IPPP3/443-708/09-6/MPe

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pani, przedstawione we wniosku z dnia 20 sierpnia 2009 r. (data wpływu 24 sierpnia 2009 r.) uzupełnionego w dniu 15 października 2009 r. (data wpływu) na wezwanie z dnia 1 października 2009 r. oraz w dniu 17 listopada 2009 r. (data wpływu) na wezwanie z dnia 3 listopada 2009 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie możliwości odzyskania wpłaconego podatku VAT - jest prawidłowe.

W dniu 24 sierpnia 2009 r. wpłynął ww. wniosek uzupełniony w dniu 15 października 2009 r. (data wpływu) na wezwanie z dnia 1 października 2009 r. oraz w dniu 17 listopada 2009 r. (data wpływu) na wezwanie z dnia 3 listopada 2009 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie możliwości odzyskania wpłaconego podatku VAT.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

W 2006 r. wraz z bratem Wnioskodawczyni sprzedała cztery działki, które zostały otrzymane w formie darowizny w 2003 r. od swojego taty. Wyżej wymienione działki zostały sprzedane za łączną kwotę 31.409 zł. z czego Wnioskodawczyni wraz z bratem wpłaciła na konto Urzędu Skarbowego podatek VAT w wysokości 6.950 zł W 2008 r. Wnioskodawczyni dowiedziała się, że obowiązująca w 2006 r. ustawa o podatku od towarów i usług nie przewidywała powstania obowiązku podatkowego w związku ze sprzedażą działek. Wynika to z faktu, że sprzedaży działek Wnioskodawczyni nie dokonała w związku z prowadzeniem działalności gospodarczej. Nabyte działki stanowiły majątek osobisty, nie wykorzystywany w jakiejkolwiek działalności gospodarczej. Wnioskodawczyni nie prowadzi działalności gospodarczej związanej ze sprzedażą działek a owa sprzedaż działek zaistniała w celach prywatnych.

W uzupełnieniu do przedmiotowego wniosku Wnioskodawczyni wskazała, iż otrzymane w drodze darowizny działki były działkami ornymi (rolnymi) i nie były zabudowane. Przed sprzedażą działki zostały podzielone. Przedmiotowe działki nie były wykorzystywane przez Wnioskodawczynię w działalności rolniczej. Wnioskodawczyni nie dokonywała również dostawy produktów rolnych. Działki nie były również przedmiotem najmu, dzierżawy i Wnioskodawczyni nie czerpała korzyści majątkowych z tego tytułu. Wnioskodawczyni nie zarejestrowała się jako czynny podatnik VAT, złożyła natomiast deklaracje podatkową VAT za miesiąc czerwiec, sierpień i wrzesień. Data złożenia deklaracji wraz z odsetkami za miesiąc czerwiec nastąpiła 28 sierpnia 2006 r. a za miesiąc sierpień i wrzesień 20 września 2006 r.

W uzupełnieniu do przedmiotowego wniosku Wnioskodawczyni wskazała, iż sprzedaż przedmiotowych działek nie została przez Wnioskodawczynię udokumentowana fakturą VAT ponieważ Wnioskodawczyni nie posiada uprawnień do wystawiania faktur ani rachunków, gdyż nie prowadzi działalności gospodarczej zajmującej się sprzedażą działek lub działającą w innym charakterze.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy jest możliwość odzyskania wpłaconego podatku VAT ze sprzedaży działek otrzymanych w formie darowizny od członka rodziny.

Zdaniem Wnioskodawczyni, powołując się na treść ustawy o podatku od towarów i usług art. 15, której treść wskazuje, iż w omawianym stanie Wnioskodawczyni nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług. W związku z powyższym, zdaniem Wnioskodawczyni, mają Państwo prawo ubiegać się o zwrot wpłaconego przez Państwa podatku VAT w wys. 6950 zł od sprzedanych działek otrzymanych w formie darowizny.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Czynności te podlegają opodatkowaniu niezależnie od tego, czy zostały wykonane z zachowaniem warunków oraz form określonych przepisami prawa (art. 5 ust. 2 ww. ustawy).

Towarami natomiast, w myśl art. 2 pkt 6 ww. ustawy są rzeczy ruchome, jak również wszelkie postacie energii, budynki i budowle lub ich części, będące przedmiotem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, które są wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, a także grunty.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ww. ustawy podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. Przy czym, w myśl art. 15 ust. 2 ustawy, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Określony w cytowanej ustawie zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług wskazuje, iż do tego, aby faktycznie zaistniało opodatkowanie danej czynności konieczne jest, aby czynność podlegającą opodatkowaniu wykonał podmiot, który dla tej właśnie czynności będzie działał jako podatnik. Definicja działalności gospodarczej, zawarta w ustawie, ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem "podatnik" tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym. Ponadto podatnikiem staje się również ten, kto wykonał czynność, podlegającą opodatkowaniu, jednorazowo, ale w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Chociaż ustawa nie definiuje pojęcia "częstotliwości", przez zamiar wykonywania danej czynności w sposób częstotliwy należy rozumieć chęć, wolę powtarzalnego, a nie jednorazowego wykonywania określonych czynności, składających się na istotę prowadzenia działalności. O kwestii częstotliwości nie decyduje czasookres wykonywania czynności (rok, dwa czy pięć lat), ani ilość dokonanych transakcji. Decydującym kryterium jest powtarzalność czynności. Dlatego też, w każdym przypadku należy indywidualnie rozstrzygnąć, czy intencją określonej czynności, z którą łączą się skutki podatkowo-prawne, było dokonywanie tej czynności wielokrotnie i w okolicznościach noszących znamiona działalności gospodarczej.

W kontekście powyższego nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług ten, kto jako osoba fizyczna dokonuje jednorazowych lub okazjonalnych transakcji, za które nie jest przewidziana ściśle regularna zapłata oraz nie prowadzi zorganizowanej czy zarejestrowanej działalności gospodarczej. Dokonywanie określonych czynności incydentalnie, poza sferą prowadzonej działalności gospodarczej, również nie pozwala na uznanie danego podmiotu za podatnika w zakresie tych czynności.

W oparciu o przedstawiony stan prawny stwierdzić należy, że jeśli osoba fizyczna dokonuje sprzedaży ze swojego majątku prywatnego nieruchomości gruntowej ornej, rolnej lub przeznaczonej pod zabudowę, a czynność ta wykonywana jest okazjonalnie, w okolicznościach wskazujących, iż działanie to nie jest czynione z zamiarem jego powtarzania (kontynuowania) i nie zmierza do nadania mu stałego charakteru, transakcja taka nie może być uznana za działalność gospodarczą, w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług.

Przenosząc powyższe na grunt rozpatrywanej sprawy należy uznać, iż sprzedaż przedmiotowych działek, z majątku osobistego, nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT, gdyż jest wykonywana okazjonalnie, w okolicznościach wskazujących, iż działanie to nie jest czynione z zamiarem nadania mu stałego charakteru.

Z wniosku wynika bowiem, że działki będące przedmiotem sprzedaży były działkami ornymi (rolnymi) i nie zostały nabyte w celu dalszej ich odsprzedaży lecz zostały nabyte przez Wnioskodawczynię i jej brata w 2003 r. w drodze darowizny od swojego taty. Przed sprzedażą działki zostały podzielone. Przedmiotowe działki nie były wykorzystywane przez Wnioskodawczynię w działalności rolniczej. Wnioskodawczyni nie dokonywała również dostawy produktów rolnych. Działki nie były również przedmiotem najmu, dzierżawy i Wnioskodawczyni nie czerpała korzyści majątkowych z tego tytułu. Wnioskodawczyni nie jest też podatnikiem podatku VAT czynnym mimo dokonania zapłaty podatku VAT z tyt. sprzedaży tych działek. Sprzedaż miała dla Wnioskodawczyni charakter jednorazowy, okazjonalny i zaistniała w celach prywatnych (Wnioskodawczyni nigdy nie dokonywała tego typu transakcji). Sprzedaż przedmiotowych działek nie została przez Wnioskodawczynię udokumentowana fakturą VAT ponieważ Wnioskodawczyni nie posiada uprawnień do wystawiania faktur ani rachunków, gdyż nie prowadzi działalności gospodarczej zajmującej się sprzedażą działek lub działającą w innym charakterze.

W świetle powyższego sprzedaż przedmiotowych działek, dokonaną z majątku osobistego należy uznać za niepodlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, gdyż Wnioskodawczyni nie można uznać za podatnika podatku VAT, a okolicznościom dokonania transakcji nie można przypisać znamion działalności gospodarczej. Wnioskodawczyni sprzedając grunty korzysta z przysługującego jej prawa do rozporządzania własnym majątkiem.

Tym samym sprzedaż przedmiotowych działek nie podlega opodatkowaniu podatkiem VAT, a Wnioskodawczyni może ubiegać się o zwrot wpłaconego nienależnie podatku VAT.

Ustawa z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.), zawiera ogólne zasady korygowania deklaracji, także dotyczące deklaracji składanych dla potrzeb rozliczenia podatku od towarów i usług, niezależnie od regulacji zawartych w samej ustawie o VAT.

W myśl art. 81 § 1 ustawy - Ordynacja podatkowa, jeżeli odrębne przepisy nie stanowią inaczej, podatnicy, płatnicy i inkasenci mogą skorygować uprzednio złożoną deklarację.

Skorygowanie deklaracji następuje przez złożenie korygującej deklaracji wraz z dołączonym pisemnym uzasadnieniem przyczyn korekty - art. 81 § 2 ustawy - Ordynacja podatkowa.

Stosownie do art. 81b § 1 ustawy - Ordynacja podatkowa, uprawnienie do skorygowania deklaracji:

Zgodnie z art. 72 § 1 ww. ustawy - Ordynacja podatkowa, za nadpłatę uważa się kwotę:

W myśl dyspozycji zawartej w art. 75 § 1 Ordynacji podatkowej, jeżeli podatnik kwestionuje zasadność pobrania przez płatnika podatku albo wysokość pobranego podatku, może złożyć wniosek o stwierdzenie nadpłaty podatku.

Zgodnie z § 2 pkt 1 lit. b) tego artykułu, uprawnienie określone w § 1 przysługuje również podatnikom, których zobowiązanie podatkowe powstaje w sposób przewidziany w art. 21 § 1 pkt 1, jeżeli w deklaracjach innych niż wymienione w art. 73 § 2 pkt 2 i 3, z wyjątkiem deklaracji dotyczącej zaliczek na podatek dochodowy, wykazali zobowiązanie podatkowe nienależne lub w wysokości większej od należnej i wpłacili zadeklarowany podatek.

Na podstawie art. 75 § 3 Ordynacji podatkowej, w przypadkach, o których mowa w § 2 pkt 1 lit. a) i b oraz w pkt 2 lit. a) i b, podatnik, płatnik lub inkasent równocześnie z wnioskiem o stwierdzenie nadpłaty są obowiązani złożyć skorygowane zeznanie (deklarację).

Analizując sytuację przedstawioną w niniejszym wniosku w kontekście obowiązujących przepisów prawa stwierdzić należy, iż jeżeli w wyniku złożonych korekt powstanie nadpłata podatku, Wnioskodawczyni wraz z korektą deklaracji VAT-7 może - zgodnie z art. 75 § 2 ustawy - Ordynacja podatkowa - złożyć wniosek o stwierdzenie nadpłaty. Niniejsza interpretacja nie przesądza jednak o sposobie rozstrzygnięcia postępowania podatkowego dotyczącego stwierdzenia nadpłaty, co pozostaje w kompetencji naczelnika właściwego urzędu skarbowego.

Ponadto zauważyć trzeba, iż niniejsza interpretacja dotyczy wyłącznie Wnioskodawczyni, tj. osoby składającej wniosek. W związku z tym skutki określone w art. 14k-14 m Ordynacji podatkowej mogą dotyczyć tylko Zainteresowanej.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.