IPPP3/443-1023/13-2/MKw

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 7 listopada 2013 r. (data wpływu 12 listopada 2013 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie udokumentowania refakturowania kosztów naprawy samochodu - jest prawidłowe.

W dniu 12 listopada 2013 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie udokumentowania refakturowania kosztów naprawy samochodu.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

M. Sp. z o.o. (dalej M.) prowadzi działalność polegającą na hurtowej sprzedaży samochodów. W tym celu nabywa samochody tworząc zapasy magazynowe, a następnie sprzedaje je podmiotom zajmującym się sprzedażą samochodów ostatecznym odbiorcom. M. zleca wykonywanie usług logistycznych (magazynowych i transportowych) innemu, krajowemu podmiotowi gospodarczemu (dalej nazwanemu zleceniobiorcą). Na podstawie zawartej umowy zleceniobiorca zobowiązuje się do ochrony składowanych pojazdów oraz do ich ubezpieczenia.

Umowę o ubezpieczenie na pokrycie szkód w powierzonym przez M majątku zawiera z ubezpieczycielem we własnym imieniu. Na podstawie umowy z M zleceniobiorca jest zobowiązany m.in. do pokrycia kosztów naprawy w przypadku poniesienia ich w celu doprowadzenia pojazdu do należytego stanu po uszkodzeniu w okresie dysponowania pojazdem w trakcie magazynowania i transportu oraz do przygotowania dokumentacji dla ubezpieczyciela i dokonania rozliczeń z ubezpieczycielem.

Naprawa szkody zlecana jest przez M. wybranemu warsztatowi naprawczemu, który po naprawie wystawia fakturę VAT rozliczaną przez M. jak zakup usługi (z VAT naliczonym). M. sprzedaje (refakturuje) tą usługę zleceniobiorcy, który na jej podstawie rozlicza szkodę z ubezpieczycielem.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy dokumentowanie kosztów (refaktura kosztów) usługi dotyczącej naprawy samochodu przez M. fakturą VAT dla zleceniobiorcy jest właściwe.

Zdaniem Wnioskodawcy:

M. uważa, że wystawienie faktury VAT dla zleceniobiorcy, który na jej podstawie rozlicza szkodę z ubezpieczycielem jest prawidłowe. M. uważa, że przedmiot fakturowania zalicza się do kategorii świadczenia usług w myśl zacytowanych wyżej przepisów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

W myśl art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Stosowanie do art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Z postanowień art. 8 ust. 1 ustawy wynika, że przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

Natomiast, w świetle art. 8 ust. 2a ustawy, w przypadku gdy podatnik, działający we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, przyjmuje się, że ten podatnik sam otrzymał i wyświadczył te usługi.

Definicja świadczenia usług ma charakter dopełniający definicję dostawy towarów i jest wyrazem realizacji powszechności opodatkowania podatkiem od towarów i usług transakcji wykonywanych przez podatnika w ramach działalności gospodarczej.

Pod pojęciem usługi (świadczenia) należy zatem rozumieć każde zachowanie, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś), jak i zaniechanie (nieczynienie, bądź też tolerowanie, znoszenie określonych stanów rzeczy). Zaznaczyć należy, że nie każde powstrzymanie się od działania, czy tolerowanie czynności lub sytuacji może zostać uznane za usługę, w rozumieniu przepisów ustawy. Aby tak się stało muszą zostać spełnione łącznie następujące warunki:

* w następstwie zobowiązania, w wykonaniu którego usługa jest świadczona, druga strona (nabywca) jest bezpośrednim beneficjentem świadczenia,

* świadczonej usłudze odpowiada świadczenie wzajemne ze strony nabywcy (wynagrodzenie).

Dana czynność (usługa) podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wówczas, gdy istnieje bezpośredni związek o charakterze przyczynowym, pomiędzy świadczoną usługą, a otrzymanym świadczeniem wzajemnym, w ten sposób, że zapłacone kwoty stanowią rzeczywiste wynagrodzenie za wyodrębnioną usługę świadczoną w ramach stosunku prawnego lub dochodzi do wymiany świadczeń wzajemnych. Otrzymana zapłata powinna być konsekwencją wykonania świadczenia. Wynagrodzenie musi być należne za wykonanie tego świadczenia.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca prowadzi działalność polegającą na hurtowej sprzedaży samochodów. W tym celu nabywa samochody tworząc zapasy magazynowe, które następnie sprzedaje podmiotom zajmującym się sprzedażą samochodów ostatecznym odbiorcom. Wnioskodawca zleca wykonywanie usług logistycznych (magazynowych i transportowych) innemu, krajowemu podmiotowi gospodarczemu. Na podstawie zawartej umowy zleceniobiorca zobowiązuje się do ochrony składowanych pojazdów oraz do ich ubezpieczenia. Umowę o ubezpieczenie na pokrycie szkód w powierzonym przez Wnioskodawcę majątku zleceniobiorca zawiera we własnym imieniu z ubezpieczycielem. Z kolei na podstawie umowy zawartej z Wnioskodawcą, zleceniobiorca jest zobowiązany m.in. do pokrycia kosztów naprawy w przypadku poniesienia ich w celu doprowadzenia pojazdu do należytego stanu po uszkodzeniu w okresie dysponowania pojazdem w trakcie magazynowania i transportu oraz do przygotowania dokumentacji dla ubezpieczyciela i dokonania rozliczeń z ubezpieczycielem. Naprawa szkody zlecana jest przez Wnioskodawcę wybranemu warsztatowi naprawczemu, który po naprawie wystawia fakturę VAT rozliczaną przez Wnioskodawcę jak zakup usługi (z VAT naliczonym). Następnie Wnioskodawca sprzedaje (refakturuje) tą usługę zleceniobiorcy, który na jej podstawie rozlicza szkodę z ubezpieczycielem.

Na tle tak przedstawionego stanu faktycznego, Wnioskodawca powziął wątpliwość, czy prawidłowo dokumentuje koszty (refaktura kosztów) usługi dotyczącej naprawy samochodu fakturą VAT wystawioną dla zleceniobiorcy.

Podkreślić należy, że podmiot świadczący (odsprzedający) daną usługę nabytą we własnym imieniu, lecz na rzecz osoby trzeciej traktowany jest najpierw jako usługobiorca, a następnie jako usługodawca tej samej usługi. Przeniesienie ciężaru kosztów na inny podmiot, nie może być zatem, w żaden inny sposób potraktowane niż jako świadczenie usługi w tym zakresie.

W przedmiotowej sprawie to zleceniobiorca zobowiązany jest do ochrony składowanych pojazdów oraz do ich ubezpieczenia. W związku z tym zawarł umowę z ubezpieczycielem we własnym imieniu. Na postawie tej umowy zleceniobiorca zobowiązany jest m.in. do pokrycia kosztów naprawy w przypadku poniesienia ich w celu doprowadzenia pojazdu do należytego stanu po uszkodzeniu, w okresie dysponowania pojazdem w trakcie magazynowania i transportu oraz do przygotowania dokumentacji dla ubezpieczyciela i dokonania rozliczeń z ubezpieczycielem. Z kolei, Wnioskodawca zleca naprawienie szkody wybranemu warsztatowi naprawczemu, który po naprawie wystawia fakturę VAT rozliczaną przez Wnioskodawcę jako zakup usługi (z VAT naliczonym).

W opisanej sytuacji Wnioskodawca działający we własnym imieniu, ale na rzecz zleceniobiorcy, będzie brał udział w świadczeniu usług, co spełnia kryteria art. 8 ust. 2a ustawy, należy więc przyjąć, że Wnioskodawca sam otrzymał i wyświadczył te usługi.

Na mocy art. 106 ust. 1 ustawy, podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 1a, 2, 4 i 5 oraz art. 119 ust. 10 i art. 120 ust. 16.

Zatem, konsekwencją uznania podatnika, biorącego udział w odsprzedaży usługi za świadczącego, jest wystawienie przez niego faktury dokumentującej wyświadczenie tej usługi.

Z uwagi na przedstawiony opis sprawy oraz powołane przepisy należy stwierdzić, że Wnioskodawca świadczy na rzecz zleceniobiorcy usługę podlegającą opodatkowaniu podatkiem VAT zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 w zw. z art. 8 ust. 1 ustawy, w konsekwencji czynność ta będzie udokumentowana fakturą, o której mowa w art. 106 ust. 1 ustawy.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.