IPPP3/443-556/10-4/IB

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 28 maja 2010 r. (data wpływu 31 maja 2010 r.) uzupełnionego w dniu 2 sierpnia 2010 r. (data wpływu) na wezwanie z dnia 14 lipca 2010 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie kwalifikacji przedmiotowego samochodu jako samochód ciężarowy i prawa do odliczenia podatku VAT z faktur otrzymanych od finansującego w ramach umowy leasingu operacyjnego - jest prawidłowe.

W dniu 31 maja 2010 r. wpłynął ww. wniosek uzupełniony w dniu 2 sierpnia 2010 r. (data wpływu) na wezwanie z dnia 14 lipca 2010 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie kwalifikacji przedmiotowego samochodu jako samochód ciężarowy i prawa do odliczenia podatku VAT z faktur otrzymanych od finansującego w ramach umowy leasingu operacyjnego.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

W miesiącu wrześniu 2010 r. Wnioskodawca planuje zawrzeć umowę leasingu operacyjnego samochodu marki Audi model Q5 2.0 TDI S-TRONIC QUATTRO rok produkcji 2010 (zakup nowego samochodu z salonu Audi). Termin jest odległy z uwagi na konieczność sprowadzenia pojazdu do Polski z fabryki w Niemczech.

Przedmiotowy samochód będzie miał następujące parametry techniczne:

* masa własna - 1770 kg

* dopuszczalna ładowność - 580 kg

* dopuszczalna masa całkowita - 2350 kg

Przedmiotowy pojazd będzie miał zainstalowaną kratkę (trwałą przegrodę) oddzielającą część przeznaczoną do przewozu osób od części przeznaczonej do przewozu ładunków.

Pojazd będzie zatem kwalifikowany jako samochód ciężarowy, co zostanie stwierdzone dodatkowym badaniem technicznym przeprowadzonym przez okręgową stację kontroli pojazdów i potwierdzone zaświadczeniem wydanym przez tę stację oraz właściwą adnotacją zawartą w dowodzie rejestracyjnym samochodu.

Pojazd wykorzystywany będzie przez Wnioskodawcę na cele prowadzonej przez Niego działalności gospodarczej, podlegającej opodatkowaniu 22% stawką VAT.

Wnioskodawca jest zarejestrowany jako "podatnik VAT czynny", zgodnie z treścią art. 88 ust. 4 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (z późn. zm.).

W uzupełnieniu z dnia 2 sierpnia 2010 r. Wnioskodawca dodał, iż dla przedmiotowego samochodu będzie istniało świadectwo homologacji producenta, z którego będzie wynikać, iż rzeczony samochód nie jest samochodem osobowym, lecz samochodem ciężarowym.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w świetle obowiązujących przepisów ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (z późn. zm.), wyroku Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości z dnia 22 grudnia 2008 r. (sygn. akt C-414/07) w sprawie Magoora Sp. z o.o. oraz pisma Ministerstwa Finansów z dnia 13 lutego 2009 r. (znak: PT3/813/4/1/CZE/09/185) dla potrzeb opodatkowania podatkiem VAT jestem uprawniony wyżej określony pojazd zakwalifikować jako samochód ciężarowy, a w konsekwencji czy przysługuje mi prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o całą kwotę podatku naliczonego wykazanego na wszystkich fakturach otrzymywanych od finansującego w ramach umowy leasingu operacyjnego, jak również wszystkich innych fakturach otrzymywanych od finansującego w wykonaniu umowy leasingu.

Zdaniem Wnioskodawcy, w świetle obowiązujących przepisów prawa podatkowego wyżej określony samochód należy kwalifikować jako samochód ciężarowy, co zostanie potwierdzone zaświadczeniem okręgowej stacji kontroli pojazdów oraz adnotacją w dowodzie rejestracyjnym tego pojazdu.

W związku z powyższym Wnioskodawca jest zdania, iż - na mocy przepisów obowiązujących do dnia 30 kwietnia 2004 r., tj. obowiązującej ustawy o podatku oraz podatku akcyzowym z dnia 8 stycznia 1993 r., a także wyroku Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości z dnia 22 grudnia 2008 r. (sygn. akt C-414/07) w sprawie Magoora Sp. z o.o. oraz pisma Ministerstwa Finansów z dnia 13 lutego 2009 r. (znak: PT3/813/4/15/CZE/09/185) - Wnioskodawca jest uprawniony do obniżenia kwoty podatku należnego o całą kwotę podatku naliczonego wykazanego na wszystkich fakturach otrzymywanych od finansującego w ramach umowy leasingu operacyjnego, jak również wszystkich innych fakturach otrzymywanych od finansującego w wykonaniu umowy leasingu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Kwestia dotycząca prawa do odliczania podatku naliczonego została uregulowana w art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.). Zgodnie z cyt. art. w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Przedmiotowe prawo przysługuje wyłącznie podatnikowi. W myśl art. 15 ust. 1 ustawy o VAT podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. Natomiast kwotę podatku naliczonego, na podstawie zapisu art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy o VAT, stanowi suma kwot podatku określonych w fakturach otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług.

Z przytoczonego przepisu wynika, że aby podatnik miał prawo do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony wynikający z otrzymanych faktur VAT, zakupy dokumentowane tymi fakturami muszą być związane w sposób bezpośredni i bezsporny z wykonywanymi przez niego czynnościami opodatkowanymi. Prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług, a towary i usługi, przy nabyciu których podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych. Przedstawiona wyżej zasada wyklucza możliwość dokonania odliczenia podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, czyli w przypadku wykorzystywania ich do czynności zwolnionych od podatku oraz niepodlegających temu podatkowi.

Z dniem akcesji Polski do Unii Europejskiej, tj. z dniem 1 maja 2004 r. wprowadzony został przepis art. 86 ust. 3 ustawy, zgodnie z którym w przypadku nabycia samochodów osobowych oraz innych pojazdów samochodowych o dopuszczalnej ładowności mniejszej niż określona wg wzoru:

DŁ= 357 kg + n x 68 kg

gdzie:

DŁ - oznacza dopuszczalną ładowność,

n - oznacza ilość miejsc (siedzeń) łącznie z miejscem dla kierowcy

- kwotę podatku naliczonego stanowiło 50% kwoty podatku określonej w fakturze lub kwoty podatku należnego z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów lub kwoty podatku należnego od dostawy towarów, dla której podatnikiem jest ich nabywca - nie więcej jednak niż 5.000 zł.

Jednocześnie art. 86 ust. 5 ww. ustawy regulował, iż dopuszczalna ładowność oraz ilość miejsc (siedzeń), o których mowa w ust. 3, określona jest na podstawie wyciągu ze świadectwa homologacji lub odpisu decyzji zwalniającej z obowiązku uzyskania świadectwa homologacji, wydawanych zgodnie z przepisami prawa o ruchu drogowym. Pojazdy, które w wyciągu ze świadectwa homologacji lub w odpisie decyzji, o której mowa w zdaniu pierwszym, nie mają określonej dopuszczalnej ładowności lub ilości miejsc, uznaje się również za samochody osobowe, o których mowa w ust. 3.

W art. 86 ust. 7 ustawy postanowiono, że w przypadku usługobiorców użytkujących samochody, o których mowa w ust. 3 i 5, na podstawie umowy najmu, dzierżawy, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze, kwotę podatku naliczonego stanowiło 50% kwoty podatku naliczonego od czynszu (raty) lub innych płatności wynikających z zawartej umowy, udokumentowanych fakturą. Suma kwot w całym okresie użytkowania samochodu, o których mowa w zdaniu pierwszym, dotycząca jednego samochodu, nie mogła jednak przekroczyć kwoty 5.000 zł.

Z dniem 22 sierpnia 2005 r. ustawa z dnia 21 kwietnia 2005 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 90, poz. 756) wprowadziła nowe brzmienie przepisów dotyczących zasad rozliczania podatku naliczonego przy nabyciu i użytkowaniu samochodów.

Stosownie do nowego brzmienia przepisu art. 86 ust. 3 ustawy o VAT, w przypadku nabycia samochodów osobowych oraz innych pojazdów samochodowych o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony kwotę podatku naliczonego stanowi 60% kwoty podatku określonej w fakturze lub kwoty podatku należnego z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów lub kwoty podatku należnego od dostawy towarów, dla której podatnikiem jest ich nabywca - nie więcej jednak niż 6.000 zł.

Jednocześnie, w myśl zapisów art. 86 ust. 4 ustawy o VAT, przepis art. 86 ust. 3 nie dotyczy:

Zgodnie z przepisem art. 86 ust. 5 ustawy o VAT, spełnienie wymagań dla pojazdów samochodowych określonych w ww. art. 86 ust. 4 pkt 1-4 stwierdza się na podstawie dodatkowego badania technicznego przeprowadzonego przez okręgową stację kontroli pojazdów, potwierdzonego zaświadczeniem wydanym przez tę stację oraz dowodu rejestracyjnego pojazdu zawierającego właściwą adnotację o spełnieniu tych wymagań.

Natomiast, z brzmienia art. 86 ust. 7 ustawy, w przypadku usługobiorców użytkujących samochody osobowe oraz inne pojazdy samochodowe, o których mowa w ust. 3, na podstawie umowy najmu, dzierżawy, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze, kwotę podatku naliczonego stanowi 60% kwoty podatku naliczonego od czynszu (raty) lub innych płatności wynikających z zawartej umowy, udokumentowanych fakturą. Suma kwot w całym okresie użytkowania samochodów i pojazdów, o których mowa w zdaniu pierwszym, dotycząca jednego samochodu lub pojazdu, nie może jednak przekroczyć kwoty 6.000 zł.

Na gruncie poprzednio obowiązującej (do dnia 30 kwietnia 2004 r.) ustawy dotyczącej podatku od towarów i usług, tj. ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz. U. Nr 11, poz. 50 z późn. zm.), przepisy ograniczające prawo do odliczenia, w związku z nabyciem samochodów osobowych oraz innych samochodów regulował art. 25 ust. 1 pkt 2. Przepis ten stanowił, że obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się do nabywanych przez podatnika samochodów osobowych oraz innych samochodów o dopuszczalnej ładowności do 500 kg, z wyjątkiem przypadków, gdy odprzedaż lub oddanie w odpłatne używanie na podstawie umów leasingu tych samochodów stanowi przedmiot działalności podatnika.

Ponadto, zgodnie z obowiązującym do dnia 30 kwietnia 2004 r. przepisem § 10 ust. 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 marca 2002 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz. U. Nr 27, poz. 268 z późn. zm.) usługobiorcom użytkującym samochody osobowe lub inne samochody o dopuszczalnej ładowności do 500 kg na podstawie umowy najmu, dzierżawy, leasingu lub umowy o podobnym charakterze nie przysługuje prawo do obniżenia podatku należnego oraz do zwrotu różnicy podatku o kwotę podatku naliczonego od czynszu (raty) i innych odpłatności wynikających z zawartej umowy.

Natomiast w myśl § 10 ust. 3, podatnikom nabywającym samochody inne niż osobowe, które nie posiadają homologacji producenta lub importera wymaganej dla tego rodzaju samochodów, nie przysługuje prawo do obniżenia podatku należnego oraz do zwrotu różnicy podatku, o kwotę podatku naliczonego związanego z nabyciem tych samochodów.

Odnośnie kwestii niezgodności przepisów ustawy VAT obowiązujących od dnia 1 maja 2004 r., w zakresie ograniczenia prawa do odliczenia podatku naliczonego VAT przy nabyciu i użytkowaniu samochodów, z przepisami unijnymi (prawa wspólnotowego), zauważa się, iż podstawowym aktem określającym ramy prawne opodatkowania podatkiem od wartości dodanej od dnia 1 stycznia 2007 r. jest Dyrektywa 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE. L Nr 347, poz. 1 z późn. zm.), a wcześniej Szósta Dyrektywa Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych - wspólny system podatku od wartości dodanej; ujednolicona podstawa wymiaru podatku (Dz. Urz. UE. L Nr 145, poz. 1 z późn. zm.).

Zgodnie z art. 17 (6) Szóstej Dyrektywy oraz art. 176 obowiązującej Dyrektywy podatek od wartości dodanej nie może być odliczany od wydatków niebędących wydatkami ściśle związanymi z prowadzoną działalnością. Do czasu przyjęcia przez Radę Unii Europejskiej przepisów określających kategorie wydatków niekwalifikujących się do odliczenia podatku od wartości dodanej, państwa członkowskie mogą zachować wyłączenia przewidziane w ich prawie krajowym w dniu ich przystąpienia. Wyłączenia te mogą dotyczyć podatku naliczonego z tytułu nabycia samochodów osobowych i innych pojazdów samochodowych oraz paliw nabywanych do tych samochodów.

Istnieje zatem możliwość na gruncie prawa Unii Europejskiej stosowania ograniczeń w odliczaniu podatku naliczonego, pod warunkiem, iż ograniczenia te istniały w prawie krajowym w momencie przystąpienia do Unii Europejskiej. Tym samym omawiany przepis art. 17 (6) VI dyrektywy formułuje zasadę "stand still" (klauzula stałości), przewidującą utrzymanie w mocy krajowych wyłączeń prawa do odliczenia podatku naliczonego, które obowiązywały przed wejściem w życie VI Dyrektywy. Z uwagi na cel przepisu art. 17 (6) VI Dyrektywy pojęcie "prawo krajowe" odnosi się do krajowego systemu odliczenia podatku od wartości dodanej obowiązującego i rzeczywiście stosowanego w chwili wejścia w życie tejże Dyrektywy. Klauzula "stand still" ma bowiem na celu uniemożliwienie nowym państwom członkowskim dokonania zmian swych wewnętrznych przepisów w związku z przystąpieniem do Unii Europejskiej w sposób, który oddalałby te przepisy od celów Dyrektywy.

Powyższe regulacje przy uwzględnieniu wyroku Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości z dnia 22 grudnia 2008 r. w sprawie C-414/07 Magoora i interpretacji ogólnej Ministra Finansów z dnia 13 lutego 2009 r. - PT3/812/4/15/CZE/09/185, na które powołuje się Wnioskodawca, oznaczają, że prawo do odliczenia pełnej kwoty podatku przysługuje w odniesieniu do pojazdów samochodowych, w stosunku do których przepisy obowiązujące od dnia 1 maja 2004 r. umożliwiały prawo do takiego odliczenia lub w przypadku jeżeli nie umożliwiały, ale prawo takie przysługiwałoby według zasad obowiązujących w dniu 30 kwietnia 2004 r. Podatnikowi - zgodnie z ww. wyrokiem ETS - przysługuje prawo do odliczenia podatku bez uwzględnienia tych ograniczeń.

Treść przedstawionych przepisów wskazuje, że w sytuacji posiadania świadectwa homologacji potwierdzającego, iż pojazd nie jest samochodem osobowym, a dopuszczalna ładowność przekracza 500 kg, to wówczas podatnik ma prawo do odliczenia pełnej kwoty podatku od towarów i usług z tytułu kosztów związanych z leasingiem, na zasadach ogólnych, określonych w art. 86 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, o ile nie zachodzą przesłanki wyłączające to prawo, wynikające z art. 88 ustawy o podatku od towarów i usług.

Z przedstawionego zdarzenia przyszłego wynika, iż Wnioskodawca będący zarejestrowanym, czynnym podatnikiem VAT planuje w miesiącu wrześniu 2010 r. zawrzeć umowę leasingu operacyjnego samochodu marki Audi model Q5 2.0 TDI S-TRONIC QUATTRO rok produkcji 2010 r. Przedmiotowy samochód będzie miał następujące parametry techniczne:

* masa własna - 1770 kg

* dopuszczalna ładowność - 580 kg

* dopuszczalna masa całkowita - 2350 kg

Przedmiotowy pojazd będzie miał zainstalowaną kratkę i będzie dla niego istniało świadectwo homologacji producenta, z którego będzie wynikać, iż rzeczony samochód nie jest samochodem osobowym, lecz samochodem ciężarowym. Ponadto pojazd będzie wykorzystywany na cele prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej, podlegającej opodatkowaniu 22% stawką VAT.

W świetle powołanych przepisów prawa krajowego i wspólnotowego, biorąc pod uwagę treść przedstawioną we wniosku stwierdzić należy, że przedmiotowy samochód należy traktować jak samochód ciężarowy. W konsekwencji czego, Wnioskodawca będzie miał prawo odliczyć podatek VAT ze wszystkich faktur otrzymanych od finansującego związanych z umową leasingu, stanowiących element świadczonej usługi w sytuacji wykorzystywania ww. samochodu wyłącznie do wykonywania działalności opodatkowanej. Wynika to z faktu, że przedmiotowy samochód posiada homologację z której wynika, że samochód ten nie jest samochodem osobowym i dopuszczalna ładowność wynosi 580 kg.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.