IPPP3/443-1147/12-2/RD

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z Nr 112 poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 8 listopada 2012 r. (data wpływu 14 listopada 2012 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania podatkiem VAT nieodpłatnych świadczeń przejazdowych na rzecz pracowników Spółki, byłych pracowników Spółki i X. oraz ich dzieci w oparciu o postanowienia Porozumienia oraz umów wykonawczych do Porozumienia - jest prawidłowe.

W dniu 14 listopada 2012 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania podatkiem VAT nieodpłatnych świadczeń przejazdowych na rzecz pracowników Spółki, byłych pracowników Spółki i X. oraz ich dzieci w oparciu o postanowienia Porozumienia oraz umów wykonawczych do Porozumienia

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Spółka jest zarejestrowana jako podatnik VAT czynnym. Spółka jest jednym z pracodawców zrzeszonych w Związku Pracodawców. Spółka powstała w 2001 r. w efekcie wejścia w życie przepisów ustawy. W związku z historycznymi powinnościami podmiotów prowadzących działalność w sektorze kolejowym, mającymi uzasadnienie w przepisach prawa powszechnego, w tym przepisach prawa pracy, a także w porozumieniach zawieranych m.in. z pracodawcami kolejowymi czy ze związkami zawodowymi, spółki z Grupy X. (w tym Wnioskodawca), jak również wybrane spółki kolejowe, obowiązane są do zapewnienia pracownikom, byłym pracownikom, członkom ich rodzin itd., świadczeń przejazdowych, umożliwiających korzystanie przez te osoby z przejazdu koleją z określoną ulgą.

Na podstawie art. 74a ustawy o komercjalizacji X., Spółka jest zobowiązana prowadzić działalność socjalną dla emerytów i rencistów będących byłymi pracownikami X. i ich rodzin. Przepis art. 74b ustawy o komercjalizacji X. stanowi o wykupie dla emerytów i rencistów (byłych pracowników X.) i ich rodzin uprawnień do ulgowych kolejowych świadczeń przejazdowych na zasadach określonych w zakładowym układzie zbiorowym obowiązującym u danego pracodawcy kolejowego (przepis prawa będący podstawą do finansowania świadczeń przejazdowych dla "przejętych" emerytów i rencistów na podstawie ustawy o komercjalizacji X.).

W dniu 2 grudnia 2002 r. został zawarty Ponadzakładowy Układ Zbiorowy Pracy dla Pracowników Zatrudnionych przez Pracodawców Zrzeszonych w Związku Pracodawców (dalej: "PUZP"). W dniu 20 grudnia 2002 r. PUZP został wpisany do rejestru ponadzakładowych układów zbiorowych pracy, prowadzonego przez ministra właściwego do spraw zatrudnienia. Układ ten obowiązywał do dnia 31 grudnia 2011 r. Szczegółowe regulacje dotyczące świadczeń przejazdowych zawarte były w Rozdziale XII PUZP "Uprawnienia do kolejowych świadczeń przejazdowych". Na mocy § 1 ust. 1 PUZP, postanowienia układu odnosiły się do pracowników zatrudnionych u pracodawców zrzeszonych w Związku Pracodawców, tzn. dotyczyły m.in. pracowników, byłych pracowników Spółki oraz X., jak również dzieci pracowników i byłych pracowników Spółki oraz X. Na podstawie § 66 oraz § 67 PUZP oraz art. 74b ustawy o komercjalizacji X., na Spółce ciążył obowiązek dokonywania wykupu uprawnień do ulgowych świadczeń przejazdowych (dalej: "świadczenia przejazdowe") dla zatrudnionych w Spółce pracowników oraz dla byłych pracowników Spółki i X., a także dzieci pracowników i byłych pracowników Spółki, którym przysługują świadczenia przejazdowe (dalej: "Osoby uprawnione").

W dniu 15 czerwca 2011 r. ze skutkiem na dzień 31 grudnia 2011 r. Związek Pracodawców wypowiedział PUZP dla pracowników, zatrudnionych przez pracodawców zrzeszonych w Związku Pracodawców. W rezultacie, PUZP utracił moc obowiązującą z dniem 1 stycznia 2012 r.

W dniu 28 stycznia 2003 r. Spółka oraz działające w Spółce związki zawodowe, reprezentujące pracowników, zawarły Zakładowy Układ Zbiorowy Pracy (dalej: "ZUZP"). Na podstawie § 68 ZUZP, uprawnienia do wykupu kolejowych świadczeń przejazdowych dla pracowników, emerytów i rencistów pobierających emeryturę lub rentę, osób pobierających świadczenie przedemerytalne oraz członków ich rodzin przysługiwały wymienionym podmiotom do dnia 31 stycznia 2012 r.

Od dnia 1 lutego 2012 r., na podstawie Protokołu Dodatkowego nr 2 z dnia 29 czerwca 2011 r. do Zakładowego Układu Zbiorowego Pracy obowiązującego w Spółce, w ZUZP wprowadzono zmiany, w ramach których skreślony został Rozdział XII ZUZP, obejmujący ww. § 68 ZUZP, który stanowił, że pracownikom, emerytom i rencistom pobierającym emeryturę lub rentę, osobom pobierającym świadczenie przedemerytalne oraz członkom ich rodzin przysługują uprawnienia do ulgowych przejazdów kolejami na zasadach określonych w PUZP dla pracowników zatrudnionych przez Pracodawców zrzeszonych w Związku Pracodawców. Na podstawie § 2 Protokołu dodatkowego nr 2, Protokół ten wszedł w życie z pierwszym dniem miesiąca po dniu, w którym został zarejestrowany. Zgodnie z pismem Państwowej Inspekcji Pracy z dnia 11 stycznia 2012 r. nr WaP-15165-5232-Uu 251/2011-12, Protokół Dodatkowy nr 2 z dnia 29 czerwca 2011 r., o którym mowa wyżej, został wpisany do rejestru zakładowych układów zbiorowych pracy w dniu 11 stycznia 2012 r. Wynika stąd, że Protokół wszedł w życie z dniem 1 lutego 2012 r., a tym samym § 68 ZUZP został skreślony z mocą od dnia 1 lutego 2012 r.

Z tego też względu, w marcu 2012 r. Spółka wręczyła pracownikom Spółki wypowiedzenia zmieniające warunki płacy i pracy w odniesieniu do finansowania i zapewniania (przekazania) świadczeń przejazdowych oraz zmodyfikowaniu postanowień zakładowego układu zbiorowego pracy. Zmiany zaczęły obowiązywać z upływem okresu wypowiedzenia umów o pracę. Okres wypowiedzenia umów o pracę upłynął w dniu 30 czerwca 2012 r.

Spółka informuje, że w dniu 24 czerwca 2011 r. otrzymała interpretację indywidualną nr IPPP3/443-575/11-3/JF, w której organ podatkowy potwierdził prawidłowość stanowiska Spółki w odniesieniu do zasad opodatkowania VAT świadczeń przejazdowych przekazywanych przez Spółkę nieodpłatnie pracownikom i byłym pracownikom Spółki oraz dzieciom pracowników i byłych pracowników Spółki, stwierdzając, że nieodpłatne przekazania świadczeń przejazdowych wymienionym wyżej podmiotom nie stanowią nieodpłatnego świadczenia usług w rozumieniu art. 8 ust. 2 pkt 2 Ustawy o VAT, a tym samym nie podlegają opodatkowaniu VAT.

Z uwagi na fakt, że spółki nie zamierzały odbierać osobom uprawnionym ich praw wynikających ze stosunku pracy obowiązującego (w przeszłości lub obecnie) ze spółkami kolejowymi (tekst jedn.: prawa do ulgowych przejazdów koleją), zawarto odpowiednie porozumienia regulujące kwestie udostępniania ulgowych przejazdów kolejowych (świadczeń przejazdowych) na rzecz Osób uprawnionych. Takie podejście spółek kolejowych było motywowane różnymi względami, m.in. historycznymi powinnościami związanymi z zapewnieniem tych świadczeń, a także polityką socjalną prowadzoną w tym zakresie. Podejście to było również motywowane przepisami art. 74a oraz art. 74b ustawy o komercjalizacji X.

Ze względu na powyższe w dniu 8 grudnia 2011 r. pomiędzy Związkiem Pracodawców (reprezentującym wybrane spółki kolejowe, w tym Wnioskodawcę) a niektórymi przewoźnikami realizującymi kolejowe przewozy pasażerskie zostało zawarte "Porozumienie w sprawie uprawnień do ulgowych przejazdów pracowników, emerytów i rencistów oraz osób pobierających kolejowe świadczenia przedemerytalne" (dalej: Porozumienie"). Porozumienie to stanowi załącznik nr 1 do Umowy w sprawie wykupu przez Pracodawców, objętych Porozumieniem, uprawnień na 2012 r. do ulgowych przejazdów pociągami, uruchamianymi na terenie Rzeczpospolitej Polskiej przez Przewoźników będących stroną Porozumienia. Zgodnie z § 1 wskazanego Porozumienia, określa ono zakres i warunki sprzedaży uprawnień do ulgowych przejazdów pociągami, uruchamianymi przez przewoźników objętych zakresem Porozumienia, na 2012 r. i lata następne. Postanowienia Porozumienia w zakresie określenia kategorii podmiotów, którym przysługują kolejowe świadczenia przejazdowe, są tożsame z tymi, które zawarte były w PUZP, obowiązującym do dnia 31 grudnia 2011 r. Zgodnie z Porozumieniem, Spółka była zobowiązana do sfinansowania i zapewnienia świadczeń przejazdowych w 2012 r. poprzez ich wykup i nieodpłatne przekazanie określonym grupom osób, tj.:

* pracownikom własnym (pracownikom Spółki),

* emerytom pobierającym emeryturę oraz rencistom pobierającym rentę (o ile mają łącznie co najmniej 15 lat pracy na kolei przed dniem ustania stosunku pracy u pracodawcy w związku z przejściem na emeryturę lub rentę, a w przypadku renty przysługującej wskutek wypadku przy pracy lub choroby zawodowej, bez względu na czas pracy na kolei),

* rencistom rodzinnym pobierającym rentę po pracownikach, emerytach lub rencistach,

* emerytom i rencistom pobierającym emeryturę lub rentę oraz osobom pobierającym świadczenie przedemerytalne na zasadach określonych w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 22 lipca 1999 r. w sprawie ustalenia świadczeń przedemerytalnych dla osób zwolnionych z przyczyn dotyczących zakładu pracy z przedsiębiorstwa państwowego objętego programem restrukturyzacji (Dz. U. z 1999 r. Nr 63, poz. 716) i rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 16 maja 2000 r. w sprawie ustalenia świadczeń przedemerytalnych dla osób zwolnionych z przyczyn dotyczących zakładu pracy z przedsiębiorstwa państwowego objętego programem restrukturyzacji (Dz. U. z 2000 r. Nr 40, poz. 464), którzy byli uprawnieni do bezpłatnych ulgowych przejazdów kolejami przed dniem 1 stycznia 2003 r.,

* własnym dzieciom pracowników, emerytów i rencistów oraz dzieciom przysposobionym przez te osoby oraz pasierbom i dzieciom przyjętym w ramach rodziny zastępczej.

Osoby uprawnione (tekst jedn.: pracownicy Spółki, byli pracownicy Spółki i X. oraz ich dzieci), składając wniosek do Spółki, spowodują, że Spółka ta będzie zobowiązana do wykupienia świadczenia przejazdowego od podmiotu prowadzącego dystrybucję świadczeń przejazdowych, a następnie do przekazania go (nieodpłatnie) do Osoby uprawnionej. W efekcie takiego działania Osoby uprawnione mogą uzyskać dokument poświadczający, że wyznaczeni przewoźnicy kolejowi (sygnatariusze Porozumienia) będą realizować przewozy kolejowe na rzecz tych Osób uprawnionych z zastosowaniem odpowiedniej ulgi (Osoby uprawnione nie są obciążane przez odpowiednie Spółkę, kosztami związanymi ze sfinansowaniem świadczeń przejazdowych, lecz spółki kolejowe, w tym Wnioskodawca, finansują kwoty związane z zapewnieniem świadczeń przejazdowych Osobom uprawnionym, które to kwoty są dystrybuowane do przewoźników realizujących przewóz Osób uprawnionych). Osoby uprawnione mają obowiązek wpłacić do Spółki opłatę na pokrycie kosztów pracodawcy (związanych z obsługą świadczeń przejazdowych) i/lub opłatę za wydanie legitymacji/poświadczenia (w innym przypadku nie uzyskają świadczenia przejazdowego).

Wnioski o świadczenie przejazdowe za dany rok składane są przez byłych pracowników X., co do zasady, każdorazowo, co roku - w roku poprzedzającym rok korzystania ze świadczeń lub w roku korzystania z tych świadczeń. W analizowanym przypadku, wnioski dotyczące świadczeń przejazdowych na 2012 r. składane były w okresie od dnia 1 lutego 2012 r. do dnia 31 marca 2012 r. Uprawnienia zostały przekazane Osobom uprawnionym do otrzymywania świadczeń przejazdowych nieodpłatnie w okresie od dnia 1 lutego 2012 r. do dnia 31 marca 2012 r. Potwierdzeniem posiadania przez Osoby uprawnione do świadczeń przejazdowych jest tzw. poświadczenie wykupu uprawnień na dany rok, ważne z dokumentem potwierdzającym tożsamość osoby, która się nim posługuje. W poświadczeniu wskazuje się imię i nazwisko osoby, która jest uprawniona do korzystania ze świadczenia, poziom ulgi w standardowym koszcie przejazdu koleją (99% dla pracowników Spółki oraz 80% dla byłych pracowników Spółki i X. oraz dzieci pracowników i byłych pracowników Spółki i X.) oraz klasę pociągu, w której ulga przysługuje.

Przedmiotem wniosku o interpretację podatkową jest potwierdzenie zasad opodatkowania czynności sfinansowania i zapewnienia (nieodpłatnego przekazania) świadczeń przejazdowych na rzecz wskazanych powyżej kategorii Osób uprawnionych (tekst jedn.: pracowników Spółki, byłych pracowników Spółki i X. oraz ich dzieci) w stanie faktycznym, w którym sfinansowanie i zapewnienie (nieodpłatne przekazanie) świadczeń przejazdowych nastąpiło w oparciu o postanowienia Porozumienia oraz umów wykonawczych do Porozumienia (tekst jedn.: umów zawartych pomiędzy Wnioskodawcą a przewoźnikami kolejowymi) w okresie od dnia 1 lutego 2012 r. do dnia 31 marca 2012 r.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy nieodpłatne przekazanie (sfinansowanie i zapewnienie) świadczeń przejazdowych (możliwości korzystania z przejazdów kolejowych realizowanych przez wyznaczonych przewoźników z określoną ulgą) na rzecz Osób uprawnionych (tekst jedn.: pracowników Spółki, byłych pracowników Spółki i X. oraz ich dzieci) w okresie od dnia 1 lutego 2012 r. do dnia 31 marca 2012 r. stanowiło nieodpłatne świadczenie w rozumieniu art. 8 ust. 2 pkt 2 Ustawy o VAT.

Stanowisko Wnioskodawcy

Nieodpłatne przekazanie (sfinansowanie i zapewnienie) świadczeń przejazdowych (możliwości korzystania z przejazdów kolejowych realizowanych przez wyznaczonych przewoźników z określoną ulgą) na rzecz Osób uprawnionych (tekst jedn.: pracowników Spółki, byłych pracowników Spółki i X. oraz ich dzieci) w okresie od dnia 1 lutego 2012 r. do dnia 31 marca 2012 r. nie stanowiło nieodpłatnego świadczenia w rozumieniu art. 8 ust. 2 pkt 2 Ustawy o VAT, z uwagi na związek takiego przekazania z działalnością gospodarczą prowadzoną przez Spółkę.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 Ustawy o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają m.in. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. W myśl art. 8 ust. 1 Ustawy o VAT przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 Ustawy o VAT, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów.

W przypadku Spółki nie powinno budzić wątpliwości, że sfinansowanie i zapewnienie (wykup i przekazanie) świadczeń przejazdowych powinno być rozpatrywane w kategorii świadczenia usługi przez Spółkę na rzecz Osób uprawnionych. W efekcie zrealizowania tej czynności, Osoby uprawnione uzyskują możliwość bycia beneficjentem usług transportu kolejowego (z określoną ulgą), co oznacza, że przekazanie świadczeń przejazdowych to faktycznie przekazanie usług na rzecz Osób uprawnionych.

Z treści powołanych przepisów jednoznacznie wynika, iż świadczenie usług (co do zasady) podlega opodatkowaniu VAT jedynie wówczas, gdy czynności te wykonywane są odpłatnie. Od tej zasady jednak przewidziano wyjątki. Takim wyjątkiem jest przepis art. 8 ust. 2 pkt 2 Ustawy o VAT, zgodnie z którym za odpłatne świadczenie usług uznaje się również nieodpłatne świadczenie usług na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia oraz wszelkie inne nieodpłatne świadczenie usług do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika.

Z powyższej regulacji wynika, iż świadczenie usług bez wynagrodzenia przez podatnika na rzecz jego pracowników, byłych pracowników bądź też innych podmiotów ("wszelkie inne nieodpłatne świadczenie usług") będzie stanowić czynność podlegającą opodatkowaniu VAT, jeśli będzie ono realizowane z związku z innym celem niż działalność gospodarcza tego podatnika.

W tym kontekście trzeba wskazać, iż Ustawa o VAT nie wskazuje precyzyjnie jak należy rozumieć "związek z działalnością gospodarczą podatnika". Niemniej jednak, w tej kwestii stanowisko wielokrotnie zajmowały polskie sądy administracyjne.

Przykładowo, w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (dalej: WSA") we Wrocławiu z dnia 21 czerwca 2012 r., sygn. akt I SA/Wr 517/12, wskazano że: "(...) w przypadku nieodpłatnego świadczenia usług ustawodawca wymaga również, aby świadczenie usług było do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika, czyli usługi nie powinny mieć wpływu na działalność gospodarczą, nie powinny jej determinować (...)".

Jednocześnie w wyroku WSA w Poznaniu z dnia 7 marca 2012 r., sygn. akt I SA/Po 885/11, wskazano, że: "(...) nieodpłatne świadczenie usług na cele osobiste podatnika może posiadać dwojakiego rodzaju charakter: może być nie związane z prowadzeniem przedsiębiorstwa, czyli działalnością gospodarczą podatnika albo wiązać się z tą działalnością. W samej bowiem konstrukcji art. 8 ust. 2 tkwi takie założenie. Nadto konieczne jest odróżnienie celu nieodpłatnego świadczenia usług od związku tego świadczenia z prowadzeniem przedsiębiorstwa. Opodatkowaniu w ramach art. 8 ust. 2 podlega tylko takie nieodpłatne świadczenie usług przez podatnika, które służąc celom osobistym uczestników szkolenia (ich celom bezpośrednio konsumpcyjnym), nie ma jednocześnie żadnego związku z działalnością przedsiębiorstwa podatnika, nie służąc mu w jakikolwiek sposób lub służąc mu jedynie w sposób niezamierzony, znikomy lub wtórny (pośredni) (...)".

W kontekście przepisu art. 8 ust. 2 pkt 2 Ustawy o VAT oraz przywołanego powyżej orzecznictwa sądów administracyjnych zasadne wydaje się stwierdzenie, że świadczenie usług przez podatnika na rzecz jego pracowników, byłych pracowników bądź innych podmiotów, za co podatnik nie otrzymuje wynagrodzenia, podlega opodatkowaniu VAT tylko, jeśli świadczenie tych usług nie pozostaje w związku z działalnością gospodarczą podatnika.

Spółka stoi na stanowisku, iż nieodpłatne przekazanie świadczeń przejazdowych (sfinansowanie i zapewnienie świadczeń przejazdowych) na rzecz Osób uprawnionych nie stanowi nieodpłatnej czynności opodatkowanej VAT na podstawie art. 8 ust. 2 pkt 2 Ustawy o VAT z uwagi na związek tej czynności z działalnością gospodarczą prowadzoną przez Spółkę.

Związek z działalnością gospodarczą Spółki.

Historyczna powinność przekazywania świadczeń przejazdowych.

Sfinansowanie i zapewnienie świadczeń przejazdowych (wykup i przekazanie) na rzecz Osób uprawnionych było historycznie traktowane jako jeden z elementów działalności socjalnej spółek kolejowych. Dowodem na powyższe stwierdzenie są m.in. przepisy ustawy z 23 stycznia 1968 r. o zaopatrzeniu emerytalnym pracowników kolejowych i ich rodzin (Dz. U. z 1968 r. Nr 3, poz. 9 i 10 z późn. zm.), przepisy ustawy o komercjalizacji X., czy też postanowienia ponadzakładowego układu zbiorowego pracy (również PUZP obowiązującego do końca 2011 r.).

Z tego też względu, całkowite zrezygnowanie przez Spółkę z finansowania świadczeń przejazdowych dla pracowników, emerytów i rencistów kolejowych oraz członków ich rodzin, wiązałoby się z odebraniem przywilejów pracowniczych (mających kilkudziesięcioletnią tradycję). Pomimo, iż świadczenia przejazdowe są przekazywane różnym kategoriom Osób uprawnionych (innym niż pracownicy), to i tak stanowią one element przywilejów pracowniczych, gdyż ich otrzymanie jest faktycznie warunkowane pozostawaniem (w przeszłości lub obecnie) w stosunku pracy z daną spółką kolejową lub Przedsiębiorstwem Państwowym X. bądź byciem członkiem rodziny osoby, która w takim stosunku pracy pozostaje/pozostawała.

Stąd też, z uwagi na fakt, że w interesie spółek kolejowych jest utrzymanie poprawnych relacji ze stroną pracowniczą, w tym ze związkami zawodowymi, spółki kolejowe (w tym Wnioskodawca) podjęły decyzję o kontynuowaniu działań polegających na sfinansowaniu świadczeń przejazdowych (przekazania świadczeń przejazdowych) na rzecz Osób Uprawnionych.

Z perspektywy Spółki, decyzja o kontynuacji finansowania (przekazania) świadczeń przejazdowych na rzecz Osób uprawnionych ma co najmniej dwa wymiary - z jednej strony jest to kontynuowanie historycznej tradycji, która jest powszechnie akceptowana i rozpoznawana w branży kolejowej, z drugiej strony jest to utrzymywanie poprawnych relacji ze stroną pracowniczą, które mają zasadniczy wpływ na całokształt działalności Spółki, od spraw ogólnych związanych z dobrym funkcjonowaniem przedsiębiorstwa na rynku po rolę motywacyjną, retencję pracowników i atrakcyjność Wnioskodawcy jako pracodawcy.

Nie ulega więc wątpliwości, że decyzja o kontynuacji finansowania (przekazania) świadczeń przejazdowych na rzecz Osób uprawnionych w przypadku Spółki ma związek z działalnością gospodarczą prowadzoną przez Spółkę i jest motywowana racjonalnymi przesłankami biznesowymi. Stąd zasadne jest przyjęcie, że finansowanie (przekazanie) świadczeń przejazdowych na rzecz Osób uprawnionych przez Spółkę, ze względu na związek z działalnością gospodarczą Spółki, nie stanowi nieodpłatnego świadczenia usług opodatkowanego VAT na podstawie art. 8 ust. 2 pkt 2 Ustawy o VAT.

Jednocześnie, Spółka wskazuje na interpretację Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 3 listopada 2011 r., sygn. ILPP2/443-1166/11-2/SJ, w której organ za prawidłowe uznał stanowisko wnioskodawcy, iż organizacja tradycyjnych/historycznych imprez dla pracowników stanowi świadczenie usług, które ze względu na istotny związek z działalnością gospodarczą podatnika nie podlega opodatkowaniu VAT. Również w świetle tej interpretacji zasadne wydaje się przyjęcie, że finansowanie (przekazanie) świadczeń przejazdowych na rzecz Osób uprawnionych przez Spółkę, ze względu na związek z działalnością gospodarczą Spółki, nie stanowi nieodpłatnego świadczenia usług opodatkowanego VAT na podstawie art. 8 ust. 2 pkt 2 Ustawy o VAT (z uwagi m.in. na historyczną powinność podjęcia takiego działania przez Spółkę).

Obowiązki wynikające z ustawy o komercjalizacji X. i innych ustaw.

Spółki kolejowe (powstałe w efekcie komercjalizacji Przedsiębiorstwa Państwowego X.) zostały zobowiązane na mocy przepisów ustawy o komercjalizacji X. do zapewnienia świadczeń przejazdowych określonym grupom osób uprawnionym (głównie emerytom i rencistom kolejowym).

Stąd też zapewnienie przez Spółkę świadczeń przejazdowych szerszemu kręgowi osób uprawnionych (niż krąg wskazany w ustawie o komercjalizacji X.) ma w pewnym stopniu spowodować, że wszyscy pracownicy związani ze Spółką (aktualnie bądź w przeszłości) będą traktowani podobnie, tj. niezależnie od tego, kiedy dana osoba związała się stosunkiem pracy ze Spółką, to osoba ta (oraz jej dzieci czy współmałżonkowie) będzie mieć te same możliwości (przywileje).

Za powyższym stwierdzeniem przemawia również zasada równego traktowania osób związanych stosunkiem pracy ze Spółką. Spółka jako pracodawca jest obowiązana stosować przepisy wynikające z ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (tekst jedn.: Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 z późn. zm., dalej "Kodeks pracy"). Na podstawie art. 11³ Kodeksu pracy, jakakolwiek dyskryminacja w zatrudnieniu, bezpośrednia lub pośrednia, w szczególności ze względu na płeć, wiek, niepełnosprawność, rasę, religię, narodowość, przekonania polityczne, przynależność związkową, pochodzenie etniczne, wyznanie, orientację seksualną, a także ze względu na zatrudnienie na czas określony lub nieokreślony albo w pełnym lub w niepełnym wymiarze czasu pracy jest niedopuszczalna. Z regulacji tej wynika obowiązek Spółki równego traktowania pracowników także w zakresie przyznawanych im przywilejów, takich jak m.in. świadczenia przejazdowe. Oznacza to, że wszyscy pracownicy Spółki, powinni otrzymać od Spółki takie same przywileje w zakresie świadczeń przejazdowych, po spełnieniu przez pracowników wymogów wynikających z przyjętych w Spółce regulacji.

Ponadto, przepis art. 74b ustawy o komercjalizacji X., w zakresie przyznawania ulgowych uprawnień przejazdowych przez Spółkę nie może dotyczyć jedynie emerytów i rencistów byłych pracowników X. i ich rodzin, gdyż stałoby to w sprzeczności z obowiązującymi w Rzeczpospolitej Polskiej przepisami w zakresie równego traktowania. W ustawie z dnia 3 grudnia 2010 r. o wdrożeniu niektórych przepisów Unii Europejskiej w zakresie równego traktowania (Dz. U. Nr 254, poz. 1700, dalej: "Ustawa o równym traktowaniu") zostały określone zasady równego traktowania osób fizycznych ze względu na płeć, rasę, pochodzenie etniczne, narodowość, religię, wyznanie, światopogląd, niepełnosprawność, wiek lub orientację seksualną oraz środki prawne dla jej ochrony. Na podstawie art. 13 Ustawy o równym traktowaniu, każdy wobec kogo zasada równego traktowania została naruszona, ma prawo do odszkodowania. Spółka jest zatem zobowiązana do stosowania wymogów określonych w Ustawie o równym traktowaniu w stosunku do osób fizycznych będących emerytami Spółki, tj. osób, które łączył uprzednio ze Spółką stosunek pracy oraz w stosunku do emerytów i rencistów byłych pracowników X. Zdaniem Spółki, emeryci Spółki mają prawo do równego traktowania w zakresie przyznawanych przywilejów, w tym przywilejów związanych ze świadczeniami przejazdowymi, z emerytami byłych pracowników X., którym przepisy ustawy o komercjalizacji X. przyznają przywilej otrzymywania ulgowych uprawnień przejazdowych. W opinii Spółki, przepis art. 74b ustawy o komercjalizacji X. nadający emerytom byłych pracowników X. uprawnienia do otrzymywania ulgowych świadczeń przejazdowych musi być przez Spółkę - w związku z obowiązkiem stosowania zasady równego traktowania na podstawie Ustawy o równym traktowaniu - stosowany również wobec emerytów Spółki. W przeciwnej sytuacji, Spółka naruszyłaby przepisy obowiązującego w Rzeczpospolitej Polskiej prawa, czego konsekwencją mogłyby być wystąpienia przez Osoby uprawnione, które zostały pominięte w zakresie przyznawanych świadczeń przejazdowych, z roszczeniami odszkodowawczymi. Ponadto, Spółka zostałaby uznana na rynku pracy jako pracodawca nieprzestrzegający obowiązującego prawa w zakresie niedyskryminacji, a tym samym jako pracodawca społecznie nieodpowiedzialny. W związku z tym, ulgowe świadczenia przejazdowe przysługiwały emerytom X. i ich dzieciom oraz emerytom Spółki i ich dzieciom na mocy prawa, na podstawie przepisów ustawy o komercjalizacji X. oraz przepisów Ustawy o równym traktowaniu, w okresie od dnia 1 lutego 2012 r. do dnia 31 marca 2012 r.

Dlatego też finansowanie przez Spółkę świadczeń przejazdowych na rzecz Osób uprawnionych powinno być rozpatrywane w kategorii tworzenia zbliżonych warunków pracy dla poszczególnych grup Osób uprawnionych, co ma oczywiste uzasadnienie z perspektywy działalności prowadzonej przez Spółkę, a więc świadczy o związku nieodpłatnego przekazania świadczeń przejazdowych z działalnością gospodarczą Spółki (a przez to o braku opodatkowania takiego przekazania na podstawie art. 8 ust. 2 pkt 2 Ustawy o VAT).

Obowiązki wynikające z przepisów prawa pracy

Z regulacji zawartej w przepisie art. 9 § 1 Kodeksu pracy wynika, że ilekroć w Kodeksie pracy mowa jest o prawie pracy, rozumie się przez to przepisy Kodeksu pracy, przepisy innych ustaw i aktów wykonawczych, określające prawa i obowiązki pracowników i pracodawców oraz postanowienia układów zbiorowych pracy i innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów i statutów określających prawa i obowiązki stron stosunku pracy. Ponadto, zgodnie z art. 9 § 2 Kodeksu pracy, postanowienia układów zbiorowych pracy i porozumień zbiorowych oraz regulaminów i statutów nie mogą być mniej korzystne dla pracowników niż przepisy Kodeksu pracy oraz innych ustaw i aktów wykonawczych. W przedmiotowym przypadku PUZP oraz ZUZP stanowiły regulacje prawa pracy, o których mowa w art. 9 § 1 oraz § 2 Kodeksu pracy.

Należy zauważyć, że utrata mocy obowiązującej przez postanowienia PUZP pozostawała bez wpływu na treść postanowień ZUZP z uwagi na fakt, iż były to dwa odrębne, z punktu widzenia pracownika źródła prawa pracy. Uchylenie PUZP nie skutkowało automatyczną zmianą postanowień ZUZP. Zgodnie z art. 241^{9 §} 1 Kodeksu pracy, zmiany do ZUZP mogły zostać wprowadzone wyłącznie protokołami dodatkowymi, a warunkiem ich obowiązywania było zarejestrowanie takiego protokołu. Przykładem wprowadzenia takich zmian ZUZP są zmiany w zakresie świadczeń przejazdowych, które obowiązują od dnia 1 lutego 2012 r. na mocy Protokołu dodatkowego do ZUZP. Dopiero z dniem wejścia w życie ww. Protokołu dodatkowego, na mocy którego zostały usunięte z ZUZP m.in. postanowienia dotyczące ulgowych świadczeń przejazdowych, ZUZP nie zawiera postanowień zobowiązujących Spółki do wykupu i nieodpłatnego przekazania pracownikom, byłym pracownikom i członkom ich rodzin uprawnień do ulgowych świadczeń przejazdowych.

Ponadto, należy mieć na uwadze, iż dyspozycja art. 241¹³ Kodeksu pracy różnicuje sposób wprowadzenia w życie postanowień Układów Zbiorowych Pracy w zależności od tego, czy postanowienia te są korzystniejsze, czy też mniej korzystne dla pracownika w porównaniu z warunkami umowy o pracę lub innego aktu stanowiącego podstawę nawiązania stosunku pracy. Zgodnie z art. 241^{13 §} 1 Kodeksu pracy, korzystniejsze postanowienia układu, z dniem jego wejścia w życie, zastępują z mocy prawa wynikające z dotychczasowych przepisów prawa pracy warunki umowy o pracę lub innego aktu stanowiącego podstawę nawiązania stosunku pracy. Natomiast, na podstawie art. 241^{13 §} 2 Kodeksu pracy, postanowienia układu mniej korzystne dla pracowników wprowadza się w drodze wypowiedzenia pracownikom dotychczasowych warunków umowy o pracę lub innego aktu stanowiącego podstawę nawiązania stosunku pracy. Przy wypowiedzeniu dotychczasowych warunków umowy o pracę lub innego aktu stanowiącego podstawę nawiązania stosunku pracy nie mają zastosowania przepisy ograniczające dopuszczalność wypowiadania warunków takiej umowy lub aktu. Niewątpliwie, usunięcie z ZUZP postanowień dotyczących świadczeń przejazdowych i tym samym pozbawienie pracowników Spółki ulgowych świadczeń przejazdowych, które przysługiwały im uprzednio na podstawie również PUZP, a do 31 stycznia 2012 r. wyłącznie na podstawie ZUZP stanowiło niekorzystna dla pracowników zmianę. W związku z powyższym, pozbawienie pracowników Spółki ulgowych świadczeń przejazdowych mogło mieć miejsce wyłącznie w drodze złożenia im oświadczenia woli o wypowiedzeniu warunków umowy o pracę wynikających z ZUZP dotyczących tych świadczeń, co znajduje potwierdzenie w uchwale siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z dnia 29 września 2006 r., zgodnie z którą "przepis art. 241^{13 §} 2 zdanie drugie k.p. ma zastosowanie do wypowiedzeń wynikających z układu zbiorowego pracy warunków umowy o pracę w razie rozwiązania tego układu, także wtedy, gdy nie został on zastąpiony nowym układem zbiorowym pracy ani regulaminem wynagradzania".

Na podstawie powyższego należy przyjąć, że w wyniku usunięcia z dniem 31 stycznia 2012 r. z ZUZP postanowień dotyczących ulgowych świadczeń przejazdowych, dotychczas obowiązujące warunki stały się integralnymi składnikami umów o pracę i obowiązywały niezależnie od dotychczasowych postanowień ZUZP dotyczących tych świadczeń. Uchylenie ich mocy obowiązującej nastąpiło natomiast na podstawie wypowiedzenia warunków pracy w tym zakresie. W związku z powyższym, prawnie uzasadnione jest stanowisko, iż postanowienia ZUZP dotyczące świadczeń przejazdowych obowiązujące do dnia 31 stycznia 2012 r. stanowiły podstawę obowiązku wykupu i nieodpłatnego przekazania świadczeń przejazdowych, jednak z dniem 1 lutego 2012 r., podstawą tego obowiązku stały się wyłącznie postanowienia indywidualnych umów o pracę. Od dnia usunięcia z ZUZP postanowień dotyczących świadczeń przejazdowych, jedynie treść indywidualnych umów o pracę nakłada na pracodawcę obowiązek wykupu i przekazania tych świadczeń na zasadach dotychczas wynikających z ZUZP. W związku z powyższym, do dnia upływu okresu wypowiedzenia warunków pracy w zakresie przedmiotowych świadczeń, pomimo iż zasady przysługujących pracownikom tych świadczeń są identyczne z tymi jakie wynikały z ZUZP, obowiązek ich realizacji na Spółkę nakładały wyłącznie postanowienia umów o pracę. W dniu 30 czerwca 2012 r. upłynął okres wypowiedzenia warunków pracy wynikających z indywidualnych umów o pracę, ze względu na zmiany wprowadzone do ZUZP Protokołem dodatkowym w zakresie indywidualnych świadczeń przejazdowych. W związku z powyższym, ulgowe świadczenia przejazdowe przysługiwały pracownikom Spółki i członkom ich rodzin na podstawie umów o pracę w okresie od dnia 1 lutego 2012 r. do dnia 31 marca 2012 r.

Motywowanie załogi pracowniczej / polityka socjalna Wnioskodawcy.

Należy wskazać, iż finansowanie (nieodpłatne przekazanie) przez Spółkę świadczeń przejazdowych stanowi element polityki socjalnej Spółki, która to przekłada się na motywowanie kadry pracowniczej. Osoby mające możliwość korzystania ze świadczeń przejazdowych mają wyższą motywację do zostania pracownikami Spółki, przez co zasób kadrowy Spółki rozwija się/pozostaje optymalny. Taka polityka wpływa również na pozytywny wizerunek Spółki jako przedsiębiorstwa dbającego o swoich pracowników (społeczna odpowiedzialność biznesu).

Stąd też świadczenia przejazdowe stanowią instrument polityki socjalnej Spółki, mający istotny wpływ na relacje z pracownikami Spółki, co przesądza o związku przekazania tych świadczeń z działalnością gospodarczą Spółki, a przez to o wyłączeniu takiego przekazania z opodatkowania VAT na podstawie art. 8 ust. 2 pkt 2 Ustawy o VAT.

Wykorzystanie świadczeń przejazdowych w trakcie podróży służbowych.

Trzeba również wskazać, że nieodpłatne przekazanie świadczeń przejazdowych Osobom uprawnionym wiąże się z tym, iż pracownicy często korzystają z tych świadczeń w trakcie podróży służbowych. Dzięki temu, realizując przyjęty na siebie obowiązek obejmujący przekazanie świadczeń przejazdowych, Spółka ma możliwość zmniejszenia kosztów przejazdu pracowników w ramach obowiązków pracowniczych, co świadczy o związku takiego przekazania z działalnością gospodarczą prowadzoną przez Spółkę (w rezultacie art. 8 ust. 2 pkt 2 Ustawy o VAT nie powinien mieć zastosowania).

Świadczenia przejazdowe jako niezbędny element działalności Wnioskodawcy.

Mając na względzie powyższe, nie powinno budzić wątpliwości, że finansowanie przez Spółkę świadczeń przejazdowych (przekazywanie świadczeń przejazdowych) na rzecz Osób uprawnionych ma istotny wpływ na działalność gospodarczą Spółki. Co więcej, wpływ ten należy rozpatrywać w kategorii umożliwienia płynnego i niezakłóconego prowadzenia działalności gospodarczej przez Spółkę. W efekcie finansowania tych świadczeń, Spółka odnosi oczywistą korzyść, jaką jest stabilna kadra pracownicza i brak konfliktów ze stroną związkową (pracowniczą).

W tym kontekście trzeba wskazać, że korzyść gospodarcza jaką uzyskuje Spółka w rezultacie finansowania (przekazania) świadczeń przejazdowych na rzecz Osób uprawnionych, z perspektywy biznesowej przeważa nad potencjalną (hipotetyczną) korzyścią uzyskiwaną przez Osobę uprawnioną. W praktyce bowiem Osoba uprawniona wcale nie musi wykorzystać świadczenia przejazdowego do realizacji ulgowych przejazdów koleją, pomimo czego Spółka i tak odniesie korzyść w postaci zabezpieczenia swoich interesów jako pracodawcy.

Z tego też względu uzasadnione jest stanowisko, że nieodpłatne przekazanie świadczeń przejazdowych na rzecz Osób uprawnionych nie stanowi czynności opodatkowanej VAT na podstawie art. 8 ust. 2 pkt 2 Ustawy o VAT.

Przepisy unijne i orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej.

Trzeba również wskazać, iż przepis art. 8 ust. 2 pkt 2 Ustawy o VAT stanowi implementację art. 26 ust. 1 lit. b Dyrektywy VAT. Zgodnie z przepisem unijnym za odpłatne świadczenie usług uznaje się m.in. nieodpłatne świadczenie usług przez podatnika na prywatny użytek jego lub jego pracowników, lub bardziej ogólnie do celów innych niż działalność jego przedsiębiorstwa.

Zakres znaczeniowy pojęcia "cel inny niż działalność przedsiębiorstwa podatnika", o którym mowa w Dyrektywie VAT obejmuje znacznie szerszy wachlarz zdarzeń (stanów faktycznych) w porównaniu z tym, który mieści się w zakresie pojęcia cel inny niż działalność gospodarcza podatnika" (wskazany w ustawie o VAT).

W związku z tym obowiązujący obecnie przepis art. 8 ust. 2 pkt 2 Ustawy o VAT powinien być interpretowany z zachowaniem całokształtu reguł wykładni prounijnej, w tym orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej. W tym miejscu należny wskazać na wyrok Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej w sprawie C-258/95 (Julius Filibeck Sohne), w którym to wskazano, że dla prawidłowego ustalenia opodatkowania nieodpłatnej usługi ma znaczenie, kto uzyskuje dominującą korzyść z tego tytułu (jeśli pracodawca, to świadczenie takie jest nieopodatkowane).

Zdaniem Spółki, zważywszy na przedstawioną powyżej argumentację bez wątpienia pozostaje fakt, iż to Spółka osiągnęła dominującą korzyść związaną ze sfinansowaniem (nieodpłatnym przekazaniem) świadczeń przejazdowych na rzecz Osób uprawnionych (tekst jedn.: pracowników Spółki, byłych pracowników Spółki i X. oraz ich dzieciom), która to oddziałuje na działalność gospodarczą prowadzoną przez Spółkę. Dlatego też, sfinansowanie (nieodpłatne przekazanie) świadczeń przejazdowych na rzecz Osób uprawnionych (tekst jedn.: pracowników Spółki, byłych pracowników Spółki i X. oraz ich dzieci) w okresie od dnia 1 lutego 2012 r. do dnia 31 marca 2012 r. nie podlegało opodatkowaniu VAT na podstawie art. 8 ust. 2 pkt 2 Ustawy o VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. jedn. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054) - zwana dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zwanym dalej "podatkiem", podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 8 ust. 1 ustawy przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

Stosownie do art. 8 ust. 2 pkt 2 ustawy, za odpłatne świadczenie usług uznaje się również nieodpłatne świadczenie usług na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, oraz wszelkie inne nieodpłatne świadczenie usług do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika.

Z powyższego zapisu wynika, że ustawodawca pewne usługi świadczone nieodpłatnie traktuje jak świadczone odpłatnie, czego konsekwencją jest ich opodatkowanie podatkiem od towarów i usług. Za odpłatne świadczenie usług uznaje nieodpłatne świadczenie usług w przypadku gdy łącznie spełnione są następujące warunki:

* świadczenie nieodpłatne dokonane jest na cele osobiste podatnika (jego pracowników, byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia), oraz

* jest dokonane w celu innym niż prowadzona działalność gospodarcza podatnika.

Pojęcie działalności gospodarczej zostało zawarte dla celów podatku od towarów i usług w art. 15 ust. 2 ustawy, zgodnie z którym działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Wobec powyższego działalność gospodarcza obejmuje elementy składające się na jej przedmiot, tj. zarobkowa działalność wytwórcza, handlowa, usługowa oraz poszukiwanie, rozpoznawanie i wydobywanie kopalin ze złóż, działalność rolników i osób wykonujących wolne zawody a także działalność zawodowa, wykonywana w sposób zorganizowany i ciągły.

Zatem, aby nieodpłatne świadczenie uznać za odpłatne świadczenie usług, a zatem za podlegające opodatkowaniu, musi być ono świadczone na cele inne niż działalność gospodarcza podatnika oraz cele osobiste podmiotów wymienionych w przepisie ustawy. Przy czym ustawa o podatku od towarów i usług nie zawiera definicji potrzeb osobistych, można jednak przyjąć, iż cele osobiste należy rozumieć jako cele prywatne, nie zawodowe. Wobec tego cele osobiste podatnika to cele inne niż związane z działalnością gospodarczą podatnika; potrzebami osobistymi są takie cele, których realizacja nie jest związana ze stosunkiem pracy, a zatem potrzeby osobiste to te, których zaspokojenie wynika z dobrej woli pracodawcy. Natomiast potrzeby pracownicze to takie, których spełnienie nie wynika z autonomii woli stron, ale do zaspokajania których pracodawca jest zobowiązany na podstawie przepisów prawa, np.: przepisów Kodeksu pracy, przepisów innych ustaw regulujących prawa i obowiązki pracowników i pracodawców, postanowień zbiorowych układów pracy, postanowień, porozumień zbiorowych, przepisów o bezpieczeństwie i higienie pracy.

Uwzględniając powyższe należy uznać, że wynikające z ponadzakładowego układu zbiorowego pracy bądź umów o pracę nieodpłatne przekazanie uprawnień do ulgowych świadczeń przejazdowych pracownikom, emerytom i rencistom oraz dzieciom pracowników jest czynnością, mającą na celu zaspakajanie potrzeb pracowniczych. Czynność ta bez wątpienia związana jest z działalnością gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy oraz służy zgodnemu z przepisami prawa (w szczególności zbiorowych układów pracy) funkcjonowaniu przedsiębiorstwa. A zatem ww. czynności jako niewypełniające postanowień art. 8 ust. 2 pkt 2 ustawy znajdują się poza zakresem czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że Spółka zawarła w roku 2002 Ponadzakładowy Układ Zbiorowy Pracy (PUZP). Na mocy tego układu Spółka obowiązana była do ulgowych świadczeń przejazdowych na rzecz pracowników, byłych pracowników Spółki oraz X., jak również dzieci pracowników i byłych pracowników Spółki i X. Układ ten obowiązywał do dnia 31 grudnia 2011 r.

W roku 2003 r. Spółka oraz działające w Spółce związki zawodowe, reprezentujące pracowników, zawarły Zakładowy Układ Zbiorowy Pracy (ZUZP). Na podstawie § 68 ZUZP uprawnienia do wykupu kolejowych. Na podstawie § 68 ZUZP, uprawnienia do wykupu kolejowych świadczeń przejazdowych dla pracowników, emerytów i rencistów pobierających emeryturę lub rentę, osób pobierających świadczenie przedemerytalne oraz członków ich rodzin przysługiwały wymienionym podmiotom do dnia 31 stycznia 2012 r. Od dnia 1 lutego 2012 r. na podstawie protokołu Dodatkowego nr 2 z dnia 29 czerwca 2011 r. do Zakładowego Układu Zbiorowego Pracy wprowadzono zmiany, w ramach których skreślony został m.in. § 68 ZUZP który stanowił o osobach uprawnionych do ulgowych przejazdów kolejami na zasadach określonych w PUZP dla pracowników zatrudnionych przez Pracodawców zrzeszonych w Związku Pracodawców. Protokół wszedł w życie z dniem 1 lutego 2012 r., a tym samym § 68 ZUZP został skreślony z mocą od dnia 1 lutego 2012 r. W marcu 2012 r. Spółka wręczyła pracownikom Spółki wypowiedzenia zmieniające warunki płacy i pracy w odniesieniu do finansowania i zapewniania świadczeń przejazdowych oraz zmodyfikowaniu postanowień ZUZP. Zmiany zaczęły obowiązywać z upływem okresu wypowiedzenia umów o pracę. Okres wypowiedzenia umów o pracę upłynął w dniu 30 czerwca 2012 r. Wnioskodawca wskazuje również, iż do dnia upływu okresu wypowiedzenia warunków pracy w zakresie przedmiotowych świadczeń, obowiązek ich realizacji na Spółkę nakładały wyłącznie postanowienia umów o pracę. Nie chcąc odbierać osobom uprawnionym ich praw wynikających ze stosunku pracy obowiązującego w przeszłości lub obecnie ze spółkami kolejowymi zawarto odpowiednie porozumienia, regulujące kwestie udostępniania ulgowych przejazdów na rzecz osób uprawnionych.

W dniu 8 grudnia 2011 r. pomiędzy Związkiem Pracodawców (reprezentującym wybrane spółki kolejowe, w tym Wnioskodawcę) a niektórymi przewoźnikami realizującymi kolejowe przewozy pasażerskie zostało zawarte "Porozumienie w sprawie uprawnień do ulgowych przejazdów pracowników, emerytów i rencistów oraz osób pobierających kolejowe świadczenia przedemerytalne". Zawarte Porozumienie określa zakres i warunki sprzedaży uprawnień do ulgowych przejazdów pociągami uruchamianymi przez przewoźników kolejowych. Zgodnie z Porozumieniem, Spółka zobowiązana była do sfinansowania i zapewnienia świadczeń przejazdowych w 2012 r. poprzez ich wykup i nieodpłatne przekazanie określonym grupom osób, tj. pracowników Spółki, byłych pracowników Spółki i X. oraz ich dzieci. Uprawnienia zostały przekazane osobom uprawnionym do otrzymania świadczeń przejazdowych nieodpłatnie w okresie od 1 lutego 2012 r. do dnia 31 marca 2012 r.

Na tle powyższego Wnioskodawca powziął wątpliwości odnośnie opodatkowania podatkiem VAT czynności sfinansowania i zapewnienia (nieodpłatnego przekazania) świadczeń przejazdowych na rzecz osób uprawnionych tj. pracowników Spółki, byłych pracowników Spółki i X. oraz ich dzieci w stanie faktycznym, w którym sfinansowanie i zapewnienie (nieodpłatne przekazanie), tj. umożliwienie korzystania z przejazdów kolejowych realizowanych przez wyznaczonych przewoźników z określoną ulgą następuje w oparciu o postanowienia Porozumienia oraz umów wykonawczych do Porozumienia (tekst jedn.: umów zawartych pomiędzy Wnioskodawcą a przewoźnikami kolejowymi) w okresie od dnia 1 lutego 2012 r. do dnia 31 marca 2012 r.

Analizując przedstawione okoliczności sprawy należy uznać, że wynikające z zawartego "Porozumienia w sprawie uprawnień do ulgowych przejazdów pracowników, emerytów i rencistów oraz osób pobierających kolejowe świadczenia przedemerytalne" jest czynnością, mającą na celu zaspakajanie potrzeb pracowniczych. Czynność ta bez wątpienia związana jest z działalnością gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy oraz służy zgodnemu z przepisami prawa funkcjonowaniu przedsiębiorstwa.

Spółka realizując postanowienia zawartego Porozumienia bezpłatnie świadczy usługi na rzecz pracowników Spółki, byłych pracowników Spółki i X. oraz ich dzieci w okresie od dnia 1 lutego 2012 r. do dnia 31 marca 2012 r. Zawarte w dniu 8 grudnia 2011 r. Porozumienie wynika niewątpliwie z bycia pracodawcą. Nieodpłatne świadczenia usług na rzecz pracowników wynikające z zawartego Porozumienia, związane są z działalnością gospodarczą Spółki (jako przewoźnika kolejowego). W takich okolicznościach uprawnienia do ulgowych przejazdów związane z działaniami gospodarczymi Spółki nie wypełniają przesłanki określonej w art. 8 ust. 2 ustawy.

Wobec tego nieodpłatne świadczenia w postaci ulgowych przejazdów pracowników Spółki, byłych pracowników Spółki i X. oraz ich dzieci w okresie od dnia 1 lutego 2012 r. do dnia 31 marca 2012 r. wypełniające przesłanki określone w art. 8 ust. 2 ustawy, pozwala uznać świadczenia Spółki za czynność niepodlegającą opodatkowaniu.

Mając na uwadze przedstawiony stan faktyczny w świetle obowiązujących przepisów uznaje się stanowisko Spółki za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.