IPPP3/443-1027/10-2/LK

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 13 października 2010 r. (data wpływu 18 października 2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania usługi kompleksowej polegającej na wynajmie pracowników - jest prawidłowe.

W dniu 18 października 2010 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania usługi kompleksowej polegającej na wynajmie pracowników.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą. Przedmiotem działalności Wnioskodawcy jest między innymi dostarczanie klientom pracowników tymczasowych. Wnioskodawca zawarł z kontrahentem unijnym (Hiszpania) umowę na podstawie, której wynajęła temu kontrahentowi zatrudnionych przez spółkę pracowników tymczasowych na okres określony w umowie. Wnioskodawca ponosi koszty zatrudnienia pracowników (wynagrodzenia ZUS) i obciąża kontrahenta miesięcznymi opłatami za wynajem pracowników skalkulowanymi na podstawie kosztów wynagrodzeń i ZUS powiększonymi o określoną marżę. Wnioskodawca ponosi także koszty ściśle związane z zatrudnionymi pracownikami w szczególności koszty szkoleń (BHP i innych) badań lekarskich, podróży służbowych itp. na podstawie umowy spółka obciąża poniesionymi kosztami kontrahenta. Ponieważ za opłatę zasadniczą (wynagrodzenia ZUS) oraz pozostałe koszty w umowie ustalone są odrębnie terminy płatności, są one fakturowane odrębnie. (Wystawiane są osobne faktury na opłatę miesięczną) kalkulowaną na podstawie wynagrodzenia i ZUS oraz na zwrot poniesionych wydatków ściśle związanych z zatrudnieniem pracowników tymczasowych.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy na potrzeby podatku od towarów i usług Spółka może uznać zwrot przez kontrahenta poniesionych przez Spółkę wydatków ściśle związanych z zatrudnionymi przez Spółkę pracownikami tymczasowymi, jako część usługi głównej i potraktować podatkowo analogicznie do usługi głównej (opodatkowanie w miejscu siedziby odbiorcy usługi).

Zdaniem Wnioskodawcy, ponieważ ponoszenie wydatków związanych z wynajmowanymi pracownikami (szkolenia BHP, badania lekarskie, delegacje) są tak ściśle związane ze świadczoną usługa główną, iż powinno ono być uznane jako część usługi głównej. poniesienie takich wydatków nie jest celem samym w sobie i nie może istnieć odrębnie, a służy jedynie wykonaniu usługi wynajmu pracowników.

Zarówno ETS sprawa CPP C-349/96 jak i orzecznictwo krajowe stoi na stanowisku by nie dzielić sztucznie świadczeń, które stanowią całość z ekonomicznego punktu widzenia. Podsumowując zdaniem Wnioskodawcy obciążenie kontrahenta dodatkowymi wydatkami związanymi z pracownikami tymczasowymi powinno być potraktowane z punktu widzenia VAT tak jak usługa główna i opodatkowane wg art. 28b ustawy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.) zwaną dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu tym podatkiem podlega:

W myśl art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (...).

W przypadku świadczenia usług bardzo istotnym dla prawidłowego rozliczenia podatku od towarów i usług jest określenie miejsca świadczenia danej usługi. Od poprawności określenia miejsca świadczenia zależeć będzie, czy dane świadczenie będzie podlegało opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w Polsce, czy też nie.

Aby móc wskazać, iż dana usługa jest usługą złożoną (kompleksową), winna składać się ona z różnych świadczeń, których realizacja prowadzi jednak do jednego celu. Na usługę złożoną składa się więc kombinacja różnych czynności, prowadzących do realizacji określonego celu - do wykonania świadczenia głównego, na które składają się różne świadczenia pomocnicze. Natomiast usługę należy uznać za pomocniczą, jeśli nie stanowi ona celu samego w sobie, lecz jest środkiem do pełnego zrealizowania lub wykorzystania usługi zasadniczej. Pojedyncza usługa traktowana jest zatem jak element usługi kompleksowej wówczas, jeżeli cel świadczenia usługi pomocniczej jest zdeterminowany przez usługę główną oraz nie można wykonać lub wykorzystać usługi głównej bez usługi pomocniczej. Co do zasady każde świadczenie dla celów opodatkowania podatkiem od towarów i usług powinno być traktowane jako odrębne i niezależne, jednak w sytuacji gdy jedna usługa obejmuje z ekonomicznego punktu widzenia kilka świadczeń, usługa ta nie powinna być sztucznie dzielona dla celów podatkowych. Zatem, z ekonomicznego punktu widzenia usługi nie powinny być dzielone dla celów podatkowych wówczas, gdy tworzyć będą jedną usługę kompleksową, obejmującą kilka świadczeń pomocniczych. Jeżeli jednak w skład świadczonej usługi wchodzić będą czynności, które nie służą wyłącznie wykonaniu czynności głównej, zasadniczej, lecz mogą mieć również charakter samoistny, to wówczas nie ma podstaw dla traktowania ich jako elementu usługi kompleksowej.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż Wnioskodawca świadczy usługę wynajmu pracowników na rzecz kontrahenta z Hiszpanii zgodnie z zawartą umową. Wnioskodawca w związku ze świadczoną usługą ponosi określone wydatki obejmujące koszty szkoleń BHP badań lekarskich, które są bezpośrednio związane ze świadczeniem usługi polegającej na wynajmie pracowników. Kontrahent Wnioskodawcy dokonuje na Jego rzecz zwrotu kosztów, jakie zostały poniesione w związku z zatrudnieniem pracowników. Wątpliwości wnioskodawcy budzi fakt czy zwrot przez kontrahenta poniesionych przez Spółkę wydatków ściśle związanych z zatrudnionymi przez Spółkę pracownikami tymczasowymi, jako część usługi głównej i potraktować podatkowo analogicznie do usługi głównej.

Dla celów określenia miejsca świadczenia usług ustawodawca odrębnie zdefiniował pojęcie podatnika. I tak zgodnie z art. 28a pkt 1 stwierdza się, że przez to pojęcie rozumiemy:

oraz podatnika, który prowadzi również działalność lub dokonuje transakcji nieuznawanych za podlegające opodatkowaniu dostawy towarów lub świadczenia usług zgodnie z art. 5 ust. 1, uznaje się za podatnika w odniesieniu do wszystkich świadczonych na jego rzecz usług.

W świetle powyższego istotnym jest ustalenie statusu usługobiorcy, na rzecz którego świadczona jest usługa. Usługi świadczone na rzecz podmiotów wymienionych w art. 28a są to m.in. czynności wykonywane na rzecz podmiotów prowadzących działalność gospodarczą, o której mowa w art. 15 ustawy o VAT lub działalność gospodarczą o podobnym charakterze prowadzoną na terenie innego niż Polska kraju. A contrario podmioty nie spełniające definicji zawartej w art. 28a ustawy nie są uważane za podatników dla celów określenia miejsca świadczenia usług. Ogólną zasadę dotyczącą miejsca świadczenia usług, dla potrzeb podatku od towarów i usług, określa art. 28b ustawy o podatku od towarów i usług, gdzie w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika, miejscem świadczenia jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę lub stałe miejsce zamieszkania.

W przypadku zaś, gdy usługi są świadczone dla stałego miejsca prowadzenia działalności podatnika, które znajduje się w innym miejscu niż jego siedziba lub stałe miejsce zamieszkania, miejscem świadczenia tych usług jest to stałe miejsce prowadzenia działalności (art. 28b ust. 2 cyt. ustawy o VAT). Ustęp 3 cyt. artykułu stanowi natomiast, iż w przypadku gdy usługobiorca nie posiada siedziby, stałego miejsca zamieszkania lub stałego miejsca prowadzenia działalności, o którym mowa w ust. 2, miejscem świadczenia usług jest miejsce, w którym zwykle prowadzi on działalność lub w którym ma on miejsce zwykłego pobytu.

Analizując powyższe przepisy oraz przedstawiony we wniosku stan faktyczny należy zauważyć, iż usługa wynajmu pracowników jaką Wnioskodawca świadczy na rzecz kontrahenta z Hiszpanii, wypełnia przesłanki usługi kompleksowej. A zatem określając sposób opodatkowania usługi kompleksowej świadczonej na rzecz tegoż kontrahenta będącego podatnikiem w myśl przepisu art. 28a ustawy należy określić miejsce świadczenia tej usługi zgodnie z art. 28b. Wobec tego miejscem świadczenia usługi i jednocześnie miejscem opodatkowania będzie miejsce, w którym usługobiorca tej usługi posiada siedzibę (Hiszpania) zgodnie z art. 28b ustawy. Tym samym usługa ta nie podlega opodatkowaniu podatkiem VAT na terytorium Polski.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.