IPPP3/443-218/13-2/LK

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 12 marca 2013 r. (data wpływu 18 marca 2013 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania nieodpłatnie świadczonych usług przez Spółkę na rzecz pracowników - jest prawidłowe.

W dniu 18 marca 2013 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania nieodpłatnie świadczonych usług przez Spółkę na rzecz pracowników.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Spółka S.A. (dalej jako:"Spółka") jest zarejestrowanym podatnikiem VAT czynnym. Podstawowym przedmiotem działalności Spółki jest świadczenie usług telekomunikacyjnych. W dniu 25 czerwca 1998 r. pomiędzy Zarządem Spółki S.A a właściwymi statutowo organami ponadzakładowych organizacji związkowych, reprezentujących pracowników zawarty został Ponadzakładowy Układ Zbiorowy Pracy dla Pracowników Spółki (dalej: "PUZP"). Na mocy tego układu pracownikom Spółki, zatrudnionym w pełnym wymiarze czasu na podstawie umowy o pracę na czas nieokreślony przysługują nieodpłatne świadczenia w postaci usług telekomunikacyjnych. Usługi te tj. możliwość nieodpłatnego korzystania ze stacji telefonicznej oraz możliwość nieodpłatnego przeprowadzania rozmów telefonicznych (lub dokonywania innych połączeń) w ramach przyznanego limitu obejmują usługi wykonywane bezpośrednio przez Spółkę. Prawo do tych świadczeń zostało uregulowane w § 57 Rozdział VI "Zasady wynagradzania i przyznawania innych świadczeń związanych z pracą" PUZP i obejmuje: bezpłatny miesięczny abonament telefoniczny oraz bezpłatne 100 jednostek licznikowych w miesiącu.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy usługi, świadczone nieodpłatnie przez Spółkę na rzecz pracowników w opisanym stanie faktycznym podlegają opodatkowaniu na podstawie art. 8 ust. 2 pkt 2 ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 1771, poz. 1054).

Zdaniem Wnioskodawcy:

Analiza treści obowiązujących przepisów ustawy o VAT prowadzi do wniosku, że usługi telekomunikacyjne świadczone nieodpłatnie przez Spółkę na rzecz pracowników, w wykonaniu obowiązków wynikających z PUZP nie stanowią nieodpłatnego świadczenia usług w rozumieniu art. 8 ust. 2 pkt 2 ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (dalej jako: ustawa o VAT), które podlega opodatkowaniu tym podatkiem. Nieodpłatne świadczenie tych usług, jako realizowane w ścisłym związku z prowadzoną przez Spółkę działalnością gospodarczą, nie wyczerpuje hipotezy normy zawartej w art. 8 ust. 2 pkt 2 ustawy o VAT. W rezultacie, nieodpłatne świadczenie usług pracownikom Spółki w wykonaniu obowiązków wynikających z PUZP jest wyłączone z opodatkowania podatkiem VAT.

Zgodnie z brzmieniem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, opodatkowaniu VAT podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. W myśl art. 8 ust. 1 ustawy o VAT, przez odpłatne świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 tej ustawy. Zgodnie z art. 5 ust. 2 pkt 2 ustawy o VAT, za odpłatne świadczenie usług uznaje się również m.in. nieodpłatne świadczenie usług na cele osobiste podatnika lub jego pracowników (byłych pracowników) oraz wszelkie inne nieodpłatne świadczenie usług do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika. Z powyższego zapisu wynika, że pewne usługi świadczone nieodpłatnie traktuje się jak świadczone odpłatnie, czego konsekwencją jest ich opodatkowanie podatkiem od towarów i usług. Za odpłatne świadczenie usług uznaje nieodpłatne świadczenie usług w przypadku gdy łącznie spełnione są następujące warunki:

* świadczenie nieodpłatne dokonane jest na cele osobiste podatnika (jego pracowników, byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni lich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia) oraz

* jest dokonane w celu innym niż prowadzona działalność gospodarcza podatnika.

Wynika stąd, że o kwalifikacji nieodpłatnego świadczenia usług, jako podlegającego lub nie podlegającego opodatkowaniu VAT, jako odpłatne świadczenie usług. Zgodnie z art. 8 ust. 2 pkt 2 Ustawy o VAT przesądza cel, w jakim nieodpłatne świadczenie usług jest w danym przypadku realizowane. Opodatkowaniu podatkiem podlegać będą tylko te nieodpłatne świadczenia, w odniesieniu do których jednoznacznie można stwierdzić, że zostały dokonane w celu innym niż prowadzona działalność gospodarcza podatnika. Z powyższej regulacji wynika, iż świadczenie usług bez wynagrodzenia przez podatnika na rzecz jego pracowników, byłych pracowników bądź też innych podmiotów ("wszelkie inne nieodpłatne świadczenie usług") będzie stanowić czynność podlegającą opodatkowaniu VAT, jeśli będzie ono realizowane w związku z innym celem niż działalność gospodarcza tego podatnika.

Pojęcie działalności gospodarczej zostało zawarte dla celów podatku od towarów i usług w art. 15 ust. 2 ustawy, zgodnie z którym działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych. Wobec powyższego działalność gospodarcza obejmuje elementy składające się na jej przedmiot tj. zarobkową działalność wytwórczą, handlową, usługową oraz poszukiwanie, rozpoznawanie i wydobywanie kopalin ze złóż, działalność rolników i osób wykonujących wolne zawody a także działalność zawodową, wykonywaną w sposób zorganizowany i ciągły. Zatem, aby nieodpłatne świadczenie uznać za odpłatne świadczenie usług, a w konsekwencji za podlegające opodatkowaniu, musi być ono świadczone na cele inne niż działalność gospodarcza podatnika oraz cele osobiste podmiotów wymienionych w przepisie ustawy. Przy czym ustawa o podatku od towarów i usług nie zawiera definicji potrzeb osobistych, można jednak przyjąć, iż cele osobiste należy rozumieć jako cele prywatne, nie zawodowe. Wobec tego cele osobiste podatnika to cele inne niż związane z działalnością gospodarczą podatnika; potrzebami osobistymi są takie cele, których realizacja nie jest związana ze stosunkiem pracy, a zatem potrzeby osobiste to te, których zaspokojenie wynika z dobrej woli pracodawcy. Natomiast potrzeby pracownicze to takie, których spełnienie nie wynika z autonomii woli stron, ale do zaspokajania których pracodawca jest zobowiązany na podstawie przepisów prawa, np.: przepisów Kodeksu pracy, przepisów innych ustaw regulujących prawa i obowiązki pracowników i pracodawców, postanowień zbiorowych układów pracy, postanowień porozumień zbiorowych, przepisów o bezpieczeństwie i higienie pracy.

Z przepisu art. 9 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94), (dalej: Kodeks pracy) wynika, że ilekroć w Kodeksie pracy mowa jest o prawie pracy, rozumie się przez to przepisy Kodeksu pracy, przepisy innych ustaw i aktów wykonawczych, określające prawa i obowiązki pracowników i pracodawców oraz postanowienia układów zbiorowych pracy i innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów i statutów określających prawa i obowiązki stron stosunku pracy. Wynika stąd, że postanowienia ponadzakładowych układów zbiorowych pracy oraz układów zbiorowych pracy z mocy powszechnie obowiązującego przepisu Kodeksu pracy stanowią prawo pracy na równi z innymi, wymienionymi wyżej źródłami prawa pracy. Zgodnie z art. 240 § 1 pkt 2 Kodeksu pracy, układ (ponadzakładowy i zakładowy) określa warunki, jakim powinna odpowiadać treść stosunku pracy oraz wzajemne zobowiązania stron układu (tu: Spółki jako pracodawcy oraz organizacji związkowych reprezentujących pracowników), w tym dotyczące stosowania układu i przestrzegania jego postanowień. Konsekwentnie, Spółka obowiązana jest do przestrzegania postanowień PUZP, m.in. w zakresie obowiązku zapewnienia pracownikom nieodpłatnych świadczeń w zakresie usług telekomunikacyjnych, to jest bezpłatnego abonamentu oraz 100 jednostek licznikowych w miesiącu. Spółka zauważa, że jednym z warunków koniecznych dla prowadzenia działalności gospodarczej przez dany podmiot jest posiadanie odpowiednich zasobów kadrowych, umożliwiających m.in. wdrożenie założeń strategii biznesowej, zarządzanie przedsiębiorstwem oraz realizację wytyczonych przez przedsiębiorstwo celów. Wywiązywanie się przez Spółkę, jako pracodawcy, z nałożonych na nią i wynikających z przepisów prawa pracy obowiązków dotyczących pracowników stanowi jeden z kluczowych elementów prowadzenia działalności gospodarczej jako takiej. Nieodpłatne świadczenia w zakresie usług telekomunikacyjnych, przekazywane przez Spółkę pracownikowi stanowią obowiązkowe świadczenia Spółki jako pracodawcy na ich rzecz. Świadczenia te realizowane są zatem przez Spółkę na rzecz pracowników w ramach wykonania nałożonego na Spółkę obowiązku o bezwzględnym charakterze, wynikającego wprost z uregulowań PUZP, którego Spółka jest stroną i który, w świetle art. 9 Kodeksu pracy, mieści się w zakresie pojęcia prawo pracy oraz w celu należytego wywiązania się z tego obowiązku. Skoro nakaz wywiązywania się przez Spółkę z obowiązku przekazywania pracownikom nieodpłatnych świadczeń wynika w sposób bezpośredni i jednoznaczny z przepisów prawa (tu: z prawa pracy), za niesporne należy uznać, że nieodpłatne przekazywanie przez Spółkę tych świadczeń na rzecz pracowników Spółki pozostaje w ścisłym bezpośrednim związku z prowadzonym przez Spółkę przedsiębiorstwem, a tym samym stanowi nieodpłatne świadczenie usług realizowane do celów działalności gospodarczej podatnika. Konsekwentnie, nieodpłatne świadczenie usług telekomunikacyjnych na rzecz pracowników nie stanowi nieodpłatnego świadczenia usług na cele inne niż działalność gospodarcza podatnika, które zgodnie z art. 8 ust. 2 pkt 2 Ustawy o VAT powinno podlegać opodatkowaniu.

Należy podkreślić, że zarówno sama istniejąca po stronie Spółki (niewzruszalna) powinność zapewnienia pracownikom nieodpłatnych świadczeń, jak również nieodpłatny charakter tych świadczeń, znajdują się poza zakresem woli Spółki w tym sensie, że Spółka nie ma możliwości ani uchylić się od wypełnienia ciążącego na niej obowiązku ani, na przykład, świadczyć usługi w innej formie aniżeli tak, jak nakazuje to PUZP, czyli nieodpłatnie. Oznacza to, że świadczenie przez Spółkę nieodpłatnie usług telekomunikacyjnych nie wynika w żaden sposób z decyzyjnej autonomii stron tj. Spółki i beneficjentów nieodpłatnych świadczeń, ale ma swoje źródło w obowiązującym prawie, którego treści Spółka nie ma możliwości w jakikolwiek sposób modyfikować. Wynika to wprost z uregulowań PUZP w związku z odpowiednimi przepisami Kodeksu pracy.

W ocenie Spółki, analiza opisanych powyżej okoliczności dotyczących nieodpłatnego świadczenia usług przez Spółkę swoim pracownikom przemawia za uznaniem, że przedmiotowe nieodpłatne świadczenia nie służą osobistym celom pracowników Spółki oraz pozostają w ścisłym bezpośrednim związku z funkcjonowaniem przedsiębiorstwa Spółki, a tym samym stanowią nieodpłatne świadczenie usług do celów jej działalności gospodarczej.

W związku z tym, nieodpłatne świadczenia na rzecz pracowników Spółki nie mieszczą się w zakresie dyspozycji normy wynikającej z art. 8 ust. 2 pkt 2 Ustawy o VAT i jako takie nie podlegają opodatkowaniu VAT. Trzeba również wskazać, iż przepis art. 8 ust. 2 pkt 2 ustawy o VAT stanowi implementację art. 26 ust. 1 lit. b Dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (dalej: Dyrektywa). Zgodnie z art. 26 ust. 1b Dyrektywy za odpłatne świadczenie usług uznaje się m.in. nieodpłatne świadczenie usług przez podatnika do celów innych niż działalność jego przedsiębiorstwa. Przepis art. 8 ust. 2 Ustawy o VAT, w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 marca 2011 r., implementujący do krajowego porządku prawnego normę zawartą w art. 26 ust. 1b Dyrektywy stanowił że jako odpłatne świadczenie usług traktuje się:

W art. 8 ust. 2 pkt 2 Ustawy o VAT w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 kwietnia 2011 r. mowa jest natomiast o nieodpłatnym świadczeniu usług do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika.

Zakres znaczeniowy pojęcia "cel inny niż działalność przedsiębiorstwa podatnika", o którym mowa w Dyrektywie obejmuje znacznie szerszy wachlarz zdarzeń (stanów faktycznych) w porównaniu z tym, który mieści się w zakresie pojęcia "cel inny niż działalność gospodarcza podatnika". W związku z tym, że przepis art. 8 ust. 2 pkt 2 Ustawy o VAT w kształcie obowiązującym obecnie (tekst jedn.: po nowelizacji, która weszła w życie 1 kwietnia 2011 r.) zastąpił przepis art. 8 ust. 2 w wersji istniejącej do końca marca 2011 r., należy stwierdzić, że przepis art. 8 ust. 2 pkt 2 w obecnym brzmieniu analogicznie do obowiązującego poprzednio - powinien być interpretowany z zachowaniem całokształtu reguł wykładni prowspólnotowej. Oznacza to, że organy podatkowe powinny dążyć do takiej wykładni analizowanego przepisu, która w efekcie doprowadzi do wniosków w możliwie najszerszym zakresie zgodnych z dyspozycją odpowiadającej mu normy wspólnotowej. Wykładnia prowspólnotowa powinna iść tak dalece, jak jest to możliwe i zarazem niezbędne, by osiągnąć skutek założony w Dyrektywie. W rezultacie, organy podatkowe powinny odczytywać treść art. 8 ust. 2 pkt 2 Ustawy o VAT zgodnie z duchem Dyrektywy, tj. w ten sposób, że za odpłatne świadczenie usług podlegające opodatkowaniu VAT uznaje się tylko takie nieodpłatne świadczenie usług, które służy innym celom, niż działalność związana z prowadzeniem przedsiębiorstwem podatnika. Konsekwentnie, za aktualne w obecnym stanie prawnym należy uznać tezy orzeczeń krajowych sądów administracyjnych, odnoszące się do interpretacji pojęcia usług związanych z prowadzeniem przedsiębiorstwa oraz reguł opodatkowania tych usług VAT na gruncie przepisów Ustawy o VAT, które zapadły pod rządami Ustawy o VAT w brzmieniu sprzed nowelizacji, tj. sprzed 1 kwietnia 2011 r. Przykładowo, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie, w orzeczeniu z dnia 2 grudnia 2009 r. (I SA/Lu 513/09) zauważył, że "usługi świadczone nieodpłatnie należy traktować jako usługi odpłatne, o ile nie są one związane z prowadzeniem przedsiębiorstwa, a podatnikowi przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego. Tylko łączne zaistnienie powołanych przesłanek umożliwia zastosowanie fikcji prawnej i objęcie zakresem opodatkowania usług nieodpłatnych. W konsekwencji, brak przynajmniej jednej przesłanki opodatkowanie wyłącza." Dalej, ten sam Sąd wskazał, że "opodatkowaniu podlegają tylko te nieodpłatnie świadczone usługi, które zostały wskazane w art. 8 ust. 2 ustawy o VAT, a ponieważ nie zostały w nim wymienione usługi świadczone nieodpłatnie na cele związane z prowadzeniem przedsiębiorstwa to nie ma żadnych podstaw, by twierdzić, iż podlegają one opodatkowaniu. Przepis ten w sposób nie budzący wątpliwości wyłącza z opodatkowania nieodpłatne świadczenie usług związanych z prowadzeniem przedsiębiorstwa." Tożsamy pogląd wyraził WSA w Warszawie, stwierdzając w wyroku z dnia 16 czerwca 2009 r. (III SA/Wa 246/09), że "opodatkowaniu podlegają tylko te nieodpłatnie świadczone usługi, które zostały wskazane w art. 8 ust. 2 uptu, a ponieważ nie zostały w nim wymienione usługi świadczone nieodpłatnie na cele związane z prowadzeniem przedsiębiorstwa, to nie ma żadnych podstaw, by twierdzić, iż podlegają one opodatkowaniu. (...) Przepis ten w sposób nie budzący wątpliwości wyłącza z opodatkowania nieodpłatne świadczenie usług związanych z prowadzeniem przedsiębiorstwa a to oznacza, że organ podatkowy dokonał wykładni omawianego przepisu contra legem." Z kolei Naczelny Sąd Administracyjny, w wyroku z dnia 23 marca 2010 r. (I FSK 326/09) wskazał, że odpowiadając na pytanie, jak należy rozumieć usługi związane z prowadzeniem przedsiębiorstwa, należy stwierdzić, że chodzi o takie usługi, które są wykonywane nieodpłatnie w związku z potrzebami prowadzonej działalności gospodarczej podmiotu, potrzebami związanymi z funkcjonowaniem prowadzonego przedsiębiorstwa.

Prawidłowość przedstawionego na wstępie wniosku stanowiska Spółki potwierdzają również liczne interpretacje indywidualne wydane przez Ministra Finansów, w tym wydane w stanie prawnym obowiązującym po 1 kwietnia 2011 r. Przykładowo w interpretacji indywidualnej nr IPPP3/443-575/11-3/JF z 24 czerwca 2011 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie stwierdził "należy uznać, że wynikające z ponadzakładowego układu zbiorowego pracy nieodpłatne przekazanie uprawnień do ulgowych świadczeń przejazdowych pracownikom, emerytom i rencistom oraz dzieciom pracowników jest czynnością, mającą na celu zaspakajanie potrzeb pracowniczych. Czynność ta bez wątpienia związana jest z działalnością gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy oraz służy zgodnemu z przepisami prawa (w szczególności zbiorowych układów pracy) funkcjonowaniu przedsiębiorstwa. A zatem ww. czynności jako niewypełniające postanowień art. 8 ust. 2 ustawy znajdują się poza zakresem czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług" oraz"Spółka realizując postanowienia Ponadzakładowego Układu Zbiorowego Pracy bezpłatnie świadczy usługi na rzecz obecnych lub byłych pracowników i ich rodzin. Ponadzakładowy układ zbiorowy pracy, do jakiego przystąpiła Spółka wynika niewątpliwie z bycia pracodawcą.

Nieodpłatne świadczenia usług na rzecz pracowników obecnych i byłych oraz ich rodzin wynikające z zawartego układu, związane są z prowadzonym przedsiębiorstwem i jednocześnie pośrednio z działalnością gospodarczą Spółki. W takich okolicznościach uprawnienia do ulgowych przejazdów związane z działaniami gospodarczymi Spółki nie wypełniają przestanki określonej w art. 8 ust. 2 ustawy." Brak obowiązku opodatkowania podatkiem VAT nieodpłatnych świadczeń na rzecz pracowników potwierdza także interpretacja indywidualne Ministra Finansów nr IPPP2/443-1094/12-2/KG z 9 stycznia 2013 r. powołane interpretacje indywidualne wydane zostały dla stanów faktycznych tożsamych, co do kluczowych elementów, ze stanem faktycznym przedstawionym przez Spółkę w niniejszym wniosku.

Całokształt powołanych powyżej argumentów uzasadnia stanowisko, że nieodpłatne usługi świadczone przez Spółkę na rzecz pracowników w wykonaniu obowiązku wynikającego z PUZP, nie stanowią nieodpłatnych świadczeń, o których mowa w art. 8 ust. 2 pkt 2 ustawy o VAT, podlegających opodatkowaniu VAT zgodnie z zasadami przewidzianymi dla usług świadczonych odpłatnie.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.) - zwana dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zwanym dalej "podatkiem", podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 8 ust. 1 ustawy przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

Stosownie do art. 8 ust. 2 pkt 2 ustawy za odpłatne świadczenie usług uznaje się również nieodpłatne świadczenie usług na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, oraz wszelkie inne nieodpłatne świadczenie usług do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika.

Z powyższego zapisu wynika, że ustawodawca pewne usługi świadczone nieodpłatnie traktuje jak świadczone odpłatnie, czego konsekwencją jest ich opodatkowanie podatkiem od towarów i usług. Za odpłatne świadczenie usług uznaje nieodpłatne świadczenie usług w przypadku gdy spełnione są następujące warunki:

* świadczenie nieodpłatne dokonane jest na cele osobiste podatnika (jego pracowników, byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia), oraz

* jest dokonane w celu innym niż prowadzona działalność gospodarcza podatnika.

Pojęcie działalności gospodarczej zostało zawarte dla celów podatku od towarów i usług w art. 15 ust. 2 ustawy, zgodnie z którym działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Wobec powyższego działalność gospodarcza obejmuje elementy składające się na jej przedmiot, tj. zarobkowa działalność wytwórcza, handlowa, usługowa oraz poszukiwanie, rozpoznawanie i wydobywanie kopalin ze złóż, działalność rolników i osób wykonujących wolne zawody, a także działalność zawodowa, wykonywana w sposób zorganizowany i ciągły.

Zatem, aby nieodpłatne świadczenie uznać za odpłatne świadczenie usług, a zatem za podlegające opodatkowaniu, musi być ono świadczone na cele inne niż działalność gospodarcza podatnika oraz cele osobiste podmiotów wymienionych w przepisie ustawy. Przy czym ustawa o podatku od towarów i usług nie zawiera definicji potrzeb osobistych, można jednak przyjąć, iż cele osobiste należy rozumieć jako cele prywatne, nie zawodowe. Wobec tego cele osobiste podatnika to cele inne niż związane z działalnością gospodarczą podatnika; potrzebami osobistymi są takie cele, których realizacja nie jest związana ze stosunkiem pracy, a zatem potrzeby osobiste to te, których zaspokojenie wynika z dobrej woli pracodawcy. Natomiast potrzeby pracownicze to takie, których spełnienie nie wynika z autonomii woli stron, ale do zaspokajania których pracodawca jest zobowiązany na podstawie przepisów prawa, np.: przepisów Kodeksu pracy, przepisów innych ustaw regulujących prawa i obowiązki pracowników i pracodawców, postanowień zbiorowych układów pracy, postanowień porozumień zbiorowych, przepisów o bezpieczeństwie i higienie pracy.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że pomiędzy Spółką a właściwymi statutowo organami ponadzakładowych organizacji związkowych, reprezentujących pracowników zawarty został Ponadzakładowy Układ Zbiorowy Pracy dla Pracowników Spółki (PUZP). Na mocy tego układu Spółka obowiązana jest do nieodpłatnych świadczeń w postaci usług telekomunikacyjnych, tj. możliwości nieodpłatnego korzystania ze stacji telefonicznej oraz możliwość nieodpłatnego przeprowadzania rozmów telefonicznych (lub dokonywania innych połączeń) w ramach przyznanego limitu na rzecz swoich pracowników. Prawo do tych świadczeń zostało uregulowane w § 57 Rozdział VI "Zasady wynagradzania i przyznawania innych świadczeń związanych z pracą" PUZP i obejmuje: bezpłatny miesięczny abonament telefoniczny oraz bezpłatne 100 jednostek licznikowych w miesiącu.

Na tle powyższego Wnioskodawca powziął wątpliwości odnośnie opodatkowania podatkiem VAT czynności świadczonych nieodpłatnie przez Spółkę na rzecz pracowników Spółki.

Analizując przedstawione okoliczności sprawy należy uznać, że wynikające z ponadzakładowego układu zbiorowego pracy usługi telekomunikacyjne świadczone nieodpłatnie przez Spółkę na rzecz pracowników są czynnością, mającą na celu zaspokajanie potrzeb pracowniczych. Czynność ta bez wątpienia związana jest z działalnością gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy oraz służy zgodnemu z przepisami prawa (w szczególności zbiorowych układów pracy) funkcjonowaniu przedsiębiorstwa. A zatem ww. czynności jako niewypełniające postanowień art. 8 ust. 2 ustawy znajdują się poza zakresem czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług.

Spółka realizując postanowienia zawartego Ponadzakładowego Układu Zbiorowego Pracy bezpłatnie świadczy usługi na rzecz własnych pracowników. Zawarty Układ wynika niewątpliwie z bycia pracodawcą. Nieodpłatne świadczenia usług na rzecz pracowników wynikające z zawartego Układu, związane są z działalnością gospodarczą Spółki. W takich okolicznościach uprawnienia do nieodpłatnego korzystania ze stacji telefonicznej oraz możliwość nieodpłatnego przeprowadzania rozmów telefonicznych w ramach przyznanego limitu związane z działaniami gospodarczymi Spółki nie wypełniają przesłanki określonej w art. 8 ust. 2 ustawy. A zatem ww. czynności jako niewypełniające postanowień art. 8 ust. 2 ustawy o VAT znajdują się poza zakresem czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.