IPPP3/443-491/10-4/MPe - Skutki podatkowe otrzymania od kontrahenta rekompensaty z tytułu rezygnacji z zamówienia.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 18 maja 2010 r. (data wpływu 24 maja 2010 r.) uzupełnione w dniu 2 sierpnia 2010 r. (data wpływu) na wezwanie z dnia 22 lipca 2010 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania rekompensaty z tytułu braku odbioru wyprodukowanych kartoników jako odszkodowanie za straty związane z rezygnacją zamówienia przez kontrahenta - jest nieprawidłowe.

W dniu 24 maja 2010 r. wpłynął ww. wniosek uzupełniony w dniu 2 sierpnia 2010 r. (data wpływu) na wezwanie z dnia 22 lipca 2010 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania rekompensaty z tytułu braku odbioru wyprodukowanych kartoników jako odszkodowanie za straty związane z rezygnacją zamówienia przez kontrahenta.

W przedmiotowym wniosku zostały przedstawione następujące stany faktyczne.

B. Spółka z o.o. (dalej B. lub Spółka) zajmuje się produkcją opakowań kartonikowych (kartoników) i etykiet dla producentów z branży kosmetycznej i spożywczej. W ramach podpisanej umowy z kontrahentem, który jest zarejestrowany na potrzeby podatku od wartości dodanej na terytorium UE, ale w innym niż Polska kraju, B. zobowiązuje się do wyprodukowania określonej partii wyrobów, a klient do ich odebrania. Wydanie następuje w magazynie Spółki. Z chwilą wydania tych towarów dochodzi do dostawy towarów (jest przenoszone prawo do rozporządzania towarami jak właściciel). Zastrzec jednak należy, że zapisy umowy nie określają kiedy przechodzi własność wyprodukowanych opakowań i etykiet na kontrahenta. Przyjąć zatem należy, iż dochodzi do przeniesienia własności dopiero z chwilą faktycznego wydania wyprodukowanych opakowań z magazynu B.

Umowa określa również, że Spółka jest obowiązana do zabezpieczenia określonych stanów magazynowych na potrzeby i do dyspozycji klienta przez okres 9 miesięcy. Po tym okresie, zgodnie z decyzją klienta, stan zapasów nieodebranych jest niszczony w Spółce. Lista kartonów z określeniem minimalnej/maksymalnej ilości zapasów jest aktualizowana i wysyłana przez klienta do B. co miesiąc, z określeniem ostatnich minimalnych i maksymalnych poziomów na koniec każdego miesiąca Fakt utrzymywania określonego stanu zapasów nie ma wpływu na cenę sprzedaży wyrobów.

Należy podkreślić, że asortyment produkcji i stanów magazynowych jest zindywidualizowany i B. nie jest w stanie sprzedać wyprodukowanych wyrobów żadnemu innemu odbiorcy. Nie otrzymując zatem zapłaty za nieodebrany towar, wyprodukowany wyłącznie w asortymencie i w ilości zgodnie ze zleceniem klienta, ponosiłaby stratę z tego tytułu. Za wyprodukowane i zniszczone opakowania, w oparciu o umowę B. otrzymuje rekompensatę, która obejmuje wielkość poniesionych kosztów produkcji i utraconych w związku z brakiem dostaw korzyści.

Dotychczas Spółka traktowała zniszczenie kartoników na wyraźne zlecenie klienta jako usługę wykonaną na jego rzecz. Z uwagi na to, że usługa "niszczenia kartoników", wykonana była dla unijnego kontrahenta traktowana była przez Spółkę jako usługa, z tytułu której zgodnie z art. 28b ustawy o VAT, obowiązek podatkowy jest przeniesiony na jej odbiorcę (nie podlegająca opodatkowaniu w Polsce). Takie podejście miało swoje uzasadnienie w tym, iż B. uznawała, że dostawę towarów (ich faktyczne wydanie) było zastępowane przez usługę ich niszczenia, bez potrzeby jego odbioru i zniszczenia przez samego odbiorcę.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Zdaniem Wnioskodawcy:

Swoją dotychczasową praktykę uznającą obciążenie za nieodebranie kartoników jako wynagrodzenie za usługę podlegającą opodatkowaniu Spółka uznaje za nieprawidłową. Spółka stoi na stanowisku, że obciążenie kontrahenta kosztami zniszczenia nadmiernych zapasów (poniesione straty i utracone korzyści) w związku z niedojściem do faktycznej dostawy towarów, z przyczyn leżących po stronie kontrahenta stanowi formę odszkodowania, które nie stanowi obrotu opodatkowanego podatkiem VAT.

Zagadnienie odszkodowań uregulowane zostało w art. 361-363 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93, z późn. zm.) - k.c. Odszkodowanie jest to wypłata określonej kwoty pieniędzy, które stanowią wynagrodzenie za szkodę wyrządzoną osobie trzeciej, służące zadośćuczynieniu poniesionym przez ową osobę trzecią stratom.

Zgodnie z dyspozycją przepisu art. 361 § 1 k.c. "zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła". Obliczając wysokość odszkodowania uwzględnić należy wartość start, które poszkodowany poniósł, oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.

W przypadku gdy poszkodowany przyczynił się do powstania lub zwiększenia szkody, obowiązek jej naprawienia ulega odpowiedniemu zmniejszeniu stosownie do okoliczności, a zwłaszcza do stopnia winy obu stron. Według zasady zapisanej w art. 363 § 1 k.c. "naprawienie szkody powinno nastąpić, według wyboru poszkodowanego, bądź przez przywrócenie stanu poprzedniego, bądź przez zapłatę odpowiedniej sumy pieniężnej." Gdyby przywrócenie stanu poprzedniego było niemożliwe, albo gdyby pociągało za sobą dla zobowiązanego nadmierne trudności lub koszty, roszczenie poszkodowanego zawsze ogranicza się do świadczenia w pieniądzu. Jeżeli naprawienie szkody następuje w pieniądzu, wówczas wysokość odszkodowania powinna być ustalona według cen z daty ustalenia odszkodowania, chyba że szczególne okoliczności wymagają przyjęcia za podstawę cen istniejących w innej chwili.

Zgodnie z dyspozycją art. 5 ustawy o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, podlegają wykonywane w ramach prowadzonej przez podatnika działalności gospodarczej:

Wskazane powyżej czynności podlegają opodatkowaniu niezależnie od tego, czy zostały wykonane z zachowaniem warunków oraz form określonych przepisami prawa.

Podkreślić należy, że pośród czynności opodatkowanych VAT nie zostało wymienione otrzymanie odszkodowania.

Przepis art. 7 ust. 1 ustawy o VAT definiuje odpłatną dostawę towarów jako przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. W art. 2 pkt 6 u.p.t.u. ustawodawca podatkowy wskazał, że na gruncie VAT za towary uznaje się "rzeczy ruchome, jak również wszelkie postacie energii, budynki i budowle lub ich części, będące przedmiotem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, które są wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, a także grunty."

Biorąc pod uwagę powyższe stwierdzić należy, że sama wypłata odszkodowania, podobnie jak i jego otrzymanie, co do zasady, nie może być uznana za czynność opodatkowaną ze względu na to, że pieniądze nie są towarem, a zatem przekazanie prawa do rozporządzania nimi nie stanowi dostawy. Kwoty, jakimi obciąża kontrahenta Wnioskodawca nie są związane z zapłatą za towar (wykonane opakowania nie są wydawane klientowi).

Odpłatnym świadczeniem usług jest każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów, w tym również:

Z uwagi na to, że odszkodowanie wypłacane jest jako zadośćuczynienie za szkodę, która została wyrządzona podmiotowi, lub za utracone przez niego korzyści, czynność tego rodzaju nie może być uznana za usługę. Odszkodowanie lub kara umowna, wypłacane na podstawie postanowień kontraktu w których zawarta jest podstawa do obciążenia kosztami czynności polegających na niszczeniu kartoników w sytuacji gdy nie dochodzi do realizacji kontraktu z przyczyn leżących po stronie zamawiającego nie mogą być sklasyfikowane jako wynagrodzenie za wykonaną usługę lub dostawę. W podobnej sprawie wypowiedział się Naczelnik I Urzędu Skarbowego w Bielsku-Białej, który w piśmie z dnia 14 marca 2005 r., PP-443/24/2005, stwierdził: "Zdaniem Spółki czynność obciążenia kontrahenta odszkodowaniem nie mieści się w zakresie czynności opodatkowanych, które wymienia art. 5 ust. 1 ustawy VAT, a zatem nie podlega przepisom tej ustawy. Ocena prawna stanowiska pytającego z przytoczeniem przepisów prawa: Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535, z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Odpowiednio przez dostawę towarów rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (art. 7 ust. 1 cyt ustawy), natomiast przez świadczenie usług (art. 8 ust. 1 cyt. ustawy) rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 ustawy, w tym również: 1) przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej; 2) zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji; 3) świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa. W świetle powyższych przepisów w przedmiotowej sprawie czynność obciążenia kontrahenta odszkodowaniem, z tytułu niewywiązania się z warunków umowy handlowej, nie stanowi ani dostawy towarów, ani nie jest też świadczeniem usług. Zatem nie podlega ona opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. W związku z powyższym prawidłowe jest stanowisko Spółki przedstawione we wniosku." Innym przykładem może być postanowienie Naczelnika Urzędu Skarbowego Warszawa-Wawer z dnia 24 lipca 2007 r., 1439/ZV/P/Pr-37/07/AS. Czytamy w nim, że "odszkodowanie jest zapłatą za wyrządzone szkody lub za poniesione straty. Otrzymanie odszkodowania nie stanowi czynności dostawy towarów ani świadczenia usług, nie wiąże się z żadnym świadczeniem na rzecz wypłacającego zatem nie wywołuje żadnych skutków podatkowych w podatku od towarów i usług".

Reasumując Wnioskodawca stoi na stanowisku, iż otrzymane czy wypłacone odszkodowanie rekompensujące mu poniesione nakłady na wyprodukowanie wyrobów, które następnie zostały zniszczone, w żaden sposób nie wpływają na prawa i obowiązki podatnika w podatku od towarów i usług - zarówno po stronie podatku należnego, jak i prawa do obniżenia kwot podatku naliczonego. Taki stan rzeczy jest oczywistą konsekwencją tego, że odszkodowanie w swej naturze stanowi pieniężne zadośćuczynienie za wyrządzone szkody. Istotnym przy tym jest to, że wypłata odszkodowania w opisanym we wniosku przypadku jest swego rodzaju wyrównaniem poniesionych strat, na skutek którego Wnioskodawca doznał szkody i utracił korzyści. Na temat braku możliwości opodatkowania opłat sankcyjnych, kar wypowiedział się Europejski Trybunał Sprawiedliwości, który m.in. w orzeczeniu z dnia 27 grudnia 2000 r., C-213/99, wyraźnie oddzielił kary od wynagrodzeń za wykonane czynności opodatkowane. W konsekwencji powyższego Spółka uważa, iż udokumentowanie zapłaty za zniszczenie zapasów kartoników nieodebranych przez klienta stanowiącej odszkodowanie winno nastąpić notą obciążeniową. Dotychczasowe postępowanie Spółki uznające otrzymane odszkodowania za wynagrodzenie z tytułu wykonanych usług niszczenia było nieprawidłowe.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...) - art. 7 ust. 1 ustawy.

W myśl art. 8 ust. 1, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

Pod pojęciem usługi (świadczenia) należy zatem rozumieć każde zachowanie, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś), jak i zaniechanie (nieczynienie, bądź też tolerowanie, znoszenie określonych stanów rzeczy).

Należy jednak zaznaczyć, iż nie każde działanie, powstrzymanie się od działania, czy tolerowanie czynności lub sytuacji może zostać uznane za usługę, w rozumieniu przepisów ustawy. Aby tak się stało muszą zostać spełnione łącznie następujące warunki:

* w następstwie zobowiązania, w wykonaniu którego usługa jest świadczona, druga strona jest bezpośrednim beneficjentem świadczenia,

* świadczonej usłudze odpowiada świadczenie wzajemne ze strony nabywcy (wynagrodzenie).

Dana czynność podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wówczas, gdy istnieje bezpośredni związek o charakterze przyczynowym pomiędzy świadczoną usługą, a otrzymanym świadczeniem wzajemnym, w ten sposób, że zapłacone kwoty stanowią rzeczywiste wynagrodzenie za wyodrębnioną usługę świadczoną w ramach stosunku prawnego lub dochodzi do wymiany świadczeń wzajemnych.

Otrzymana zapłata powinna być konsekwencją wykonania świadczenia. Wynagrodzenie musi być należne za wykonanie tego świadczenia.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, iż w ramach podpisanej umowy z kontrahentem, który jest zarejestrowany na potrzeby podatku od wartości dodanej na terytorium UE, ale w innym niż Polska kraju, Spółka zobowiązuje się do wyprodukowania określonej partii wyrobów (kartonów), a klient do ich odebrania. Umowa określa również, że Spółka jest obowiązana do zabezpieczenia określonych stanów magazynowych na potrzeby i do dyspozycji klienta przez okres 9 miesięcy. Po tym okresie, zgodnie z decyzją klienta, stan zapasów nieodebranych kartonów jest niszczony w Spółce. Asortyment produkcji i stanów magazynowych jest zindywidualizowany i Spółka nie jest w stanie sprzedać wyprodukowanych wyrobów żadnemu innemu odbiorcy. Za wyprodukowane i zniszczone opakowania, w oparciu o umowę Spółka otrzymuje rekompensatę, która obejmuje wielkość poniesionych kosztów produkcji i utraconych w związku z brakiem dostaw korzyści.

Dotychczas Spółka traktowała zniszczenie kartoników na wyraźne zlecenie klienta jako usługę wykonaną na jego rzecz. Z uwagi na to, że usługa "niszczenia kartoników", wykonana była dla unijnego kontrahenta traktowana była przez Spółkę jako usługa, z tytułu której zgodnie z art. 28b ustawy o VAT, obowiązek podatkowy jest przeniesiony na jej odbiorcę.

Spółka stoi na stanowisku, że obciążenie kontrahenta kosztami zniszczenia nadmiernych zapasów (poniesione straty i utracone korzyści) w związku z niedojściem do faktycznej dostawy towarów, z przyczyn leżących po stronie kontrahenta stanowi formę odszkodowania, które nie stanowi obrotu opodatkowanego podatkiem VAT. Swoją dotychczasową praktykę uznającą obciążenie za nieodebranie kartoników jako wynagrodzenie za usługę podlegającą opodatkowaniu Spółka uznaje za nieprawidłową.

Przepisy podatkowe nie zawierają definicji odszkodowania, zatem w tym zakresie należy posiłkować się przepisami prawa cywilnego. Na gruncie prawa cywilnego odszkodowanie za doznaną szkodę majątkową lub niemajątkową uzależnione jest od zaistnienia zdarzenia, z którym przepisy łączą obowiązek naprawienia szkody. Ponadto między zdarzeniem, a zaistniałą w jego wyniku szkodą musi istnieć związek przyczynowy. Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.) rozróżnia dwa podstawowe rodzaje odpowiedzialności: kontraktową, która powstaje z mocy umowy i odnosi się do przypadków niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania (art. 471 k.c.) oraz deliktową, czyli wynikającą z czynów niedozwolonych (art. 415 k.c.).

Zgodnie z treścią art. 471 Kodeksu cywilnego, dłużnik zobowiązany jest do naprawienia szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania, chyba że niewykonanie lub nienależyte wykonanie jest następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi.

W świetle wyżej przytoczonego przepisu, na gruncie stosunków cywilnoprawnych szkoda polega na nienależytym wykonaniu, bądź niewykonaniu zobowiązania przez dłużnika, istnieniu adekwatnego związku przyczynowego pomiędzy działaniem lub zaniechaniem, a szkodą. Brak tych przesłanek powoduje, że nie mamy do czynienia ze szkodą, za powstanie której dłużnik zobowiązany jest do wypłaty odszkodowania.

Odnosząc powyższe do przedstawionej przez Wnioskodawcę sytuacji, należy stwierdzić, iż umowa łącząca Wnioskodawcę z kontrahentem ma niewątpliwie charakter zobowiązaniowy. Spółka zobowiązała się do wyprodukowania i dostawy opakowań kartonikowych (kartoników) oraz do zabezpieczenia określonych stanów magazynowych na potrzeby i do dyspozycji kontrahenta przez okres 9 miesięcy. Zgodnie z decyzją kontrahenta Spółka zobowiązała się również do zniszczenia nieodebranych zapasów. Okoliczność poniesienia kosztów zniszczenia nieodebranych stanów magazynowych jest ściśle związana z wykonaniem świadczenia, do którego Spółka zobowiązała się przyjmując warunki umowy łączącej strony. Za określone w umowie działanie jakim jest wyprodukowanie i zniszczenie pewnej ilości opakowań, Spółka otrzymuje wynagrodzenie obejmujące wielkość poniesionych kosztów produkcji i utraconych korzyści.

Co do zasady obowiązek pokrycia szkody powstaje z uwagi na dokonanie czynności zabronionej (ex delicto) lub w wyniku niewykonania lub nieprawidłowego wykonania postanowień umowy (ex contracto). Podkreślając, że decydujące znaczenie dla oceny skutków prawnych umów w stosunkach pomiędzy stronami ma ich treść, a nie nazwa, stwierdzić należy, iż w ocenie tut. Organu, w opisanym stanie faktycznym otrzymane kwoty pieniężne nie posiadają cech odszkodowania za poniesioną szkodę, gdyż nie zaistniały okoliczności, które w rozumieniu przepisów Kodeksu cywilnego powodowałyby szkodę i determinowały wypłatę odszkodowania. Przedmiotowe kwoty pieniężne stanowią formę wynagrodzenia za działania, które w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy spełniają przesłanki uznania ich za świadczenie usług. Zawierając przedmiotową umowę Wnioskodawca zobowiązał się do świadczenia określonych usług tj. wyprodukowania i utrzymywania odpowiedniego stanu magazynowego produktów oraz do zniszczenia nieodebranych stanów magazynowych, a kontrahent do wypłaty kwot pieniężnych będących wynagrodzeniem za to zachowanie. Kwoty te zatem są następstwem wyświadczonych przez spółkę usług. Tym samym zachowania obu podmiotów są zachowaniami wynikającymi bezpośrednio z łączącej ich umowy.

Reasumując, otrzymywanych kwot nie można uznać za odszkodowanie lecz należy je potraktować jako formę wynagrodzenia za świadczenie usług wynikających z umowy, podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, stosownie do art. 5 ust. 1 ustawy.

Uwzględniając powyższe, prawidłowy jest dotychczasowy sposób postępowania Spółki, tj. traktowanie opisanych należności jako wynagrodzenia za świadczenie usług, a nie jako odszkodowania niepodlegającego opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Zatem w przedmiotowym zakresie stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Odnośnie cytowanych przez Spółkę: pisma Naczelnika I Urzędu Skarbowego w Bielsku-Białej z dnia 25 marca 2005 r. nr PP-443-24/2005, postanowienia Naczelnika Urzędu Skarbowego Warszawa-Wawer z dnia 24 lipca 2007 r. nr 1439/ZV/P/Pr-37/07/AS czy wyroku ETS z dnia 27 grudnia 2000 r. sygn. akt C-213/99 należy zauważyć, że nie mają zastosowania w niniejszej sprawie z uwagi na fakt, że dotyczą one kwestii opodatkowania wypłaty odszkodowania, co jak wyżej stwierdzono, nie zachodzi w niniejszej sprawie.

Wskazać należy, iż z uwagi na to, że otrzymane przez Wnioskodawcę wynagrodzenie tut. Organ uznał za wynagrodzenie za świadczenie usług, pytanie nr 2 uznaje się za bezprzedmiotowe.

W zakresie pytania nr 3 zawartego w przedmiotowym wniosku zostanie wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie ul. M.C. Skłodowskiej 40, 20-029 Lublin po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.