IPPP3/443-1058/11-4/MK

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 8 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana/Spółki przedstawione we wniosku z dnia 27 lipca 2011 r. (data wpływu 1 sierpnia 2011 r.) uzupełniony pismem z dnia 9 listopada 2011 r. (data wpływu 14 listopada 2011 r.) w odpowiedzi na wezwanie z dnia 25 października 2010 r. sygn. IPPP3/443-1058/11-2/MK o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie stałego miejsca prowadzenia działalności - jest nieprawidłowe.

W dniu 1 sierpnia 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie stałego miejsca prowadzenia działalności.

Przedmiotowy wniosek został uzupełniony pismem z dnia 9 listopada 2011 r. (data wpływu 14 listopada 2011 r.) będącym odpowiedzią na wezwanie tut. Organu Nr IPPP3/443-1058/11-2/MK.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Spółka z siedzibę w Wielkiej Brytanii (dalej: Spółka) zarejestrowana jest w Polsce dla potrzeb podatku VAT od czerwca 2005 r. Prowadzona przez Spółkę od chwili rejestracji, stale na tych samych zasadach, działalność na terytorium Polski obejmuje następujące zdarzenia oraz transakcje:

* przemieszczanie towarów własnej produkcji z terytorium Wielkiej Brytanii na terytorium Polski, z tytułu którego Spółka rozpoznaje na terytorium kraju wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów,

* towary przemieszczone do Polski składowane są w stale tym samym magazynie, skąd dokonywane jest ich późniejsze wydanie i sprzedaż klientom,

* koszty związane z utrzymaniem polskiego magazynu, na które składają się czynsz dzierżawny oraz koszty rozładunku i załadunku towarów, ponoszone są przez niezależnego przedstawiciela Spółki na Polskę, który z kolei obciąża tymi kosztami Spółkę,

* do zadań ww. przedstawiciela należy wykonywanie szeroko rozumianych czynności marketingowych, obejmujących m.in. pozyskiwanie zamówień na dostawy, przeprowadzanie szkoleń dla nabywców towarów, czy organizację wysyłek i transportu towarów z magazynu do klienta,

* wszystkie zamówienia klientów na dostawy kierowane są do przedstawiciela Spółki, który następnie przekazuje je Spółce, a ta po akceptacji zamówień wydaje dyspozycje dostarczenia towarów do nabywców oraz wystawia im faktury VAT rozliczając podatek należny od dokonanych transakcji.

W uzupełnieniu Wnioskodawca wskazał, że funkcjonowanie niezależnego przedstawiciela w Polsce nie jest oparte na przedstawicielstwie w rozumieniu art. 93 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (tekst jedn. Dz. U. z 2010 r. Nr 220, poz. 1447 z późn. zm.), lecz opiera się na umowie cywilno-prawnej zawartej pomiędzy Spółką, a polskim przedsiębiorcą działającym we własnym imieniu i na własne ryzyko, jednakże na korzyść Spółki. Wnioskodawca zaznacza, iż niezależny przedstawiciel w ramach prowadzonej działalności gospodarczej w Polsce świadczy usługi wyłącznie na rzecz Spółki i związany jest klauzulą o zakazie konkurencji.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy w świetle przedstawionego stanu faktycznego Spółka prawidłowo postępuje uznając, że posiada na terytorium Polski stałe miejsce prowadzenia działalności i zobligowana jest do rozliczania podatku należnego od dokonywanych dostaw towarów, a przepisy art. 17 ust. 2. ustawy od towarów i usług (dalej: ustawa o VAT) nie ma w stosunku do Spółki zastosowania.

Zdaniem Wnioskodawcy, charakter prowadzonej na terytorium Polski działalności jednoznacznie wskazuje na fakt, że Spółka posiada w Polsce stałe miejsce prowadzenia działalności, co w konsekwencji obliguje ją do rozliczania podatku należnego od dokonywanych dostaw towarów.

Za przyjęciem twierdzenia, iż Spółka posiada w Polsce stałe miejsce prowadzenia działalności przemawia zdaniem Spółki zarówno stała obecność w Polsce przedstawiciela Spółki, do zadań którego należy pozyskiwanie zamówień, ich przekazywanie do Spółki oraz organizacja dostaw do klienta, jak również posiadanie stałego magazynu, gdzie przemieszczane na terytorium Polski towary są składowane a następnie rozwożone do nabywców.

Mając powyższe na uwadze, należy stwierdzić, iż prowadzoną na terytorium Polski działalność charakteryzuje zarówno obecność czynnika ludzkiego działającego w imieniu Spółki (niezależny przedstawiciel), jak i czynnika technicznego (stały magazyn) wykorzystywanego do procesów logistycznych.

W świetle literatury oraz orzecznictwa TS, występowanie powyższych dwóch czynników jest warunkiem koniecznym i wystarczającym, aby uznać że dany podmiot posiada stałe miejsce prowadzenia działalności.

Ponieważ Spółka posiada i wykorzystuje na terytorium Polski zarówno czynnik ludzki, jak i techniczny, uznać należy, że posiada w Polsce stałe miejsce prowadzenia działalności, a tym samym obowiązana jest do rozliczania podatku należnego od dokonywanych dostaw towarów i nie mają w stosunku do niej zastosowania przepisy art. 17 ust. 2 ustawy o VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług (...) podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1. przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienia prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...), natomiast przez świadczenie usług, (...) rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (...) (art. 8 ust. 1).

Zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 5 ustawy, podatnikami są również osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne nabywające towary, jeżeli dokonującym ich dostawy na terytorium kraju jest podatnik nieposiadający siedziby działalności gospodarczej lub stałego miejsca prowadzenia działalności na terytorium kraju.

Zgodnie z art. 17 ust. 2 - w przypadkach wymienionych w ust. 1 pkt 4, 5, 7 i 8, usługodawca lub dokonujący dostawy towarów nie rozlicza podatku należnego.

W myśl art. 17 ust. 5 pkt 1 ustawy, przepis ust. 1 pkt 5 stosuje się, jeżeli nabywcą jest podatnik, o którym mowa w art. 15, posiadający siedzibę działalności gospodarczej lub stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju, albo osoba prawna niebędąca podatnikiem, o którym mowa w art. 15, posiadająca siedzibę na terytorium kraju, z zastrzeżeniem ust. 6.

Zatem kwestia ustalenia, czy dostawca towarów (lub świadczący usługę) posiada stałe miejsce prowadzenia na terytorium kraju przesądza o tym, kto jest zobowiązany do rozliczenia podatku od towarów i usług (z tytuły tej dostawy czy świadczenia przedmiotowych usług).

Ustawa o podatku od towarów i usług nie zawiera definicji stałego miejsca prowadzenia działalności.

Pojęcie to jest jednak pojęciem wspólnotowym (tj. wynikającym z VI Dyrektywy Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r. oraz Dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r.).

Od dnia 1 lipca 2011 r. przedmiotowe zagadnienie zostało uregulowane (zdefiniowane) w Rozporządzeniu Wykonawczym Rady (UE) nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. ustanawiającym środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu od wartości dodanej (Dz. Urz. U L Nr 77, str. 1).

Z części wstępnej (preambuły) - punkt (4) wynika, że podstawowym celem niniejszego rozporządzenia jest zapewnienie jednolitego stosowania obecnego systemu VAT, poprzez określenie przepisów wykonawczych do dyrektywy 2006/112/WE, w szczególności w odniesieniu do podatników, dostawy towarów i świadczenia usług oraz miejsca transakcji podlegających opodatkowaniu. Zgodnie z zasadą proporcjonalności określoną w art. 5 ust. 4 Traktatu o Unii Europejskiej niniejsze rozporządzenie nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tego celu. Przyjęcie rozporządzenia, jako wiążącego i mającego bezpośrednie zastosowanie we wszystkich państwach członkowskich, w sposób najpełniejszy zapewnia jednolite stosowanie.

Natomiast w punkcie (14) stwierdzono, że aby zapewnić jednolite stosowanie zasad dotyczących miejsca dokonania transakcji podlegających opodatkowaniu, należy wyjaśnić pojęcia, takie jak: siedziba działalności gospodarczej podatnika, stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, stałe miejsce zamieszkania oraz zwykłe miejsce pobytu. Stosowanie możliwie jak najbardziej precyzyjnych i obiektywnych kryteriów powinno ułatwić stosowanie tych pojęć w praktyce; należy przy tym uwzględniać orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości.

Zgodnie z art. 11 rozporządzenia:

W wyroku C-73/06 z dnia 28 czerwca 2007 r. w sprawie Planzer Luxembourg Sarl przeciwko Bundeszentralamt fur Steuern, w którym podstawowym zagadnieniem było określenie pojęcia siedziby dla celów działalności gospodarczej w kontekście prawa do zwrotu podatku od wartości dodanej podatnikom niemającym siedziby na terytorium Wspólnoty, odnośnie stałego miejsca prowadzenia działalności należy przytoczyć pkt 54 orzeczenia, w myśl którego: "Zgodnie z utrwaloną linią orzecznictwa w dziedzinie podatku VAT pojęcie stałego przedsiębiorstwa wymaga minimalnej trwałości poprzez zgromadzenie stałych zasobów ludzkich i technicznych, koniecznych dla świadczenia określonych usług (zob. wyrok z dnia 4 lipca 1985 r. w sprawie 168/84 Berkholz, Rec. str. 2251, pkt 18; ww. wyrok w sprawie DFDS, pkt 20 oraz wyrok z dnia 17 lipca 1997 r. w sprawie C-190/95 ARO Lease, Rec. str. I-4383, pkt 15). Owa minimalna trwałość oznacza zatem wystarczający stopień trwałości oraz strukturę, która z punktu widzenia zasobów ludzkich i technicznych jest w stanie umożliwić świadczenie danych usług w sposób niezależny (zob. ww. wyrok w sprawie ARO Lease, pkt 16)".

Ponadto jak podkreśla TS w wyroku C-190/95 w sprawie Aro Lease przedsiębiorstwo, które nie posiada w państwie członkowskim ani własnego personelu, ani struktury organizacyjnej, która cechuje się wystarczającym stopniem trwałości, aby zapewnić ramy, w których mogłyby być zawierane umowy i podejmowane decyzje w zakresie zarządzania, nie może być uznane za posiadające stałe miejsce prowadzenia działalności w tym państwie."

Biorąc, zatem pod uwagę ww. definicję stałego miejsca prowadzenia działalności wynikającą z przedmiotowego rozporządzenia wykonawczego 282/2011, jak również utrwalone orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej w powyższym zakresie (które jak wyżej stwierdzono, było uwzględniane w formułowaniu przedmiotowej definicji), wymienić można kilka przesłanek, których zaistnienie powoduje, że można mówić o "stałym miejscu prowadzenia działalności". Jak wynika z samej nazwy "stały", to trwale związany z danym miejscem, nieprzenośny, niezmienny. Powyższe wskazuje, że stałe miejsce prowadzenia działalności charakteryzować się musi pewnym określonym stopniem zaangażowania, które pozwala na uznanie, iż działalność prowadzona jest w tym miejscu nie w sposób przemijający, czy też okresowy. Konieczna jest zatem pewna określona minimalna skala działalności, która stanowi zewnętrzną oznakę, że działalność w tym miejscu prowadzona jest stale. Zaangażowanie, o którym mowa powinno również przybrać konkretny wymiar osobowo-rzeczowy. Innymi słowy, dla uznania, że określone miejsce prowadzenia działalności ma charakter stały, konieczne jest istnienie w tym miejscu infrastruktury technicznej oraz personelu ludzkiego. Taka osobowo-rzeczowa struktura w stałym miejscu prowadzenia działalności powinna występować w sposób stały, tzn. powtarzalny i nieprzemijający.

Pojęcie miejsca stałego prowadzenia działalności, w ocenie tut. Organu, nie sposób również rozpatrywać w oderwaniu od definicji działalności gospodarczej, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług. Zgodnie z tym przepisem, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Uwzględniając wskazane w powołanym wyżej przepisie kryteria, stwierdzić należy, że podmiot posiada stałe miejsce prowadzenia działalności na terytorium kraju, jeżeli przy wykorzystaniu na jego terytorium infrastruktury oraz personelu, w sposób zorganizowany oraz ciągły, prowadzi działalność, w ramach której dokonuje czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług. Przyjąć zatem należy, że infrastruktura techniczna i zaangażowanie osobowe musi pozostawać w ścisłym związku z dokonywaniem czynności.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, iż Wnioskodawca z siedzibę w Wielkiej Brytanii (dalej: Spółka) zarejestrowany jest w Polsce dla potrzeb podatku VAT od czerwca 2005 r. Prowadzona przez Spółkę od chwili rejestracji, stale na tych samych zasadach, działalność na terytorium Polski obejmuje przemieszczanie towarów własnej produkcji z terytorium Wielkiej Brytanii na terytorium Polski, z tytułu którego Spółka rozpoznaje na terytorium kraju wewnątrzwspólnotowe nabycia towarów, towary przemieszczone do Polski składowane są w stale tym samym magazynie, skąd dokonywane jest ich późniejsze wydanie i sprzedaż klientom, koszty związane z utrzymaniem polskiego magazynu, na które składają się czynsz dzierżawny oraz koszty rozładunku i załadunku towarów, ponoszone są przez niezależnego przedstawiciela Spółki na Polskę, który z kolei obciąża tymi kosztami Spółkę, do zadań ww. przedstawiciela należy wykonywanie szeroko rozumianych czynności marketingowych, obejmujących m.in. pozyskiwanie zamówień na dostawy, przeprowadzanie szkoleń dla nabywców towarów, czy organizację wysyłek i transportu towarów z magazynu do klienta, wszystkie zamówienia klientów na dostawy kierowane są do przedstawiciela Spółki, który następnie przekazuje je Spółce, a ta po akceptacji zamówień wydaje dyspozycje dostarczenia towarów do nabywców oraz wystawia im faktury VAT rozliczając podatek należny od dokonanych transakcji. Funkcjonowanie niezależnego przedstawiciela w Polsce opiera się na umowie cywilno-prawnej zawartej pomiędzy Spółką, a polskim przedsiębiorcą działającym we własnym imieniu i na własne ryzyko, jednakże na korzyść Spółki. Wnioskodawca zaznacza, iż niezależny przedstawiciel w ramach prowadzonej działalności gospodarczą w Polsce świadczy usługi wyłącznie na rzecz Spółki i związany jest klauzulą o zakazie konkurencji.

Zdaniem Spółki, prowadzoną na terytorium Polski działalność charakteryzuje zarówno obecność czynnika ludzkiego działającego w imieniu Spółki (niezależny przedstawiciel), jak i czynnika technicznego (stały magazyn) wykorzystywanego do procesów logistycznych. Charakter prowadzonej na terytorium Polski działalności jednoznacznie wskazuje na fakt, że Spółka posiada w Polsce stałe miejsce prowadzenia działalności, co w konsekwencji obliguje ją do rozliczania podatku należnego od dokonywanych dostaw towarów.

Rozpatrując przedmiotową kwestię należy zaznaczyć, iż sam fakt zarejestrowania się Spółki dla celów VAT w Polsce nie implikuje posiadania przez nią stałego miejsce prowadzenia działalności w kraju w rozumieniu przepisów o VAT. Zarejestrowanie dla celów VAT w Polsce nie może być utożsamiane z ustanowieniem stałego miejsca prowadzenia działalności na terytorium kraju, gdyż nie pociąga to za sobą przeniesienia na stałe ani zaplecza technicznego ani personelu, które zapewniłyby permanentną i niezależną działalność Spółki w kraju.

Odnosząc się do kryterium zaistnienia czynnika ludzkiego Spółka wskazuje na działanie niezależnego przedstawiciela Spółki na Polskę, którego funkcjonowanie nie jest oparte na przedstawicielstwie w rozumieniu art. 93 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (tekst jedn. Dz. U. z 2010 r. Nr 220, poz. 1447 z późn. zm.).

Jak wskazuje Wnioskodawca obecność niezależnego przedstawiciela opiera się na stosunkach cywilno-pranych. Sięgnąć zatem należy do art. 95 § 1. ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.), który stanowi, że z zastrzeżeniem wyjątków w ustawie przewidzianych albo wynikających z właściwości czynności prawnej, można dokonać czynności prawnej przez przedstawiciela. Zgodnie z § 2 ww. artykułu czynność prawna dokonana przez przedstawiciela w granicach umocowania pociąga za sobą skutki bezpośrednio dla reprezentowanego.

Jak wynika z analizy przepisów k.c. odnoszących się do przedstawicielstwa oraz z przyjętej w prawie polskim teorią reprezentacji (por. B. Gawlik (w:) System Prawa Cywilnego, t. I, 1985, s. 743 i n.; A. Wolter, J. Ignatowicz, K. Stefaniuk, Prawo cywilne, 2000, s. 336 i n.; A. Szpunar, Udzielenie pełnomocnictwa, PS 1993, nr 9, s. 20 i n.; M. Pazdan (w:) K. Pietrzykowski, Komentarz, t. I, 2004, s. 333 i n.; S. Rudnicki (w:) S. Dmowski, S. Rudnicki, Komentarz, 2006, s. 392 i n.) przedstawiciel składa własne oświadczenie woli, jednakże czyni to w cudzym imieniu.

W tym miejscu należy zaznaczyć, że "niezależny przedstawiciel Spółki na Polskę" prowadzi odrębną działalność gospodarczą dokonując wszelkich czynności we własnym imieniu i na własne ryzyko gospodarcze. Mamy więc do czynienia z sytuacją w której podmiot zewnętrzny świadczy na rzecz Spółki szeroko rozumiane czynności marketingowe, obejmujące m.in. pozyskiwanie zamówień na dostawy, przeprowadzanie szkoleń dla nabywców towarów, czy organizację wysyłek i transportu towarów z magazynu do klienta.

Fakt, że niezależny przedstawiciel na podstawie umowy cywilno-prawnej wykonuje czynności marketingowe na rzecz Spółki nie oznacza jeszcze, że taka działalność pozwala na uznanie obecności czynnika ludzkiego wskazującego na posiadanie na terytorium kraju stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej. Należy ponadto zauważyć, że obecność czynnika ludzkiego umożliwiać ma podejmowanie podstawowych procesów decyzyjnych. W przedmiotowym przypadku wszystkie zamówienia klientów na dostawy kierowane są do przedstawiciela Spółki, który następnie przekazuje je Spółce a ta po akceptacji zamówień wydaje dyspozycje dostarczenia towarów do nabywcy oraz wystawia im faktury VAT. Wszelkich procesów decyzyjnych dokonuje zatem Wnioskodawca nie zaś co należy podkreślić niezależny przedstawiciel.

Mając na uwadze powyższe nie można zgodzić się z Wnioskodawcą jakoby działalność w imieniu Spółki niezależnego "przedstawiciela" wypełniała kryterium obecności stałego personelu.

W kwestii czynnika technicznego niezbędnego dla prowadzonej działalności, z treści wniosku wynika, iż magazyn wykorzystywany przez Spółkę dzierżawiony jest przez przedstawiciela Spółki, który z kolei obciąża tymi kosztami Spółkę. Wnioskodawca ponosi zatem faktyczne koszty magazynowania swoich towarów. Spółka wypełnia zatem kryterium odpowiednich zasobów technicznych, posiada bowiem na terytorium naszego kraju lokal, używany w przedmiotowej działalności.

Analizując powyższe przepisy oraz biorąc pod uwagę przedstawiony we wniosku stan faktyczny należy stwierdzić, iż Wnioskodawca nie posiada na terytorium Polski stałego miejsce prowadzenia działalności. Wnioskodawca dysponuje co prawda na terytorium kraju infrastrukturą techniczną jednak nie dysponuje on zasobami personalnymi.

Biorąc pod uwagę powyższe należy stwierdzić, iż w opisanej sytuacji do Spółki nie posiadającej na terytorium kraju stałego miejsca prowadzenia działalności znajdą zastosowanie przepisy cytowanych art. 17 ust. 1 pkt 5 oraz art. 17 ust. 2 ustawy, tym samym nie będzie ona zobowiązana do rozliczenia podatku należnego.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.