IPPP3/443-168/12-2/JK

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 3 lutego 2012 r. (data wpływu 9 lutego 2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie możliwości zastosowania 0% stawki podatku dla usługi remontu statku - jest nieprawidłowe.

W dniu 9 lutego 2012 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie możliwości zastosowania 0% stawki podatku dla usługi remontu statku.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest spółkę z o.o. (dalej: Spółka). Przedmiotem działalności Spółki jest m.in. naprawa i konserwacja statków i łodzi. Spółka otrzymała zlecenie na wyremontowanie statku morskiego - który został sklasyfikowany pod nr PKWiU 30.12 (statek o głównym napędzie żaglowym) - posiadającego rejestrację w urzędzie morskim, wpisanego do rejestru okręgowego i służącego do przewozu pasażerów.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy Spółka ma prawo wystawić faktury ze stawką 0% za wykonanie usługi remontu statku morskiego oraz za usługi związane z wyposażeniem tego statku, które służą bezpośrednio jego potrzebom.

Zdaniem Wnioskodawcy:

Zgodnie z art. 83 ust. 1 pkt 15 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), dalej: ustawa o VAT, stawkę podatku w wysokości 0% stosuje się do usług polegających na remoncie, przebudowie lub konserwacji statków wymienionych w klasie PKWiU ex 30.11 oraz ich części składowych (produkcja statków i konstrukcji pływających). Taka sama stawka znajdzie zastosowanie dla pozostałych usług świadczonych na rzecz armatorów morskich lub innych podmiotów wykonujących przewozy środkami transportu morskiego służących bezpośrednim potrzebom środków transportu morskiego, rybołówstwa morskiego i statków ratowniczych morskich, o których mowa w pkt 1, lub ich ładunków (art. 83 ust. 1 pkt 17 ustawy o VAT).

Mając na uwadze powołane regulacje należy stwierdzić, iż skorzystanie z preferencyjnej 0% stawki podatku uwarunkowane jest spełnieniem łącznie następujących przesłanek:

Natomiast w świetle art. 148 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347,), dalej: Dyrektywa 112, Państwa członkowskie zwalniają następujące transakcje:

Z brzmienia przytoczonego przepisu Dyrektywy 112 wynika, że zwolniona jest dostawa jednostek pływających przeznaczonych do żeglugi na pełnym morzu, która nie jest uzależniona od zakresu grupowania statystycznego pływających jednostek morskich.

Dyrektywa posługuje się pojęciem "jednostki pływające", które ma szerszy zakres aniżeli pojęcie statku, które wprowadził ustawodawca do art. 83 ust. 1 pkt 15 ustawy o VAT. Dlatego w ocenie Spółki zakres zastosowania stawki podatku VAT dla remontu statków w ustawie o VAT różni się znacząco od zakresu przewidzianego w Dyrektywie 112 dla określenia pojęcia jednostek pływających. Przepisy ustawy o VAT poprzez zawężenie zakresu zastosowania pojęcia jednostek pływających do zakresu typów statków (określonych w klasie PKWiU ex 30.11) niezasadnie spowodowały ograniczenie do zastosowania preferencyjnej stawki podatku VAT.

Zdaniem Spółki polski ustawodawca nieprawidłowo implementował przepisy Dyrektywy 112 do krajowego porządku prawnego poprzez wprowadzenie zapisu, że tylko statki wymienione w klasie PKWiU ex 30.11 mogą skorzystać z preferencyjnej 0% stawki podatku VAT przy świadczeniu usług remontu, przebudowie czy konserwacji. Przepisy Dyrektywy 112 mają pierwszeństwo przed regulacjami krajowymi, w związku z czym Wnioskodawca ma prawo bezpośrednio zastosować regulacje Dyrektywy 112 w celu interpretacji zakresu opodatkowania usługi remontu statku morskiego. W ten sam sposób uregulowana została usługa związana z wyposażeniem statku. Niewątpliwie Dyrektywa 112 szerzej określa pojęcie jednostek pływających aniżeli ustawa o VAT.

W efekcie, dla możliwości zastosowania stawki podatku w wysokości 0%, na podstawie powołanych przepisów krajowych, decydujące znaczenie miałaby klasyfikacja statku według nr PKWiU. Jednakże takie rozumienie jest niezgodne z przepisami prawa wspólnotowego, które zwolnieniem objęły szeroko rozumiane jednostki pływające a nie tylko statki z grupowania 30.11.

Biorąc powyższe pod uwagę Wnioskodawca ma prawo powołać się na przepisy Dyrektywy.

Dyrektywy są częścią obowiązującego w Polsce porządku prawnego. Zgodnie z art. 14a ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa, Minister właściwy do spraw finansów publicznych dąży do zapewnienia jednolitego stosowania prawa podatkowego przez organy podatkowe oraz organy kontroli skarbowej, dokonując w szczególności jego interpretacji, przy uwzględnieniu orzecznictwa sądów oraz Trybunału Konstytucyjnego lub Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości (interpretacje ogólne).

W przedmiocie nadrzędności prawa wspólnotowego nad prawem krajowym wypowiedział się wielokrotnie ETS, m.in. w wyroku z dnia 15 lipca 1964 r. w sprawie Costa contra ENEL, w wyroku z dnia 17 grudnia 1970 r. w sprawie Internationale, w wyroku z dnia 9 marca 1977 r. w sprawie Simmenthal II (106/77). Trybunał w sposób następujący określił supremację prawa wspólnotowego "każdy sędzia państwowy, powołany w ramach swoich kompetencji, zobowiązany jest do nieograniczonego stosowania prawa wspólnotowego i ochrony praw przydzielonych przez nie jednostce, poprzez niestosowanie żadnego przeciwstawnego postanowienia prawa narodowego, bez względu na to, czy wydane zostało ono wcześniej, czy później niż prawo wspólnotowe...". Z rozwiązania takiego wynika jeszcze jeden daleko idący wniosek, a mianowicie, badanie aktów prawa wspólnotowego pod kątem ich ważności może odbywać się tylko w stosunku do aktów wyższych prawa wspólnotowego, natomiast niedopuszczalne jest badanie ich zgodności z aktami prawa narodowego. Wszystkie powyższe przykłady świadczą o tym, jak wielką rolę odegrało orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości dla ukształtowania się nadrzędności prawa wspólnotowego nad prawem krajowym.

Dyrektywy UE są szczególnymi aktami prawnymi, które zgodnie z art. 288 Traktatu z Lizbony (dawny art. 249 TWE) wiążą państwa członkowskie UE, do których są skierowane w odniesieniu do rezultatu, który ma być osiągnięty, pozostawiając jednak organom krajowym państwa członkowskiego swobodę wyboru formy i środków prawnych. Dyrektywy zatem muszą być z zasady wdrożone do porządku prawnego państw członkowskich, aby można mówić o skutku prawnym, jaki mają osiągnąć. Dyrektywa 112 stanowi wzór dla wszystkich państw członkowskich w zakresie stosowania podatku VAT. Polska jako członek UE zobowiązana jest do stosowania prowspólnotowej wykładni przepisów, czyli interpretacji przepisów krajowych w zgodzie z prawem wspólnotowym. Oznacza to, że w przypadku, gdy literalne brzmienie przepisu krajowego różni się od przepisów dyrektywy, to tylko podatnikowi przysługuje prawo powołania się na przepisy dyrektywy, które powinny zastąpić w takim przypadku przepisy prawa krajowego.

Zdaniem Wnioskodawca, ustawodawca nieprawidłowo dokonał implementacji przepisów wspólnotowych, co do określenia przedmiotowego zakresu jednostek pływających. W związku z powyższym, Wnioskodawca ma prawo bezpośrednio powołać się na regulacje zawarte w art. 148 Dyrektywy 112, w celu zastosowania właściwej stawki podatku VAT dla usługi remontu statku żaglowego.

Jak orzekł Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi (sygn. akt I SA/Łd 301/11) w pojęciu przepisów prawa podatkowego mieszczą się również przepisy dyrektywy 2006/112/WE. Po przystąpieniu Polski do Unii Europejskiej, interpretacja przepisów krajowych w odniesieniu do ustaw podatkowych powinna być dokonywana z uwzględnieniem regulacji, jakie stanowi stosowna dyrektywa. Również NSA w wyrok z dnia 2 kwietnia 2009 r. (sygn. akt I FSK 4/08), uznał, że zastosowanie prawa wspólnotowego w sprawach podatkowych jest obowiązkiem zarówno sądów administracyjnych, jak i organów podatkowych. Po 1 maja 2004 r. interpretacja przepisów krajowych ustaw podatkowych dotyczących podatków zharmonizowanych musi być dokonywana z uwzględnieniem wzorca, jaki stanowi właściwa dyrektywa.

Dyrektywy, co do zasady, nie są aktami bezpośrednio obowiązującym w państwach członkowskich, lecz wymagają "przełożenia" na przepisy wewnętrzne poprzez odpowiednią legislację (np. ustawę). Niemniej co znalazło potwierdzenie w orzecznictwie ETS - jeśli przepis dyrektywy jest jasny, precyzyjny i bezwarunkowy, to można się na nią powoływać przed sądem krajowym ("por. np. 8/81 sprawa Becker, C-150/99 Stockholm Lindopark AB).

Organ ma więc zatem obowiązek stosować (czy też w tym przypadku raczej interpretować) ustawę krajową w zgodzie z prawem Wspólnoty w celu zapewnienia temu prawu należytej efektywności. Wynika to z faktu, że organy podatkowe mają obowiązek przestrzegania prawa i działania w jego granicach, czyli również w granicach prawa wspólnotowego. Dlatego porównywanie przepisów ustawy o VAT z jej wzorcem (Dyrektywą 112) jest obecnie istotną częścią jej interpretacji. Elementem wykładni prawa jest także wypełnienie luk między wzorcem, jakim jest dyrektywa a postanowieniami krajowej ustawy podatkowej, powstałych wskutek nieprawidłowej lub niepełnej implementacji dyrektywy, jednakże wyłącznie w zakresie uprawnień podatników.

Od 1 maja 2004 r. istnieje obowiązek uwzględniania przez państwa członkowskie prawa wspólnotowego na zasadzie odpowiednio, jeśli wystąpią ku temu warunki, pierwszeństwa i bezpośredniego skutku lub prowspólnotowej wykładni przepisów krajowych. Przy czym obowiązek stosowania prawa wspólnotowego w ramach krajowego porządku prawnego ciąży nie tylko na sądach krajowych, ale też na organach administracji. Przypomnieć należy, że w systemie prawa stanowionego, w chwili obecnej, w pierwszym rzędzie z pojęciem prawa należy wiązać nie tylko przepisy stanowione i stosowane przez uprawnione polskie organy władzy w ramach krajowego systemu prawa, ale również przez instytucje Wspólnoty Europejskiej. W związku z tym należy stwierdzić, że pod pojęciem prawa należy rozumieć nie tylko prawo krajowe, ale też prawo wspólnotowe pierwotne i wtórne obowiązujące w świetle orzecznictwa ETS.

Reasumując, za usługę remontu statku morskiego oraz za usługi związane z wyposażeniem tego statku, które służą bezpośrednio jego potrzebom, Wnioskodawca powinien wystawić fakturę ze stawką 0%.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Stosownie do dyspozycji przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054) zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o których mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (...).

Zgodnie z art. 5a ustawy towary i usługi będące przedmiotem czynności, o których mowa w art. 5, wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, są identyfikowane za pomocą klasyfikacji, jeżeli dla tych towarów i usług przepisy ustawy lub przepisy wykonawcze wydane na jej podstawie powołują symbole statystyczne.

Klasyfikacją statystyczną dotyczącą towarów i usług, która ma zastosowanie dla celów opodatkowania podatkiem od towarów i usług, od dnia 1 stycznia 2011 r. jest Polska Klasyfikacja Wyrobów i Usług wprowadzona rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 29 października 2008 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (PKWiU) - (Dz. U. Nr 207, poz. 1293 z późn. zm.).

Stawka podatku, zgodnie z przepisem art. 41 ust. 1 ustawy, wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1. Niemniej jednak zgodnie z art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2013 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%. Oprócz stawki podstawowej, na wybrane grupy towarów i usług, ustawodawca przewidział stawki preferencyjne oraz możliwość stosowania zwolnień podatkowych.

Wszelkie preferencje dotyczące wysokości opodatkowania stanowią wyjątek od ogólnej zasady i dlatego zastosowanie niższej niż podstawowa stawka podatku może być zrealizowane wyłącznie w granicach określonych przepisami ustawy o podatku od towarów i usług i wydanych na podstawie delegacji ustawowej aktów wykonawczych do tej ustawy.

I tak, stosownie do dyspozycji przepisu art. 83 ust. 1 pkt 15 ustawy, stawkę podatku w wysokości 0% stosuje się do usług polegających na remoncie, przebudowie lub konserwacji statków wymienionych w klasie PKWiU ex 30.11 oraz ich części składowych. Ponadto, zgodnie z art. 83 ust. 1 pkt 17 ustawy, stawkę podatku w wysokości 0% stosuje się do pozostałych usług świadczonych na rzecz armatorów morskich lub innych podmiotów wykonujących przewozy środkami transportu morskiego służących bezpośrednim potrzebom środków transportu morskiego, rybołówstwa morskiego i statków ratowniczych morskich, o których mowa w pkt 1, lub ich ładunków.

W treści ust. 1 pkt 1 powołanego artykułu ustawodawca wymienił następujące środki transportu morskiego:

Jednocześnie w myśl ust. 2 cytowanego artykułu, opodatkowaniu stawką 0% podlegają czynności, o których mowa w ust. 1 pkt 7-18 i 20-22, w przypadku prowadzenia przez podatnika dokumentacji, z której jednoznacznie wynika, że czynności te zostały wykonane przy zachowaniu warunków określonych w tym przepisie.

Zgodnie z art. 2 pkt 30 ustawy, przez PKWiU ex - rozumie się zakres wyrobów lub usług węższy niż określony w danym grupowaniu Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług.

Umieszczenie ww. oznaczenia przy konkretnym symbolu statystycznym ma na celu zawężenie stosowania stawki preferencyjnej tylko do towarów/usług należących do wymienionego grupowania statystycznego, spełniających określone warunki sprecyzowane przez ustawodawcę w rubryce "nazwa towaru lub usługi (grupy towarów lub usług)". Zatem, wynikająca z konkretnego załącznika stawka lub zwolnienie dotyczy wyłącznie danego wyrobu z danego grupowania.

Zatem prawo do zastosowania 0% stawki podatku VAT dla świadczonej usługi remontu, przebudowy lub konserwacji statków wymienionych w klasie PKWiU ex 30.11 oraz ich części składowych, zostało uzależnione od prowadzenia przez podatnika dokumentacji, z której jednoznacznie wynika, że ww. czynności zostały wykonane przy zachowaniu warunków określonych w tym przepisie.

Ustawa o VAT nie definiuje pojęcia remontu, dlatego należy odnieść się do ich definicji słownikowych. Według "Współczesnego słownika języka polskiego" (Bogusław Dunaj, Langenscheidt Warszawa 2007 r.), "remont" to zespół czynności, w wyniku których przywraca się sprawność, wartość użytkową jakiegoś obiektu, urządzenia, naprawa odnowienie czegoś. Z treści wniosku wynika, iż Wnioskodawca otrzymał zlecenie na wyremontowanie statku morskiego - który został sklasyfikowany pod nr PKWiU 30.12 (statek o głównym napędzie żaglowym) - posiadającego rejestrację w urzędzie morskim, wpisanego do rejestru okręgowego i służącego do przewozu pasażerów.

Mając na uwadze przedstawione zdarzenie przyszłe oraz powołane przepisy Wnioskodawca nie ma prawa wystawić faktury ze stawką 0% za wykonanie usługi remontu statku morskiego oraz za usługi związane z wyposażeniem tego statku, które służą bezpośrednio jego potrzebom.

Jak wynika z uregulowań zawartych w wyżej cytowanych przepisach ustawy stawkę podatku w wysokości 0% stosuje się do usług polegających na remoncie statków wymienionych w klasie PKWiU ex 30.11 oraz ich części składowych jak również pozostałych usług świadczonych na rzecz armatorów morskich lub innych podmiotów wykonujących przewozy środkami transportu morskiego służących bezpośrednim potrzebom środków transportu morskiego, rybołówstwa morskiego i statków ratowniczych morskich - pełnomorskich liniowców pasażerskich, pełnomorskich statków wycieczkowych i tym podobnych jednostek pływających do przewozu osób, pełnomorskich promów wszelkiego typu (PKWiU ex 30.11.21.0); pełnomorskich tankowców do przewozu ropy naftowej, produktów przerobu ropy naftowej, chemikaliów oraz gazów skroplonych (PKWiU ex 30.11.22.0); pełnomorskich chłodniowców, z wyłączeniem tankowców (PKWiU ex 30.11.23.0); pozostałych statków pełnomorskich do przewozu ładunków suchych (stałych), z wyłączeniem barek morskich bez napędu (PKWiU ex 30.11.24.0); pełnomorskich statków rybackich, pełnomorskich statków przetwórni oraz pełnomorskich pozostałych jednostek pływających do przetwarzania lub konserwowania produktów rybołówstwa (PKWiU ex 30.11.31.0); pchaczy pełnomorskich (PKWiU ex 30.11.32.0); statków szkolnych i badawczych rybołówstwa morskiego oraz statków ratowniczych morskich (PKWiU ex 30.11.33.0) - lub ich ładunków. Natomiast statek, który będzie remontowany przez Wnioskodawcę jest sklasyfikowany w PKWiU 30.12.

Tak więc Wnioskodawca zobowiązany będzie opodatkować przedmiotową usługę remontu statku sklasyfikowanego w PKWiU 30.12 oraz usługi związane z wyposażeniem tego statku, które służą bezpośrednio jego potrzebom podstawową stawką podatku.

Ponadto odnosząc się do argumentacji Strony wskazać należy, iż uregulowania art. 83 ust. 1 pkt 15 i 17 ustawy o VAT stanowią implementację wspólnotowych reguł opodatkowania wskazanych w Dyrektywie 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U. EE.L 2006 r. Nr 347, z późn. zm.), zwanej dalej Dyrektywą 2006/112/WE.

Na gruncie art. 148 Dyrektywy 2006/112/WE państwa członkowskie zwalniają następujące transakcje:

Przedstawiając własne stanowisko w sprawie Wnioskodawca, podnosi, iż Dyrektywa 2006/112/WE posługuje się pojęciem "jednostki pływające", które ma szerszy zakres aniżeli pojęcie statku, które wprowadził ustawodawca do art. 83 ust. 1 pkt 15 ustawy o VAT. Dlatego w ocenie Wnioskodawcy zakres zastosowania stawki podatku VAT dla remontu statków w ustawie o VAT różni się znacząco od zakresu przewidzianego w Dyrektywie 2006/112/WE dla określenia pojęcia jednostek pływających. Przepisy ustawy o VAT poprzez zawężenie zakresu zastosowania pojęcia jednostek pływających do zakresu typów statków (określonych w klasie PKWiU ex 30.11) niezasadnie spowodowały ograniczenie do zastosowania preferencyjnej stawki podatku VAT.

Przede wszystkim należy zaznaczyć, że przepisy prawa podatkowego obowiązujące na terenie Unii stosowane są w krajach członkowskich przez implementację, czyli uregulowanie w przepisach prawa krajowego zagadnień prawa wspólnotowego. O ile polski ustawodawca ma obowiązek implementacji zawartych w dyrektywach postanowień wiążących państwo członkowskie co do zamierzonego celu, to Wspólnota zostawia władzom krajowym swobodę co do form i metod jakimi skutek ma być osiągnięty. Wskazać w tym miejscu należy, iż w myśl art. 131 Dyrektywy 2006/112/WE, zwolnienia przewidziane w rozdziałach 2-9 stosuje się bez uszczerbku dla innych przepisów wspólnotowych i na warunkach ustalanych przez państwa członkowskie w celu zapewnienia prawidłowego i prostego stosowania tych zwolnień oraz zapobieżenia wszelkim możliwym przypadkom uchylania się od opodatkowania, unikania opodatkowania i nadużyć.

W ocenie tut. Organu podatkowego przedstawione powyżej przepisy prawa europejskiego zostały w sposób prawidłowy implementowane do polskiego ustawodawstwa podatkowego, w związku z czym, interpretacja norm krajowego prawa podatkowego nie pozostaje w sprzeczności z tymi przepisami. Konstrukcja przyjęta przez polskiego ustawodawcę powoduje, że o stawce podatku od towarów i usług w wysokości 0% względem usług polegających m.in. na remoncie statku oraz jego części składowych decyduje w istocie klasyfikacja statystyczna remontowanego statku zawarta w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 29 października 2008 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (PKWiU) - (Dz. U. Nr 207, poz. 1293 z późn. zm.).

Organ podatkowy pragnie zauważyć, iż źródłami prawa w Polsce, w tym prawa podatkowego, według art. 87 Konstytucji, jest sama Konstytucja, ustawy, ratyfikowane umowy międzynarodowe, rozporządzenia i akty prawa miejscowego.

Od dnia 1 maja 2004 r. Polska stała się stroną Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską, wobec czego zobowiązała się przestrzegać postanowień traktatów założycielskich i aktów przyjętych przez Instytucje Wspólnoty na zasadach określonych w tych traktatach. Wśród aktów prawnych obowiązujących w Unii Europejskiej da się wyróżnić dwie kategorie: prawo pierwotne i prawo wtórne. Pierwsza kategoria obejmuje traktaty założycielskie (Traktaty Rzymskie, Jednolity Akt Europejski, Traktat z Maastricht, Traktat Amsterdamski, Traktat Nicejski) oraz ich uzupełnienia i modyfikacje. Natomiast druga kategoria to akty prawne wydawane przez organy Unii.

Do aktów prawa wtórnego zaliczane są rozporządzenia, dyrektywy, decyzje, opinie i zalecenia. Rozporządzenia, wydawane przez Radę Unii Europejskiej bądź Komisję Europejską, mają charakter ogólny, to znaczy nie są adresowane do konkretnego państwa członkowskiego, lecz wprowadzają przepisy dotyczące wszystkich. Są wiążące zarówno dla państw członkowskich, organów Unii, jak i wszystkich osób prawnych i fizycznych. Bezpośredniość rozporządzeń polega na tym, iż nie muszą być umieszczane w prawie krajowym, lecz działają "same z siebie".

Dyrektywy są natomiast kierowane do konkretnych państw. W stosunku do prawa pierwotnego zastosowanie ma zasada pierwszeństwa i bezpośredniego stosowania. Jednakże przepisy takie jak dyrektywy, które nie są wystarczająco precyzyjne i bezwarunkowe nie odznaczają się bezpośrednią skutecznością. Dyrektywa nakazuje cel działania (na przykład skoordynowanie przepisów dotyczących wspólnego systemu podatku od wartości dodanej), natomiast pozostawia adresatowi swobodę doboru metod i środków realizacji.

Implementacja dyrektyw może obejmować wiele etapów w celu osiągnięcia rezultatu zakładanego przez dyrektywę. Najważniejsze jest jednak podjęcie takich działań dostosowawczych, które będą odpowiadać istocie samej dyrektywy i być dostosowane do jej celu. Stosując się do dyrektywy, państwo członkowskie uchwala, zmienia bądź uchyla prawo krajowe w danej dziedzinie. Należy jednak pamiętać, że samo uzgodnienie tekstu przepisów z wzorcem wspólnotowym, nie wypełni przesłanek prawidłowej implementacji, jeżeli praktyka ich stosowania nie będzie prowadziła do osiągania zamierzonych przez dyrektywę celów.

Wnioskodawca wykazuje, że w związku z błędną implementacją przepisów wspólnotowych, co do określonego przedmiotu zakresu jednostek pływających ma prawo bezpośrednio powoływać się na regulacje zawarte w art. 148 Dyrektywy 2006/112/WE w celu zastosowania właściwej stawki podatku VAT dla usług remontu statku żaglowego.

Jak wskazano powyżej, ogólnie obowiązujący charakter posiadają tylko rozporządzenia, które są "we wszystkich swoich częściach wiążące i obowiązują bezpośrednio w każdym z państw członkowskich" (art. 249 TWE). Z dyrektywą Traktat takich skutków nie wiąże i jedynie w art. 249 ust. 3 wspomina się, że dyrektywa jest wiążąca dla każdego państwa członkowskiego, do którego została skierowana i to tylko ze względu na pozostający do osiągnięcia cel. Co do zasady, państwo to ma wybór formy i środków odpowiednich dla osiągnięcia tego celu. Innymi słowy, z regulacji TWE nie wynika wprost, aby dyrektywa mogła być stosowana bezpośrednio i żeby miała korzystać z pierwszeństwa przed ustawami.

Możliwość stosowania wprost przepisów dyrektywy wynika przede wszystkim z orzecznictwa ETS i podążającej za nim doktryny. Orzecznictwo ETS nie dopuszcza jednak bezpośredniego stosowania dyrektyw bezwarunkowo, uzależniając zastosowanie norm dyrektywy od spełnienia co najmniej dwóch przesłanek; po pierwsze dyrektywa, której normy mają być stosowane bezpośrednio, nie została - mimo upływu terminu do implementacji - przetworzona do prawa krajowego, po drugie zaś, normy te muszą być na tyle precyzyjne i bezwarunkowe, że nadają się do zastosowania w konkretnym przypadku. Jak podkreślił Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 10 marca 2006 r. (I FSK 705/05), orzecznictwo ETS nie dopuszcza żadnej wątpliwości co do możliwości zastosowania dyrektywy, nie dopuszcza tego jednak bezwarunkowo.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.