IPPP3/443-557/12-4/LK

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749) oraz § 8 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 27 kwietnia 2012 r. (data wpływu do tut. Biura 24 maja 2012 r.) uzupełnionym w dniu 16 lipca 2012 r. (data wpływu 20 lipca 2012 r.) na wezwanie tut. Organu z dnia 3 lipca 2012 r. (skutecznie doręczone w dniu 10 lipca 2012 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie stałego miejsca prowadzenia działalności - jest prawidłowe.

W dniu 24 maja 2012 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie stałego miejsca prowadzenia działalności. Wniosek uzupełniono w dniu 16 lipca 2012 r. (data wpływu 20 lipca 2012 r.), będącym odpowiedzią na wezwanie tut. Organu z dnia 3 lipca 2012 r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Spółka B.V. (dalej: Wnioskodawca, Podatnik) jest holenderskim rezydentem podatkowym, który nabył na terenie polski grunty, budynek biurowy i dwie hale produkcyjne. Począwszy od 01.04.2012 hale produkcyjne i biuro wynajmowane są trzem firmom. Jednym z najemców jest powiązana osobowo i kapitałowo Spółka R Sp. z o.o. (dalej: R Poland).

Podatnik zlecił R Sp. z o.o. administrowanie nieruchomościami, tj. wykonywanie wskazanych czynności w zakresie obsługi technicznej i eksploatacyjnej budynku, w szczególności:

* realizacja bieżących kontroli i przeglądów technicznych,

* nadzorowanie napraw i konserwacji budynków,

* sprzątanie i utrzymywanie zieleni, odśnieżanie,

* rozliczanie opłat z tytułu mediów,

* wywóz odpadów bytowych.

Jeden z pracowników R Sp. z o.o. otrzymał pełnomocnictwo do działania w imieniu i na rzecz Wnioskodawcy oraz reprezentowania go np. w kontaktach z pozostałymi najemcami, dostawcami mediów, usług, wystawiania faktur na rzecz najemców itp. Pełnomocnik Wnioskodawcy będzie również odpowiedzialny za składanie deklaracji podatkowych w imieniu Podatnika.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy Wnioskodawca posiada stałe miejsce prowadzenia działalności na terytorium Polski w rozumieniu art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy VAT oraz art. 100 ust. 10 ustawy VAT.

Zdaniem Wnioskodawcy:

W ocenie Wnioskodawcy posiada on na terytorium Polski stałe miejsce prowadzenia działalności.

Ustawa VAT, mimo posługiwania się pojęciem stałego miejsca prowadzenia działalności, nie zawiera jego definicji, lecz odwołuje się do rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 282/2011 z dnia 15.03. 2011 r. Ustanawiającego środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (dalej: Rozporządzenie 282/2011).

Zgodnie z art. 11 ust. 2 Rozporządzenia 282/2011: Na użytek stosowania następujących artykułów "stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej" oznacza dowolne miejsce - inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika, o którym mowa w art. 10 niniejszego rozporządzenia - które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu świadczenie usług, które wykonuje: Jak wskazał Podsekretarz Stanu w Ministerstwie Finansów w odpowiedzi na interpelację nr 24082 w sprawie stosowania ustawy o podatku od towarów i usług w zakresie pojęcia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej z dnia 8 sierpnia 2011 r.

"Pod pojęciem stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej należy rozumieć dowolne miejsce-inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika, które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu wykonywanie wymienionych w tym przepisie czynności. (...)

Należy wskazać, że ww. definicja stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej została sformułowana na podstawie orzecznictwa Trybunatu Sprawiedliwości Unii Europejskiej, który, prezentując wytyczne dotyczące prawidłowego rozumienia pojęcia stałego miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, wskazał na wymóg minimalnej trwałości miejsca poprzez zgromadzenie stałych zasobów ludzkich i technicznych, koniecznych dla świadczenia określonych usług. Minimalna trwałość oznacza wystarczający stopień trwałości oraz strukturę, która z punktu widzenia zasobów ludzkich i technicznych jest w stanie umożliwić świadczenie danych usług w sposób niezależny (zob. w szczególności wyrok z dnia 28 czerwca 2007 r. w sprawie C-73/06 Planzer Luxemburg, pkt 54 i przytoczone tam orzecznictwo)."

W świetle orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej też: Trybunał Sprawiedliwości) można wskazać na elementarne przesłanki, które powinny być łącznie spełnione przez jednostkę organizacyjną, aby mogła być uznana za stałe miejsce prowadzenia działalności. Do przesłanek tych należy posiadanie:

* zasobów technicznych,

* zasobów ludzkich,

* infrastruktury umożliwiającej zawieranie umów i podejmowanie decyzji zarządczych, które charakteryzują się pewną stałością oraz umożliwiają świadczenie usług w sposób niezależny (tekst jedn.: z ponoszeniem ryzyka ekonomicznego).

Jeżeli zatem dany podmiot posiada w państwie członkowskim swój personel oraz strukturę (w tym infrastrukturę techniczną) cechującą się odpowiednią stałością, można uznać, że posiada tam stałe miejsce prowadzenia działalności. Oceny czy dochodzi do wypełnienia przesłanek wskazujących na istnienie stałego miejsca prowadzenia działalności, należy dokonywać w ścisłym powiązaniu z charakterem prowadzonej działalności. Wniosek taki znajduje potwierdzenie na bazie analizy orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości.

Przykładowo w wyroku C-168/84 z dnia 4 lipca 1985 r. (sprawa Gunter Birkholz v. Finanzamt Hamburg-Mitte-Altstadt) Trybunał Sprawiedliwości stwierdził, że o stałym miejscu prowadzenia działalności decydują łącznie dwa czynniki, tj.

* czynnik ludzki w postaci zatrudnionych przez podatnika, obecnych na miejscu pracowników oraz

* czynnik rzeczowy w postaci odpowiedniej infrastruktury technicznej.

Powyższe rozumienie stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej można nazwać "tradycyjnym" podczas gdy należy wskazać, że orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej wskazuje także na możliwość analizy "ekonomicznego" kontekstu transakcji wykonywanych przez podatników w ramach stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.

Pogląd ten zaprezentował Łukasz P w artykule Koncepcja "stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej" w polskim orzecznictwie opublikowanym w grudniu 2011 r. w Monitorze Podatkowym: "Specyficznym zagadnieniem pozostaje kwestia rozpatrywania stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w kontekście ekonomicznym. W znaczeniu potocznym bowiem kwestia występowania personelu lub infrastruktury jest, co do zasady, postrzegana przez pryzmat prawa własności (w przypadku personelu - istnienia formalnego związku pracodawca - pracownik). Tymczasem praktyka orzecznicza TSUE pokazuje, że istotną kwestią może być również sama możliwość określonego dysponowania danymi aktywami. Konsekwentnie, niezależnie od powyżej wskazanych wyroków, w orzecznictwie TSUE pojawił się pogląd, iż za stałe miejsce prowadzenia działalności jednej spółki może zostać uznana działalność jej spółki zależnej.

W wyroku TSUE w sprawie C-260/95 DFDS A/S brak niezależności ekonomicznej spółki zależnej w Wielkiej Brytanii był powodem uznania, że spółka ta tworzy stałe miejsce prowadzenia działalności spółki matki z Danii. W przedmiotowej sprawie organizator wycieczek z siedzibą w Danii świadczył usługi na terenie Wielkiej Brytanii za pośrednictwem spółki zależnej działającej w charakterze agenta. Trybunał uznał, że z punktu widzenia spółki matki spółka zależna pełniła funkcję jednostki pomocniczej, która posiadała odpowiednie zasoby ludzkie i zasoby techniczne charakteryzujące posiadanie stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.

Co więcej, stwierdzono, że konkluzja prowadząca do opodatkowania świadczonych usług ze stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej, z którego takie usługi są świadczone, opiera się na rzeczywistości gospodarczej, jako fundamentalnym kryterium stosowania wspólnego systemu VAT. (...)"

Autor artykułu wskazał również, że dnia 27 czerwca 2011 r. do Trybunału Sprawiedliwości złożono wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym w sprawie C-318/11 Daimler AG, w którym zwrócono się z pytaniem o interpretację pojęcia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej, z którego dokonywano transakcji gospodarczych, z uwzględnieniem sytuacji, kiedy podatnik ma w innym kraju (w Szwecji) spółkę zależną, której jest jedynym właścicielem, która świadczy na rzecz podatnika różne usługi związane z działalnością w zakresie testów samochodowych. Daimler AG nie posiadał w Szwecji własnych pracowników - wszystkie czynności wykonywane były przez Spółkę zależną. W podobnym duchu wypowiedział się WSA w Gdańsku w wyroku z 19 lipca 2011 r. sygn. akt I SA/Gd 475/11.

Sąd stwierdził, że kwestii miejsca stałego prowadzenia działalności nie można rozpatrywać w oderwaniu od definicji działalności gospodarczej na potrzeby przepisów o VAT. W ocenie sądu, podmiot posiada stałe miejsce prowadzenia działalności na terytorium kraju, jeżeli przy wykorzystaniu na terytorium tego kraju infrastruktury, w sposób zorganizowany oraz ciągły, prowadzi działalność, w ramach której dokonuje czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług. Przyjąć zatem należy, że infrastruktura techniczna musi pozostawać w ścisłym związku z dokonywaniem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Analiza działań podejmowanych przez spółkę cypryjską oraz polską doprowadziła sąd do konkluzji, że obie strony ściśle współdziałały w celu osiągnięcia pewnego zakładanego rezultatu ekonomicznego, ponieważ bez sprzedaży BID-ów przez spółkę cypryjską nikt nie kupowałby towarów oferowanych na aukcji przez spółkę polską, a bez wynagrodzenia otrzymywanego od spółki cypryjskiej (za usługi reklamy, obsługi BOK itp.) spółce polskiej nie opłacałoby się sprzedawać towarów na aukcji poniżej ich wartości rynkowej. W rezultacie zakres aktywności obu spółek wzajemnie się uzupełniał, a świadczone przez nie usługi stanowiły ekonomicznie nierozerwalną całość. Powyższe ustalenia skłoniły sąd do przyjęcia, że działalność spółki cypryjskiej nakierowana była na konsumpcję usług na terenie Polski, gdzie znajduje się docelowy klient.

W przedmiotowej sprawie uznano, że spółka cypryjska za pośrednictwem majątku spółki zależnej w Polsce w sposób stały (niezmienny, trwały) wykorzystuje jej zaplecze osobowo-infrastrukturalne do odbioru i wykorzystywania nabywanych usług w celu świadczenia działalności gospodarczej na terenie Polski. Nie można bowiem zaprzeczyć, że działania spółki polskiej były skorelowane z czynnościami spółki cypryjskiej, która wykorzystywała w ten sposób składniki majątku zlokalizowane w Polsce, Tym samym sąd położył nacisk na ekonomiczne wykorzystanie ludzi i sprzętu, ponieważ formalnie spółka cypryjska nie posiadała żadnych zasobów na terenie kraju.

Podstawową działalnością Wnioskodawcy jest wynajmowanie nieruchomości komercyjnych (produkcyjnych i biurowych). Nieruchomości (działki i grunty) stanowią infrastrukturę niezbędną do świadczenia usługi wynajmu. Zaplecze personalne zostało zapewnione przez powiązaną spółkę, uprzedniego właściciela części nieruchomości posiadającego odpowiednie zaplecze oraz wiedzę o stanie nieruchomości, niezbędnych czynnościach w zakresie administracji nieruchomości. Należy również wskazać, że istotna część usług powiązanych z nieruchomością (sprzątanie, utrzymanie zieleni, prace remontowo-modernizacyjne) będą wykonywane przez podmioty trzecie. Za wybór usługodawców oraz podpisanie z nimi umowy w imieniu i na rzecz Wnioskodawcy, odpowiedzialny będzie wyznaczony pełnomocnik, pracownik firmy R Poland. W tym świetle należy stwierdzić, że wyczerpane zostały przesłanki wskazane w art. 11 ust. 2 Rozporządzenia 282/2011, pozwalające na uznanie, że działalność Wnioskodawcy wskazuje, że posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski:

"Na użytek stosowania następujących artykułów "stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej" oznacza dowolne miejsce - inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika, o którym mowa w art. 10 niniejszego rozporządzenia - które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu świadczenie usług, które wykonuje" Wnioskodawca uważa, że jego działalność w Polsce ma charakter stały, istnieje odpowiednie zaplecze infrastrukturalne (posiadane nieruchomości) oraz personalne (pracownicy zatrudnieni przez powiązaną spółkę R Poland Sp. z o.o., w tym pełnomocnik Wnioskodawcy). Zorganizowana struktura materialno-osobowa pozwala Wnioskodawcy na świadczenie usług w zakresie wynajmu nieruchomości.

Zatem Podatnik wnosi o potwierdzenie swojego stanowiska.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn.: Dz. U. Nr 177, poz. 1054 z 2011 r.), zwanej dalej "ustawą", opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług (...), podlegają:

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienia prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...), natomiast przez świadczenie usług, (...) rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (...) (art. 8 ust. 1).

Kwestia ustalenia, czy dostawca towarów (lub świadczący usługę) posiada stałe miejsce prowadzenia na terytorium kraju przesądza o tym, kto jest zobowiązany do rozliczenia podatku od towarów i usług (z tytułu tej dostawy czy świadczenia przedmiotowych usług).

Ustawa o podatku od towarów i usług nie zawiera definicji stałego miejsca prowadzenia działalności.Pojęcie to jest jednak pojęciem wspólnotowym (tekst jedn.: wynikającym z VI Dyrektywy Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r. oraz Dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r.).

Od dnia 1 lipca 2011 r. przedmiotowe zagadnienie zostało uregulowane (zdefiniowane) w Rozporządzeniu Wykonawczym Rady (UE) nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. ustanawiającym środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu od wartości dodanej (Dz. Urz. U L Nr 77, str. 1). Zgodnie z art. 11 rozporządzenia:

Z części wstępnej (preambuły) - punkt (4) wynika, że podstawowym celem niniejszego rozporządzenia jest zapewnienie jednolitego stosowania obecnego systemu VAT, poprzez określenie przepisów wykonawczych do dyrektywy 2006/112/WE, w szczególności w odniesieniu do podatników, dostawy towarów i świadczenia usług oraz miejsca transakcji podlegających opodatkowaniu. Zgodnie z zasadą proporcjonalności określoną w art. 5 ust. 4 Traktatu o Unii Europejskiej niniejsze rozporządzenie nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tego celu. Przyjęcie rozporządzenia, jako wiążącego i mającego bezpośrednie zastosowanie we wszystkich państwach członkowskich, w sposób najpełniejszy zapewnia jednolite stosowanie.

Natomiast w punkcie (14) stwierdzono, że aby zapewnić jednolite stosowanie zasad dotyczących miejsca dokonania transakcji podlegających opodatkowaniu, należy wyjaśnić pojęcia, takie jak: siedziba działalności gospodarczej podatnika, stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, stałe miejsce zamieszkania oraz zwykłe miejsce pobytu. Stosowanie możliwie jak najbardziej precyzyjnych i obiektywnych kryteriów powinno ułatwić stosowanie tych pojęć w praktyce; należy przy tym uwzględniać orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości.

Odnosząc się zatem do orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej w tym zakresie (mającego wpływ na kształt ww. definicji stałego miejsca prowadzenia działalności określonej w rozporządzeniu 282/2011) zauważyć należy, że w cytowanym przez Spółkę m.in. wyroku w sprawie C-168/84 pomiędzy Günter Berkholz a Finanzamt Hamburg-Mitte-Altstadt (Niemcy) ETS stwierdził, że "Artykuł 9 (1) Dyrektywy w zakresie miejsca powstania obowiązku podatkowego należy interpretować w taki sposób, aby (...) mogło być potraktowane jako stałe miejsce prowadzenia działalności w rozumieniu tego przepisu jedynie w przypadku, gdy w miejscu tym znajduje się na stałe zarówno personel, jak i urządzenia techniczne niezbędne do świadczenia tych usług (...)."

W orzeczeniu w sprawie C-190/95 pomiędzy ARO Lease BV a Inspecteur van de Belastingdienst Grote Ondernemingen te Amsterdam (Holandia) Europejski Trybunał Sprawiedliwości potwierdził, że nie można uznać, że usługi wykonywane są w innym miejscu niż główne miejsce prowadzenia działalności, chyba że miejsce to jest chociaż w minimalnym stopniu stałe w związku ze stałą obecnością personelu oraz środków technicznych niezbędnych do świadczenia usług.

W sprawie C-260/95 Commisioners of Customs and Excise przeciwko DFDS a/s ETS stwierdził, że " (...) Ponadto niepodobna uznać że usługi są dostarczane w innym zakładzie niż miejsce, gdzie dostawca prowadzi działalność, chyba że zakład jest minimalnej wielkości, a zasoby kadrowe i techniczne niezbędne do świadczenia usług są stale obecne (Berkholz, paragraf 18)".

Warto tu także przytoczyć (niewymienione przez Spółkę) wyroki m.in. w sprawie C-231/94 pomiędzy Faaborg-Gelting Linien A/S a Finanzamt Flensburg (Niemcy), w którym Europejski Trybunał Sprawiedliwości wskazał, że jedną z przesłanek stałego miejsca prowadzenia działalności jest określona minimalna skala działalności, tzn. w miejscu tym znajdują się zarówno środki rzeczowe, jak i personel, który samodzielnie może świadczyć określone czynności.

Podobne stanowisko zostało wyrażone w orzeczeniu w sprawie C-390/96 pomiędzy Lease Plan Luxembourg SA a Państwem Belgijskim.

Natomiast w wyroku C-73/06 z dnia 28 czerwca 2007 r. w sprawie Planzer Luxembourg Sarl przeciwko Bundeszentralamt fur Steuern, w którym podstawowym zagadnieniem było określenie pojęcia siedziby dla celów działalności gospodarczej w kontekście prawa do zwrotu podatku od wartości dodanej podatnikom niemającym siedziby na terytorium Wspólnoty, odnośnie stałego miejsca prowadzenia działalności należy przytoczyć pkt 54 orzeczenia, w myśl którego: "Zgodnie z utrwaloną linią orzecznictwa w dziedzinie podatku VAT pojęcie stałego przedsiębiorstwa wymaga minimalnej trwałości poprzez zgromadzenie stałych zasobów ludzkich i technicznych, koniecznych dla świadczenia określonych usług (zob. wyrok z dnia 4 lipca 1985 r. w sprawie 168/84 Berkholz, Rec. str. 2251, pkt 18; ww. wyrok w sprawie DFDS, pkt 20 oraz wyrok z dnia 17 lipca 1997 r. w sprawie C-190/95 ARO Lease, Rec. str. I-4383, pkt 15. Owa minimalna trwałość oznacza zatem wystarczający stopień trwałości oraz strukturę, która z punktu widzenia zasobów ludzkich i technicznych jest w stanie umożliwić świadczenie danych usług w sposób niezależny (zob. ww. wyrok w sprawie ARO Lease, pkt 16)".

Biorąc, zatem pod uwagę ww. definicję stałego miejsca prowadzenia działalności wynikającą z przedmiotowego rozporządzenia wykonawczego 282/2011, jak również utrwalone orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej w powyższym zakresie (które jak wyżej stwierdzono, było uwzględniane w formułowaniu przedmiotowej definicji), wymienić można kilka przesłanek, których zaistnienie powoduje, że można mówić o "stałym miejscu prowadzenia działalności". Jak wynika z samej nazwy "stały", to trwale związany z danym miejscem, nieprzenośny, niezmienny. Powyższe wskazuje, że stałe miejsce prowadzenia działalności charakteryzować się musi pewnym określonym stopniem zaangażowania, które pozwala na uznanie, iż działalność prowadzona jest w tym miejscu nie w sposób przemijający, czy też okresowy. Konieczna jest zatem pewna określona minimalna skala działalności, która stanowi zewnętrzną oznakę, że działalność w tym miejscu prowadzona jest stale. Zaangażowanie, o którym mowa powinno również przybrać konkretny wymiar osobowo-rzeczowy. Innymi słowy, dla uznania, że określone miejsce prowadzenia działalności ma charakter stały, konieczne jest istnienie w tym miejscu infrastruktury technicznej oraz personelu ludzkiego. Taka osobowo-rzeczowa struktura w stałym miejscu prowadzenia działalności powinna występować w sposób stały, tzn. powtarzalny i nieprzemijający.

Pojęcie miejsca stałego prowadzenia działalności, w ocenie tut. Organu, nie sposób również rozpatrywać w oderwaniu od definicji działalności gospodarczej, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług. Zgodnie z tym przepisem, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Uwzględniając wskazane w powołanym wyżej przepisie kryteria, stwierdzić należy, że podmiot posiada stałe miejsce prowadzenia działalności na terytorium kraju, jeżeli przy wykorzystaniu na jego terytorium infrastruktury oraz personelu, w sposób zorganizowany oraz ciągły, prowadzi działalność, w ramach której dokonuje czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług. Przyjąć zatem należy, że infrastruktura techniczna i zaangażowanie osobowe musi pozostawać w ścisłym związku z dokonywaniem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika iż Wnioskodawca jest holenderskim rezydentem podatkowym, który nabył na terenie polski grunty, budynek biurowy i dwie hale produkcyjne. Począwszy od 01.04.2012 hale produkcyjne i biuro wynajmowane są trzem firmom. Jednym z najemców jest powiązana osobowo i kapitałowo Polska Spółka z o.o.

Podatnik zlecił Spółce Sp. z o.o. administrowanie nieruchomościami, tj. wykonywanie wskazanych czynności w zakresie obsługi technicznej i eksploatacyjnej budynku, w szczególności:

* realizacja bieżących kontroli i przeglądów technicznych,

* nadzorowanie napraw i konserwacji budynków,

* sprzątanie i utrzymywanie zieleni, odśnieżanie,

* rozliczanie opłat z tytułu mediów,

* wywóz odpadów bytowych.

Jeden z pracowników polskiej Spółki Sp. z o.o. otrzymał pełnomocnictwo do działania w imieniu i na rzecz Wnioskodawcy oraz reprezentowania Wnioskodawcy np. w kontaktach z pozostałymi najemcami, dostawcami mediów, usług, wystawiania faktur na rzecz najemców itp. Pełnomocnik Wnioskodawcy będzie również odpowiedzialny za składanie deklaracji podatkowych w imieniu Podatnika.

Analizując powyższe przepisy oraz biorąc pod uwagę przedstawiony we wniosku stan faktyczny należy stwierdzić, iż Wnioskodawca posiada na terytorium Polski stałe miejsce prowadzenia działalności, bowiem Wnioskodawca dysponuje infrastrukturą techniczną w postaci hali produkcyjnych, budynku biurowego oraz gruntów służących do prowadzenia działalności gospodarczej polegającej na wynajmie nieruchomości komercyjnych na terytorium kraju, zatem działalność prowadzona przez Wnioskodawcę na terytorium Polski charakteryzuje się pewną stałością. Ponadto w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą w Polsce Wnioskodawca nabywa usługi odnośnie administrowania nieruchomościami. Poza tym Wnioskodawca posiada zasoby ludzkie w postaci pełnomocnika działającego w imieniu i na rzecz Spółki. A zatem uznać należy, że w związku ze świadczeniem usług polegających na wynajmie nieruchomości komercyjnych Wnioskodawca będzie posiadać na terytorium kraju stałe miejsce prowadzenia działalności.

W myśl art. 15 ust. 1 ustawy o VAT, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. Co do zasady, podatnikami VAT z tytułu wykonywania czynności opodatkowanych są zatem podmioty realizujące te czynności w ramach swojej działalności. Od powyższej ogólnej reguły przepisy ustawy o VAT przewidują jednak pewne wyjątki, o których mowa w art. 17 ustawy.

Co do zasady, zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy o VAT, w przypadku usług świadczonych przez podatników nieposiadających siedziby, stałego miejsca zamieszkania lub stałego miejsca prowadzenia działalności na terytorium kraju na rzecz polskich podatników VAT, podatek VAT powinien być rozliczany przez polskich usługobiorców zgodnie z mechanizmem odwrotnego obciążenia (reverse charge).

Stosownie do art. 17 ust. 1a ustawy o VAT, przepis art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy o VAT stosuje się również w przypadku, gdy usługodawca posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski, przy czym to stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej lub inne miejsce prowadzenia działalności gospodarczej usługodawcy, jeżeli usługodawca posiada takie inne miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju, nie uczestniczy w tych transakcjach.

Zgodnie natomiast z art. 17 ust. 2 ustawy o VAT jeżeli usługobiorca rozlicza podatek VAT na zasadzie odwrotnego obciążenia na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy o VAT, usługodawca nie jest uprawniony do rozliczania podatku należnego.

W myśl art. 17 ust. 3a przepisu ust. 1 pkt 4 nie stosuje się do świadczenia usług przez podmiot zarejestrowany zgodnie z art. 96 ust. 4 (podatnik VAT czynny lub zwolniony) do których ma zastosowanie art. 28e ustawy (usługi związane z nieruchomościami).

Zgodnie z art. 28e ustawy o VAT, miejscem świadczenia usług związanych z nieruchomościami, w tym usług świadczonych przez rzeczoznawców, pośredników w obrocie nieruchomościami, usług zakwaterowania w hotelach lub obiektach o podobnej funkcji, takich jak ośrodki wczasowe lub miejsca przeznaczone do użytku jako kempingi, użytkowania i używania nieruchomości oraz usług przygotowywania i koordynowania prac budowlanych, takich jak usługi architektów i nadzoru budowlanego, jest miejsce położenia nieruchomości.

Przepis ten - jak wynika z jego brzmienia, stanowi wyjątek od zasady, przyjmując jako kryterium, nie usytuowanie podmiotu, lecz przedmiotu, którym jest nieruchomość, a usługi, które jej wprost dotyczą, mają być opodatkowane według jej miejsca położenia. Jednocześnie usługi te mogą mieć charakter nieograniczony, na co wskazuje katalog zamieszczony w tym przepisie, który ma charakter otwarty. Warunkiem zaliczenia określonej usługi do tego katalogu jest jej związek z nieruchomością, której dana usługa dotyczy. Zatem usługi, jakie Wnioskodawca świadczy na terytorium kraju spełniają przesłanki dla usług związanych z nieruchomością.

Zatem w przypadku rozliczania świadczonych usług związanych w sposób bezpośredni z nieruchomościami zastosowania nie znajdzie art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy bowiem zastosowanie tego przepisu zostało wykluczone przez przepis szczególny o którym mowa w art. 17 ust. 3a ustawy który to stanowi iż usługodawca będący podmiotem zarejestrowanym (co można wywnioskować w przedstawionym stanie faktycznym z faktu iż Wnioskodawca będzie składał deklaracje VAT) nie ma możliwości przerzucenia rozliczenia świadczonych usług na ich nabywcę. Ponadto należy zauważyć, iż jak wyżej stwierdzono Wnioskodawca będzie posiadał na terytorium kraju stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, które będzie uczestniczyło w świadczeniu usług dokonywanych na terytorium Polski rzecz najemców nieruchomości, zatem również z tej przyczyny art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy nie znajdzie zastosowania. Tym samym to usługodawca zobowiązanym jest do rozliczenia przedmiotowych usług.

Zgodnie z art. 106 ust. 1 ustawy podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 1a, 2, 4 i 5 oraz art. 119 ust. 10 i art. 120 ust. 16.

Reasumując stwierdzić należy, iż Wnioskodawca posiada na terytorium Polski stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia przedstawionego w stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.