IPPP3/443-1545/11-2/SM - Stałe miejsce prowadzenia działalności.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 8 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 1 grudnia 2011 r. (data wpływu 5 grudnia 2011 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie posiadania stałego miejsca prowadzenia działalności - jest prawidłowe.

W dniu 5 grudnia 2011 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie posiadania stałego miejsca prowadzenia działalności.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe.

U. zwana dalej: U. lub Wnioskodawca) jest federacją zrzeszającą związki piłkarskie działające w Europie. U. jest podmiotem zarządzającym sprawami piłki nożnej na terenie całej Europy. Wnioskodawca posiada siedzibę statutową jak również siedzibę działalności gospodarczej w Szwajcarii (w rozumieniu art. 10 Rozporządzenia Wykonawczego Rady UE nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. ustanawiającego środki wykonawcze do Dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu od wartości dodanej, Dz. Urz. UE L Nr 77, str. 1, dalej: Rozporządzenie wykonawcze). U. jest także podmiotem zarejestrowanym w Szwajcarii jako podatnik podatku dochodowego oraz podatku od wartości dodanej. Także w Szwajcarii mają siedzibę władze U. i również w tym kraju podejmowane są wszelkie istotne decyzje Wnioskodawcy. Dodatkowo, U. jest również zarejestrowana w Polsce dla potrzeb podatku VAT (z uwagi na planowaną sprzedaż biletów wstępu na mecze podczas turnieju piłki nożnej EURO, zwanego dalej: EURO. lub Turniej, na rzecz podmiotów niebędących podatnikami w rozumieniu przepisów ustawy o VAT). U. jest organizatorem europejskich pucharów piłkarskich oraz Mistrzostw Europy w piłce nożnej.

Wnioskodawca jest obecny w Polsce poprzez działalność tzw. Zespołu EURO, którego rolą jest wdrażanie decyzji podejmowanych przez Komitet Wykonawczy U. zlokalizowany w Szwajcarii oraz nadzór nad działaniami tzw. Lokalnych Spółek Organizujących Turniej EURO, który odbędzie się w roku 2012 na terenie Polski oraz Ukrainy.

Zespół EURO pełni w Polsce funkcje nadzorcze, kontrolne oraz pomocnicze wobec lokalnej, polskiej spółki odpowiedzialnej bezpośrednio za organizację oraz przeprowadzenie Turnieju - E. Polska sp. z o.o. (zwanej dalej: Spółka E. Polska lub Spółka) powołanej przez P. (zwany dalej: P.), który posiada 100% udziałów w Spółce. U. nie posiada żadnych udziałów w Spółce E. Polska. Spółkę tworzą Biuro Dyrektora Turnieju oraz 3 piony działalności merytorycznej: Pion Operacji Stadionowych, Pion Operacji Turniejowych i Pion Administracyjno Finansowy.

Spółka zawarła z U. Umowę o Świadczenie Usług, która szeroko określa obowiązki Spółki (jako zleceniobiorcy) opisane w umowie jako "zorganizowanie i przeprowadzenie Turnieju w Polsce". Spółka E. Polska odpowiedzialna jest bezpośrednio za organizację Turnieju, w tym m.in. zarząd nad stadionami piłkarskimi, kwestie bezpieczeństwa, nadzór nad służbami technicznymi obecnymi na stadionach, współpracę z tzw. Miastami - Gospodarzami Turnieju oraz nadzór nad ich działaniami w zakresie organizacji E. w Polsce. Spółka odpowiedzialna jest także za świadczenie usług promocyjnych oraz informacyjnych, a także logistykę pobytu uczestników Turnieju w Polsce. Spółka kompleksowo wspiera U. w organizacji Turnieju działając na jej rzecz, w zamian za co otrzymuje wynagrodzenie. Po wykonaniu poszczególnych zadań Spółka, jako ich wykonawca, składa raporty do Zespołu EURO. Zakres odpowiedzialności oraz obowiązków nałożonych na U. oraz na Spółkę jest wyraźnie rozdzielony, zadania obu podmiotów nie nakładają się na siebie.

Biorąc pod uwagę, iż co do zasady bieżące czynności związane z organizacją Turnieju zostały przejęte przez Spółkę, działalność samej U. może w dalszym ciągu koncentrować się na terytorium Szwajcarii. Wobec powyższego wszelkie zarządcze oraz strategiczne z punktu widzenia U. decyzje, w tym te związane z organizacją Turnieju podejmowane są w Szwajcarii. Także wszystkie istotne negocjacje i rozmowy z kontrahentami Wnioskodawcy, m.in. ze sponsorami E., nadawcami, podwykonawcami i usługodawcami U. prowadzone są przez Wnioskodawcę wyłącznie w Szwajcarii. Tutaj również zawierane są umowy w powyższym zakresie i prowadzone są rozliczenia będące efektem powyższej współpracy.

U. planuje zatrudnienie w latach 2010-2012 kilkunastu osób w Polsce w celu wypełniania zadań związanych z organizacją Turnieju. Zatrudnione osoby, wchodzące w skład Zespołu E. będą wykonywać swoje obowiązki w Polsce, jednakże będą także podróżować do innych krajów w razie konieczności (przykładowo do Szwajcarii, czy na Ukrainę). Dodatkowo, w trakcie trwania samego Turnieju planowane jest wysłanie przez U. około 75 pracowników do miejsc w Polsce i na Ukrainie, w których zostaną rozegrane spotkania.

Ponadto, na czas trwania samego Turnieju U. planuje otworzyć w W. - M. (dalej: M.). Korzystać z niego będą przedstawiciele mediów posiadających prawa do transmisji i komentowania meczów odbywających się w czasie trwania Turnieju. M. zapewni odpowiednią infrastrukturę techniczną oraz technologiczną w celu transmisji meczów.

W zakres świadczonych przez M. usług wejdą:

* wynajem powierzchni różnego rodzaju (pomieszczeń transmisyjnych, pomieszczeń technicznych, pomieszczeń do przechowywania sprzętu),

* zapewnienie infrastruktury technicznej (urządzeń drukujących, skanujących, kopiujących, odbiorników telewizyjnych, kamer, przewodów, szerokiej gamy urządzeń służących do transmisji sygnału),

* wsparcie w zakresie komentowania transmisji wydarzeń sportowych (np. komentarze z boiska, z sal konferencyjnych lub też komentarze z boiska udzielane po meczu itp.),

* usługi telekomunikacyjne związane z obsługą telekomunikacyjną oraz internetową transmisji wydarzeń sportowych.

Działalność M. będzie miała charakter tymczasowy, gdyż centrum to będzie działać jedynie w trakcie trwania rozgrywek odbywających się w Polsce. Po zakończeniu Turnieju M. zostanie zlikwidowane. Bilety na mecze w ramach Turnieju sprzedawane są wyłącznie przez U., wprost z siedziby w Szwajcarii. Sprzedaż odbywa się w formie oferty publicznej adresowanej do narodowych związków piłki nożnej - w przypadku Polski - do P., sponsorów, ważnych osobistości (VIP-ów), podmiotów z tzw. "rodziny U." oraz osób indywidualnych poprzez stronę internetową.

U. pragnie podkreślić, że działania podejmuje przez nią w Polsce związane są z organizacją Turnieju, którego ramy czasowe zostały ograniczone. Tym samym aktywność Wnioskodawcy na terytorium Polski ma charakter tymczasowy i ogranicza się, co do zasady, jedynie do nadzorowania przez U. realizowanego przez Spółkę E. Polska procesu organizacji Turnieju. Wnioskodawca ma zamiar kontynuowana powyższej aktywności jedynie do momentu zakończenia E. oraz w okresie bezpośrednio po jego zakończeniu - w fazie poturniejowej (w celu prawidłowego doprowadzenia do końca wszelkich spraw związanych z organizacją tego wydarzenia). Po tym czasie U. nie będzie, co do zasady prowadziła żadnej działalności na terenie Polski.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy, iż w związku z zaprezentowanym modelem działalności prowadzonej przez U. w Polsce, Wnioskodawca nie posiada na terytorium Polski stałego miejsca prowadzenia działalności, o którym mowa w art. 11 Rozporządzenia Wykonawczego.

Zdaniem Wnioskodawcy, w świetle zaprezentowanego powyżej stanu faktycznego, w chwili obecnej nie posiada oraz nie będzie ona posiadać w trakcie trwania Turnieju na terytorium Polski stałego miejsca prowadzenia działalności, o którym mowa w art. 11 Rozporządzenia Wykonawczego.

Kluczowym w odpowiedzi na pytanie będące przedmiotem wniosku, jest odpowiednie zdefiniowanie pojęcia stałego miejsca prowadzenia działalności na gruncie ustawy o VAT. Do niedawna nie istniała definicja legalna tego pojęcia ani w samej ustawie o VAT, ani w rozporządzeniach wykonawczych. Definicji stałego miejsca prowadzenia działalności nie zawierały również regulacje wspólnotowe (Dyrektywa Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej; dalej: Dyrektywa 2006/112/WE oraz poprzednio obowiązująca VI Dyrektywa z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw Państw Członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych - wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku 77/388/EWG). Wobec tego dla ustalenia, czy działalność danego podmiotu stanowi stałe miejsce prowadzenia działalności należało posiłkować się przesłankami wypracowanymi na gruncie doktryny prawa podatkowego, orzecznictwa sądów oraz interpretacji organów podatkowych. W tym zakresie największe znaczenie dla ukształtowania się rozumienia tego pojęcia miało orzecznictwo Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości (aktualnie Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, zwanego dalej we wniosku: ETS lub Trybunał). Należy jednak wskazać, iż dnia 1 lipca 2011 r. do polskiego obrotu prawnego weszło Rozporządzenie Wykonawcze Rady (UE) nr 282/2011. Akt ten, po raz pierwszy wprowadził do polskiego obrotu prawnego definicję legalną stałego miejsca prowadzenia działalności.

Zgodnie z art. 11 Rozporządzenia Wykonawczego, na potrzeby stosowania art. 44 Dyrektywy 2006/112/WE "stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej" oznacza dowolne miejsce-inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika, o którym mowa w art. 10 niniejszego rozporządzenia - które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu odbiór i wykorzystywanie usług świadczonych do własnych potrzeb tego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.

Wykształcenie definicji legalnej pojęcia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej rozwiązuje wcześniejsze problemy interpretacyjne, a jednocześnie odwołuje się do wypracowanego dotychczas w doktrynie i orzecznictwie rozumienia tego pojęcia. Jak wspomniano na wstępie, dla wypracowania definicji przedmiotowego terminu największe znaczenie miał dorobek orzeczniczy ETS, który to jako organ upoważniony do dokonywania wykładni norm prawa wspólnotowego, ustalił kluczowe cechy charakteryzujące to pojęcie. Biorąc pod uwagę, iż przyjęta w art. 11 Rozporządzenia Wykonawczego definicja legalna tego zwrotu w znaczącej mierze bazuje na dotychczasowej praktyce ETS, dorobek Trybunału w tym zakresie nadal pozostaje aktualny.

Jak dotąd, orzecznictwo ETS wskazywało, że powstanie stałego miejsca prowadzenia działalności w każdym przypadku będzie stanowiło rezultat działalności gospodarczej podatnika. Jednakże nie oznacza to, iż każdy rodzaj działalności gospodarczej automatycznie będzie skutkował powstaniem stałego miejsca prowadzenia działalności na gruncie regulacji VAT. Samo prowadzenie takiej działalności na terenie danego kraju nie powoduje powstania stałego miejsca prowadzenia działalności, w sytuacji, gdy łącznie kilka kluczowych cech wyodrębnionych przez ETS, nie będzie charakteryzowało aktywności przejawianej przez podatnika.

Uznanie, iż powstało przedmiotowe miejsce prowadzenia działalności wiąże się nierozerwalnie, zdaniem ETS, z łącznym spełnieniem poniższych kryteriów odnoszących się do prowadzonej działalności gospodarczej, tj. kryteriów:

* określonego poziomu stałości prowadzenia działalności gospodarczej wyrażonego jako zamiar podatnika do prowadzenia działalności z tego miejsca w sposób permanentny;

* obecności zasobów ludzkich oraz zasobów technicznych koniecznych do prowadzenia działalności gospodarczej w ramach jednostki gospodarczej w postaci zatrudnionych przez podatnika pracowników oraz infrastruktury technicznej koniecznej do prowadzenia tej działalności;

* prowadzenia działalności, w szczególności zawierania umów i podejmowania decyzji zarządczych w sposób niezależny w stosunku do działalności głównej prowadzonej przez dany podmiot (tj. z ponoszeniem ryzyka ekonomicznego).

Powyższe warunki zostały ukształtowane w licznych orzeczeniach ETS. Przykładem może być tu wyrok z dnia 4 lipca 1985 r. w sprawie Gunter Berkholz vs. Finanzamt Hamburg-Mitte-Altstadt (sygn. akt C-168/84), w którym ETS uznał, że: "zamontowanie urządzeń do prowadzenia działalności gospodarczej, np. automatów do gier, na pokładzie statku kursującego po wodach oceanicznych poza terytorium kraju mogło być potraktowane jako stałe miejsce prowadzenia działalności (...) jedynie w przypadku, gdy w miejscu tym znajduje się na stałe zarówno personel jak i urządzenia techniczne niezbędne do świadczenia tych usług oraz gdy nie ma podstaw do uznania, że usługi te zostały wykonane w miejscu siedziby usługodawcy".

Podobne wnioski Trybunał zaprezentował w wyroku z dnia 20 lutego 1997 r. w sprawie Commissioners of Customs and Excise vs. DFDS NS (sygn. C-260/95), w którym to stwierdził iż: "aby w przypadku, gdy biuro podróży posiadające siedzibę w jednym Państwie Członkowskim świadczy usługi na rzecz podróżnych za pośrednictwem spółki działającej jako agent w innym Państwie Członkowskim, obowiązek zapłaty podatku VAT z tytułu tych usług powstawał w tym drugim państwie, jeśli spółka ta, działająca jako jednostka pomocnicza biura podróży, posiada personel i zaplecze techniczne typowe dla stałego miejsca prowadzenia działalności".

Także w wyroku z dnia 17 lipca 1997 r. w sprawie ARO Lease BV vs. Inspecteur van de Belastingdienst Grote Ondernemingen te Amsterdam (sygn. C-190/95) ETS odnaleźć można podobny tok rozumowania. W orzeczeniu podkreślono, że " (...) jeśli spółka leasingowa nie posiada w Państwie Członkowskim własnego personelu ani trwałej struktury organizacyjnej w stopniu wystarczającym do umożliwienia sporządzania umów bądź podejmowania decyzji w zakresie zarządzania i w ten sposób umożliwienia niezależnego świadczenia usług, nie można przyjąć, iż spółka ta posiada stałe miejsce prowadzenia działalności w tym państwie."

Powyższe podejście ETS prezentuje także w wyroku z dnia 28 czerwca 2007 r. w sprawie Planzer Luxembourg Sarl vs. Bundeszentralamt for Steuern (sygn. C-73/06), gdzie ETS uznał, że: "Zgodnie z utrwaloną linią orzeczniczą pojęcie stałego przedsiębiorstwa wymaga minimalnej trwałości, poprzez zgromadzenie stałych zasobów ludzkich i technicznych koniecznych dla świadczenia określonych usług."

Także inne orzeczenia pokazują, iż pogląd Trybunału na przedmiotową kwestię jest co do zasady jednolity, m.in. wyrok ETS z dnia 2 maja 1996 w sprawie Faaborg-Gelting Linien A/S przeciwko Finanzamt Flensburg (sygn. C-231/94), czy też wyrok ETS z dnia 7 maja 1998 r. w sprawie Lease Plan Luxembourg SA przeciwko Niemcom (sygn. C-390/96).

Także przedstawiciele doktryny prawa podatkowego prezentują w przedmiotowym zakresie stanowisko spójne z linią orzeczniczą Trybunału, przykładowo w "Komentarzu VAT" pod redakcją Jerzego Martiniego uznano, iż "podatnik będzie miał stałe miejsce prowadzenia działalności, gdy na terenie kraju istnieć będą zasoby ludzkie i techniczne, dzięki którym prowadzona jest w sposób stały i niezależny działalność gospodarcza" (VAT 2010. Komentarz. J. Martini, P. Skorupa, M. Wojda. CH Beck, publikacja w Systemie Informacji Prawnej Legalis - komentarz do art. 17 ustawy o VAT).

Stanowisko wypracowane przez ETS zostało również zaakceptowane przez polskie sądy administracyjne. Przykładowo w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 26 czerwca 2009 r. (sygn. akt III SA/Wa 110/09) wskazano, iż "ETS zdefiniował pojęcie stałego miejsca prowadzenia działalności jako to, gdzie podmiot posiada zasoby ludzkie, zasoby techniczne a także infrastrukturę umożliwiającą zawieranie umów i podejmowanie decyzji zarządczych. Nadto, powyższe zasoby i infrastruktura muszą charakteryzować się pewną stałością oraz umożliwiać świadczenie usług w sposób niezależny". Dodatkowo, także organy podatkowe zarówno przed jak i po 1 lipca 2011 r. niejednokrotnie powoływały się na wskazane wcześniej kryteria, wypracowane na bazie orzecznictwa ETS, a obecnie usankcjonowane przepisami Rozporządzenia Wykonawczego.

Przykładowo w interpretacji z dnia 9 czerwca 2010 r. (sygn. ILPP2/443-417/10-4/ISN) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu uznał, iż "w oparciu o przywołane powyżej orzeczenia Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości wskazać można kilka przesłanek, których zaistnienie powoduje, że można mówić o "stałym miejscu prowadzenia działalności". Jak wynika z samej nazwy "stały" to trwale związany z danym miejscem, nieprzenośny, niezmienny - stałe miejsce prowadzenia działalności charakteryzować się musi pewnym określonym stopniem zaangażowania, które pozwala na uznanie, iż działalność prowadzona jest w tym miejscu nie w sposób przemijający, czy też okresowy. Konieczna jest zatem pewna określona minimalna skala działalności, która stanowi zewnętrzne znamię, że działalność w tym miejscu prowadzona jest stale. Zaangażowanie, o którym mowa, powinno również przybrać konkretny wymiar osobowo-rzeczowy. Dla uznania więc, że określone miejsce prowadzenia działalności ma charakter stały, konieczne jest istnienie w tym miejscu infrastruktury technicznej oraz personelu ludzkiego. Taka osobowo-rzeczowa struktura w stałym miejscu prowadzenia działalności powinna występować w sposób stały, tzn. powtarzalny i nieprzemijający."

Podobnie wypowiadał się Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie. Organ w interpretacji indywidualnej z dnia 11 października 2010 r. (sygn. IPPP3/443-680/10-2/SM) uznał, że "uwzględniając wskazane w powołanym wyżej przepisie kryteria, stwierdzić należy, że podmiot posiada stałe miejsce prowadzenia działalności na terytorium kraju, jeżeli przy wykorzystaniu na jego terytorium infrastruktury oraz personelu, w sposób zorganizowany oraz ciągły, prowadzi działalność, w ramach której dokonuje czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług. Przyjąć zatem należy, że infrastruktura techniczna i zaangażowanie osobowe musi pozostawać w ścisłym związku z dokonywaniem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług."

Powyższe stanowisko Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie przedstawił również w interpretacjach prawa podatkowego z 20 listopada 2008 r. (sygn. IPPP1/443-1636/08-2/BS), z 24 sierpnia 2009 r. (sygn. IPPP2/443-662/09-2/SAP), z 29 grudnia 2010 r. (sygn. IPPP3/443-1042/10-3/SM), czy z 5 października 2010 r. (sygn. IPPP3/443-666/10-4/MPe).

Także najnowsze interpretacje podatkowe wydane już po wejściu w życie przepisów Rozporządzenia Wykonawczego w sposób wyraźny wskazują, że powyższe wnioski odnieść można do stanu prawnego obowiązującego na dzień dzisiejszy. Za prawidłowe uznane zostało stanowisko podatnika opierające się na powyższej wykładni, m.in. w sprawie o sygn. IPPP3/443-714/11-4/SM (interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 12 sierpnia 2011), czy też w sprawie o sygn. IPPP3/443-692/11-4/k.c. (interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 18 sierpnia 2011 r.).

W świetle powyższego, należy przyjąć, iż stałe miejsce prowadzenia działalności powstanie, jeśli działalność U. w Polsce, łącznie spełniać będzie następujące przesłanki:

* określony poziomu stałości prowadzenia działalności gospodarczej wyrażony jako zamiar podatnika do prowadzenia działalności z tego miejsca w sposób permanentny;

* obecność zasobów ludzkich oraz zasobów technicznych koniecznych do prowadzenia działalności gospodarczej w ramach jednostki gospodarczej w postaci zatrudnionych przez podatnika pracowników oraz infrastruktury technicznej koniecznej do prowadzenia tej działalności;

* prowadzenie działalności, w szczególności zawieranie umów i podejmowanie decyzji zarządczych w sposób niezależny w stosunku do działalności głównej prowadzonej przez dany podmiot (tj. z ponoszeniem ryzyka ekonomicznego).

Przedstawiony w stanie faktycznym zakres działalności na terytorium Polski, zdaniem Wnioskodawcy, nie jest wystarczający, aby stwierdzić że U. posiada w Polsce zarówno ludzki jak i techniczny czynnik noszący znamiona stałości, który mógłby uzasadniać istnienie w kraju stałego miejsca prowadzenia działalności na gruncie VAT. Jak wskazano w stanie faktycznym, co do zasady, pracownicy zatrudnieni przez U. wykonują swoją pracę na terytorium Szwajcarii. Natomiast rezydujący w Polsce pracownicy Wnioskodawcy są obecni w kraju jedynie tymczasowo i ich pobyt związany jest z organizowaniem jednorazowego wydarzenia, tj. E., na który będą się składać poszczególne mecze piłki nożnej.

Zdecydowana większość pracowników U. będzie obecna w Polsce jedynie bezpośrednio w czasie trwania samego Turnieju. W takiej sytuacji nawet fakt, iż na czas obecności pracowników U. utworzone zostanie (w ograniczonym zakresie) w kraju zaplecze techniczne w postaci biura, nie pozwoli uznać, że działalność U. w Polsce będzie mieć charakter stały. Po wykonaniu projektu w postaci organizacji i przeprowadzenia całego wydarzenia sportowego tymczasowe zaplecze zostanie ostatecznie zlikwidowane. Swoją działalność na terytorium kraju zakończą również rezydujący w Polsce pracownicy U. Jednocześnie, również M. w W. będzie funkcjonowało wyłącznie w okresie, w którym będą miały miejsce poszczególne mecze, kiedy to U. będzie zobowiązana do zapewnienia mediom odpowiedniej infrastruktury technicznej i technologicznej, umożliwiającej bezpośrednią transmisję Turnieju. Ponadto, działalność U. w Polsce związana jest wyłącznie z organizowaniem rozgrywek E. i nie charakteryzuje się perspektywą jej kontynuacji, czy rozwoju w dłuższym horyzoncie czasu.

Tym samym, ograniczony element ludzki oraz techniczny, które jako jedyne stanowią o obecności U. w Polsce, noszą zdecydowanie znamiona tymczasowości, nie zaś stałości, wobec czego kluczowa cecha związana z definicją miejsca stałego prowadzenia działalności na gruncie przepisów o podatku od towarów i usług nie będzie charakteryzowała działań U. w Polsce.

Ponadto, jak przedstawiono w opisie stanu faktycznego, siedziba Wnioskodawcy oraz siedziba jego organów znajduje się w Szwajcarii. W konsekwencji, wszystkie decyzje o charakterze strategicznym, jak również decyzje związane z bieżącym zarządem (w tym te związane z organizacją Turnieju) podejmowane są przez U. w Szwajcarii. Ponadto, wszelkie istotne negocjacje oraz rozmowy Wnioskodawcy z kontrahentami, w tym sponsorami E., nadawcami, podwykonawcami, usługodawcami są również przeprowadzane przez Wnioskodawcę wyłącznie w Szwajcarii. Także w tym kraju zawierane są umowy w powyższym zakresie oraz dokonywane są rozliczenia wynikające ze wskazanej współpracy.

W świetle powyższego, ograniczone funkcje kontrolne oraz nadzorcze wykonywane przez U. w Polsce, nie mogą być postrzegane jako spełniające warunek działania przez Wnioskodawcę w Polsce jak niezależny podmiot gospodarczy (prowadzenie działalności gospodarczej, w szczególności wykonywanie umów i podejmowanie decyzji zarządczych związanych z ryzykiem prowadzenia działalności gospodarczej). Dlatego też, w ocenie Wnioskodawcy również trzeci warunek wymagany do uznania, iż U. posiada stałe miejsce prowadzenia działalności na terenie Polski dla celów VAT nie będzie w tym przypadku spełniony. W związku z powyższym, Wnioskodawca uznaje, iż żaden z trzech wyżej wymienionych kryteriów wymaganych dla utworzenia przez U. stałego miejsca prowadzenia działalności w Polsce nie został osiągnięty.

Należy również zaznaczyć, iż w świetle definicji stałego miejsca prowadzenia działalności wprowadzonej w lipcu 2011 r. (która określa, że jest to miejsce charakteryzujące się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu odbiór i wykorzystanie usług świadczonych do własnych potrzeb tego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej) należy uznać, iż nawet gdy spełnione zostaną wymogi wystarczającego zaplecza i stałości, dla powiązania nabywanych usług z tym miejscem, konieczne będzie uznanie, iż świadczone są one dla własnych potrzeb tego miejsca, a nie dla potrzeb miejsca siedziby podatnika.

W świetle powyższego, warto raz jeszcze zwrócić uwagę na pomocniczy, doradczy i kontrolny charakter działalności U. na terytorium Polski. W konsekwencji, nawet jeśli przyjąć, iż U. posiada na terytorium Polski stałe miejsce prowadzenia działalności, to zasadniczo, usługobiorcą usług świadczonych na rzecz U. w związku z organizacją E. nie będzie to miejsce, lecz U. jako główny organizator turnieju z siedzibą w Szwajcarii.

Kolejnym argumentem przemawiającym za stanowiskiem prezentowanym przez U., jest to, że jak wskazano w stanie faktycznym, sprzedaż biletów na Turniej odbywa się z terytorium Szwajcarii za pośrednictwem strony internetowej U. Również na terytorium Szwajcarii podejmowane są wszelkie najistotniejsze decyzje, związane z organizacją rozgrywek E.

W kontekście powyższego, należy uznać, iż U. zasadniczo nie świadczy żadnych usług z terytorium Polski, a jej aktywność w kraju ma wyłącznie charakter pomocniczy w stosunku do głównej działalności wykonywanej w Szwajcarii. W związku z tym, kryterium samodzielności stałego miejsca wskazane w orzecznictwie ETS, w przypadku U. nie zostanie spełnione. Dodatkowo, wskazać należy, iż działalność Spółki E. Polska także nie powinna zostać uznana za stałe miejsce działalności U. na terytorium kraju. Spółka ta świadczy wprawdzie szereg usług związanych z organizacją Turnieju E., jak również dysponuje odpowiednim zapleczem technicznym oraz ludzkim, niemniej jednak jest to podmiot całkowicie niezależny od U. z punktu widzenia powiązań kapitałowych. Spółka E. Polska jest spółką utworzoną przez PZPN (E. Polska), w której U. nie posiada jakichkolwiek udziałów.

Mając na uwadze powyższe, U. stoi na stanowisku, iż U. nie posiada w Polsce stałego miejsca prowadzenia działalności na gruncie przepisów o VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej opisanego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym, a w przypadku interpretacji dotyczącej zdarzenia przyszłego - stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.