IPPP3-443-266/10-4/JF

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 12 marca 2010 r. (data wpływu 15 marca 2010 r.) uzupełniony pismem z dnia 12 maja 2010 r. (data wpływu 17 maja 2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania usługi naprawy pojazdów świadczonej dla podmiotu prowadzącego działalność na terytorium państwa trzeciego - jest prawidłowe.

W dniu 15 marca 2010 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowanie usługi naprawy pojazdów świadczonej dla podmiotu prowadzącego działalność na terytorium państwa trzeciego.

Przedstawiony we wniosku opis zdarzenia przyszłego nie pozwalał organowi podatkowemu na właściwe ustosunkowanie się do zadanego problemu. W związku z powyższym pismem z dnia 6 maja 2010 r. znak IPPP3-443-266/10-2/JF tutejszy Organ podatkowy wezwał Wnioskodawcę do uzupełnieniu przedmiotowego wniosku. Wniosek został uzupełniony w terminie prawidłowym.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

W ramach prowadzonej działalności Wnioskodawca wykonuje usługi naprawy pojazdów. Naprawy dokonywane są z materiałów zakupionych przez Wnioskodawcę. Chciałby wykonywać usługi naprawy także na rzecz firm spoza Unii, zwłaszcza z Rosji, Białorusi czy Ukrainy. Prowadzą one działalność gospodarczą na podobnych zasadach jak w Polsce.

Dowodem, że nabywcy usług prowadzą działalność gospodarczą, może być kserokopia karnetu TIR przy naprawach incydentalnych oraz umowa zawarta na piśmie między firmami przy współpracy długoterminowej oraz dokumenty rejestracyjne.

Odpowiadając na wezwanie Wnioskodawca poinformował, iż usługobiorca nie posiada w Polsce stałego miejsca prowadzenia działalności (w takim znaczeniu, w jakim stałe miejsce prowadzenia działalności określa Rozporządzenie Rady ustanawiające środki wykonawcze dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej oraz nie posługuje się NIP polskim bądź innego kraju unijnego.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy Wnioskodawca świadcząc usługi naprawy pojazdów dla podmiotów prowadzących działalność gospodarczą posiadających siedzibę w Rosji, Białorusi lub Ukrainie powinien ze względu na brzmienie art. 28b ustawy o podatku od towarów i usług nie dokonywać opodatkowania podatkiem VAT stosując odpowiednio na fakturze stawkę oraz np. zapis - podatek rozlicza nabywca.

Zdaniem Wnioskodawcy zgodnie z art. 28a pkt 1 ustawy o VAT podatnikiem jest podmiot, który wykonuje samodzielnie działalność gospodarczą. Z definicji tej wynika, iż przedsiębiorca rosyjski, białoruski czy ukraiński jest podatnikiem. W takiej sytuacji na podstawie art. 28b ust. 1 ww. ustawy miejscem świadczenia jest miejsce, w którym podatnik (przedsiębiorca rosyjski, ukraiński czy białoruski) posiada siedzibę lub stałe miejsce zamieszkania.

Z uwagi na fakt, iż przedsiębiorca rosyjski ma siedzibę w Rosji wykonywana usługa naprawy pojazdu na jego zlecenie powinna być opodatkowana na terenie Rosji. Tym samym opodatkowanie usługi w Polsce nie wystąpi.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z brzmieniem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.) - zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Z powyższego przepisu wynika tzw. zasada terytorialności, zgodnie z którą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega m.in. odpłatne świadczenie usług, ale tylko w sytuacji, gdy miejscem ich świadczenia (określanym na podstawie przepisów ustawy) jest terytorium kraju, przez które - w myśl definicji zawartej w art. 2 pkt 1 ustawy - rozumie się terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

W myśl postanowień art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (...).

W celu określenia, czy przedmiotowe usługi, które zamierza świadczyć Wnioskodawca, podlegają opodatkowaniu w Polsce, należy ustalić miejsce świadczenia tych usług.

Ogólna reguła dotycząca miejsca świadczenia usług określona została z dniem 1 stycznia 2010 r. w art. 28b ustawy, wprowadzonym ustawą z dnia 23 października 2009 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 195, poz. 1504). I tak, na podstawie art. 28b ust. 1 ustawy miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę lub stałe miejsce zamieszkania, z zastrzeżeniem ust. 2-4 oraz art. 28e, art. 28f ust. 1, art. 28g ust. 1, art. 28i, 28j i 28n. Stosownie do ust. 2 w przypadku gdy usługi są świadczone dla stałego miejsca prowadzenia działalności podatnika, które znajduje się w innym miejscu niż jego siedziba lub stałe miejsce zamieszkania, miejscem świadczenia tych usług jest to stałe miejsce prowadzenia działalności. Natomiast w przypadku gdy usługobiorca nie posiada siedziby, stałego miejsca zamieszkania lub stałego miejsca prowadzenia działalności, o którym mowa w ust. 2, miejscem świadczenia usług jest miejsce, w którym zwykle prowadzi on działalność lub w którym ma on miejsce zwykłego pobytu (ust. 3). Z kolei, w przypadku świadczenia usług na rzecz podatników, gdy usługi te przeznaczone są na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych lub członków stowarzyszenia, do określenia miejsca świadczenia stosuje się odpowiednio przepisy art. 28c (ust. 4).

Pozostałe z wymienionych zastrzeżeń związane są z rodzajem świadczonej usługi, tj. dotyczą usług związanych z nieruchomościami, usług transportu pasażerów, usług wstępu na imprezy kulturalne, artystyczne, sportowe, naukowe, edukacyjne, rozrywkowe lub podobne oraz usług restauracyjnych i cateringowych, usług krótkotrwałego wynajmu środków transportu, oraz usług turystyki. Jednak te szczególne rodzaje usług nie dotyczą rozpatrywanego przypadku, bowiem Wnioskodawca świadczy usługę naprawy samochodów.

Należy podkreślić, iż wskazany przepis art. 28b ust. 1 ustawy odnosi się wyłącznie do sytuacji, kiedy przedmiotowe usługi są świadczone na rzecz podmiotów będących podatnikami. Dlatego też należy przywołać art. 28a pkt 1 ustawy, na podstawie którego na potrzeby rozdziału określającego miejsce świadczenia przy świadczeniu usług za podatnika rozumie się:

Powyższa definicja nie uzależnia posiadania statusu podatnika od miejsca wykonywania działalności gospodarczej, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy, dlatego też przyjąć należy, iż obejmuje ona swoim zasięgiem również podmioty wykonujące działalność uznawaną za działalność gospodarczą zgodnie z regulacjami innych państw członkowskich oraz państw trzecich.

Powyższe uregulowania wskazują zatem, iż usługi opodatkowane są w miejscu gdzie nabywca będący podmiotem wykonującym samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust. 2, lub działalność gospodarczą odpowiadającą tej działalności, bez względu na cel czy rezultat takiej działalności - ma swoją siedzibę lub stałe miejsce prowadzenia działalności. Wobec tego usługa świadczona na terytorium kraju w ramach prowadzonej działalności gospodarczej na rzecz podmiotu z poza Unii Europejskiej (np. Rosji, Białorusi czy Ukrainy) prowadzącego działalność gospodarczą nie podlega opodatkowaniu na terytorium kraju.

Zgodnie z § 5 ust. 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28 listopada 2008 r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 212, poz. 1337 z późn. zm.), faktura stwierdzająca dokonanie sprzedaży powinna zawierać co najmniej:

Stosownie do § 25 ust. 1 - 3 ww. rozporządzenia Ministra Finansów, przepisy § 5, 7-21 i 24 stosuje się odpowiednio do faktur stwierdzających dokonanie dostawy towarów lub świadczenia usług, dla których miejscem opodatkowania jest terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju lub terytorium państwa trzeciego, jeżeli dla tych czynności podatnicy wystawiający fakturę nie są zidentyfikowani dla podatku od wartości dodanej lub - w przypadku terytorium państwa trzeciego - podatku o podobnym charakterze. Faktury, o których mowa w ust. 1, powinny zawierać dane określone w § 5, z wyjątkiem stawki i kwoty podatku oraz kwoty należności wraz z podatkiem. Faktury, o których mowa w ust. 1, mogą nie zawierać danych określonych w § 5 ust. 1 pkt 2, dotyczących nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 4.

Wskazać również należy, że do rozpatrywanej sprawy nie znajdzie zastosowania przepis § 25 ust. 4 rozporządzenie Ministra Finansów, zgodnie z którym w przypadku świadczenia usług, o których mowa w art. 100 ust. 1 pkt 4 ustawy, faktura dokumentująca wykonanie tych czynności powinna zawierać numer, pod którym nabywca usługi jest zidentyfikowany na potrzeby podatku od wartości dodanej na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju, oraz informację, że zobowiązanym do rozliczenia tego podatku jest nabywca usługi, lub odesłanie do odpowiedniego przepisu dyrektywy, na podstawie którego zobowiązanym do rozliczenia tego podatku jest nabywca usługi. Przepis ten dotyczy usługi, gdzie nabywcą jest podmiot zidentyfikowany na potrzeby podatku od wartości dodanej na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju. Tym samym uregulowanie to nie znajduje zastosowania do usług, dla których miejscem świadczenia jest terytorium państwa trzeciego.

Powyższe zatem wskazuje na brak obowiązku wykazywania na fakturze VAT wystawianej dla usługi, dla której miejscem świadczenia jest terytorium państwa trzeciego stawki i kwoty podatku oraz kwoty należności wraz z podatkiem.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, iż Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług prowadzącym działalność gospodarczą, w ramach której wykonuje naprawy pojazdów. Strona zamierza świadczyć usługi również na rzecz podmiotów prowadzących działalność gospodarczą mających siedzibę w kraju trzecim, tj. Rosji, Białorusi lub Ukrainie. Z wniosku wynika, że usługobiorca nie posiada w Polsce stałego miejsca prowadzenia działalności (w takim znaczeniu, w jakim stałe miejsce prowadzenia działalności określa Rozporządzenie Rady ustanawiające środki wykonawcze dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej) oraz nie posługuje się NIP polskim bądź innego kraju unijnego.

Mając na uwadze przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe w świetle obowiązującego stanu prawnego stwierdzić należy, że ponieważ przedmiotowe usługi, które zamierza świadczyć Wnioskodawca, będą świadczone na rzecz podatnika w rozumieniu art. 28a ustawy o VAT, posiadającego siedzibę na terytorium państwa trzeciego, zastosowanie znajdzie przepis art. art. 28b ust. 1 ustawy. Zatem miejscem świadczenia tych usług będzie terytorium wskazanego państwa trzeciego, tj. Rosji, Białorusi i Ukrainy.

Oznacza to, iż usługi te nie podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na terytorium Polski. W związku z powyższym Wnioskodawca winien wystawiać faktury VAT zgodnie z przepisami § 5 ust. 1 oraz § 25 ust. 1 i ust. 3 ww. rozporządzenia Ministra Finansów nie wskazując na wystawionej fakturze stawki, kwoty podatku oraz kwoty należności wraz z podatkiem.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.