IPPP3-443-463/09-4/JF

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 2 czerwca 2009 r. (data wpływu 5 czerwca 2009 r.) uzupełnione pismem z dnia 10 lipca 2009 r. (data wpływu 15 lipca 2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania dostawy nieruchomości - jest prawidłowe.

W dniu 5 czerwca 2009 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania dostawy nieruchomości. Wniosek został uzupełniony pismem z dnia 10 lipca 2009 r. będącym odpowiedzią na wezwanie do uzupełnienia wniosku IPPP3-443-463/09-2/JF z dnia 30 czerwca 2009 r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest komornikiem sądowym. W listopadzie 2004 r. wpłynął wniosek o egzekucję z nieruchomości, która należała do małżonków. Na tej nieruchomości działalność gospodarczą prowadził mąż i opłacał podatek VAT. Wnioskodawczyni w kwietniu 2005 r. dokonała opisu i oszacowania nieruchomości. 10 listopada 2005 r. zmarła żona i po stwierdzeniu nabycia spadku postępowanie zostało podjęte z udziałem męża i dwójki dorosłych dzieci. Nieruchomość sprzedano na licytacji w dniu 28 sierpnia 2007 r. za kwotę 1.423.594,75 zł. Komornik zwróciła się z zapytaniem do Urzędu Miasta kiedy zostały pobudowane na działkach budynki, jednak nie uzyskała odpowiedzi, bo Urząd Miasta nie miał dokumentacji. Dłużnik został zatrzymany i osadzony w zakładzie karnym. Nie wyrejestrował prowadzonej działalności. Pytani pracownicy Urzędu Skarbowego stali na stanowisku, że w przypadku sprzedaży tej nieruchomości Komornik ma obowiązek zapłaty podatku od towarów i usług, bo dłużnik nie wyrejestrował działalności. Po czym Komornik wystawiła fakturę VAT 1/07, ustaliła podatek na kwotę 256.714 zł i odprowadziła do Urzędu Skarbowego. Zarzuty na plan podziału złożył jeden z wierzycieli twierdząc, iż na Komorniku nie spoczywał obowiązek odprowadzenia podatku VAT, bo budynek był pobudowany w 1998 r., a więc upłynęło 5 lat do chwili sprzedaży i należało nieruchomość traktować jako towar używany. Na nieruchomość składało się kilka segmentów budynku: budynek biura, sklep, myjnia samochodowa, salon sprzedaży samochodów, warsztat napraw samochodów).

Sąd Okręgowy uchylił do ponownego rozpoznania orzeczenie Sądu Rejonowego w części dot. podatku VAT i polecił wystąpienie o interpretację przepisów w zakresie podatku VAT.

W związku z wezwaniem o uzupełnienie stanu faktycznego, wyjaśniono, że nie wiadomo kiedy zostały oddane do użytku przedmiotowe nieruchomości (budynki), ponieważ takiej informacji Urząd Miasta nie udzielił. Urząd natomiast potwierdził, że referat budownictwa w rejestrach wydanych pozwoleń na użytkowanie w latach 1996-2003 nie ma informacji na temat wydanych pozwoleń na użytkowanie obiektu położonego na wskazanej działce. W dniu 14 listopada 1996 r. wydane zostało pozwolenie na budowę na stację obsługi samochodów i modernizację stacji paliw. Stacja paliw została przez dłużnika sprzedana zanim wpłynął wniosek o egzekucję. Następnie pismem z 11 lipca 2007 r. Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego Miasta poinformował, iż w okresie od 10 lipca 2003 r. do 8 maja 2007 r. nie wydał decyzji udzielającej pozwolenia na użytkowanie obiektów budowlanych zlokalizowanych na działkach nr 27/05, 28/05 i 26/07. Dłużnik nie przedstawił żadnych dokumentów na ponoszone wydatki na budowę, kiedy budował, czy modernizował budynki znajdujące się na ww. działkach.

Dłużnik do protokołu oświadczył, że budował wszystkie budynki podczas prowadzonej działalności i rozliczał podatek VAT. Żadnych dokumentów nie przedłożył i nie posiada.

W związku z tym, że Komornik nie miała wiarygodnych dokumentów, nie miała podstaw do zwolnienia dłużnika z podatku VAT i przyjęła stawkę podatku VAT 22%.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Zdaniem Wnioskodawcy podatek VAT od sprzedanej nieruchomości odprowadzono zgodnie z ustawą o podatku VAT. Mając na uwadze orzeczenie Naczelnego Sądu Administracynjego w Warszawie - wyrok NSA z 29 lipca 2005 r. sygn. akt INSK 111/05 i stanowisko Sądu Najwyższego - uchwała SN z 15 grudnia 2006 r. III CZP 115/06 publ. OSNC 2007/10/146 na Komorniku spoczywa obowiązek odprowadzania podatku VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.) - zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez towary, w myśl art. 2 pkt 6 ustawy, należy rozumieć rzeczy ruchome, jak również wszelkie postacie energii, budynki i budowle lub ich części, będące przedmiotem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, które są wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, a także grunty.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Na podstawie art. 29 ust. 1 podstawą opodatkowania jest obrót, z zastrzeżeniem ust. 2-22, art. 30-32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5. Obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy.

Stosownie do art. 41 ust. 1 ustawy, podstawowa stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1. Oprócz stawki podstawowej, na wybrane grupy towarów i usług, ustawodawca przewidział trzy stawki preferencyjne: 7%, 3% i 0% oraz zwolnienie od podatku.

Ponadto na podstawie z art. 29 ust. 5 ustawy w przypadku dostawy budynków lub budowli trwale z gruntem związanych albo części takich budynków lub budowli z podstawy opodatkowania nie wyodrębnia się wartości gruntu.

Zgodnie z obowiązującym w roku 2007 r. przepisem art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy zwalnia się od podatku dostawę towarów używanych, zastrzeżeniem pkt 10, pod warunkiem że w stosunku do tych towarów nie przysługiwało dokumentującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego; zwolnienie dotyczy również używanych budynków i budowli lub ich części, będących przedmiotem umowy najmu, dzierżawy lub innych umów o podobnym charakterze.

Doprecyzowanie tego przepisu znajdujemy w art. 43 pkt 10 ustępu 1, zgodnie z którym zwalnia się od podatku dostawę obiektów budownictwa mieszkaniowego lub ich części, z wyjątkiem obiektów i ich części, które mają być zasiedlone lub zamieszkane po raz pierwszy; zwolnienie nie dotyczy części budynków przeznaczonych na cele inne niż mieszkaniowe. Natomiast na podstawie ust. 2 przez towary używane, o których mowa w ust. 1 pkt 2, rozumie się budynki i budowle lub ich części - jeżeli do końca roku, w którym zakończono budowę tych obiektów, minęło co najmniej 5 lat. Stosownie do ust. 6 zwolnienia, o którym mowa w ust. 1 pkt 2, nie stosuje się do dostawy towarów wymienionych w ust. 2 pkt 1, jeżeli przed wprowadzeniem ich do ewidencji środków trwałych lub w trakcie użytkowania wydatki poniesione przez podatnika na ulepszenie, w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej, a podatnik:

Z powyższych przepisów wynika, iż dostawa zabudowanego gruntu jest opodatkowana analogiczną stawkę podatku, jaką jest opodatkowana dostawa budynków, budowli lub ich części trwale związanych z tym gruntem. Oznacza to, że jeżeli dostawa budynków, budowli lub ich części korzysta ze zwolnienia od podatku, ze zwolnienia korzysta również dostawa gruntu, na którym obiekt jest posadowiony. Zatem, celowe jest ustalenie przede wszystkim opodatkowania budynków lub budowli związanych trwale z gruntem mających być przedmiotem dostawy.

Przede wszystkim na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy zwolnienie nie znajduje zastosowania do budynków i ich części przeznaczonych na cele inne niż mieszkaniowe, a więc wykorzystywanych do działalności gospodarczej. Ponadto to zwolniona jest dostawa towarów używanych. Warunkiem skorzystania ze zwolnienia przedmiotowego dla dostawy towarów używanych, jest przede wszystkim klasyfikacja sprzedawanego towaru jako towaru używanego. Kolejną przesłanką, która musi być spełniona jest brak prawa do odliczenia podatku naliczonego w stosunku do tych towarów przez dokonującego dostawy. W dalszej kolejności analizie podlega ponoszenie wydatków na ulepszanie oraz czy wydatki na ulepszanie stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej, a podatnik miał prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego od tych wydatków i czy użytkował te towary w okresie krótszym niż 5 lat w celu wykonywania czynności opodatkowanych. Co istotnie zastosowanie stawki obniżonej lub zwolnienia od podatku powinno być przez podatnika uzasadnione i możliwe do udowodnienia.

Z opisanego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż Komornik Sądowy w listopadzie 2004 r. otrzymał wniosek o egzekucję z nieruchomości należącej do małżonków i wykorzystywanej do prowadzonej działalności gospodarczej męża. Na nieruchomość składały się segmenty budynków stanowiące biuro, sklep, myjnię samochodową, salon sprzedaży samochodów, warsztat napraw samochodów. Podatnik był zarejestrowany do celów podatku od towarów i usług, został zatrzymany i osadzony w zakładzie karnym i nie wyrejestrował prowadzonej działalności. Nie przedstawił Komornikowi żadnych dokumentów dotyczących prowadzonej działalności, ponoszonych wydatków na budowę i modernizację ani daty budowy. Z oświadczenia zawartego w protokole wynika, że wszystkie budynki wznosił w okresie prowadzonej działalności, rozliczał VAT i nie posiada żadnych dokumentów. Komornik podjął próby pozyskania informacji dotyczących sprzedanych nieruchomości. Z informacji uzyskanych z Referatu Budownictwa Urzędu Miasta wynika, iż w 1996 r. wydano pozwolenie na budowę stacji obsługi samochodów i modernizację stacji paliw. W rejestrach wydanych pozwoleń na użytkowanie w latach 1996-2003 nie ma informacji na temat wydanych pozwoleń na użytkowanie obiektu położonego na nieruchomości dłużnika. Jednakże stacja paliw została sprzedana przez dłużnika zanim wpłynął wniosek o egzekucję. Również Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego Miasta poinformował, iż w okresie od 10 lipca 2003 do 8 maja 2007 r. nie wydał decyzji udzielającej pozwolenia na użytkowanie obiektów budowlanych zlokalizowanych na działkach nr 27/05, 28/05 i 26/07. W wyniku licytacji w dniu 28 sierpnia 2007 r. nieruchomość została sprzedana za kwotę 1 423 594,75 zł W związku z brakiem wiarygodnych dokumentów nie było podstaw do zastosowania zwolnienia z podatku i przedmiotowa dostawa została opodatkowana 22% stawką podatku. Wartość zapłaconego podatku wyniosła 256 714 zł.

Analiza przedstawionego stanu faktycznego w świetle obowiązujących w tym czasie przepisów podatkowych potwierdza, że Komornik Sądowy dokonując sprzedaży zajętych nieruchomości, pomimo podjętych starań, nie mógł zastosować zwolnienia z podatku, bowiem pozyskane informacje nie wskazywały, iż nieruchomość spełniała warunki do uznania za towar używany. Powyższe wskazuje, iż nieznana jest data zakończenia budowy przedmiotowych nieruchomości. W związku z tym nie można ustalić czy minęło co najmniej 5 lat od końca roku, w którym zakończono budowę tych obiektów. W konsekwencji nie zaistniała przesłanka do uznania sprzedanej przez Komornika nieruchomości za towar używany i w związku z tym zastosowania zwolnienia od podatku. Z posiadanego przez Komornika oświadczenia dłużnika wynika, iż "wszystkie budynki wznosił w okresie prowadzonej działalności, rozliczał VAT", co wskazuje na odliczanie podatku naliczonego związanego z budową i użytkowaniem nieruchomości. Nie ma również informacji o wysokości ewentualnych ulepszeń. W przedstawionej sytuacji do dostawy należało zastosować stawkę podstawową zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy.

Mając na uwadze powyższe należy stwierdzić, iż dostawa wykorzystywanych w działalności gospodarczej segmentów budynków stanowiących biuro, sklep, myjnię samochodową, salon sprzedaży samochodów i warsztat napraw samochodów podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług według stawki 22%.

Jako że na podstawie art. 29 ust. 1 ustawy obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku, a kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy. Podstawą opodatkowania jest zatem kwota należna pomniejszona o kwotę należnego podatku. Zatem, w sytuacji kiedy całość świadczenia należnego od nabywcy wynosi 1 423 594,75 zł, to kwota należnego podatku przy zastosowaniu stawki 22% wynosi 256 714 zł.

Nadmienić należy również, iż współwłasność dzieci jako spadkobierców po zmarłej matce (żonie podatnika) nie miała znaczenia przy naliczaniu podatku od towarów i usług w rozpatrywanej sprawie, bowiem sprzedana przez Komornika nieruchomość stanowiąca majątek podatnika wykorzystywana była do prowadzonej przez niego działalności gospodarczej.

Reasumując, Komornik Sądowy prawidłowo opodatkował sprzedaż nieruchomości dłużnika z zastosowaniem stawki 22% i naliczając podatek od kwoty należnej 1 423 594,75 zł w wysokości 256 714 zł.

Należy zatem uznać stanowisko Wnioskodawcy za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.