest przedmiotem tej usługi,

* przedmiotem usługi kolokacji są rzeczy ruchome tj. sprzęt klientów, przyjmowany przez Wnioskodawcę do jego pomieszczeń,

* wszystkie działania Wnioskodawcy są skierowane na zapewnienie prawidłowego środowiska dla nieprzerwanego działania sprzętu klientów,

* z punktu widzenia klienta istotne jest właśnie nieprzerwane działanie jego sprzętu i korzystanie przez klienta z tego sprzętu z miejsca prowadzenia przez niego działalności gospodarczej - a zatem z zagranicy,

* posłużenie się przez klienta zagranicznego, niebędącego polskim podatnikiem VAT zagranicznym nr identyfikacji dla celów podatku VAT powoduje możliwość zastosowania mechanizmu "reverse charge" i zmianę miejsca opodatkowania usługi kolokacji (miejsca świadczenia tej usługi) na terytorium państwa siedziby klienta.

Wnioskodawca nie zgadza się z tymi twierdzeniami uznając, że usługa kolokacji powinna zostać zakwalifikowana, ze względu na jej specyfikę, do usług związanych z nieruchomościami.

Z powyższym nie można się zgodzić.

Należy bowiem zauważyć, iż sposób rozumienia usług związanych z nieruchomościami dla potrzeb określenia miejsca świadczenia usług wskazany został m.in. w wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 7 września 2006 r. w sprawie C-166/05 Rudi Heger GmbH, na który powołuje się również Wnioskodawca. W orzeczeniu tym Trybunał stwierdził, że przepis Dyrektywy dotyczący miejsca świadczenia usług związanych z nieruchomościami dotyczy jedynie świadczenia usług, które pozostają w bezpośrednim związku z nieruchomością. W przypadku takich usług nieruchomość stanowi centralny i nieodzowny element świadczenia, a ponadto miejsce, w którym położona jest nieruchomość, odpowiada miejscu ostatecznego skorzystania z usług.

Mając powyższe na uwadze, w celu określenia czy przedstawione usługi kolokacji są usługami związanymi z nieruchomością, należy rozstrzygnąć czy usługi te mają wystarczająco bezpośredni związek z daną nieruchomością.

Powyższa kwestia była z kolei przedmiotem orzeczenia Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości z dnia 27 czerwca 2013 r. w sprawie w sprawie Ministerstwo Finansów Rzeczypospolitej Polskiej przeciwko RR Donnelly Global Turnkey Solution Poland sp. z o.o.

Powyższy wyrok sprecyzował orzecznictwo Trybunału dotyczące miejsca świadczenia usług związanych z nieruchomościami oraz wyjaśnił dla celów stosowania prawa, co Trybunał rozumie pod pojęciem "wystarczająco bezpośredniego" związku.

Powyższy wyrok dotyczył pytania prejudycjalnego skierowanego przez Sąd krajowy zmierzającego do ustalenia, czy art. 47 dyrektywy 2006/112 należy interpretować w ten sposób, że kompleksowe usługi w zakresie magazynowania, obejmujące przyjmowanie towarów do magazynu, ich umieszczanie na odpowiednich półkach magazynowych, przechowywanie, pakowanie, wydawanie, rozładunek, załadunek oraz w stosunku do niektórych klientów przepakowywanie materiałów dostarczonych w opakowaniach zbiorczych do indywidualnych zestawów, są usługami związanymi z nieruchomościami w rozumieniu tego artykułu.

W zapadłym wyroku TSUE w pierwszej kolejności odniósł się do zagadnienia usług kompleksowych i orzekł, że świadczenie należy uznać za jednolite, gdy co najmniej dwa elementy albo co najmniej dwie czynności dokonane przez podatnika są ze sobą tak ściśle związane, że obiektywnie tworzą jedno nierozerwalne świadczenie gospodarcze, którego rozdzielenie miałoby charakter sztuczny (podobnie wyrok z dnia 27 października 2005 r. w sprawie C-41/04 Levob Verzekeringen i OV Bank, Zb.Orz. s. I-9433, pkt 22; ww. wyrok w sprawie Field Fisher Waterhouse, pkt 16.

W dalszej kolejności Trybunał w ww. wyroku zbadał, czy usługa magazynowania, objęta zakresem sporu w postępowaniu głównym, może być objęta zakresem zastosowania art. 47 dyrektywy 2006/12.

TSUE wskazał, że w zakresie dotyczącym brzmienia wskazanego art. 47, które zasadniczo odpowiada art. 9 ust. 2 lit. a szóstej dyrektywy, należy stwierdzić, że usługi magazynowania nie stanowią usług wymienionych w sposób wyraźny w owym art. 47 i w związku z tym z brzmienia tego przepisu nie można wysnuć użytecznego wniosku dla celów udzielenia odpowiedzi na zadane pytanie. Jednakże z orzecznictwa Trybunału wynika, że jedynie świadczenie usług, które pozostaje w wystarczająco bezpośrednim związku z nieruchomością, mieści się w zakresie stosowania wskazanego art. 47 dyrektywy 2006/112 (podobnie ww. wyrok w sprawie Inter-Mark Group, pkt 30). Należy zresztą wskazać, że w takim związku pozostają wszystkie usługi wymienione w tym przepisie.

Jeżeli chodzi o pojęcie "nieruchomości", należy przypomnieć, że Trybunał orzekł już, iż jedną z jej istotnych cech jest to, że jest związana z określoną częścią terytorium państwa członkowskiego, w którym jest ona usytuowana (podobnie ww. wyrok w sprawie Heger, pkt 20). W związku z tym aby świadczenie usług było objęte zakresem stosowania art. 47 dyrektywy 2006/112, konieczne jest, by owo świadczenie było związane z wyraźnie określoną nieruchomością.

Jednakże, mając na uwadze, że wiele usług jest w ten lub inny sposób związanych z nieruchomościami, konieczne jest ponadto, aby przedmiotem świadczenia usług była sama nieruchomość. Tak dzieje się w szczególności wówczas, gdy nieruchomość określoną w sposób wyraźny należy uznać za konstytutywny element świadczenia usług, jako że stanowi ona centralny i nieodzowny element tego świadczenia (podobnie ww. wyrok w sprawie Heger, pkt 25). Należy bowiem stwierdzić, że świadczenia usług wyliczone w art. 47 dyrektywy 2006/112, które dotyczą bądź używania lub urządzania nieruchomości, bądź zarządzania włącznie z użytkowaniem oraz wyceny tego rodzaju nieruchomości, charakteryzują się tym, że sama nieruchomość stanowi przedmiot świadczenia.

Z powyższego wynika, że usługa magazynowania, tego rodzaju jak usługa sporna w postępowaniu głównym, której nie można uznać za związaną z urządzaniem, zarządzaniem lub wyceną nieruchomości, może być objęta zakresem stosowania wskazanego art. 47 jedynie pod warunkiem, że usługobiorcy jest przyznane prawo używania całości lub części wyraźnie określonej nieruchomości.

W konsekwencji Trybunał uznał, że artykuł 47 dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej, zmienionej dyrektywą Rady 2008/8/WE z dnia 12 lutego 2008 r. należy interpretować w ten sposób, że kompleksowe usługi w zakresie magazynowania, obejmujące przyjmowanie towarów do magazynu, ich umieszczanie na odpowiednich półkach magazynowych, przechowywanie, pakowanie, wydawanie, rozładunek i załadunek są objęte tym artykułem jedynie wówczas, gdy magazynowanie stanowi świadczenie główne czynności jednolitej i usługobiorcom jest przyznane prawo używania całości lub części wyraźnie określonej nieruchomości.

Odnosząc zatem powyższe orzeczenie Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości na grunt sprawy objętej niniejszym wnioskiem, nie można się zgodzić z sugestiami Wnioskodawcy, iż kwalifikacji opisanych we wniosku usług kolokacji jako usług związanych z nieruchomością nie zmienia fakt, iż klient nie uzyskuje prawa do korzystania z określonych pomieszczeń na takich zasadach jak np. najemca, dzierżawca, czy inny użytkownik, lecz jedynie uzyskuje prawo dostępu do umieszczenia w powierzchniach kolokacyjnych konkretnego urządzenia.

Jak wynika bowiem z ww. orzeczenia, usługa może być objęta zakresem stosowania art. 47 dyrektywy 2006/112/WE (tekst jedn.: uznana za usługę związaną z nieruchomością) w przypadku, gdy usługobiorcy jest przyznane prawo używania całości lub części wyraźnie określonej nieruchomości.

Należy go zatem uznać za zasadniczy warunek, a w przypadku jego niespełnienia (co ma miejsce w zaistniałej sytuacji) nie można uznać świadczonej usługi za usługę związaną z nieruchomością. Jak zauważają niektórzy klienci Wnioskodawcy, charakter usługi kolokacji wskazuje, że nie jest ona w sensie ścisłym usługą związaną z nieruchomością, ponieważ co prawda jest ona świadczona przy wykorzystaniu nieruchomości, jednak nie sama nieruchomość jest przedmiotem tej usługi. Przedmiotem usługi kolokacji są rzeczy ruchome tj. sprzęt klientów, przyjmowany przez Wnioskodawcę do jego pomieszczeń. Działania Wnioskodawcy są skierowane na zapewnienie prawidłowego środowiska dla nieprzerwanego działania sprzętu klientów. Z punktu widzenia klienta istotne jest właśnie nieprzerwane działanie jego sprzętu i korzystanie przez klienta z tego sprzętu z miejsca prowadzenia przez niego działalności gospodarczej - a zatem z zagranicy. Tut. Organ z powyższymi twierdzeniami całkowicie się zgadza.

Uwzględniając powyższe, w zaistniałej sytuacji nie będzie mieć zastosowania art. 28e ustawy (w zakresie usług związanych z nieruchomościami), a art. 28b ustawy, tj. miejscem świadczenia usługi będzie miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej.

Zgodnie z art. 106 ust. 1 ustawy, podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 1a, 2, 4 i 5 oraz art. 119 ust. 10 i art. 120 ust. 16.

W przypadkach, o których mowa w art. 17 ust. 1 pkt 4, 5, 7 i 8, w fakturze nie wykazuje się danych dotyczących stawki i kwoty podatku (art. 106 ust. 1a).

Zatem Wnioskodawca wystawiając fakturę na rzecz klientów zagranicznych w tym przypadku nie będzie obowiązany wykazywać kwoty podatku należnego.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy w powyższym zakresie należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.