IPPP3/443-833/14-4/SM

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 25 sierpnia 2014 r. (data wpływu 27 sierpnia 2014 r.), uzupełnionym w dniu 17 września 2014 r. (data wpływu 19 września 2014 r.) w odpowiedzi na wezwanie nr IPPP3/443-833/14-2/SM z dnia 9 września 2014 r. (skutecznie doręczone w dniu 12 września 2014 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania otrzymanego wynagrodzenia - jest prawidłowe.

W dniu 27 sierpnia 2014 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania otrzymanego wynagrodzenia.

Wniosek został uzupełniony pismem z dnia 17 września 2014 r. w dniu 17 września 2014 r. (data wpływu 19 września 2014 r.).

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Zarządzana spółka C. Sp. z o.o. ("Spółka") prowadzi działalność gospodarczą, której głównym przedmiotem jest obrót wierzytelnościami trudnościągalnymi, pochodzącymi z sektora bankowego, zakwalifikowanymi zgodnie z przepisami bankowym do kategorii "stracone". Spółka nabywa te wierzytelności od funduszy sekurytyzacyjnych lub firm windykacyjnych. Następnie Spółka ściąga je od dłużnika na własną rękę lub stara się odsprzedać z zyskiem innym uczestnikom rynku.

Dodatkowym obszarem działalności jest pośrednictwo w obrocie opisanymi powyżej wierzytelnościami. Polega ono na tym, że Spółka nie dokonuje zakupu wierzytelności na własny rachunek z zamiarem jej późniejszej odsprzedaży lub windykacji, lecz aktywnie poszukuje nabywcy na wierzytelność przedstawioną do sprzedaży przez klienta ("Zleceniodawca"). W takim przypadku zadaniem Spółki, jako pośrednika, jest znalezienie nabywcy na wierzytelność, posiadaną przez Zleceniodawcę, za cenę wyższą od ceny, którą Zleceniodawca zapłacił za nią wierzycielowi pierwotnemu. Wynagrodzeniem Spółki w takich transakcjach jest prowizja od dochodu zrealizowanego przez Zleceniodawcę, tj. różnicy pomiędzy ceną zapłaconą, a ceną otrzymaną przez Zleceniodawcę za daną wierzytelność. Poniżej Spółka podaje przykład:

Zleceniodawca nabył wierzytelność trudnościągalną o wartości 1.000.000 zł za cenę 10% jej wartości nominalnej, tj. 100.000 zł. Dzięki działaniom Spółki, która znalazła na rynku nowego nabywcę, który odkupił tą wierzytelność za 15% jej wartości nominalnej, tj. 150.000 zł, udało się Zleceniodawcy zarobić na tej transakcji 50.000 zł. Zgodnie z zawartą umową, Spółce przysługuje wynagrodzenie prowizyjne od dochodu, zrealizowanego przez Zleceniodawcę na tej transakcji, w wysokości 25%, tj. w tym przypadku 12.500 zł (25% x 50.000 zł).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy powyższe wynagrodzenie Spółki podlega opodatkowaniu podatkiem VAT.

Zdaniem Wnioskodawcy:

Zdaniem Spółki nie podlega, gdyż wynika to bezpośrednio z brzmienia Ustawy o podatku od towarów i usług ("Ustawy").

Otóż zdaniem Spółki dochodzi w tym przypadku do świadczenia usług pośrednictwa w obrocie długami, podlegających opodatkowaniu, lecz zwolnionych z VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 40 Ustawy.

Jak czytamy również w interpretacji Izby Skarbowej w Poznaniu z 12 listopada 2012 r. w podobnej sprawie (ILPP1/443-286/09/12-S/NS), "realizowane przez spółkę czynności polegające na sprzedaży wierzytelności przeterminowanych nabytych uprzednio od pierwotnego wierzyciela, stanowią usługi pośrednictwa finansowego, które korzystają ze zwolnienia od podatku od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 1 ustawy (obecnie na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 40). W przedmiotowej sprawie mamy bowiem do czynienia z typową usługą przelewu wierzytelności, a nie usługą ściągania długu".

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), zwanej dalej "ustawą", opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług (...) podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl postanowień art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (...).

Zgodnie z treścią art. 509 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. z 2014 r. poz. 121), wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba, że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania.

W myśl § 2 cytowanego artykułu, wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki.

Stosownie do treści art. 510 § 1 Kodeksu cywilnego, umowa sprzedaży, zamiany, darowizny lub inna umowa zobowiązująca do przeniesienia wierzytelności przenosi wierzytelność na nabywcę, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej albo że strony inaczej postanowiły.

Istotą przelewu wierzytelności jest zatem umowa zawierana przez wierzyciela z osobą trzecią, na mocy której osoba ta nabywa od wierzyciela przysługującą mu wierzytelność. W wyniku przelewu wierzytelności prawa przysługujące dotychczasowemu wierzycielowi przechodzą na nabywcę wierzytelności, przy czym sam stosunek zobowiązaniowy nie ulega zmianie. Na podstawie umowy przelewu wierzytelności cesjonariusz może dochodzić spełnienia określonego świadczenia od dłużnika, przysługuje mu również uprawnienie do rozporządzania wierzytelnością poprzez jej dalszą odsprzedaż, zamianę, darowiznę, zapis w testamencie lub zastaw. W zamian za nabywaną wierzytelność cesjonariusz (nabywca) zobowiązuje się do spełnienia określonego świadczenia na rzecz cedenta. Spełnienie świadczenia, wynikającego z umowy przelewu nastąpi, gdy cedent przeniesie wierzytelność na cesjonariusza, a on zapłaci mu cenę za cedowaną wierzytelność (w sytuacji, kiedy cesja miała charakter odpłatny).

Z powyższego wynika, że przeniesienie wierzytelności z majątku dotychczasowego wierzyciela do majątku nabywcy wierzytelności, które następuje na podstawie umowy sprzedaży, zamiany, darowizny lub innej umowy zobowiązującej do przeniesienia wierzytelności, jest skutkiem rozporządzania tą wierzytelnością przez dotychczasowego wierzyciela i stanowi wykonanie przez niego przysługującego mu prawa własności.

Podkreślenia wymaga fakt, że wierzytelność jest prawem majątkowym, będącym przedmiotem obrotu gospodarczego. Jest to prawo jednego podmiotu do żądania od drugiego podmiotu pewnego zachowania się, a więc określonego świadczenia. Przeniesienie praw do wierzytelności jako niematerialnych praw majątkowych, co do zasady, stanowi świadczenie usług w rozumieniu cyt. wyżej art. 8 ust. 1 pkt 1 ustawy.

Z punktu widzenia nabywcy wierzytelności do świadczenia usług dochodzi już w momencie samego nabycia tej wierzytelności, obojętnie czy nabycie zostało dokonane w celu windykacji tej wierzytelności przez samego nabywcę, czy też w celu dalszej jej odsprzedaży. Celem nabycia cudzej wierzytelności nie musi być jej odsprzedaż, ale także inne wykorzystanie do celów prawno-gospodarczych przez nabywcę. Sposób wykorzystania nabytej wierzytelności może decydować o charakterze usługi, nie zaś o istocie czynności prawnej, jaką jest nabycie cudzej wierzytelności. Usługą jest nabycie wierzytelności danego podmiotu w celu jej wykorzystania do operacji prawno-podatkowych.

Stawka podatku, zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Stosownie do treści art. 146a pkt 1 ww. ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2016 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Jednakże zarówno w treści ustawy, jak i w przepisach wykonawczych do niej, przewidziano opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi lub zwolnienie od podatku.

I tak, zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy, zwalnia się od podatku usługi w zakresie depozytów środków pieniężnych, prowadzenia rachunków pieniężnych wszelkiego rodzaju transakcji płatniczych, przekazów i transferów pieniężnych, długów, czeków i weksli oraz usługi pośrednictwa w świadczeniu tych usług.

Na podstawie ust. 13 ww. artykułu, zwolnienie od podatku stosuje się również do świadczenia usługi stanowiącej element usługi wymienionej w ust. 1 pkt 7 i 37-41, który sam stanowi odrębną całość i jest właściwy oraz niezbędny do świadczenia usługi zwolnionej zgodnie z ust. 1 pkt 7 i 37-41.

Przepisu ust. 13 nie stosuje się do świadczenia usług stanowiących element usług pośrednictwa, o których mowa w ust. 1 pkt 7 i 37-41 (art. 43 ust. 14 ustawy).

W ust. 15 powołanego artykułu wskazano, że zwolnienia, o których mowa w ust. 1 pkt 7, 12 i 37-41 oraz w ust. 13, nie mają zastosowania do:

Należy podkreślić, że pojęcia używane do oznaczenia zwolnień, o których mowa w art. 43 ustawy, należy interpretować ściśle, zważywszy, że zwolnienia te stanowią odstępstwa od ogólnej zasady, zgodnie z którą podatek pobierany jest od każdej usługi świadczonej odpłatnie przez podatnika. Zatem, w pierwszej kolejności należy określić od spełnienia jakich przesłanek ustawodawca uzależnił przedmiotowe zwolnienie, dotyczące usług finansowych i usług pośrednictwa w świadczeniu usług finansowych.

Sprecyzowanie przepisów regulujących zwolnienie od podatku od towarów i usług dla usług finansowych ma na celu zapewnienie jednolitego stosowania tego zwolnienia w odniesieniu do rynku wspólnotowego, jak również zapewnienie spójności przepisów dotyczących podatku od towarów i usług z przepisami krajowymi regulującymi funkcjonowanie rynku finansowego.

Z przestawionego stanu faktycznego wynika, że Spółka prowadzi działalność gospodarczą, której głównym przedmiotem jest obrót wierzytelnościami trudnościągalnymi, pochodzącymi z sektora bankowego, zakwalifikowanymi zgodnie z przepisami bankowym do kategorii "stracone". Spółka nabywa te wierzytelności od funduszy sekurytyzacyjnych lub firm windykacyjnych. Następnie Spółka ściąga je od dłużnika na własną rękę lub stara się odsprzedać z zyskiem innym uczestnikom rynku.

Dodatkowym obszarem działalności jest pośrednictwo w obrocie opisanymi powyżej wierzytelnościami. Polega ono na tym, że Spółka nie dokonuje zakupu wierzytelności na własny rachunek z zamiarem jej późniejszej odsprzedaży lub windykacji, lecz aktywnie poszukuje nabywcy na wierzytelność przedstawioną do sprzedaży przez klienta ("Zleceniodawca"). W takim przypadku zadaniem Spółki, jako pośrednika, jest znalezienie nabywcy na wierzytelność, posiadaną przez Zleceniodawcę, za cenę wyższą od ceny, którą Zleceniodawca zapłacił za nią wierzycielowi pierwotnemu. Wynagrodzeniem Spółki w takich transakcjach jest prowizja od dochodu zrealizowanego przez Zleceniodawcę, tj. różnicy pomiędzy ceną zapłaconą, a ceną otrzymaną przez Zleceniodawcę za daną wierzytelność.

Analiza przedstawionego stanu faktycznego oraz treści powołanych przepisów prowadzi do stwierdzenia, że czynności wykonywane przez Spółkę - pośrednictwo w obrocie wierzytelnościami, gdzie Spółka aktywnie poszukuje nabywcy na wierzytelność przedstawioną do sprzedaży przez klienta, za wynagrodzeniem w postaci prowizji od dochodu realizowanego przez Zleceniodawcę, stanowią odpłatne świadczenie usług w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy podlegające opodatkowaniu tym podatkiem na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1. Charakter wykonywanych czynności wskazuje, że - w tym konkretnym przypadku - są to usługi pośrednictwa w zakresie długów, zwolnione od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy o podatku od towarów i usług, do których nie ma zastosowania wyłączenie, o którym mowa w art. 40 ust. 15 ustawy. Treść wniosku nie wskazuje, aby działając na rzecz Zleceniodawcy Spółka ściągała długi - nie dokonuje ona zakupu wierzytelności na własny rachunek z zamiarem jej późniejszej odsprzedaży lub windykacji, lecz jedynie pośredniczy w ich obrocie.

Stanowisko Spółki jest prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.