IPPP3-443-251/09-4/JK

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku nadanym w dniu 25 marca 2009 r. (data wpływu 27 marca 2009 r.), uzupełnionym pismem z dnia 23 marca 2009 r. (data wpływu 6 maja 2009 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku akcyzowego w zakresie opodatkowania podatkiem akcyzowym energii elektrycznej - jest prawidłowe.

W dniu 27 marca 2009 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku akcyzowego w zakresie opodatkowania podatkiem akcyzowym energii elektrycznej.

Wniosek został uzupełniony pismem z dnia 23 marca 2009 r. (data wpływu 6 maja 2009 r.) oraz pismem z dnia 18 maja 2009 r. (data wpływu 22 maja 2009 r.), będącym odpowiedzią na wezwanie tut. organu nr IPPP3-443-251/09-2/JK z dnia 5 maja 2009 r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Spółka posiada koncesję na wytwarzanie energii elektrycznej w dwóch źródłach. Nie posiada koncesji na obrót, przesyłanie i dystrybucję.

Mimo braku koncesji na obrót dokonuje sprzedaży energii elektrycznej i odprowadza z tego tytułu podatek akcyzowy. Jest to zgodne z art. 32 ust. 4 ustawy prawo energetyczne. Zgodnie z nim w przypadku obrotu energią elektryczną za pomocą instalacji o napięciu poniżej 1kV będącej własnością odbiorcy nie jest wymagane uzyskanie koncesji. Ponadto w świetle art. 2 ust. 19 ustawy z dnia 6 grudnia 2008 r. o podatku akcyzowym Spółka nie jest nabywcą końcowym. Konsekwencją takiego stanu rzeczy jest nieopodatkowanie akcyzą sprzedawanej Spółce energii przez producenta.

Dodatkowo w piśmie z dnia 23 marca 2009 r. (data wpływu 6 maja 2009 r.) Wnioskodawca poinformował, iż poza sprzedażą wytworzonej energii elektrycznej, dokonuje również refakturowania zakupionej energii elektrycznej. Refakturowanie energii elektrycznej związane jest m.in. ze świadczeniem usług wynajmu lub dzierżawy.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy powstanie u Wnioskodawcy obowiązek podatkowy z tytułu podatku akcyzowego w związku ze zużyciem energii elektrycznej.

Zdaniem Wnioskodawcy, posiadanie przez niego koncesji na wytwarzanie energii elektrycznej powoduje, że nabywając energię od jej producenta celem jej wykorzystania w prowadzonej działalności, nie jest nabywcą końcowym w rozumieniu art. 2 pkt 19 ustawy o podatku akcyzowym. Zgodnie bowiem z nim, nabywca końcowy to podmiot nabywający energię elektryczną, nieposiadający koncesji na wytwarzanie, przesyłanie, dystrybucję lub obrót tą energią w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. - Prawo energetyczne.

Konsekwencją takiego stanu rzeczy jest nieopodatkowanie podatkiem akcyzowym sprzedawanej Spółce przez producenta energii elektrycznej

Przedmiotem opodatkowania akcyzą, określonym w art. 9 ustawy o podatku akcyzowym jest m.in. zużycie energii elektrycznej. Opodatkowanie akcyzą z tytułu zużycia energii elektrycznej zostało zawarte w ust. 3, 4 i 6 art. 9 ustawy.

Zgodnie z art. 9 ust. 3 ustawy o podatku akcyzowym przedmiotem opodatkowania akcyzą jest zużycie energii elektrycznej przez podmiot posiadający koncesję, o której mowa w pkt 2. Natomiast w pkt 2 wymienia się jedynie koncesje na przesyłanie, dystrybucję lub obrót energią. Nie została wymieniona koncesja na wytwarzanie energii elektrycznej.

Zgodnie z art. 9 pkt 4 ustawy o podatku akcyzowym ustawodawca stwierdził, że przedmiotem opodatkowania akcyzą jest zużycie energii elektrycznej przez podmiot nieposiadający koncesji, o której mowa pkt 2, który wyprodukował tę energię. Przepis ten jednak ogranicza się jedynie do energii zużytej przez podmiot nieposiadający koncesji, który tę energię wyprodukował. Nie dotyczy on podmiotu, który energię kupił.

Również pkt 6 art. 9, zgodnie z którym przedmiotem opodatkowania akcyzą jest zużycie energii elektrycznej przez nabywcę końcowego, jeżeli nie została od niej zapłacona akcyza w należnej wysokości i nie można ustalić podmiotu, który dokonał sprzedaży tej energii elektrycznej nabywcy końcowemu nie ma zastosowania w przedmiotowym przypadku. Spółka nie jest bowiem nabywcą końcowym w myśl definicji zawartej w art. 2 pkt 19 ustawy.

Biorąc powyższe argumenty pod uwagę Spółka uważa, że żaden przepis ustawy, w brzmieniu obowiązującym od 1 marca 2009 r., nie nakłada na nią obowiązku opodatkowania podatkiem akcyzowym zużycia energii elektrycznej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Należy stwierdzić, iż stanowisko Wnioskodawcy dotyczące obowiązku podatkowego ciążącego na nim z tytułu zużycia energii elektrycznej jest prawidłowe, ale w ocenie tutejszego organu, nie można zgodzić się z wszystkimi twierdzeniami zawartymi w uzasadnieniu własnego stanowiska w sprawie oceny prawnej zaistniałego stanu faktycznego.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 6 grudnia 2008 r. o podatku akcyzowym (Dz. U. z 2009 r. Nr 3, poz. 11), w przypadku energii elektrycznej przedmiotem opodatkowania akcyzą jest:

Jednocześnie należy wskazać, iż w świetle ust. 2 ww. artykułu za zużycie energii elektrycznej nie uznaje się strat powstałych w wyniku przesyłania lub dystrybucji energii elektrycznej, z wyłączeniem energii zużytej w związku z jej przesyłaniem lub dystrybucją.

Z akt sprawy wynika, iż Wnioskodawca posiada koncesję na wytwarzanie energii elektrycznej. Zainteresowany poza produkcją również nabywa energię elektryczną celem jej wykorzystania w prowadzonej działalności.

Powyższa sytuacja, w której podmiot posiada koncesję na wytwarzanie energii elektrycznej i jednocześnie kupuje energię elektryczną, którą zużywa na własne potrzeby mieści się w zakresie przepisu art. 9 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku akcyzowym, zgodnie z którym przedmiotem opodatkowania jest sprzedaż energii elektrycznej nabywcy końcowemu na terytorium kraju. Niezależnie od tego czy podmiot, który posiada koncesję na wytwarzanie energii elektrycznej przeznacza ją do sprzedaży czy też tylko ją zużywa, koncesja ta w żadnym wypadku nie wiąże się z zakupem energii elektrycznej z zewnątrz i zużyciem tej zakupionej energii na własne potrzeby. W tym zakresie, gdy podmiot zakupuje energię na własne potrzeby (nie przeznacza jej do sprzedaży) staje się nabywcą końcowym, jak każdy inny podmiot (ostateczny konsument), który zużywa energię na własne potrzeby (w swoim gospodarstwie domowym).

Podatnikiem akcyzy zgodnie z art. 13 ust. 1 ustawy jest osoba fizyczna, osoba prawna oraz jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, która dokonuje czynności podlegających opodatkowaniu akcyzą lub wobec której zaistniał stan faktyczny podlegający opodatkowaniu akcyzą, czyli w tym przypadku osoba lub jednostka, która sprzedaje energię nabywcy końcowemu.

Zgodnie z definicją zawartą w art. 2 pkt 19 ustawy nabywcą końcowym jest podmiot nabywający energię elektryczną, nieposiadający koncesji na wytwarzanie, przesyłanie, dystrybucję lub obrót tą energią w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. - Prawo energetyczne (Dz. U. z 2006 r. Nr 89, poz. 625 z późn. zm.), z wyłączeniem spółki prowadzącej giełdę towarową w rozumieniu ustawy z dnia 26 października 2000 r. o giełdach towarowych (Dz. U. z 2005 r. Nr 121, poz. 1019 z późn. zm.) nabywającej energię elektryczną z tytułu pełnienia funkcji opisanej w art. 5 ust. 3a ustawy z dnia 26 października 2000 r. o giełdach towarowych.

Odnosząc się do ww. definicji, wskazać należy, iż ustawodawca poprzez pojęcie nabywcy końcowego określa podmiot, który nie będzie zajmował się obrotem energią elektryczną, lecz ją zużyje. Zatem ratio legis tego przepisu, określającego nabywcę końcowego poprzez odwołanie się do faktu braku posiadania jakiejkolwiek koncesji, która jest przewidziana w ustawie - Prawo energetyczne, było wskazanie ostatecznego konsumenta, który kupuje energię elektryczną, aby ją zużyć na własne potrzeby.

Reasumując, w zakresie w jakim Wnioskodawca (czyli podmiot posiadający koncesję na wytwarzanie energii elektrycznej) dokupuje energię elektryczną i ją zużywa na własne potrzeby staje się nabywcą końcowym. W tej sytuacji zastosowanie znajduje art. 9 ust. 1 pkt 2 ustawy, a podatnikiem jest podmiot, który sprzedaje energię elektryczną nabywcy końcowemu. Zatem Spółka, w przedmiotowej sytuacji, nie jest podatnikiem od nabywanej energii elektrycznej, którą zużywa na potrzeby własnej działalności gospodarczej. Podatnikiem podatku akcyzowego, zobowiązanym do zapłaty tego podatku będzie sprzedawca tej energii.

Tym niemniej wskazać należy, iż zgodnie z art. 9 ust. 1 pkt 6 w przypadku energii elektrycznej przedmiotem opodatkowania akcyzą jest zużycie energii elektrycznej przez nabywcę końcowego, jeżeli nie została od niej zapłacona akcyza w należnej wysokości i nie można ustalić podmiotu, który dokonał sprzedaży tej energii elektrycznej nabywcy końcowemu.

Ponadto, mając na uwadze fakt, że stroną wniosku o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku akcyzowego jest Spółka - jako nabywca energii elektrycznej, zaznacza się, iż interpretacja nie ma mocy wiążącej dla podmiotu sprzedającego energię na rzecz Spółki. Podmiot ten, aby uzyskać interpretację indywidualną powinien wystąpić z odrębnym wnioskiem o jej udzielenie. W konsekwencji regulacje zawarte w art. 14k-14n ustawy - Ordynacja podatkowa nie będą miały zastosowania dla tego podmiotu.

Jednocześnie należy zaznaczyć, iż niniejsza interpretacja nie dotyczy refakturowania zakupionej energii elektrycznej gdyż nie sformułowano pytania w tym zakresie.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Złożenie przez Wnioskodawcę fałszywego oświadczenia, że elementy stanu faktycznego objęte wnioskiem o wydanie interpretacji w dniu złożenia wniosku nie są przedmiotem toczącego się postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, postępowania kontrolnego organu kontroli skarbowej oraz że w tym zakresie sprawa nie została rozstrzygnięta co do jej istoty w decyzji lub postanowieniu organu podatkowego lub organu kontroli skarbowej - powoduje, iż niniejsza interpretacja indywidualna nie wywołuje skutków prawnych (art. 14b § 4 ustawy - Ordynacja podatkowa).

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 6, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.