IPPP3/443-310/14-2/KT

Na podstawie art. 14b § i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 21 marca 2014 r. (data wpływu 4 kwietnia 2014 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie rozliczenia i dokumentowania podziału zysków i kosztów realizacji przedsięwzięcia w ramach umowy konsorcjum oraz prawa do odliczenia podatku naliczonego z tytułu poniesionych kosztów - jest prawidłowe.

W dniu 4 kwietnia 2014 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie rozliczenia i dokumentowania podziału zysków i kosztów realizacji przedsięwzięcia w ramach umowy konsorcjum oraz prawa do odliczenia podatku naliczonego z tytułu poniesionych kosztów.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe:

W roku 2013 Spółka zawarła z inną spółką z o.o. umowę konsorcjum, na podstawie której Konsorcjum Spółek zobowiązało się wspólnie (solidarnie) zrealizować na rzecz Inwestora obiekt budowlany w systemie generalnego wykonawstwa, częściowo w roku 2013 i końcowo w roku 2014.

Umowa konsorcjum nie ustanawia liderem żadnego z Partnerów Konsorcjum. Partnerzy Konsorcjum otworzyli odrębne rachunki bankowe przeznaczone wyłącznie dla rozliczeń kosztów i wpływów przedmiotowej inwestycji.

Umowa konsorcjum stanowi, że udział w zyskach i stratach partnerów konsorcjum wynosi 50%, w tej proporcji mają być rozliczane wydatki ponoszone na realizację wspólnego przedsięwzięcia przez każdego z Parterów.

Umowa zawiera postanowienia, wg których umowy z Podwykonawcami, realizującymi poszczególne rodzaje prac, zawierane są przez obu Partnerów. Rozliczenia z Podwykonawcami następują w sposób następujący:

* prace są odbierane częściami (odbiory częściowe) na podstawie protokołu odbioru robót,

* wartość wykazana w protokole odbioru jest fakturowana przez Podwykonawcę dwoma fakturami, po 50% każda, odrębnie na każdego z Partnerów Konsorcjum.

Wydatki na rzecz realizacji wspólnego przedsięwzięcia (ubezpieczenia, gwarancje należytego wykonania umowy, materiały budowlane, koszty nadzoru budowy) ponoszone są niekiedy wyłącznie przez jednego z Partnerów, a następnie 50% wartości tych wydatków jest fakturowana fakturą VAT na drugiego Partnera.

Sprzedaż z tytułu wykonanych przez Konsorcjum prac budowlanych jest dokumentowana fakturami VAT wystawianymi na inwestora na podstawie potwierdzonych przez nadzór budowlany Inwestora protokołów odbioru, w ten sposób, że każdy z Partnerów wystawia fakturę na 50% wartości wskazanej w protokole.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy w świetle przedstawionego stanu faktycznego przyjęty przez Partnerów Konsorcjum sposób rozliczania kosztów realizacji wspólnego przedsięwzięcia w zakresie prawa do odliczenia podatku od towarów i usług w odniesieniu do zakupu usług oraz sposób wystawiania faktur VAT dotyczących zakupu wspólnych usług (świadczonych przez Podwykonawców) jest prawidłowy.

2. Czy fakturowanie 50% fakturą VAT kosztów, poniesionych przez jednego z Partnerów, na drugiego Partnera Konsorcjum, na realizację wspólnego przedsięwzięcia, w zakresie prawa do odliczenia podatku od towarów i usług w odniesieniu do takich kosztów oraz sposób wystawiania faktur VAT dotyczących refakturowania wydatków jest prawidłowy.

3. Czy fakturowanie robót budowlanych na Inwestora wg zasady, że każdy z Partnerów wystawia fakturę N/AT na 50% wartości prac odebranych jest prawidłowe.

Stanowisko Wnioskodawcy:

Ad. 1 i 3

Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonania czynności podlegających opodatkowaniu, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługują prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego o sumę kwot podatku określonych w fakturach otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług.

Spółka wskazuje, że pomimo, iż jedną usługę można kupić za jedną cenę, to w ramach swobody kształtowania stosunków prawnych, wyrażoną w art. 353 (1) k.c. nie ma przeszkód, aby jedną usługę nabywały i sprzedawały dwa podmioty.

Podstawowym zadaniem faktury jest odzwierciedlenie prawdziwego zdarzenia gospodarczego.

Wg Wnioskodawcy, w sytuacji, gdy stosunek prawny ukształtowany przez strony, ustala, iż koszty i wydatki jak również udział w zyskach i stratach Partnerów Konsorcjum wynosi 50%, możliwym jest "podział" wartości sprzedaży i nabycia usług wg tej proporcji.

Zgodnie z normą art. 106 ust. 1 ustawy o VAT, podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawiać faktury dokumentujące sprzedaż, zawierające ustawowo wskazane dane. Przyjmując zasadę fakturowania na rzecz obu Partnerów unika się wątpliwości co do prawidłowości obniżenia podatku należnego, jak np. w przypadku wystawienia jednej faktury na rzecz 2 podmiotów.

Przyjęty sposób rozliczeń wiernie odzwierciedla faktyczne zdarzenie gospodarcze i jako taki, z powodów wyżej wskazanych, jest prawidłowy.

Ad. 2

Zdaniem Wnioskodawcy, prawidłowe jest fakturowanie wydatków poniesionych przez jednego z Partnerów na drugiego. Nabycie towarów i usług przez jednego z Partnerów dotyczy bowiem wspólnego przedsięwzięcia w celu osiągnięcia przychodu przez każdego z nich. Powyższa zasada nie sprzeciwia się normie art. 86 ust. 1 ustawy o VAT.

Zgodnie z ustawą VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa i odpłatna świadczenie usług.

Przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz wskazanych podmiotów, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 i art. 8 ustawy.

Wg Wnioskodawcy, jeden z Partnerów nabywając towary i usługi na rzecz własną w istocie świadczy usługę lub nabywa towary również na rzecz drugiego Partnera.

Obciążanie drugiego Partnera połową wartości poniesionych wydatków na nabycie usług i towarów stanowi w istocie odsprzedaż części usługi, wykorzystywanej przez drugiego Partnera w celu osiągnięcia przez niego przychodu.

Ponadto, zgodnie brzmieniem art. 8 ust. 2a ustawy, w przypadku, gdy podatnik, działając we własnym imieniu na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, przyjmuje się, że ten podatnik sam otrzymał i wyświadczył te czynności.

W okolicznościach niniejszej sprawy, Partner, który nabył usługi budowlane w celu wykonania umowy zawartej z Inwestorem, działa częściowo w imieniu własnym i na własną rzecz, ale również na rzecz drugiego Partnera Konsorcjum. W tej sytuacji ma zastosowanie wskazany wyżej przepis.

Przedstawiając powyższą argumentację Wnioskodawca stoi na stanowisku, iż prawidłowe jest wystawianie przez Partnerów na Inwestora dwóch faktur, o wartości 50% wysokości wynagrodzenia każda.

Za prawidłowe Wnioskodawca uważa wystawianie faktur przez Podwykonawców na obu Partnerów na podstawie protokołu odbioru robót po 50% wartości tych prac, a jednocześnie uważa, że Wnioskodawcy i drugiemu Partnerowi przysługuje prawo do odliczenia podatku od towarów i usług w odniesieniu do zakupu usług świadczonych przez Podwykonawców, a dokumentowanych fakturami w sposób wyżej opisany.

Zgodnie z ustawą o podatku od towarów i usług prawidłowe jest "refakturowanie" na drugiego Partnera 50% kosztów poniesionych na rzecz realizacji wspólnego przedsięwzięcia przez jednego z Partnerów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...). Natomiast w myśl art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7.

Każde świadczenie niebędące dostawą towarów polegające na działaniu, zaniechaniu lub tolerowaniu czyjegoś zachowania stanowi, co do zasady, usługę w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. Niemniej muszą być przy tym spełnione następujące warunki:

* w następstwie zobowiązania, w wykonaniu którego usługa jest świadczona, druga strona (nabywca) jest bezpośrednim beneficjentem świadczenia,

* świadczonej usłudze odpowiada świadczenie wzajemne ze strony nabywcy (wynagrodzenie).

Należy podkreślić, że oba ww. warunki winny być spełnione łącznie, aby świadczenie podlegało, jako usługa, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Dana usługa podlega opodatkowaniu podatkiem VAT wówczas, gdy istnieje bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą, a otrzymanym świadczeniem wzajemnym, w ten sposób, że zapłacone kwoty stanowią rzeczywiste wynagrodzenie za wyodrębnioną usługę świadczoną w ramach stosunku prawnego lub dochodzi do wymiany świadczeń wzajemnych.

Trzeba też wskazać, że według regulacji art. 8 ust. 2a ustawy, w przypadku, gdy podatnik, działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, przyjmuje się, że ten podatnik sam otrzymał i wyświadczył te usługi.

Oznacza to, że podmiot świadczący (sprzedający) daną usługę nabytą uprzednio we własnym imieniu, lecz na rzecz osoby trzeciej traktowany jest najpierw jako usługobiorca, a następnie jako usługodawca tej samej usługi. Przeniesienie ciężaru kosztów na inną osobę, nie może być zatem w żaden inny sposób potraktowane niż jako świadczenie usługi w tym samym zakresie.

Podatnikami - w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy - są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. Działalność gospodarcza - art. 15 ust. 2 ustawy - obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Zgodnie z obowiązującym do dnia 31 grudnia 2013 r. przepisem art. 29 ust. 1 ustawy, podstawą opodatkowania jest obrót, z zastrzeżeniem ust. 2-21, art. 30-32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5. Obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy lub osoby trzeciej. Obrót zwiększa się o otrzymane dotacje, subwencje i inne dopłaty o podobnym charakterze mające bezpośredni wpływ na cenę (kwotę należną) towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika, pomniejszone o kwotę należnego podatku.

Natomiast obowiązujący od dnia 1 stycznia 2014 r. art. 29a ust. 1 ustawy stanowi, że podstawą opodatkowania, z zastrzeżeniem ust. 2-5, art. 30a-30c, art. 32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5, jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika.

W myśl obowiązującego do dnia 31 grudnia 2013 r. art. 106 ust. 1 ustawy, podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 1a, 2, 4 i 5 oraz art. 119 ust. 10 i art. 120 ust. 16.

Z kolei od dnia 1 stycznia 2014 r. zasady wystawiania faktur zostały uregulowane w przepisach art. 106a-q ustawy. I tak, zgodnie z treścią art. 106a ust. 2 ustawy o VAT, przepisy niniejszego rozdziału stosuje się do dostawy towarów i świadczenia usług dokonywanych przez podatnika posiadającego na terytorium kraju siedzibę działalności gospodarczej lub stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, z którego dokonywane są te czynności, a w przypadku braku na terytorium kraju siedziby działalności gospodarczej oraz stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej - posiadającego na terytorium kraju stałe miejsce zamieszkania albo zwykłe miejsce pobytu, z którego dokonywane są te czynności, w przypadku gdy miejscem świadczenia jest terytorium:

Na podstawie art. 106b ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą sprzedaż, a także dostawę towarów i świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2, dokonywane przez niego na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem.

Szczegółowe zasady wystawiania faktur, w tym dane, które powinny zawierać, termin ich wystawiania, zostały określone w przepisach art. 106e-106n ustawy.

Z okoliczności przedstawionych we wniosku wynika, że Wnioskodawca zawarł z innym podmiotem (również spółką z o.o.) umowę konsorcjum, na podstawie której Konsorcjum Spółek zobowiązało się wspólnie zrealizować na rzecz Inwestora obiekt budowlany w systemie generalnego wykonawstwa (częściowo w roku 2013, zakończenie w roku 2014).

Umowa konsorcjum nie ustanawia liderem żadnego z Partnerów Konsorcjum. Partnerzy Konsorcjum otworzyli odrębne rachunki bankowe przeznaczone wyłącznie dla rozliczeń kosztów i wpływów przedmiotowej inwestycji. Umowa konsorcjum stanowi, że udział w zyskach i stratach partnerów konsorcjum wynosi 50%, w tej proporcji mają być rozliczane wydatki ponoszone na realizację wspólnego przedsięwzięcia przez każdego z Parterów.

Umowa zawiera też postanowienia, że umowy z Podwykonawcami, realizującymi poszczególne rodzaje prac, zawierane są przez obu Partnerów. Rozliczenia z Podwykonawcami następują w ten sposób, że prace są odbierane częściami na podstawie protokołu odbioru robót, a wartość wykazana w protokole odbioru jest fakturowana przez Podwykonawcę dwoma fakturami, po 50% każda, odrębnie na każdego z Partnerów Konsorcjum.

Wydatki na rzecz realizacji wspólnego przedsięwzięcia (ubezpieczenia, gwarancje należytego wykonania umowy, materiały budowlane, koszty nadzoru budowy) ponoszone są niekiedy wyłącznie przez jednego z Partnerów, a następnie 50% wartości tych wydatków jest fakturowana fakturą VAT na drugiego Partnera.

Sprzedaż z tytułu wykonanych przez Konsorcjum prac budowlanych jest dokumentowana fakturami VAT wystawianymi na Inwestora na podstawie protokołów odbioru, w ten sposób, że każdy z Partnerów wystawia fakturę na 50% wartości wskazanej w protokole.

W odniesieniu do instytucji konsorcjum należy wyjaśnić, że jakkolwiek ani w prawie cywilnym ani w prawie podatkowym nie występuje legalna definicja konsorcjum, przyjmuje się, że zawarcie umowy konsorcjum bądź zbliżonej do niej możliwe jest na podstawie art. 353¹ ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. z 2014 r. poz. 121), w ramach tzw. swobody umów. W konsekwencji, strony zawierające umowę konsorcjum, bądź umowę zbliżoną do konsorcjum, mogą ją ukształtować według swego uznania, byleby jej treść lub cel nie sprzeciwiały się właściwości (naturze) stosunku, ustawie ani zasadom współżycia społecznego. Konsorcjum nie jest jednak podmiotem gospodarczym, nie posiada osobowości prawnej ani podmiotowości prawnej, nie musi być rejestrowane, ani mieć odrębnej nazwy czy też siedziby. Podmioty tworzące konsorcjum są, co do zasady, niezależne w swoich dotychczasowych działaniach (czyli w działaniach niezwiązanych z konsorcjum), a w działaniach związanych z konsorcjum realizują wspólne przedsięwzięcie objęte porozumieniem. Zawierając umowę konsorcjum podmioty mogą określić, kto będzie reprezentował konsorcjum na zewnątrz (może to być także osoba trzecia). Co do zasady, konsorcja nie mają też wspólnego majątku (chociaż mogą mieć wspólne konto rozliczeniowe), a wszelkie formy płatności regulowane są przez firmę lub osobę reprezentującą konsorcjum.

Zawarcie umowy o wspólne przedsięwzięcie (np. umowy konsorcjum) nie ma na celu powstania nowego podmiotu gospodarczego, lecz stanowi porozumienie stron w zakresie realizacji wspólnego celu gospodarczego. Przedsiębiorcy działający w ramach konsorcjum są odrębnymi podatnikami podatku VAT, a zatem do wzajemnych rozliczeń powinni stosować ogólne reguły wynikające z ustawy o VAT.

W świetle powyższych uwag, mając na uwadze obowiązujące zarówno do dnia 31 grudnia 2013 r., jak również od dnia 1 stycznia 2014 r., przepisy prawa podatkowego oraz zasady funkcjonowania wspólnych przedsięwzięć, w tym zasadę odrębności podatników, należy wskazać, że uczestnicy Umowy Konsorcjum, jako odrębni podatnicy, uprawnieni są do fakturowania wzajemnych świadczeń zgodnie z postanowieniami zawartej umowy, oraz do wyboru podmiotu, który odpowiedzialny jest za rozliczenia ze zleceniodawcą. Jeżeli, jak wskazano we wniosku, zawarta umowa nie ustanawia liderem żadnego z Partnerów, powinni oni rozliczać się z Inwestorem oraz z Podwykonawcami na zasadach ustalonych przez strony Umowy Konsorcjum, uwzględniając faktyczny przebieg zdarzeń gospodarczych w relacjach usługodawca - usługobiorca.

Zatem, Wnioskodawca, jako wykonawca robót objętych Umową w części 50%, ma prawo do wystawiania faktur na rzecz Inwestora, dokumentujących wykonane przez Spółkę usługi, zgodnie z postanowieniami stron oraz obowiązującymi przepisami ustawy o VAT.

Jak bowiem wyżej wskazano, chociaż celem ustanowienia konsorcjum jest wspólna realizacja zamówienia, to jednak podatnikiem podatku od towarów i usług nie jest konsorcjum, lecz każda ze stron działa w powyższym zakresie jako samodzielny i niezależny przedsiębiorca. Podatnikiem podatku jest więc każdy uczestnik konsorcjum, w związku z tym ciąży na nim obowiązek podatkowy w przypadku wykonywania czynności podlegających opodatkowaniu. Wobec tego, wynikające z postanowień Umowy Konsorcjum czynności dokonywane przez Wnioskodawcę - jako jednego z Partnerów - na rzecz Inwestora w związku z wykonaniem tej umowy, stanowią czynności podlegające opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, określone w art. 7 ust. 1 i art. 8 ust. 1 ustawy, i powinny być dokumentowane fakturą VAT wystawianą na Inwestora.

Jak wynika z wniosku, umowy z Podwykonawcami, realizującymi poszczególne rodzaje prac w ramach opisanej inwestycji, zawierane są przez obu Partnerów. Wartość tych prac wykazana w protokole odbioru jest fakturowana przez Podwykonawcę odrębnie na każdego z Partnerów Konsorcjum, dwoma fakturami po 50% wartości prac każda. Wątpliwości Spółki budzi prawo do odliczenia podatku naliczonego z tak wystawionej faktury.

Podstawowe zasady dotyczące odliczania podatku naliczonego zostały sformułowane w art. 86 ust. 1 ustawy. W myśl tego przepisu, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15 ustawy, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Kwotę podatku naliczonego - na podstawie art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy o VAT w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 grudnia 2013 r.- stanowi suma kwot podatku określonych w fakturach otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług.

Z dniem 1 stycznia 2014 r. art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy o VAT otrzymał brzmienie: kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług.

Z powyższych regulacji wynika, że prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, tzn. takich, których następstwem jest określenie podatku należnego (powstanie zobowiązania podatkowego). Zasada ta wyklucza więc możliwość dokonania obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystania do czynności zwolnionych od podatku VAT oraz niepodlegających temu podatkowi.

Trzeba też dodać, że ustawodawca stworzył podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego w całości lub w części, pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno przesłanek pozytywnych, wynikających z art. 86 ust. 1 ustawy, oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy. Przepis ten określa listę wyjątków, które pozbawiają podatnika prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Przedstawiona wyżej analiza sprawy wskazuje, że zawarta Umowa Konsorcjum nie wyznacza żadnego z Partnerów na lidera zobowiązanego do rozliczania kosztów i zysków w imieniu Konsorcjum, co oznaczam, że Partnerzy rozliczają się zarówno z Inwestorem jak i z Podwykonawcami na zasadach ustalonych przez strony w Umowie.

Skoro zatem Podwykonawca wystawia na Spółkę fakturę na wartość wynikającą z zawartej umowy, w ramach której zobowiązany jest do świadczenia usług na rzecz Spółki (wykonania części prac w ramach inwestycji), to należy stwierdzić, że w niniejszej sprawie spełnione są przesłanki uprawniające do odliczenia podatku VAT naliczonego, wynikającego z faktur wystawionych przez Podwykonawcę - Spółka jest podatnikiem podatku VAT, a zakupione usługi są związane ze sprzedażą opodatkowaną podatkiem od towarów i usług, tj. świadczeniem usług na rzecz Inwestora.

Tak więc, zarówno w stanie prawnym obowiązującym do dnia 31 marca 2013 r., jak i w stanie prawnym obowiązującym od dnia 1 stycznia 2014 r., Wnioskodawca, na podstawie art. 86 ust. 1 ustawy, ma prawo do odliczenia podatku naliczonego wynikającego z faktur wystawionych na rzecz Spółki przez Podwykonawcę za wykonywane przez niego czynności wynikające z zawartej umowy.

Wnioskodawca wskazał, że niektóre wydatki na rzecz realizacji wspólnego przedsięwzięcia ponoszone są niekiedy wyłącznie przez jednego z Partnerów, a następnie 50% wartości tych wydatków jest fakturowana fakturą VAT na drugiego Partnera.

Uwzględniając charakter wzajemnych powiązań umownych opisanych we wniosku oraz zasadę wyrażona w art. 8 ust. 2a ustawy należy stwierdzić, że w sytuacji, gdy Spółka, jako jeden z Partnerów Konsorcjum, nabywa towary lub usługi związane z realizacją wspólnego przedsięwzięcia, to w części dotyczącej kosztów służących działalności gospodarczej odrębnego podmiotu (tekst jedn.: drugiego Partnera), Wnioskodawca działa w imieniu własnym, lecz na rachunek tego podmiotu. W tej sytuacji, Wnioskodawca, jako dokonujący odsprzedaży usług/towarów na rzecz współkonsorcjanta, wykonuje czynności opodatkowane podatkiem od towarów i usług na podstawie art. 5 ustawy. Tym samym, zobowiązany jest czynność taką udokumentować poprzez wystawienie faktury VAT zgodnie z cyt. wyżej przepisami ustawy.

Analogicznie, jeżeli to Partner ponosi koszty dotyczące wspólnej inwestycji i dokonuje odprzedaży towarów/usług na rzecz Spółki, w części dotyczącej działalności Spółki, i dokumentuje te czynności wystawionymi na rzecz Spółki fakturami VAT, wówczas Wnioskodawcy przysługuje prawo do odliczenia podatku naliczonego z tych faktur, z uwagi na związek wydatków ze sprzedażą opodatkowaną podatkiem od towarów i usług, tj. świadczeniem usług na rzecz Inwestora w ramach Umowy Konsorcjum.

W świetle powyższych ustaleń, stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za prawidłowe.

Biorąc pod uwagę treść art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej w brzmieniu: "Minister właściwy do spraw finansów publicznych, na wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną)." oraz fakt, że stroną wniosku o wydanie interpretacji jest Spółka - należy zaznaczyć, że niniejsza interpretacja wywołuje skutki prawne wyłącznie dla Wnioskodawcy, a nie dla innych podmiotów wymienionych we wniosku, tj. drugiego Partnera Konsorcjum.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym oraz - w przypadku zdarzenia przyszłego - stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.