IPPP2/4512-124/16-4/AOg/BH

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613, z późn. zm.) oraz § 6 pkt 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 10 lutego 2016 r. (data wpływu 15 lutego 2016 r.) uzupełnionym pismem z dnia 7 kwietnia 2016 r. (data wpływu 11 kwietnia 2016 r.) na wezwanie tut. Organu z dnia 25 marca 2016 r. doręczone Stronie w dniu 31 marca 2016 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania dostawy Nieruchomości w trybie egzekucji komorniczej oraz obowiązku wystawienia faktury dokumentującej tę dostawę - jest prawidłowe.

W dniu 15 lutego 2016 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania dostawy Nieruchomości w trybie egzekucji komorniczej oraz obowiązku wystawienia faktury dokumentującej tę dostawę. Przedmiotowy wniosek został uzupełniony w dniu 7 kwietnia 2016 r. na wezwanie tut. Organu z dnia 25 marca 2016 r. Nr IPPP2/4512-124/16-2/AOg.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Komornik Sądowy informuje, że prowadzona jest egzekucja z nieruchomości, działka nr ew. 44/1, dla której Wydział Ksiąg Wieczystych Sądu Rejonowego prowadzi księgę wieczystą. Udział dłużnika w nieruchomości 1/3.

Na działce usytuowane są 2 budynki mieszkalne jednorodzinne, pawilon handlowy i garaż.

Dłużnik obecnie jest osobą bezrobotną. W latach 1997-2010 r. pod ww. adresem prowadzona była działalność gospodarcza przez dłużników w postaci sklepu spożywczo - przemysłowego.

Nieruchomość nabyta przez dłużnika Michała S. w drodze spadku, który mieszka pod ww. adresem od urodzenia tj. od 1971 r. W chwili obecnej dłużnicy nie są podatnikami podatku VAT.

Pierwsze zasiedlenie nieruchomości nastąpiło w latach 30-tych. W chwili obecnej część nieruchomości (parter domu znajdującego się za pawilonem) jest wynajmowana. Umowa najmu została zawarta w dniu 24 września 2015 r.

Dłużnicy nie ponosili na budynki nakładów przekraczających 30% wartości początkowej nieruchomości.

Pawilon handlowy został wybudowany na podstawie pozwolenia na budowę nr 282/97 z dnia 12 listopada 1997 r. Budynek mieszkalny jednorodzinny z częścią usługową - barem został wybudowany na podstawie decyzji o pozwoleniu na budowę, jednak formalnie budowa nie została ukończona (budynek nie oddany do użytkowania)

Na działce posadowione są dwa budynki mieszkalne jednorodzinne połączone ścianą, pawilon handlowy przylegający do jednego z budynków oraz murowany garaż, który został wybudowany w 1935 r.

Dla obszaru, na którym położona jest nieruchomość obowiązuje miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego uchwalony uchwałą z dnia 3 lutego 2006 r. Rady Gminy, tereny zabudowy mieszkaniowej jednorodzinnej z dopuszczeniem towarzyszących usług nieuciążliwych.

W uzupełnieniu do wniosku z dnia 7 kwietnia 2016 r. Wnioskodawczyni wskazała, że:

* nieruchomość została nabyta na mocy: Postanowienia o stwierdzeniu nabycia spadku, Sąd Rejonowy Wydział I Cywilny; pierwsze zasiedlenie nieruchomości lata 30-te,

* na działce posadowione są dwa budynki mieszkalne jednorodzinne połączone ścianą, pawilon handlowy przylegający do jednego z budynków oraz murowany garaż, który został wybudowany w 1935 r. Najstarszy budynek mieszkalny wybudowany został w 1935 r. W 1997 r. wybudowano pawilon handlowy (sklep). Na podstawie pozwolenia na budowę z 2001 r. wybudowano drugi dom, który przylega ścianą do drugiego.

* budynki mieszkalne wykorzystywane były do celów mieszkalnych, w chwili obecnej część nieruchomości (parter domu znajdującego się za pawilonem) jest wynajmowany - umowa najmu zawarta w dniu 24 września 2015 r.

* pawilon był wykorzystywany do prowadzenia działalności gospodarczej - sklepu spożywczo-przemysłowego w latach 1997- 2010 r. - w chwili obecnej działalność nie jest prowadzona, natomiast dłużnicy nie są podatnikami podatku VAT,

* dłużnicy nie ponosili na budynki nakładów przekraczających 30% wartości początkowej nieruchomości.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy od nieruchomości określonej w pkt 68 należy obliczyć i odprowadzić podatek VAT, w jakiej wysokości a także czy na komorniku sądowym spoczywa taki obowiązek w przypadku licytacyjnej sprzedaży nieruchomości należącej do dłużnika a także czy na komorniku sądowym spoczywa taki obowiązek w celu prawidłowego rozliczenia sprawy przy sporządzaniu projektu piany podziału sumy uzyskanej z egzekucji z nieruchomości w trybie art. 1023 k.p.c. i nast....

Zdaniem Wnioskodawczyni:

Zgodnie z art. 18 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług komornicy sądowi wykonujący czynności egzekucyjne w rozumieniu przepisów kodeksu postępowania cywilnego są płatnikami podatku od dostawy, dokonywanej w trybie egzekucji, towarów będących własnością dłużnika lub posiadających przez niego z naruszeniem obowiązujących przepisów.

Z treści przepisu ww. wynika, że komornik jest podatnikiem podatku od dostawy.

Z obowiązujących przepisów wynika także, że komornik sądowy dokonując transakcji w imieniu podatnika - dłużnika. Prowadzona przez niego sprzedaż towarów będących własnością dłużnika będzie opodatkowana podatkiem od towarów i usług, gdy do rozliczenia tego podatku byłby zobowiązany dłużnika. W przypadku gdy powyższa czynność nie podlegałaby opodatkowaniu tym podatkiem lub byłaby od niego zwolniona, komornik sądowy nie będzie obowiązany do odprowadzenia podatku.

Opodatkowanie podatkiem od towarów i usług będzie miało miejsce wówczas, jeżeli spełnione zostaną przesłanki o charakterze przedmiotowym, tj. wystąpi czynność podlegająca opodatkowaniu w oparciu o przepis art. 5 ustawy i podmiotowym tj. czynność podlegająca opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług jest dokonywana przez osobę będącą podatnikiem w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy, działającą w takim charakterze.

Komornik Sądowy przedstawiając stan faktyczny nieruchomości, określając przyczynę złożenia wniosku oraz z uwagi na przedstawione własne stanowisko w sprawie zwraca się o udzielenie odpowiedzi na dokonane zapytanie w sprawie.

Zdaniem Komornik Sądowy w przedmiotowej sprawie komornik nie jest zobowiązany do wystawienia faktury i odprowadzenia podatku VAT, oraz pomniejszenia o jego kwotę kwoty podatku VAT należnego.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą lub ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Z art. 2 pkt 6 ustawy wynika, że przez towary rozumie się przez to rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Stosownie do art. 2 pkt 22 ustawy, sprzedaż to odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

Z powyższych przepisów wynika, że nieruchomość (zarówno gruntowa, jak i zabudowana) spełnia definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy, a jej sprzedaż jest traktowana jako czynność odpłatnej dostawy towarów na terytorium kraju, o której mowa w art. 7 ust. 1 pkt 1 ustawy.

Nieruchomościami, w myśl art. 46 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. z 2016 r. poz. 380) są części powierzchni ziemskiej stanowiące odrębny przedmiot własności (grunty), jak również budynki trwale z gruntem związane lub części tych budynków, jeżeli na mocy przepisów szczególnych stanowią odrębny od gruntu przedmiot własności.

Prawo dopuszcza, aby własność tej samej rzeczy przysługiwała niepodzielne kilku osobom. Na tym polega współwłasność w świetle art. 195 ustawy - Kodeks cywilny. Współwłasność nie jest instytucją samodzielną, lecz stanowi odmianę własności i charakteryzuje się tym, że własność rzeczy (ruchomej lub nieruchomej) przysługuje kilku podmiotom. Do współwłasności stosuje się - jeśli co innego nie wynika z przepisów poświęconych specjalnie tej instytucji - przepisy odnoszące się do własności.

Należy zatem uznać, że udział każdego ze współwłaścicieli jest ze swej istoty szczególną postacią prawną własności.

Stosownie do treści art. 196 § 1 ww. Kodeksu, współwłasność jest albo współwłasnością w częściach ułamkowych, albo współwłasnością łączną.

W przypadku współwłasności nieruchomości określonej w częściach ułamkowych, każdy ze współwłaścicieli ma określony ułamkiem udział w nieruchomości.

Współwłaściciel ma względem swego udziału pozycję wyłącznego właściciela. Ze względu na charakter udziału, każdy ze współwłaścicieli może rozporządzać swoim udziałem bez zgody pozostałych współwłaścicieli (art. 198 Kodeksu cywilnego). Rozporządzanie udziałem polega na tym, że współwłaściciel może zbyć swój udział.

A zatem, właściciel udziału jest równocześnie właścicielem części ułamkowej wspólnego prawa (prawa własności). W przypadku zbycia udziału w nieruchomości, dotychczasowy współwłaściciel przenosi na nabywcę prawo do rozporządzania tą nieruchomością jak właściciel, w zakresie, w jakim uprawniała go do tego wysokość jego udziału.

Należy podkreślić, że dana czynność podlega opodatkowaniu jeżeli spełnione zostaną przesłanki o charakterze przedmiotowym, tj. wystąpi czynność podlegająca opodatkowaniu na podstawie przepisu art. 5 ust. 1 ustawy i podmiotowym, tj. gdy czynność podlegająca opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług zostanie dokonana przez podmiot będący podatnikiem w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o VAT, działający w takim charakterze.

Stosownie do treści art. 15 ust. 1 ustawy o VAT, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza - zgodnie z ust. 2 powołanego artykułu - obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Definicja działalności gospodarczej, zawarta w ustawie ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem "podatnik" tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym. Przy czym, w świetle przytoczonych wyżej przepisów status podatnika podatku od towarów i usług wynika z okoliczności dokonania czynności podlegających opodatkowaniu tym podatkiem.

Dla ustalenia, czy osoba dokonująca transakcji sprzedaży nieruchomości jest podatnikiem podatku VAT istotne jest stwierdzenie, że prowadzi ona działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów ustawy o VAT. Aby jednak dostawę towarów uznać za działalność gospodarczą należy wykazać, że w momencie jej realizacji Sprzedający zachowywał się jak podatnik, a sprzedawane towary zostały nabyte w celu wykorzystania w działalności gospodarczej.

Zatem kiedy osoba fizyczna dokonuje sprzedaży swojego majątku osobistego, a czynność ta wykonywana jest okazjonalnie i nie zmierza do nadania jej stałego charakteru, nie oznacza to prowadzenia działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług. Nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług ten, kto jako osoba fizyczna dokonuje okazjonalnych transakcji, za które nie jest przewidziana ściśle regularna zapłata oraz nie prowadzi zorganizowanej czy zarejestrowanej działalności gospodarczej. Dokonywanie określonych czynności incydentalnie, poza sferą prowadzonej działalności gospodarczej, nie pozwala na uznanie danego podmiotu za podatnika w zakresie tych czynności.

Jednocześnie wykorzystywanie składników majątku, tj. takie wykorzystywanie majątku, które charakteryzuje się powtarzalnością lub długim okresem trwania, które polega na czerpaniu dochodów ze składnika majątku wskazuje na prowadzenie działalności gospodarczej. Należy stwierdzić, że każdy, kto dokonuje czynności, które zmierzają do wykorzystania nieruchomości dla celów działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o VAT powinien być uznany za podatnika podatku od towarów i usług.

W konsekwencji, wykorzystywanie majątku prywatnego stanowi również działalność gospodarczą jeżeli jest dokonywane w sposób ciągły dla celów zarobkowych. Podstawowym kryterium dla opodatkowania sprzedaży nieruchomości jest ustalenie, czy działanie to można uznać za wykorzystywanie majątku w sposób ciągły do celów zarobkowych, czy majątek nabyty został i faktycznie wykorzystany na potrzeby własne, czy też z przeznaczeniem do działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ustawy o podatku od towarów i usług.

Ponadto, zgodnie Zgodnie z art. 18 ustawy, organy egzekucyjne określone w ustawie z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (Dz. U. z 2005 r. Nr 229, poz. 1954 z późn. zm.) oraz komornicy sądowi wykonujący czynności egzekucyjne w rozumieniu przepisów Kodeksu postępowania cywilnego są płatnikami podatku od dostawy, dokonywanej w trybie egzekucji, towarów będących własnością dłużnika lub posiadanych przez niego z naruszeniem obowiązujących przepisów.

Z treści wskazanego powyżej przepisu wynika zatem, że komornik sądowy jest płatnikiem podatku od dostawy towaru dokonywanej w trybie egzekucji w przypadku, gdy wykonuje on czynności egzekucyjne.

W myśl art. 106c ustawy o VAT faktury dokumentujące dostawę towarów, o której mowa w art. 18, z tytułu której na dłużniku ciąży obowiązek podatkowy, wystawiają w imieniu i na rzecz dłużnika:

Zatem fakturę wystawia się, jeżeli na dłużniku spoczywa obowiązek podatkowy związany ze sprzedażą towarów.

Z powołanych powyżej przepisów wynika, że komornik sądowy dokonuje transakcji w imieniu podatnika - dłużnika. Prowadzona przez niego sprzedaż towarów będących własnością dłużnika będzie opodatkowana podatkiem od towarów i usług, gdy do rozliczenia tego podatku byłby zobowiązany dłużnik; w przypadku, gdy powyższa czynność nie podlegałaby opodatkowaniu tym podatkiem lub byłaby od niego zwolniona, komornik sądowy nie będzie obowiązany do odprowadzenia podatku.

Tym samym komornik sądowy zobowiązany jest do przestrzegania przepisów ustawy o podatku od towarów i usług oraz do uwzględnienia w trakcie sprzedaży licytacyjnej towarów okoliczności decydujących o jej opodatkowaniu podatkiem VAT.

Z wniosku wynika, że przedmiotem licytacji komorniczej jest nieruchomość zabudowana dwoma budynkami mieszkalnymi jednorodzinnymi połączonymi ścianą. Jeden z tych budynków został wybudowany w 1935 r. a drugi w 2001 r. Budynki mieszkalne wykorzystywane były do celów mieszkalnych, a w chwili obecnej parter jednego z nich jest przedmiotem umowy najmu zawartej w dniu 24 września 2015 r. Oprócz budynków mieszkalnych na działce znajduje się pawilon handlowy, który został wybudowany w 1997 r. i był wykorzystywany w latach 1997-2010 do prowadzenia działalności gospodarczej - sklepu przemysłowego. Ponadto na działce znajduje się garaż murowany, który został wybudowany w 1935 r. Udział dłużnika w nieruchomości wynosił 1/3. Nieruchomość została nabyta w drodze spadku w 2009 r.

Wnioskodawczyni ma wątpliwości, czy jako komornik sądowy jest Ona zobowiązana do odprowadzenia podatku od dostawy przedmiotowej nieruchomości należącej do dłużnika i w jakiej wysokości.

Analiza treści wniosku i przywołanych przepisów prowadzi do wniosku, że nie można Dłużnika uznać za podatnika podatku od towarów i usług w związku ze sprzedażą w drodze licytacji komorniczej budynku mieszkalnego, który nie był w ogóle przedmiotem najmu a był wykorzystywany wyłącznie na cele mieszkaniowe, jak również garażu murowanego oraz drugiego budynku mieszkalnego w części niewykorzystywanej do celów najmu. Brak jest przesłanek wskazujących na to, że Dłużnik w odniesieniu do sprzedaży tychże nieruchomości, stanowiącej jego majątek prywatny, działał w charakterze podatnika, o którym mowa w art. 15 ustawy. Zbycie przez Dłużnika ww. nieruchomości nie będzie dokonane w ramach działalności gospodarczej, lecz w ramach rozporządzania własnym majątkiem. Należy je uznać za działanie w sferze prywatnej, do której unormowania ustawy o podatku od towarów i usług nie mają zastosowania. Z opisu sprawy nie wynika taka aktywność Dłużnika, która wykraczałaby poza ramy czynności związanych ze zwykłym wykonywaniem prawa własności. Od momentu zakupu ww. nieruchomości nie były one wykorzystywane w żaden sposób do celów zarobkowych (w tym w szczególności w zakresie obrotu nieruchomościami, najmu, dzierżawy).

Zatem zbycie jednego budynku mieszkalnego w całości oraz drugiego budynku w części niewynajmowanej, wykorzystywanego przez dłużnika wyłącznie na cele mieszkaniowe (wraz z częścią gruntu, na których są one posadowione), a także garażu murowanego, które to budynki nie były wykorzystywane do prowadzenia działalności gospodarczej, lecz stanowiły majątek prywatny Dłużnika nie podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, a tym samym, Komornik odnośnie tej części licytowanej nieruchomości nie jest zobowiązany do wystawienia faktury i odprowadzenia podatku VAT.

W odniesieniu natomiast do sprzedaży części budynku mieszkalnego (parteru) przeznaczonego i wykorzystywanego przez Dłużnika do działalności gospodarczej - usługi najmu, oraz w odniesieniu do sprzedaży pawilonu handlowego należy stwierdzić, że sprzedaż tych nieruchomości podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, gdyż nieruchomości te wykorzystywane były przez Dłużnika w celach zarobkowych. Tak więc w związku z dostawą tych nieruchomości Dłużnik wypełnia przesłankę określoną w art. 15 ust. 1 i 2 ustawy pozwalającą uznać Go za podatnika podatku VAT dokonującej sprzedaży tych nieruchomości w ramach działalności gospodarczej.

Stosownie do art. 41 ust. 1 ww. ustawy stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1. Przy czym, zgodnie z art. 146a pkt 1 ww. ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2016 r., z zastrzeżeniem art. 146f stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

W treści ustawy, ustawodawca przewidział dla niektórych czynności zwolnienie od podatku.

I tak, na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części, z wyjątkiem gdy:

Ustawa o podatku od towarów i usług w art. 2 pkt 14 definiuje pojęcie pierwszego zasiedlenia, przez które rozumieć należy oddanie do użytkowania, w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu, pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi budynków, budowli lub ich części, po ich:

Należy zauważyć, że w kwestii rozumienia definicji pierwszego zasiedlenia wypowiedział się NSA w wyroku z dnia 14 maja 2014 r. o sygn. I FSK 382/14. Sąd w wyroku tym stwierdził, że "Wykładnia językowa, systematyczna i celowościowa dyrektywy 112 wskazuje wyraźnie, że ww. pojęcie należy rozumieć szeroko jako "pierwsze zajęcie budynku, używanie". Zatem w taki sposób powinna być odczytywana definicja przewidziana w treści art. 2 pkt 14 ustawy o VAT".

W przypadku nieruchomości niespełniających przesłanek do zwolnienia od podatku na podstawie przepisu art. 43 ust. 1 pkt 10 ww. ustawy ustawodawca umożliwia podatnikom - po spełnieniu określonych warunków - skorzystanie ze zwolnienia wskazanego w art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy o podatku od towarów i usług.

Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 10a ww. ustawy zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części nieobjętą zwolnieniem, o którym mowa w pkt 10, pod warunkiem że:

Warunku, o którym mowa w ust. 1 pkt 10a lit. b, nie stosuje się, jeżeli budynki, budowle lub ich części w stanie ulepszonym były wykorzystywane przez podatnika do czynności opodatkowanych przez co najmniej 5 lat (art. 43 ust. 1 pkt 7a ustawy o VAT).

Kwestię opodatkowania dostawy gruntu, na którym posadowione zostały budynki lub budowle rozstrzyga art. 29a ust. 8 ustawy, w myśl którego w przypadku dostawy budynków lub budowli trwale z gruntem związanych albo części takich budynków lub budowli z podstawy opodatkowania nie wyodrębnia się wartości gruntu.

Co do zasady zatem, grunt będący przedmiotem sprzedaży podlega opodatkowaniu według takiej stawki podatku od towarów i usług, jaką opodatkowane są budynki/budowle na nim posadowione. Oznacza to, że w sytuacji, gdy budynki, budowle lub ich części korzystają ze zwolnienia od podatku VAT, również sprzedaż gruntu korzysta ze zwolnienia od podatku.

Analiza przedstawionych we wniosku okoliczności w odniesieniu do powołanych powyżej przepisów ustawy o VAT pozwala stwierdzić, że w analizowanej sprawie dostawa budynku mieszkalnego w części wynajmowanej jak również dostawa pawilonu handlowego powinna korzystać ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy. W stosunku do tych nieruchomości doszło do pierwszego zasiedlenia rozumianego jako "pierwsze zajęcie budynku, używanie" a zatem dostawa nie odbywała się w ramach pierwszego zasiedlenia. Ponadto dostawa tych nieruchomości nie nastąpiła w okresie krótszym niż 2 lata od pierwszego zasiedlenia.

W konsekwencji, dostawa przez Dłużnika budynku mieszkalnego w części wynajmowanej oraz pawilonu handlowego korzysta ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy.

A zatem stanowisko Wnioskodawczyni w zakresie braku obowiązku odprowadzenia podatku VAT z tytułu dokonanej dostawy Nieruchomości należącej do Dłużnika należy uznać za prawidłowe. Jak wskazano wcześniej podatek VAT przy dostawie przedmiotowej Nieruchomości nie wystąpi.

Odnośnie wystawienia faktury dokumentującej dostawę Nieruchomości należy wskazać, że zgodnie z art. 106b ust. 1 pkt 1 ustawy, podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą sprzedaż, a także dostawę towarów i świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2, dokonywane przez niego na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem.

Natomiast, stosownie do art. 106b ust. 2 ustawy, podatnik nie jest obowiązany do wystawienia faktury w odniesieniu do sprzedaży zwolnionej od podatku na podstawie art. 43 ust. 1, art. 113 ust. 1 i 9 lub przepisów wydanych na podstawie art. 82 ust. 3.

W myśl ust. 3 ww. artykułu, na żądanie nabywcy towaru lub usługi podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą:

- jeżeli żądanie jej wystawienia zostało zgłoszone w terminie 3 miesięcy, licząc od końca miesiąca, w którym dostarczono towar lub wykonano usługę bądź otrzymano całość lub część zapłaty.

Biorąc pod uwagę powyższe przepisy, w odniesieniu do przedstawionego we wniosku stanu faktycznego, należy stwierdzić, że w części dotyczącej dostawy jednego budynku mieszkalnego w całości oraz drugiego budynku w części niewynajmowanej, wykorzystywanego przez dłużnika wyłącznie na cele mieszkaniowe (wraz z częścią gruntu, na których są one posadowione), a także garażu murowanego, które to budynki nie były wykorzystywane do prowadzenia działalności gospodarczej, lecz stanowiły majątek prywatny Dłużnika Wnioskodawczyni nie ma obowiązku wystawienia faktury w imieniu i na rzecz Dłużnika ponieważ w tym zakresie Dłużnik nie działa w charakterze podatnika, w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy. Również dostawa części budynku mieszkalnego (parteru) przeznaczonego i wykorzystywanego przez Dłużnika do działalności gospodarczej - usług najmu, oraz dostawa pawilonu handlowego nie musi być udokumentowana poprzez wystawienie faktury, zgodnie z art. 106b ust. 2 ustawy, ponieważ dostawa ta korzysta ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy. Faktura taka może jednak być wystawiona na żądanie nabywcy, w myśl art. 106b ust. 3 ustawy.

Dodatkowo należy wskazać, że podatnikiem podatku od towarów i usług jest każdy z dłużników odrębnie w odniesieniu do swojego udziału w danej nieruchomości.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego we wniosku oraz stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.