IPPP3/443-1504/11-2/LK

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 8 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 17 listopada 2011 r. (data wpływu 21 listopada 2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie stałego miejsca prowadzenia działalności - jest prawidłowe.

W dniu 21 listopada 2011 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie stałego miejsca prowadzenia działalności.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

K jest spółką prawa fińskiego, z siedzibą w Finlandii, zarejestrowaną na potrzeby podatku VAT w Polsce. Spółka jest podmiotem dominującym w globalnej grupie podmiotów powiązanych K (dalej "Grupa K") działających na rynku wyrobów chemicznych. Spółka prowadzi działalność na terytorium Polski w zakresie sprzedaży wyrobów chemicznych w następującym modelu bussinesowym.K w ramach importu towarów, wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów oraz zakupu krajowego nabywa surowce dla celów ich dalszego przetwarzania. W ramach Wewnątrzgrupowej Umowy Produkcji Zleconej Grupy K, Spółki nabywa od K Sp. z o.o. (dalej: "KS") usługi produkcyjne, polegające na wytwarzaniu z materiałów powierzonych określonych wyrobów gotowych. KS jest podmiotem powiązanym ze Spółką, prowadzącym na polskim rynku działalność gospodarczą we własnym imieniu i na własny rachunek. Właścicielem surowców, produkcji w toku oraz gotowych wyrobów na przestrzeni całego procesu produkcyjnego jest K, natomiast budynki, linie technologiczne wykorzystywane do świadczenia przedmiotowych usług stanowią własność KS. Spółka nie posiada ani też nie wynajmuje w Polsce magazynu. Spółka jest jedynie właścicielem pewnych urządzeń dotyczących kontroli jakości, które są wykorzystywane przez KS do weryfikacji czy wyroby gotowe zostały wytworzone według określonych standardów Grupy K.

Po zakończonym procesie produkcyjnym, Spółka dokonuje sprzedaży wyrobów gotowych do Polskich kontrahentów, podmiotów z innych krajów UE oraz krajów trzecich. W ramach prowadzonej działalności Spółka dokonuje również sprzedaży towarów handlowych, nabytych przez Spółkę m.in. od zagranicznych kontrahentów.Spółka zawarła z KS również Wewnątrzgrupową Umową Zlecenia Grupy K dotyczącą świadczenia usług promowania sprzedaży. Stosownie do zapisów tej umowy, KS podejmuje działania mające na celu promowanie sprzedaży produktów z asortymentu K na terytorium Polski. Dodatkowo, na podstawie wspomnianej umowy, K upoważniła KS m.in. do zawierania i podpisywania w jej imieniu umów sprzedaży dotyczących sprzedaży wyrobów wyprodukowanych, wprowadzonych na rynek lub sprzedawanych przez K, przy czym wykonywanie czynności w ramach udzielonych upoważnień jest uwarunkowane treścią instrukcji wewnętrznych Grupy K, a dla dokonania przez pełnomocnika określonej czynności, konieczne jest wcześniejsze uzyskanie przez niego akceptacji K według określonej w Grupie K struktury decyzyjnej. Jednocześnie zgodnym z wewnętrznymi instrukcjami K, określającymi proces akceptacji w Grupie K pełnomocnicy mają pewną swobodę podpisywania umów w imieniu Spółki, określoną ustalonym limitem wartościowym, jednak nie uczestniczą w decyzjach zarządczych dotyczących działalności Spółki.

Spółka nabywa również od KS usługi administracyjne związane z wystawianiem faktur, obsługą księgową czy logistyczną.Spółka nie zatrudnia w Polsce pracowników ani też nie wypożycza pracowników od KS.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy w przedstawionym stanie faktycznym Spółka posiada na terytorium Polski stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w rozumieniu przepisów ustawy o VAT.

Zdaniem Wnioskodawcy,

W ocenie Spółki, nie posiada ona na terytorium Polski stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w rozumieniu przepisów ustawy o VAT.

Ustawa o VAT ani przepisy wykonawcze do ustawy nie definiują pojęcia "stałego miejscaprowadzenia działalności". Wyjaśnienie tego pojęcia zawarte jest jednak w Rozporządzeniu Wykonawczym Rady UE nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. (dalej "Rozporządzenie Wykonawcze"). Zgodnie z Artykułem 11 Rozporządzenia Wykonawczego na potrzeby stosowania art. 44 dyrektywy 2006/112/WE (odpowiednik art. 28b ustawy o VAT)"stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej" oznacza dowolne miejsce, inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika, które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu odbiór i wykorzystywanie usług świadczonych do własnych potrzeb tego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.

Powyższa definicja startowi usankcjonowanie ugruntowanego stanowiska prezentowanego w zakresie stałego miejsca prowadzenia działalności przez Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej: "TSUE"), wyrażonego przykładowo w wyroku z dnia 4 lipca 1985 r. w sprawie Gunter Berkholz przeciwko Finanzamt Hamburg-Mitte-Altstadt, sygn. C-168/84, z dnia 2 maja 1996 w sprawie Faaborg-Gelting Linien A/S przeciwko Finanzamt Flensburg, sygn. C-231/94, z dnia 7 maja 1998 r. w sprawie Lease Plan Luxembourg SA przeciwko Belgii, sygn. C-390/96; z dnia 17 lipca 1997 r. w sprawie ARO Lease BV przeciwko Inspecteur van de Belastingdienst Grote Ondernemingen Amsterdam, sygn. C-190/95, czy z dnia 28 czerwca 2007 r. w sprawie Planzer Luxembourg przeciwko Bundeszentralamt for Steuem, sygn. C-73/06).

Zarówno w świetle regulacji Rozporządzenia Wykonawczego jak i orzecznictwa TS UE, ze stałym miejscem prowadzenia działalności mamy do czynienia w przypadku, gdy dane miejsce prowadzenia działalności gospodarczej podatnika posiada:

* zasoby ludzkie,

* zasoby techniczne,

* infrastrukturę umożliwiającą zawieranie umów i podejmowanie decyzji zarządczych,

- które charakteryzują się pewną stałością oraz umożliwiają świadczenie usług w sposób niezależny.

Jedynie łączne spełnienie powyższych warunków, przy założeniu ich stałości w czasie, określonej odpowiednim stopniem zaangażowania wskazującym, że działalność ta będzie prowadzona w sposób stały i nieprzemijający pozwala na stwierdzenie istnienia w danym miejscu stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej. W orzecznictwie TSUE podkreśla się, że nie jest miejscem stałego prowadzenia działalności miejsce, w którym usługa jest faktycznie wykonywana, o ile w miejscu tym nie istnieje żadna struktura rzeczowa (chociażby biuro) oraz nie ma tam personelu świadczeniodawcy.

Dla przykładu zasobami ludzkimi w świetle powyższej wykładni mogą być np. pracownicy danej spółki obecni w miejscu prowadzenia działalności odpowiedzialni za organizację tej działalności (dokonywanie zakupów towarów lub usług bądź ich sprzedaży, zarządzanie przedsiębiorstwem, podejmowanie decyzji istotnych gospodarczo dla spółki), Z kolei zasobami technicznymi mogą być np. budynki, magazyny, maszyny lub urządzenia będące własnością podatnika bądź przez niego wynajmowane, konieczne do wykonywania działalności gospodarczej.

Powyższe znajduje potwierdzenie m.in. w orzeczeniu TS UE w sprawie C-190/95 ARO Tease BV ys. Inspecteur yan de Belastingsdienst Grote Ondememingen te Amsterdam, w których Trybunał stwierdza, że "zasoby ludzkie i techniczne to personel lub struktura, która posiada dostateczny poziom stałości, aby stanowić ramy, w oparciu o które sporządzone są umowy lub podejmowane decyzje zarządcze, a w ten sposób umożliwiającej świadczenie usług w sposób niezależny". Za stały personel orzecznictwo TS UE nie uznaje natomiast osób, które działają niezależnie - nie są pracownikami danego podmiotu, w szczególności prowadzą działalność gospodarczą i działają jedynie w charakterze pośredników (wyrok TS UE w sprawie C-190/95 ARO Lease BV przeciwko Inspecteur yan de Belastingdienst Grote Ondernemingen te Amsterdam).

Odnosząc powyższe, do działalności K w Polsce, w ocenie Spółki należy uznać, iż nie posiada w Polsce stałego miejsca prowadzenia działalności ze względu na brak wystarczających zasobów ludzkich, technicznych oraz infrastruktury umożliwiającej zawieranie umów i podejmowanie decyzji zarządczych.K nie posiada bowiem w Polsce wystarczającego zaplecza technicznego, tj. budynków, magazynów, maszyn, niezbędnych do prowadzenia działalności gospodarczej (dokonywania dostaw towarów). Elementy, wykorzystywane w tym celu stanowią własność KS. Własność K stanowią jedynie surowce powierzone KS w związku ze świadczonymi usługami produkcyjnymi oraz pewne urządzenia dotyczące kontroli jakości, które są wykorzystywane przez KS do weryfikacji czy wyroby gotowe zostały wytworzone według określonych standardów Grupy K. Jednakże, należy zauważyć, iż zasoby te nie są wystarczające do prowadzenia działalności przez K w Polsce, a co za tym idzie nie mogą skutkować powstaniem stałego miejsca prowadzenia działalności w Polsce.

Należy również wskazać, iż Spółka nie zatrudnia w Polsce pracowników na podstawie jakiejkolwiek umowy, co oznacza, że nie posiada ona również zaplecza personalnego, które umożliwiałoby prowadzenia działalności w Polsce, a w konsekwencji mogło skutkować powstaniem stałego miejsca prowadzenia działalności.Również umowy zawarte przez Spółkę z KS są nieistotne z punktu widzenia stałego miejsca prowadzenia działalności. Pełnomocnicy Spółki w Polsce nie uczestniczą bowiem w decyzjach zarządczych dotyczących działalności Spółki. Z treści udzielonych pełnomocnictw wynika, iż wykonywanie czynności w ramach udzielonych upoważnień jest uwarunkowane treścią instrukcji wewnętrznych. Oznacza, dla dokonania przez pełnomocnika określonej czynności, konieczne jest uzyskanie przez niego akceptacji Spółki zgodnie ze strukturą decyzyjną obowiązującą w Grupie K. Z powyższego należy natomiast wywieść, iż warunek dotyczący niezależności decyzyjnej, wymagany przez TSUE dla stałego miejsca prowadzenia działalności również nie będzie spełniony.

Kluczowe zaplecze techniczne i personalne, służące działalności Spółki w zakresie dostaw towarów na terytorium Polski jest zlokalizowane organizacyjnie w Finlandii. Fakt, że Spółka w celu realizacji dostaw na terenie Polski korzysta z usług podmiotów powiązanych, działających w ramach jednej globalnej Grupy K nie może skutkować tym, że Spółka posiada w Polsce stałe miejsce prowadzenia działalności. Stanowisko takie potwierdza również powołane już orzecznictwo TSUE, zgodnie z którym za stały personel nie uznaje się osób które działają niezależnie, tzn. takich, które nie są pracownikami danego podmiotu, w szczególności prowadzą odrębną działalność gospodarczą lub działają jedynie w charakterze pośredników (sygn. C-190/95). Za taki niezależny gospodarczo podmiot, działający w charakterze pośrednika należy bowiem niewątpliwie uznać KS. który prowadzi na polskim rynku działalność gospodarczą we własnym imieniu i na własny rachunek.

Spółka pragnie wskazać również, iż sam fakt zarejestrowania się Spółki dla celów VAT w Polsce nie implikuje posiadania przez nią stałego miejsce prowadzenia działalności. Zarejestrowanie dla celów VAT w Polsce nie może być utożsamiane z ustanowieniem stałego miejsca prowadzenia działalności na terytorium kraju, gdyż nie pociąga to za sobą przeniesienia na stałe ani zaplecza technicznego ani personelu, które zapewniłyby permanentną i niezależną działalność Spółki w kraju. Powyższe wynika także z treści art. 11 ust. 3 Rozporządzenia Wykonawczego, w którym wskazano, że fakt posiadania numeru identyfikacyjnego VAT sam w sobie nie jest wystarczający, by uznać, że podatnik posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej. Tożsame stanowisko wyrażane jest wielokrotnie w interpretacjach indywidualnych, m.in. w interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z 19 sierpnia 2010 r. (ILPP2/443-820/10-4/ISN) zgodnie z którym, fakt, że podmiot wykonuje czynności podlegające opodatkowaniu VAT oraz jest zarejestrowany dla potrzeb podatku od wartości dodanej w innym kraju niż kraj gdzie znajduje się siedziba tego podatnika nie przesądza, iż w tym innym kraju podatnik ten posiada stałe miejsce prowadzenia działalności. Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu, powołując się również na orzecznictwo TSUE wskazał, że "pojęcie stałego przedsiębiorstwa wymaga minimalnej trwałości poprzez zgromadzenie stałych zasobów ludzkich i technicznych, koniecznych dla świadczenia określonych usług. Owa minimalna trwałość oznacza, wystarczający stopień trwałości oraz strukturę, która z punktu widzenia zasobów ludzkich i technicznych jest w stanie umożliwić świadczenie danych usług w sposób niezależny". Powyższe stanowisko zostało również potwierdzone w interpretacjach indywidualnych Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 2 września 2011 r. (IPPP3/443-786/11-2/k.c.), z 12 sierpnia 2011 r. (IPPP3/443-714/11-4/SM), z 28 lipca 2011 r. (IPP3/443-670/11-2/SM).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług (...) podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1. przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienia prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...), natomiast przez świadczenie usług, (...) rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (...) (art. 8 ust. 1).

Zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 5 ustawy, podatnikami są również osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne nabywające towary, jeżeli dokonującym ich dostawy na terytorium kraju jest podatnik nieposiadający siedziby działalności gospodarczej lub stałego miejsca prowadzenia działalności na terytorium kraju.

Zgodnie z art. 17 ust. 2 - w przypadkach wymienionych w ust. 1 pkt 4, 5, 7 i 8, usługodawca lub dokonujący dostawy towarów nie rozlicza podatku należnego.

W myśl art. 17 ust. 5 pkt 1 ustawy, przepis ust. 1 pkt 5 stosuje się, jeżeli nabywcą jest podatnik, o którym mowa w art. 15, posiadający siedzibę działalności gospodarczej lub stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju, albo osoba prawna niebędąca podatnikiem, o którym mowa w art. 15, posiadająca siedzibę na terytorium kraju, z zastrzeżeniem ust. 6.

Zatem kwestia ustalenia, czy dostawca towarów (lub świadczący usługę) posiada stałe miejsce prowadzenia na terytorium kraju przesądza o tym, kto jest zobowiązany do rozliczenia podatku od towarów i usług (z tytuły tej dostawy czy świadczenia przedmiotowych usług).Ustawa o podatku od towarów i usług nie zawiera definicji stałego miejsca prowadzenia działalności.

Pojęcie to jest jednak pojęciem wspólnotowym (tj. wynikającym z VI Dyrektywy Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r. oraz Dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r.).

Od dnia 1 lipca 2011 r. przedmiotowe zagadnienie zostało uregulowane (zdefiniowane) w Rozporządzeniu Wykonawczym Rady (UE) nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. ustanawiającym środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu od wartości dodanej (Dz. Urz. U L Nr 77, str. 1). Zgodnie z art. 11 rozporządzenia:

Z części wstępnej (preambuły) - punkt (4) wynika, że podstawowym celem niniejszego rozporządzenia jest zapewnienie jednolitego stosowania obecnego systemu VAT, poprzez określenie przepisów wykonawczych do dyrektywy 2006/112/WE, w szczególności w odniesieniu do podatników, dostawy towarów i świadczenia usług oraz miejsca transakcji podlegających opodatkowaniu. Zgodnie z zasadą proporcjonalności określoną w art. 5 ust. 4 Traktatu o Unii Europejskiej niniejsze rozporządzenie nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tego celu. Przyjęcie rozporządzenia, jako wiążącego i mającego bezpośrednie zastosowanie we wszystkich państwach członkowskich, w sposób najpełniejszy zapewnia jednolite stosowanie. Natomiast w punkcie (14) stwierdzono, że aby zapewnić jednolite stosowanie zasad dotyczących miejsca dokonania transakcji podlegających opodatkowaniu, należy wyjaśnić pojęcia, takie jak: siedziba działalności gospodarczej podatnika, stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, stałe miejsce zamieszkania oraz zwykłe miejsce pobytu. Stosowanie możliwie jak najbardziej precyzyjnych i obiektywnych kryteriów powinno ułatwić stosowanie tych pojęć w praktyce; należy przy tym uwzględniać orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości.

Odnosząc się zatem do orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej w tym zakresie (mającego wpływ na kształt ww. definicji stałego miejsca prowadzenia działalności określonej w rozporządzeniu 282/2011) zauważyć należy, że w cytowanym przez Spółkę m.in. wyroku w sprawie C-168/84 pomiędzy Günter Berkholz a Finanzamt Hamburg-Mitte-Altstadt (Niemcy) ETS stwierdził, że "Artykuł 9 (1) Dyrektywy w zakresie miejsca powstania obowiązku podatkowego należy interpretować w taki sposób, aby (...) mogło być potraktowane jako stałe miejsce prowadzenia działalności w rozumieniu tego przepisu jedynie w przypadku, gdy w miejscu tym znajduje się na stałe zarówno personel, jak i urządzenia techniczne niezbędne do świadczenia tych usług (...)." W orzeczeniu w sprawie C-190/95 pomiędzy ARO Lease BV a Inspecteur van de Belastingdienst Grote Ondernemingen te Amsterdam (Holandia) Europejski Trybunał Sprawiedliwości potwierdził, że nie można uznać, że usługi wykonywane są w innym miejscu niż główne miejsce prowadzenia działalności, chyba że miejsce to jest chociaż w minimalnym stopniu stałe w związku ze stałą obecnością personelu oraz środków technicznych niezbędnych do świadczenia usług.

W sprawie C-260/95 Commisioners of Customs and Excise przeciwko DFDS a/s ETS stwierdził, że " (...) Ponadto niepodobna uznać że usługi są dostarczane w innym zakładzie niż miejsce, gdzie dostawca prowadzi działalność, chyba że zakład jest minimalnej wielkości, a zasoby kadrowe i techniczne niezbędne do świadczenia usług są stale obecne (Berkholz, paragraf 18)".

Warto tu także przytoczyć (niewymienione przez Spółkę) wyroki m.in. w sprawie C-231/94 pomiędzy Faaborg-Gelting Linien A/S a Finanzamt Flensburg (Niemcy), w którym Europejski Trybunał Sprawiedliwości wskazał, że jedną z przesłanek stałego miejsca prowadzenia działalności jest określona minimalna skala działalności, tzn. w miejscu tym znajdują się zarówno środki rzeczowe, jak i personel, który samodzielnie może świadczyć określone czynności.Podobne stanowisko zostało wyrażone w orzeczeniu w sprawie C-390/96 pomiędzy Lease Plan Luxembourg SA a Państwem Belgijskim.

Natomiast w wyroku C-73/06 z dnia 28 czerwca 2007 r. w sprawie Planzer Luxembourg Sarl przeciwko Bundeszentralamt fur Steuern, w którym podstawowym zagadnieniem było określenie pojęcia siedziby dla celów działalności gospodarczej w kontekście prawa do zwrotu podatku od wartości dodanej podatnikom niemającym siedziby na terytorium Wspólnoty, odnośnie stałego miejsca prowadzenia działalności należy przytoczyć pkt 54 orzeczenia, w myśl którego: "Zgodnie z utrwaloną linią orzecznictwa w dziedzinie podatku VAT pojęcie stałego przedsiębiorstwa wymaga minimalnej trwałości poprzez zgromadzenie stałych zasobów ludzkich i technicznych, koniecznych dla świadczenia określonych usług (zob. wyrok z dnia 4 lipca 1985 r. w sprawie 168/84 Berkholz, Rec. str. 2251, pkt 18; ww. wyrok w sprawie DFDS, pkt 20 oraz wyrok z dnia 17 lipca 1997 r. w sprawie C-190/95 ARO Lease, Rec. str. I-4383, pkt 15). Owa minimalna trwałość oznacza zatem wystarczający stopień trwałości oraz strukturę, która z punktu widzenia zasobów ludzkich i technicznych jest w stanie umożliwić świadczenie danych usług w sposób niezależny (zob. ww. wyrok w sprawie ARO Lease, pkt 16)".

Biorąc, zatem pod uwagę ww. definicję stałego miejsca prowadzenia działalności wynikającą z przedmiotowego rozporządzenia wykonawczego 282/2011, jak również utrwalone orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej w powyższym zakresie (które jak wyżej stwierdzono, było uwzględniane w formułowaniu przedmiotowej definicji), wymienić można kilka przesłanek, których zaistnienie powoduje, że można mówić o "stałym miejscu prowadzenia działalności". Jak wynika z samej nazwy "stały", to trwale związany z danym miejscem, nieprzenośny, niezmienny. Powyższe wskazuje, że stałe miejsce prowadzenia działalności charakteryzować się musi pewnym określonym stopniem zaangażowania, które pozwala na uznanie, iż działalność prowadzona jest w tym miejscu nie w sposób przemijający, czy też okresowy. Konieczna jest zatem pewna określona minimalna skala działalności, która stanowi zewnętrzną oznakę, że działalność w tym miejscu prowadzona jest stale. Zaangażowanie, o którym mowa powinno również przybrać konkretny wymiar osobowo-rzeczowy. Innymi słowy, dla uznania, że określone miejsce prowadzenia działalności ma charakter stały, konieczne jest istnienie w tym miejscu infrastruktury technicznej oraz personelu ludzkiego. Taka osobowo-rzeczowa struktura w stałym miejscu prowadzenia działalności powinna występować w sposób stały, tzn. powtarzalny i nieprzemijający.

Pojęcie miejsca stałego prowadzenia działalności, w ocenie tut. Organu, nie sposób również rozpatrywać w oderwaniu od definicji działalności gospodarczej, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług. Zgodnie z tym przepisem, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Uwzględniając wskazane w powołanym wyżej przepisie kryteria, stwierdzić należy, że podmiot posiada stałe miejsce prowadzenia działalności na terytorium kraju, jeżeli przy wykorzystaniu na jego terytorium infrastruktury oraz personelu, w sposób zorganizowany oraz ciągły, prowadzi działalność, w ramach której dokonuje czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług. Przyjąć zatem należy, że infrastruktura techniczna i zaangażowanie osobowe musi pozostawać w ścisłym związku z dokonywaniem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż jest spółką prawa fińskiego, z siedzibą w Finlandii, zarejestrowaną na potrzeby podatku VAT w Polsce. Spółka jest podmiotem dominującym w globalnej grupie podmiotów powiązanych K działających na rynku wyrobów chemicznych. Spółka prowadzi działalność na terytorium Polski w zakresie sprzedaży wyrobów chemicznych w następującym modelu bussinesowym. Spółka w ramach importu towarów, wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów oraz zakupu krajowego nabywa surowce dla celów ich dalszego przetwarzania. W ramach Wewnątrzgrupowej Umowy Produkcji Zleconej Grupy K, Spółki nabywa od K Sp. z o.o. usługi produkcyjne, polegające na wytwarzaniu z materiałów powierzonych określonych wyrobów gotowych. KS jest podmiotem powiązanym ze Spółką, prowadzącym na polskim rynku działalność gospodarczą we własnym imieniu i na własny rachunek. Spółka nie posiada ani też nie wynajmuje w Polsce magazynu, nie zatrudnia w Polsce pracowników ani też nie wypożycza pracowników od KS. Spółka jest jedynie właścicielem pewnych urządzeń dotyczących kontroli jakości, które są wykorzystywane przez KS do weryfikacji czy wyroby gotowe zostały wytworzone według określonych standardów Grupy K. Ponadto Spółka wskazała, iż nabywa również od KS usługi administracyjne związane z wystawianiem faktur, obsługą księgową czy logistyczną. Spółka zawarła z KS również Wewnątrzgrupową Umową Zlecenia Grupy K dotyczącą świadczenia usług promowania sprzedaży. Stosownie do zapisów tej umowy, KS podejmuje działania mające na celu promowanie sprzedaży produktów z asortymentu Spółki na terytorium Polski.

Analizując powyższe przepisy oraz biorąc pod uwagę przedstawiony we wniosku stan faktyczny należy stwierdzić, iż sam fakt zarejestrowania się Spółki dla celów VAT w Polsce nie implikuje posiadania przez nią stałego miejsca prowadzenia działalności w kraju w rozumieniu przepisów o VAT. Zarejestrowanie dla celów VAT w Polsce nie może być utożsamiane z ustanowieniem stałego miejsca prowadzenia działalności na terytorium kraju, gdyż nie pociąga to za sobą przeniesienia na stałe ani zaplecza technicznego ani personelu, które zapewniłyby permanentną i niezależną działalność Spółki w kraju. Wnioskodawca nie posiada na terytorium kraju własnego zaplecza materialnego w postaci magazynów, nieruchomości itp. korzysta jedynie z infrastruktury Spółki z Grupy. Nie zatrudnia również własnych pracowników, a wszelkie prace wykonywane są przez pracowników tej Spółki w ramach usługi świadczonej na rzecz Wnioskodawcy, również decyzje dotyczące zleceń sprzedaży towarów prowadzonej z terytorium Polski są podejmowane przez Spółkę w jej miejscu siedziby.

A zatem analizując powyższe kryteria w kontekście opisu sprawy, stwierdzić należy, że Spółka nie posiada stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy w przedmiotowej sprawie należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia przedstawionego w stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.