IPPP3/443-422/12-2/KC

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 8 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 13 kwietnia 2012 r. (data wpływu 16 kwietnia 2012 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie stałego miejsca prowadzenia działalności - jest prawidłowe.

W dniu 16 kwietnia 2012 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie stałego miejsca prowadzenia działalności.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

K. jest spółką działającą na arenie międzynarodowej zarejestrowaną w Niemczech i tam posiadającą swoją siedzibę. Spółka dostarcza zautomatyzowane urządzenia dla przemysłu w branży motoryzacyjnej a także w zakresie transportu lotniczego, energii solarnej oraz na innych obszarach przemysłowych.

Spółka prowadzi działalność na terytorium Polski od 2008 r. Spółka nie ma w Polsce filii lub oddziału, lecz jest zarejestrowanym podatnikiem podatku dochodowego, oraz podatku VAT. Realizacja zleceń odbywa się w fabrykach zleceniodawców, które zostały zgłoszone na formularzu NIP- 2 jako miejsca prowadzenia działalności (G i B). K posiada w Polsce dwa miejsca prowadzenia działalności, które ze względu na długotrwałą obecność Spółki stanowią zakłady w rozumieniu art. 5 ust. 3 Umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania z Niemcami. W miejscach prowadzenia działalności Spółka wykonuje prace montażowe, instalacyjne, serwisowe, elektryczne, mechaniczne, w zakresie IT oraz szkoleń.

W miejscu działalności na terenie F. Sp. z o.o. (F) w B obecni są montażyści, mechanicy, elektrycy, informatycy oraz pracownicy zajmujący się koordynacją i nadzorem nad realizacją zlecenia. Osoby te posiadają w ograniczonym stopniu kompetencje do podejmowania decyzji dotyczących bieżącej realizacji zlecenia i odpowiadają za organizację prac dotyczących danego zlecenia w Polsce. Liczba pracowników zmienia się w zależności od zakresu zleceń składanych przez klientów. W B znajdują się również niezbędne instalacje m.in. urządzenia i narzędzia, oraz kontener na narzędzia. W przeszłości K miała w B kontener biurowy. Obecnie pracownicy firmy K i jej podwykonawcy korzystają z pomieszczenia biurowego nieodpłatnie użyczonego przez firmę FIAT.

Dla F. Sp. z o.o. Spółka wykonała zlecenia polegające na zaprojektowaniu, skonstruowaniu, wyprodukowaniu maszyn i urządzeń do produkcji silników spalinowych. Urządzenia są projektowane i konstruowane przez K w Br. Części są kupowane jako pojedyncze części - częściowo są one montowane w Br, po czym są dostarczane do miejsca montażu, którym jest fabryka F. Tutaj są montowane w miejscu docelowym i uruchamiane. Spółka otrzymała jednak kolejne zlecenia dotyczące mi in. modyfikacji maszyn i urządzeń. Modyfikacje maszyn i urządzeń są projektowane przez K w Br. Części specyficzne niezbędne do przeprowadzenia modyfikacji są przygotowywane przez K w Br i przywożone do miejsca docelowego modyfikacji. Sama modyfikacja maszyn w miejscu docelowym jest przeprowadzana przez personel firmy K lub jej polskich poddostawców w Polsce. W związku z faktem, iż prace instalacyjno-montażowe w B trwają dłużej niż 12 miesięcy, zgodnie z umową o unikaniu podwójnego opodatkowania Spółka posiada w B zakład. W związku z tym wynik, który jest przypisany do zakładu, podlega opodatkowaniu w Polsce.

Do tej pory K zrealizowała i zakończyła już dwa projekty na terenie F w B polegające na:

Spółka rozpoczęła już realizację nowych zleceń. To, czy w przyszłości realizowane będą kolejne projekty na terenie F w B zależy również od zleceniodawcy, jednak Spółka jest zainteresowana dalszą działalnością w Polsce, w tym świadczeniem usług serwisowych i modernizacyjnych w B. Nie można jednak wykluczyć, że po zakończeniu obecnie realizowanych zleceń Spółka nie będzie kontynuowała działalności w danym miejscu.

Zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy o VAT oraz art. 17 ust. 1 pkt 5 ustawy o VAT podatnikami są również osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne będące usługobiorcami usług świadczonych przez podatników nieposiadających siedziby działalności gospodarczej lub stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju lub nabywające towary, jeżeli dokonującym ich dostawy na terytorium kraju jest podatnik nieposiadający siedziby działalności gospodarczej lub stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju. W myśl art. 17 ust. 2 ustawy o VAT w przypadkach wymienionych w ust. 1 pkt 4, 6, 7 i 8, usługodawca lub dokonujący dostawy towarów nie rozlicza podatku należnego.

Zgodnie z art. 17 ust. 5 pkt 1 ustawy o VAT, przepis ust. 1 pkt 5 stosuje się, jeżeli nabywcą jest podatnik, o którym mowa w art. 15, posiadający siedzibę działalności gospodarczej lub stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju, albo osoba prawna niebędąca podatnikiem, o którym mowa w art. 15, posiadająca siedzibę na terytorium kraju, z zastrzeżeniem ust. 6.

W związku z powyższym w sytuacji, gdy podmiot zagraniczny dokonujący dostawy towarów lub świadczący usługi inne niż usługi na nieruchomościach nie posiada w Polsce stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej podatnikami zobowiązanymi do rozliczenia podatku należnego będą podmioty nabywające od tego podmiotu towary lub usługi w myśl art. 17 ust. 1 pkt 4, art. 17 ust. 1 pkt 5 i art. 17 ust. 5 pkt 1 ustawy o VAT.

W celu rozstrzygnięcia wątpliwości na temat tego, kto jest obowiązany do rozliczenia podatku VAT istotne jest rozstrzygnięcie czy K posiada czy też nie posiada na terenie kraju stałe miejsce prowadzenia działalności.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy K posiada w B stałe miejsce prowadzenia działalności i w konsekwencji, K jest zobowiązana do rozliczenia należnego podatku VAT z tytułu dokonania dla F czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem VAT.

Zdaniem Wnioskodawcy,

Na powyższe pytanie prawne należy odpowiedzieć twierdząco.

Do 1 lipca 2011 r. pojęcia siedziby i stałego miejsca prowadzenia działalności nie były zdefiniowane w przepisach VAT. Pewną wskazówkę odnośnie prawidłowego określenia miejsca świadczenia dawał jedynie art. 44 Dyrektywy VAT, którego odpowiednikiem jest art. 28b ust. 2 ustawy o VAT. Wskazuje on, że miejscem świadczenia usług jest stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w przypadku, gdy usługi te świadczone są na rzecz stałego miejsca prowadzenia działalności. Wydaje się, że ustawodawca chciał podkreślić, że świadczenie takie powinno być konsumowane przez to stałe miejsce prowadzenia działalności.

Interpretując pojęcie stałego miejsca prowadzenia działalności odwoływano się do orzecznictwa ETS, w szczególności: orzeczenia w sprawie C-231/94 pomiędzy Faaborg-Gelting Linien A/S a Finanzamt Flensburg (Niemcy), orzeczenia w sprawie C-190/95 pomiędzy ARO Lease BV a Inspecteur van de Belastingdienst Grote Ondernemingen te Amsterdam (Holandia) oraz orzeczenia w sprawie C-390/96 pomiędzy Lease Plan Luxembourg SA a Państwem Belgijskim).

Z bogatego orzecznictwa wyraźnie wynikało, że aby mówić o stałym miejscu prowadzenia działalności spełnione muszą być pewne minimalne przesłanki tj. miejsce to musi się charakteryzować pewną minimalną skalą działalności, oraz muszą w nim być obecne pewne zasoby ludzkie lub techniczne, konieczne do świadczenia usług opodatkowanych. Z orzecznictwa ETS wynikało jednak, że zasoby te muszą umożliwiać świadczenie usług w sposób niezależny poprzez m.in. sporządzone umowy lub podejmowane decyzje zarządcze.

Od 1 lipca 2011 definicje pojęcia siedziby i stałego miejsca prowadzenia działalności znalazły się w Rozporządzeniu 282/2011. Prawo unijne w randze rozporządzenia stosuje się wprost we wszystkich krajach UE, dlatego też definicja nie wymaga implementowania do polskich przepisów VAT. Zgodnie z art. 11 Rozporządzenia 282/2011 stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej oznacza dowolne miejsce, inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika, które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu odbiór i wykorzystywanie usług świadczonych na własne potrzeby tego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.

Kryterium miejsca, w którym zapadają istotne decyzje dotyczące ogólnego zarządzania przedsiębiorstwem, decyduje zgodnie z art. 10 Rozporządzenia 282/2011 o miejscu siedziby działalności gospodarczej podatnika. W związku z wprowadzoną definicją stałego miejsca prowadzenia działalności dalsze opieranie się wyłącznie na dotychczasowych wyrokach ETS traci rację bytu.

W szczególności, nie można wnioskować, że z uwagi na fakt, iż na miejscu instalacji nie będzie osób bądź organów, które byłyby uprawnione do podejmowania wiążących decyzji dotyczących zarówno działalności Spółki, jak i realizacji głównych założeń kontraktów, Spółka nie posiada stałego miejsca prowadzenia działalności. W miejscu montażu obecni są pracownicy (inżynierowie) podwykonawcy, których zadaniem jest wykonanie i nadzór nad budową instalacji a także decyzje dotyczące bieżącego sposobu wykonania prac montażowych (np. decyzje dotyczące technicznych aspektów budowy instalacji).

Spółka posiada w miejscu działalności zasoby odpowiednie zasoby techniczne. Wątpliwości może budzić kryterium "wystarczającej stałości". Realizacja pojedynczego projektu w miejscu montażu nie powoduje powstania stałego miejsca prowadzenia działalności, jednakże gdy Spółka realizuje w danym miejscu kolejne dostawy z montażem, oraz świadczy usługi związane z modernizacją linii produkcyjnych, oraz usługi szkoleniowe, na podstawie kolejnych zleceń oraz wyraża wolę i czyni starania w celu kontynuacji działalności w danym miejscu, kryterium wystarczającej stałości działalności prowadzonej w danym miejscu prowadzenia działalności należy uznać za spełnione.

Mając na uwadze powyższe Spółka twierdzi, że spełnione zostały wszystkie kryteria wyrażone w definicji stałego miejsca prowadzenia działalności zawartej w art. 11 Rozporządzenia 282/2011.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054), zwanej dalej ustawą, podatnikami są również osoby prawne, jednostki organizacyjne nie mające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne nabywające towary, jeżeli dokonującym ich dostawy na terytorium kraju jest podatnik nie posiadający siedziby działalności gospodarczej lub stałego miejsca prowadzenia działalności na terytorium kraju.

Zgodnie z art. 17 ust. 2 - w przypadkach wymienionych w ust. 1 pkt 4, 5, 7 i 8, usługodawca lub dokonujący dostawy towarów nie rozlicza podatku należnego.

W myśl art. 17 ust. 5 pkt 1 ustawy, przepis ust. 1 pkt 5 stosuje się, jeżeli nabywcą jest podatnik, o którym mowa w art. 15, posiadający siedzibę działalności gospodarczej lub stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju, albo osoba prawna niebędąca podatnikiem, o którym mowa w art. 15, posiadająca siedzibę na terytorium kraju, z zastrzeżeniem ust. 6.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca jest spółką z siedzibą w Niemczech a w Polsce prowadzi działalność od 2008 r., jako zarejestrowany podatnik podatku dochodowego oraz podatku VAT. Realizuje zlecenia dla przemysłu z branży motoryzacyjnej a także z zakresu transportu lotniczego, energii solarnej oraz na innych obszarach przemysłowych. Spółka nie ma w Polsce filii lub oddziału, natomiast w fabrykach zleceniodawców, które zostały zgłoszone na formularzu NIP- 2 jako miejsca prowadzenia działalności (G i B) wykonuje zlecone zadania. Wnioskodawca zrealizował i zakończył już dwa projekty na terenie F w B, obecnie rozpoczął już realizację nowych zleceń. Wnioskodawca jest zainteresowany dalszą działalnością w Polsce, w tym świadczeniem usług serwisowych i modernizacyjnych w B.

W celu rozstrzygnięcia wątpliwości, kto jest obowiązany do rozliczenia podatku VAT, Wnioskodawca wystąpił o rozstrzygnięcie czy posiada na terenie kraju stałe miejsce prowadzenia działalności.

Pojęcie stałego miejsca prowadzenia działalności nie zostało zdefiniowane ani w przepisach ustawy o VAT, ani w przepisach aktów wykonawczych do tej ustawy. Definicji takiej nie zawiera również Dyrektywa 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U. UE L z 2006 r. Nr 347 str. 1 z dnia 11 grudnia 2006 r. dalej "Dyrektywa VAT"), ani poprzednio obowiązująca szósta Dyrektywa z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw Państw Członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych - wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku 77/388/EWG (Dz. U. UE L z 1977 Nr 145 str. 1, dalej zwana "VI Dyrektywa").

Definicja stałego miejsca prowadzenia działalności, jak słusznie wskazuje Wnioskodawca wprowadzona została w Rozporządzeniu wykonawczym Rady (UE) nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. ustanawiającym środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U.UE. L 2011 nr 77/1, dalej "Rozporządzenie Rady"). Od 1 lipca 2011 r. definicja ta powinna być stosowana bezpośrednio we wszystkich państwach członkowski Unii Europejskiej (dalej zwana "UE").

Zgodnie z regulacjami zawartymi w art. 11 ust. 1 Rozporządzenia Rady "Na użytek stosowania art. 44 Dyrektywy VAT - stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej - oznacza dowolne miejsce inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika, o której mowa w art. 10 niniejszego rozporządzenia, które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu odbiór i wykorzystywanie usług świadczonych do własnych potrzeb tego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej".

W związku z powyższym, w celu określenia kryteriów decydujących o uznaniu danego miejsca za stale miejsce prowadzenia działalności, należy się odwołać m.in. do powyższej definicji zawartej w Rozporządzeniu Rady, jak również do istniejącej doktryny prawa podatkowego w tym zakresie, która dokonała wykładni tego pojęcia, w szczególności do orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej "TSUE") powstałego wprawdzie w czasie obowiązywania VI Dyrektywy, ale zachowującego nadal aktualność w stanie prawnym określonym przez aktualnie obowiązującą Dyrektywę VAT. I tak w wyroku z dnia 28 czerwca 2007 r. w sprawie Planzer Luxembourg Sarl przeciwko Bundeszentralamt für Steuern (sygn. akt C-73/06) TSUE wskazał, że: Zgodnie z utrwaloną linią orzecznictwa w dziedzinie podatku VAT pojęcie stałego przedsiębiorstwa wymaga minimalnej trwałości, poprzez zgromadzenie stałych zasobów ludzkich i technicznych koniecznych dla świadczenia określonych usług (...) Owa minimalna trwałość oznacza zatem wystarczający stopień trwałości oraz strukturę, która z punktu widzenia zasobów ludzkich i technicznych jest w stanie umożliwić świadczenie danych usług w sposób niezależny. Natomiast w wyroku z dnia 17 lipca 1997 r. w sprawie ARO Lease BV przeciwko Inspecteur van de Belastiiigdienst Grote Ondernemingen te Amsterdani (sygn. akt C-190/95) TSUE uznał, że: W konsekwencji, aby być traktowanym, w drodze wyjątku od podstawowego kryterium głównego prowadzenia działalności, jako miejsce, gdzie podatnik świadczy usługi, miejsce to musi być na tyle stałe i mieć na tyle adekwatną strukturę, w sensie zasobów ludzkich i technicznych, że może świadczyć rzeczone usługi w sposób niezależny."

Zgodnie z powyższym, powstanie stałego miejsca prowadzenia działalności w każdym przypadku będzie rezultatem działalności gospodarczej podatnika. Jednak nie każdy rodzaj takiej działalności gospodarczej w sposób automatyczny będzie powodował powstanie stałego miejsca prowadzenia działalności dla celów podatku VAT. Zgodnie z ugruntowaną linią orzeczniczą TSUE stałe miejsce prowadzenia działalności może powstać jedynie w związku ze ściśle określonymi działaniami gospodarczymi podatnika.

W szczególności powstanie stałego miejsca działalności wymaga zaistnienia łącznie następujących elementów działalności gospodarczej tj.:

Dopiero łączne spełnienie wskazanych powyżej warunków, przy założeniu ich stałości w czasie, określonej odpowiednim stopniem zaangażowania wskazującym, że działalność ta będzie prowadzona w sposób stały i nieprzemijający pozwala na stwierdzenie istnienia w danym miejscu stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.

W stanie faktycznym wskazano, iż Wnioskodawca prowadzi działalności w Polsce od 2008 r., realizacja zleceń dla fabryk w B i G przekracza okres 12 miesięcy. Wnioskodawca do tej pory zrealizował i zakończył już dwa projekty na terenie F w B i rozpoczęła już realizację nowych zleceń.

W ramach analizy stałego miejsca prowadzenia działalności powstają trudności z określeniem ram czasowych, pozwalających stwierdzić, że zasoby wykorzystywane są wystarczająco długo i w sposób stały przez Podatnika do prowadzenia działalności. W polskich przepisach prawa brak jest wskazania, jakie ramy czasowe pozwalają na uznanie, że działalność prowadzona w danym miejscu na terytorium Polski ma charakter stały. Odwołując się do wskazanej powyżej definicji "stałego miejsca prowadzenia działalności" zawartej w Rozporządzeniu 282/2011 "wystarczająca stałość" to taka, która umożliwia danemu miejscu "odbiór i wykorzystywanie świadczonych do własnych potrzeb tego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej." Za stałym charakterem prowadzonej działalności przemawia fakt, iż wykonywanie prac instalacyjno-montażowych trwa dłużej niż 12 miesięcy a sam Wnioskodawca jest zainteresowany dalszą działalnością w Polsce, w tym usługami serwisowymi i modernizacyjnymi.

Zatem można stwierdzić, iż działalność prowadzona przez Wnioskodawcę na terenie Polski spełnia kryterium stałości prowadzonej działalności.

Wnioskodawca przedstawiając stan faktyczny podaje, że w miejscach prowadzenia działalności, tj. na terenie fabryki w G i B, wykonuje prace montażowe, instalacyjne, serwisowe, elektryczne, mechaniczne, w zakresie IT oraz szkoleń. Ponadto, w fabryce w B obecni są montażyści, mechanicy, elektrycy, informatycy oraz pracownicy zajmujący się koordynacją i nadzorem nad realizacją zlecenia. Osoby te posiadają w ograniczonym stopniu kompetencje do podejmowania decyzji dotyczących bieżącej realizacji zlecenia i odpowiadają za organizację prac dotyczących danego zlecenia w Polsce a ich liczba zmienia się w zależności od zakresu zleceń składanych przez klientów.

W związku z powyższym uznać należy, że ze względu na obecność na terytorium Polski pracowników Wnioskodawcy przez cały okres realizacji zlecenia warunek posiadania odpowiednich zasobów ludzkich jest spełniony.

Kryterium posiadania odpowiednich zasobów technicznych wymaga, aby Podatnik wykorzystywał w Polsce infrastrukturę techniczną umożliwiającą prowadzenie działalności gospodarczej na terytorium Polski. Wnioskodawca podaje, że na terenie fabryki w B korzysta z niezbędnych instalacji m.in. urządzeń i narzędzi, oraz kontenera na narzędzia. Pracownicy Wnioskodawcy i jej podwykonawcy korzystają z pomieszczenia biurowego nieodpłatnie użyczonego przez firmę F.

W związku z powyższym należy stwierdzić, że wykorzystywane przez Wnioskodawcę w Polsce zasoby techniczne, obejmujące zarówno pomieszczenia biurowe, gospodarcze (kontener), narzędzia oraz urządzenia w sposób ciągły wykorzystywane do realizacji zadań montażowo-instalacyjnych tworzą infrastrukturę techniczną niewątpliwie umożliwiającą prowadzenie działalności na terytorium Polski w sposób stały.

Na podstawie analizy stanu faktycznego będącego przedmiotem niniejszego wniosku przez pryzmat definicji stałego miejsca prowadzenia działalności zawartej w Rozporządzeniu Rady i orzecznictwa TS UE należy uznać, że Wnioskodawca posiada w Polsce stale miejsce prowadzenia działalności, spełnia bowiem wszystkie przesłanki wynikające z definicji działalności gospodarczej, a więc powyższą strukturę obejmującą zarówno infrastrukturę techniczną i zaangażowanie osobowe, wykorzystuje w sposób zorganizowany i ciągły do wykonywania czynności podlegających w Polsce opodatkowaniu podatkiem VAT.

Reasumując stwierdza się, że Wnioskodawca posiada w Polsce stale miejsce prowadzenia działalności w rozumieniu przepisów ustawy o VAT związane z realizacją zleconych projektów na terenie fabryki F w Bielsku-B i w związku z tym, jest zobowiązany do rozliczenia podatku VAT należnego z tytułu świadczenia usług w przedstawionym stanie faktycznym.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.