IPPP3/443-398/12-2/SM

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 3 kwietnia 2012 r. (data wpływu 10 kwietnia 2012 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie:

* uznania klienta za podatnika w myśl art. 28a ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054), określenia miejsca świadczenia usługi, wystawienia faktury - jest prawidłowe,

* wykazywania świadczonej usługi w deklaracji podatkowej, składania informacji podsumowującej - jest nieprawidłowe.

W dniu 10 kwietnia 2012 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie ww.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Przedsiębiorca jest czynnym podatnikiem podatku VAT.

Na podstawie umowy zawartej z Klientem, spółką z siedzibą na Cyprze Przedsiębiorca wykonał w lipcu roku 2011 na rzecz Klienta usługi szkoleniowe. Usługi te, świadczone na terenie Polski podlegają co do zasady opodatkowaniu podatkiem VAT według stawki podstawowej, to jest według stawki 23%. Klient nie posiada numeru VAT UE, nie jest zidentyfikowany w systemie VIES. Według oświadczenia Klienta nie jest też płatnikiem podatku od wartości dodanej w swoim kraju.

Klient przedstawił Przedsiębiorcy certyfikat, wystawiony przez Departament Rejestracji Przedsiębiorstw Ministerstwa Handlu, Przemysłu i Turystyki Republiki Cypryjskiej, zaświadczający, iż przedsiębiorstwo Klienta jest firmą istniejącą zarejestrowaną w Republice Cypryjskiej, co oznacza że Klient jest podatnikiem w rozumieniu przepisów art. 28a ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

W związku z powyższym Przedsiębiorca zakwalifikował wykonane usługi jako usługi, o których mowa w art. art. 28b ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług, to jest jako usługi świadczone na rzecz podatnika, dla których miejscem świadczenia jest kraj siedziby nabywcy usługi.

Sprzedaż ww. usług została udokumentowana fakturą, o której mowa w § 26 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28 marca 2011 r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług. Na fakturze Przedsiębiorca nie zamieścił numeru NIP UE Klienta (ponieważ Klient nie posiada takiego numeru).

Sprzedaż usług, jako usług dla których miejsce świadczenia znajduje się poza terytorium kraju, wykazana została w poz. 21 i 22 deklaracji VAT-7K.

Przedsiębiorca złożył informację podsumowującą VAT-UE, o której mowa w art. 100 ust. 1 punkt 4) ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług z podaniem kodu kraju, lecz bez podania numeru identyfikacyjnego VAT kontrahenta.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Czy prawidłowym było postępowanie Przedsiębiorcy skutkujące:

Zdaniem Wnioskodawcy:

Przedsiębiorca stoi na stanowisku, iż:

1.

Pojęcie "podatnika" zostało zdefiniowane w art. 28a) ustawy o VAT stanowiącym iż:

Tak więc podatnikiem dla potrzeb określania miejsca świadczenia usług, zgodnie z art. 28a, są podmioty wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust. 2 lub działalność gospodarczą odpowiadającą tej działalności, bez względu na cel czy rezultat takiej działalności, z uwzględnieniem art. 15 ust. 6 ustawy, który nie uznaje za podatników organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań, dla realizacji których zostały powołane, z wyjątkiem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Bycie "Podatnikiem" w rozumieniu art. 28a ustawy jest niezależne od faktu rejestracji do podatku VAT.

Potwierdzenie faktu, iż nabywcą usług świadczonych przez polską firmę jest podatnik z innego państwa, jest niezwykle istotny, ponieważ decyduje o miejscu opodatkowania usługi. Przepisy ustawy nie dają jednak odpowiedzi na pytanie, jakie dokumenty potwierdzają status bycia podatnikiem zagranicznego usługobiorcy, co oznacza, że każdy dokument potwierdzający jednoznacznie ten fakt należało by uznać za wystarczający.

Przedsiębiorca stoi na stanowisku, iż dowodem takim jest w szczególności Certyfikat potwierdzający rejestrację danego podmiotu gospodarczego w danym Państwie.

Stanowisko Przedsiębiorcy oparte jest m.in. na podstawie wniosków wyciągniętych z lektury indywidualnych interpretacji podatkowych, w których:

* Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy z interpretacji indywidualnej z dnia 22 lipca 2010 r. nr ITPP2/443-433/10/AK wskazał, że jakkolwiek w przypadku podatników z państw członkowskich, określenie statusu podatkowego jest możliwe dzięki sprawdzeniu numeru identyfikacji podatkowej kontrahenta w systemie VIES, to jednocześnie brak podatnika w tym systemie nie oznacza, że nie jest on podatnikiem.

* Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie, w interpretacji indywidualnej z dnia 15 czerwca 2010 r. nr IPPP3/443-254/10-2/KG/SM, stwierdził iż:"... w przypadku kontrahentów z Unii Europejskiej, gdzie występuje podatek od wartości dodanej, określenie statusu kontrahenta możliwe jest m.in. poprzez podanie przez niego numeru VAT lub za pośrednictwem innego przedstawionego dowodu (...) oraz potwierdzenie, że numer identyfikacyjny VAT nabywcy jest ważny." ". Jednak z faktu, że podatnik nie występuje w bazie VIES nie można wnioskować, że nie jest on podatnikiem, co wiązało by się z innym sposobem określenia miejsca świadczenia usług i zobowiązaniem do rozliczenia podatku od towarów i usług przez świadczącego tę usługę".

Dodatkowo, przez analogię, zgodnie z polskimi uregulowaniami podatnik (czynny lub zwolniony z VAT) nabywający usługi od kontrahenta zagranicznego, który nie posiada siedziby, stałego miejsca zamieszkania lub stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju, jest zobowiązany do rozliczenia importu usług. Jednocześnie art. 97 ust. 3 pkt 1 ustawy o VAT zobowiązuje tych podatników do rejestracji na potrzeby VAT UE przed dokonaniem pierwszego zakupu. Brak tej rejestracji nie zwalnia jednak z obowiązku rozliczenia importu usług. Jeżeli podobne regulacje obowiązują również w kraju Klienta, to oznaczałoby, że Klient dokonując zakupu usługi od Przedsiębiorca, powinien rozliczyć import usług, nawet jeżeli nie dopełnił obowiązku rejestracji na potrzeby rozliczania transakcji unijnych.

2.

Po zdefiniowaniu podatnika zgodnie z art. 28a ustawy o VAT, na podstawie art. 28b tejże ustawy miejscem świadczenia usług wykonywanych na rzecz podatnika jest miejsce, w którym nabywca usług posiada siedzibę lub stałe miejsce zamieszkania, w tym przypadku Republika Cypryjska. Usługi takie dokumentowane są fakturą nie zawierającą podatku VAT, a wartość usług zostaje wykazana w deklaracji VAT za dany okres w poz. 21 i 22.

3.

W związku z powyższym przedsiębiorca składa informację podsumowującą, o której mowa w art. 100 ust. 1 punkt 4) ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług. Ponieważ Klient nie posiada numeru identyfikacyjnego VAT w informacji zostaje wpisany tylko kod kraju Klienta. Na potwierdzenie, iż jest to osoba prawna (niebędąca podatnikiem VAT) do deklaracji dołącza potwierdzenie rejestracji klienta w rejestrze przedsiębiorstw Republiki Cypru.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego w zakresie uznania klienta za podatnika w myśl art. 28a ustawy, określenia miejsca świadczenia usługi, wystawienia faktury uznaje się za prawidłowe, w zakresie wykazywania świadczonej usługi w deklaracji podatkowej, składania informacji podsumowującej uznaje się za nieprawidłowe.

Ad. 1.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054) zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, (...), podlegają:

W myśl art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (...).

Ogólna zasada dotycząca miejsca świadczenia usług określona została w art. 28b ust. 1 ustawy, który stanowi, iż miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem (...). Z kolei w ust. 2 tego artykułu stwierdza się, że w przypadku gdy usługi są świadczone dla stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej podatnika, które znajduje się w innym miejscu niż jego siedziba działalności gospodarczej, miejscem świadczenia tych usług jest to stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.

Zgodnie z art. 28a ustawy, na potrzeby rozdziału 3 dotyczącego miejsca świadczenia:

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że na podstawie umowy zawartej z klientem, spółką z siedzibą na Cyprze Wnioskodawca wykonał w lipcu roku 2011 na jego rzecz usługi szkoleniowe. Klient nie posiada numeru VAT UE, nie jest zidentyfikowany w systemie VIES. Według oświadczenia nie jest też płatnikiem podatku od wartości dodanej w swoim kraju.

Klient przedstawił Wnioskodawcy certyfikat, wystawiony przez Departament Rejestracji Przedsiębiorstw Ministerstwa Handlu, Przemysłu i Turystyki Republiki Cypryjskiej, zaświadczający, iż jego przedsiębiorstwo jest firmą istniejącą zarejestrowaną w Republice Cypryjskiej.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą m.in. uznania klienta jako podatnika w rozumieniu przepisów art. 28a ustawy o podatku od towarów i usług.

Przywołany powyżej art. 28a, definiujący podmioty uważane za podatników dla celów ustalenia i prawidłowego rozliczenia miejsca świadczenia usług, został wprowadzony w związku z zawarciem w ustawie dwóch podstawowych reguł odnoszących się do miejsca świadczenia, dla zastosowania których istotne jest to, czy usługa świadczona jest dla przedsiębiorcy, czy też dla konsumenta.

Z powyższej definicji wynika, że podatnikiem jest zarówno podatnik polski, jak i podatnik z innego państwa członkowskiego oraz podatnik z kraju trzeciego (będący podatnikiem podatku o podobnym charakterze jak VAT). Należy w tym miejscu zauważyć, że przepis ten odsyła do "działalności gospodarczej, o której mowa w art. 15 ust. 2". Z kolei działalnością gospodarczą jest każda określona w ustawie aktywność, niezależnie od tego, gdzie jest ona wykonywana.

Zatem "podatnikiem" dla potrzeb stosowania przepisów o miejscu świadczenia usług będzie każdy przedsiębiorca, zarówno z Polski, jak i z innego państwa członkowskiego, czy z kraju trzeciego. Właściwe rozpoznanie statusu swojego kontrahenta jako "podatnika" obciąża usługodawcę. W tej kwestii świadczący usługę musi zdać się na informacje i dokumenty dostarczone mu przez samego kontrahenta.

Rozporządzenie Wykonawcze Rady (UE) nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. ustanawiające środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE seria L Nr 77, str. 1), wprowadziło od 1 lipca 2011 r. dość szczegółowe zasady potwierdzania statusu nabywcy.

W myśl art. 17 ust. 1 tego rozporządzenia, status nabywcy usługi jako podatnika lub niepodatnika ustala się na podstawie art. 9-13 Dyrektywy oraz jej art. 43. Z kolei w art. 18 tego rozporządzenia w ust. 1 stwierdza się, iż o ile usługodawca nie ma odmiennych informacji, może uznać, że usługobiorca prowadzący działalność gospodarczą na terytorium Wspólnoty ma status podatnika:

W ust. 2 podaje się, że o ile usługodawca nie ma odmiennych informacji, może uznać, że usługobiorca prowadzący działalność gospodarczą na terytorium Wspólnoty ma status osoby niebędącej podatnikiem, jeżeli wykaże, że ten usługobiorca nie przekazał mu swojego indywidualnego numeru identyfikacyjnego VAT.

Z powyższego wynika, że podatnik powinien otrzymać od nabywcy wystarczające dowody na to, że nabywca jest podatnikiem działającym w takim charakterze.

Z kolei zgodnie z wytycznymi Komitetu VAT (dokument roboczy nr 634, 88 posiedzenie Komitetu VAT - 13-14 lipca 2009 r.), w sytuacji, gdy usługi mogą być opodatkowane u nabywcy, usługodawca powinien uzyskać "odpowiednie informacje" od swojego klienta i przeprowadzić "rozsądną weryfikację" takich informacji przy użyciu istniejących procedur bezpieczeństwa.

Zgodzić się trzeba z Wnioskodawcą, że przepisy ustawy o podatku od towarów i usług nie dają odpowiedzi, jakie dokumenty potwierdzają status bycia podatnikiem przez podmiot zagraniczny. Biorąc zatem pod uwagę powołane wyżej przepisy w kontekście przedstawionego stanu faktycznego, należy stwierdzić, że wskazany przez Wnioskodawcę certyfikat, wystawiony przez Departament Rejestracji Przedsiębiorstw Ministerstwa Handlu, Przemysłu i Turystyki Republiki Cypryjskiej zaświadczający, iż przedsiębiorstwo klienta jest firmą istniejącą, zarejestrowaną w Republice Cypryjskiej, można uznać za wystarczający dokument dla potwierdzenia statusu usługobiorcy jako podatnika dla potrzeb prawidłowego rozliczenia świadczonych przez Wnioskodawcę usług szkoleniowych.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za prawidłowe.

Ad. 2.

Ogólna zasada dotycząca miejsca świadczenia usług określona została w art. 28b ust. 1 ustawy, który stanowi, iż miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 2-4 oraz art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, 28i, 28j i 28n.

W myśl art. 28c ustawy, miejscem świadczenia usług na rzecz podmiotów niebędących podatnikami jest miejsce, w którym usługodawca posiada siedzibę działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 2 i 3 oraz art. 28d, art. 28e, art. 28f ust. 1, 2 i 3, art. 28g ust. 2 i art. 28h-28n.

W świetle powyższego, w celu właściwego określenia miejsca świadczenia a zarazem opodatkowania świadczonych usług, istotnym jest ustalenie statusu usługobiorcy, na rzecz którego świadczona jest usługa.

Z sytuacji opisanej we wniosku wynika, że usługobiorca świadczonych przez Wnioskodawcę usług szkoleniowych, na podstawie przedłożonego dokumentu, może zostać uznany za podatnika, w myśl definicji wynikającej z art. 28a ustawy.

Uwzględniając powyższe, prawidłowo Wnioskodawca uznał, że miejscem świadczenia (i opodatkowania) ww. usług będzie miejsce, gdzie usługobiorca posiada siedzibę działalności gospodarczej, tj. terytorium Republiki Cypryjskiej.

Odnośnie dokumentowania przedmiotowej transakcji należy zauważyć, że zgodnie z art. 106 ust. 1 ustawy, podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 1a, 2, 4 i 5 oraz art. 119 ust. 10 i art. 120 ust. 16.

W myśl art. 106 ust. 2 ustawy, przepis ust. 1 stosuje się odpowiednio do dostawy towarów lub świadczenia usług, dokonywanych przez podatników zarejestrowanych jako podatnicy VAT czynni lub zwolnieni, jeżeli miejscem opodatkowania tych czynności jest terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju lub terytorium państwa trzeciego i dla tych czynności podatnicy ci nie są zidentyfikowani dla podatku od wartości dodanej lub - w przypadku terytorium państwa trzeciego - podatku o podobnym charakterze.

Zgodnie z § 26 ust. 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28 marca 2011 r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 68, poz. 360), przepisy § 5, § 7-22 i 25 stosuje się odpowiednio do faktur stwierdzających dokonanie dostawy towarów lub świadczenia usług, dla których miejscem opodatkowania jest terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju lub terytorium państwa trzeciego, jeżeli dla tych czynności podatnicy wystawiający fakturę nie są zidentyfikowani dla podatku od wartości dodanej lub - w przypadku terytorium państwa trzeciego - podatku o podobnym charakterze. W ust. 2 tego samego przepisu wskazuje się, że faktury, o których mowa w ust. 1, powinny zawierać dane określone w § 5, z wyjątkiem stawki i kwoty podatku oraz kwoty należności wraz z podatkiem, natomiast w myśl ust. 3 ww. § 26, faktury, o których mowa w ust. 1, mogą nie zawierać danych określonych w § 5 ust. 1 pkt 2, dotyczących nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 4.

Zatem prawidłowo Wnioskodawca wystawia w tym przypadku fakturę VAT nie zawierającą podatku należnego.

Natomiast odnośnie wykazywania przedmiotowych usług w deklaracji podatkowej VAT-7K należy zauważyć, że z załącznika nr 4 (Objaśnienia do deklaracji dla podatku od towarów i usług (VAT-7, VAT-7K i VAT-7D)) do rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28 listopada 2008 r. w sprawie wzorów deklaracji podatkowych dla podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 211, poz. 1333 z późn. zm.) wynika, że w poz. 21 wykazuje się dostawę towarów oraz świadczenie usług poza terytorium kraju, w stosunku do których przysługuje podatnikowi prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, o którym mowa w art. 86 ust. 8 pkt 1 ustawy, lub prawo do zwrotu kwoty podatku naliczonego, o którym mowa w art. 87 ust. 5 ustawy. W poz. tej nie uwzględnia się wartości dostaw towarów i świadczonych usług dokonywanych w ramach działalności gospodarczej zarejestrowanej poza terytorium kraju. Natomiast w poz. 22 wykazuje się świadczenie usług, o których jest mowa w art. 100 ust. 1 pkt 4 ustawy, tj. usług, do których stosuje się art. 28b, na rzecz podatników podatku od wartości dodanej lub osób prawnych niebędących takimi podatnikami, zidentyfikowanych na potrzeby podatku od wartości dodanej, świadczonych na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju, innych niż zwolnionych od podatku od wartości dodanej lub opodatkowanych stawką 0%, dla których zobowiązanym do zapłaty podatku od wartości dodanej jest usługobiorca.

Zatem, jeżeli Klient Wnioskodawcy nie posiada takiego numeru, a jednocześnie z posiadanych dokumentów wiadomym jest fakt, że prowadzi on działalność gospodarczą i nabywana usługa jest wykorzystywana dla tej działalności gospodarczej, w składanej deklaracji podatkowej VAT-7K za dany okres rozliczeniowy Wnioskodawca może wykazać przedmiotowe usługi w poz. 21 deklaracji jako usługi, dla których miejsce świadczenia znajduje się poza terytorium Polski, natomiast nie wykaże ich w poz. 22, gdyż Klient jest niezidentyfikowanym do celów VAT podmiotem.

Zatem w tym zakresie stanowisko należy uznać za nieprawidłowe.

Ad. 3.

Zgodnie z art. 100 ust. 1 pkt 4 ustawy, podatnicy, o których mowa w art. 15, zarejestrowani jako podatnicy VAT UE, są obowiązani składać w urzędzie skarbowym zbiorcze informacje o dokonanych usługach, do których stosuje się art. 28b, na rzecz podatników podatku od wartości dodanej lub osób prawnych niebędących takimi podatnikami, zidentyfikowanych na potrzeby podatku od wartości dodanej, świadczonych na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju, innych niż zwolnionych od podatku od wartości dodanej lub opodatkowanych stawką 0%, dla których zobowiązanym do zapłaty podatku od wartości dodanej jest usługobiorca

- zwane dalej "informacjami podsumowującymi".

Z uwagi zatem na fakt, że usługi szkoleniowe Wnioskodawca będzie świadczył na rzecz podmiotu - podatnika, który nie został zidentyfikowany na potrzeby podatku od wartości dodanej, nie ma obowiązku składania i wykazywania przedmiotowych usług w informacji podsumowującej VAT-UE.

Zatem stanowisko w tym zakresie należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.