IPPP3/443-276/10-4/KC - Przemieszczenie samochodu osobowego między przedstawicielstwem spółki we Włoszech a siedzibą w Polsce jako wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Podatnika przedstawione we wniosku z dnia 4 marca 2010 r. (data wpływu 18 marca 2010 r.), uzupełnione pismem z dnia 7 czerwca 2010 r. (data wpływu) na wezwanie z dnia 20 maja 2010 r. o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie przemieszczenia samochodu osobowego między przedstawicielstwem Spółki we Włoszech a siedzibą w Polsce - jest nieprawidłowe.

W dniu 18 marca 2010 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, uzupełniony w dniu 7 czerwca 2010 r. (data wpływu) dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie przemieszczenia samochodu osobowego między przedstawicielstwem Spółki we Włoszech a siedzibą w Polsce.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujący zdarzenie przyszłe.

W lipcu 2006 r. Spółka N. nabyła we Włoszech samochód osobowy marki F. Samochód został nabyty na Spółkę, ale na adres jej przedstawicielstwa we Włoszech, które zostało założone w celach informacyjno-reklamowych. Przedstawicielstwo N. we Włoszech nie jest płatnikiem VAT we Włoszech i nie prowadzi działalności gospodarczej. W roku 2006 przedstawicielstwo firmy zagranicznej we Włoszech mogło posiadać auta będące własnością tejże firmy zarejestrowane tylko we Włoszech. Faktura za zakup samochodu była obciążona włoskim podatkiem VAT, który został opłacony i nie był Spółce polskiej zwracany. Samochód został zarejestrowany we Włoszech. Obecnie planujemy sprowadzenie tego samochodu z Włoch do Polski i używanie jego w Polsce oraz przerejestrowanie go na polską firmę.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

W opinii Wnioskodawcy przemieszczenie samochodu osobowego z naszego Przedstawicielstwa we Włoszech nie będzie spełniało kryteriów wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów. Zgodnie z art. 9.1 Ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów usług przez wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów rozumie się nabycie prawa do rozporządzania jak właściciel towarami, które w wyniku dokonanej dostawy są wysyłane lub transportowane na terytorium państwa członkowskiego. Spółka N. zgodnie z fakturą wystawioną w dniu 2 lipca 2006 nabyła samochód osobowy (kopia faktury stanowi załącznik do wniosku). Z tego powodu już od momentu zakupu samochodu miała prawo rozporządzać samochodem jak właściciel i samo przesunięcie tego samochodu z Przedstawicielstwa we Włoszech do siedziby Spółki w Polsce nie zmienia faktu nabycia przez nią tego samochodu już w roku 2006. W momencie nabycia samochodu Spółce w Polsce nie przysługiwało prawo odliczenia podatku VAT naliczonego przez wystawcę faktury sprzedaży samochodu. Samochód w wartości brutto został wprowadzony do ewidencji środków trwałych w polskiej firmie i rozpoczęto jego amortyzację. Nabycie używanego środka transportu, które nie spełnia przesłanek zaliczenia do wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów nie podlega opodatkowaniu podatkiem VAT. Spółka powinna wystąpić do Urzędu Skarbowego z wnioskiem na druku VAT-24 o wydanie zaświadczenia potwierdzającego brak obowiązku uiszczenia podatku od towarów i usług z tytułu przywozu z innego państwa członkowskiego niż Polska środka transportu, który ma być dopuszczony do ruchu na terytorium Polski.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy o VAT, przez wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 4 ustawy o VAT, rozumie się nabycie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, które w wyniku dokonanej dostawy są wysyłane lub transportowane na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium państwa członkowskiego rozpoczęcia wysyłki lub transportu przez dokonującego dostawy, nabywcę towarów, lub na ich rzecz. Definicja ta odpowiada definicji wewnątrzwspólnotowego nabycia zawartej w art. 28 a (3) VI Dyrektywy Rady (obecnie art. 20 Dyrektywy 2006/112).

Z kolei w art. 11 ustawy o VAT rozszerzono katalog czynności, które będą uważane dla celów stosowania ustawy za wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów, pod warunkiem że nie zostaną spełnione warunki, o których mowa w art. 12 ustawy o VAT. Zgodnie z art. 11 ust. 1 ustawy o VAT, przez wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 4, rozumie się również przemieszczenie towarów przez podatnika podatku od wartości dodanej lub na jego rzecz, należących do tego podatnika, z terytorium państwa członkowskiego innego niż terytorium kraju na terytorium kraju, jeżeli towary te zostały przez tego podatnika na terytorium tego innego państwa członkowskiego w ramach prowadzonego przez niego przedsiębiorstwa wytworzone, wydobyte, nabyte, w tym również w ramach wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, albo zaimportowane, i towary te mają służyć działalności gospodarczej podatnika.

Podkreślić jednak należy, iż art. 11 ustawy nie wprowadza nowego rodzaju wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, a jedynie poszerza katalog czynności stanowiących wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów, zdefiniowanych w art. 9 ust. 1 tej ustawy. Nadto ustawodawca zarówno w art. 9 ust. 1 jak i w art. 11 ust. 1 ustawy odwołuje się do wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 4 ustawy o VAT.

Każdemu wewnątrzwspólnotowemu nabyciu towarów, opodatkowanemu w państwie członkowskim, w którym zakończono wewnątrzwspólnotową wysyłkę lub wewnątrzwspólnotowy transport towarów, odpowiada dostawa zwolniona z opodatkowania w państwie członkowskim, w którym ta wysyłka lub transport zostały rozpoczęte. Warunkiem zastosowania zwolnienia od podatku wewnątrzwspólnotowej dostawy towaru niezbędne jest, by prawo do rozporządzania towarem jak właściciel zostało przeniesione na nabywcę oraz, by dostawca wykazał, że ten towar został wysłany lub przetransportowany do innego państwa członkowskiego, a także, by w następstwie tej wysyłki lub transportu towar ten fizycznie opuścił terytorium państwa członkowskiego dostawy.

Z powyższego wynika, iż czynność przesunięcia własnych towarów na terytorium kraju, dokonana przez przedstawicielstwo polskiej Spółki we Włoszech do Polski, celem wykorzystania ich do wykonywania czynności, z których tytułu jest on podatnikiem na terytorium kraju, uznaje się za wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów. Zatem, uwzględniając przytoczone powyżej przepisy należy stwierdzić, iż Spółka jest obowiązana dokonać samoobliczenia podatku z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów oraz dokonać jego rozliczenia według przepisów krajowych.

Zgodnie z art. 106 ust. 1 ustawy o VAT podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 2, 4 i 5 oraz art. 119 ust. 10 i art. 120 ust. 16.

W myśl art. 106 ust. 7 cyt. ustawy, w przypadku takich czynności jak opodatkowane darowizny towarów, przekazanie towarów na cele osobiste, na cele niezwiązane z prowadzeniem przedsiębiorstwa (art. 7 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług), opodatkowane usługi świadczone nieodpłatne (art. 8 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług), wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów, dostawy towarów, dla której podatnikiem jest ich nabywca, import usług wystawiane są faktury wewnętrzne. Celem udokumentowania przedmiotowej czynności Wnioskodawca obowiązany jest do wystawienia faktury wewnętrznej - stosownie do treści przepisu art. 106 ust. 7 ww. ustawy.

Podatnik za dany okres rozliczeniowy może wystawić jedną fakturę wewnętrzną, dokumentującą wyżej wymienione czynności wykonane w danym okresie. Faktury wewnętrzne są także wystawiane w celu udokumentowania zwróconych kwot dotacji, subwencji i innych dopłat o podobnym charakterze.

Artykuł 103 ust. 1 ustawy stanowi, że podatnicy oraz podmioty wymienione w art. 108 są obowiązani, bez wezwania naczelnika urzędu skarbowego, do obliczania i wpłacania podatku za okresy miesięczne w terminie do 25. dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym powstał obowiązek podatkowy, na rachunek urzędu skarbowego, z zastrzeżeniem ust. 2-4 oraz art. 33 i 33b.

Z kolei, według art. 103 ust. 3 ustawy, w przypadku, o którym mowa w art. 99 ust. 9 i 10, podatnicy są obowiązani, bez wezwania naczelnika urzędu skarbowego, do obliczania i wpłacania podatku w terminie 14 dni od dnia powstania obowiązku podatkowego na rachunek urzędu skarbowego. Przepis ust. 3 stosuje się również w przypadku wewnątrzwspólnotowego nabycia nowych środków transportu lub innych środków transportu, od których podatek jest rozliczany zgodnie z art. 99 ust. 1-3 lub 8, jeżeli środek transportu ma być przez nabywcę zarejestrowany na terytorium kraju lub jeżeli nie podlega rejestracji, a jest użytkowany na terytorium kraju - art. 103 ust. 4 ustawy.

W myśl art. 103 ust. 5 ustawy, w przypadkach, o których mowa w ust. 3 i 4, podatnicy są obowiązani przedłożyć naczelnikowi urzędu skarbowego zgodnie z ustalonym wzorem informację o nabywanych środkach transportu. Do informacji dołącza się kopię faktury potwierdzającej nabycie środka transportu przez podatnika.

Na podstawie delegacji ustawowej wynikającej z art. 103 ust. 7 ustawy, wzór Informacji o której mowa w ust. 5, został określony w drodze rozporządzenia, jako formularz VAT-23 (informacja o wewnątrzwspólnotowym nabyciu środków transportu).

Należy zauważyć, że informację o nabywanych środkach transportu (VAT-23) podatnik składa, jeżeli w wyniku wewnątrzwspólnotowego nabycia środek transportu ma być zarejestrowany przez podatnika na terytorium kraju bądź, jeżeli będzie przez niego użytkowany.

Zatem w przedmiotowym wniosku mamy do czynienia z wewnątrzwspólnotowym nabyciem własnego towaru, gdzie przemieszczenie to należy udokumentować fakturą wewnętrzną dla celów samoobliczenia podatku VAT oraz wykazanie tej transakcji w deklaracji VAT-7 i VAT UE.

Wnioskodawca obowiązany jest wyliczony podatek VAT wpłacić na konto urzędu skarbowego w terminie ustawowym 14 dni od dnia powstania obowiązku podatkowego i złożyć deklarację VAT-23.

Reasumując, stwierdzić należy, że przemieszczenie samochodu między przedstawicielstwem Spółki we Włoszech a siedzibą w Polsce, spełnia definicję wewnątrzwspólnotowego nabycia towaru na podstawie art. 11 ust. 1 ustawy, i co za tym idzie na Wnioskodawcy ciążą obowiązki związane z wykazaniem podatku VAT od rzeczonego przemieszczenia w deklaracji VAT-7 i VAT UE oraz do wpłacenia podatku w terminie 14 dni od dnia powstania obowiązku podatkowego na rachunek urzędu skarbowego.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu datowania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.