IPPP3/443-619/12-2/KC
Pismo z dnia 10 września 2012 r. Izba Skarbowa w Warszawie IPPP3/443-619/12-2/KC
INTERPRETACJA INDYWIDUALNA
Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko, przedstawione we wniosku z dnia 8 czerwca 2012 r. (data wpływu 18 czerwca 2012 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie nie uznania Strony za podatnika w rozumieniu art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy i tym samym braku obowiązku wystawienia faktury - jest prawidłowe.
UZASADNIENIE
W dniu 18 czerwca 2012 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie nie uznania Strony za podatnika w rozumieniu art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy a tym samym braku obowiązku wystawienia faktury.
W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:
Wnioskodawca jest urzędem, jest również podatnikiem podatku od towarów i usług. Skarb Państwa - Zamawiający (jako Zamawiający) był stroną sporu cywilnoprawnego wynikłego z realizacji zawartej w 2003 r. umowy kontraktowej dotyczącej budowy odcinka autostrady. Przedmiotowy spór z Wykonawcą robót drogowych zgodnie z warunkami umowy rozstrzygany był przed Międzynarodowym Sądem Arbitrażowym Międzynarodowej Izby Handlowej (ICC) według reguł określonych w Regulaminie Arbitrażowym ICC. Regulamin stanowi, iż konkretne spory rozstrzygane są merytorycznie nie bezpośrednio przez organ arbitrażowy jakim jest Międzynarodowy Sąd Arbitrażowy ale przez działający w jego imieniu Trybunał Arbitrażowy złożony z jednego lub trzech arbitrów (art. 1 ust. 2 i art. 8 ust. 8 Regulaminu Arbitrażowego ICC). Przedmiotowy spór, którego stroną pozwaną był Skarb Państwa, rozstrzygany był przez trzech arbitrów, w tym przewodniczącego Trybunału Arbitrażowego - wybranego do pełnienia tej funkcji nie przez strony sporu lecz bezpośrednio przez Międzynarodowy Sąd Arbitrażowy (zgodnie z art. 8 ust. 4 Regulaminu).
Przedmiotowy spór zakończył się w sierpniu 2011 r. wydanym przez Trybunał Arbitrażowy i zatwierdzonym przez Międzynarodowy Sąd Arbitrażowy wyrokiem, który został doręczony pełnomocnikowi pozwanego Skarbu Państwa - w dniu 16 sierpnia 2011 r. Zgodnie z art. 28 ust. 6 Regulaminu Arbitrażowego ICC wyrok ten jest wiążący dla stron sporu. Zgodnie z ww. wyrokiem Skarb Państwa - został zobowiązany do zapłacenia kosztów arbitrażu ustalonych przez Międzynarodowy Sąd Arbitrażowy. Koszty te obejmują wydatki i wynagrodzenia arbitrów oraz koszty administracyjne Międzynarodowej Izby Handlowej ustalone przez Międzynarodowy Sąd Arbitrażowy (art. 31 ust. 1 Regulaminu).
Po wydaniu przedmiotowego wyroku i całkowitym wykonaniu go przez Skarb Państwa - jeden z arbitrów rozstrzygających spór (powołany przez Międzynarodowy Sąd Arbitrażowy na przewodniczącego Trybunału Arbitrażowego) przekazał Generalnemu Dyrektorowi Dróg Krajowych i Autostrad informacje, iż przyznane mu wynagrodzenie za pełnienie funkcji arbitra podlega opodatkowaniu w kraju zamieszkania tego arbitra tj. w Niemczech niemieckim podatkiem od towarów i usług (VAT). Art. 2 ust. 9 załącznika nr III do Regulaminu stanowi, iż ustalone przez Międzynarodowy Sąd Arbitrażowy i stanowiące jeden z elementów kosztów arbitrażu określonych w wyroku kwot wynagrodzenia przypadających arbitrowi nie zawierają podatków od wartości dodanej (VAT) bądź innych podatków lub opłat i narzutów stosowanych wobec wynagrodzenia arbitra. Wobec takiego stanu faktycznego powstała wątpliwość, czy Generalny Dyrektor Dróg Krajowych i Autostrad jako zobowiązany do uiszczenia kosztów, poza prawnym obowiązkiem wykonania wyroku dodatkowo zobowiązany jest także, zgodnie z przepisami prawa polskiego, jako podatnik VAT, do zapłacenia podatku od towarów i usług z tytułu wynagrodzenia za czynności arbitra, jakie zostało ustalone przez Międzynarodowy Sąd Arbitrażowy na rzecz arbitra będącego przewodniczącym Trybunału Arbitrażowego.
W związku z powyższym zadano następujące pytania:
Czy Skarb Państwa, będący stroną pozwaną zobowiązaną na mocy wyroku Międzynarodowego Sądu Arbitrażowego Międzynarodowej Izby Handlowej (ICC) do poniesienia kosztów arbitrażu w tym wynagrodzenia arbitrów, jest podatnikiem podatku od towarów usług (VAT) jako usługobiorca usług świadczonych przez arbitra będącego podatnikiem nieposiadającym siedziby działalności gospodarczej lub stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju.
Czy Skarb Państwa będący stroną pozwaną zobowiązaną na mocy wyroku Międzynarodowego Sądu Arbitrażowego Międzynarodowej Izby Handlowej (ICC) do poniesienia kosztów arbitrażu w tym wynagrodzenia arbitrów jest zobowiązana wystawić fakturę z tytułu odpłatnych czynności arbitra stałego sądu międzynarodowego.
Czy świadczone, za ustalonym przez Międzynarodowy Sąd Arbitrażowy wynagrodzeniem, czynności wykonywane przez arbitra (polegające na realizowaniu kompetencji do rozstrzygnięcia sporu w sposób niezależny i bezstronny na podstawie norm prawa krajowego lub międzynarodowego i regulaminu sądu arbitrażowego) stanowią świadczenie usługi w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, a jeżeli tak to czy usługa ta stanowi import usług w rozumieniu art. 2 pkt 9 ww. ustawy przez mającą siedzibę w Polsce stronę sporu arbitrażowego pochodzącą z innego kraju niż świadczący ją arbiter.
Stanowisko do pytania 1
Zdaniem wnioskodawcy Skarb Państwa nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług z tytułu tak uzyskanego przez arbitra wynagrodzenia. Strony tego sporu, nawet w przypadku obciążenia jej obowiązaniem poniesienia kosztów arbitrażu, nie można uznać zgodnie z art. 17 ust. 4 ustawy o podatku od towarów i usług za usługobiorcę świadczonych przez arbitra, nie posiadającego siedziby działalności gospodarczej lub stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej, nawet jeśli arbiter ten w kraju swojego zamieszkania jest podatnikiem podatku VAT.
Stanowisko do pytania 2
Zdaniem wnioskodawcy Skarb Państwa - Generalny Dyrektor Dróg Krajowych i Autostrad nie jest zobowiązana do wystawienia faktury z tytułu odpłatnych czynności arbitra stałego.
Stanowisko do pytania 3
Zdaniem wnioskodawcy świadczone za wynagrodzeniem ustalanym przez międzynarodowy sąd arbitrażowy czynności wykonywane przez arbitra nie stanowią świadczenia usługi w rozumieniu art. 8 ust. 1 ww. ustawy i czynności te nie stanowią importu usług w rozumieniu art. 2 pkt 9 ww. ustawy przez mającą siedzibę w Rzeczpospolitej Polskiej stronę sporu arbitrażowego pochodzącą z innego kraju niż wykonujący te czynności arbiter.
UZASADNIENIE
Stanowiska
Zgodnie zobowiązującymi przepisami ustawy o podatku od towarów i usług (dalej ustawa) nie uznaje się za podatnika podatku VAT organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych (art. 15 ust. 6 ustawy). W przedmiotowym postępowaniu arbitrażowym strona pozwana zarówno jako organ władzy publicznej (Generalny Dyrektor Dróg Krajowych i Autostrad) jak i urząd obsługujący organ (Generalna Dyrekcja Próg Krajowych i Autostrad) nie wykonywała czynności na podstawie umów cywilnoprawnych w stosunku do Międzynarodowego Sądu Arbitrażowego ani w stosunku do arbitrów tym samym nie dokonywała czynności podlegających opodatkowaniem podatkiem VAT. Strona pozwana podjęła jedynie działania będące merytoryczną obroną przed roszczeniami strony powodowej, prezentując w tym zakresie swojo stanowisko Trybunałowi Arbitrażowemu jako organowi kolegialnemu, który rozstrzygał przedmiotowy spór arbitrażowy zgodnie z Regulaminem.
Na gruncie obowiązujących przepisów ustawy czynności wykonywane przez arbitra (które to czynności o charakterze "sędziowskim" polegają na realizowaniu kompetencji do rozstrzygnięcia danego sporu w sposób niezależny i bezstronny na podstawie norm prawa krajowego lub międzynarodowego i regulaminu danego krajowego lub międzynarodowego sądu arbitrażowego) pomimo otrzymywania przez arbitra z tytułu ich wykonywania stosownego wynagrodzenia ustalanego przez sąd arbitrażowy nie są traktowane jako wykonywane przez arbitra w ramach działalności gospodarczej usługi podlegającej opodatkowaniu podatkiem VAT (indywidualna interpretacja podatkowa wydana przez Dyrektora izby Skarbowej w Warszawie z dnia 7 października 2010 r. sygn. IPPP3-433-475/10-2/JF).
W świetle obowiązujących przepisów ustawy nie można uznać, że czynności wykonywane arbitra rozstrzygającego spory w ramach działalności stałego międzynarodowego sądu arbitrażowego stanowią usługi świadczone przez tego arbitra na rzecz stron sporu. Strony tego sporu (w tym Wnioskodawca) nie są w zakresie czynności wykonywanych przez arbitra jego usługobiorcami w rozumieniu art. 17 ust. 1 pkt 4 w zw. z art. 8 i art. 2 pkt 9 ustawy. Arbiter w sporze nie jest w tym zakresie usługodawcą świadczącym usługi na rzecz stron sporu arbitrażowego. W świetle obowiązujących przepisów prawa podatkowego pomiędzy stroną międzynarodowego sporu arbitrażowego a konkretnym arbitrem trybunału arbitrażowego rozstrzygającym przedmiotowy spór, nie występuje bezpośrednia relacja prawna, która może być uznana za świadczenie usług podlegających opodatkowaniu podatkiem VAT. Taka sytuacja zachodzi w przedmiotowej sprawie, wynika to z tego, iż przewodniczący Trybunału Arbitrażowego wykonywał funkcje arbitra w ramach stosunku prawnego (jako zleceniobiorca) łączącego go ze zlecającym mu wykonanie tych czynności stałym międzynarodowym sądem arbitrażowym (Międzynarodowym Sądem Arbitrażowym Międzynarodowej Izby Handlowej) a nie w ramach stosunku prawnego łączącego ze stronami sporu (w tym z Wnioskodawcą), wobec których był całkowicie niezależny. Arbiter przyjmując mandat członka Trybunału Arbitrażowego zawarł umowę z międzynarodowym sądem arbitrażowym, w ramach której przedmiotowy sąd arbitrażowy, a nie strony sporu, zlecił mu osobiste wykonywanie określonych czynności arbitra, za wykonanie których uzyskał wynagrodzenie przyznane przez ww. sąd arbitrażowy (art. 2 ust. 1, 2, 3 i 4 Załącznika nr III do Regulaminu.) Wnioskodawca nie miał żadnego wpływu na wybór tego konkretnego arbitra jakim był przewodniczący Trybunału Arbitrażowego - został on zgodnie z art. 8 ust. 4 Regulaminu powołany przez Sąd Arbitrażowy ICC. Arbiter ten zgodnie z art. 34 Regulaminu nie ponosi wobec stron sporu jakiejkolwiek odpowiedzialności za jakiekolwiek działanie lub zaniechanie związane z arbitrażem. Zasadnie zatem uznaje się, iż w przypadku arbitrażu wykonywanego w ramach stałego sądu czynności wykonywane przez arbitra nie mogą być uznane za usługi świadczone przez niego wobec strony sporu, arbiter jest związany relacją prawną nie ze stroną sporu ale z sądem arbitrażowym, który tego arbitra powołuje i powierza mu pełnienie tej funkcji oraz przyznaje i wypłaca wynagrodzenie. Podmiotem będącym usługobiorca czynności wykonywanych przez arbitra powinien być zatem sąd arbitrażowy a nie strona sporu (indywidualna interpretacja podatkowa wydana przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 7 października 2010 r. sygn. IPPP3-433-475/10-2/JF; indywidualna interpretacja podatkowa wydana przez Naczelnika Urzędu Skarbowego w Sochaczewie z dnia 29 czerwca 2005 r. sygn. U.S. 28.I/443-1zm.)05; indywidualna interpretacja podatkowa wydana przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 29 listopada 2005 sygn. 1401/VR/4407/14-108/0S/WD oraz indywidualna interpretacja podatkowa wydana przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 19 lutego 2009 r. sygn. IPPP2/443-52/09-2/SAP). Stosownie do art. 18 Regulaminu strony sporu arbitrażowego oraz Trybunał Arbitrażowy (wszyscy arbitrzy wchodzący w jego skład) w dniu 10 czerwca 2009 r. podpisali dokument oznaczony jako Akt Misji (Term of reference), w postanowieniach którego, w punkcie 16 wprowadzony został zapis "W związku z artykułem 2 (9) Załącznika III Regulaminu ICC strony zgadzają się, że o ile wynagrodzenie arbitrów podlegać będzie VAT zgodnie z odpowiednim prawem podatkowym strony zobowiązują się zapłacić odpowiednia kwotę VAT (...)", jednak zdaniem Wnioskodawcy dokument ten i wyżej powołane zobowiązanie obu stron sporu arbitrażowego do ewentualnej zapłaty odpowiedniej kwoty podatku VAT należnego od wynagrodzenia arbitrów, nie powinno być uznane za osobną umowę cywilnoprawną zawarta pomiędzy stronami a traktowanymi jak osoby fizyczne arbitrami wchodzącymi w skład Trybunału Arbitrażowego z której to umowy wynika, iż strona zleca arbitrom (jako osobom fizycznym) wykonywanie na swoją rzecz określonych usług, tak, iż strona ta może być traktowana jako usługobiorca te rozumieniu art. 17 ust. 1 pkt 4 w zw. z art. 2 pkt 9 i art. 8 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 o podatku od towarów i usług. Stanowisko Wnioskodawcy wynika z tego, iż Akt Misji (Term of reference) uregulowany w art. 18 regulaminu nie jest określony jako osobna umowa cywilnoprawna zawierana pomiędzy stronami sporu a arbitrami jako osobami fizycznymi, ale jako jeden z dokumentów ściśle powiązanych z procedurą rozstrzygania sporu arbitrażowego. Ponadto, z art. 18 ust. 2 Regulaminu wynika, iż Akt Misji podpisywany jest przez strony sporu i Trybunał Arbitrażowy a zatem nie przez arbitrów będących osobami fizycznymi ale działających jako członkowie trybunału Arbitrażowego, zatwierdzeni lub powołani, zgodnie z art. 9 Regulaminu, do rozstrzygnięcia sporu przez Międzynarodowy Sąd Arbitrażowy (w związku i na podstawie osobnych stosunków prawnych łączących ten sąd arbitrażowy z daną osobą powołaną lub zatwierdzoną przez niego jako arbitra będącego członkiem Trybunału Arbitrażowego). Należy podkreślić, iż zgodnie z art. 18 ust. 3 Regulaminu, jeżeli którakolwiek ze stron sporu odmówi uczestnictwa przy sporządzaniu Aktu Misji lub odmówi jego podpisania, to wówczas ten dokument i tak staje się ważny po zatwierdzeniu go przez Międzynarodowy Sąd Arbitrażowy. Takie rozwiązanie wskazuje, iż charakter prawny dokumentu jakim jest Akt Misji odbiega od umowy cywilnoprawnej, na mocy której strona pozwana zleca osobie fizycznej, będącej arbitrem świadczenia usług na swoją rzecz. Treść, podpisanego w przedmiotowym postępowaniu arbitrażowym przez Wnioskodawcę, Aktu Misji nie daje podstaw do uznania, iż Skarb Państwa - Generalny dyrektor Dróg Krajowych i Autostrad jest w rozumieniu art. 17 ust. 1 pkt 4 w zw. z art. 2 pkt 9 i art. 8 ust. 1 ustawy usługobiorcą usług świadczonych przez przewodniczącego Trybunału arbitrażowego, a zatem że jest podatnikiem podatku od towarów i usług, o którym mowa w art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy.
Mając na uwadze tak powołane okoliczności faktyczne i prawne Wnioskodawca stoi na stanowisku, iż zgodnie z polskimi przepisami podatkowymi Skarb Państwa - Generalny Dyrektor Dróg Krajowych i Autostrad, jako strona sporu arbitrażowego, nie jest zobowiązany do bycia podatnikiem VAT w zakresie dotyczącym wynagrodzenia przyznanego przewodniczącemu Trybunału Arbitrażowego przez Międzynarodowy Sąd Arbitrażowy ICC. W szczególności Wnioskodawca nie jest zobowiązany do odprowadzenia na rzecz organów podatkowych podatku VAT ewentualnie należnego z tytułu uzyskania przez tego arbitra wynagrodzenia przyznanego i wypłaconego przez stały międzynarodowy sąd arbitrażowy.
W ocenie Wnioskodawcy wszelkie działania i czynności związane z prawidłowym rozliczeniem takiego ewentualnie należnego podatku VAT dotyczącego wynagrodzenia arbitra powinien podjąć i wykonać bezpośrednio ten arbiter, jako osoba która uzyskała wynagrodzenie. Wnioskodawca nie jest w tym zakresie właściwy, gdyż na gruncie polskiego prawa podatkowego nie ciąży na nim, w zakresie podatku VAT, obowiązek odprowadzenia takiego podatku od wynagrodzenia uzyskanego przez arbitra od sądu arbitrażowego, nawet jeśli pokrywał koszty tego wynagrodzenia z racji obciążenia go w wyroku arbitrażowym ustalonymi kosztami całego postępowania arbitrażowego.
W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.
Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem, podlegają:
odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
eksport towarów;
import towarów;
wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.
Przez świadczenie usług natomiast rozumie się, zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy, każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:
* przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
* zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
* świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.
Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca był stroną sporu cywilnoprawnego wynikłego z realizacji zawartej w 2003 r. umowy kontraktowej dotyczącej budowy odcinka autostrady. Przedmiotowy spór z Wykonawcą robót drogowych zgodnie z warunkami umowy rozstrzygany był przed Międzynarodowym Sądem Arbitrażowym Międzynarodowej Izby Handlowej (ICC) według reguł określonych w Regulaminie Arbitrażowym ICC. Przedmiotowy spór zakończył się w sierpniu 2011 r. wydanym przez Trybunał Arbitrażowy i zatwierdzonym przez Międzynarodowy Sąd Arbitrażowy wyrokiem, który został doręczony pełnomocnikowi Wnioskodawcy w dniu 16 sierpnia 2011 r., zgodnie z którym Wnioskodawca został zobowiązany do zapłacenia kosztów arbitrażu ustalonych przez Międzynarodowy Sąd Arbitrażowy. Koszty te obejmują wydatki i wynagrodzenia arbitrów oraz koszty administracyjne Międzynarodowej Izby Handlowej ustalone przez Międzynarodowy Sąd Arbitrażowy. Po wykonaniu wyroku jeden z arbitrów rozstrzygających spór przekazał Wnioskodawcy informacje, iż przyznane mu wynagrodzenie za pełnienie funkcji arbitra podlega opodatkowaniu w kraju zamieszkania tego arbitra tj. w Niemczech niemieckim podatkiem VAT.
W związku z powyższym Wnioskodawca powziął wątpliwość, czy jako zobowiązany do uiszczenia kosztów, poza prawnym obowiązkiem wykonania wyroku dodatkowo zobowiązany jest także, zgodnie z przepisami prawa polskiego, jako podatnik VAT, do zapłacenia podatku od towarów i usług oraz wystawienia faktury z tytułu wynagrodzenia za czynności arbitra, jakie zostało ustalone przez Międzynarodowy Sąd Arbitrażowy na rzecz arbitra będącego przewodniczącym Trybunału Arbitrażowego.
Należy zwrócić uwagę, że opodatkowaniu podatkiem VAT podlega każde świadczenie usług na rzecz innego podmiotu, w zamian za wykonanie których jest wypłacane wynagrodzenie. Konieczne jest jednak istnienie stosunku prawnego pomiędzy usługobiorcą oraz usługodawcą, w wykonaniu którego następuje świadczenie wzajemne. Zatem z zaistniałego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi płynąć bezpośrednia korzyść na rzecz świadczącego usługę.
Mając na uwadze wskazane powyżej warunki niezbędne dla zaistnienia czynności podlegającej opodatkowaniu VAT jako świadczenie usług, w przypadku zwrotu kosztów arbitrażu, w tym wynagrodzenia arbitrów, nie są one spełnione.
W pierwszej kolejności należy bowiem podkreślić, iż w przypadku wypłaty przez Wnioskodawcę kosztów arbitrażu, ustalonych przez Międzynarodowy Sąd Arbitrażowy nie jest możliwe zidentyfikowanie jakiegokolwiek świadczenia, które Sąd miałaby wykonywać na rzecz podmiotu zobowiązanego do zwrotu kosztów, tj. Wnioskodawcy. Brak jest więc fundamentalnego elementu świadczenia, za które Wnioskodawca miał ponosić odpłatność.
W analizowanym przypadku nie jest również możliwe zidentyfikowanie jakiejkolwiek więzi prawnej pomiędzy Wnioskodawcą, a arbitrem, na rzecz którego Sąd wypłaca wynagrodzenie z tytułu pełnienia funkcji arbitra. Innymi słowy nie jest możliwa identyfikacja podmiotu świadczącego i podmiotu korzystającego z usług. Nie można przecież uznać, iż orzeczenie zasądzające zapłatę kosztów arbitrażu to świadczenie pieniężne spełniało funkcję takiej więzi prawnej. Brak jest więc jednego z kluczowych elementów pozwalających mówić o świadczeniu usług za wynagrodzeniem, bardzo mocno zaakcentowanego przez TS UE m.in. w orzeczeniu z dnia 3 marca 1994 r. w sprawie C-16/93 R.J. Tolsma v. Inspecteur der Omzetbelasting. We wskazanym orzeczeniu Trybunał wskazał, że świadczenie usług realizowane jest "za wynagrodzeniem" w rozumieniu artykułu 2 (1) VI Dyrektywy i stąd podlega opodatkowaniu wyłącznie wtedy, gdy istnieje związek prawny między usługodawcą i usługobiorcą w ramach którego następuje świadczenie wzajemne, przy czym wynagrodzenie otrzymane przez usługodawcę stanowi wartość faktycznie przekazaną w zamian za usługi świadczone na rzecz usługobiorcy.
Odnosząc się do kwestii poniesienia kosztów arbitrażu przez Wnioskodawcę należy zauważyć, że z całą pewnością trudno dostrzec w tej sytuacji element wzajemności, jak i jakikolwiek związek pomiędzy usługą a wynagrodzeniem. Zapłaconej kwoty wynikającej z zasądzonego wyroku Międzynarodowego Sądu Arbitrażowego nie da się połączyć z jakimkolwiek świadczeniem wzajemnym wykonywanym przez arbitra.
Przywołane przez Wnioskodawcę przepisy art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy, gdzie stwierdza się, iż podatnikami są również osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne będące usługobiorcami usług świadczonych przez podatników nieposiadających siedziby działalności gospodarczej lub stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju, nie będą miały zastosowania. W opisanym we wniosku przypadku nie dochodzi do świadczenia usługi a tym samym nie można mówić o podatniku zobowiązanym do rozliczenia usługi.
Podsumowując, wskazać należy, że Wnioskodawca zobowiązany na mocy wyroku Międzynarodowego Sądu Arbitrażowego do poniesienia kosztów arbitrażu, w tym wynagrodzenia arbitrów nie może być uznany za usługobiorcę usług świadczonych przez arbitra, gdyż nie występuje pomiędzy tymi podmiotami żaden element tworzący stosunek zobowiązaniowy, który można byłoby uznać za świadczenie usług w rozumieniu art. 8 ustawy. Tym samym, Wnioskodawca nie jest zobowiązany do wystawienia faktury z tytułu odpłatnych czynności arbitra, gdyż z racji braku zaistnienia usługi, nie dochodzi do rozpoznania przez Wnioskodawcę obowiązku importu usług, zgodnie z zapisem art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy.
Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.
Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.