IPPP3-443-317/10-4/JF - Dokumenty wystarczające do zastosowania stawki 0% dla wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 8 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 25 marca 2010 r. (data wpływu 29 marca 2010 r.) uzupełnione pismem z dnia 16 kwietnia 2010 r. (data wpływu 21 kwietnia 2010 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie udokumentowania i zastosowania stawki podatku 0% dla wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów - jest prawidłowe.

W dniu 29 marca 2010 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie udokumentowania i zastosowania stawki podatku 0% dla wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów.

Przedmiotowy wniosek nie spełniał wymogów formalnych. W związku z powyższym pismem z dnia 9 kwietnia 2010 r. znak IPPP3-443-317/10-2/JF tutejszy Organ podatkowy wezwał Wnioskodawcę do uzupełnieniu przedmiotowego wniosku. Wniosek został uzupełniony w terminie prawidłowym.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Spółka jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług (VAT) oraz podatnikiem VAT zarejestrowanym na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych (VAT-UE). W ramach prowadzonej działalności gospodarczej Spółka dokonuje wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów (WDT). Przy wykonywaniu WDT Spółka korzysta z usług transportowych świadczonych przez podmioty zewnętrzne (firm transportowych oraz spedycyjnych).

W odniesieniu do każdej wewnątrzwspólnotowej dostawy Spółka posiada następujące dokumenty, które potwierdzają, iż towar został wywieziony do innego kraju Unii Europejskiej:

* kopię faktury,

* specyfikację sztuk ładunku,

* dokument przewozowy CMR potwierdzony wyłącznie przez przewoźnika w pozycji 23, którą Spółka otrzymuje w momencie przejęcia przez niego towarów do transportu i potwierdzająca ten fakt,

* kopię podpisanego i ostemplowanego przez odbiorcę towaru dokumentu CMR otrzymaną w formie pliku PDF (plik dostępny za pomocą platformy internetowej, do której dostęp jest chroniony hasłem) z zapewnioną możliwością jej wydruku.

W odpowiedzi na wezwanie do uzupełnienia wniosku wskazano, że w odniesieniu do transakcji będących przedmiotem zapytania, Spółka posiada wyłącznie ww. dokumenty, uprawniające do stosowania stawki VAT w wysokości 0%. Przy czym, każda faktura potwierdzająca transakcję wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów zawiera numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych nadany przez państwo członkowskie właściwe dla nabywcy.

Wnioskodawca nie posiada dokumentów potwierdzających dostarczenie towaru do nabywcy określonych w art. 42 ust. 11 ustawy, w szczególności: korespondencji handlowej z nabywcą, w tym zamówienia; dokumentów potwierdzających zapłatę za towar lub dokument stwierdzający wygaśnięcie zobowiązania; dokumentów dotyczących ubezpieczenia lub kosztów frachtu; dowodu potwierdzającego przyjęcie przez nabywcę towaru na terytorium państwa członkowskiego inny niż otrzymana w formie pliku PDF kopia podpisanego i ostemplowanego przez odbiorcę towaru dokumentu CMR.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy posiadane przez Spółkę dokumenty są wystarczające w rozumieniu ustawy o VAT do prawidłowego udokumentowania dostarczenia towarów do nabywcy w ramach WDT, zgodnie z art. 42 ustawy i w konsekwencji do zastosowania stawki VAT w wysokości 0%.

Zdaniem Wnioskodawcy wymienione dokumenty pozwalają na zastosowanie stawki w wysokości 0% w odniesieniu do dokonywanych dostaw towarów.

Zgodnie z art. 42 ust. 1 ustawy o VAT, wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów podlega opodatkowaniu według stawki podatku 0%, pod warunkiem że:

Dowodami, o których mowa w punkcie 2, są następujące dokumenty, jeżeli łącznie potwierdzają dostarczenie towarów będących przedmiotem WDT do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju:

* dokumenty przewozowe otrzymane od przewoźnika (spedytora) odpowiedzialnego za wywóz towarów z terytorium kraju, z których jednoznacznie wynika, że towary zostały dostarczone do miejsca ich przeznaczenia na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju,

* kopia faktury,

* specyfikacja poszczególnych sztuk ładunku.

W opinii Spółki, będzie ona dysponować wszystkimi wymienionymi powyżej dokumentami uprawniającymi do zastosowania stawki 0% VAT. Spółka będzie posiadać kopię faktury, specyfikację oraz dokument przewozowy CMR potwierdzający przyjęcie towaru przez przewoźnika. Dodatkowo, Spółka będzie w stanie przedstawić formę elektroniczną dokumentu przewozowego potwierdzającego dostarczenie towaru odbiorcy, przekazywaną za pomocą platformy internetowej, do której dostęp chroniony jest hasłem.

W opinii Spółki, posiadany przez Spółkę w każdej sytuacji dokument CMR, w którym przewoźnik potwierdza przyjęcie towarów do transportu (w poz. 23), nawet gdy brak jest potwierdzenia odbiorcy towaru w poz. 24 jest dokumentem, o którym mowa w art. 42 ust. 3 pkt 1 ustawy o VAT.

Należy podkreślić, że ustawa o VAT nie precyzuje jaki konkretnie dokument przewozowy jest wymagany. Przepisy stanowią wyłącznie o dokumencie przewozowym otrzymanym od przewoźnika odpowiedzialnego za wywóz towarów z terytorium kraju, z którego jednoznacznie wynika, że towary zostały dostarczone do miejsca przeznaczenia.

Do międzynarodowego transportu drogowego stosuje się przepisy Konwencji o Umowie Międzynarodowego Przewozu Drogowego Towarów (CMR) i Protokół podpisania z dnia 19 maja 1956 r. (dalej: "Konwencja"). Zgodnie z art. 4 Konwencji, dowodem zawarcia umowy przewozu jest list przewozowy, przy czym jego brak lub nieprawidłowość nie wpływa na istnienie ani ważność umowy przewozu. Ponadto, zgodnie z art. 5 Konwencji, list przewozowy wystawia się w trzech oryginalnych egzemplarzach, podpisanych przez nadawcę i przez przewoźnika, przy czym podpisy te mogą być wydrukowane lub też zastąpione przez stemple nadawcy i przewoźnika, jeżeli pozwala na to ustawodawstwo kraju, w którym wystawiono list przewozowy.

Tym samym, zdaniem Spółki, brak podpisu lub pieczęci nabywcy w poz. 24 dokumentu CMR nie oznacza, iż dokument ten nie stanowi dokumentu, o którym mowa w art. 42 ust. 3 pkt 1 ustawy o VAT.

Posiadając dokument CMR potwierdzony przez przewoźnika, fakturę VAT oraz specyfikację dostarczonych ładunków, Spółka jest w posiadaniu wszystkich dokumentów, o których mowa w art. 42 ust. 3 ustawy o VAT. Dodatkowo, Spółka dysponuje formą elektroniczną dokumentu przewozowego potwierdzającego dostarczenie towaru odbiorcy. Spółka ma więc prawo stosować stawkę 0% VAT do wszystkich dostaw towarów potwierdzonych w ten sposób.

Stanowisko, iż dla udokumentowania wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów wystarczające jest przedstawienie dokumentu przewozowego potwierdzonego przez przewoźnika zostało potwierdzone wprost przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji indywidualnej z dnia 8 września 2008 r. (sygn. IP-PP2-443-1014/08-2/PW). W tej sprawie Dyrektor Izby Skarbowej odstąpił od uzasadnienia interpretacji uznając stanowisko podatnika za w pełni uzasadnione. Należy podkreślić, iż w przypadku Spółki będzie ona posiadała jeszcze dodatkowy dokument niż wymieniony w tej interpretacji, w postaci dokumentu przewozowego w formie elektronicznej z potwierdzeniem odbioru towaru.

Ponadto, w interpretacji indywidualnej wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 4 czerwca 2009 r. (sygn. IBPP2/443-296/09/ICz) potwierdzono, że list przewozowy "wyjścia" tj. uzyskany przez przewoźnika w momencie wydania towarów do transportu jest dokumentem wystarczającym w rozumieniu art. 42 ust. 3 pkt 1.

Dodatkowo, Spółka chciałaby zaznaczyć, że przepisy ustawy o VAT dotyczące WDT nie mogą być interpretowane w oderwaniu od przepisów wspólnotowych (w szczególności Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r.; dalej: "Dyrektywa VAT"), które są częścią polskiego porządku prawnego.

Przewidziane w art. 138 ust. 1 Dyrektywy VAT ekonomiczne zwolnienie czyli zastosowanie 0% stawki podatkowej dotyczące dostawy towarów wywożonych do innego państwa członkowskiego jest fundamentalnym i konstrukcyjnym elementem zasad opodatkowania transakcji wewnątrzwspólnotowych. Zgodnie z powołanym przepisem prawa państwa członkowskie zwalniają z opodatkowania dostawy towarów wysyłanych lub transportowanych do miejsca przeznaczenia znajdującego się poza terytorium danego państwa, ale na terytorium Wspólnoty, przez sprzedawcę, przez nabywcę lub na ich rzecz, dokonane dla innego podatnika lub osoby prawnej niebędącej podatnikiem, działających w takim charakterze w państwie członkowskim innym niż państwo rozpoczęcia wysyłki lub transportu towarów.

Interpretując powyższy przepis należy zwrócić uwagę na wystąpienie tożsamych elementów przy konstrukcji wewnątrzwspólnotowej dostawy i wewnątrzwspólnotowego nabycia. Podobieństwo w konstrukcji nie jest przypadkowe i powinno prowadzić do rozpoznania z jednej strony zwolnionej dostawy towarów, a z drugiej opodatkowanego wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów. Przepisy Dyrektywy przewidując przedmiotowe ekonomiczne zwolnienie zostały więc określone w taki sposób, aby zapewnić objęcie ekonomicznym zwolnieniem tej samej transakcji, która z punktu widzenia nabywcy i kraju przeznaczenia zostanie uznana za wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów.

Na podstawie przepisów Dyrektywy VAT można wskazać trzy elementy warunkujące prawo do objęcia danej transakcji ekonomicznym zwolnieniem. Po pierwsze, ekonomiczne zwolnienie dotyczy wyłącznie dostawy towarów, czyli przeniesienia prawa do dysponowania towarami jak właściciel. Po drugie, towary będące przedmiotem dostawy powinny być wysyłane lub transportowane pomiędzy państwami członkowskimi, przy czym transport może być zorganizowany przez dostawcę, nabywcę lub na ich rzecz. Po trzecie, dostawa towarów powinna być dokonana dla innego podatnika lub osoby prawnej niebędącej podatnikiem, działających w takim charakterze w państwie członkowskim innym niż państwo rozpoczęcia transportu lub wysyłki towarów.

Dyrektywa VAT nie wskazuje rodzaju dokumentów potwierdzających zasadność zastosowania ekonomicznego zwolnienia, jednak zgodnie z zasadami wyrażonymi w Dyrektywie ilość i szczegółowość wymaganych dokumentów nie powinna stać w sprzeczności z jednym z nadrzędnych celów przepisów Dyrektywy VAT jakim jest opodatkowanie dostawy towarów efektywnie w kraju faktycznej ich konsumpcji.

Powyższa teza znajduje potwierdzenie w wyroku z dnia 27 września 2007 r. w sprawie C-146/05 Albert Collée przeciwko Finanzamt Limburg an der Lahn, w którym Europejski Trybunał Sprawiedliwości stwierdził, że jeśli chodzi o dowody, jakie podatnicy muszą przedstawić w celu skorzystania ze zwolnienia od podatku VAT, żaden przepis VI Dyrektywy nie dotyczy tej kwestii bezpośrednio. Pierwsza część zdania w art. 28c część A tej dyrektywy mówi jedynie, że do państw członkowskich należy określenie warunków, na jakich zwalniają one od podatku WDT (...). Jednak z utrwalonego orzecznictwa wynika, że przepisy, do przyjęcia których państwa członkowskie są upoważnione na podstawie art. 22 ust. 8 VI Dyrektywy w celu zapewnienia prawidłowego poboru podatku i unikania oszustw podatkowych, nie powinny wykraczać poza to, co jest niezbędne do osiągnięcia tychże celów. Przepisy te nie mogą być więc wykorzystywane w sposób, który podważałyby neutralność podatku VAT, stanowiącą podstawową zasadę wspólnego systemu podatku VAT ustanowionego przez przepisy wspólnotowe w tej dziedzinie (...). W konsekwencji oznacza to, że jeżeli fakt dokonania dostawy wewnątrzwspólnotowej jest bezsporny, zasada neutralności podatkowej wymaga, by zwolnienie od podatku VAT zostało przyznane w razie spełnienia przesłanek merytorycznych, nawet jeśli podatnik pominął pewne wymogi formalne, z przyczyn obiektywnych.

Nie ulega wątpliwości, że Spółka będzie spełniać merytoryczne przesłanki do uznania dokonywanych dostaw za WDT. Zdaniem Spółki, będzie ona posiadać także dokumenty wymagane przepisami ustawy o VAT do zastosowania stawki VAT w wysokości 0%.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 42 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.) - zwana dalej ustawą, wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów podlega opodatkowaniu według stawki podatku 0% pod warunkiem, że:

* podatnik dokonał dostawy na rzecz nabywcy posiadającego ważny numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych, nadany przez państwo członkowskie właściwe dla nabywcy, zawierający dwuliterowy kod stosowany dla podatku od wartości dodanej, i podał ten numer oraz swój numer, o którym mowa w art. 97 ust. 10 na fakturze stwierdzającej dostawę towarów;

* podatnik przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy posiada w swojej dokumentacji dowody, że towary będące przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy zostały wywiezione z terytorium kraju i dostarczone do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju.

W świetle ust. 3 powołanego artykułu, dowodami, o których mowa w ust. 1 pkt 2, są następujące dokumenty, jeżeli łącznie potwierdzają dostarczenie towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju:

* dokumenty przewozowe otrzymane od przewoźnika (spedytora) odpowiedzialnego za wywóz towarów z terytorium kraju, z których jednoznacznie wynika, że towary zostały dostarczone do miejsca ich przeznaczenia na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju - w przypadku gdy przewóz towarów jest zlecany przewoźnikowi (spedytorowi),

* kopia faktury,

* specyfikacja poszczególnych sztuk ładunku

- zastrzeżeniem ust. 4 i 5.

Uregulowanie zawarte w art. 42 ust. 4 ustawy wskazuje, iż w przypadku wywozu towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów bezpośrednio przez podatnika dokonującego takiej dostawy lub przez jego nabywcę, przy użyciu własnego środka transportu podatnika lub nabywcy, podatnik oprócz dokumentów, o których mowa w ust. 3 pkt 2 i 3 (tj. kopia faktury i specyfikacja poszczególnych sztuk ładunku), powinien posiadać dokument zawierający co najmniej:

* imię i nazwisko lub nazwę oraz adres siedziby lub miejsca zamieszkania podatnika dokonującego wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów oraz nabywcy tych towarów;

* adres, pod który są przewożone towary, w przypadku gdy jest inny niż adres siedziby lub miejsca zamieszkania nabywcy;

* określenie towarów i ich ilości;

* potwierdzenie przyjęcia towarów przez nabywcę do miejsca, o którym mowa w pkt 1 lub 2, znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju;

* rodzaj oraz numer rejestracyjny środka transportu, którym są wywożone towary, lub numer lotu - w przypadku gdy towary przewożone są środkami transportu lotniczego.

W myśl art. 42 ust. 11 ustawy, w przypadku gdy dokumenty, o których mowa w ust. 3-5, nie potwierdzają jednoznacznie dostarczenia do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju towarów, dowodami, o których mowa w ust. 1 pkt 2, mogą być również inne dokumenty wskazujące, że nastąpiła dostawa wewnątrzwspólnotowa, w szczególności:

* korespondencja handlowa z nabywcą, w tym jego zamówienie;

* dokumenty dotyczące ubezpieczenia lub kosztów frachtu;

* dokument potwierdzający zapłatę za towar, z wyjątkiem przypadków, gdy dostawa ma charakter nieodpłatny lub zobowiązanie jest realizowane w innej formie, w takim przypadku inny - dokument stwierdzający wygaśnięcie zobowiązania;

* dowód potwierdzający przyjęcie przez nabywcę towaru na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju.

Odnosząc się do uregulowań wspólnotowych w zakresie wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów, wskazań należy art. 138 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U.UE L. z 2006 r. Nr 347.1 z późn. zm.), na podstawie którego państwa członkowskie zwalniają dostawy towarów wysyłanych lub transportowanych do miejsca przeznaczenia znajdującego się poza terytorium danego państwa, ale na terytorium Wspólnoty, przez sprzedawcę, przez nabywcę lub na ich rzecz, dokonane dla innego podatnika lub osoby prawnej niebędącej podatnikiem, działających w takim charakterze w państwie członkowskim innym niż państwo rozpoczęcia wysyłki lub transportu towarów.

Jak wynika z tego przepisu podstawowym warunkiem zastosowania zwolnienia w wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów jest potwierdzenie statusu nabywcy oraz faktu przemieszczenia towarów na terytorium innego państwa członkowskiego. Dyrektywa nie wskazuje rodzaju dokumentów potwierdzających wywóz towarów, pozostawiając w tym zakresie swobodę poszczególnym krajom Wspólnoty.

Ponadto stosowanie do art. 131 Dyrektywy zwolnienia przewidziane w rozdziałach 2-9 (co dotyczy m.in. art. 138) stosuje się bez uszczerbku dla innych przepisów wspólnotowych i na warunkach ustalanych przez państwa członkowskie w celu zapewnienia prawidłowego i prostego stosowania tych zwolnień oraz zapobieżenia wszelkim możliwym przypadkom uchylania się od opodatkowania, unikania opodatkowania i nadużyć.

Uznać należy, że przepisy wspólnotowe zawierają ogólne uregulowania dotyczące wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów, pozostawiając uregulowanie szczegółowe przepisom krajowym.

Powyższa analiza prawna potwierdza, że wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów podlega na terytorium kraju opodatkowaniu według stawki podatku 0% pod warunkiem posiadania przez dostawcę dokumentacji potwierdzającej w sposób wystarczający i jednoznaczny wywóz towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy z terytorium kraju i dostarczenie ich do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego. Równie istotnym jest zgoda na rozliczenie podatku z tytułu nabycia wewnątrzwspólnotowego na terytorium państwa nabywcy. Zgoda taka polega na podaniu na fakturze stwierdzającej dostawę numeru identyfikacyjnego dla transakcji wewnątrzwspólnotowych nadanego przez państwo członkowskie nabywcy. Dokumentem podstawowym zatem jest faktura VAT, na której wskazany został numer identyfikujący nabywcę dla czynności nabyć wewnątrzwspólnotowych.

Jak wynika z powyższych uregulowań, prawo podatnika do zastosowania przy wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów, preferencyjnej stawki podatku w wysokości 0% uzależnione jest od posiadania dokumentów potwierdzających jednoznacznie, iż doszło do wywozu towaru poza terytorium Polski. Istotą przywołanych przepisów jest zobowiązanie podatnika do udowodnienia, iż towary będące przedmiotem dostawy rzeczywiście opuściły terytorium kraju, ze względu na korzystniejsze skutki podatkowe, niż w przypadku dostaw krajowych.

Podstawowe znaczenie dla udokumentowania wywozu towarów w ramach wewnątrzwspólnowej dostawy towarów, realizowanej z udziałem przewoźnika lub spedytora odpowiedzialnego za wywóz towarów z terytorium kraju, mają dokumenty wymienione w art. 42 ust. 3 ustawy. Jeżeli zatem transport jest zlecany podmiotowi trzeciemu (np. przewoźnikowi, spedytorowi), dostawca, poza kopią ww. faktury, powinien posiadać takie dokumenty jak: dokumenty przewozowe otrzymane od przewoźnika (spedytora) odpowiedzialnego za wywóz towarów z terytorium kraju, z których jednoznacznie wynika, że towary zostały dostarczone do miejsca ich przeznaczenia na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium Polski oraz specyfikację poszczególnych sztuk ładunku.

W art. 42 ust. 11 przewidziano również dowody uzupełniające. Z przepisu tego wynika, że jeśli dokumenty obowiązkowe nie potwierdzają jednoznacznie dostarczenia towarów do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium Polski, dowodami potwierdzającymi dokonanie dostawy mogą być również inne dokumenty wskazujące, że nastąpiła dostawa wewnątrzwspólnotowa. Zatem wymienione w ustępie 11 dokumenty podlegają badaniu w sytuacji, kiedy zgromadzona dokumentacja określona w ustępie 3 przepisach w sposób niewystarczający dowodzi wystąpienia wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów.

Wymienione dokumenty są wystarczającymi dowodami potwierdzającymi prawo dostawy do zastosowania stawki 0%, jeżeli łącznie potwierdzają dostarczenie towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium Polski. Przede wszystkim wskazać trzeba, że podatnik powinien posiadać takie dokumenty, których treść - nie liczba-potwierdzają dostarczenie towarów do innego państwa członkowskiego. Zatem ważne jest to, aby dokumenty te zawierały informacje, z których wynika, że określony towar został faktycznie dostarczony do innego państwa członkowskiego. Ponadto, dokumenty, o których mowa w art. 42 ust. 3, mają "łącznie" potwierdzać określony fakt, co oznacza, że zebrane razem mają dać jednoznaczną informację, której wymaga ten przepis. Ponieważ dokumenty mają "łącznie" potwierdzać określony fakt, podatnik (dostawca) nie musi posiadać wszystkich typów dokumentów wymienionych w art. 42 ust. 3. Wystarczy, że ogół posiadanych przez niego dokumentów potwierdza łącznie, ale w sposób jednoznaczny fakt dostarczenia towarów wspólnotowemu nabywcy.

W zależności od okoliczności faktycznych dostawca towaru ma więc do dyspozycji wskazany w przepisach ustawy katalog dokumentów pozwalających na udowodnienie, że dokonał dostawy towarów opodatkowanej stawką 0%.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, iż Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług zarejestrowanym na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych. W ramach prowadzonej działalności gospodarczej dokonuje wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów. Przy wykonywaniu tych dostaw Spółka korzysta z usług transportowych świadczonych przez podmioty zewnętrzne (firm transportowych oraz spedycyjnych).

W odniesieniu do każdej dostawy Spółka posiada wyłącznie następujące dokumenty, które potwierdzają, iż towar został wywieziony do innego kraju Unii Europejskiej:

* kopię faktury potwierdzającej transakcję wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów zawierającej numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych nadany przez państwo członkowskie właściwe dla nabywcy,

* specyfikację sztuk ładunku,

* dokument przewozowy CMR potwierdzony wyłącznie przez przewoźnika w pozycji 23, którą Spółka otrzymuje w momencie przejęcia przez niego towarów do transportu i potwierdzająca ten fakt,

* kopię podpisanego i ostemplowanego przez odbiorcę towaru dokumentu CMR otrzymaną w formie pliku PDF (plik dostępny za pomocą platformy internetowej, do której dostęp jest chroniony hasłem) z zapewnioną możliwością jej wydruku.

Przy czym, Wnioskodawca nie posiada potwierdzających dostarczenie do nabywcy dokumentów określonych w art. 42 ust. 11 ustawy, w szczególności: korespondencji handlowej z nabywcą, w tym zamówienie; dokumentów potwierdzających zapłatę za towar lub dokument stwierdzający wygaśnięcie zobowiązania; dokumentów dotyczących ubezpieczenia lub kosztów frachtu; dowód potwierdzający przyjęcie przez nabywcę towaru na terytorium państwa członkowskiego inny niż otrzymana w formie pliku PDF kopia podpisanego i ostemplowanego przez odbiorcę towaru dokumentu CMR.

Spółka podkreśliła, że Spółka może uzyskać wydruk z systemu, który byłby dokumentem potwierdzającym przyjęcie przez nabywcę towaru na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium Polski, o jakim mowa w art. 42 ust. 11 pkt 4 ustawy o VAT.

Mając na uwadze powyższe regulacje stwierdzić należy, iż aby do wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów zastosować stawkę 0% podatnik musi posiadać w swojej dokumentacji dowody, że towary będące przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy zostały wywiezione z terytorium kraju i dostarczone na terytorium innego państwa członkowskiego.

W ocenie tut. Organu wskazane przez Wnioskodawcę dokumenty potwierdzają w sposób wystarczający, iż wysłany towar został dostarczony do kontrahenta na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju.

Zatem, w tak opisanym stanie faktycznym stanowisko Wnioskodawcy, iż posiadane przez Niego dokumenty są wystarczające i umożliwiają zastosowanie stawki 0% dla wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów, gdyż jednoznacznie potwierdzają, że wywóz towarów z terytorium kraju nastąpił w wyniku dostawy towarów na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, należy uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Biuro Krajowej Informacji Podatkowej, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.