IPPP3/443-335/10-4/KC - Oświadczenie spedytora jako dowód uprawniający do zastosowania stawki 0% podatku VAT przy wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 2 kwietnia 2010 r. (data wpływu 6 kwietnia 2010 r.) uzupełniony w dniu 1 czerwca 2010 r. (data wpływu) na wezwanie z dnia 20 maja 2010 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania oświadczenia spedytora za dokument o którym mowa w art. 42 ust. 3 pkt 1 ustawy i w konsekwencji dającym prawo do stawki podatku 0% przy dostawie wewnątrzwspólnotowej - jest prawidłowe.

W dniu 6 kwietnia 2010 r. wpłynął ww. wniosek, uzupełniony w dniu 1 czerwca 2010 r. (data wpływu), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania oświadczenia spedytora za dokument o którym mowa w art. 42 ust. 3 pkt 1 ustawy i w konsekwencji dającym prawo do stawki podatku 0% przy dostawie wewnątrzwspólnotowej.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe

Jako firma spedycyjna działająca w zasięgu międzynarodowym Spółka organizuje transporty dla przedsiębiorców sprzedających towary na rynku unijnym. Przedsiębiorcy dokonują wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów stosując do tych dostaw 0% stawkę podatku od towarów i usług. Wywóz towarów dokonywany jest na rzecz nabywcy posiadającego właściwy i ważny numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych, nadany przez Państwo członkowskie właściwe dla nabywcy. Działając jako spedytor Spółka ma problemy ze ściągnięciem listów przewozowych, nie zawsze jest w stanie otrzymać oryginały dokumentów CMR podpisanych przez przewoźników, a następnie przekazać kontrahentowi/ zleceniodawcy usługi przed upływem terminu obowiązującego przedsiębiorcę na złożenie deklaracji VAT za dany okres, w którym wewnątrzwspólnotowa dostawa powinna zostać rozliczona. Aby usprawnić przepływ dokumentów, rozważa zastąpienie podpisanej kopii dokumentu CMR dokumentem przygotowanym przez nas, tzw. Dokument mający formę Oświadczenia Spedytora.

Przygotowany przez Spółkę Dokument -zawierałby wszystkie elementy listu przewozowego CMR takie jak:

Powyższy Dokument jednoznacznie potwierdzałby, że towary zostały faktycznie dostarczone do miejsca przesyłki, co zostałoby jednocześnie potwierdzone podpisem spedytora. Powyższy Dokument (potwierdzenie dostawy) byłby wystawiany odrębnie do każdej przesyłki. Zleceniobiorcy oprócz otrzymanego oświadczenia spedytora posiadają kopię faktury wraz ze specyfikacją poszczególnych sztuk ładunku. Łącznie te trzy dokumenty (lub dwa jeśli specyfikacja poszczególnych sztuk ładunku byłaby wyszczególniona na fakturze) potwierdzałyby wewnątrzwspólnotowa, dostawę towarów wykonaną przez zleceniodawców.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy podpisane oświadczenie spedytora może być uznane za dokument, o którym mowa w art. 42 ust. 3 pkt 1 ustawy od podatku od towarów i usług i w konsekwencji może dawać prawo zleceniodawcom Spółki L. do zastosowania preferencyjnej stawki 0% dla wewnątrzwspólnotowej dostawy, będących w posiadaniu także kopii faktury oraz specyfikacji sztuk ładunku...

W ocenie Wnioskodawcy, podpisany przez spedytora Dokument - Oświadczenie Spedytora może skutecznie zastąpić dokument CMR, ponieważ ustawa o VAT nie zawiera definicji "dokumentu przewozowego", a Dokument - Oświadczenie Spedytora razem z pozostałą posiadaną przez zleceniodawców dokumentacją (kopia faktury VAT, specyfikacja poszczególnych sztuk ładunku) dowodzi, iż towary zostały wywiezione z terytorium kraju i dostarczone do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego innego niż Polska. W konsekwencji zleceniodawcy Spółki w związku z wypełnieniem przepisu art. 42 ust. 3 ustawy o VAT będą uprawnieni do zastosowania stawki VAT w wysokości 0% dla wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów. Wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów podlega opodatkowaniu według stawki 0%, m.in. wówczas, gdy podatnik przed złożeniem deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy posiada dowody, że towary będące przedmiotem WDT zostały wywiezione z terytorium kraju i dostarczone do nabywcy na terytorium innego kraju członkowskiego. Dowody, o których mowa powyżej, zostały określone w art. 42 ust. 3 ustawy o VAT i są to:

Dokumentem przewozowym może być nie tylko list przewozowy, lecz również oświadczenie spedytora, z którego jednoznacznie wynika, że towary będące przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy zostały dostarczone do miejsca przeznaczenia na terytorium innego kraju członkowskiego. Ustawa o podatku od towarów i usług nie zawiera definicji "dokumentu przewozowego". Nieuprawnione jest utożsamianie pojęcia dokumentu przewozowego z art. 43 ust. 3 pkt 1 ustawy, tylko i wyłącznie z listem przewozowym. Za taki dokument uznać należy każdy dokument potwierdzający powierzenie przewoźnikowi lub spedytorowi przewozu lub spedycji towaru, zgodnego ze specyfikacją i fakturą, poza terytorium kraju i dostarczenie tego towaru do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego innego niż terytorium kraju. Takiemu dokumentowi nie można odmówić mocy dowodowej i uznać, że nie jest on dokumentem, o którym mowa w art. 42 ust. 3 pkt 1 ustawy o podatku o podatku od towarów i usług. Dokumentem przewozowym, o którym mowa w art. 42 ust. 3 pkt 1 ww. ustawy, może być każdy dokument otrzymany od przewoźnika (spedytora), podpisany przez niego osobiście, z którego jednoznacznie wynika, że towary będące przedmiotem dostawy zostały dostarczone do miejsca ich przeznaczenia na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju. Zatem, dokumentem tym może być zarówno tradycyjny list przewozowy CMR, jak i każdy inny dokument- np. oświadczenie spedytora. W tym miejscu Spółka pragnie zaznaczyć, iż jej zdaniem jest to wystarczający dowód, że towary zostały w dniu wskazanym na Dokumencie- Oświadczeniu Spedytora dostarczone do odbiorcy. Takie stanowisko znajduje również akceptację wśród organów podatkowych, np.: interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 27 marca 2009 r., sygn. IPPP2/443-203/09-4/KK oraz interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 6 stycznia 2009 r., sygn. ILPP2/443-959/08-2/AK.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Stosownie do art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem, podlegają:

W myśl art. 13 ust. 1 ustawy, przez wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 5, rozumie się wywóz towarów z terytorium kraju w wykonaniu czynności określonych w art. 7 na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, z zastrzeżeniem ust. 2-8. Artykuł 41 ust. 3 ustawy określa, iż w wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów stawka podatku wynosi 0%, z zastrzeżeniem art. 42. Natomiast stosownie do art. 42 ust. 1, wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów podlega opodatkowaniu według stawki podatku 0%, pod warunkiem że:

Dowodami, o których mowa w ust. 1 pkt 2, są następujące dokumenty, jeżeli łącznie potwierdzają dostarczenie towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju:

Tak brzmi ustęp 3 tego artykułu, który stanowi odniesienie do kwestii prawidłowej i wystarczającej dokumentacji dostaw wewnątrzwspólnotowych.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, iż Wnioskodawca, jako firma spedycyjna organizuje transport towarów na rynku unijnym. Działając jako spedytor Wnioskodawca ma problemy ze ściągnięciem listów przewozowych, oryginałów dokumentów CMR podpisanych przez przewoźników, a następnie przekazać zleceniodawcy usługi przed upływem terminu obowiązującego na złożenie deklaracji VAT za dany okres, w którym wewnątrzwspólnotowa dostawa powinna zostać rozliczona. Aby usprawnić przepływ dokumentów, Wnioskodawca planuje wystawianie dokumentu mającego formę Oświadczenia Spedytora. Zawierałby on wszystkie elementy listu przewozowego CMR takie jak:

Należy zauważyć, że ustawa o podatku od towarów i usług nie zawiera definicji "dokumentu przewozowego". Nawiązując do cyt. art. 42 ust. 1 pkt 2 ustawy, dokument ten powinien być dowodem potwierdzającym (łącznie z pozostałymi dowodami wskazanymi w art. 42 ust. 3 ustawy), że towar będący przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy został wywieziony z terytorium kraju i dostarczony do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju. List przewozowy opisany w Rozdziale III Konwencji Genewskiej o umowie międzynarodowego przewozu drogowego towarów (CMR) z dnia 19 maja 1956 r. (Dz. U. z 1962 r. Nr 49, poz. 238 z późn. zm.), jest niewątpliwie dowodem zawarcia umowy przewozu. Zgodnie z art. 4 oraz art. 9 Konwencji Genewskiej list przewozowy stanowi dowód zawarcia umowy przewozu, warunków tej umowy oraz przyjęcia towaru przez przewoźnika, o ile nie zostanie przeprowadzony dowód przeciwny. Brak, nieprawidłowość lub utrata listu przewozowego nie wpływa na istnienie ani na ważność umowy przewozu, która mimo to podlega przepisom Konwencji. Zatem sama Konwencja również nie ogranicza możliwości przeprowadzania dowodu w zakresie przewozu towarów tylko do listu przewozowego. Mając na uwadze powyższe, nie jest prawidłowe utożsamianie pojęcia dokumentu przewozowego z art. 42 ust. 3 pkt 1 ustawy, tylko i wyłącznie z listem przewozowym. Za taki dokument uznać należy każdy dokument potwierdzający powierzenie przewoźnikowi lub spedytorowi przewozu lub spedycji towaru, zgodnego ze specyfikacją i fakturą, poza terytorium kraju i dostarczenie tego towaru do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego innego niż terytorium kraju. Jeżeli dokument taki potwierdza essentialia negotii umowy przewozu (obowiązkiem kontrahenta przewoźnika jest wydanie towaru i zapłata wynagrodzenia za przewóz, natomiast podstawowym obowiązkiem przewoźnika jest przewiezienie towaru do miejsca przeznaczenia i wydanie go odbiorcy), nie można mu odmówić mocy dowodowej i uznać, że nie jest on dokumentem, o którym mowa w art. 42 ust. 3 pkt 1 ustawy (chyba, że istnieje dowód przeciwny).

Biorąc pod uwagę powyższe stwierdzić należy, iż dokumentem przewozowym, o którym mowa w art. 42 ust. 3 pkt 1 ustawy, może być każdy dokument otrzymany od przewoźnika (spedytora), z którego jednoznacznie wynika, że towary będące przedmiotem dostawy zostały dostarczone do miejsca ich przeznaczenia na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju. Zatem dokumentem tym może być zarówno tradycyjny list przewozowy, jak i każdy inny dokument spełniający warunki formalne i potwierdzający dokonanie dostawy towaru do nabywcy. W tym miejscu wskazać można również, iż Europejski Trybunał Sprawiedliwości w sprawie C-146/05 (Albert Collee, orzeczenie z 27 września 2007 r.) zaznaczył, że dyrektywa upoważnia państwa członkowskie do wprowadzenia regulacji dotyczących obowiązków dokumentacyjnych, które podatnicy powinni spełnić w celu potwierdzenia wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów. Jednak co szczególnie istotne - zdaniem Trybunału - przedmiotowe obowiązki dokumentacyjne nie mogą wykraczać poza to, co jest niezbędne do osiągnięcia określonych w dyrektywie celów, czyli zapewnienia prawidłowego poboru podatku i uniknięcia oszustw podatkowych (zgodnie z art. 273 dyrektywy 2006/112 państwa członkowskie mogą w pewnych okolicznościach i przy zachowaniu określonych warunków nałożyć na podatników inne niż określone wprost w dyrektywie obowiązki, jakie uznają za niezbędne do zapewnienia prawidłowego poboru VAT i zapobieżenia oszustwom podatkowym). W szczególności zaś nałożone na podatnika obowiązki nie mogą zagrażać neutralności podatku VAT. Stąd Trybunał uznał, że przepisy krajowe, które uzależniają prawo do preferencji w przypadku dostawy wewnątrzwspólnotowej (zwolnienia z prawem do odliczenia) od spełnienia obowiązków formalnych (przy jasności co do tego, że wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów nastąpiła), wykraczają poza to, co jest niezbędne do zapewnienia prawidłowego poboru podatku. Zatem, jeśli w przedmiotowej sprawie dokument wystawiony przez Wnioskodawcę jako spedytora dla zleceniodawcy, potwierdza jednoznacznie, że towar będący przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy został wywieziony z terytorium kraju i dostarczony do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, należy go uznać za dokument, który wraz z pozostałymi wskazanymi dokumentami, stanowi potwierdzenie dokonania dostawy towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów do nabywcy z innego państwa członkowskiego, a tym samym dającym podstawę dla zleceniodawców Spółki do zastosowania preferencyjnej stawki podatku w wysokości 0%. Przywołane interpretacje przez Wnioskodawcę w analogiczny sposób odnoszą się do kwestii dokumentu, który może zastąpić tzw. list przewozowy.

Reasumując, należy stwierdzić, że oświadczenie wystawiane przez Wnioskodawcę jako spedytora dla swoich zleceniodawców, można uznać za dokument o którym mowa w art. 42 ust. 3 pkt 1 ustawy i w konsekwencji upoważnia posiadaczy takiego dokumentu do zastosowania stawki podatku 0% dla dostawy wewnątrzwspólnotowej, łącznie z kopią faktury i specyfikacją ładunku (bądź kopią faktury zawierającą specyfikację ładunku) zgodnie z dyspozycją art. 42 ust. 3 ustawy.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.