IPPP3/443-1119/11-3/KT

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Strony, przedstawione we wniosku z dnia 11 sierpnia 2011 r. (data wpływu 16 sierpnia 2011 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego przy nabyciu towarów w związku z remontem budynku usługowego - jest nieprawidłowe.

W dniu 16 sierpnia 2011 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego przy nabyciu towarów w związku z remontem budynku usługowego.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskująca (Pani M.) jest podatnikiem podatku od towarów i usług z tytułu wynajmu budynku usługowego, wybudowanego 15 lat temu. Właścicielami budynku są: Pani M. (udział 50%) oraz małżeństwo HM i LL (po 25% udziału). W lipcu bieżącego roku właściciele budynku przystąpili do wykonania jego remontu - remont elewacji, wymiana obróbek blacharskich, naprawa dwóch przedsionków, wymiana drzwi wejściowych, wymiana pieca, częściowa wymiana grzejników oraz częściowa wymiana ogrodzenia.

W celu przeprowadzenia remontu właściciele dokonują zakupu materiałów. Sprzedawcy towarów wystawiają faktury VAT na jedno nazwisko (jednego kupującego). Wnioskująca podkreśla, że właścicieli budynku (wykonawców remontu) jest trzech i nie są oni w stanie dokonywać zakupu materiałów w ten sposób, aby każda faktura wystawiona była na jedno nazwisko a przy tym właściciele ponosili koszty remontu w równych częściach. Jako przykład Wnioskująca podaje zakup drzwi lub pieca, gdzie sprzedawca nie wystawia faktury na trzy nazwiska. Właściciele nie mogą rozliczyć dokładnie kosztów materiałów na trzy osoby tak, aby wynikało to z posiadanych przez nich faktur. Wnioskująca obawia się zastrzeżeń ewentualnej kontroli podatkowej co do nierównego podziału kosztów remontu pomiędzy współwłaścicieli budynku.

Wnioskująca wskazała, że faktury za materiały będą wystawione na poszczególnych współwłaścicieli, nie w równych wartościach.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Jak prawidłowo, zgodnie z przepisami, rozliczyć naliczony podatek VAT od zakupionych materiałów na trzech współwłaścicieli remontowanego budynku.

Stanowisko Wnioskodawcy:

Zdaniem Wnioskującej, należy zrobić zestawienie kosztów wszystkich zakupionych materiałów, zsumować je i podzielić na współwłaścicieli proporcjonalnie do posiadanych przez nich udziałów. Wówczas Wnioskująca miałaby prawo do odliczenia 50% naliczonego podatku VAT, a pozostali współwłaściciele po 25%.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), zwanej dalej "ustawą", podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza - na podstawie art. 15 ust. 2 ustawy - obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Na podstawie art. 86 ust. 1 ustawy, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Stosownie zaś do art. 86 ust. 2 pkt 1 ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi, suma kwot podatku określonych w fakturach otrzymanych przez podatnika:

W myśl z art. 88 ust. 4 ww. ustawy obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się do podatników, którzy nie są zarejestrowani jako podatnicy VAT czynni, zgodnie z art. 96, z wyłączeniem przypadków, o których mowa w art. 86 ust. 20.

A zatem prawo do obniżenia podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione jednocześnie warunki:

* odliczenia dokonuje zarejestrowany, czynny podatnik VAT oraz

* towary i usługi, z których nabyciem wiąże się podatek naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych.

Stosownie do art. 106 ust. 1 ustawy, podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 1a, 2, 4 i 5 oraz art. 119 ust. 10 i art. 120 ust. 16.

Na podstawie delegacji ustawowej zawartej w artykule 106 ust. 8 ustawy, Minister Finansów wydał rozporządzenie z dnia 28 marca 2011 r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 68, poz. 360), zwane dalej rozporządzeniem.

Faktury wystawiane przez podatników VAT pełnią fundamentalną rolę na gruncie podatku od towarów i usług. Są one dokumentem służącym dokumentacji transakcji oraz będącym podstawą do jej zaksięgowania w księgach stron tej transakcji, jak również stanowią podstawę do odliczenia podatku naliczonego.

Faktura będąca podstawą odliczenia, winna zawierać elementy wymienione w § 5 ww. rozporządzenia.

I tak, zgodnie z § 5 ust. 1 ww. rozporządzenia, faktura stwierdzająca dokonanie sprzedaży powinna zawierać co najmniej:

Powyższy przepis określa niezbędne minimum elementów, które powinna zawierać faktura VAT. Nie ma zatem przeszkód, aby faktura dokumentująca określoną transakcję zawierała inne, dodatkowe elementy, które nie zostały wskazane w ww. katalogu.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskująca jest podatnikiem podatku od towarów i usług z tytułu wynajmu budynku usługowego, którego jest współwłaścicielem w wysokości udziałów 50%, natomiast pozostałych dwóch współwłaścicieli posiada po 25% udziałów w przedmiotowej nieruchomości. Wnioskująca wraz z pozostałymi współwłaścicielami przystąpiła do remontu tego budynku i w tym celu dokonują Oni zakupu niezbędnych materiałów. Sprzedawcy towarów wystawiają faktury VAT na jedno nazwisko, tj. poszczególnych kupujących (współwłaścicieli).

Wątpliwości Wnioskującej dotyczą możliwości proporcjonalnego (w stosunku do posiadanych udziałów) odliczenia podatku naliczonego z faktur dokumentujących wydatki poniesione w związku z przedmiotowym remontem w sytuacji, gdy faktury te wystawione są na jedną osobę (poszczególnych współwłaścicieli).

Z powołanego przepisu art. 86 ust. 1 wynika, że prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem wiąże się podatek naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych. Tym samym, skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego będzie przysługiwało jedynie wówczas, gdy faktury dokumentujące nabycie towarów i usług jako ich nabywcę będą wskazywały na podatnika wykonującego działalność gospodarczą, w rozumieniu art. 15 ustawy.

Przepisy prawa obowiązujące w zakresie wystawiania faktur i elementów, jakie winny one zawierać, nie regulują w sposób szczegółowy sytuacji, gdy towary i usługi nabywają wspólnie odrębni podatnicy. Z treści tych przepisów nie wynika jednak zakaz wystawiania faktur na więcej niż jeden podmiot. Zatem nabywcą towaru czy usługi może być więcej niż jedna osoba, zaś dane zawarte w fakturze VAT muszą umożliwiać jednoznaczną identyfikację stron transakcji gospodarczej, zarówno po stronie nabywcy, jak i sprzedawcy.

Odnosząc się do opisanego stanu faktycznego należy stwierdzić, że w niniejszej sprawie, w przypadku wystawienia faktury wyłącznie na imię i nazwisko Wnioskującej, jako czynnego podatnika podatku VAT - o ile poniesione wydatki służą wykonywanym przez Nią czynnościom opodatkowanym - ma Ona prawo odliczyć podatek naliczony wynikający z takiej faktury w całości, zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług. Podatniczce nie przysługuje zaś prawo do obniżenia podatku należnego o kwotę podatku naliczonego wynikającego z faktur VAT wystawionych na inny podmiot. Należy bowiem mieć na uwadze, że podstawą odliczenia jest faktura VAT, a prawo to przysługuje podatnikowi wskazanemu na tej fakturze jako nabywca towaru lub usługi.

Z uwagi na powyższe, stanowisko Wnioskującej, iż ma Ona prawo do odliczenia 50% naliczonego podatku VAT wynikającego z zestawienia obejmującego wszystkie koszty zakupionych materiałów, bez względu na to, na kogo zostały wystawione faktury VAT dokumentujące przedmiotowe wydatki, jest nieprawidłowe.

Podkreślić należy, że zgodnie z art. 14b § 1 ustawy - Ordynacja podatkowa, Minister właściwy do spraw finansów publicznych, na pisemny wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną). Wniosek o interpretację indywidualną może dotyczyć zaistniałego stanu faktycznego lub zdarzeń przyszłych (art. 14b § 2 ustawa - Ordynacja podatkowa). Natomiast w myśl art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego oraz do przedstawienia własnego stanowiska w sprawie oceny prawnej tego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego.

Z powyższego wynika, że wniosek o wydanie interpretacji może być złożony tylko w indywidualnej sprawie zainteresowanego, nie zaś innego podmiotu. Z tych też względów, z uwagi na indywidualny charakter interpretacji przepisów prawa podatkowego oraz uwzględniając, iż na gruncie przepisów ustawy o podatku od towarów i usług współwłaściciele wynajmowanego budynku nie są uznawani za jeden podmiot podatkowy, bowiem każdy z nich wykonując samodzielnie czynności podlegające opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług jest odrębnym podatnikiem tego podatku, niniejsza interpretacja rozstrzyga wyłącznie o obowiązkach Wnioskującej i jej uprawnieniach. A zatem, nie wywołuje ona skutków prawnych dla pozostałych współwłaścicieli opisanego budynku, jak również dla wystawców faktur VAT, które to podmioty, chcąc uzyskać interpretację indywidualną, powinny wystąpić z odrębnym wnioskiem o jej udzielenie. W konsekwencji, regulacje zawarte w art. 14k-14n ustawy - Ordynacja podatkowa nie będą miały zastosowania dla tych podmiotów.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.