IPPP3/443-309/12-2/MGr

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 13 marca 2012 r. (data wpływu 19 marca 2012 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania dostawy nieruchomości niezabudowanej-jest nieprawidłowe.

W dniu 19 marca 2012 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania dostawy nieruchomości niezabudowanej.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca jest osobą fizyczną prowadzącą działalność gospodarczą na podstawie wpisu do ewidencji działalności gospodarczej prowadzonej przez Wójta Gminy. Rodzaj prowadzonej działalności wg PKD 2007 to: 4672Z Sprzedaż hurtowa metali i rud metali. Wnioskodawca uzyskuje również przychody z tytułu wynajmu.

W 2003 r. Wnioskodawca nabył na podstawie umowy sprzedaży od osoby fizycznej działkę nr 124/2 o powierzchni 2,1872 ha jako osoba fizyczna. Wnioskodawca miał plany inwestycyjne wybudowania na części hali magazynowej, więc tę nieruchomość wpisał do ewidencji majątku trwałego w prowadzonej działalności. W 2003 r. Wnioskodawca wydzierżawił innej firmie 4.000 m² z tej nieruchomości i rozpoczął budowę hali, którą po zakończeniu budowy w 2004 r. również wydzierżawił. Umowa dzierżawy trwa do dzisiaj. Przedmiotem umowy jest:

* budynek biurowy o powierzchni 188 m²

* hala magazynowa o powierzchni 794 m²

* plac o powierzchni 3.363 m².

Pozostała niezabudowana część gruntu nie była przez cały ten okres wykorzystywana w żaden sposób w działalności gospodarczej. Na pozostałej niezabudowanej części gruntu Wnioskodawca nie prowadził również działalności rolniczej w rozumieniu art. 2 pkt 15 ustawy o VAT. Nie dokonywał sprzedaży produktów rolnych. Nie posiada statusu rolnika. Nie udostępniał również pozostałej niezabudowanej części działki osobom trzecim odpłatnie i nieodpłatnie.

W 2011 r. przedmiotowa nieruchomość została podzielona geodezyjnie na dwie działki: działkę nr 124/3 niezabudowaną o powierzchni 1,1605 ha i działkę nr 124/4 zabudowaną o powierzchni 1,0267 ha.

Po podziale ww. nieruchomości niezabudowaną działkę Nr 124/3 o powierzchni 1,1605 ha Wnioskodawca wykreślił z ewidencji majątku trwałego, ponieważ nigdy nie była wykorzystywana do działalności gospodarczej. Urząd Miejski wydał zaświadczenie, że działka 124/4 (wydzielona z działki 124/2) znajduje się w strefie usługowej. Funkcja preferowana: usługi handlu detalicznego, usługi rzemiosła (poza rzemiosłem produkcyjnym warsztatami obsługi samochodów, stacjami paliw), usługi gastronomii, turystyki.

Obecnie Wnioskodawca planuje sprzedaż tej działki. Będzie to druga sprzedaż nieruchomości. W grudniu 2011 r. Wnioskodawca sprzedał działkę niezabudowaną z majątku prywatnego. Sprzedaż nie podlegała podatkowi VAT.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy sprzedaż ww. niezabudowanej działki nr 124/3 będzie opodatkowana podatkiem od towarów i usług VAT.

Zdaniem Wnioskodawcy:

Zdaniom Wnioskodawcy sprzedaż wskazanej powyżej nieruchomości niezabudowanej nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług VAT, ponieważ jest to sprzedaż z majątku osobistego Wnioskodawcy, który nie został nabyty w cele jego dalszej odsprzedaży oraz nie byt wykorzystywany w działalności gospodarczej pomimo iż widniał w ewidencji środków trwałych.

Sprzedaż przedmiotowej działki Wnioskodawca traktuję jako korzystanie z przysługującego mu prawa do rozporządzania własnym majątkiem poza prowadzoną działalnością gospodarczą co wynika z następujących przesłanek:

Zgodnie z art. 15 ust. 1 i ust. 2 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.) zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju niezależnie od tego, czy zostały wykonane z zachowaniem warunków oraz form przewidzianych przepisami prawa.

Według art. 2 pkt 6 powołanej ustawy, pod pojęciem towaru należy rozumieć rzeczy ruchome jak również wszelkie postacie energii, budynki i budowle lub ich części, będące przedmiotem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, które są wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, a także granty.

Natomiast przez dostawę towarów w myśl art. 7 ust. 1 ww. ustawy, należy rozumieć przeniesienie prawa da rozporządzania towarami jak właściciel. Jednak nie każda czynność stanowiąca dostawę w myśl art. 7 ustany o podatku od towarów i usług podlega opodatkowaniu na podstawie taj ustawą. Opodatkowana jest tylko ta czynność, która wykonywana jest przez podmiot, który w związku z jej realizacją występuje w charakterze podatnika podatku od towarów i usług.

Podatnikami zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy są osoby prawne, jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. Natomiast działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, hodowców lub usługodawców w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystania towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły do celów zarobkowych.

Z powyższego wynika, że definicja działalności gospodarczej zawarta w ustawie o podatku od towarów i usług pozwala na objęcie pojęciem "podatnika" tych podmiotów, które prowadzą określoną profesjonalną działalnością w obrocie gospodarczym. W wyraku Naczelnego Sądu Administracyjnego wydanego w składzie 7 sędziów z dnia 20 października 2007 r., syg. akt I FPS 3/07, ONSAiWSA 2008/1/8, wyrażona stanowisko, że przepisy art. 15 ust. 1 i 2 ustawy VAT powinny być rozumiane w ten sposób, że warunkiem koniecznym uznania, że dany podmiot działa w charakterze podatnika podatku od towarów i usług jest ustalenie, że działa on jaka producent handlowiec, usługodawca pozyskujący zasoby naturalne, rolnik lub jako osoba wykonująca wolny zawód. Jeżeli zatem osoba fizyczna dokonuje sprzedaży ze swojego majątku prywatnego, który nie zastał nabyty w celu prowadzenia działalności gospodarczej a czynność ta jest wykonywana okazjonalnie i nie zmierza do nadania jej stałego charakteru, to czynność taka nie oznacza prowadzenia działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług. Wyprzedaż majątku prywatnego przez osobę fizyczną nawet jeśli przybiera w określonym przedziale czasowym charakter częstotliwy nie powinna być uznana za działalność handlową, czyniąc ten podmiot podatnikiem podatku od towarów i usług.

Również wyrak Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 27 października 2009 r., sygn. akt I FSK 1043/08 utwierdza, że nabycie gruntu w celu jego dalszej odsprzedaży należy kwalifikować w momencie taj sprzedaży jaka działalność gospodarczą w rozumieniu powołanego przepisu tylko wtedy, gdy działalność w tym zakresie przybiera formę profesjonalną, stałą, a w konsekwencji zorganizowaną. Sprzedaż nawet kilku działek gruntu wskazująca na ograniczony ilościowa zakres realizacji tej odsprzedaży, a tym samym jej okazjonalność nie może być kwalifikowana jako prowadzenie działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy VAT.

W wyroku ETS z dnia 15 września 2011 r. orzeczono że "osoby fizycznej nie można uznać podatnika podatku od wartości dodanej w rozumienie art. 9 ust. 1 i art. 12 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE, kiedy dokonuje ona sprzedaży grantu, jeżeli sprzedaż ta następuje w ramach zarządu majątkiem prywatnym tej osoby".

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej opisanego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Towarami stosownie do art. 2 pkt 6 ustawy są rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Jak stanowi art. 45 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.), rzeczami w rozumieniu niniejszego kodeksu są tylko przedmioty materialne. Wyjaśnić jednocześnie należy, iż przedmiotami stosunków prawnych są dobra materialne i niematerialne.

Natomiast w myśl art. 46 § 1 ww. kodeksu, nieruchomościami są części powierzchni ziemskiej stanowiące odrębny przedmiot własności (grunty), jak również budynki trwale z gruntem związane lub części takich budynków, jeżeli na mocy przepisów szczególnych stanowią odrębny od gruntu przedmiot własności.

Zgodnie zatem z ww. przepisami, grunt spełnia definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy, a jego sprzedaż jest traktowana jako czynność odpłatnej dostawy towarów na terytorium kraju.

Definicja dostawy towarów zawarta została w art. 7 ust. 1 ustawy, zgodnie z którą, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Jednakże nie każda czynność stanowiąca dostawę, w rozumieniu art. 7 ustawy, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, bowiem aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem, musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Pojęcia "podatnik" i "działalność gospodarcza", na potrzeby podatku od towarów i usług, zostały określone w art. 15 ust. 1 i ust. 2 ustawy. Podatnikami - według zapisu art. 15 ust. 1 - są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel i rezultat takiej działalności. Działalność gospodarcza, zgodnie z ust. 2 tego artykułu, obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Definicja działalności gospodarczej zawarta w ustawie ma zatem na tyle uniwersalny charakter, że pozwala na objęcie pojęciem "podatnika" te wszystkie podmioty, które prowadzą określoną działalność występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym.

Ze wskazanych regulacji wynika, że w świetle definicji zawartej w art. 15 ustawy, dla uznania określonych zachowań danego podmiotu za działalność gospodarczą istotne znaczenie ma ich zorganizowany charakter. Przy czym, taka działalność wystąpi również w przypadku wykorzystywania towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych. Zatem dostawa towarów (w tym gruntów) będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w sytuacji, gdy działaniom podmiotu dokonującego tej dostawy, można przypisać znamiona prowadzenia działalności gospodarczej, co w efekcie przesądza o uzyskaniu przez niego statusu podatnika.

Dodatkowo należy wskazać, że działalność gospodarcza powinna cechować się stałością, powtarzalnością i niezależnością jej wykonywania, bowiem związana jest z profesjonalnym obrotem gospodarczym. Nie jest natomiast działalnością handlową, a zatem i gospodarczą zbycie majątku osobistego, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży i nie jest związany z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Podkreślić przy tym należy, że pod pojęciem "handel" należy rozumieć dokonywany w sposób zorganizowany zakup towarów w celu ich odsprzedaży. Jeżeli zatem dana czynność została wykonana poza zakresem działań producenta, handlowca, usługodawcy, pozyskującego zasoby naturalne, rolnika, czy wykonującego wolny zawód to w świetle cytowanego powyżej art. 15 ust. 2 ustawy nie można podmiotu dokonującego dostawy uznać za podatnika VAT z tytułu wykonania takiej czynności i to bez względu na to, czy czynność tę wykonał jednorazowo ale w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania jej w sposób częstotliwy.

Taka właśnie sytuacja występuje w przypadku zbycia przez osobę fizyczną majątku prywatnego. Zbycie majątku nabytego na własne potrzeby, a nie z przeznaczeniem do działalności handlowej, zarówno w całości, jak i w częściach, jednemu lub wielu nabywcom, z zyskiem lub bez, nie może być uznana za działalność handlową ze skutkiem w postaci uznania tej osoby za podatnika VAT.

Wskazać również należy, że zarówno sama liczba i zakres transakcji sprzedaży dokonanych przez osoby fizyczne nie może mieć charakteru decydującego. Zakres transakcji sprzedaży nie może stanowić kryterium rozróżnienia między czynnościami dokonywanymi prywatnie, które znajdują się poza zakresem zastosowania ustawy o VAT, a czynnościami stanowiącymi działalność gospodarczą. Trybunał Sprawiedliwości UE w sprawach C-180/10 i C-181/10 stwierdził, że dużych transakcji sprzedaży można dokonywać również jako czynności osobistych. Podobnie okoliczność, iż przed sprzedażą dokonuje się podziału gruntu na działki w celu osiągnięcia wyższej ceny łącznej sama z siebie nie jest decydująca. Nie ma takiego charakteru również długość okresu, w jakim te transakcje następowały, ani wysokość osiągniętych z nich przychodów. Całość powyższych elementów może bowiem odnosić się do zarządzania majątkiem prywatnym zainteresowanego. Inaczej jest natomiast, jak wyjaśnił Trybunał, w wypadku, gdy zainteresowany podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców. Takie aktywne działania mogą polegać na przykład na uzbrojeniu terenu albo na działaniach marketingowych. Działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, stanowią o takiej aktywności w zakresie obrotu nieruchomościami. Działania takie nie należą do zakresu zwykłego zarządu majątkiem prywatnym, w związku z czym w takiej sytuacji dostawy terenu budowlanego nie można uznać za czynność związaną ze zwykłym wykonywaniem prawa własności.

Z okoliczności sprawy wynika, iż Wnioskodawca jest osobą fizyczną prowadzącą działalność gospodarczą. Rodzaj prowadzonej działalności to sprzedaż hurtowa metali i rud metali. Wnioskodawca uzyskuję również przychody z tytułu wynajmu. W 2003 r. Wnioskodawca nabył na podstawie umowy sprzedaży od osoby fizycznej działkę nr 124/2 o powierzchni 2,1872 ha jako osoba fizyczna. Wnioskodawca miał plany inwestycyjne wybudowania na części hali magazynowej, więc tę nieruchomość wpisał do ewidencji majątku trwałego w prowadzonej działalności. W 2003 r. Wnioskodawca wydzierżawił innej firmie 4.000 m² z tej nieruchomości i rozpoczął budowę hali, którą po zakończeniu budowy w 2004 r. również wydzierżawił. Umowa dzierżawy trwa do dzisiaj. Przedmiotem umowy jest: budynek biurowy o powierzchni 188 m², hala magazynowa o powierzchni 794 m², plac o powierzchni 3.363 m². Pozostała niezabudowana część gruntu nie była przez cały ten okres wykorzystywana w żaden sposób w działalności gospodarczej. Na pozostałej niezabudowanej części gruntu Wnioskodawca nie prowadził również działalności rolniczej w rozumieniu art. 2 pkt 15 ustawy o VAT. Nie dokonywał sprzedaży produktów rolnych. Nie posiada statusu rolnika. Nie udostępniał również pozostałej niezabudowanej części działki osobom trzecim odpłatnie i nieodpłatnie.

W 2011 r. przedmiotowa nieruchomość została podzielona geodezyjnie na dwie działki: działkę nr 124/3 niezabudowaną o powierzchni 1,1605 ha i działkę nr 124/4 zabudowaną o powierzchni 1,0267 ha. Po podziale ww. nieruchomości, niezabudowaną działkę Nr 124/3 o powierzchni 1,1605 ha Wnioskodawca wykreślił z ewidencji majątku trwałego, ponieważ nigdy nie była wykorzystywana do działalności gospodarczej. Urząd Miejski wydał zaświadczenie, że działka 124/4 (wydzielona z działki 124/2) znajduje się w strefie usługowej. Funkcja preferowana: usługi handlu detalicznego, usługi rzemiosła (poza rzemiosłem produkcyjnym warsztatami obsługi samochodów, stacjami paliw), usługi gastronomii, turystyki. Obecnie Wnioskodawca planuje sprzedaż tej działki. Będzie to druga sprzedaż nieruchomości. W grudniu 2011 r. Wnioskodawca sprzedał działkę niezabudowaną z majątku prywatnego. Sprzedaż nie podlegała podatkowi VAT.

Mając na uwadze powyższe oraz treść powołanych regulacji, stwierdzić należy, że wynikające z niniejszej sprawy opisane przez Wnioskodawcę okoliczności faktyczne wskazują, że aktywność Zainteresowanego podejmowana w przedmiocie zbycia wskazanego gruntu jest porównywalna do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem. Przyjęcie, że dana osoba fizyczna sprzedając działki budowlane działa w charakterze podatnika prowadzącego handlową działalność gospodarczą (jako handlowiec) wymaga ustalenia, czy jej działalność w tym zakresie przybiera formę zawodową (profesjonalną). Przejawem zaś takiej aktywności określonej osoby w zakresie obrotu nieruchomościami, która może wskazywać, że jej czynności przybierają formę zorganizowaną może być np. nabycie terenu przeznaczonego pod zabudowę, jego uzbrojenie, wydzielenie dróg wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, uzyskanie decyzji o warunkach zabudowy terenu, czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru, prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług developerskich lub innych tego rodzaju usług o zbliżonym charakterze.

Należy zauważyć, iż w momencie zakupu nieruchomości nie przyświecał Wnioskodawcy cel wykorzystania tych nieruchomości, na potrzeby własne - działka, będąca przedmiotem sprzedaży, nie została nabyta na cele osobiste Wnioskodawcy. Jak wskazuje Zainteresowany miał on plany inwestycyjne wybudowania na części nieruchomości hali magazynowej, w związku z powyższym wpisał tę nieruchomość do ewidencji majątku trwałego w prowadzonej działalności.

Ponadto Wnioskodawca podejmując czynności polegające na wydzierżawieniu części gruntu, dzierżawie budynku biurowego, hali magazynowej, geodezyjnym podziale gruntu a także podejmując działania zmierzające do wydania zaświadczenia dotyczącego przeznaczenia gruntów rozporządza swoim majątkiem w sposób wykraczający poza zakres zwykłego wykonywania prawa własności. W takiej sytuacji wskazane działania kwalifikują przedmiotową dostawę jako działalność gospodarczą. To, że właściciel ma swobodę w korzystaniu z nieruchomości i może ją przeznaczać na różne cele, nie oznacza, że w określonych okolicznościach cel ten nie będzie się mieścić w ramach działalności gospodarczej w rozumieniu ustawy o VAT.

Biorąc pod uwagę podejmowane przez Wnioskodawcę działania mamy do czynienia z czynnościami tożsamymi z podejmowanymi przez profesjonalne podmioty zajmujące się obrotem nieruchomościami - mającymi cechy działalności gospodarczej w rozumieniu ustawy, które podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Reasumując, sprzedaż ww. niezabudowanej działki nr 124/3 wyodrębnionej z działki nr 124/2 dokonana przez Wnioskodawcę działającego w charakterze podatnika będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, w związku z czym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Jednocześnie Organ podatkowy zauważa, iż orzeczenia w sprawach podatkowych zapadają w odniesieniu do indywidualnych i właściwych tylko im stanów faktycznych. Ich różnorodność stanowi odpowiedź na różnorodność przedstawionych przez podatników stanów faktycznych i dlatego nie mogą być one podstawą przy rozpatrywaniu kolejnych spraw. Powołane przez Wnioskodawcę wyroki NSA sygn. akt I FPS 3/07, oraz I FSK 1043/08 zapadły w odmiennych od przedstawionego przez Wnioskodawcę stanach faktycznych.

Zwrócić bowiem należy uwagę, iż wyrok NSA, sygn. I FPS 3/07 dotyczy stanu faktycznego, w którym strona skarżąca nabyła jedną nieruchomość rolno-leśną o powierzchni 1 ha, stanowiącą nieruchomość rolno-leśną, następnie Rada Miasta po 6 latach od zakupu przedmiotowej nieruchomości przekwalifikowania m.in. gruntu rolnego należącego do skarżącej na grunt przeznaczony pod zabudowę domów jednorodzinnych. W tym samym roku na wniosek strony przedmiotowy grunt został podzielony na 13 działek. Zatem skala przedsięwzięcia przedstawiona w niniejszym wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej znacznie odbiega od przedstawionej w stanie faktycznym, będącym przedmiotem rozstrzygnięcia NSA.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.