IPPP3/443-282/13-4/MKw

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Strony, przedstawione we wniosku z dnia 19 marca 2013 r. (data wpływu 8 kwietnia 2013 r.), uzupełnionym w dniu 6 maja 2013 r. (data wpływu 13 maja 2013 r.) na wezwanie tut. Organu z dnia 24 kwietnia 2013 r. (skutecznie doręczone w dniu 29 kwietnia 2013 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania odszkodowania za bezumowne korzystanie z nieruchomości - jest nieprawidłowe.

W dniu 8 kwietnia 2013 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania odszkodowania za bezumowne korzystanie z nieruchomości.

Wniosek uzupełniony został pismem z dnia 2 maja 2013 r., złożonym w dniu 6 maja 2013 r. (data wpływu 13 maja 2013 r.), będącym odpowiedzią na wezwanie tut. Organu z dnia 24 kwietnia 2013 r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Gminna Spółdzielnia zwana dalej "GS" lub "Spółdzielnia" "objęła w 1971 r. w posiadanie i użytkowanie nieruchomość o obszarze 8 098 m^2, w skład której wchodziła działka, aktualnie oznaczona nr ew. 4/3 o powierzchni 1 679 m^2, opisana w KW 50114 prowadzonej przez Sąd Rejonowy Wydział Ksiąg Wieczystych. Objęcie przez Spółdzielnię tej nieruchomości w posiadanie w 1971 r. nie zostało potwierdzone żadnym tytułem prawnym, a Spółdzielnia nie płaciła za to posiadanie właścicielowi żadnego czynszu.

Cały teren Spółdzielnia przejęła od poprzednika Gminy - Naczelnika Miasta i Gminy, działającego w imieniu Skarbu Państwa. Od 27 maja 1990 r. nieruchomość jest własnością Gminy, która nabyła ją z mocy prawa, na podstawie ustawy z dnia 10 maja 1990 r. - przepisy wprowadzające ustawę o samorządzie terytorialnym i ustawę o pracownikach samorządowych (Dz. U. Nr 32, poz. 191 i Nr 43 poz. 253 z późn. zm.) co zostało potwierdzone przez Wojewodę decyzją z dnia 21 sierpnia 1991 r. Decyzja ta stanowiła podstawę wpisu prawa własności Gminy w księdze wieczystej.

Zanim Spółdzielnia przejęła teren prowadzone było na nim targowisko miejskie, a na obszarze aktualnej działki 4/3 rozpoczęta budowa budynku o funkcji administracyjno-biurowej (budowa doprowadzona do stanu surowego). GS dokończyła budowę budynku i dokonała dalszych inwestycji. Od 1998 r. w budynku tym miała swoja siedzibę.

W 1995 r. Spółdzielnia złożyła w Gminie wniosek o oddanie jej w użytkowanie wieczyste działek wydzielonych z całej przejętej w 1971 r. nieruchomości o pow. 8 098 m^2, w części obejmującej działki oznaczone numerami 4/2 i 4/3. Prawo wieczystego użytkowania działki oznaczonej jako nr 4/2 uzyskała w 2003 r. Natomiast nie doszło do ustanowienia prawa użytkowania wieczystego działki nr 4/3 (zabudowanej budynkiem) z uwagi na to, że strony nie mogły porozumieć się w kwestii rozliczenia poniesionych na tę nieruchomość nakładów.

Spółdzielnia, z zamiarem uregulowania stanu prawnego tej działki, złożyła w Sądzie Rejonowym wniosek o jej zasiedzenie, jednakże własności w tym trybie nie uzyskała. Wprawdzie wyrokiem z dnia 1 kwietnia 2009 r. Sąd ten stwierdził, że GS nabyła przedmiotową nieruchomość przez zasiedzenie z dniem 1 października 2005 r. to jednak ostatecznie orzeczenie to, w wyniku apelacji wniesionej przez Gminę, zostało zmienione w dniu 16 sierpnia 2010 r., przez Sąd Okręgowy Wydział Cywilny Odwoławczy, który oddalił wniosek o zasiedzenie, a tym samym właścicielem nieruchomości pozostała Gmina.

Od uprawomocnienia się tego orzeczenia w roku 2010 strony podejmowały próby uregulowania kwestii użytkowania nieruchomości (nr 4/3) przez Spółdzielnię, w tym zawarcia stosownej umowy regulującej jej prawa i obowiązki, jednakże nie osiągnęły w tym zakresie porozumienia i nie doszło do zawarcia umowy. Spółdzielnia, jak w poprzednim okresie nadal nie płaciła za użytkowanie. Jednocześnie stwierdzono, iż czerpała korzyści wynajmując lokal znajdujący się w użytkowanym przez nią budynku.

W związku z tym w dniu 26 lipca 2011 r. Gmina wezwała Spółdzielnię do zapłaty na jej rzecz opłat za użytkowanie nieruchomości, w wysokości ustalonej przez biegłego jak dla opłat rocznych za użytkowanie wieczyste na kwotę 18.238,20 zł rocznie, wzywając jednocześnie do zapłaty odszkodowania za bezumowne korzystanie z nieruchomości w okresie od 2001 r. do 2010 r.

W dniu 18 stycznia 2012 r. Gmina przedstawiła Spółdzielni ostateczne stanowisko w kwestii rozliczenia zarówno nakładów poniesionych na użytkowanym gruncie przez Spółdzielnie jak i korzystania przez nią z własności Gminy oraz - wobec niemożności uregulowania zasad użytkowania i nie płacenia za to użytkowanie - wezwała Gminną Spółdzielnię do opuszczenia nieruchomości i wydania jej właścicielowi (Gminie), wyznaczając termin na koniec czerwca 2012 r.

W związku z brakiem zapłaty na wezwania, Gmina w dniu 20 lipca 2012 r. wystawiła trzy faktury za bezumowne korzystanie przez GS z nieruchomości - za 2010, 2011 i 2012 rok na kwotę netto 14.900,90 zł każda, powiększone o 23% podatku od towarów i usług.

Spółdzielnia kwot tych nie zapłaciła. Podniosła, iż odszkodowanie za bezumowne korzystanie nie mieści się w definicji czynności opodatkowanych podatkiem VAT (cyt. "przepisy ustawy o podatku od towarów i usług nie przewidują objęcia tą ustawą czynności określonej jako bezumowne korzystanie z nieruchomości, a zatem (...) Gminna Spółdzielnia nie może zapłacić tych faktur").

Do chwili obecnej nie zostało wszczęte postępowanie przed sądem o wydanie nieruchomości jej właścicielowi (Gminie).

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Niezależnie od stanowiska Spółdzielni i braku zapłaty pozostaje kwestia, czy w opisanym wyżej stanie Gmina powinna wystawić fakturę i do kwoty za bezumowne korzystanie z jej nieruchomości doliczyć podatek VAT.

Gmina akceptuje stanowisko Gminnej Spółdzielni i w przypadku potwierdzenia w interpretacji poprawności tego stanowiska dokona korekty dokumentów.

Zdaniem Wnioskodawcy:

W ocenie Gminy, z uwagi na szczególne okoliczności sprawy:

* od samego początku brak tytułu prawnego przez GS do objętego w posiadanie i użytkowanego gruntu,

* dokonanie przez Spółdzielnię na użytkowanym gruncie inwestycji przy milczącym przyzwoleniu właściciela,

* podejmowane w tym czasie pertraktacje, które jednak nie doprowadziły do nadaniu statusu prawnego,

* władaniu i użytkowaniu gruntu przez GS (np. użytkowanie wieczyste, użytkowanie jako ograniczone prawo rzeczowe czy dzierżawa),

* wezwanie do wydania nieruchomości a po wyznaczonym terminie dalsze użytkowanie nieruchomości przez GS w dotychczasowy, bezumowny sposób.

Użytkowanie nieruchomości przez Spółdzielnie miało, w rozumieniu k.c., charakter bezumowny, co nie mieści się w definicji czynności opodatkowanej podatkiem od towarów i usług (nie mieści się w definicji obrotu wynikającej z art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r., o podatku od towarów i usług Dz. U. z 2004 r. Nr 54, poz. 535 z późn. zm. dalej ustawa VAT), a tym samym nie podlega temu podatkowi.

W opisywanym stanie faktycznym właściciel był całkowicie pozbawiony możliwości korzystania z własności i rozporządzania nią, a wyliczona kwota za korzystanie/użytkowanie, nie ma charakteru wynagrodzenia za świadczone usługi/czynszu, w rozumieniu ustawy o VAT.

W takim przypadku zapłata za bezumowne korzystanie z uwagi na to, iż nie ma, tak jak przy korzystaniu wykonywanym w oparciu o odpowiedni tytuł prawny, charakteru ekwiwalentnego lecz odszkodowawczy nie jest czynnością podlegająca opodatkowaniu podatkiem VAT. Jest natomiast rekompensatą za pozbawienie właściciela prawa do swobodnego dysponowania własnością i wynikłe z tego tytułu szkody, a tym samym stanowi odszkodowanie.

Tym samym do kwot naliczonych z tego tytułu za cały okres użytkowania przez Gminną Spółdzielnię nie powinien być doliczany podatek VAT.

W związku z powyższym prawidłowe będzie również wyeliminowanie wystawionej faktury (jej korekta) i w to miejsce wystawienie stosownej noty księgowej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Artykuł 7 ust. 1 ustawy stanowi, iż przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Stosownie natomiast do art. 8 ust. 1 pkt 1 ustawy przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

Z cytowanych wyżej przepisów ustawy wynika, że przez usługę należy rozumieć każde świadczenie na rzecz danego podmiotu. Przy czym należy zwrócić uwagę w szczególności na przepis art. 8 ust. 1 pkt 2, który przez świadczenie usług nakazuje rozumieć także zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji.

Zauważyć należy, iż stosownie do art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy świadczenie usług w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy, co do zasady podlega opodatkowaniu wówczas gdy ma charakter odpłatny.

Kwestią "odpłatności" TSUE zajmował się w swoim orzecznictwie wielokrotnie (np. w sprawach: C-16/93, C-213/99, C-404/99) podkreślając, iż o dostawie towarów i usług za wynagrodzeniem można mówić jedynie w sytuacji, gdy istnieje ścisły związek pomiędzy wykonywanymi czynnościami i wysokością otrzymanego wynagrodzenia oparty na relacjach cywilnoprawnych pomiędzy podmiotami. Związek, o którym mowa musi mieć charakter bezpośredni i na tyle wyraźny, aby można było powiedzieć, że odpłatność następuje za to świadczenie.

W związku z powyższym czynność podlega opodatkowaniu jedynie wówczas, gdy wykonywana jest w ramach umowy zobowiązaniowej, a jedna ze stron transakcji może zostać uznana za bezpośredniego beneficjenta tej czynności.

W przedmiotowej sprawie kwestią wymagającą interpretacji jest ustalenie czy w przedstawionym we wniosku stanie faktycznym opłata za bezumowne korzystanie z nieruchomości będącej własnością Wnioskodawcy podlega czy też nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na podstawie przepisu art. 8 ust. 1. ustawy.

Przystępując do rozstrzygnięcia przedmiotowej sprawy na wstępie należy wskazać, iż kwestie bezumownego korzystania z cudzej rzeczy regulują przepisy m.in. art. 224, 225 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.).

Stosownie do art. 224 § 1 Kodeksu cywilnego, samoistny posiadacz w dobrej wierze nie jest obowiązany do wynagrodzenia za korzystanie z rzeczy i nie jest odpowiedzialny ani za jej zużycie, ani za jej pogorszenie lub utratę. Nabywa własność pożytków naturalnych, które zostały od rzeczy odłączone w czasie jego posiadania oraz zachowuje pobrane pożytki cywilne, jeżeli stały się w tym czasie wymagalne. Jak wynika z treści § 2 powołanego przepisu - od chwili, w której samoistny posiadacz w dobrej wierze dowiedział się o wytoczeniu przeciwko niemu powództwa o wydanie rzeczy, jest on obowiązany do wynagrodzenia za korzystanie z rzeczy i jest odpowiedzialny za jej zużycie, pogorszenie lub utratę, chyba że pogorszenie lub utrata nastąpiła bez jego winy. Obowiązany jest zwrócić pobrane od powyższej chwili pożytki, których nie zużył, jak również uiścić wartość tych, które zużył.

Jak wynika natomiast, z art. 225 Kodeksu cywilnego, obowiązki samoistnego posiadacza w złej wierze względem właściciela są takie same jak obowiązki samoistnego posiadacza w dobrej wierze od chwili, w której ten dowiedział się o wytoczeniu przeciwko niemu powództwa o wydanie rzeczy. Jednakże samoistny posiadacz w złej wierze obowiązany jest nadto zwrócić wartość pożytków, których z powodu złej gospodarki nie uzyskał oraz jest odpowiedzialny za pogorszenie i utratę rzeczy, chyba że rzecz uległaby pogorszeniu lub utracie także wtedy, gdyby znajdowała się w posiadaniu uprawnionego.

O tym, czy bezumowne korzystanie z nieruchomości podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w myśl art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, decydować będą w każdym przypadku konkretne okoliczności.

W sytuacji, gdy korzystający z nieruchomości, bez żadnej umowy i bez zgody użytkownika wieczystego zajmie grunt podatnika i wzniesie na niebędącym jego własnością gruncie określone obiekty, a właściciel tej nieruchomości dążąc do odzyskania prawa do użytkowania tego gruntu wytoczy przeciwko niemu powództwo o wydanie rzeczy, zasadne jest przyjęcie, że pomiędzy właścicielem i korzystającym bezumownie z tej nieruchomości nie istnieje żaden jawny lub dorozumiany stosunek prawny (umowa), w ramach którego spełnione są świadczenia wzajemne. W takiej sytuacji świadczenie podatnika, nieoparte na tytule prawnym, wskazującym obowiązek świadczenia usług oraz wysokość odszkodowania - nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Odszkodowanie wypłacone w takich okolicznościach z tego tytułu nie jest płatnością za świadczenie usługi, lecz rekompensatą za pozbawienie właściciela prawa do swobodnego dysponowania prawem użytkowania wieczystego gruntu i wynikłe z tego tytułu szkody.

Inaczej należy jednak oceniać sytuacje, gdy po zakończeniu umowy dotychczasowy najemca (dzierżawca) nadal użytkuje nieruchomość za zgodą właściciela (nawet dorozumianą), płacąc z tego tytułu określone kwoty, a także sytuację kiedy właściciel rzeczy (np. nieruchomości) - z różnych względów - toleruje sytuację, w której przy braku formalnego stosunku prawnego, inny podmiot korzysta z należącej do niego rzeczy. W tych okolicznościach wynagrodzenie z tytułu bezumownego korzystania z rzeczy spełnia definicję świadczenia usług w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy i na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Reasumując należy stwierdzić, iż decydujące znaczenie dla opodatkowania lub nieopodatkowania bezumownego korzystania z nieruchomości mają okoliczności faktyczne. Generalnie sytuacja ta pozostaje poza opodatkowaniem podatkiem od towarów i usług. Jeżeli jednak okoliczności wskazują na dorozumiane, milczące trwanie umowy - czynność ta podlega opodatkowaniu jako świadczenie usług.

Zgodnie z art. 106 ust. 1 ustawy, podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 2, 4 5 oraz art. 119 ust. 10 i art. 120 ust. 16.

Z przedstawionego opisu stanu faktycznego wynika, iż Gminna Spółdzielnia w 1971 r. objęła w posiadanie i użytkowanie nieruchomość, w skład której wchodziła m.in. działka aktualnie oznaczona nr 4/3. Objęcie przez Spółdzielnię nie zostało potwierdzone żadnym tytułem prawnym, a Spółdzielnia nie płaciła za to posiadanie właścicielowi żadnego czynszu. Zanim Spółdzielnia przejęła teren prowadzone było na nim targowisko miejskie, a na obszarze aktualnej działki 4/3 rozpoczęta budowa budynku o funkcji administracyjno-biurowej (budowa doprowadzona do stanu surowego). Spółdzielnia dokończyła budowę budynku i dokonała dalszych inwestycji. Od 1998 r. w budynku tym miała swoja siedzibę.

W 1995 r. Spółdzielnia złożyła w Gminie wniosek o oddanie jej w użytkowanie wieczyste działek wydzielonych z całej przejętej w 1971 r. nieruchomości o pow. 8 098 m^2, w części obejmującej działki oznaczone numerami 4/2 i 4/3. Prawo wieczystego użytkowania działki oznaczonej jako nr 4/2 uzyskała w 2003 r. Natomiast nie doszło do ustanowienia prawa użytkowania wieczystego działki nr 4/3 (zabudowanej budynkiem) z uwagi na to, że strony nie mogły porozumieć się w kwestii rozliczenia poniesionych na tę nieruchomość nakładów. Spółdzielnia, z zamiarem uregulowania stanu prawnego tej działki, złożyła w Sądzie Rejonowym wniosek o jej zasiedzenie, jednakże własności w tym trybie nie uzyskała. Wprawdzie wyrokiem z dnia 1 kwietnia 2009 r. Sąd ten stwierdził, że Gminna Spółdzielnia nabyła przedmiotową nieruchomość przez zasiedzenie z dniem 1 października 2005 r. jednak ostatecznie orzeczenie to, w wyniku apelacji wniesionej przez Gminę, zostało zmienione w dniu 16 sierpnia 2010 r., przez Sąd Okręgowy Wydział Cywilny Odwoławczy, który oddalił wniosek o zasiedzenie, a tym samym właścicielem nieruchomości pozostała Gmina.

Od uprawomocnienia się tego orzeczenia w roku 2010 strony podejmując próby uregulowania kwestii użytkowania nieruchomości (nr 4/3) przez Spółdzielnię, nie osiągnęły w tym zakresie porozumienia. Spółdzielnia, jak w poprzednim okresie nadal nie płaciła za użytkowanie. Jednocześnie stwierdzono, iż czerpała korzyści wynajmując lokal znajdujący się w użytkowanym przez nią budynku. W związku z tym w dniu 26 lipca 2011 r. Gmina wezwała Spółdzielnię do zapłaty na jej rzecz opłat za użytkowanie nieruchomości, w wysokości ustalonej przez biegłego jak dla opłat rocznych za użytkowanie wieczyste na kwotę 18.238.20 zł rocznie, wzywając jednocześnie do zapłaty odszkodowania za bezumowne korzystanie z nieruchomości w okresie od 2001 r. do 2010 r. W dniu 18 stycznia 2012 r. Gmina przedstawiła Spółdzielni ostateczne stanowisko w kwestii rozliczenia zarówno nakładów poniesionych na użytkowanym gruncie przez Spółdzielnie jak i korzystania przez nią z własności Gminy oraz - wobec niemożności uregulowania zasad użytkowania i nie płacenia za to użytkowanie - wezwała Gminną Spółdzielnię do opuszczenia nieruchomości i wydania jej właścicielowi (Gminie), wyznaczając termin na koniec czerwca 2012 r.

Z okoliczności przedstawionych we wniosku wynika zatem, iż pomiędzy stronami mimo, że nie doszło do zawarcia umowy dotyczącej korzystania przez Gminną Spółdzielnię z przedmiotowej nieruchomości, to jednak wystąpiła dorozumiana zgoda na taki stan rzeczy. Wnioskodawca tolerował taką sytuację, bowiem nie podejmował żadnych działań zmierzających do zaprzestania korzystania przez Spółdzielnię z nieruchomości Wnioskodawcy.

Wynika to z faktu, iż to Spółdzielnia z zamiarem uregulowania stanu prawnego tej działki, złożyła wniosek o jej zasiedzenie, chociaż własności w tym trybie nie uzyskała. Pomimo, że od uprawomocnienia się tego orzeczenia w roku 2012 strony podejmowały próby uregulowania kwestii użytkowania nieruchomości przez Spółdzielnię, w tym zawarcia stosownej umowy regulującej jej prawa i obowiązki, jednakże nie osiągnęły w tym zakresie porozumienia i nie doszło do zawarcia umowy - co świadczy, iż Wnioskodawca, zgadza się w sposób dorozumiany (bezumownie) do wykorzystywania nieruchomości jak i pomieszczeń na ustalonych zasadach w zamian za określoną kwotę.

Mając zatem na uwadze całokształt przedstawionego stanu faktycznego, powołane powyżej przepisy z zakresu podatku od towarów i usług oraz przepisy odrębne, należy stwierdzić, iż pozwalając Spółdzielni na korzystanie z nieruchomości (tolerując taką sytuację), Wnioskodawca świadczył usługi w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy, które ze względu na ich odpłatny charakter podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Tak więc roszczenia Wnioskodawcy wobec Spółdzielni stanowią w rzeczywistości wynagrodzenie za świadczoną przez Wnioskodawcę usługę.

Reasumując, należy stwierdzić, iż umożliwienie Gminnej Spółdzielni korzystania z nieruchomości, stanowi czynność opodatkowaną podatkiem od towarów i usług z mocy art. 5 ust. 1 pkt 1 w związku z art. 8 ustawy, która winna być zgodnie z powołanym powyżej art. 106 ust. 1 ustawy udokumentowana fakturą.

W konsekwencji stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.