IPPP2/4512-983/15-2/BH

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613) oraz § 6 pkt 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 8 października 2015 r. (data wpływu 12 października 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie obliczania marży przy świadczeniu usługi turystyki, o której mowa w art. 119 ustawy o VAT - jest prawidłowe.

W dniu 12 października 2015 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie obliczania marży przy świadczeniu usługi turystyki, o której mowa w art. 119 ustawy o VAT.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Podatnik-Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą polegającą na organizacji imprez turystycznych i szkoleń sportowych. W jej ramach pozyskuje usługi obce, dla bezpośredniej korzyści turysty (usługi hotelowe, restauracyjne, ubezpieczenie, transport, bilety wstępu do muzeum itd.), towary (np. art. spożywcze). Wnioskodawca jest czynnym zarejestrowanym podatnikiem podatku od towarów i usług i kwartalnie opłaca zaliczki na podatek dochodowy oraz kwartalnie rozlicza podatek od towarów i usług. Posiada siedzibę i miejsce zamieszkania w RP, działa na rzecz nabywcy usług w swoim imieniu i na własny rachunek. Wnioskodawca prowadzi ewidencję, z której wynikają kwoty wydatkowane na nabycie towarów i usług od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty oraz posiada dokumenty, z których wynikają te kwoty. Wnioskodawca organizuje wyjazdy zarówno w kraju jak i poza jego granicami. W trakcie organizowanych przez podatnika wyjazdów nabywane są dodatkowe usługi, które nie zawsze będą potwierdzone za pomocą faktury np. bilety wstępu do muzeum, rachunki z restauracji, bilety potwierdzające przejazd lokalną komunikacją, paragony ze sklepów na zakup drobnych poczęstunków (np. napoi i przekąsek do rozdysponowania uczestnikom w autokarze podczas przejazdu). Sytuacja ta jest szczególnie częsta podczas wyjazdów zagranicznych, gdzie kwestia uzyskania faktury jest trudna z uwagi na uregulowania prawne czy czas (w sensie przemieszczania się organizatora wraz z uczestnikami w inne miejsca). Ponadto nawet podczas wyjazdów organizowanych na terenie kraju zdarza się, że w małych wsiach i miasteczkach trudno wyegzekwować fakturę, a pozostawienie paragonu u sprzedawcy celem wystawienia i odesłania faktury wiąże się z ryzykiem jego utraty, gdyż sprzedawca może nie spełnić prośby Wnioskodawcy.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy wydatki poniesione przez podatnika związane z uczestnictwem w imprezie turystycznej potwierdzone dowodami na których brak jest wskazanego nabywcy tych towarów/usług, mogą pomniejszać podstawę opodatkowania VAT, o której mowa w art. 119 ust. 1 i pomniejszać uzyskany dochód z zorganizowanej na rzecz nabywcy usługi/imprezy turystycznej.

Zdaniem Wnioskodawcy:

Zdaniem Wnioskodawcy, przy obliczaniu marży należy brać pod uwagę wszystkie wydatki związane z daną usługą turystyczną, stanowiące składniki tej usługi, zarówno potwierdzone fakturą jak i innym dowodem, z którego wynika poniesienie wydatku związanego z wykonywaniem usług turystycznych.

Zgodnie z art. 119 ust. 1 ustawy podstawą opodatkowania przy wykonywaniu usług turystyki jest kwota marży pomniejszona o kwotę należnego podatku, z zastrzeżeniem ust. 5. Przez marżę, o której mowa w ust. 1, rozumie się różnicę między kwotą należności, którą ma zapłacić nabywca usługi, a ceną nabycia przez podatnika towarów i usług od innych podatników dla bezpośredniej korzyści. Przez usługi dla bezpośredniej korzyści turysty rozumie się usługi stanowiące składnik świadczonej usługi turystyki, a w szczególności transport, zakwaterowanie, wyżywianie, ubezpieczenie (art. 119 ust. 2 ustawy).

Stosownie do art. 119 ust. 3 ustawy przepis ust. 1 stosuje się bez względu na to, kto nabywa usługę turystyki, w przypadku gdy podatnik:

Jednocześnie, zgodnie z art. 119 ust. 3a ustawy, podatnicy, o których mowa w ust. 3, są obowiązane prowadzić ewidencję, o której mowa w art. 109 ust. 3, z uwzględnieniem kwot wydatkowanych na nabycie towarów i usług od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty, oraz posiadać dokumenty, z których wynikają te kwoty.

Należy podkreślić, że istotnym elementem specjalnych zasad opodatkowania usług turystyki jest uznanie całego pakietu świadczeń za jedną usługę. Usługa turystyki jest bowiem kompleksową usługą świadczoną na rzecz turysty, obejmującą swym zakresem usługi cząstkowe świadczone dla bezpośredniej korzyści turysty, bez których dana impreza turystyczna nie mogłaby się odbyć.

Z ustawy nie wynika wprost, że wyliczenie marży ma być dokonane tylko i wyłącznie na podstawie wydatków udokumentowanych fakturami. W przepisie art. 119 ust. 2 mowa jest o "cenie nabycia przez podatnika (świadczącego usługę turystyczną) towarów i usług od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty".

Definicja podatnika zawarta w art. 15 ust. 1 i 2 ustawy, zgodnie z którą podatnikami, co do zasady są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. Według ust. 2 działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Zgodnie z art. 119 ust. 4 ustawy o VAT, podatnikom, o których mowa w ust. 3, nie przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwoty podatku naliczonego od towarów i usług nabytych dla bezpośredniej korzyści turysty. Zatem choćby już z tego powodu nie każdy wydatek poniesiony przez Wnioskodawcę, który jest uzasadniony i konieczny do świadczenia usługi turystycznej musi być dokumentowany fakturą.

Podstawowym obowiązkiem podatnika podatku od towarów i usług jest prawidłowe opodatkowanie czynności podlegających opodatkowaniu. Tak więc dla prawidłowego ustalenia podstawy opodatkowania usług turystycznych, opodatkowanych według szczególnej procedury, określonej przepisem art. 119 ust. 1, konieczne jest prowadzenie ewidencji, o której mowa w art. 119 ust. 3a ww. ustawy o podatku od towarów i usług a więc ujmowania w niej wszelkich celowych wydatków służących świadczeniu usługi turystycznej przy czym dokumentem, z którego wynikać mają kwoty wydatkowane na nabycie towarów i usług przez podatnika świadczącego usługę turystyczną od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty winien być dokument, z którego jednoznacznie wynika fakt nabycia towarów i usług dla bezpośredniej korzyści turysty oraz wysokość wydatków poniesionych z tego tytułu. W konsekwencji powyższego, przy obliczaniu marży należy brać pod uwagę wszelkie udokumentowane wydatki związane z nabyciem danej usługi turystycznej.

Jeżeli zatem usługi udokumentowane za pomocą innych dowodów księgowych są nabywane przez Wnioskodawcę od innych podatników i można zaliczyć je do usług nabywanych dla bezpośredniej korzyści turysty, jako stanowiące składnik świadczonej usługi turystycznej, to należy uwzględnić je przy ustalaniu podstawy opodatkowania według szczególnej procedury rozliczania podatku od towarów i usług.

"Mając powyższe na uwadze stwierdzić należy, iż do ustalenia wysokości marży dla danej imprezy turystycznej należy brać pod uwagę wszystkie wydatki związane z organizacją imprezy, nabyte od innych podatników i udokumentowane także za pomocą innych dowodów księgowych. Brak wskazania nabywcy na ww. dowodzie nie przesądza o braku możliwości ujęcia tego dokumentu przy ustalaniu opodatkowania na szczególnych zasadach, określonych w art. 119 ust. 1, gdyż jedynym warunkiem jaki winien spełniać przedmiotowy dokument jest wynikająca z niego kwota wydatkowana na nabycie towarów i usług dla bezpośredniej korzyści turysty. Wskazać bowiem należy, iż dokumentem, o którym mowa w art. 119 ust. 3a ustawy będzie tylko taki dokument, z którego jednoznacznie wynika fakt nabycia towarów i usług dla bezpośredniej korzyści turysty oraz wysokość wydatków poniesionych z tego tytułu. Dokument bowiem to dowód, świadectwo prawdziwości zaistniałego faktu. Aby dawał on możliwość ustalenia marży musi dowodzić, że usługa (towar) miała miejsce oraz winien określać kwotę poniesioną na jej nabycie" (Interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z dnia 11 czerwca 2013 IPTPP4/443-152/13-6/UNr).

Ponadto w orzecznictwie sądów administracyjnych wielokrotnie podkreślano, że na gruncie ustaw podatkowych sama wadliwość dokumentu dotyczącego danego wydatku nie oznacza automatycznie, że wydatek ten nie został poniesiony. W takiej sytuacji bowiem podatnik może wszelkimi innymi dowodami wykazywać, że dany wydatek nastąpił i koszt został poniesiony (por. np. prawomocny wyrok WSA w Białymstoku z 1 kwietnia 2009 r., I SA/Bk 584/08, LEX nr 493632) Powołany wyrok dotyczy co prawda uznania wydatku za koszt podatkowy jednak uzasadnienie daje ponad wszelką wątpliwość możliwość uznania wydatku udokumentowanego "inaczej", o ile wydatek jest gospodarczo uzasadniony i celowy.

Reasumując, jeżeli z dowodów, będących przedmiotem zapytania, jednoznacznie wynika fakt nabycia towarów i usług dla bezpośredniej korzyści turysty oraz wysokość wydatków poniesionych z tego tytułu, wówczas Wnioskodawca ma prawo ustalić marżę, o której mowa w art. 119 ust. 1 ustawy na podstawie posiadanych ww. dokumentów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.