IPPP3/443-626/09-2/KB

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 21 lipca 2009 r. (data wpływu 24 lipca 2009 r.) - o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania nieodpłatnego przekazania towarów na cele związane z prowadzonym przedsiębiorstwem oraz prawa do odliczenia podatku naliczonego związanego z nabyciem towarów, które są następnie przedmiotem przekazania - jest nieprawidłowe.

W dniu 24 lipca 2009 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania nieodpłatnego przekazania towarów na cele związane z prowadzonym przedsiębiorstwem oraz prawa do odliczenia podatku naliczonego związanego z nabyciem towarów, które są następnie przedmiotem przekazania.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Spółka z o.o. (dalej jako "Spółka") prowadzi działalność polegającą na wydawaniu i sprzedaży książek i czasopism o zróżnicowanej tematyce. Nabywcy tych książek i czasopism często otrzymują nieodpłatnie od Spółki różnego rodzaju gadżety (takie jak długopisy, breloki z logo Spółki, itp.). Są to materiały o charakterze promocyjnym i reprezentacyjnym, a ich przekazywanie klientom ma na celu zwiększenie sprzedaży poprzez zachęcenie do dokonania ponownych zakupów, jak również kształtowanie i wzmacnianie pozytywnego wizerunku Spółki.

Ponadto, Spółka organizuje dla swoich klientów konkursy oraz loterie z nagrodami rzeczowymi. Spełniają one podobne funkcje jak przekazywanie gadżetów, tj. mają na celu zwiększenie sprzedaży oraz kształtowanie i wzmacnianie pozytywnego wizerunku Spółki.

Przekazywane przez Spółkę jej klientom gadżety i nagrody rzeczowe nie spełniają warunków uznania ich za drukowane materiały reklamowe lub informacyjne. Mają one ponadto różną wartość i zazwyczaj nie można ich uznać za prezenty o małej wartości lub próbki. W szczególności, z oczywistych powodów, nie jest możliwa do prowadzenia, ani też faktycznie nie jest prowadzona ewidencja pozwalająca ustalić tożsamość osób obdarowanych ani wartość otrzymanych przez nie w roku podatkowym gadżetów i nagród rzeczowych.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Zdaniem Wnioskodawcy,

Ad. 1.

Zgodnie z art. 7 ust. 2 ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2004 r. Nr 54, poz. 535 z późn. zm. - dalej jako "ustawa o VAT") za podlegającą opodatkowaniu odpłatną dostawę towarów rozumie się również przekazanie przez podatnika towarów należących do jego przedsiębiorstwa na cele inne niż związane z prowadzonym przez niego przedsiębiorstwem, w szczególności: (i) przekazanie lub zużycie towarów na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników udziałowców akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia (ii) wszelkie inne przekazanie towarów bez wynagrodzenia w szczególności darowizny - jeżeli podatnikowi przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego od tych czynności, w całości lub w części. Powyższego przepisu nie stosuje się jednak do przekazywanych przez podatnika drukowanych materiałów reklamowych i informacyjnych, prezentów o małej wartości i próbek (art. 7 ust. 3 ustawy o VAT).

Z zestawienia przytoczonych wyżej prepisów wynika jednoznacznie, że nieodpłatne przekazanie towarów podlega opodatkowaniu podatkiem VAT wyłącznie wówczas, gdy zostaje ono dokonane na cele niezwiązane z prowadzonym przez podatnika przedsiębiorstwem (art. 7 ust. 2 ustawy o VAT). Zasady tej nie stosuje się natomiast w przypadku nieodpłatnego przekazywania drukowanych materiałów reklamowych i informacyjnych, prezentów o małej wartości i próbek. Takie bowiem przekazania nie podlegają opodatkowaniu niezależnie od tego, czy zostają dokonane na cele związane z prowadzonym przez podatnika przedsiębiorstwem, czy też nie (art. 7 ust. 3 ustawy o VAT). W ocenie Spółki, z powyższych ustaleń wynika, że nieodpłatne przekazanie towarów na cele związane z prowadzonym przez podatnika przedsiębiorstwem nigdy nie podlega opodatkowaniu podatkiem VAT

Przyjęte przez Spółkę stanowisko znajduje potwierdzenie w literaturze przedmiotu. Tytułem przykładu można wskazać na wypowiedź J. Zubrzyckiego, który stwierdził wprost, że "od 1 czerwca 2005 r. przekazywanie wszelkiego rodzaju drukowanych materiałów reklamowych i informacyjnych, prezentów reklamowych i reprezentacyjnych (bez względu na ich rodzaj, wartość i konieczność ewidencjonowania osób obdarowanych) i próbek o charakterze reklamowym, np. przekazywanych na konferencjach, w celach reprezentacji i reklamy podatnika, czyli na cele związane z prowadzeniem jego przedsiębiorstwa - nie podlega opodatkowaniu VAT" (J. Zubrzycki, "Leksykon VAT. 2008", Oficyna Wydawnicza "UNIMEX", Wrocław 2008, tom I, s. 103; por. także J. Zubrzycki, "Leksykon VAT. 2009", Oficyna Wydawnicza "UNIMEX", Wrocław 2009, tom I, s. 102-106). Podobne stanowisko zajęła również M. Szafarowska: "od 1 czerwca 2005 r. opodatkowaniu podatkiem VAT podlega przekazanie towarów innych niż drukowane materiały reklamowe i informacyjne, prezenty o małej wartości i próbki, jeżeli (i) przekazanie tych towarów nie jest dokonywane na cele związane z prowadzonym przedsiębiorstwem, (ii) a podatnikowi przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego z tytułu tych czynności w całości lub w części" (M. Szafarowska, "Nieodpłatne przekazanie towarów - konsekwencje w zakresie podatku VAT", "Monitor Podatkowy", nr 6/2005). Podobną opinię wyrazili również: A. Bieńkowska w artykule p.t. "Na cele przedsiębiorstwa, więc bez VAT" ("Rzeczpospolita" z 14 lipca 2005 r.); W. Varga w artykule p.t. "Kiedy nieodpłatne czynności są obciążone VAT" ("Rzeczpospolita" z 10 marca 2008 r.); A. Pęczyk-Tofel i M. Tofel w artykule p.t. "Opodatkowanie podatkiem VAT nieodpłatnego przekazania towarów" ("Monitor Podatkowy", nr 2/2008); A. Bartosiewicz i R. Kubacki w komentarzu do art. 7 ustawy o VAT, zmienionej ustawą z 21 kwietnia 2005 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz o zmianie niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2005 r. Nr 90, poz. 756) (w: A. Bartosiewicz, R. Kubacki, "VAT. Komentarz. Aneks", Zakamycze 2005) oraz M. Chudzik w komentarzu do art. 7 ustawy o VAT (w: M. Chudzik, "Komentarz do ustawy z 21 kwietnia 2005 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz o zmianie niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2005 r. Nr 90, poz. 756)").

W dalszej kolejności należy zauważyć, że zaprezentowane wyżej stanowisko Spółki znajduje potwierdzenie także w licznych orzeczeniach sądów administracyjnych. Tytułem przykładu można wskazać wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z 3 kwietnia 2007 r. (sygn. akt I SA/Wr 152/07), w którym stwierdzono wprost, że "obecnie zestawiając brzmienie art. 7 ust. 2 ustawy z ust. 3 nie powinno ulegać wątpliwości, że opodatkowaniu podlega wyłącznie nieodpłatne przekazanie towarów należących do przedsiębiorstwa na cel inny niż związany z prowadzoną działalnością. Natomiast ze znowelizowanych przepisów art. 7 ust. 3-7 ustawy wynika, że nie podlega opodatkowaniu nieodpłatne przekazanie, mające charakter darowizny, wszelkich towarów na cele związane z prowadzeniem przedsiębiorstwa podatnika. Identyczne stanowisko zostało przyjęte w szeregu innych orzeczeń sądów administracyjnych, w tym m.in. w wyrokach Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 17 sierpnia 2007 r. (sygn. akt III SA/Wa 984/07), z 5 października 2007 r. (sygn. akt III SA/Wa 1255/07) i z 10 października 2007 r. (sygn. akt III SAlWa 1444/07), jak również w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie z 14 lutego 2008 r. (sygn. akt I SA/Rz 875/07). Jak widać, w tym zakresie można już mówić o ustalonej i konsekwentnej linii w orzecznictwie sądów administracyjnych. Linia ta znalazła ostateczne potwierdzenie w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z 13 maja 2008 r. (sygn. akt I FSK 600/07), w którym stwierdzono wprost, że "w świetle art. 7 ust. 2 i 3 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), w brzmieniu obowiązującym od 1 czerwca 2005 r., nie stanowi dostawy przekazanie przez podatnika bez wynagrodzenia towarów należących do jego przedsiębiorstwa, na cele wiążące się z tym przedsiębiorstwem, nawet jeżeli podatnikowi przysługiwało prawo do obniżenia podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w związku z nabyciem tych towarów".

W związku z powyższym, należy przyjąć, że dokonywane przez Spółkę nieodpłatne przekazania gadżetów oraz nagród rzeczowych nie podlegają opodatkowaniu podatkiem VAT.

Na marginesie powyższych, uwag należy zaznaczyć, że argumentem przeciwko stanowisku przyjętemu przez Spółkę nie może być fakt, iż ze stosownych regulacji europejskich oraz z orzeczenia Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości w sprawie C-48/97 pomiędzy Kuwait Petroleum (GB) Ltd a Commissioneres of Customs and Excise wynika, że nieodpłatne przekazywanie towarów na cele reklamowe i promocyjne powinno podlegać opodatkowaniu podatkiem od wartości dodanej. W tym kontekście trzeba bowiem zauważyć, że tzw. proeuropejska wykładnia przepisów prawa krajowego nakładających obowiązki na podatnika może być stosowana tylko wówczas, gdy wykładnia językowa tych przepisów nie prowadzi do jednoznacznych rezultatów.

Inaczej jest natomiast w sytuacji, gdy w związku z jasnym i precyzyjnym brzmieniem stosownych przepisów krajowych wykładnia gramatyczna pozwala na jednoznaczne ustalenie treści wynikających z nich norm prawnych. W takim bowiem przypadku nie wolno odwoływać się do wykładni proeuropejskiej w celu nadania stosownym przepisom innego znaczenia niż ustalone w oparciu o ich wykładnię językową (por. J. Zubrzycki, "Leksykon VAT. 2008", Oficyna Wydawnicza "UNIMEX", Wrocław 2008, tom I, s. 107-108 oraz A. Pęczyk-Tofel i M. Tofel, "Opodatkowanie podatkiem VAT nieodpłatnego przekazania towarów", "Monitor Podatkowy", nr 2/2008; por. także por. J. Zubrzycki, "Leksykon VAT. 2009", Oficyna Wydawnicza "UNIMEX", Wrocław 2009, tom I, s. 106-109).

Odnosząc powyższe ustalenia do sytuacji Spółki, należy stwierdzić, że obecne brzmienie art. 7 ust. 2 i 3 ustawy o VAT jest jasne i jednoznaczne. W konsekwencji, dokonywanie proeuropejskiej wykładni tych przepisów w celu poddania nieodpłatnych przekazań gadżetów i nagród rzeczowych opodatkowaniu podatkiem VAT jest niedopuszczalne.

Podobne stanowisko przyjęte zostało także w orzecznictwie sądów administracyjnych. Tytułem przykładu można wskazać przywołany wyżej wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z 3 kwietnia 2007 r., w którym stwierdzono wprost, że "brzmienie literalne art. 7 ust. 2 i 3 ustawy o VAT od "1 czerwca 2005 r. nie daje żadnych możliwości wywiedzenia z niego, że nieodpłatne przekazanie przez podatnika towarów na cele związane z prowadzonym przez niego przedsiębiorstwem podlega opodatkowaniu VAT, jako zrównane z odpłatną dostawą towarów. Czynienie zatem w tym wypadku wykładni prowspólnotowej, dostosowującej w tym zakresie polskie unormowanie z uregulowaniem pomieszczonym w art. 5 (6) VI Dyrektywy prowadziłoby do niedopuszczalnej wykładni contra legem. Zatem organy nie mogą się domagać opodatkowania tych czynności w oparciu o przepis Dyrektywy. Ani treść dyrektywy ani orzeczeń wydanych na jej podstawie nie może stanowić argumentu przemawiającego za rozszerzeniem obowiązku podatkowego podatnika wynikającego z prawa krajowego". Prawidłowość powyższego stanowiska znalazła ostatnio potwierdzenie w przywołanym już wyżej wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z 13 maja 2008 r., w którym stwierdzono, że: "sąd administracyjny, jako sąd europejski zobowiązany do dokonywania wykładni prowspólnotowej przepisów prawa podatkowego, winien jej dokonywać tak dalece jak to jest możliwe aby osiągnąć wymagany dyrektywą stan rzeczy (prawny, gospodarczy, społeczny), jednak rezultaty tej wykładni - poprzez rozszerzenie zakresu obowiązku podatkowego poza granice zakreślone przepisami krajowych ustaw podatkowych - nie mogą naruszać zasad wynikających z obowiązującej Konstytucji RP, godząc w prawa obywateli (podmiotów) polskich (art. 2 i art. 217 Konstytucji)".

Dodatkowo, należy zauważyć, że to jedynie podatnicy w sporach z państwami członkowskimi Unii Europejskiej mogą powoływać się na przepisy dyrektyw podatkowych, natomiast nie jest dopuszczalne powoływanie się na te przepisy przez państwa członkowskie w sporach z podatnikami. Takie stanowisko przyjmowane jest zarówno w literaturze przedmiotu (por. M. Szafarowska, "Nieodpłatne przekazanie towarów - konsekwencje w zakresie podatku VAT", "Monitor Podatkowy", nr 6/2005; A. Bieńkowska, "Na cele przedsiębiorstwa, więc bez VAT", "Rzeczpospolita" z 14 lipca 2005 r. oraz W. Varga, "Kiedy nieodpłatne czynności są obciążone VAT", "Rzeczpospolita" z 10 marca 2008 r.), jak i w orzecznictwie sądów administracyjnych (por. przywoływany już wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z 3 kwietnia 2007 r.) i Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości (por. orzeczenie z 19 stycznia 1985 r. w sprawie C-8/81, Ursula Becker przeciwko Finanzamt Münster-lnnenstadt). Prawidłowość tego stanowiska potwierdził również Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 13 maja 2008 r.: "w sytuacji zatem gdy porównanie treści implementowanego przepisu dyrektywy i unormowania krajowego wskazuje, że nadanie regulacji krajowej znaczenia wynikającego z bezwarunkowej i precyzyjnej normy unijnej, prowadziłoby do sprzeczności z brzmieniem gramatycznym przepisu krajowego, Sąd - w przypadku gdy obywatel domaga się zastosowania tej normy w sposób określony w dyrektywie, powinien odmówić zastosowania normy prawa krajowego i umożliwić obywatelowi skorzystanie z normowania wspólnotowego. Jeżeli jednak obywatel stosuje się do dyspozycji wadliwie implementowanej normy krajowej uznając, że jest ona dla niego korzystniejsza, brak podstaw do dokonywania wykładni proeuropejskiej tej normy, prowadzącej do wykładni contra legem i nakładania na obywatela obowiązków wynikających tylko z samej dyrektywy"

Odnosząc powyższe do sytuacji Spółki, należy stwierdzić, iż organy podatkowe nie mogą powoływać się na przepisy prawa wspólnotowego ani na orzecznictwo Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości w celu uzasadnienia opodatkowania podatkiem VAT nieodpłatnych przekazań gadżetów oraz nagród rzeczowych w sytuacji, gdy w świetle stosownych przepisów ustawy o VAT przekazania takie nie podlegają opodatkowaniu.

Podsumowując, Spółka stoi na stanowisku, że dokonywane przez nią nieodpłatne przekazania gadżetów oraz nagród rzeczowych nie podlegają opodatkowaniu podatkiem VAT.

Ad. 2.

Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy o VAT w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego. W tym kontekście należy zauważyć, że w przypadku wydatków stanowiących tzw. koszty ogólne, a za tego rodzaju wydatki należałoby uznać koszty nabycia towarów wydawanych bezpłatnie na cele związane z prowadzeniem przedsiębiorstwa, brak jest wprawdzie bezpośredniego związku z konkretnymi transakcjami opodatkowanymi, niemniej jednak bez wątpienia istnieje pośredni związek z tego rodzaju transakcjami. W rezultacie, podatnikowi przysługuje w odniesieniu do takich wydatków, na podstawie art. 86 ust. 1 ustawy o VAT, prawo do odliczenia podatku naliczonego VAT w takim zakresie, w jakim ogólna działalność podatnika daje prawo do odliczenia podatku naliczonego VAT.

Identyczne stanowisko przyjęte jest również w doktrynie prawa podatkowego: Tytułem przykładu można wskazać na następującą wypowiedź A. B: "to, że czynność nieodpłatnego przekazania towarów na cele związane z prowadzonym przez podatnika przedsiębiorstwem nie podlega VAT, nie oznacza, że podatnik nie może odliczyć VAT naliczonego przy zakupach z tym związanych. Jeśli generalnie przekazanie ma związek z działalnością przedsiębiorstwa (sprzedażą przez nie towarów czy świadczeniem usług) opodatkowaną VAT, nie ma podstawy, by ograniczać prawo do odliczenia VAT przy zakupach, które służą tej działalności" (A. Bieńkowska, "Na cele przedsiębiorstwa, więc bez VAT", "Rzeczpospolita" z 14 lipca 2005 r.). Podobnie wypowiedział się J. Zubrzycki (J. Zubrzycki, "Leksykon VAT. 2008", Oficyna Wydawnicza "UNIMEX", Wrocław 2008, tom I, s. 968-969; por. także J. Zubrzycki, "Leksykon VAT, 2009", Oficyna Wydawnicza "UNIMEX", Wrocław 2009, tom I, s. 112) oraz M. Szafarowska (M. Szafarowska, "Nieodpłatne przekazanie towarów - konsekwencje w zakresie podatku VAT", "Monitor Podatkowy", nr 6/2005).

Takie samo stanowisko przyjęte zostało także w orzecznictwie sądów administracyjnych. Tytułem przykładu należy wskazać na wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego z 10 października 2007 r. (sygn. akt III SA/Wa 1444/07), w którym czytamy: "zdaniem Sądu okoliczność, że przekazywane przez podatnika nieodpłatnie towary zgodnie z dosłownym brzmieniem art. 7 ust. 2 u.p.t.u. nie podlegają opodatkowaniu nie pozbawia podatnika uprawnienia do odliczenia od podatku należnego podatku naliczonego przy nabyciu przekazywanych towarów. Określone w art. 86 ust. 1 u.p.t.u. uprawnienie do odliczenia podatku naliczonego należy wiązać z towarami i usługami nabywanymi w celu wykonywania czynności podlegających opodatkowaniu. Zatem chodzi tutaj o zakupy towarów, które przez podatnika w stanie przetworzonym lub nieprzetworzonym są odsprzedawane, a także o towary i usługi, które służą wykonywaniu działalności, jednakże nie wchodzą bezpośrednio do substancji wytwarzanych, przez podatnika towarów i usług, np. różne wydatki kosztowe o charakterze ogólnym, najem pomieszczeń biurowych, obsługa prawna, usługi biurowe, porządkowe itp. Zdaniem Sądu do tego rodzaju wydatków zaliczają się także wydatki na towary, które następnie w formie prezentów przekazywane są różnym podmiotom w ramach prowadzonej akcji promocyjnej. Cel promocji, jakim jest zachęcenie nabywców do kupowania wyrobów podatnika, przesądza o tym, że wydatki te ponoszone są w celu związanym ze sprzedażą opodatkowaną. Inaczej rzecz ujmując, wydatki te mają na celu generowanie sprzedaży opodatkowanej, a zatem w związku z tymi wydatkami podatnik ma prawo do określonego w art. 86 ust. 1 u.p.t.u. prawa do odliczenia podatku naliczonego".

Podsumowując, Spółka stoi na stanowisku, że przysługuje jej prawo do odliczenia podatku naliczonego VAT związanego z nabyciem gadżetów i nagród rzeczowych, nawet jeżeli późniejsze nieodpłatne przekazanie tych towarów nie podlega opodatkowaniu podatkiem VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. W art. 7 ust. 1 ustawy postanowiono, iż przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Przez dostawę towarów rozumie się również - stosownie do art. 7 ust. 2 ustawy - przekazanie przez podatnika towarów należących do jego przedsiębiorstwa na cele inne niż związane z prowadzonym przez niego przedsiębiorstwem, w szczególności:

Jednocześnie z treści art. 7 ust. 3 ustawy wynika, iż nie uznaje się za dostawę towarów przekazywania drukowanych materiałów reklamowych i informacyjnych, prezentów o małej wartości i próbek.

Artykuł 7 ust. 4 ustawy definiuje prezenty o małej wartości, przez które rozumie się przekazywane przez podatnika jednej osobie towary:

Generalnie zatem, z uwagi na brzmienie art. 5 ust. 1 ustawy, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa. Od tej zasady przewidziano jednak pewne wyjątki.

Artykuł 7 ust. 2 ustawy wskazuje bowiem czynności, które mimo braku odpłatności uważane są za zrównane z odpłatną dostawą. Do czynności takich ustawodawca zaliczył przekazanie przez podatnika towarów należących do jego przedsiębiorstwa na cele inne niż związane z prowadzonym przez niego przedsiębiorstwem, pod warunkiem jednak, iż podatnikowi przysługiwało przy ich nabyciu prawo do całkowitego albo częściowego odliczenia podatku naliczonego. Jednocześnie na mocy art. 7 ust. 3 ustawy, ustawodawca wyłączył z opodatkowania czynności, które ściśle związane są z prowadzonym przedsiębiorstwem drukowane materiały reklamowe i informacyjne, prezenty o małej wartości oraz próbki.

Ponieważ interpretacja art. 7 ust. 2 ustawy, w oparciu o wykładnię wyłącznie gramatyczną budzi pewne wątpliwości, zatem nie można się tylko na niej opierać. Aby dokonać kompleksowej wykładni ww. przepisu, zdaniem tut. Organu, koniecznym jest sięgnięcie do wykładni o charakterze kompleksowym.Przy wykładni przedmiotowych przepisów ustawy należy wziąć pod uwagę zasadę racjonalności ustawodawcy oraz interpretować przepis art. 7 ust. 2 w zestawieniu z art. 7 ust. 3 ustawy. Przekazanie drukowanych materiałów reklamowych i informacyjnych, prezentów o małej wartości i próbek - niewątpliwie jest związane z prowadzonym przedsiębiorstwem, wobec tego w przypadku nie objęcia regulacją art. 7 ust. 2 przekazania lub zużycia towarów przez podatnika na cele związane z jego przedsiębiorstwem, przepis art. 7 ust. 3 byłby zbędny.

Skoro zatem z zakresu opodatkowania czynności nieodpłatnego przekazania towarów, na cele inne niż bezpośrednio związane z prowadzonym przedsiębiorstwem, wyłączono na podstawie art. 7 ust. 3 ustawy, jedynie przekazanie drukowanych materiałów reklamowych i informacyjnych, prezentów o małej wartości i próbek, to należy uznać, iż opodatkowaniu podlegają wszelkie inne przekazania towarów pod warunkiem, że podatnikowi przysługiwało prawo do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony od tych czynności w całości lub w części. Gdyby przyjąć, iż opodatkowaniu na mocy ust. 2 podlegają wyłącznie czynności w ogóle niezwiązane z przedsiębiorstwem, zbędne byłoby wyłączanie z opodatkowania czynności, które i tak nie podlegałyby opodatkowaniu jako związane z prowadzeniem przedsiębiorstwa.

Opodatkowaniu podatkiem VAT podlega zatem każde nieodpłatne przekazanie towaru należącego do przedsiębiorstwa, z którym wiąże się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, o ile podatnikowi przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przy nabyciu tego towaru, z wyjątkiem przekazania towarów stanowiących drukowane materiały reklamowe i informacyjne bądź spełniających warunki do uznania ich za prezenty o małej wartości lub próbki.Z informacji przedstawionych we wniosku wynika, iż nabywcy książek i czasopism wydanych przez Wnioskodawcę często otrzymują nieodpłatnie od Spółki różnego rodzaju gadżety (tj. długopisy, breloki z logo Spółki, itp.) Są to materiały o charakterze promocyjnym i reprezentacyjnym, a ich przekazywanie klientom ma na celu zachęcenie do ponownych zakupów, jak również kształtowanie i umacnianie pozytywnego wizerunku Spółki. Ponadto, Spółka organizuje dla swoich klientów konkursy oraz loterie z nagrodami rzeczowymi. Spełniają one podobne funkcje jak przekazywanie gadżetów, tj. mają na celu zwiększenie sprzedaży oraz kształtowanie i wzmacnianie pozytywnego wizerunku Spółki. Przekazywane przez Spółkę jej klientom gadżety i nagrody rzeczowe nie spełniają warunków uznania ich za drukowane materiały reklamowe lub informacyjne. Mają one ponadto różną wartość i zazwyczaj nie można ich uznać za prezenty o małej wartości lub próbki.

W przedmiotowej sprawie rozróżnić należy zatem dwie sytuacje, mianowicie, gdy wartość przekazywanego nieodpłatnie towaru nie przekracza 10 zł oraz, gdy wartość gratisu jest wyższa niż 10 zł Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, iż Spółka nie prowadzi ewidencji pozwalającej na ustalenie tożsamości poszczególnych osób, na rzecz których dokonuje nieodpłatnego przekazania towaru. Zatem, zgodnie z przywołanymi przepisami, w przypadku nieodpłatnego przekazywania towarów, których jednostkowa cena nabycia (bez podatku), a gdy nie ma ceny nabycia, jednostkowy koszt wytworzenia, określone w momencie przekazania towaru, nie przekraczają 10 zł, przedmiotowy towar można uznać za prezenty o małej wartości, którego nieodpłatne przekazanie, stosownie do art. 7 ust. 3 ustawy nie stanowi dostawy towarów, tym samym nie jest opodatkowane podatkiem od towarów i usług. Natomiast w sytuacji, gdy wskazana wartość przekazywanych nieodpłatnie gadżetów i nagród przekracza kwotę 10 zł, czynność ta w myśl przepisów ustawy, traktowana jest jako dostawa towarów podlegająca opodatkowaniu.Reasumując, gdy towary przekazywane nieodpłatnie klientom przez Wnioskodawcę spełniają warunki, aby uznać je za prezenty o małej wartości, a więc ich jednostkowy koszt wytworzenia bądź cena rynkowa nie przekracza kwoty 10 zł, obowiązek naliczenia podatku należnego nie powstanie, w pozostałych przypadkach, Zainteresowany ma obowiązek opodatkować dokonane nieodpłatne przekazania towarów. Natomiast rozstrzygając kwestię prawa do odliczenia podatku naliczonego od wydatków ponoszonych w związku z nabywaniem towarów, które mają być następnie przedmiotem nieodpłatnego przekazania, należy przytoczyć art. 86 ust. 1 ustawy, zgodnie z którym w zakresie w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15 przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego (...). Na podstawie powyższego przepisu należy stwierdzić, iż Spółce przysługuje w powyższym przypadku prawo do odliczenia podatku naliczonego związanego z zakupem nieodpłatnie przekazywanych towarów, w zakresie w jakim towary te związane są ze sprzedażą opodatkowaną.

Ponadto należy stwierdzić, iż powołane przez Wnioskodawcę wyroki sądów, są rozstrzygnięciami w konkretnych sprawach, osadzonych w określonych stanach faktycznych i tylko do nich się zawężają, w związku z tym nie mają mocy powszechnie obowiązującego prawa.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.