IPPP3/443-421/12-2/BH

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 11 kwietnia 2012 r. (data wpływu 16 kwietnia 2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania kontrahenta Wnioskodawcy za podatnika dla celów określenia miejsca świadczenia usług transportowych i spedycyjnych - jest nieprawidłowe.

W dniu 16 kwietnia 2012 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania kontrahenta Wnioskodawcy za podatnika dla celów określenia miejsca świadczenia usług transportowych i spedycyjnych.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Spółka Polska Sp. z o.o. prowadzi działalność w zakresie usług transportowych i spedycyjnych. Jest czynnym podatnikiem VAT, oraz dokonała zgłoszenia identyfikacyjnego do transakcji wewnątrzwspólnotowych. W transakcjach wewnątrzwspólnotowych posługuje się nadanym numerem identyfikacji podatkowej poprzedzonym prefiksem PL. Spółka sporządza informację podsumowującą VAT-UE.

Spółka dokonuje transakcji (świadczy usługi transportowe i spedycyjne) na rzecz kontrahenta, który na podstawie oświadczenia wskazuje, że ma siedzibę jak również miejsce prowadzenia działalności, dla którego ww. usługi są świadczone w Wielkiej Brytanii. Kontrahent w Wielkiej Brytanii zgłosił swoją działalność w odpowiedniej instytucji rejestrującej podmioty gospodarcze. Jednak nie dokonał zgłoszenia do podatku od wartości dodanej gdyż w danym roku nie przekroczył progu obrotu 70 tys. funtów, który powoduje obowiązek dokonania takiego zgłoszenia. Kontrahent ten nie posiada również indywidualnego numeru identyfikacyjnego VAT do transakcji wewnątrzwspólnotowych gdyż twierdzi, że nie ma obowiązku o wystąpienie o ten numer w Wielkiej Brytanii. Kontrahent oświadcza, że nie prowadzi działalności na terenie RP jak również nie ma tu siedziby. Zgodnie z informacją (ustną) otrzymaną od klienta, z tytułu usług transportowych zakupionych od Spółki klient nie rozlicza VAT w Wielkiej Brytanii (twierdzi że nie ma takiego obowiązku bo nie przekracza obrotu 70 tys. funtów).

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Zdaniem Wnioskodawcy:

Zgodnie z art. 9 Dyrektywy podatnikiem jest każda osoba prowadząca samodzielnie w dowolnym miejscu jakąkolwiek działalność gospodarczą, bez względu na cel czy też rezultat takiej działalności, definicję tę potwierdza również ustawa o VAT w art. 27. Określenie statusu odbiorcy jest bardzo ważne gdyż ustawa o VAT inaczej określa miejsce opodatkowania usług dla podatnika a inaczej dla niepodatnika.

Zgodnie z art. 28b ww. ustawy w przypadku świadczenia usług transportowych i spedycyjnych dla kontrahenta z siedzibą lub stałym miejscem prowadzenia działalności w UE miejscem opodatkowania tych usług jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę lub stałe miejsce prowadzenia działalności.

Usługodawca z tytułu świadczonych usług wystawia fakturę zgodnie z § 26 ust. 1 i ust. 4 ww. RMF stosując na fakturze NP oraz adnotację, że VAT z tej transakcji rozliczy nabywca usługi.

W przypadku zaś świadczenia ww. usług na rzecz podmiotów niebędących podatnikami zgodnie z art. 28c ustawy o VAT miejscem świadczenia jest miejsce, w którym usługodawca posiada siedzibę działalności gospodarczej. W tej sytuacji usługodawca wystawia fakturę VAT jak dla transakcji krajowych zgodnie z art. 5 ww. RMF.

RW UE w art. 18 stawia jednak dodatkowe (poza statusem podatnika wyrażonym w art. 9 Dyrektywy i art. 27 Ustawy o VAT) warunki, które należy spełnić aby daną usługę można było zaliczyć do usług na rzecz podatnika.

Zgodnie z art. 18 ust. 1 tegoż rozporządzenia jeżeli usługodawca nie ma odmiennych informacji, może uznać, że usługobiorca prowadzący działalność gospodarczą na terytorium Wspólnoty ma status podatnika:

W sytuacji zaś gdy usługodawca nie ma odmiennych informacji, może uznać, że usługobiorca prowadzący działalność gospodarczą na terytorium Wspólnoty ma status osoby niebędącej podatnikiem, jeżeli wykaże, że ten usługobiorca nie przekazał mu swojego indywidualnego numeru identyfikacyjnego VAT (art. 18 ust. 2 RW UE).

Zgodnie z art. 196 Dyrektywy do zapłaty VAT zobowiązany jest każdy podatnik lub osoba prawna niebędąca podatnikiem zidentyfikowana do celów VAT, na rzecz której świadczone są usługi objęte art. 44, jeżeli usługi te są świadczone przez podatnika niemającego siedziby na terytorium tego państwa członkowskiego.

Identyfikacja dla celów VAT zgodnie z art. 215 Dyrektywy odbywa się za pomocą indywidualnego numeru identyfikacyjnego VAT zawierającego prefiks zgodny z kodem ISO - 3166 alpha 2 umożliwiający identyfikację państwa członkowskiego, które go nadało.

Biorąc pod uwagę opisany stan faktyczny oraz przepisy art. 18 RW UE w związku z art. 28b i 28c ustawy o VAT oraz art. 196 i 215 Dyrektywy Spółka powinna uznać że usługi, które świadczy winny być opodatkowane wg miejsca określonego w art. 28c czyli wg siedziby Spółki gdyż kontrahent nie dopełnił warunków wymaganych przez prawo czyli nie dokonał zgłoszenia identyfikacyjnego a tym samym nie posiada numeru z prefiksem oraz nie rozlicza podatku VAT z tytułu ww. transakcji. W związku z powyższym winna wystawić fakturę VAT z naliczoną kwotą podatku wg stawki podstawowej oraz wykazać ww. transakcję w pozycji 29 deklaracji VAT- 7.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054) zwanej dalej "ustawą" opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zwanym dalej "podatkiem", podlegają: odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Aby daną usługę uznać za podlegającą opodatkowaniu na terytorium kraju, miejscem jej świadczenia musi być terytorium Polski.Na potrzeby stosowania rozdziału dotyczącego miejsca świadczenia usług ustawodawca wprowadził definicję podatnika.

I tak, zgodnie z art. 28a pkt 1 ustawy, przez podatnika rozumie się:

W myśl pkt 2 ww. artykułu na potrzeby stosowania tego rozdziału ustawy, podatnika, który prowadzi również działalność lub dokonuje transakcji nieuznawanych za podlegające opodatkowaniu dostawy towarów lub świadczenia usług zgodnie z art. 5 ust. 1, uznaje się za podatnika w odniesieniu do wszystkich świadczonych na jego rzecz usług.

Stosownie do art. 15 ust. 2 ustawy działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Miejsce świadczenia usług W przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika, o którym mowa w art. 28a ustawy, co do zasady, zgodnie z art. 28b, jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę, a jeżeli usługi są świadczone dla stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej podatnika, które znajduje się w innym miejscu niż jego siedziba, miejscem świadczenia tych usług jest to stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.

Miejscem świadczenia usług na rzecz podmiotu niebędącego podatnikiem, jest co do zasady, w myśl art. 28c ustawy, miejsce w którym usługodawca posiada siedzibę działalności gospodarczej lub w przypadku gdy usługi są świadczone ze stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej usługodawcy znajdującego się w innym miejscu niż jego siedziba działalności gospodarczej, miejscem świadczenia tych usług jest to stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.

Z powyższego wynika, że aby prawidłowo zastosować przepisy prawa w tym zakresie konieczna jest odpowiednia identyfikacja statusu kontrahenta. Pojęcie podatnika zdefiniowane w art. 28a ustawy obejmuje podmioty wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa art. 15 ust. 2 ustawy, ale również podmioty wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą zdefiniowaną w innych systemach prawnych, której definicja odpowiada definicji przyjętej w ustawie o VAT. Zatem jako podatnika należy traktować również podatnika podatku od wartości dodanej czy podatku o podobnym charakterze, a w przypadku braku tego rodzaju podatków w danym systemie prawnym, każdy podmiot wykonujący samodzielnie działalność gospodarczą odpowiadającą tej, która została określona w art. 15 ust. 2 ustawy o VAT. Odpowiednikiem art. 28a ustawy jest art. 43 Dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U. L 77/1 z 23 marca 2011 r.) (dalej "Dyrektywa 112").

Stanowi on, że do celu stosowania przepisów dotyczących miejsca świadczenia usług, podatnika, który prowadzi również działalność lub dokonuje transakcji nieuznawanych za podlegające opodatkowaniu dostawy towarów lub świadczenia usług zgodnie z art. 2 ust. 1, uznaje się za podatnika w odniesieniu do wszystkich świadczonych na jego rzecz usług; osobę prawną niebędącą podatnikiem, która jest zidentyfikowana do celów VAT, uznaje się za podatnika.

Celem ujednolicenia stosowania systemu VAT, zostało wydane Rozporządzenie wykonawcze Rady (UE) Nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. ustanawiające środki wykonawcze do Dyrektywy 112 obowiązujące od dnia 1 lipca 2011 r., zwanego dalej rozporządzeniem. Przepisy dotyczące statusu podatnika dla celów określania miejsca świadczenia usług zawarte zostały w art. 17 i 18 rozporządzenia.

Zgodnie z art. 18 ust. 1 rozporządzenia, o ile usługodawca nie ma odmiennych informacji, może uznać, że usługobiorca prowadzący działalność gospodarczą na terytorium Wspólnoty ma status podatnika:

Stosownie zaś do ust. 2 ww. artykułu, o ile usługodawca nie ma odmiennych informacji, może uznać, że usługobiorca prowadzący działalność gospodarczą na terytorium Wspólnoty ma status osoby niebędącej podatnikiem, jeżeli wykaże, że ten usługobiorca nie przekazał mu swojego indywidualnego numeru identyfikacyjnego VAT.

Wyżej cyt. przepis wskazuje, że w sytuacji, gdy świadczący usługę nie posiada innych informacji, że nabywca tej usługi prowadzi działalność gospodarczą, to może uznać że taki przypadek ma miejsce, jeżeli nabywca usługi przekaże świadczącemu usługę numer indywidualny identyfikacyjny VAT i usługodawca potwierdzi ważność tego numeru.

Mając powyższe na uwadze, stwierdzić należy, że wystarczającym dla uznania usługobiorcy za podatnika, o którym mowa w art. 28a ustawy byłby fakt posiadania przez niego numeru VAT wydanego przez właściwą dla niego instytucję. To, oraz dodatkowe zweryfikowanie przez świadczącego usługę tego numeru, spowodowałoby prawidłowe zastosowanie przepisów podatkowych odnośnie obowiązku rozliczenia podatku VAT. Jeśli jednak kontrahent nie przekazuje usługodawcy numeru VAT nadanego przez państwo członkowskie, w którym nabywca posiada siedzibę bądź stałe miejsce prowadzenia działalności, dla którego dana usługa jest świadczona, to konieczne jest uzyskanie informacji, że nabywca usługi prowadzi działalność gospodarczą, przez co zostanie spełniona definicja podatnika zawarta w art. 28a ustawy.

Zarówno ustawa o podatku od towarów i usług z dnia 11 marca 2004 r. jak również Dyrektywa 112 nie wymieniają żadnych dokumentów, które winien posiadać świadczący usługę wskazujących, że nabywca usługi prowadzi działalność. Rozporządzenie wykonawcze Rady Nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. zawiera jedynie sformułowanie "O ile usługodawca nie ma odmiennych informacji, może uznać, że usługobiorca prowadzący działalność gospodarczą na terytorium Wspólnoty ma status podatnika (...). Zatem żaden z powyższych aktów nie zawiera w istocie przykładów dokumentów, świadczących o tym, że nabywca usługi spełnia definicję podatnika w sytuacji, gdy nie przekaże numeru identyfikacji VAT. Zatem słusznym wydaje się stwierdzenie, że dopuszczalne są informacje zawarte w dowolnej formie, które są wiarygodne, jak np.: zaświadczenie z właściwego dla kontrahenta urzędu podatkowego lub Izby Handlowej wskazujące, że kontrahent jest podmiotem prowadzącym działalność gospodarczą. Dla celów podatku VAT istotne jest czy kontrahent ma obowiązek rozliczenia tego podatku, w sytuacji nabywania usług danego rodzaju (w przedmiotowej sprawie usług transportowych i spedycyjnych) od świadczącego usługę, który posługuje się numerem identyfikacyjnym VAT wydanym przez inne państwo członkowskie.

Z wniosku wynika, że Spółka świadczy usługi transportowe i spedycyjne na rzecz kontrahenta, który na podstawie oświadczenia wskazuje, że ma siedzibę jak również miejsce prowadzenia działalności, dla którego ww. usługi są świadczone w Wielkiej Brytanii. Kontrahent w Wielkiej Brytanii zgłosił swoją działalność w odpowiedniej instytucji rejestrującej podmioty gospodarcze. Jednak nie dokonał zgłoszenia do podatku od wartości dodanej gdyż w danym roku nie przekroczył progu obrotu 70 tys. funtów, który powoduje obowiązek dokonania takiego zgłoszenia. Kontrahent ten nie posiada również indywidualnego numeru identyfikacyjnego VAT do transakcji wewnątrzwspólnotowych, gdyż twierdzi, że nie ma obowiązku występowania o ten numer w Wielkiej Brytanii.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca posiada informację, że nabywca usługi prowadzi działalność gospodarczą, ponieważ jest zarejestrowany w instytucji rejestrującej podmioty gospodarcze, a zatem kontrahent spełnia definicję podatnika określoną w art. 28a ustawy. To czy kontrahent Wnioskodawcy winien być zarejestrowany dla celów podatku od wartości dodanej dokonując przedmiotowej transakcji stanowią przepisy Wielkiej Brytanii.

Nie można zgodzić się z Wnioskodawcą, że nieposiadanie przez kontrahenta numeru VAT i VAT UE powoduje, że Wnioskodawca nie ma prawa zastosowania w sprawie art. 28b ustawy. Jak wskazano powyżej, do zastosowania ogólnej zasady zawartej w art. 28b ustawy wystarczającym jest, że kontrahent Wnioskodawcy będzie nabywał daną usługę do celów prowadzonej działalności gospodarczej. Nabywca usługi nie może w takim wypadku działać jako ostateczny konsument.

Powyższe powoduje, że Wnioskodawca będzie zobowiązany do wystawienia faktury, na podstawie art. 106 ustawy, zgodnie z którym podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 1a, 2, 4 i 5 oraz art. 119 ust. 10 i art. 120 ust. 16.

Przepis ust. 1 powołanego wyżej artykułu stosuje się odpowiednio do dostawy towarów lub świadczenia usług, dokonywanych przez podatników zarejestrowanych jako podatnicy VAT czynni lub zwolnieni, jeżeli miejscem opodatkowania tych czynności jest terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju lub terytorium państwa trzeciego i dla tych czynności podatnicy ci nie są zidentyfikowani dla podatku od wartości dodanej lub - w przypadku terytorium państwa trzeciego - podatku o podobnym charakterze (art. 106 ust. 2 ustawy).

Przepis § 5 ust. 15 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia z dnia 28 marca 2011 r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 68, poz. 360), stanowi, iż faktury stwierdzające dokonanie dostawy towarów lub wykonanie usługi, dla których podatnikiem zgodnie z przepisami ustawy jest nabywca towaru lub usługi, zamiast danych dotyczących stawki i kwoty podatku oraz kwoty należności wraz z podatkiem zawierają:

Ponadto zgodnie z § 26 ust. 1 rozporządzenia, przepisy § 5, 7-22 i 25 stosuje się odpowiednio do faktur stwierdzających dokonanie dostawy towarów lub świadczenia usług, dla których miejscem opodatkowania jest terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju lub terytorium państwa trzeciego, jeżeli dla tych czynności podatnicy wystawiający fakturę nie są zidentyfikowani dla podatku od wartości dodanej lub - w przypadku terytorium państwa trzeciego - podatku o podobnym charakterze.

Faktury, o których mowa w ust. 1, powinny zawierać dane określone w § 5 rozporządzenia z wyjątkiem stawki i kwoty podatku oraz kwoty należności wraz z podatkiem - § 26 ust. 2 rozporządzenia.

Mając na uwadze przytoczone powyżej przepisy prawa podatkowego należy uznać, iż Wnioskodawca będzie zobowiązany udokumentować świadczone usługi, będące przedmiotem zapytania, wystawiając fakturę zgodnie z art. 106 ust. 2 ustawy. Faktury te, stosownie do § 26 ust. 2 rozporządzenia, powinny zawierać dane określone w § 5, z wyjątkiem stawki i kwoty podatku oraz kwoty należności wraz z podatkiem.

Z kolei zgodnie z § 26 ust. 4 rozporządzenia w przypadku świadczenia usług, o których mowa w art. 100 ust. 1 pkt 4 ustawy, faktura dokumentująca wykonanie tych czynności powinna zawierać numer, pod którym nabywca usługi jest zidentyfikowany na potrzeby podatku od wartości dodanej na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju, oraz informację, że zobowiązanym do rozliczenia tego podatku jest nabywca usługi, lub odesłanie do odpowiedniego przepisu dyrektywy, na podstawie którego zobowiązanym do rozliczenia tego podatku jest nabywca usługi.

Natomiast w art. 100 ust. 1 pkt 4 ustawy podatnicy, o których mowa w art. 15, zarejestrowani jako podatnicy VAT UE, są obowiązani składać w urzędzie skarbowym zbiorcze informacje o dokonanych usługach, do których stosuje się art. 28b, na rzecz podatników podatku od wartości dodanej lub osób prawnych niebędących takimi podatnikami, zidentyfikowanych na potrzeby podatku od wartości dodanej, świadczonych na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju, innych niż zwolnionych od podatku od wartości dodanej lub opodatkowanych stawką 0%, dla których zobowiązanym do zapłaty podatku od wartości dodanej jest usługobiorca.

Jak Wnioskodawca podnosi, z informacji uzyskanej przez Niego od kontrahenta wynika, że kontrahent ten nie ma obowiązku dokonania rejestracji dla celów podatku od wartości dodanej, zatem faktura wystawiona przez Wnioskodawcę nie będzie zawierać numeru identyfikacji podatkowej nabywcy. Faktura ta nie powinna również zawierać stawki podatku VAT, a jedynie te elementy, które wskazane zostały w wyżej cyt. przepisie rozporządzenia.

Ponadto odnosząc się do pytania Wnioskodawcy dotyczącego kwestii wypełniania deklaracji VAT-7, należy wskazać, że zgodnie ze wzorem deklaracji VAT-7 stanowiącym załącznik nr 1 do rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 grudnia 2010 r. zmieniającego rozporządzenie w sprawie wzorów deklaracji podatkowych dla podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2010 r. Nr 250, poz. 1681) sprzedaż usług świadczonych przez Wnioskodawcę na rzecz kontrahenta z Wielkiej Brytanii, który nie posiada numeru identyfikacyjnego VAT należy wykazać w poz. 21 deklaracji podatkowej.

Reasumując, Wnioskodawca ma prawo do zastosowania art. 28b ustawy o VAT, ponieważ kontrahent z Wielkiej Brytanii spełnia definicję podatnika, o której mowa w art. 28a pkt 1 lit. a) ustawy. W związku z tym, Spółka ma prawo wystawić fakturę bez podatku wraz z adnotacją, że podatek rozlicza nabywca. Jednocześnie Spółka winna wykazać przedmiotową sprzedaż usług w poz. 21 deklaracji VAT-7 "Dostawa towarów oraz świadczenie usług poza terytorium kraju".

Mając powyższe na uwadze, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.