IPPP3/443-785/11/13-5/S/LK

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Strony przedstawione we wniosku z dnia 1 czerwca 2011 r. (data wpływu 2 czerwca 2011 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania transakcji nabycia wierzytelności - jest nieprawidłowe.

W dniu 2 czerwca 2011 r. wpłynął ww. wniosek, o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania transakcji nabycia wierzytelności.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Podatniczka podpisała w dniu 18 lutego 2011 r. umowę na nabycie wierzytelności od spółki prawa handlowego mającej swoją siedzibę w Republice Czeskiej. Umowa nie została jeszcze rozliczona, bowiem w umowie zawarto klauzulę, że transakcja zbycia wierzytelności będzie skuteczna dopiero, gdy Cesjonariusz (Podatniczka) zapłaci Cedentowi uzgodnione wynagrodzenie. Przedmiotem transakcji jest wierzytelność przysługująca Cedentowi (spółka czeska) od spółki z ograniczoną odpowiedzialnością mającej siedzibę w Polsce. Podatniczka zawarła ww. umowę o nabycie wierzytelności w celu jej wyegzekwowania od dłużnika w formie zapłaty bezpośredniej lub poprzez potrącenie z ewentualnych wzajemnych zobowiązań. Przedmiotem nabycia wierzytelności jest wysokość nominalna wraz z wszystkimi prawami powiązanymi, w tym odsetkami za zwłokę, a przewidziana kwota nabycia wierzytelności stanowi równowartość ok. 65% wartości nominalnej. Nabycie nastąpi z przejęciem pełnego ryzyka niewypłacalności dłużnika.

Należy dodać, że pomiędzy czeską spółką zbywającą wierzytelność własną i polską spółką będącą jej dłużnikiem występują powiązania o charakterze kapitałowym. Podatniczka jest osobą fizyczną prowadzącą jednoosobowo działalność gospodarczą na podstawie wpisu do działalności gospodarczej, prowadzącą podatkową księgę przychodów i rozchodów i zaliczającą, co do zasady wydatki do kosztów uzyskania przychodu w dacie ich poniesienia. Ponadto Podatniczka jest podatnikiem VAT.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

1. Czy nabycie przez Podatniczkę wierzytelności od podmiotu mającego siedzibę w Republice Czeskiej w celu wyegzekwowania jej na własny rachunek jest opodatkowane podatkiem od towarów i usług.

W przypadku odpowiedzi twierdzącej na pytanie nr 1:

Zdaniem Wnioskodawcy: Ad. 1. Sprawa opodatkowania nabycia wierzytelności budzi liczne kontrowersje. Organy podatkowe prezentują najczęściej pogląd, iż nabycie wierzytelności w celu ich windykacji na własny rachunek jest usługą ściągania długów lub factoringu opodatkowaną VAT według stawki 23%. Zgodności takiej nie ma jednak w orzecznictwie sądów administracyjnych, gdzie można spotkać także stanowiska, iż nabycie wierzytelności nie podlega przepisom ustawy VAT z uwagi na to, iż odzyskiwanie długów, o których mowa w stanowiskach prezentowanych przez organy podatkowe, odbywa się nie na rachunek i w imieniu pierwotnego wierzyciela, a na rachunek własny nabywcy wierzytelności. W tym przypadku po nabyciu Podatniczka nie będzie odzyskiwała cudzych wierzytelności w zamian za ustalone honorarium należne od właściciela wierzytelności, ale będzie odzyskiwała własne wierzytelności.

Podatniczka uważa, że czynność nabycia wierzytelności nie podlega podatkowi VAT. Nabycie wierzytelności nie jest usługą ściągania długów. Istotą tego typu usług, jak się wydaje, jest działanie w cudzym imieniu lub na cudzy rachunek w zamian za honorarium ustalane kwotowo albo procentowo. Jeżeli dojdzie do odzyskania kwoty od dłużnika, to w przypadku Podatniczki będzie oznaczało uzyskanie świadczenia pieniężnego w zamian za zwolnienie dłużnika z zobowiązania. Podatniczka odzyska własną wierzytelność. W ocenie Podatniczki transakcja nabycia wierzytelności nie jest także usługą factoringu ponieważ ma charakter incydentalny, nabycie wierzytelności ma charakter trwały wraz z przejęciem ryzyka niewypłacalności dłużnika oraz nabycia dokonano w celu ściągnięcia na własny rachunek. Co więcej w czasie odzyskiwania przez Podatniczkę wierzytelności nie wiąże jej żadna umowa z pierwotnym wierzycielem - zbywcą regulująca jakiekolwiek aspekty prawne czy finansowe związane z odzyskiwaną wierzytelnością. Jest to wyłącznie transakcja dwustronna: podatniczka-dłużnik. Nie można, zatem mówić, iż dochodzi w tych okolicznościach do świadczenia usługi na rzecz trzeciego podmiotu i że w trakcie odzyskiwania należnych kwot transakcja ta ma wpływ na sytuację majątkową pierwotnego wierzyciela.

Należy zauważyć, iż nabycie wierzytelności odbywa się w sferze majątkowej (kasowej) dwustronnych umów: nabycia wierzytelności (relacja cedent-cesjonariusz) oraz odzyskiwania wierzytelności własnych (wierzyciel - dłużnik). Nabycie wierzytelności nie odnosi się do sfery rozliczeniowej VAT, ponieważ z punktu widzenia tych odliczeń jest to czynność obojętna.

Zakładając, że wierzyciel (podmiot A) i dłużnik (podmiot B) są podmiotami krajowymi i mają status podatników VAT, a wierzytelność wynika z wystawionej faktury VAT, to opodatkowanie nabycia wierzytelności doprowadziłoby do podwójnego opodatkowania tej samej w sensie ekonomicznym transakcji. Jeżeli założyć, iż przedmiotem transakcji była sprzedaż usług za kwotę 10.000 netto plus 23% VAT, tj. 12.300,- zł brutto, a nabywca usług dokonał zapłaty kwoty 6.150, - zł, to pozostała część stanowi wierzytelność wystawcy faktury. Z chwilą wystawienia faktury po stronie wystawcy powstał obowiązek podatkowy i konieczność wykazania w ewidencji sprzedaży VAT podatku należnego w wysokości 2.300,- zł, a u nabywcy usług powstaje prawo do odliczenia podatku naliczonego w wysokości 2.300,- zł. Takie ujęcie zapewnia realizację fundamentalnej zasady neutralności w systemie podatku VAT. W tej sytuacji uznanie, że Podatniczka nabywając od podmiotu A wierzytelność świadczy na jej rzecz usługę oznaczałoby podwójne opodatkowanie uprzednio opodatkowanej transakcji - podstawą do opodatkowania byłaby przecież część kwoty uprzednio opodatkowanej.

Takie podejście prowadzi do nieuprawnionej, rozszerzającej interpretacji, która powoduje w konsekwencji naruszenie zasady jednokrotnego opodatkowania podstawy (sprzedaż towarów lub usług) na danym etapie obrotu. Prawo podatkowe nie może samodzielnie kreować takich obowiązków podatkowych, które powodują podwójne opodatkowanie tej samej w sensie ekonomicznym transakcji.

Ad. 2. Rozpatrując niniejszą sprawę przy założeniu, że czynność nabycia wierzytelności powinna podlegać opodatkowaniu, to trudno określić kiedy powstanie obowiązek podatkowy. Zdaniem Podatniczki najwcześniej może to nastąpić w chwili skutecznego przejścia praw do wierzytelności na nabywcę (data dokonanej zapłaty za wierzytelność, a nie data zawarcia umowy). Najpóźniej obowiązek taki może powstać z chwilą odzyskania całości lub części wierzytelności od dłużnika. Podatniczka uważa za zasadne przyjęcie drugiego, późniejszego momentu powstania obowiązku podatkowego, ponieważ wówczas po stronie Podatniczki powstanie przychód czy też ogólniej przysporzenie w związku ze ściągnięciem zadłużenia.

Podstawą opodatkowania mogłaby być różnica pomiędzy wartością nominalną nabywanej wierzytelności a kwotą, za jaką Podatniczka nabywa tę wierzytelność. Takie stanowisko można spotkać w urzędowych interpretacjach dokonywanych przez Dyrektorów Izb Skarbowych. Jednakże taka podstawa jest wątpliwą, ponieważ, zdaniem Podatniczki przedmiotem opodatkowania powinna być transakcja, której podstawą są wartości faktyczne a nie wartości hipotetyczne. Jeżeli taka transakcja nabycia wierzytelności miałaby być potwierdzona wystawioną przez Podatniczkę fakturą to faktura taka powinna odzwierciedlać rzeczywisty przebieg transakcji, w tym przypadku określoną konkretnie kwotę przysporzenia po stronie nabywcy wierzytelności. Na etapie nabycia będzie to jednak zawsze kwota jedynie hipotetyczna, ponieważ nie ma żadnych pewności czy wierzytelność uda się odzyskać w całości lub choćby w części oraz nie można określić w jakim czasie będzie możliwe odzyskanie tej wierzytelności. Ewentualną podstawą opodatkowania może być zatem jedynie kwota faktycznie uzyskanego przychodu (przysporzenia) w związku z odzyskaniem całości lub części wierzytelności obliczona proporcjonalnie. Odzyskane odsetki za zwłokę lub zwrot kosztów egzekucyjnych nie będzie podlegał podatkowi VAT.

Ad. 3. Rozpatrując niniejszą sprawę przy założeniu, że czynność nabycia wierzytelności powinna podlegać opodatkowaniu rodzi się pytanie, czy taka czynność powinna być zafakturowana. Zdaniem Podatniczki nie ma takiego obowiązku ponieważ wystarczającym dokumentem będzie w tym przypadku umowa przeniesienia wierzytelności między stronami. Oprócz podstawowych argumentów zaprezentowanych w stanowisku do zapytania nr 1 i 2, należy podkreślić, iż wystawianie faktur na kwoty jedynie hipotetycznie możliwe do uzyskania nie odzwierciedla rzeczywistej transakcji, którą w tym przypadku można ujawnić na fakturze w przyszłości na podstawie uzyskanych w konkretnym dniu kwot zwrotu wierzytelności, tj. w okresie od skutecznego nabycia wierzytelności aż do dnia ich przedawnienia.

Interpretacją indywidualną z dnia 1 września 2011 r. Nr IPPP3/443-785/11-2/LK tut. Organ stwierdził, że stanowisko Strony, przedstawione we wniosku o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług - jest nieprawidłowe.

Przedmiotowa interpretacja indywidualna była przedmiotem skargi, złożonej przez Wnioskodawcę.

Wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 24 października 2012 r. sygn. akt III SA/Wa 3320/11 uchylono zaskarżoną interpretację indywidualną.

Sąd orzekł, że samo nabycie wierzytelności prowadzi wyłącznie do zmiany osoby wierzyciela i wstąpienia nabywcy - cesjonariusza w miejsce zbywcy - cedenta. Ze stanu faktycznego podanego we wniosku przez Podatnika nie wynika, by strony zawarły w umowie cesji dodatkowe postanowienia obligujące cesjonariusza do dodatkowych czynności.

Sąd w składzie rozpoznającym sprawę niniejszą sprawę podzielił pogląd wyrażony w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 1 czerwca 2012 r. sygn. akt III SA/WA 2112/11 "że świadczenie usług podlega opodatkowaniu tylko wtedy, gdy pomiędzy usługodawcą a usługobiorcą istnieje stosunek prawny, na podstawie którego następuje wymiana świadczeń wzajemnych. Aby usługa podlegała obowiązkowi podatkowemu z tytułu VAT koniecznym warunkiem jest by świadczona była odpłatnie, przy czym pomiędzy czynnością podlegającą opodatkowaniu (usługą), a wynagrodzeniem otrzymanym z tytułu jej wyświadczenia musi istnieć bezpośredni, czytelny i dostrzegalny związek.

Sąd powołał się tutaj na orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości w sprawie C-93/10, który zapadł w sprawie nabycia wierzytelności trudnych i z którego wynika wprost "że podmiot, który na własne ryzyko nabywa trudne wierzytelności po cenie niższej od ich wartości nominalnej, nie świadczy odpłatnie usługi w rozumieniu art. 2 pkt 1 i nie dokonuje tym samym czynności z zakresu działalności gospodarczej objętej zakresem stosowania wspomnianej dyrektywy, jeżeli różnica między wartością nominalną tych wierzytelności a ceną ich sprzedaży odzwierciedla rzeczywistą ekonomiczną wartość owych wierzytelności w chwili sprzedaży."

W świetle cytowanego wyżej orzeczenia Trybunału Sprawiedliwości, transakcja nabycia na własne ryzyko wierzytelności trudnej po cenie niższej od jej wartości nominalnej nie stanowi w ogóle usługi, a tym samym nabywca nie dokonuje w tym zakresie czynności z zakresu działalności gospodarczej w rozumieniu ww. przepisów Dyrektywy 112, która podlega opodatkowaniu VAT.

Ponadto Sąd wskazał również na orzeczenie Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 19 marca 2012 r. sygn. akt I FPS 5/11 w którym to powyższy pogląd uznano za w pełni aktualny wywodząc że "żadna transakcja nabycia na własne ryzyko wierzytelności trudnej, po cenie niższej od jej wartości nominalnej, nie będzie mogła być zakwalifikowana jako świadczona przez nabywcę wierzytelności usługa w rozumieniu art. 5 ust. 1 pkt 1 tej ustawy".

Biorąc pod uwagę powyżej przedstawione stanowisko TSUE i NSA, wymaga ponownej analizy przez organ interpretacyjny rozpatrujący sprawę, czy mamy w niniejszej sprawie do czynienia ze świadczeniem usługi, tj. z czynnością opodatkowaną w myśl art. 5 ust. 1 pkt 1 w zw. z art. 8 ust. 1 u.p.t.u.

W świetle obowiązującego stanu prawnego, biorąc pod uwagę rozstrzygnięcie zawarte w wyroku WSA w Warszawie z dnia 24 października 2012 r. sygn. akt III SA/Wa 3320/11 stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.) - zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Dostawą towarów, w rozumieniu art. 7 ustawy, jest przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...). Natomiast przez świadczenie usług, zgodnie art. 8 ust. 1 ustawy, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej lub prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (...)

Przez towary, zgodnie z art. 2 pkt 6 ww. ustawy, rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii. Natomiast, na mocy art. 2 pkt 22 ustawy, przez sprzedaż rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Aby uznać dane świadczenie za odpłatne, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, zaś w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Musi istnieć bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą i przekazanym za nią wynagrodzeniem. Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść dla świadczącego usługę.

Stosownie do brzmienia ust. 2 powyższego artykułu, za odpłatne świadczenie usług uznaje się również:

Z powyższych przepisów wynika zatem, iż nie ma podstaw do opodatkowania usług świadczonych wprawdzie nieodpłatnie, lecz do celów prowadzonej przez podatnika działalności gospodarczej.

Wierzytelność jest prawem majątkowym, które może być przedmiotem obrotu gospodarczego. Instytucja przelewu wierzytelności została uregulowana w przepisach art. 509-518 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.).

Zgodnie z brzmieniem art. 509 § 1 tej ustawy, wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania.

W myśl § 2 cytowanego artykułu, wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki.

Jak stanowi art. 510 § 1 tej ustawy, umowa sprzedaży, zamiany, darowizny lub inna umowa zobowiązująca do przeniesienia wierzytelności przenosi wierzytelność na nabywcę, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej albo że strony inaczej postanowiły.

Istotą przelewu wierzytelności jest zatem umowa zawierana przez wierzyciela z osobą trzecią, na podstawie której osoba ta nabywa od wierzyciela przysługującą mu wierzytelność. W wyniku przelewu wierzytelności prawa przysługujące dotychczasowemu wierzycielowi przechodzą na nabywcę wierzytelności, przy czym sam stosunek zobowiązaniowy nie ulega zmianie. W zamian za nabywaną wierzytelność cesjonariusz (nabywca) zobowiązuje się do spełnienia określonego świadczenia na rzecz cedenta. Spełnienie świadczenia, wynikającego z umowy przelewu nastąpi, gdy cedent przeniesie wierzytelność na cesjonariusza, a on zapłaci mu cenę za cedowaną wierzytelność (w sytuacji, kiedy cesja będzie miała charakter odpłatny).

W kwestii sprzedaży wierzytelności po cenie niższej od ich wartości nominalnej wypowiedział się Trybunał Sprawiedliwości UE w wyroku z dnia 27 października 2011 r., w sprawie C-93/10. W powyższym orzeczeniu TSUE wskazał, iż artykuł 2 pkt 1 i art. 4 szóstej dyrektywy Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych - wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku należy interpretować w ten sposób, że podmiot, który na własne ryzyko nabywa trudne wierzytelności po cenie niższej od ich wartości nominalnej, nie świadczy odpłatnie usługi w rozumieniu art. 2 pkt 1 i nie dokonuje tym samym czynności z zakresu działalności gospodarczej objętej zakresem stosowania ww. dyrektywy, jeżeli różnica między wartością nominalną tych wierzytelności a ceną ich sprzedaży odzwierciedla rzeczywistą ekonomiczną wartość owych wierzytelności w chwili sprzedaży.

O ile więc ustalona przez strony umowy cesji cena wierzytelności jest niższa od jej wartości nominalnej i jednocześnie różnica między wartością nominalną tej wierzytelności, a ceną jej sprzedaży, odzwierciedla rzeczywistą ekonomiczną wartość owych wierzytelności w chwili sprzedaży, nie możemy mówić o odpłatnym świadczeniu usług w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług.

Z przedstawionego opisu zdarzenia przyszłego wynika, iż Wnioskodawczyni podpisała w dniu 18 lutego 2011 r. umowę na nabycie wierzytelności od spółki prawa handlowego mającej swoją siedzibę w Republice Czeskiej. Przedmiotem transakcji jest wierzytelność przysługująca Cedentowi (spółka czeska) od spółki z ograniczoną odpowiedzialnością mającej siedzibę w Polsce. Podatniczka zawarła ww. umowę o nabycie wierzytelności w celu jej wyegzekwowania od dłużnika w formie zapłaty bezpośredniej lub poprzez potrącenie z ewentualnych wzajemnych zobowiązań. Przedmiotem nabycia wierzytelności jest wysokość nominalna wraz z wszystkimi prawami powiązanymi, w tym odsetkami za zwłokę, a przewidziana kwota nabycia wierzytelności stanowi równowartość ok. 65% wartości nominalnej. Nabycie nastąpi z przejęciem pełnego ryzyka niewypłacalności dłużnika. Wnioskodawczyni wskazuje że pomiędzy czeską spółką zbywającą wierzytelność własną i polską spółką będącą jej dłużnikiem występują powiązania o charakterze kapitałowym. Zatem z okoliczności sprawy nie wynika, by strony zawarły w umowie cesji dodatkowe postanowienia obligujące cesjonariusza do dodatkowych czynności. Ponadto Wnioskodawczyni we własnym stanowisku wskazała, iż w czasie odzyskiwania wierzytelności nie wiąże jej żadna umowa z pierwotnym wierzycielem - zbywcą, regulująca jakiekolwiek aspekty prawne czy finansowe związane z odzyskiwaną wierzytelnością, a transakcja ta nie jest także usługą faktoringu.

Mając na względzie przedstawione okoliczności sprawy w kontekście powołanych przepisów prawa podatkowego stwierdzić należy, iż w przedmiotowej sprawie nie dojdzie do odpłatnego świadczenia usług, o którym mowa w art. 8 ust. 1 ustawy. Bowiem samo nabycie wierzytelności prowadzi wyłącznie do zmiany osoby wierzyciela i wstąpienia nabywcy-cesjonariusza w miejsce zbywcy - cedenta.

Zatem zgodzić należy się z Wnioskodawcą, iż nabycie przez Podatniczkę wierzytelności nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, jednakże Strona przedstawiając własne stanowisko w sprawie nie odniosła się w ogóle, jakiego rodzaju jest to wierzytelność podnosząc przy tym kwestię podwójnego opodatkowania oraz, że czynność nabycia wierzytelności nie jest usługą świadczenia długów lub factoringu.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy oceniane jako całość uznać należało za nieprawidłowe.

W tym miejscu należy wskazać, iż w związku z uznaniem, iż wykonywane przez Wnioskodawczynię czynności nie stanowią odpłatnego świadczenia usług odpowiedź na pytania 2 i 3 stała się bezprzedmiotowa.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego - stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania pierwotnej interpretacji z dnia 1 września 2011 r.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.