IPPP3/443-1253/12-4/RD

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z Nr 112 poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 19 grudnia 2012 r. (data wpływu 21 grudnia 2012 r.), uzupełnionym w dniu 21 stycznia 2013 r. (data wpływu 23 stycznia 2013 r.) na wezwanie tut. Organu z dnia 16 stycznia 2013 r. (skutecznie doręczone w dniu 18 stycznia 2013 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania transakcji dostawy nieruchomości - jest nieprawidłowe.

W dniu 21 grudnia 2012 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania transakcji dostawy nieruchomości.

Wniosek uzupełniony został pismem z dnia 21 stycznia 2013 r., złożonym w dniu 21 stycznia 2013 r. (data wpływu 23 stycznia 2013 r.), będącym odpowiedzią na wezwanie Organu z dnia 16 stycznia 2013 r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Spółdzielnia w latach 1970-1979 wybudowała magazyny tj. zbożowy, paszowy, nawozowy, buchtę spędową należące do Gminnej Spółdzielni. Budynki powstały na podstawie planów i projektów budowy zatwierdzonych przez inspektora budowy, są trwale związane z gruntem. Prawo do odliczenia podatku VAT nie przysługiwało. Działka o pow. 0,25 ha pod budynkami jest własnością wspólnoty wiejskiej, do której należy 19 osób. Nieruchomość została przekazana Gminnej Spółdzielni w sposób bezumowny i trwa w sposób niezakłócony od 1970 r. do chwili obecnej. Od 1970 r. do chwili obecnej Spółdzielnia płaci podatek od nieruchomości do Urzędu Gminy od budynków i gruntu. W chwili obecnej Spółdzielnia sprzedała budynek osobie fizycznej na podstawie faktury powołując się na przepis art. 43 ust. 1 pkt 2 i art. 29 ust. 5 ustawy o VAT. Wnioskodawca nadmienia, że żadnych remontów od początku powstania budynków na nie było. Cały czas Wnioskodawca opiekował się i czuł jak właściciel.

W 1978 r. Spółdzielnia kupiła działkę o pow. 0,04 ha w sposób bezumowny od osoby fizycznej. Na działce tej Gminna Spółdzielnia wybudowała budynek sklepu według planu budowy, w sposób trwale związany z gruntem. Od 1978 r. niezmiennie Wnioskodawca płaci do Urzędu Gminy podatek od nieruchomości tj. od budynku i od gruntu. Budynek sklepu powstał przed wejściem VAT i dlatego nie był odliczany przy budowie. Remontów i ulepszeń nie było. W roku bieżącym z powodu likwidacji Spółdzielni Wnioskodawca sprzedał budynek sklepu osobie fizycznej tj. poprzedniemu właścicielowi działki na podstawie faktury powołując się na przepis art. 43 ust. 1 pkt 2 i art. 29 ust. 5 ustawy o VAT. Cały czas od 1978 r. Spółdzielnia opiekowała się działką i budynkiem sklepu i czuła się jak właściciel.

W uzupełnieniu do wniosku Wnioskodawca wskazał, iż Spółdzielnia nie prowadziła żadnej działalności na bazie magazynowej. Budynki magazynowe zostały wydzierżawione osobie fizycznej. W 1978 r. ówczesny zarząd Spółdzielni kupił działkę od Pana Zygmunta Konarskiego w miejscowości Podsusze pod budowę sklepu. Żaden akt własności na zakup przedmiotowej działki nie był sporządzony. Spółdzielnia wybudowała na tejże działce budynek sklepu i prowadziła w nim własną działalność aż do 2012 r. Chcąc uregulować własność gruntu pod sklepem by sprzedać nieruchomość założyła sprawę o zasiedzenie gruntu. Po otrzymaniu wezwania na sprawę o zasiedzenie zgłosili się do Wnioskodawcy państwo Marianna i Grzegorz M. (córka i zięć) nieżyjącego już Pana K., twierdząc że działka na której Spółdzielnia postawiła sklep jest ich własnością i posiadają na to akt notarialny. Budynek sklepu usytuowany na tej działce chcą odkupić od spółdzielni. Spółdzielnia wycofała sprawę o zasiedzenie gruntu pod sklepem i sprzedała sam budynek sklepu państwu M. na fakturę. Wątpliwości Wnioskodawcy sprowadzają się do odpowiedzi czy prawidłowo zrobił nie doliczając podatku VAT na sprzedane budynki magazynowe i budynek sklepu oraz czy podstawa prawna podana we wniosku, o którą się oparł jest prawidłowa.

W związku z powyższym zadano następujące pytania

Stanowisko Wnioskodawcy:

Sprzedając te budynki osobie która dzierżawiła Spółdzielnia uważa że postąpiła dobrze nie doliczając podatku VAT do faktury, ponieważ budynki te zostały wybudowane przed wprowadzeniem podatku VAT, ani po wejściu podatku VAT nie były remontowane.

W odniesieniu zaś do budynku sklepu Wnioskodawca uważa, że zrobił prawidłowo nie doliczając podatku VAT do faktury, ponieważ budynek wybudowany był jeszcze przed wprowadzeniem podatku VAT jak również nie był przeprowadzany remont by odliczyć VAT, budynek sklepu nie był wynajmowany ani wydzierżawiany.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu tym podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Towarami, w świetle art. 2 pkt 6 ustawy o VAT, są rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 - w myśl art. 8 ust. 1 ustawy o VAT - rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

Z treści cytowanego przepisu wynika, że pojęcie "świadczenie usług", ma bardzo szeroki zakres, nie obejmuje wyłącznie działań podatnika, lecz także ich zaniechania poprzez zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji. Usługa w rozumieniu omawianej regulacji jest transakcją gospodarczą, co oznacza, że stosunek prawny łączący strony musi wiązać się ze świadczeniem wzajemnym. Aby uznać jakieś zdarzenie gospodarcze za odpłatne świadczenie usług musi wystąpić stosunek zobowiązaniowy pomiędzy podmiotami biorącymi w nim udział, czyli jedna ze stron musi zobowiązać się do określonego działania bądź powstrzymania się od dokonania określonych czynności (np. w zawartej umowie), a druga do stosownej zapłaty.

Ponadto brzmienie powołanego wyżej przepisu art. 8 ust. 1 ustawy o VAT przesądza, że zawarta w nim definicja "świadczenia usług" ma charakter dopełniający definicję "dostawy towarów" i jest wyrazem realizacji zasady powszechności opodatkowania podatkiem od towarów i usług transakcji wykonywanych przez podatników, w ramach ich działalności gospodarczej.

Przystępując do rozstrzygnięcia przedmiotowej sprawy na gruncie przepisów ustawy o podatku od towarów i usług należy mieć na uwadze niżej wskazane przepisy prawa cywilnego:

Stosownie do art. 336 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.), dalej k.c., posiadaczem rzeczy jest zarówno ten, kto nią faktycznie włada jak właściciel (posiadacz samoistny), jak i ten, kto nią faktycznie włada jak użytkownik, zastawnik, najemca, dzierżawca lub mający inne prawo, z którym łączy się określone władztwo nad cudzą rzeczą (posiadacz zależny).

Stosownie do art. 47 § 1-3 ww. ustawy k.c., część składowa rzeczy nie może być odrębnym przedmiotem własności i innych praw rzeczowych. Częścią składową rzeczy jest wszystko, co nie może być od niej odłączone bez uszkodzenia lub istotnej zmiany całości albo bez uszkodzenia lub istotnej zmiany przedmiotu odłączonego. Przedmioty połączone z rzeczą tylko dla przemijającego użytku nie stanowią jej części składowych.

Z zastrzeżeniem wyjątków w ustawie przewidzianych, do części składowych gruntu należą w szczególności budynki i inne urządzenia trwale z gruntem związane, jak również drzewa i inne rośliny od chwili zasadzenia lub zasiania (art. 48 k.c.).

W świetle art. 191 k.c., własność nieruchomości rozciąga się na rzecz ruchomą, która została połączona z nieruchomością w taki sposób, że stała się jej częścią składową.

Z powyższych przepisów wynika, iż co do zasady, grunt jest zawsze odrębnym przedmiotem własności, natomiast budynki trwale z gruntem związane, co do zasady, stanowią części składowe takich gruntów. Jeżeli zatem ktoś wybuduje trwale związany z gruntem budynek na cudzym gruncie, budynek staje się własnością właściciela gruntu, a budowniczy budynku będzie tylko właścicielem nakładów poniesionych na wzniesienie obiektu. Jedyny wyjątek stanowi przypadek, kiedy na oddanym w użytkowanie wieczyste gruncie, użytkownik wieczysty wzniósł budynki zgodnie z umową.

Z opisu sprawy wynika, iż Spółdzielnia w latach 1970-1979 wybudowała magazyny t.j. zbożowy, paszowy, nawozowy, buchtę spędową w miejscowości Kopcie. Działka na której Spółdzielnia wybudowała magazyny jest własnością wspólnoty wiejskiej. Nieruchomość ta została przekazana w sposób bezumowny i trwa w sposób niezakłócony od 1970 r. do chwili obecnej. W 1978 r. ówczesny zarząd Spółdzielni kupił także działkę w sposób bezumowny od Pana Zygmunta Konarskiego w miejscowości P. pod budowę sklepu. Żaden akt własności na zakup przedmiotowej działki nie był sporządzony. Spółdzielnia wybudowała na tejże działce budynek sklepu i prowadziła w nim własną działalność aż do 2012 r. Chcąc uregulować własność gruntu pod sklepem by sprzedać nieruchomość założyła sprawę o zasiedzenie gruntu. Po otrzymaniu wezwania na sprawę o zasiedzenie zgłosili się do Wnioskodawcy państwo Marianna i Grzegorz M. (córka i zięć) nieżyjącego już Pana K., twierdząc że działka na której Spółdzielnia postawiła sklep jest ich własnością i posiadają na to akt notarialny. Budynek sklepu usytuowany na tej działce chcą odkupić od spółdzielni.

Wątpliwości Wnioskodawcy odnoszą się do sytuacji, w której Spółdzielnia nie będąc właścicielem gruntu sprzedała budynki wybudowane i posadowione na działkach w Kopcie i Podsusze jako zwolnione z VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 2 i art. 29 ust. 5 ustawy o VAT.

Podział czynności podlegających opodatkowaniu na podstawie przepisów ustawy o podatku od towarów i usług, dzielący je na dostawę towarów oraz świadczenie usług, zobowiązuje do rozstrzygnięcia, do której z tych kategorii należy zaliczyć zdarzenie opisane we wniosku.

Z uwagi na fakt, iż Wnioskodawca nie jest właścicielem gruntu, na którym posadowione są budynki magazynowe na działce K. jak również budynek sklepu na działce w P. trwale z gruntem związane, zbycie przez Wnioskodawcę przedmiotowych budynków, będących częścią nieruchomości, której właścicielem jest podmiot trzeci, należy zaliczyć do świadczenia usług w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług. Dochodzi w tym przypadku do zbycia specyficznego prawa o charakterze majątkowym. Należy zauważyć, iż z punktu prawa cywilnego nakłady poniesione w budynkach czy też budowlach, w tym również na ich wybudowanie, na cudzym gruncie, stanowią część składową tego gruntu, a tym samym własność jego właściciela. W konsekwencji podmiot, który poniósł nakłady na cudzym gruncie, nie może odsprzedać owych nakładów, ponieważ nie ma do nich tytułu prawnego. Niemniej jednak podmiot ten dysponuje pewnym prawem do takich nakładów, mianowicie może żądać od właściciela gruntu zwrotu tych nakładów i może to prawo przenieść na rzecz innego podmiotu.

Zatem zbycie budynków magazynowych i budynku sklepu przez Spółdzielnię nie może być uznane za odpłatną dostawę towarów, gdyż nie mamy do czynienia z odrębną rzeczą, która mogłaby stanowić towar, bowiem budynki wzniesione przez Wnioskodawcę na cudzym gruncie nie stanowią jego własności, jednakże może on zbyć prawo do żądania zwrotu poniesionych przez niego nakładów na wybudowanie ww. budynków.

W takiej sytuacji brak jest podstaw do zastosowania zwolnienia od podatku, na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT, bowiem odnosi się ono tylko do transakcji związanych z dostawą towarów. W tym miejscu należy zauważyć, że powołany przez Wnioskodawcę przepis art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2009 r. reguluje zwolnienie od podatku wyłącznie towarów używanych będących ruchomościami, natomiast wyłączone zostały z dyspozycji tego przepisu nieruchomości.

Wobec powyższego przedmiotem obrotu w niniejszej sprawie będzie prawo do nakładów, poniesionych na wybudowanie budynków magazynowych w miejscowości K., oraz budynku sklepu w miejscowości P. na cudzym gruncie, które zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy o VAT stanowi świadczenie usług i podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w wysokości 23% zgodnie z art. 41 ust. 1 w związku z art. 146a pkt 1 ustawy o VAT.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy, iż sprzedaż przedmiotowych nieruchomości, będących przedmiotem zapytania jest zwolniona od podatku od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 2 i art. 29 ust. 5 ustawy o VAT, należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.