IPPP3/443-1221/11-4/MK - Możliwość zwolnienia z opodatkowania podatkiem od towarów i usług sprzedaży nieruchomości niezabudowanej przeznaczonej pod zabudowę.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 5 września 2011 r. (data wpływu 9 września 2011 r.) uzupełnionym pismem z dnia 1 grudnia 2011 r. (data wpływu 12 grudnia 2011 r.) w odpowiedzi na wezwanie z dnia 14 listopada 2011 r. sygn. IPPP1/443-1221/11-2/MK o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia z opodatkowania sprzedaży nieruchomości niezabudowanej - jest nieprawidłowe.

W dniu 9 września 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia z opodatkowania sprzedaży nieruchomości niezabudowanej. Przedmiotowy wniosek został uzupełniony pismem z dnia 1 grudnia 2011 r. (data wpływu 12 grudnia 2011 r.) będącym odpowiedzią na wezwanie tut. Organu Nr IPPP3/443-1221/11-2/MK.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Na mocy zapisów aktu notarialnego z dnia 5 października 2009 r. Repertorium A nr../2009 w 2009 P spółka jawna z siedzibą w Z nabyła udział wynoszący 1/2 (jedna druga) części we współwłasności niezabudowanej nieruchomości oznaczonej jako działka nr 172, o obszarze 10,30 ha, położonej w miejscowości S, w gminie B, objętej księgą wieczystą KW nr..... za cenę 800.000 zł z zastrzeżeniem warunku prawnego, że Agencja Nieruchomości Rolnych, działająca na rzecz Skarbu Państwa, nie wykona w stosunku do tego udziału prawa pierwokupu, przysługującego jej na podstawie art. 3 ust. 4 ustawy z dnia 11 kwietnia 2003 r. o kształtowaniu ustroju rolnego. Z okazanego przy ww. akcie notarialnym wypisu stanu na dzień 16 września 2009 r. wynika, że działka stanowi grunty orne oznaczone w ewidencji symbolami "RIVa" w obszarze 4,3400 ha (cztery całe i trzy tysiące czterysta dziesięciotysięcznych hektara) oraz "RV" w obszarze 0,6200 ha (sześć tysięcy dwieście dziewięciotysięcznych hektara), łąki trwałe oznakowane w ewidencji symbolami "ŁIV" - w obszarze 1,7700 ha, pastwiska trwałe oznakowane w ewidencji symbolami "PsIV" w obszarze 1,5200 ha, "PsV" w obszarze 1, I300 ha oraz "PsVI" w obszarze 0,5600 ha, grunty zadrzewione i zakrzewione oznaczone w ewidencji symbolem "W" w obszarze 0, I800 ha. Z załączonego do ww. aktu notarialnego zaświadczenia wydanego z upoważnienia Burmistrza z dnia 16 września 2009 r., znak B wynika, że:

* brak jest podstaw prawnych do określenia przeznaczenia działki nr 172, położonej w gminie, w obrębie S w planie zagospodarowania przestrzennego gminy, gdyż plan obejmujący przedmiotowy teren utracił moc z dniem 31 grudnia 2003 r.,

* zgodnie ze zmianą w miejscowym planie ogólnym zagospodarowania przestrzennego gminy zatwierdzonymi uchwałą nr IV/29/92 Rady Gminy z dnia 23 września 1992 r., która utraciła moc - działka nr 172 położona w gminie, w obrębie S - znajduje się na terenie, który w planie przeznaczony był do produkcji rolnej.

W 2010 Gmina uchwaliła Studium w którym teren na którym znajduje się działka nr 172 jest przeznaczony pod budownictwo jednorodzinne.

Zgodnie natomiast z Zaświadczeniem znak B.11 z dnia 22 sierpnia 2011 r. Burmistrza, w którym wskazano, że "zgodnie z późn. zm. w miejscowym planie ogólnym zagospodarowania przestrzennego gminy, zatwierdzonym Uchwałą Rady Gminy z dnia 23 września 1992 r. ogłoszonym w Dzienniku Urzędowym Województwa Nr. z dnia 27 listopada 1992 r. (która utraciła moc) działka oznaczona numerem geodezyjnym nr 172 obręb S gmina, położona jest na terenie, który ww. planie przeznaczony był do produkcji rolnej" Jednocześnie organ powiadomił odnośnie działki nr 172 obręb S gmina, "iż na ww. terenie nie została wydana decyzja o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu." Firma P spółka jawna jest czynnym podatnikiem podatku VAT.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy w przypadku wystąpienia sprzedaży 1/2 udziału w części we współwłasności niezabudowanej nieruchomości oznaczonej jako działka nr 172 o obszarze 10,30000 położonej w miejscowości S, w gminie Wnioskodawca będzie uprawnionym do zastosowania stawki VAT zwolnionej.

Zdaniem Wnioskodawcy, w mysi art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku od towarów i usług zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane oraz przeznaczone pod zabudowę. Powyższe oznacza, że dostawa gruntów co do zasady podlega opodatkowaniu podatkiem VAT. Nie w każdym przypadku pojawi się jednak faktyczne obciążenie podatkiem od towarów i usług. Aby odpłatna dostawa gruntów podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT musi być realizowana przez podatnika podatku od towarów i usług, a jej przedmiotem powinna być nieruchomość gruntowa zabudowana lub niezabudowana stanowiąca teren budowlany lub przeznaczony pod zabudowę.

W przedmiotowej sprawie mamy doczynienia z czynnym podatnikiem podatku VAT jednak grunt działki 172 zgodnie z aktem notarialnym stanowi grunty orne a z uwagi braku uchwalonego planu zagospodarowania przestrzennego dla ww. działki nie można wysuwać wniosku, iż grunt ten jest terenem przeznaczonym pod zabudowę na podstawie studium w którym teren na którym znajduje się działka nr 172 jest przeznaczony pod budownictwo jednorodzinne.

Wnioskodawca w pełni podziela pogląd zaprezentowany w wyroku NSA w składzie 7 sędziów z 17 stycznia 2011 r. sygn. akt I FPS 8/10 (publ. w cbois.) w którym stwierdzono, że w świetle art. 43 ust. 1 pkt 9 u.p.t.u. przy zastosowaniu art. 21 ust. 1 ustawy z 17 maja 1989 r., Prawo geodezyjne i kartograficzne (Dz. U. z 2000 r. Nr 100, poz. 1086) w sytuacji braku planu zagospodarowania przestrzennego lub decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu dla klasyfikacji terenu niezabudowanego, wiążące są zapisy ewidencji gruntów i budynków, a nie studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy.

NSA zwrócił również uwagę, iż przystąpienie Polski z dniem 1 maja 2004 r. do Unii Europejskiej w oparciu o Traktat Akcesyjny z 16 kwietnia 2003 r. spowodowało konieczność dostosowania systemu prawa podatkowego do rozwiązań unijnych a w szczególności dotyczyło to podatku pośredniego, jakim jest podatek od towarów i usług. Potwierdza to bogate orzecznictwo ETS-u, in. in. w sprawie von Colson i Kamann, gdzie Trybunał wyraził pogląd, że sąd w procesie stosowania prawa wewnętrznego, w szczególności przepisów wydanych w celu wykonania dyrektywy, jest obowiązany interpretować przepisy w świetle brzmienia i celu dyrektywy, aby zapewnić osiągnięcie określonego rezultatu (orzeczenie w sprawie 14783, Zb. Orz. 1984, s. 1891) Sąd krajowy, zgodnie z art. 4 ust. 3 TWE (w brzmienia obowiązującym po wejściu w życie Traktatu z Lizbony), stosując prawo krajowe musi w zakresie, w jakim jest to możliwe interprewać prawo krajowe tak, aby było ono zgodne z wymogami prawa wspólnotowego, jego treścią i celem. NSA uznał zatem, że należy uwzględnić rozwiązania zawarte w Dyrektywie 2006/112/WE Rady z dnia 26 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego sytemu od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347) w tym przepis art. 12 ust. 3 tej Dyrektywy stanowiący, że do celów dostawy terenu budowlanego - "teren budowlany" oznacza każdy grunt nieuzbrojony lub uzbrojony, uznawany za teren budowlany przez państwa członkowskie. Polski ustawodawca nie zdefiniował pojęcia dostawy terenów budowlanych lub przeznaczonych pod zabudowę w ustawie o podatku od towarów i usług. A zatem do polskiego systemu prawa podatkowego nie implementowano art. 12 ust. 3 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego sytemu od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347). A zatem aby prawidłowo implementować art. 12 ust. 3 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego sytemu od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347) zdaniem NSA, należy podjąć działanie legislacyjne zmierzające do zdefiniowania w ustawie o podatku od towarów i usług pojęć dostawy terenów budowlanych lub przeznaczonych pod zabudowę. W ustawie o podatku od towarów i usług nie sprecyzowano pojęć terenu budowlanego lab przeznaczonego pod zabudowę, co oznacza, iż w sprawie należy sięgnąć do dyrektywy interpretacyjnej związanej z wykładnią systemową zewnętrzną. Przepisem, który nawiązuje do podstawy opodatkowania jest art. 21 ust. 1 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. - Prawo geodezyjne i kartograficzne (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 240, poz. 2027 z późn. zm. dalej-u. p. g. k.). Stenowi on, że podstawę planowania gospodarczego, planowania przestrzennego, wymiaru podatków i świadczeń, oznaczania nieruchomości w księgach wieczystych, statystyki publicznej, gospodarki nieruchomościami oraz ewidencji gospodarstw rolnych stanowią dane zawarte w ewidencji grantów i budynków. Z przepisu tego wynika, że podstawą wymiaru każdego podatku, w tym podatku od towarów i usług, wiążące są dane zawarte w ewidencji gruntów i budynków. Przez podstawę wymiaru podatku należy rozumieć zarówno określenie przedmiotu opodatkowania, zaliczenie do właściwej stawki podatkowej jak i objęcie określonych gruntów zwolnieniem od opodatkowanie. W innym wyroku z 3 marca 2005 r., sygn. akt: FSK 912/05 (LEX nr 164493) NSA wyraził pogląd, że stosownie do art. 21 u. p. g. k. dane z ewidencji gruntów stanowią podstawę wymiaru podatków, a contrario należy przyjąć, że dane te stanowią podstawę do stosowanie zwolnień od podatku, jeśli zwolnienie zależy od danych objętych ewidencją gruntów. Z kolei w wyroku z 29 czerwca 2006 r., sygn. akt: II FSK 1505/05 (LEX nr 599494) NSA podkreślił, że w świetle art. 21 u. p. g. k. organy podatkowe ustalające wysokość zobowiązań w podatku od nieruchomości nie są uprawnione do przyjęcia innej podstawy wymiaru podatku niż dane wskazane w ewidencji gruntów. Z tego wynika, że przy interpretacji art. 43 ust. 1 pkt 9 u. p.t. u. dotyczącego zwolnień z tytułu dostawy terenów innych niż budowlane lub nie przeznaczonych pod zabudowę decydujące znaczenie będzie miały dane wynikające z ewidencji gruntów. NSA zaakcentował także problem możliwości sięgnięcia do przepisów ustawy z 27 marca 2003 r. o planowaniu zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. Nr 89, poz. 717, z późn. zm.). Przy ustaleniu, czy przy dostawie towarów terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane oraz przeznaczone pod zabudowę istotne znaczenie może mieć plan zagospodarowania przestrzennego jako źródło prawa miejscowego. Przepis art. 4 ust. 1 ww. ustawy stanowi, że ustalenie przeznaczenia terenu, rozmieszczenie inwestycji celu publicznego oraz określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego.

Ponadto w wyroku z 16 listopada 2007 r., sygn. akt: II OSK 1531/06 (LEX nr 490098) wyrażono pogląd, że skoro miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego ustala przeznaczenie terenu (art. 4 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, to w przypadku braku dla danego terenu takiego planu, funkcję tą musi przejąć decyzja o warunkach zabudowy (art. 4 ust. 2 ustawy). Decyzja taka jako akt indywidualny prawa administracyjnego, dopóki jest w obrocie prawnym powinna mieć wiążący charakter nie tylko dla stron postępowania administracyjnego, ale również dla kontrahentów umowy dostawy gruntów i organów podatkowych. Pojęcie "teren przeznaczony pod zabudowę" użyte w art. 43 ust. 1 pkt 9 u. p. t. u. należy rozumieć teren o takim przeznaczeniu wynikającym z zakwalifikowania w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego, bądź w decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania. W miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego określa się obowiązkowo przeznaczenie terenów oraz linie rozgraniczające o różnych przeznaczeniu lub różnych zasadach zagospodarowanie terenu. Tak więc charakter terenu wyznacza plan miejscowy. Tam należy szukać wyjaśnienia czy przedmiotem transakcji jest teren budowlany, czy też szerzej - przeznaczony pod zabudowę. NSA podkreślił także, że charakter ww. studium został określony w art. 9 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym i z przepisu tego wynika, że w celu określenia polityki przestrzennej gminy, w tym lokalnych zasad zagospodarowania przestrzennego, rada gminy podejmuje uchwałę o przystąpieniu do sporządzania studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy, zwanego dalej "studium" (ust 1). Ustalenia studium są wiążące dla organów gminy przy sporządzaniu planów miejscowych (ust. 4). Studium nie jest aktem prawa miejscowego (ust. 5). Kategoryczne stwierdzenie zawarte w ust. 5 cytowanego przepisu, że studium nie jest aktem prawa miejscowego, oznacza określenie prawnego charakteru studium, które jest aktem kierownictwa wewnętrznego. Nienormatywność studium powoduje, że jego postanowienia nie mogą wpływać na sytuację prawną obywateli i ich organizację a więc podmiotów spoza systemu podmiotów administracji publicznej. Studium wiążące jest jedynie dla organów gminy i jako akt kierownictwa wewnętrznego nie kształtuje sytuacji prawnej właścicieli nieruchomości. Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy nie ma mocy aktu powszechnie obowiązującego. Stanowisko to znajduje dodatkowe uzasadnienie, gdy dokona się wykładni prokonstytucyjnej. Przepis art. 217 Konstytucji RP stanowi że nakładanie podatków, innych danin publicznych, określanie podmiotów, przedmiotów opodatkowania i stawek podatkowych, a także zasad przyznawania ulg i umorzeń oraz kategorii podmiotów zwolnionych od podatków następuje w drodze ustawy. A zatem rezygnacja ustawodawcy z definicji pojęć terenu budowlanego lub przeznaczonego pod zabudowę nie może być wypełniana przy pomocy wykładni rozszerzającej przez powoływanie się na studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy, które nie jest źródłem prawa. Nie spełnia w związku z tym wymogów konstytucyjnych. Wobec czego zdaniem Wnioskodawcy względem sprzedaży udziału wynoszący 1/2 (jedna druga) części we współwłasności niezabudowanej nieruchomości oznaczonej jako działka nr 172, o obszarze 10,30 ha, położonej w miejscowości S, w gminie, powinna zostać zastosowana stawka zwolniona.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej opisanego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów na terytorium kraju.

Przez dostawę towarów, stosownie do art. 7 ust. 1 ww. ustawy, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Artykuł 2 pkt 6 ustawy stanowi, iż przez towary rozumie się rzeczy ruchome oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Według art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Stosownie do treści art. 146a pkt 1, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2013 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Od tej reguły ustawodawca ustanowił pewne wyjątki, tzn. przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi, bądź zwolnienie od podatku.

Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane oraz przeznaczone pod zabudowę.

Z powyższego przepisu należy wnioskować, że dostawy, których przedmiotem są nieruchomości gruntowe zabudowane oraz niezabudowane, ale stanowiące tereny budowlane lub przeznaczone pod zabudowę, podlegają opodatkowaniu stawką podstawową.

Należy zauważyć, że ustawa o podatku od towarów i usług w art. 43 ust. 1 pkt 9 posługuje się kryterium przeznaczenia terenu, jednak w przepisach podatkowych brak jest definicji gruntu przeznaczonego pod zabudowę. Wobec powyższego, w celu określenia, czy dany grunt jest przeznaczony pod zabudowę, należy się odwołać do przepisów ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. Nr 80, poz. 717 z późn. zm.), regulującej zasady kształtowania polityki przestrzennej przez jednostki samorządu terytorialnego i organy administracji rządowej.

Zgodnie z art. 4 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, ustalenie przeznaczenia terenu, rozmieszczenie inwestycji celu publicznego oraz określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego.

Ustęp 2 tego artykułu stanowi, że przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w drodze decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowaniu terenu, przy czym:

Według art. 3 ust. 1 ww. ustawy, kształtowanie i prowadzenie polityki przestrzennej na terenie gminy, w tym uchwalanie studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy oraz miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego, z wyjątkiem morskich wód wewnętrznych, morza terytorialnego i wyłącznej strefy ekonomicznej oraz terenów zamkniętych, należy do zadań własnych gminy.

W myśl art. 9 ust. 1 i ust. 4 tej ustawy, w celu określenia polityki przestrzennej gminy, w tym lokalnych zasad zagospodarowania przestrzennego, rada gminy podejmuje uchwałę o przystąpieniu do sporządzenia studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy, zwanego dalej "studium". Ustalenia studium są wiążące dla organów gminy przy sporządzaniu planów miejscowych.

Powyższe przepisy ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym wskazują, że o charakterze danego gruntu winien rozstrzygać odpowiedni zapis w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego, który jako dokument prawa miejscowego, decyduje o kwalifikacji gruntu. W sytuacji, gdy dla danego terenu nie obowiązuje plan zagospodarowania przestrzennego, ani nie została wydana decyzja o warunkach zabudowy, należy posłużyć się inną dokumentacją sporządzoną na podstawie ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, istniejącą na dzień zawarcia transakcji. Taką dokumentację stanowi studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego, tym bardziej, że przy sporządzaniu planów miejscowych, organy gminy muszą kierować się ustaleniami zawartymi w studium.

Zgodnie z art. 2 pkt 8 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. prawo geodezyjne i kartograficzne (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 240, poz. 2027 z późn. zm.), ilekroć w ustawie jest mowa o ewidencji gruntów i budynków (katastrze nieruchomości) - rozumie się przez to jednolity dla kraju, systematycznie aktualizowany zbiór informacji o gruntach, budynkach i lokalach, ich właścicielach oraz o innych osobach fizycznych lub prawnych władających tymi gruntami, budynkami i lokalami.

Stosownie do art. 20 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, ewidencja gruntów i budynków obejmuje informacje dotyczące gruntów - ich położenia, granic, powierzchni, rodzajów użytków gruntowych oraz ich klas gleboznawczych, oznaczenia ksiąg wieczystych lub zbiorów dokumentów, jeżeli zostały założone dla nieruchomości, w skład której wchodzą grunty.

Zgodnie z ust. 2 powyższego artykułu, w ewidencji gruntów i budynków wykazuje się także:

W myśl art. 21 ust. 1 ww. ustawy - Prawo geodezyjne i kartograficzne, podstawę planowania gospodarczego, planowania przestrzennego, wymiaru podatków i świadczeń, oznaczania nieruchomości w księgach wieczystych, statystyki publicznej, gospodarki nieruchomościami oraz ewidencji gospodarstw rolnych stanowią dane zawarte w ewidencji gruntów i budynków.

Należy zwrócić uwagę, iż wykładnia przepisów Prawa geodezyjnego i kartograficznego wskazuje, że ewidencja gruntów i budynków jest jedynie urzędowym zbiorem informacji faktycznych. Wynikające z niej zapisy są odzwierciedleniem (potwierdzeniem) stanu faktycznego i prawnego na dzień dokonania wpisu. Wobec powyższego, pomimo, że dane zawarte w ewidencji gruntów i budynków są podstawą m.in. planowania przestrzennego, nie mogą być wyznacznikiem decydującym o przeznaczeniu gruntu.

Z przedstawionego zdarzenia przyszłego wynika, że na mocy zapisów aktu notarialnego z dnia 05.10.2009 Wnioskodawca nabył udział wynoszący 1/2 (jedna druga) części we współwłasności niezabudowanej nieruchomości oznaczonej jako działka nr 172, o obszarze 10,30 ha, położonej w miejscowości S, w gminie, Z okazanego przy ww. akcie notarialnym wypisu stanu na dzień 16 września 2009 r. wynika, że działka stanowi grunty orne oznaczone, łąki, pastwiska oraz grunty zadrzewione i zakrzewione. Z załączonego do ww. aktu notarialnego zaświadczenia wydanego z upoważnienia Burmistrza wynika, że:

* brak jest podstaw prawnych do określenia przeznaczenia działki nr 172, położonej w gminie, w obrębie Skajboty w planie zagospodarowania przestrzennego gminy, gdyż plan obejmujący przedmiotowy teren utracił moc z dniem 31 grudnia 2003 r.,

* zgodnie ze zmianą w miejscowym planie ogólnym zagospodarowania przestrzennego gminy zatwierdzonymi uchwałą nr IV/29/92 Rady Gminy w z dnia 23 września 1992 r., która utraciła moc - działka nr 172 położona w gminie, w obrębie Skajboty - znajduje się na terenie, który w planie przeznaczony był do produkcji rolnej.

W 2010 Gmina uchwaliła Studium w którym teren na którym znajduje się działka nr 172 jest przeznaczony pod budownictwo jednorodzinne. Zgodnie natomiast z Zaświadczeniem z dnia 22 sierpnia 2011 r. Burmistrza, w którym wskazano, że "zgodnie z późn. zm. w miejscowym planie ogólnym zagospodarowania przestrzennego gminy, zatwierdzonym Uchwałą Nr.../92 Rady Gminy w z dnia 23 września 1992 r. ogłoszonym w Dzienniku Urzędowym Województwa Nr 22 z dnia 27 listopada 1992 r. (która utraciła moc) działka oznaczona numerem geodezyjnym nr 172 obręb S gmina, położona jest na terenie, który ww. planie przeznaczony był do produkcji rolnej" Jednocześnie organ powiadomił odnośnie działki nr 172 obręb S gmina, "iż na ww. terenie nie została wydana decyzja o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu." Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem podatku VAT.

Mając na uwadze powyższe oraz powołane przepisy prawa, należy stwierdzić, że o ile w chwili sprzedaży udziału w przedmiotowej nieruchomości będzie on przeznaczona pod zabudowę, na co mogą wskazywać zapisy zawarte w studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego, czynność ta będzie podlegała opodatkowaniu stawką podatku w wysokości 23%.

Analiza cytowanych przepisów wskazuje, iż w przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego oraz w sytuacji, gdy nie wydano decyzji o warunkach zabudowy, o przeznaczenia danego terenu decyduje zapis w studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy. Studium, podobnie jak miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego, stanowi dokument będący wynikiem kształtowania polityki przestrzennej gminy i co istotne jest wiążące dla organów gminy przy sporządzaniu planów miejscowych. Skoro zatem uchwalając plan zagospodarowania przestrzennego, gmina musi kierować się ustaleniami studium, oznacza to, że przeznaczenie przedmiotowych gruntów nie może być inne niż wynikające z zapisów studium. Wobec faktu, iż w studium - jak wskazano we wniosku - przedmiotowy grunt stanowi teren przeznaczony pod budownictwo jednorodzinne, co wskazuje, iż jest to teren przeznaczony pod zabudowę, ich sprzedaż nie będzie mogła korzystać ze zwolnienia od podatku.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.