IPPP3-443-289/09-5/JF

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 2 kwietnia 2009 r. (data wpływu 6 kwietnia 2009 r.) uzupełnione pismem z dnia 30 kwietnia 2009 r. (data wpływu 4 maja 2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania dostawy lokalu użytkowego - jest prawidłowe.

W dniu 6 kwietnia 2009 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania dostawy lokalu użytkowego. Wniosek został uzupełniony pismem z dnia 30 kwietnia 2009 r. stanowiącym odpowiedź na wezwanie do uzupełnienia stanu faktycznego IPPP3-443-289/09-3/JF z dnia 23 kwietnia 2009 r.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawczyni prowadziła do 1998 r. wraz z mężem a następnie do końca 2008 r. wraz z synem, działalność gospodarczą w formie spółki cywilnej. W działalności tej wykorzystywany był lokal użytkowy stanowiący środek trwały, będący od 2005 r. współwłasnością w 1/2 Wnioskodawczyni i jej męża (wspólność ustawowa majątkowa małżeńska) oraz w 1/2 syna. Lokal użytkowy został wybudowany w 1994 r. a następnie na mocy pozwolenia na budowę został przebudowany w 2006 r. Obecnie współwłaściciele lokalu użytkowego po zakończeniu działalności gospodarczej planują sprzedać przedmiotowy lokal w okresie od lipca 2009 r. do lutego 2010 r.

W odpowiedzi na wezwanie do uzupełnienia stanu faktycznego Spółka wskazał, iż była czynnym podatnikiem VAT świadczącym usługi zwolnione z opodatkowania (pośrednictwo ubezpieczeniowe) i opodatkowane (pośrednictwo turystyczne) i tym samym nie korzystała ze zwolnienia podmiotowego przewidzianego w art. 113 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług. Lokal służył czynnościom opodatkowanym. Spółka posiadała prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego wg proporcji wstępnej na każdy rok podatkowy. Od wydatków poniesionych na rozbudowę lokalu w 2006 r. odliczono częściowo podatek naliczony wg proporcji stosowanej przez cały rok 2006 w wysokości 11%, tj. kwotę 1 201,00 zł. Poniesione wydatki na rozbudowę były wyższe niż 30% wartości początkowej obiektu. Na dzień rozwiązania Spółki dokonano korekty podatku naliczonego od wydatków poniesionych na rozbudowę lokalu użytkowego, tj. zwrócono na konto urzędu skarbowego kwotę 961,00 zł.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy sprzedaż przedmiotowego lokalu użytkowego podlegać będzie podatkowi od towarów i usług po stronie zbywających biorąc pod uwagę iż wcześniej nie dokonywali jakiegokolwiek zbycia takich samych bądź podobnych składników majątku wskazującego na zamiar wykonywania tych czynności w sposób częstotliwy oraz nie posiadają innych lokali użytkowych.

Zdaniem Wnioskodawcy sprzedaż przedmiotowego lokalu użytkowego nie będzie podlegać podatkowi od towarów i usług, bowiem zbywający nie wypełnią treści normy określonej w art. 15 ust. 2 ustawy o VAT. W art. 15 ust. 2 ustawy, definiując dla jej potrzeb pojęcie działalności gospodarczej stwierdzono, że stanowi ją również czynność wykonana jednorazowo, w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Termin zamiaru nie jest definiowany w prawie podatkowym, stąd warto posłużyć się wykładnią tego terminu dokonaną na gruncie orzecznictwa sądowego. W wyroku z 30 kwietnia 1 999 r. (I SA/Lu 233/98) Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził, iż przyjmując określenie tego pojęcia w takim znaczeniu w jakim funkcjonuje on w języku polskim należałoby stwierdzić, iż organ podatkowy winien w każdym przypadku udowodnić, iż intencją określonej czynności, z którą łączą się skutki podatkowo - prawne było dokonywanie tej czynności wielokrotnie. Intencja ta powinna być wykazywana w chwili dokonywania tej czynności a nie po jej zawarciu. W innym natomiast wyroku z dnia 27 maja 1997 r. (SA/Rz 81/96), NSA stwierdził m.in., że nie każda sprzedaż rzeczy ruchomych - dokonywana we własnym imieniu i na własny rachunek - podlega opodatkowaniu podatkiem VAT, ale tylko taka, która była jedynym celem uprzedniego ich nabycia.

Z powyższego wynika zatem, iż jednorazowa czynność podmiotu niebędącego podatnikiem, spełniająca kryteria dostawy towarów lub świadczenia usług, zrealizowana w warunkach niewskazujących na zamiar jej powtarzania (lub czynności podobnych) - nie kwalifikuje się do uznania jej za działalność gospodarczą i traktowania tego podmiotu jako podatnika VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.) zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Towarami natomiast, w myśl art. 2 pkt 6 ustawy są rzeczy ruchome, jak również wszelkie postacie energii, budynki i budowle lub ich części, będące przedmiotem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, które są wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, a także grunty. Przepis art. 7 ust. 1 ustawy stanowi, iż przez dostawę, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Nie każda czynność stanowiąca dostawę w rozumieniu art. 7 ustawy podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Aby dana czynność podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, musi być wykonana przez podatnika tego podatku.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. Przy czym, w myśl art. 15 ust. 2 ustawy, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Pojęcie częstotliwości należy rozumieć jako zakładające powtarzalność czynności tego samego rodzaju. Przesłanki wskazujące na zamiar wykonywania pewnej czynności w sposób częstotliwy muszą istnieć w chwili wykonania usługi lub sprzedaży towaru.

Aby zatem dostawę towarów (nawet jednorazową) uznać za działalność gospodarczą, należy wykazać, że w momencie jej realizacji podatnik miał zamiar dokonywać takie czynności wielokrotnie, a wykorzystywane przez niego towary czy usługi zostały nabyte w celu spożytkowania ich do wykonywania tej czynności.

Zgodnie z ustawą o podatku od towarów i usług nieruchomości spełniają definicję towarów wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy, a ich sprzedaż jest traktowana jako czynność odpłatnej dostawy towarów na terytorium kraju, jeżeli jest realizowana przez podatnika podatku od towarów i usług.

W oparciu o przedstawiony stan prawny stwierdzić należy, że jeśli osoba fizyczna dokonuje sprzedaży ze swojego majątku prywatnego udziału we współwłasności nieruchomości, a czynność ta wykonywana jest okazjonalnie, w okolicznościach wskazujących, iż działanie to nie jest czynione z zamiarem jego powtarzania (kontynuowania) i nie zmierza do nadania mu stałego charakteru, transakcja taka nie może być uznana za działalność gospodarczą, w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług.

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, iż Wnioskodawczyni oraz współwłaściciele mają zamiar sprzedać lokal użytkowy stanowiący środek trwały, który był wykorzystywany do działalności gospodarczej przez spółkę cywilną, której Wnioskodawczyni była wspólniczką. Lokal został wybudowany w roku 1994 i od 1998 r. służył działalności gospodarczej - czynnościom opodatkowanym i zwolnionym według ustalonej proporcji wstępnej na każdy rok podatkowy. Od wydatków poniesionych na rozbudowę lokalu w 2006 r. odliczono podatek naliczony wg proporcji stosowanej przez cały rok 2006. Poniesione wydatki na rozbudowę były wyższe niż 30% wartości początkowej obiektu. Jednakże w momencie rozwiązania Spółki - na koniec 2008 r.-nieruchomość nie stanowiła majątku związanego z działalnością gospodarczą, bowiem na dzień likwidacji Spółka dokonano korekty podatku naliczonego od wydatków poniesionych na rozbudowę lokalu użytkowego, tj. zwrócono na konto urzędu skarbowego kwotę 961,00 zł. Obecnie współwłaściciele lokalu użytkowego po zakończeniu działalności gospodarczej planują sprzedać przedmiotowy lokal w okresie od lipca 2009 r. do lutego 2010 r.

Okoliczność korekty podatku naliczonego związanego z przedmiotowa nieruchomością przed likwidacją działalności gospodarczej wskazuje, że w momencie zakończenia prowadzonej działalności lokal użytkowy nie stanowił majątku Spółki, ale należał do majątku osobistego wspólników.

W świetle powyższego stwierdzić należy, że Wnioskodawczyni zbywając lokal użytkowy korzysta z przysługującego jej prawa do rozporządzania majątkiem osobistym. Sprzedaż ww. nieruchomości będzie realizowana poza sferą działalności gospodarczej Wnioskodawczyni.

Zatem w świetle cytowanych wyżej przepisów art. 15 ust. 1 i 2 ustawy brak jest podstaw do uznania Wnioskodawczyni za podatnika podatku od towarów i usług, prowadzącego działalność gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy w odniesieniu do transakcji sprzedaży udziału we współwłasności nieruchomości będącej przedmiotem wniosku.

W związku z powyższym zbycie udziału we współwłasności nieruchomości nie podlega przepisom ustawy o podatku od towarów i usług i w zakresie tej transakcji Wnioskodawczyni nie występuje w charakterze podatnika podatku VAT.

Tym samym stanowisko Wnioskodawczyni należy uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.