IPPP3/443-417/12-2/JF

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 8 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 11 kwietnia 2012 r. (data wpływu 16 kwietnia 2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zastosowania stawki 0% podatku dla wewnatrzwspólnotowej dostawy towarów - jest nieprawidłowe.

W dniu 16 kwietnia 2012 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zastosowania stawki 0% podatku dla wewnatrzwspólnotowej dostawy towarów.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Spółka jest podmiotem prawa niemieckiego mającym swoją siedzibę na terytorium Niemiec. Spółka zajmuje się dystrybucją cynku. W latach 2006 - 2007 Spółka nabywała cynk na terytorium Polski i dalej odsprzedawała do zagranicznych nabywców - podatników zarejestrowanych na potrzeby VAT i transakcji wewnątrzwspólnotowych w innych niż Polska krajach członkowskich Unii Europejskiej (m.in. do Austrii, Niemiec). Transport cynku dokonywany był bezpośrednio z terytorium Polski do innych państw członkowskich Unii Europejskiej. Za transport cynku odpowiadał zawsze zagraniczny nabywca cynku. W trakcie dokonywania wyżej opisanych dostaw cynku Spółka nie była zarejestrowana dla celów podatku VAT na terytorium Polski. Spółka nie była również zarejestrowana w Polsce dla potrzeb transakcji wewnątrzwspólnotowych. Odsprzedaż cynku była rozpoznawana przez Spółkę jako dostawy dokonywane poza terytorium Polski niepodlegające opodatkowaniu polskim podatkiem VAT. W wyniku ponownej analizy przebiegu transakcji Spółka doszła do wniosku, iż dokonywane w latach 2006-2007 dostawy cynku z terytorium Polski do zagranicznych nabywców mogą stanowić dla niej wewnątrzwspólnotowe dostawy towarów z terytorium Polski.

W związku z powyższym, w celu prawidłowego udokumentowania i rozliczenia polskiego podatku VAT Spółka złożyła 2009 r. zgłoszenia rejestracyjne NIP-2, VAT-R i VAT-R/UE i została zarejestrowana na terytorium Polski jako czynny podatnik VAT. Spółka została zarejestrowana na terytorium Polski również dla potrzeb transakcji wewnątrzwspólnotowych.

Spółka posiada następujące dokumenty potwierdzające wywóz towarów z terytorium Polski i dostarczenie ich do nabywcy na terytorium innego kraju Unii Europejskiej (dalej: UE):

* faktury wystawione przez Spółkę na rzecz nabywców - na fakturach tych Spółka wskazała swój nr identyfikacji dla celów transakcji wewnątrzwspólnotowych w innym niż Polska kraju UE (np. Niemcy, Wielka Brytania) oraz numer identyfikacji nabywców dla celów transakcji wewnątrzwspólnotowych w kraju zakończenia transportu cynku.

* oświadczenia przewoźnika dokonującego transportu cynku o jego dostarczeniu do nabywcy w innym niż Polska kraju UE i/lub kopie CMR wystawionych przez firmę przewozową.

Spółka dokonuje rozliczenia wyżej wymienionych dostaw jako WDT z terytorium Polski.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Zdaniem Wnioskodawcy:

Ad. 1.

Opisane dostawy cynku stanowią dla Spółki wewnątrzwspólnotowe dostawy towarów w rozumieniu przepisu art. 13 ust. 1 ustawy o VAT.

Przez wewnątrzwspółnotową dostawę towarów (dalej: WDT) rozumie się wywóz towarów z terytorium kraju w wykonaniu czynności dostawy na terytorium innego kraju Unii Europejskiej (art. 13 ust. 1 ustawy o VAT).

Zgodnie z przepisami ustawy o VAT dostawę należy uznać za WDT, jeżeli spełnione są łącznie następujące warunki:

* towar został faktycznie wywieziony z Polski do innego kraju UE (art. 13 ust. 1 ustawy o VAT);

* w wyniku tej dostawy towary zostały przetransportowane z Polski do innego kraju UE (art. 13 ust. 1 ustawy o VAT);

* nabywca towarów jest podatnikiem podatku od wartości dodanej zidentyfikowanym na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju (art. 13 ust. 2 ustawy o VAT);

* dokonujący dostawy jest podatnikiem, który zgłosił zamiar dokonywania WDT i został zarejestrowany jako podatnik VAT UE (art. 13 ust. 6 ustawy o VAT w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 grudnia 2007 r.).

Wskazane powyżej regulacje prawne zawarte w polskiej ustawie o VAT zostały wydane na podstawie Dyrektywy 2006/112/WE Rady w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (dalej: Dyrektywa VAT) i jako takie muszą pozostawać w zgodności z przepisami Dyrektywy VAT.

Warunki uznania dostawy za WDT zostały wskazane w przepisie art. 138 ust. 1 Dyrektywy VAT: "zwalnia się z VAT dostawy towarów wysyłanych lub transportowanych do miejsca przeznaczenia znajdującego się poza terytorium danego państwa, ale na terytorium Wspólnoty, przez sprzedawcę, przez nabywcę lub na ich rzecz, dokonane dla innego podatnika lub osoby prawnej niebędącej podatnikiem, działających w takim charakterze w państwie członkowskim innym niż państwo rozpoczęcia wysyłki lub transportu towarów".

Zgodnie z powołanym powyżej przepisem art. 138 ust. 1 Dyrektywy VAT dostawę WDT uznaje się za zwolnioną z VAT (w przypadku Polski WDT opodatkowane stawka VAT 0%,), jeżeli łącznie spełnione są następujące warunki (tzw. warunki merytoryczne):

* transakcja stanowi dostawę towarów,

* w wyniku tej dostawy towar jest wysyłany lub transportowany (fizycznie przemieszczany) przez sprzedawcę, przez nabywcę lub na ich rzecz do miejsca przeznaczenia znajdującego się poza terytorium danego państwa, ale na terytorium Wspólnoty,

* dostawa towarów dokonana jest dla innego podatnika lub osoby prawnej niebędącej podatnikiem, działających w takim charakterze w państwie członkowskim innym niż państwo rozpoczęcia wysyłki lub tran sportu towarów.

W zakresie warunków merytorycznych uznania transakcji za WDT przepisy ustawy o VAT są zgodne z przepisami Dyrektywy VAT. Jednakże przepis art. 13 ust. 6 ustawy o VAT wprowadza dodatkowy warunek formalny tj. obowiązek rejestracji dostawcy jako podatnika VAT-UE przed dokonaniem dostawy.

Zgodnie z przepisami Dyrektywy VAT państwa członkowskie UE mogą wprowadzić dodatkowe warunki zastosowania zwolnienia z VAT (stawki 0%) dla WDT. Dodatkowe warunki mogą zostać jednak wprowadzone wyłącznie w celu zapewnienia prawidłowego i prostego stosowania zwolnienia z VAT oraz zapobieżenia wszelkim możliwym przypadkom uchylania się od opodatkowania, unikania opodatkowania i nadużyć (art. 131 Dyrektywy VAT).

Zgodnie z orzecznictwem Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości (dalej: ETS), jeżeli warunki merytoryczne uznania transakcji za WDT zostały spełnione, uzależnienie zastosowania zwolnienia (stawki 0%) od spełnienia przez dostawcę dodatkowych warunków formalnych stanowi naruszenie przepisu art. 131 Dyrektywy VAT oraz przepisu art. 138 ust. 1 Dyrektywy VAT.

Jedynym wyjątkiem jest sytuacja, w której spełnienie przez dostawcę warunku formalnego jest konieczne do udowodnienia, że spełnione zostały warunki merytoryczne. W wyroku C-146/05 Albert Collee, ETS uznał bowiem, że:

"29. (...) przepis krajowy, który uzależnia w istocie prawo do zwolnienia od podatku dostawy wewnątrzwspólnotowej od spełnienia obowiązków formalnych, nie uwzględniając wymogów merytorycznych, a w szczególności nie biorąc pod uwagę kwestii, czy zostały one spełnione, wykracza poza to, co jest niezbędne dla zapewnienia prawidłowego poboru podatku.

Rejestracja dla potrzeb VAT EU przed dokonaniem dostawy pozostaje bez wpływu na możliwość wykazania przez dostawcę, że spełnione zostały przesłanki merytoryczne uznania transakcji za WDT.

Rejestracja ta nie jest bowiem konieczna:

* ani do udowodnienia, że podatnik dokonał dostawy towarów do innego niż Polska kraju EU,

* ani do udowodnienia, że dostawa ta została dokonana na rzecz podatnika lub osoby prawnej niebędącej podatnikiem, działających w takim charakterze w państwie członkowskim innym niż państwo rozpoczęcia wysyłki lub transportu to warów.

W świetle powołanego powyżej wyrok ETS nr C-146/05 wprowadzenie obowiązku rejestracji przed dokonaniem dostawy stanowi zatem naruszenie przepisu art. 131 Dyrektywy VAT oraz przepisu art. 138 ust. 1 Dyrektywy VAT. Oznacza to, że wprowadzający ten warunek przepis art. 13 ust. 6 ustawy o VAT jest niezgodny z przepisem art. 131 Dyrektywy VAT oraz przepisem art. 138 Dyrektywy VAT.

Brak zgodności przepisu art. 13 ust. 6 ustawy o VAT z przepisami art. 131 oraz 138 Dyrektywy VAT potwierdzają również jednoznacznie sądy administracyjne w licznych wyrokach m.in.:

1). Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 24 marca 2011 r. (sygn. I FSK 1579/10): " (...) należy odwołać się do wyroków Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (ETS), jak w sprawie C-146/05 Albert Collee z dnia 27 września 2007 r., najbardziej miarodajnej dla niniejszej sprawy, czy C-409/04 Teleos z tej samej daty, i za Trybunałem stwierdzić, że przepisy, które państwa członkowskie mogą ustanawiać w zakresie formułowania warunków dotyczących WDT nie mogą być wykorzystywane w sposób podważający neutralność podatku VAT biorąc pod uwagę cechy charakterystyczne i sposób opodatkowania WDT tj. u nabywcy. Obszerne fragmenty uzasadnienia tych wyroków zostały zawarte w uzasadnieniu Sądu pierwszej instancji.

Stanowisko takie nie przeczy regulacjom nakładającym na podatnika określone obowiązki i warunki, jak dokonanie rejestracji czy posiadanie określonych dokumentów. Państwo członkowskie jest do takich działań upoważnione na podstawie art. 22 ust. 8 VI Dyrektywy. Jednakże w myśl powołanych orzeczeń pierwszeństwo należy dać faktowi rzeczywistego wykonania czynności, przed wymogami formalnymi, inaczej rzecz ujmując, w sytuacji, gdy dokonanie czynności jest oczywiste / nie budzi wątpliwości, stosowanie mechaniczne skutków w postaci nieuznania danej dostawy za WDT tylko i wyłącznie z powodu nie wypełnienia wymogu formalnego, ustalonego przez przepisy prawa, sprzeciwia się jednej z podstawowych zasad tj. neutralności podatku od towarów i usług, eksponowanej przez ETS. W przypadku zderzenia się tych dwóch kwestii przesądzającą jest materialna strona transakcji, jej rzeczywiste wystąpienie."

Sąd uznał, że przepis art. 42 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT w zakresie, w jakim pozbawia zarejestrowanego podatnika prawa do zastosowania stawki 0% w stosunku do dokonanych przez niego dostaw wewnątrzwspólnotowych, z tego tylko powodu, że podatnik ten nie uzyskał numeru VAT EU, jest niezgodny z art. 138 ust. 1 Dyrektywy 112. Stosując bezpośrednio przepis art. 138 ust. 1 Dyrektywy 112 należało stwierdzić, że skarżąca w niniejszej sprawie miała prawo do zastosowania stawki 0%, ponieważ spełnia wszystkie określone prawem warunki materialne do uznania wykonanej przez nią dostawy za dostawę wewnątrzwspólnotową".

Żaden bowiem przepis Dyrektywy, jak wskazano wyżej, nie uzależnia zaistnienia WDT od faktu rejestracji oraz prawa do stosowania preferencji w stawce podatku od faktu zawarcia na fakturze numeru identyfikacji podatkowej dostawcy. Taki warunek nie wpływa bomie na zapobieganie od uchylania się od opodatkowania czy nadużyciu prawa. Wykracza zatem poza cel wprowadzenia przez poszczególne państwa członkowskie warunków stosowania zwolnień z tytułu WDT określony w art. 28c część a VI i art. 138 Dyrektywy 112".

Analogiczne stanowisko prezentuje również Minister Finansów w interpretacjach indywidualnych wydawanych za pośrednictwem Dyrektora Izby w Warszawie, m.in.:

* interpretacji indywidualnej z dnia 7 kwietnia 2011 r., (nr IPPP3/443-30/11-3/k.c.): "Tak więc ze wspólnotowej definicji wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów nie wynika obowiązek rejestracji dostawcy towaru jako podatnika. (...) Uznanie danej dostawy za czynności wewnątrzwspólnotowe musi być dokonywane na podstawie elementów obiektywnych, takich jak fizyczne przemieszczenie towarów pomiędzy państwami, a nie wyłącznie od spełnienia warunków formalnych".

* interpretacji indywidualnej Ministra Finansów z dnia 14 lipca 2011 r. (nr IPPP3/443-576/11-3/k.c.).

W przypadku gdy przepisy polskiej ustawy o VAT są niezgodne z przepisami Dyrektywy VAT, podatnik, występując przed sądami lub organami podatkowymi, może bezpośrednio powoływać się na przepisy Dyrektywy VAT. Podatnik może powoływać się bezpośrednio na przepisy Dyrektywy VAT o ile są one wystarczająco jasne, precyzyjne i bezwarunkowe.

Obowiązek bezpośredniego zastosowania przez organy podatkowe przepisów Dyrektyw VAT w przypadku niezgodności z nimi przepisów krajowych został potwierdzony zarówno w orzeczeniach ETS (np. orzeczenia ETS C-150/99 Stockholm Lindoepark AB przeciwko Państwu Szwedzkiemu), jak i polskich sądów administracyjnych, np. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 23 marca 2009 r. sygn. akt I FPS 6/08, wydany w składzie 7 sędziów: " (...) w sytuacji, gdy porównanie treści transponowanego przepisu dyrektywy i unormowania krajowego, że nadanie regulacji krajowej znaczenia wynikającego z bezwarunkowej i precyzyjnej normy unijnej prowadziłoby do sprzeczności z brzmieniem gramatycznych przepisu krajowego, sąd - przypadku gdy podatnik domaga się zastosowania normy w sposób określony w dyrektywie - powinien odmówić zastosowania normy prawa krajowego i umożliwić obywatelowi skorzystanie z unormowania wspólnotowego".

W konsekwencji uznania przepisu art. 13 ust. 6 ustawy o VAT za niezgodny z Dyrektywą VAT Spółka może w tej sytuacji powołać się bezpośrednio na przepisy art. 138 Dyrektywy VAT, który wskazuje definicję WDT w sposób jasny, precyzyjny i bezwarunkowy.

Biorąc pod uwagę treść przepisu art. 138 Dyrektywy VAT dokonane przez Spółkę dostawy cynku spełniają łącznie wszystkie warunki uznania ich za WDT, tj.:

* Spółka dokonała dostawy towarów, co potwierdzają wystawione przez Spółkę faktury sprzedaży

* w wyniku tej dostawy towary zostały przetransportowane z Polski do innego kraju Unii Europejskiej, co jednoznacznie potwierdzają posiadane przez Spółkę dokumenty przewozowe,

* dostawa nastąpiła na rzecz podatników zarejestrowanych dla potrzeb VAT w innym niż Polska kraju UE, co potwierdzają wskazane na fakturach numery VAT UE nabywców.

Mając na uwadze wskazana powyżej argumentację prawną, wyroki sądowe oraz interpretacje indywidualne Ministra FinaNsów nie ulega wątpliwości, iż pomimo braku rejestracji Spółki jako podatnika VAT-UE na terytorium Polski przed dokonaniem powyżej opisanych dostaw cynku, dostawy te stanowią dla Spółki WDT.

Ad. 2.

Spółka jest uprawniona do opodatkowania opisanych powyżej wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów według stawki VAT 0% na podstawie przepisu art. 42 ust. 1 ustawy o VAT.

Zgodnie z przepisem art. 42 ust. 1 ustawy o VAT, WDT podlega opodatkowaniu według stawki podatku 0% pod warunkiem, że:

Przepisy ustawy o VAT enumeratywnie wskazują jakie dokumenty mogą zostać uznane za dowody, o których mowa powyżej. Dowodami tymi są następujące dokumenty, jeżeli łącznie potwierdzają dostarczanie towarów będących przedmiotem WDT do dostawcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego w innym niż terytorium kraju:

W przypadku gdy dokumenty, o których mowa wyżej, nie potwierdzają jednoznacznie dostarczenia do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju towarów, dowodami takimi mogą być również inne dokumenty wskazujące, że nastąpiła dostawa wewnatrzwspólnotowa, w szczególności:

W stosunku do dokonanych dostaw Spółka posiada wskazane powyżej dokumenty potwierdzające wywóz cynku z terytorium Polski i dostarczenia go do nabywcy w innym kraju UE, tj.:

* faktury zawierające również specyfikacje poszczególnych sztuk ładunku. W przypadku cynku specyfikację taką stanowi waga dostawy wskazywana w kilogramach. Faktury te zawierają nr identyfikacji nabywcy dla celów transakcji wewnątrzwspólnotowych w kraju, do którego cynk został dostarczony.

* CMR lub oświadczenie specyfikatora o dostarczeniu cynku do nabywcy w innym kraju UE.

W związku z powyższym należy uznać, iż Spółka spełnia warunki do zastosowania stawki VAT 0% w stosunku do WDT cynku dokonanych w latach 2006-2007.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

W myśl art. 13 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. (Dz. U. z 2004 r. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.) -w brzmieniu obowiązującym w latach 2006-2007 - zwanej dalej ustawą, przez wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 5, rozumie się wywóz towarów z terytorium kraju w wykonaniu czynności określonych w art. 7 na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, z zastrzeżeniem ust. 2-8.

Przepis ust. 1 - stosownie do ust. 2 ww. artykułu - stosuje się pod warunkiem, że nabywca towarów jest:

Za wewnątrzwspólnotową dostawę towarów uznaje się, według art. 13 ust. 3, również przemieszczenie przez podatnika, o którym mowa w art. 15, lub na jego rzecz towarów należących do jego przedsiębiorstwa z terytorium kraju na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, które zostały przez tego podatnika na terytorium kraju w ramach prowadzonego przez niego przedsiębiorstwa wytworzone, wydobyte, nabyte, w tym również w ramach wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, albo sprowadzone na terytorium kraju w ramach importu towarów, jeżeli mają służyć czynnościom wykonywanym przez niego jako podatnika na terytorium tego innego państwa członkowskiego.

Z kolei zgodnie z zapisem art. 13 ust. 6 ustawy, wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów występuje, jeżeli dokonującym dostawy jest podatnik, o którym mowa w art. 15, który zgłosił zamiar dokonywania wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów i został zarejestrowany jako podatnik VAT UE zgodnie z art. 97, z zastrzeżeniem ust. 7.

Wobec powyższego wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów to transakcja między podatnikami zidentyfikowanymi dla transakcji wewnątrzwspólnotowych, w wyniku której następuje przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel oraz wywóz towarów z terytorium kraju do terytorium innego kraju członkowskiego. Poza tym, aby uznać daną transakcję za dostawę wewnątrzwspólnotową, nabywca oraz sprzedawca muszą spełniać określone wymogi. Nabywca musi być:

* podatnikiem podatku od wartości dodanej, zidentyfikowanym dla potrzeb transakcji wewnątrzwspólnotowych na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju, lub

* osobą prawną niebędącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, która jednak jest zidentyfikowana dla potrzeb transakcji wewnątrzwspólnotowych na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju, lub

* podmiotem niewymienionym powyżej, jeżeli przedmiotem dostawy są wyroby akcyzowe, które objęte są procedurą zawieszenia poboru akcyzy lub procedurą przemieszczania wyrobów akcyzowych z zapłaconą akcyzą, lub

* innym podmiotem (niebędącym podatnikiem) działającym (zamieszkującym) w innym niż Rzeczpospolita Polska państwie członkowskim, jeżeli przedmiotem dostawy są nowe środki transportu.

Sprzedawca musi być:

* czynnym podatnikiem VAT niekorzystającym ze zwolnienia,

* podatnikiem zarejestrowanym jako podatnik VAT UE, w związku z czym dla potrzeb tych transakcji może posługiwać się numerem identyfikacji podatkowej poprzedzonym prefiksem PL.

Powyższe przepisy uzależniają wystąpienie wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów od zarejestrowania się podatnika przed dokonaniem dostawy.

Należy zauważyć, że na mocy ustawy z dnia 7 listopada 2008 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2008 r. Nr 209, poz. 1320) z przepisu art. 13 ust. 6 ustawy usunięto zapis, z którego wynikał obowiązek zgłoszenia przez podatnika, o którym mowa w art. 15 ustawy zamiaru dokonywania WDT. Zmiana ta miała na celu dostosowanie przepisu krajowego do uregulowań wspólnotowych. Wobec tego w duchu zmian dokonanych w 2008 r. powinno się interpretować przepis wcześniej obowiązujący i należy uznać, iż brak rejestracji dla celów transakcji wewnątrzwspólnotowych nie pozbawia podatnika do wykazania wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów, jeżeli dokona on rejestracji dla tych czynności i spełnione są pozostałe warunki określone w przepisach.

Artykuł 97 w ust. 1 podaje, że podatnicy, o których mowa w art. 15, podlegający obowiązkowi zarejestrowania jako podatnicy VAT czynni, są obowiązani przed dniem dokonania pierwszej wewnątrzwspólnotowej dostawy lub pierwszego wewnątrzwspólnotowego nabycia zawiadomić naczelnika urzędu skarbowego w zgłoszeniu rejestracyjnym, o którym mowa w art. 96, o zamiarze rozpoczęcia wykonywania tych czynności.

Z przepisów ustawy wynika, że obowiązkiem rejestracji w charakterze "podatników VAT UE" zostały obciążone wszystkie te podmioty, które mogą rozpoznawać te transakcje a ich identyfikacja następuje poprzez zarejestrowanie się w charakterze "podatnika VAT UE".

Należy zwrócić uwagę na art. 106 ust. 1 ustawy, zgodnie z którym podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 1a, 2, 4 i 5 oraz art. 119 ust. 10 i art. 120 ust. 16. Stosownie do ust. 2 ww. artykułu przepis ust. 1 stosuje się odpowiednio do dostawy towarów lub świadczenia usług, dokonywanych przez podatników zarejestrowanych jako podatnicy VAT czynni lub zwolnieni, jeżeli miejscem opodatkowania tych czynności jest terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju lub terytorium państwa trzeciego i dla tych czynności podatnicy ci nie są zidentyfikowani dla podatku od wartości dodanej lub - w przypadku terytorium państwa trzeciego - podatku o podobnym charakterze.

Jak widać podatnicy dokonujący sprzedaży na terytorium kraju zobowiązani są do wystawienia faktury stwierdzającej dokonanie czynności. Wystawienia faktury wymaga również wewnąrzwspólnotowa dostawa towarów podlegająca opodatkowaniu w innym kraju członkowskim, w którym wystawca nie jest zidentyfikowany dla podatku od wartości dodanej. Faktura jest dokumentem sformalizowanym i jej elementy określone zostały w przepisie art. 106 ust. 1 oraz w rozporządzeniu w sprawie wystawiania faktur.

Stosowanie do § 9 ust. 10 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 25 maja 2005 r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2005 r. Nr 95, poz. 798) w wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów faktura stwierdzająca tę dostawę powinna zawierać numer podatnika dokonującego dostawy, o którym mowa w art. 97 ust. 10 ustawy, oraz właściwy i ważny numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych, nadany przez państwo członkowskie właściwe dla nabywcy, zawierający dwuliterowy kod stosowany dla podatku od wartości dodanej.

Przepisowi temu odpowiada obecnie obowiązujący § 5 ust. 10 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28 marca 2011 r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 68, poz. 360) w identycznym brzmieniu.

W związku z powyższym podatnik dokonujący wewnatrzwspólnotowej dostawy zobowiązany jest podać numer, pod którym jest zidentyfikowany na potrzeby podatku VAT poprzedzony kodem PL.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Spółka zajmująca się dystrybucją cynku jest podmiotem mającym siedzibę na terytorium Niemiec. W latach 2006 - 2007 Spółka nabywała cynk na terytorium Polski i dalej odsprzedawała do zagranicznych nabywców - podatników zarejestrowanych na potrzeby VAT i transakcji wewnątrzwspólnotowych w innych niż Polska krajach członkowskich Unii Europejskiej (m.in. do Austrii, Niemiec). Transport cynku dokonywany był bezpośrednio z terytorium Polski do innych państw członkowskich Unii Europejskiej przez zagranicznego nabywcę. W trakcie dokonywania ww. dostaw ani dla potrzeb transakcji wewnątrzwspólnotowych Spółka nie była zarejestrowana dla celów podatku VAT na terytorium Polski. Odsprzedaż cynku była rozpoznawana przez Spółkę jako dostawy dokonywane poza terytorium Polski niepodlegające opodatkowaniu polskim podatkiem VAT. Spółka dokonała rejestracji dla celów VAT oraz dla transakcji wewnatrzwspólnotowych w Polsce. Spółka posiada następujące dokumenty potwierdzające wywóz towarów z terytorium Polski i dostarczenie ich do nabywcy na terytorium innego kraju Unii Europejskiej (dalej: UE):

* faktury wystawione przez Spółkę na rzecz nabywców - na fakturach tych Spółka wskazała swój nr identyfikacji dla celów transakcji wewnątrzwspólnotowych w innym niż Polska kraju UE (np. Niemcy, Wielka Brytania) oraz numer identyfikacji nabywców dla celów transakcji wewnątrzwspólnotowych w kraju zakończenia transportu cynku.

* oświadczenia przewoźnika dokonującego transportu cynku o jego dostarczeniu do nabywcy w innym niż Polska kraju UE i/lub kopie CMR wystawionych przez firmę przewozową.

Wątpliwości Spółki dotyczą tego czy dokonywane w latach 2006-2007 dostawy cynku z terytorium Polski do zagranicznych nabywców po dokonaniu rejestracji dla potrzeb VAT i transakcji wewnatrzwspólnotowej dostawy towarów mogą stanowić dla Niej wewnątrzwspólnotową dostawę towarów z terytorium Polski z prawem do zastosowania 0% stawki podatku.

Wnioskodawca podaje, że w odniesieniu do wskazanych transakcji, posiada dowody potwierdzające wywóz towarów z terytorium Polski i dostarczenie ich do kontrahenta na terenie innego niż Polska państwa członkowskiego Unii Europejskiej. Są to:

* faktury wystawione przez Spółkę na rzecz nabywców - na fakturach tych Spółka wskazała swój nr identyfikacji dla celów transakcji wewnątrzwspólnotowych w innym niż Polska kraju UE (np. Niemcy, Wielka Brytania) oraz numer identyfikacji nabywców dla celów transakcji wewnątrzwspólnotowych w kraju zakończenia transportu cynku,

* oświadczenia przewoźnika dokonującego transportu cynku o jego dostarczeniu do nabywcy w innym niż Polska kraju UE i/lub kopie CMR wystawionych przez firmę przewozową.

Przedstawione okoliczności wskazują, iż Spółka od 2009 r. jest zarejestrowana jako krajowy podatnik VAT, również dla transakcji wewnatrzwspólnotowych. Nabywcy podali dla tych transakcji numery identyfikacji dla celów transakcji wewnątrzwspólnotowych w kraju zakończenia transportu. Ponadto Spółka posiada oświadczenie przewoźnika i/lub kopię CMR o dostarczeniu towaru do nabywcy w innym niż Polska kraju Unii Europejskiej. Jednakże dla tych czynności Spółka posługuje się numerem identyfikacji dla celów transakcji wewnątrzwspólnotowych w innym niż Polska kraju członkowskim (Niemcy, Wielka Brytania). Jest to tożsame z faktem, iż transakcje te nie zostały dokonane przez polskiego podatnika posługującego się numerem identyfikacji podatkowej, o którym mowa w art. 97 ust. 10 ustawy. Zatem nie zostały spełnione nie tylko warunki dokumentacyjne mające potwierdzać faktyczne dokonanie przez Spółkę dostawy wewnątrzwspólnotowej, o której mowa w art. 13 ustawy, ale przede wszystkim takie okoliczności wskazują, że dostawa została dokonana przez podatnika innego kraju członkowskiego.

Analizując powołane powyżej przepisy oraz przedstawiony stan faktyczny, stwierdzić należy, że w przedstawionych okolicznościach nie miała miejsca wewnatrzwspólnotowa dostawa towarów, określona w art. 13 ustawy, bowiem pomimo iż nastąpiło przeniesienie prawa do rozporządzania towarem jak właściciel (towar dostarczono nabywcy), przemieszczenie towaru odbyło się pomiędzy dwoma państwami członkowskimi a Spółka dokonała rejestracji jako podatnik VAT EU w Polsce, to posiadane przez Spółkę dokumenty nie wskazują, że dostawy dokonał podatnik VAT UE, ale podatnik podatku od wartości dodanej zidentyfikowany dla danej transakcji w innym kraju członkowskim. W takich okolicznościach nie można uznać, iż doszło do wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów z terytorium Polski, która mogłaby być rozliczona na zasadach obowiązujących na terytorium Polski.

Reasumując, Spółka w sytuacji dostaw towarów z Polski do odbiorców w Niemczech lub innym kraju UE, nie ma prawo do zastosowania stawki preferencyjnej 0% dla tych dostaw, gdyż dostawy te nie były dokonane przez krajowego podatnika, o którym mowa w art. 97 ustawy.

Wobec tego stanowisko Spółki należało uznać za nieprawidłowe.

Odnosząc się do wskazanych przez Spółkę orzeczeń sądów krajowych i wspólnotowych oraz do wydanych w tym zakresie interpretacji indywidualnych należy wskazać, iż Organ podatkowy w pełni podziela zawarte w nich rozstrzygnięcia, jednakże nie dotyczą one podatnika, który dokonał transakcji jako podatnik innego kraju członkowskiego niż miejsce dostawy towarów. Z tego powodu należy uznać je za rozstrzygnięcia w innym stanie faktycznym. Wnioski z nich zawarte nie zmieniają stanowiska Organu zawartego w niniejszej interpretacji.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.