IPPP2/4512-91/16-3/MT

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613, z późn. zm.) oraz § 6 pkt 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 26 stycznia 2016 r. (data wpływu 5 lutego 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia od podatku na podstawie art. 113 ustawy o VAT - jest nieprawidłowe.

W dniu 5 lutego 2016 r. wpłynął do Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia od podatku na podstawie art. 113 ustawy o VAT.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Od 1 sierpnia 2011 r. Wnioskodawczyni prowadzi pozarolniczą działalność gospodarczą w zakresie handlu. Wnioskodawczyni nie dokonuję dostaw towarów wymienionych w art. 113 ust. 13 ustawy o podatku od towarów i usług. Wnioskodawczyni nie jest czynnym podatnikiem VAT. Z uwagi na nieprzekraczanie limitu 150 tys. zł/rok Wnioskodawczyni korzysta ze zwolnienia podmiotowego.

W 2014 r. sprzedaż towarów w ramach pozarolniczej działalności gospodarczej (sklep) zamknęła się na poziomie 144 tys. zł. Jednocześnie w 2014 r. Wnioskodawczyni wynajmowała lokal mieszkalny dla osoby prywatnej, wyłącznie na cele mieszkaniowe. Przychód z tytułu wynajmu wyniósł 9,6 tys. zł. Mieszkanie to jest jedynym lokalem mieszkalnym, który Wnioskodawczyni wynajmowała. Wnioskodawczyni nie posiada innych mieszkań, które byłyby wynajmowane w celach zarobkowych. Dokonując wynajmu Wnioskodawczyni nie kierowała się chęcią uzyskania korzyści zarobkowych, a koniecznością zabezpieczenia lokalu mieszkalnego przed niszczeniem, poprzez zaniedbanie z tytułu nieużytkowania (np. nieogrzewanie, wilgoć, zalanie podczas nieobecności). Z uwagi bowiem na zły stan zdrowia w 2012 r. Wnioskodawczyni zamieszkała w mieszkaniu siostry (mieszkanie na parterze), natomiast mieszkanie Wnioskodawczyni wynajęła chcąc zabezpieczyć je w trakcie nieużywania w stanie niepogorszonym.

W 2015 r. przychód z pozarolniczej działalności gospodarczej wyniósł 145 tys. zł. Jednocześnie z wynajmu ww. mieszkania (zakończonego ostatecznie w sierpniu 2015 r.) Wnioskodawczyni uzyskała przychody w kwocie 6,4 tys. zł. W 2015 r. Wnioskodawczyni wynajęła również garaż za kwotę 1,6 tys. zł. Był to wynajem incydentalny, który po zakończeniu umowy w dniu 7 stycznia 2016 r. nie jest i nie będzie kontynuowany. Łączne przychody ze sprzedaży towarów oraz wynajmu garażu nie przekroczyły 150 tys. zł.

W sierpniu 2015 r. definitywnie Wnioskodawczyni zakończyła wynajem mieszkania i wprowadziła się do niego ponownie, celem zaspokojenia własnych potrzeb mieszkaniowych.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

1. Czy najem lokalu mieszkalnego stanowi "transakcję związaną z nieruchomościami" o charakterze pomocniczym, o której mowa w art. 113 ust. 2 pkt 2 ustawy.

2. Czy uznanie ww. transakcji wynajmu mieszkania (na cele mieszkaniowe, na własny rachunek z zamiarem zakończenia najmu, gdy stan zdrowia pozwoli Wnioskodawczyni na jego dalsze użytkowanie dla własnych celów mieszkaniowych) jako transakcji o charakterze pomocniczym oznacza, że otrzymane w 2014 r. oraz 2015 r. kwoty z wynajmu lokalu mieszkalnego nie są wliczane do wartości limitu sprzedaży 150 tys. zł i tym samym prawidłowym jest korzystanie ze statusu podatnika zwolnionego z VAT na podstawie art. 113 ust. 1 i 9.

Stanowisko Wnioskodawcy:

Ad.1. Wynajem mieszkania stanowi "transakcję związaną z nieruchomościami", która zdecydowanie ma charakter transakcji pomocniczej. Zatem przychodu z wynajmu mieszkania na cele mieszkaniowe Wnioskodawczyni nie powinna wliczać do limitu 150 tys. zł dla utrzymania zwolnienia podmiotowego.

Od 1 stycznia 2014 r. ustawodawca wprowadził zmianę polegającą na tym, że do wartości sprzedaży nie wlicza się transakcji związanych z nieruchomościami (zwolnionych od podatku na podstawie art. 43 ust. 1), które "nie mają charakteru transakcji pomocniczych", podczas gdy do końca 2013 r. nie wliczało się transakcji związanych z nieruchomościami zwolnionych od podatku. Ustawodawca ograniczył zatem listę wyłączeń do transakcji pomocniczych. Gdyby ustawodawca chciał włączyć do limitu 150 tys. zł wynajem mieszkań na cele mieszkaniowe bez określania jego charakteru nie wprowadzałby do przepisu pojęcia "pomocniczy". Dodanie od 1 stycznia 2014 r. określenia "pomocniczy" jednoznacznie wskazuje, że od tego momentu należy wykonywane transakcje wynajmu oceniać indywidualnie i każdorazowo oceniać czy mają charakter pomocniczy czy nie. Zasadnym jest zatem określenie, co stanowi działalność gospodarczą o charakterze podstawowym, a co ma charakter pomocniczy z uwagi na właściwości jednych i drugich czynności i to indywidualnie w odniesieniu do każdego podatnika.

Zarówno w ustawie o podatku od towarów i usług, jak i w rozporządzeniach wykonawczych do ustawy nie zostało zdefiniowane pojęcie charakter "pomocniczy". W takim przypadku w pierwszej kolejności należałoby zastosować wykładnię językową, w taki bowiem sposób ustawodawca komunikuje się z podatnikiem. Dopiero gdy wykładnia językowa nie prowadzi do jednoznacznych rezultatów dopuszczalne jest skorzystanie z pozajęzykowych dyrektyw interpretacyjnych. Według słowników synonimów (np. strona internetowa - http://synonim.net/synonim; https://www.synonimy.pl), synonimami do słowa "pomocniczy" są pojęcia: "pomocny, wspierający, poboczny, akcesoryjny, dodatkowy, dopływowy, posiłkowy, subsydialny, subsydiarny, uzupełniający, wspomagający".

Ponadto przepisy unijnej dyrektywy w zakresie podatku VAT posługują się określeniem "incidental transactions" w ramach odpowiedniego przepisu, co na język polski może być tłumaczone jako "transakcje incydentalne/uboczne". Termin "incydentalny" wg Słownika języka polskiego (Słownika Wydawnictwa Naukowego PWN) oznacza przy tym "mający małe znaczenie lub zdarzający się bardzo rzadko", natomiast termin "uboczny" oznacza "dotyczący czegoś pośrednio, mniej istotny lub dodatkowy".

Transakcje o charakterze "incydentalnym" oznaczają zatem zdarzenia występujące nie tyle rzadko, ile ubocznie, przy określonej okazji, nawet gdyby występowały w sposób powtarzalny. Pojęcie "incydentalności" odnosi się nie tyle do samej częstotliwości występowania danego zdarzenia, co raczej do jego poboczności (istotności) względem zasadniczej działalności podatnika.

Także w wersji francuskiej VI Dyrektywy użyto określenia "accessoire", a w wersji niemieckiej "Hilfsumsaetze", co wskazuje, że w analizowanym kontekście istotne jest, aby były to czynności poboczne, czy też pomocnicze do zasadniczej działalności podatnika (wspomniane powyżej trzy wersje językowe VI Dyrektywy są kompatybilne i wskazują na pomocniczy, poboczny charakter omawianych czynności).

Podobnie polska wersja językowa Dyrektywy 2006/112, która zastąpiła VI Dyrektywę, odstępuje od sformułowania "transakcje sporadyczne" i określa omawiane czynności jako "transakcje pomocnicze". Transakcje pomocnicze zatem to takie, które nie są związane z zasadniczą działalnością podatnika, a przychody z ich tytułu nie są bezpośrednim, stałym i koniecznym uzupełnieniem tej działalności. Tak więc, aby ocenić, czy dana czynność może być uznana za pomocniczą, należy wziąć pod uwagę przede wszystkim to, czy stanowi ona uzupełnienie zasadniczej działalności gospodarczej podatnika.

Zasadniczą działalnością jest prowadzenie sklepu i sprzedaż towarów m.in. sztucznej biżuterii, bielizny, galanterii. Świadczy o tym rozmiar przychodów generowanych przez sklep oraz fakt, że to na tym źródle przychodu skupiają się cała praca i zaangażowanie. Prowadzenie sklepu ma charakter zorganizowany i wymagający stałej kontroli, zangażowania nakładów finansowych i nakładów pracy. Sklep generuje rokrocznie od 93% do 96% przychodów ogółem i jest zdecydowanie dominującym źródłem działalności o charakterze stałym i nieprzerwanym od 2011 r. Natomiast wynajem nieruchomości w żadnym stopniu nie jest elementem koniecznym czy niezbędnym do zasadniczego funkcjonowania sklepu. Nieruchomość nigdy nie stanowiła majątku firmowego. Nie była w najmniejszym stopniu powiązana z działalnością handlową. Przychody z wynajmu nigdy nie były bezpośrednim, stałym i koniecznym uzupełnieniem działalności sklepu, nie były w jakikolwiek sposób związane z zasadniczą działalnością. Dodatkowo ich udział w przychodach ogółem jest marginalny. Z uwagi na niewielkie korzyści ekonomiczne środki finansowe z wynajmu nie mogły być nawet zaangażowe w sklep. Pewnym jest, że efekty prowadzonej gospodarczej byłyby identyczne nawet gdyby nieruchomości nie była wynajmowana.

Ad.2. Powyższe pozwala stwierdzić, że wynajem mieszkania ma charakter pomocniczy i jako taki nie powinien być wliczany do limitu 150 tys. zł.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z treścią art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), zwanej dalej "ustawą o VAT", opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów oraz odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Jak stanowi art. 7 ust. 1 ustawy o VAT przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Towarami, w myśl art. 2 pkt 6 ustawy o VAT są rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postaci energii.

Stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy o VAT przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (...).

Zgodnie z art. 2 pkt 22 ustawy o VAT przez sprzedaż rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

W myśl art. 15 ust. 1 ustawy o VAT podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza - zgodnie z art. 15 ust. 2 ustawy o VAT - obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Zgodnie z art. 96 ust. 3 ustawy o VAT podmioty wymienione w art. 15, u których sprzedaż jest zwolniona od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 i 9 lub wykonujące wyłącznie czynności zwolnione od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 lub przepisów wydanych na podstawie art. 82 ust. 3, mogą złożyć zgłoszenie rejestracyjne.

Stosownie do art. 96 ust. 4 ustawy o VAT naczelnik urzędu skarbowego rejestruje podatnika jako "podatnika VAT czynnego", a w przypadku podatników, o których mowa w ust. 3 - jako "podatnika VAT zwolnionego", i na wniosek podatnika potwierdza to zarejestrowanie.

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że od 1 sierpnia 2011 r. Wnioskodawczyni prowadzi pozarolniczą działalność gospodarczą w zakresie handlu, nie dokonuję dostaw towarów wymienionych w art. 113 ust. 13 ustawy o podatku od towarów i usług. Wnioskodawczyni nie jest czynnym podatnikiem VAT. Z uwagi na nieprzekraczanie limitu 150 tys. zł/rok Wnioskodawczyni korzysta ze zwolnienia podmiotowego. W 2014 r. sprzedaż towarów w ramach pozarolniczej działalności gospodarczej (sklep) zamknęła się na poziomie 144 tys. zł. Jednocześnie w 2014 r. Wnioskodawczyni wynajmowała lokal mieszkalny dla osoby prywatnej, wyłącznie na cele mieszkaniowe. Przychód z tytułu wynajmu wyniósł 9,6 tys. zł. Mieszkanie to jest jedynym lokalem mieszkalnym, który Wnioskodawczyni wynajmowała. Wnioskodawczyni nie posiada innych mieszkań, które byłyby wynajmowane w celach zarobkowych. W 2015 r. przychód z pozarolniczej działalności gospodarczej wyniósł 145 tys. zł. Jednocześnie z wynajmu ww. mieszkania (zakończonego ostatecznie w sierpniu 2015 r.) Wnioskodawczyni uzykała przychody w kwocie 6,4 tys. zł. W 2015 r. Wnioskodawczyni wynajęła również garaż za kwotę 1,6 tys. zł. Był to wynajem incydentalny, który po zakończeniu umowy w dniu 7 stycznia 2016 r. nie jest i nie będzie kontynuowany. Łączne przychody ze sprzedaży towarów oraz wynajmu garażu nie przekroczyły 150 tys. zł. W sierpniu 2015 r. definitywnie Wnioskodawczyni zakończyła wynajem mieszkania i wprowadziła się do niego ponownie, celem zaspokojenia własnych potrzeb mieszkaniowych.

Wątpliwości Wnioskodawczyni dotyczą kwestii uznania najmu lokalu mieszkalnego za transakcję związaną z nieruchomościami o charakterze pomocnicznym oraz wliczania do wartości sprzedaży, o której mowa w art. 113 ust. 1 ustawy o VAT, obrotów z tytułu najmu lokalu na cele mieszkaniowe.

Zgodnie z art. 29a ust. 1 ustawy o VAT podstawą opodatkowania, z zastrzeżeniem ust. 2-5, art. 30a-30c, art. 32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5, jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika.

Stosownie do art. 41 ust. 1 ustawy o VAT stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Zarówno, w treści ustawy o VAT, jak i w przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi, bądź zwolnienie od podatku.

Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy o VAT zwalnia się od podatku usługi w zakresie wynajmowania lub wydzierżawiania nieruchomości o charakterze mieszkalnym lub części nieruchomości, na własny rachunek, wyłącznie na cele mieszkaniowe.

Stosownie do art. 659 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. z 2014 r. poz. 121, z późn. zm.) przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz.

Z powyższych okoliczności wynika, że najem jest umową dwustronnie obowiązującą i wzajemną; odpowiednikiem świadczenia wynajmującego, polegającego na oddaniu rzeczy do używania, jest świadczenie najemcy polegające na płaceniu umówionego czynszu.

Biorąc pod uwagę powyższe przepisy należy stwierdzić, że świadczenie usług najmu wypełnia określoną w art. 15 ust. 2 ustawy o VAT definicję działalności gospodarczej, jeżeli jest wykonywane w sposób ciągły do celów zarobkowych. Z kolei zawierane umowy najmu mają zazwyczaj długotrwały charakter, a uzyskiwane korzyści z tego tytułu są w zasadzie stałe. W konsekwencji najem nieruchomości stanowi odpłatne świadczenie usług, o którym mowa w art. 8 ust. 1 i podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na mocy art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT.

Na mocy art. 113 ust. 1 ustawy o VAT zwalnia się od podatku sprzedaż dokonywaną przez podatników, u których wartość sprzedaży nie przekroczyła łącznie w poprzednim roku podatkowym kwoty 150.000 zł. Do wartości sprzedaży nie wlicza się kwoty podatku.

Natomiast, na podstawie art. 113 ust. 2 ustawy o VAT do wartości sprzedaży, o której mowa w ust. 1, nie wlicza się:

Z przepisu art. 113 ust. 5 ustawy o VAT wynika, że jeżeli wartość sprzedaży zwolnionej od podatku na podstawie ust. 1 przekroczy kwotę, o której mowa w ust. 1, zwolnienie traci moc począwszy od czynności, którą przekroczono tę kwotę. Natomiast stosownie do treści art. 113 ust. 9 ustawy o VAT, zwalnia się od podatku sprzedaż dokonywaną przez podatnika rozpoczynającego w trakcie roku podatkowego wykonywanie czynności określonych w art. 5, jeżeli przewidywana przez niego wartość sprzedaży nie przekroczy, w proporcji do okresu prowadzonej działalności gospodarczej w roku podatkowym, kwoty określonej w ust. 1.

Na mocy art. 113 ust. 10 ustawy o VAT, jeżeli faktyczna wartość sprzedaży zwolnionej od podatku na podstawie ust. 9, w proporcji do okresu prowadzonej działalności gospodarczej, przekroczy w trakcie roku podatkowego kwotę określoną w ust. 1, zwolnienie traci moc począwszy od czynności, którą przekroczono tę kwotę.

Odnosząc się natomiast do wątpliwości Wnioskodawczyni dotyczących wliczenia do wartości sprzedaży, o której mowa w art. 113 ust. 1 ustawy o VAT obrotu z tytułu wynajmu prywatnych nieruchomości na cele mieszkaniowe, należy stwierdzić, że zgodnie z art. 113 ust. 2 pkt 2 lit. a ustawy o VAT, do wartości sprzedaży, o której mowa w art. 113 ust. 1 ustawy o VAT, nie wlicza się odpłatnej dostawy towarów i odpłatnego świadczenia usług zwolnionych od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 z wyjątkiem transakcji związanych z nieruchomościami, jeżeli czynności te nie mają charakteru transakcji pomocniczych.

Dokonane przez ustawodawcę od 1 stycznia 2014 r. zmiany w art. 113 mają na celu w sposób bardziej precyzyjny i odpowiadający prawu unijnemu regulować stosowanie zwolnienia od podatku VAT dla drobnych przedsiębiorców, których obrót w skali roku nie przekracza 150 000 zł.

Zgodnie z art. 288 Dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.Urz.UE.L 347, s. 1 z późn. zm.) kwota obrotu stanowiąca punkt odniesienia dla zastosowania procedury przewidzianej w niniejszej sekcji obejmuje następujące kwoty, z wyłączeniem VAT:

Dokonane zatem od dnia 1 stycznia 2014 r. zmiany w ustawie o VAT w sposób ściślejszy odwzorowują przepisy Dyrektywy 2006/112/WE, która w art. 288 pkt 4 również stanowi, że kwota obrotu obejmuje wartość transakcji związanych z nieruchomościami.

Zauważyć w tym miejscu należy, że Dyrektywa 2006/112/WE najem i dzierżawę nieruchomości traktuje jako transakcje. Wynika to chociażby z brzmienia art. 135 lit. I Dyrektywy, dotyczącego zwolnienia od podatku określonych transakcji, który jako transakcje zwolnione wymienia dzierżawę i najem nieruchomości.

Również "Słownik języka polskiego PWN" pod redakcją prof. Stanisława Dubisza, Warszawa 2008, definiuje słowo "transakcja" jako operację handlową dotyczącą kupna lub sprzedaży towarów lub usług albo umowę handlową na kupno lub sprzedaż towarów lub usług i samo zawarcie takiej umowy.

Wskazać także należy, że ustawodawca zarówno w akcie zasadniczym, jak i w rozporządzeniach wykonawczych do ustawy nie zdefiniował pojęcia charakter "pomocniczy". W takim przypadku w pierwszej kolejności stosuje się wykładnię językową, w taki bowiem sposób ustawodawca komunikuje się z podatnikiem jako adresatem normy. Dopiero gdy wykładnia językowa nie prowadzi do jednoznacznych rezultatów dopuszczalne jest skorzystanie z pozajęzykowych dyrektyw interpretacyjnych. Według internetowego słownika synonimów (strona internetowa - http://synonim.net/synonim/pomocniczy), synonimami do słowa "pomocniczy" są pojęcia: "pomocny, wspierający, poboczny, akcesoryjny, dodatkowy, dopływowy, posiłkowy, subsydialny, subsydiarny, uzupełniający, wspomagający".

Przepisy unijnej dyrektywy w zakresie VAT posługują się określeniem "incidental transactions" w ramach odpowiedniego przepisu, co na język polski może być tłumaczone jako "transakcje incydentalne/uboczne". Termin "incydentalny" wg Słownika języka polskiego (Słownika Wydawnictwa Naukowego PWN) oznacza przy tym "mający małe znaczenie lub zdarzający się bardzo rzadko", natomiast termin "uboczny" oznacza "dotyczący czegoś pośrednio, mniej istotny lub dodatkowy". Transakcje o charakterze "incydentalnym" oznaczają zdarzenia występujące nie tyle rzadko, ile ubocznie, przy określonej okazji, nawet gdyby występowały w sposób powtarzalny. Pojęcie "incydentalności" odnosi się więc nie tyle do samej częstotliwości występowania danego zdarzenia, co raczej do jego poboczności względem zasadniczej działalności podatnika.

Także w wersji francuskiej omawianej VI Dyrektywy użyto określenia "accessoire", a w wersji niemieckiej "Hilfsumsaetze", co wskazuje, że w analizowanym kontekście istotne jest, aby były to czynności poboczne, czy też pomocnicze do zasadniczej działalności podatnika (wspomniane powyżej trzy wersje językowe VI Dyrektywy są kompatybilne i wskazują na pomocniczy, poboczny charakter omawianych czynności). Podobnie, polska wersja językowa Dyrektywy 2006/112, która zastąpiła VI Dyrektywę, odstępuje od sformułowania "transakcje sporadyczne" i określa omawiane czynności jako "transakcje pomocnicze".

Transakcje pomocnicze zatem to takie, które nie są związane z zasadniczą działalnością podatnika, a przychody z ich tytułu nie są bezpośrednim, stałym i koniecznym uzupełnieniem tej działalności. Tak więc, aby ocenić, czy dana czynność może być uznana za pomocniczą, należy wziąć pod uwagę przede wszystkim to, czy stanowi ona uzupełnienie zasadniczej działalności gospodarczej podatnika. Jeżeli dana działalność stanowi stały i niezbędny element wbudowany w funkcjonowanie przedsiębiorstwa podatnika, to transakcje takie nie mogą być uznane za pomocnicze.

Zatem, aby ocenić, czy świadczona usługa ma charakter "pomocniczy", należy wziąć pod uwagę to, czy stanowi ona uzupełnienie zasadniczej działalności gospodarczej podatnika.

Należy zauważyć, że w przedmiotowej sprawie najem nieruchomości jest przedmiotem odrębnej działalności gospodarczej Wnioskodawczyni, a więc nie ma charakteru transakcji pomocniczych do działalności polegającej na prowadzeniu sklepu i sprzedaży towarów (sztucznej biżuterii, bielizny, galanterii), lecz są to transakcje podstawowe - w zakresie odrębnego rodzaju (przedmiotu) wykonywanej przez Zainteresowaną działalności gospodarczej.

Odnosząc powyższe rozważania do przedstawionego we wniosku opisu sprawy, należy stwierdzić, że zaklasyfikowany przez Wnioskodawczynię jako zwolniony od podatku VAT obrót z tytułu najmu nieruchomości na cele mieszkalne jako transakcje związane z nieruchomościami, które nie mają charakteru czynności pomocniczych od 1 stycznia 2014 r. wliczany jest do wartości sprzedaży, o której mowa w art. 113 ust. 1 ustawy o VAT.

W 2014 r. Zainteresowana osiągnęła z tego tytułu przychód w wysokości 9,6 tys. zł. Ponadto, Wnioskodawczyni w 2014 r. ze sprzedaży towarów w ramach pozarolniczej działalności gospodarczej (sklep) osiągnęła przychód na poziomie 144 tys. zł. Natomiast w 2015 r. przychód z pozarolniczej działalności gospodarczej wyniósł 145 tys. zł. Jednocześnie z wynajmu ww. mieszkania Wnioskodawczyni uzyskała przychody w kwocie 6,4 tys. zł. W 2015 r. Wnioskodawczyni wynajęła również garaż za kwotę 1,6 tys. zł.

Zatem uwzględniając fakt, że Wnioskodawczyni z tytułu najmu nieruchomości na cele mieszkalne osiągnąła w 2014 r. sprzedaż na poziomie 9,6 tys. zł oraz w 2015 r. sprzedaż na poziomie 6,4 tys. zł (sprzedaż ta jest wliczana do wartości sprzedaży, o której mowa w art. 113 ust. 1 ustawy o VAT), kluczowe znaczenie dla możliwości zastosowania zwolnienia, o którym mowa w art. 113 ust. 1 ustawy o VAT ma wartość sprzedaży z tytułu sprzedaży towarów w ramach prowadzenia pozarolniczej działalności gospodarczej (oraz najmu garażu w 2015 r.).

Biorąc powyższe okoliczności pod uwagę należy stwierdzić, że jeśli łączna wartość sprzedaży z tytułu najmu nieruchomości na cele mieszkalne oraz sprzedaży towarów w ramach prowadzenia pozarolniczej działalności gospodarczej w zakresie handlu przekroczyła kwotę 150 000 zł, to Wnioskodawczyni miała obowiązek zarejestrować się jako czynny podatnik VAT i opodatkować przychody z działalności gospodarczej podatkiem VAT.

Oceniając, informacje wskazane przez Wnioskodawczynię w treści wniosku należy wskazać, że w 2014 r. obrót roczny z pozarolniczej działalności gospodarczej w zakresie handlu (sklepu) wynosił 144 tys. zł, a przychód z wynajmu lokalu mieszkalnego 9,6 tys. zł, co daje w sumie kwotę 153,6 tys. zł. Natomiast w 2015 r. przychody Wnioskodawczyni z tytułu prowadzenia sklepu wyniosły 145 tys. zł, z najmu mieszkania na cele mieszkalne 6,4 tys. zł oraz dodatkowo z najmu garażu 1,6 tys. zł, co daje łącznie 153 tys. zł.

Należy stwierdzić, że do wyliczenia kwoty, o której mowa w art. 113 ust. 1 ustawy o VAT, wyznaczającej limit zwolnienia podmiotowego z VAT, będzie brana pod uwagę suma 153,6 tys. zł za 2014 r. oraz suma 153 tys. zł za 2015 r., czyli łączna wartość sprzedaży z tytułu prowadzonej przez Wnioskodawczynię działalności gospodarczej w zakresie najmu lokalu na cele mieszkalne (oraz za 2015 r. najmu garażu), a także pozarolniczej działalności gospodarczej w zakresie handlu (sklepu).

Biorąc powyższe okoliczności pod uwagę należy stwierdzić, że skoro łączna wartość sprzedaży z pozarolniczej działalności gospodarczej w zakresie handlu (sklepu) i z wynajmu lokalu mieszkalnego osiągnęła w 2014 r. poziom 153,6 tys. zł i tym samym przekroczyła limit, o którym mowa w art. 113 ust. 1 ustawy o VAT, to Wnioskodawczyni miała obowiązek zarejestrować się jako czynny podatnik VAT i opodatkować sprzedaż dokonywaną w ramach działalności gospodarczej podatkiem VAT, od dnia 1 stycznia 2015 r.

Zatem, stanowisko Wnioskodawczyni, że otrzymane w 2014 r. oraz 2015 r. kwoty z wynajmu lokalu mieszkalnego nie są wliczane do wartości limitu obrotu do zwolnienia podmiotowego z VAT i tym samym Wnioskodawczyni może korzystać ze statusu podatnika zwolnionego z VAT na podstawie art. 113 ust. 1 i 9 ustawy o VAT należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.