IPPP2/4512-638/16-4/BH

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613, z późn. zm.) oraz § 6 pkt 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 8 sierpnia 2016 r., przesłanym do tut. Organu przez Naczelnika Urzędu Skarbowego w Płocku pismem z dnia 24 sierpnia 2016 r. (data wpływu 25 sierpnia 2016 r.) uzupełnionym pismem z dnia 29 września 2016 r. (data wpływu 3 października 2016 r.) na wezwanie tut. Organu z dnia 12 września 2016 r. doręczone Stronie w dniu 23 września 2016 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania kwoty stanowiącej zwrot poniesionych nakładów w związku z usługą podnajmu lokalu (pyt. nr 1 wniosku) - jest nieprawidłowe

W dniu 25 sierpnia 2016 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania kwoty stanowiącej zwrot poniesionych nakładów w związku z usługą podnajmu lokalu (pyt. nr 1 wniosku). Przedmiotowy wniosek został uzupełniony w dniu 29 września 2016 r. (data wpływu 3 października 2016 r.) na wezwanie tut. Organu z dnia 12 września 2016 r. nr IPPP2/4512-638/16-2/BH doręczone Stronie w dniu 23 września 2016 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Firma R. w dniu 4 stycznia 2011 r. podnajęła lokal użytkowy wietnamskiej firmie V. Sp. z o.o. (lokal gastronomiczny) za zgodą Wynajmującego.

Przy przekazaniu lokalu w dniu 15 kwietnia 2011 r. Firma V. wpłaciła kwotę 140 000,00 zł netto, jako kwotę do rozliczenia za poniesione nakłady remontowe i wyposażenia, czyli jako zwrot nakładów poniesionych przez R. na przedmiotowy lokal. Należność powyższa miała zostać rozliczona w momencie, gdy Wynajmujący wyrazi zgodę na bezpośrednie zawarcie umowy z Podnajemcą czyli firmą V. Powyższa kwota zawieszona była w Spółce na tzw. subkoncie.

Do 2015 r. Wynajmujący nie wyrażał zgody na zawarcie umowy z Podnajemcą. Również w 2015 r. Centrum Biurowe na terenie, którego znajduje się przedmiotowy lokal, zostało zbyte przez amerykańskiego właściciela na rzecz firmy austriackiej.

W związku z powyższym firma R. nie mogła już dłużej czekać z wpłaconą kwotą jako przedpłata i wystawiła na powyższą kwotę w grudniu 2015 r. fakturę VAT. Zgodnie z umową podnajmu firma V. wpłaciła jako przedpłatę 140 000,00 zł netto. A zatem w chwili rozliczenia Spółka R. wystawiając fakturę doliczyła należny podatek VAT 23% i dokonała stosownych rozliczeń, zarówno księgowych, jak i skarbowych. Firma V. odmówiła, dokonania zapłaty podatku VAT od wystawionej faktury, powołując się, że naliczony podatek VAT jest nieprawidłowy i uległ przedawnieniu. Firma R. nie zgadza się z takim stanowiskiem, albowiem wpłacona kwota była kwotą netto, i była jednocześnie zabezpieczeniem wszystkich nakładów na przedmiotowy lokal. Zgodnie z umową stron, w momencie przepisania bezpośrednio umowy na Podnajemcę (co zostało dokonane), wszystkie nakłady przeszły na własność firmy V., a w związku z tym Wnioskodawca uważa, że naliczony podatek VAT jest należny.

W uzupełnieniu do wniosku z dnia 29 września 2016 r. Wnioskodawca wskazał, że:

Tomasz F. jako prowadzący działalność gospodarczą R. - podnajmujący, dnia 4 stycznia 2011 r. zawarł z V. sp. z o.o. umowę podnajmu (dalej: Umowa Podnajmu) oraz porozumienie (dalej: Porozumienie) dotyczące tzw. odstępnego w związku z zawartą umową podnajmu. W późniejszym okresie przedsiębiorstwo Tomasza F. zostało wniesione aportem do spółki, która występuje w niniejszej sprawie jako wnioskodawca.

Podkreślić należy, że pomimo użycia sformułowania "odstępne", zamiar stron był taki, że nie chodziło o instytucję w rozumieniu art. 396 Kodeksu cywilnego, czyli związaną z odstąpieniem od umowy, lecz o opłatę rozumianą popularnie, jako odstąpienie, "zwolnienie miejsca".

W pkt 2 Porozumienia strony ustaliły, że V. sp. z o.o. zapłaci Tomaszowi F. kwotę 140 000 PLN (sto czterdzieści tysięcy złotych) tytułem odstępnego w związku z zawartą Umową Podnajmu, o której mowa w pkt 1 i cesji praw wynikającej z tej umowy. W umowie między stronami pierwotnie nie zostało określone, czy kwota ta jest brutto, czy netto. Przy jej podpisaniu strony stwierdziły, że będzie to jednak kwota netto, a zmiana ta jest dopisana odręcznie przez Tomasza F. i przez niego zaparafowana.

Zgodnie z pkt 3 Porozumienia, "cesja praw z umowy najmu nastąpi w możliwie najkrótszym terminie, na który wyrazi zgodę Wynajmujący przedmiotowy lokal". Cesji tej dokonać miał na V. sp. z o.o. nie wnioskodawca, ale wynajmujący (strona trzecia względem stron Umowy Podnajmu i Porozumienia). Oznacza to również, że tzw. odstępne miało charakter odszkodowawczy za niepewność Tomasza F., co do możliwości korzystania przez niego z wynajmowanego lokalu, gdyż to nie Tomasz F. świadczył cokolwiek na rzecz tej spółki ale wynajmujący.

Na taki charakter wskazuje zapis pkt 6 Porozumienia dotyczący V. sp. z o.o a nie jej prezesa w osobie D.: "W razie rozwiązania lub odstąpienia od umowy podnajmu przez Pana D. lub rozwiązaniu umowy z winy Pana D. przez wynajmującego przed terminem cesji praw z umowy najmu, Panu D. nie przysługuje roszczenie o zwrot odstępnego".

Nie było to zatem wynagrodzenie za określone świadczenie, lecz opłata za stan niepewności będący świadczeniem odszkodowawczym. Jednocześnie w Umowie Podnajmu strony określiły płatność z tytułu podnajmu w § 10 ust. 1: "Podnajemca będzie opłacał czynsz najmu w wysokości, terminach i na zasadach określonych umową najmu bezpośrednio na rachunek Wynajmującego".

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie (pytanie nr 1), ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu do wniosku:

Czy wskazana kwota 140 000 zł powinna być obciążona podatkiem VAT, przy założeniu, że jest to kwota netto i czy transakcja ta podlega w ogóle podatkowi VAT?

Zdaniem Wnioskodawcy:

Odstępne określone w ww. porozumieniu z dnia 4 stycznia 2011 r. nie podlega opodatkowaniu podatkiem VAT, gdyż ma charakter odszkodowawczy za stan niepewności, a także nieodwracalną utratę korzyści wynikających z umowy najmu, pierwotnej względem umowy podnajmu i ww. porozumienia.

Spośród czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zwanym dalej "podatkiem", wymienionych w art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług, tj.:

Brane pod uwagę może być wyłącznie pkt 1, gdyż w przedstawionym stanie faktycznym nie doszło do dostawy towarów.

Odszkodowanie nie jest płatnością za świadczenie i nie stanowi elementu transakcji ekwiwalentnej, gdyż to Wynajmujący, a zatem osoba trzecia, decyduje o przeniesieniu praw na podnajemcę.

Takie rozumienie funkcji powyższego "odstępnego" jest zgodne z wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 3 października 2012 r., I SA/Łd 1018/12, przy wzięciu pod uwagę, że w niniejszej sprawie to pierwotny najemca staje się wynajmującym (ściśle: podwynajmującym), nie korzysta zaś z czynszu, gdyż ten jest płacony bezpośrednio pierwotnemu wynajmującemu.

"Wynagrodzenie za szybsze rozwiązanie umowy najmu jest rezultatem niewykonania umowy, ma ono cechy rekompensaty, odszkodowania, mającego pokryć straty wynajmującego w związku z wcześniejszym rozwiązaniem umowy podnajmu lokalu, polegającej na utracie czynszu, który wynajmujący otrzymałby gdyby umowa została zrealizowana. Nie ma ono natomiast cech wynagrodzenia za świadczoną usługę, w związku z brakiem bezpośredniego związku z czynnością wykonywaną przez skarżącego. Utracona korzyść nie jest ani czynnością ani zdarzeniem, podlegającym opodatkowaniu VAT. Skarżący nie realizuje tu żadnego obrotu, wręcz przeciwnie wypłacając sporną kwotę unika kosztów postępowania w związku z niewykonaniem umowy".

Kryteria uznania czynności za świadczenie, jako podstawy do podatku należnego VAT, określa art. 8 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarowi usług.

Przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawi ej tub jednostki organizacyjnej nie mającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

Również oparte m.in. na powyższym przepisie orzeczenie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z dnia 18 listopada 2015 r., I SA/Gd 1437/15, wskazuje sytuacje, kiedy powstrzymanie się od działania lub tolerowanie czynności lub sytuacji jest uznane za usługę (w rozumieniu ustawy o podatku od towarowi usług:

Świadczenie może polegać zarówno na czynieniu jak i na powstrzymywaniu się od działania, wreszcie może stanowić jakiekolwiek inne świadczenie mogące być treścią zobowiązania. Należy jednak wyraźnie zaznaczyć, że nie każde powstrzymanie się od działania czy tolerowanie czynności lub sytuacji może zostać uznane za usługę w rozumieniu ustawy. Aby tak się stało, muszą być łącznie spełnione następujące warunki; tzn: zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji musi być odpłatne, zobowiązanie to wynikać musi z wyraźnego stosunku zobowiązaniowego, a także musi istnieć konkretny podmiot/strona będący bezpośrednim beneficjentem (konsumentem) tego zobowiązania.

W przedstawionym stanie faktycznym tzw. odstępne o charakterze odszkodowawczym nie miało bezpośredniego związku ze świadczeniem ze strony wnioskującego, lecz pozostaje zależne od działania osoby trzeciej, tj. Wynajmującego. Brak zatem spełnienia drugiej przesłanki dla uznania go za podstawę opodatkowaniem podatkiem od towarowi usług.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2016 r. poz. 710 z późn. zm.) zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, podlegają: odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

W myśl art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

Z wniosku wynika, że Wnioskodawca był najemcą lokalu użytkowego - gastronomicznego, który to lokal w dniu 4 stycznia 2011 r., za zgodą Wynajmującego, podnajął wietnamskiej firmie V. Sp. z o.o. (Podnajemca). Przy przekazaniu lokalu w dniu 15 kwietnia 2011 r. Firma V. wpłaciła kwotę 140 000,00 zł netto, jako kwotę do rozliczenia za poniesione nakłady remontowe i wyposażenie, czyli jako zwrot nakładów poniesionych przez R. na przedmiotowy lokal. Należność powyższa miała zostać rozliczona w momencie, gdy Wynajmujący wyrazi zgodę na bezpośrednie zawarcie umowy z Podnajemcą czyli firmą V. Ponieważ Wynajmujący do 2015 r. nie wyrażał zgody na zawarcie umowy z Podnajemcą, a dodatkowo w 2015 r. Centrum Biurowe, na terenie którego znajduje się przedmiotowy lokal zmieniło właściciela, Wnioskodawca zdecydował się na rozliczenie i udokumentowanie otrzymanej kwoty, która to kwota do tego czasu była zawieszona w Spółce na tzw. Subkoncie. Jak Wnioskodawca wskazuje, kwota ta stanowiła zabezpieczenie wszystkich nakładów poniesionych przez Spółkę na przedmiotowy lokal. Wnioskodawca wskazał również, że otrzymana kwota to tzw. odstępne w związku z zawartą umową podnajmu rozumiana popularnie jako odstąpienie lokalu, tj. "zwolnienie miejsca" i jej uiszczenie wynikało z zawartego Porozumienia pomiędzy Wnioskodawcą a Podnajemcą.

Zgodnie z pkt 3 Porozumienia, "cesja praw z umowy najmu nastąpi w możliwie najkrótszym terminie, na który wyrazi zgodę Wynajmujący przedmiotowy lokal". Cesji tej dokonać miał na V. sp. z o.o. nie wnioskodawca, ale wynajmujący (strona trzecia względem stron Umowy Podnajmu i Porozumienia). Oznacza to również, że tzw. odstępne miało charakter odszkodowawczy za niepewność Tomasza F., co do możliwości korzystania przez niego z wynajmowanego lokalu, gdyż to nie Tomasz F. świadczył cokolwiek na rzecz tej spółki ale wynajmujący. Na taki charakter wskazuje zapis pkt 6 Porozumienia dotyczący V. sp. z o.o a nie jej prezesa w osobie D.: "W razie rozwiązania lub odstąpienia od umowy podnajmu przez Pana D. lub rozwiązania umowy z winy Pana D. przez wynajmującego przed terminem cesji praw z umowy najmu, Panu D. nie przysługuje roszczenie o zwrot odstępnego". Nie było to zatem, zdaniem Strony, wynagrodzenie za określone świadczenie, lecz opłata za stan niepewności będący świadczeniem odszkodowawczym. Jednocześnie w Umowie Podnajmu strony określiły płatność z tytułu podnajmu w § 10 ust. 1: "Podnajemca będzie opłacał czynsz najmu w wysokości, terminach i na zasadach określonych umową najmu bezpośrednio na rachunek Wynajmującego".

Ponadto Wnioskodawca wskazuje, że w umowie między stronami pierwotnie nie zostało określone, czy kwota odstępnego jest kwotą brutto, czy netto. Przy odpisaniu umowy strony stwierdziły, że będzie to jednak kwota netto, a zmiana ta jest dopisana odręcznie przez Tomasza F. i przez niego zaparafowana.

Wnioskodawca ma wątpliwości, czy wskazana kwota 140 000 zł powinna być obciążona podatkiem VAT, przy założeniu, że jest to kwota netto i czy transakcja ta podlega podatkowi VAT.

Zdaniem Wnioskodawcy odstępne określone w ww. porozumieniu nie podlega opodatkowaniu podatkiem VAT, gdyż ma charakter odszkodowawczy za stan niepewności, co do możliwości korzystania przez Wnioskodawcę z wynajmowanego lokalu.

Aby odpowiedzieć na wątpliwości Wnioskodawcy należy ustalić, czy w sprawie zachodzą przesłanki do uznania wypłaconej Wnioskodawcy kwoty pieniężnej za wynagrodzenie z tytułu świadczonej przez Wnioskodawcę usługi, w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy, czy też za odszkodowanie z tytułu wyrządzonej szkody.

Z przywołanych regulacji wynika, że usługą jest każde świadczenie wykonane przez podatnika w ramach działalności, które nie jest dostawą towarów, w tym m.in. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji. Zatem na zachowanie to składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś na rzecz innej osoby), jak i zaniechanie (nieczynienie bądź też tolerowanie, znoszenie określonych stanów rzeczy). W przypadku uznania danego świadczenia za usługę w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy powinien istnieć bezpośredni konsument, beneficjent świadczenia, odnoszący wymierną korzyść. Tak więc, dana czynność podlega opodatkowaniu jedynie wówczas, gdy wykonywana jest w ramach umowy zobowiązaniowej, a jedna ze stron transakcji może zostać uznana za bezpośredniego beneficjenta tej czynności. Przy czym związek pomiędzy otrzymywaną płatnością, a świadczeniem na rzecz dokonującego płatności musi mieć charakter bezpośredni i na tyle wyraźny, aby można stwierdzić, że płatność następuje w zamian za to świadczenie. W związku z tym, jeżeli zaniechanie pewnych czynności za "odszkodowaniem" przynosi wymierną korzyść konkretnemu podmiotowi - co do której istnieje zgoda stron - takie działanie na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług powinno być uznane za usługę.

Odnosząc się do pojęcia "odszkodowanie", należy wskazać, że przepisy prawa podatkowego nie zawierają definicji odszkodowania, zatem należy odwołać się do cywilistycznego rozumienia tego pojęcia.

Zgodnie z art. 471 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. z 2016 r. poz. 380), dłużnik obowiązany jest do naprawienia szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania, chyba że niewykonanie lub nienależyte wykonanie jest następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi.

W myśl art. 361 § 1 i § 2 k.c., zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła. W powyższych granicach, w braku odmiennego przepisu ustawy lub postanowienia umowy, naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł, oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.

Odszkodowanie, zatem to nic innego, jak rekompensata, zadośćuczynienie za utracone zyski, które mogłyby zostać uzyskane w przyszłości. Odszkodowanie nie jest wynagrodzeniem z tytułu jakiejkolwiek działalności gospodarczej. Istotą i celem odszkodowań jest rekompensata za szkodę, a nie płatność za świadczenie. W takim przypadku nie mamy do czynienia z transakcją ekwiwalentną - świadczeniem w zamian za wynagrodzenie. Otrzymanie odszkodowania nie wiąże się bowiem z żadnym świadczeniem ze strony podatnika. Odszkodowanie za doznaną szkodę majątkową lub niemajątkową uzależnione jest od zaistnienia zdarzenia, z którym przepisy łączą obowiązek naprawienia szkody. Ponadto między zdarzeniem, a zaistniałą w jego wyniku szkodą musi istnieć związek przyczynowy. Brak tych przesłanek powoduje, że nie mamy do czynienia ze szkodą, za powstanie której dłużnik zobowiązany jest do wypłaty odszkodowania.

Ustalanie statusu wypłacanej rekompensaty, jako podlegającej bądź niepodlegającej opodatkowaniu VAT, należy oceniać w kontekście związku z konkretnym świadczeniem. Zatem, jeżeli płatność o charakterze odszkodowawczym nie ma bezpośredniego związku z żadną czynnością mającą charakter świadczenia, wówczas jej otrzymanie nie będzie miało wpływu na podatek od towarów i usług.

W przedstawionym we wniosku stanie faktycznym Wnioskodawca nazwał otrzymane środki pieniężne jako tzw. odstępne czyli płatność za odstąpienie lokalu na cele najmu. Jednocześnie Wnioskodawca wskazał, że otrzymana kwota pieniężna stanowiła rozliczenie poniesionych przez Spółkę nakładów remontowych i kosztów wyposażenia. A zatem, pomiędzy Wnioskodawcą a Podnajemcą wystąpił stosunek zobowiązaniowy - Wnioskodawca zrezygnował z wynajmu lokalu na rzecz Podnajemcy i w zamian za to otrzymał wynagrodzenie, którego wysokość miała pokryć poniesione przez Spółkę nakłady. Podnajemca, z kolei uzyskał korzyść w postaci możliwości używania lokalu gastronomicznego jak również korzystania z wszelkich nakładów, dokonanych w tym lokalu przez Wnioskodawcę, za co musiał wypłacić Spółce, określone w Porozumieniu, wynagrodzenie. Nie można zgodzić się z Wnioskodawcą, że w przedstawionych okolicznościach mamy do czynienia z wypłatą odszkodowania. Jak wskazano powyżej, aby dane wynagrodzenie mogło być uznane za odszkodowanie, muszą być spełnione przesłanki wynikające z cytowanych powyżej przepisów Kodeksu cywilnego - musi wystąpić szkoda, którą wyrządzający szkodę zobowiązany jest naprawić - co w analizowanej sprawie nie ma miejsca. Z powyższych względów, nie można więc uznać, że otrzymana kwota to odszkodowanie za niepewność Wnioskodawcy co do możliwości korzystania przez Niego z wynajmowanego lokalu.

Reasumując, otrzymana kwota pieniężna jest ściśle związana z konkretnym świadczeniem ze strony Spółki, co oznacza, że stanowi wynagrodzenie za świadczenie usługi, o której mowa w art. 8 ust. 1 ustawy. W żadnym wypadku, kwota ta nie stanowi odszkodowania, w rozumieniu ustawy - Kodeks cywilny - Wnioskodawca nie poniósł szkody, którą Podnajemca zobowiązany był naprawić, lub za nienaprawienie której zobowiązany był wypłacić Wnioskodawcy rekompensatę pieniężną.

A zatem, stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku w zakresie pytania nr 1 należało uznać za nieprawidłowe.

Należy zauważyć, że przywołany przez Wnioskodawcę wyrok WSA z dnia 3 października 2012 r., sygn. akt I SA/Łd 1018/12 nie może mieć wpływu na niniejsze rozstrzygnięcie ponieważ nie został wydany w analogicznej sprawie. Z cytowanej przez Wnioskodawcę treści orzeczenia wynika, że dotyczy on wypłaty kwoty pieniężnej z tytułu szybszego rozwiązania umowy najmu, która to kwota miała pokryć straty wynajmującego, w związku z utratą czynszu.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego we wniosku oraz stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Tut. Organ zauważa, że wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem zapytania Zainteresowanego, w odniesieniu do którego to pytania Wnioskodawca przedstawił własne stanowisko. Inne kwestie przedstawione w pytaniu, które nie zostały objęte własnym stanowiskiem w sprawie oceny prawnej opisanego zdarzenia - nie mogą być zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej - rozpatrzone. Dotyczy to w szczególności uznania kwoty wskazanej w umowie za kwotę netto lub kwotę brutto.

W zakresie pytania nr 2 i nr 3 wniosku zostanie wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Ponadto tut. Organ informuje, że zgodnie z art. 14na pkt 2 ustawy - Ordynacja podatkowa, przepisów art. 14k-14n dotyczących ochrony prawnej wynikającej z zastosowania się Wnioskodawcy do otrzymanej interpretacji nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe przedstawione we wniosku stanowią element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy o podatku od towarów i usług, tj. czynności dokonanych w ramach transakcji, które pomimo spełnienia warunków formalnych ustanowionych w przepisach ustawy, miały zasadniczo na celu osiągnięcie korzyści podatkowych, których przyznanie byłoby sprzeczne z celem, któremu służą te przepisy.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2016 r. poz. 718).

Skargę do WSA wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcie naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ustawy).

Skarga powinna czynić zadość wymaganiom pisma w postępowaniu sądowym, a ponadto zawierać: wskazanie zaskarżonej decyzji, postanowienia innego aktu lub czynności, oznaczenie organu, którego działania, bezczynności lub przewlekłego prowadzenia postępowania skarga dotyczy, określenie naruszenia prawa lub interesu prawnego, w przypadkach, o których mowa w art. 52 § 3 i 4, dowód, że skarżący wezwał właściwy organ do usunięcia naruszenia prawa (art. 57 § 1 pkt 1 - 4 ww. ustawy).

Skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.