IPPP2/4512-1046/15-2/DG

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613 z późn. zm.) oraz § 6 pkt 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r.w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy - przedstawione we wniosku z dnia 27 października 2015 r. (data wpływu 30 października 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania sprzedaży nieruchomości niezabudowanej za czynność niepodlegającą opodatkowaniu - jest prawidłowe.

W dniu 30 października 2015 r. wpłynął do tut. Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania sprzedaży nieruchomości niezabudowanej za czynność niepodlegającą opodatkowaniu.

We wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

W roku 1992 mieszkając jeszcze w "wielkiej płycie" Wnioskodawca wraz z małżonką kupił na ich przyszły dom niezabudowaną i nieuzbrojoną działkę nr 13/1 1,73 ha w S., gdzie w sąsiedztwie stały już domki jednorodzinne na podobnie dużych działkach. W Planie Ogólnym teren ten przewidywał możliwość zabudowy mieszkaniowej - w roku 2002 dokonany został Miejscowy Plan Zagospodarowania Przestrzennego "S." przewidujący możliwość zabudowywania tego terenu zabudową jednorodzinną. Wnioskodawca nie planuje żadnego zaangażowania własnych środków finansowych, działki pozostają nieogrodzone i nieuzbrojone. Strona nie planuje żadnej działalności reklamowej na rzecz sprzedaży tych gruntów. Przed kilkoma laty małżonkowie powierzyli sprzedaż działek maklerowi na konwencjonalnych warunkach - mimo cen zalecanych przez maklerów dotychczas nie udało się sprzedać jeszcze ani jednej działki. Grunty te przez te wszystkie lata do dziś nie były wynajmowane ani nie były uprawiane rolniczo czyli leżą odłogiem.

Po wielu latach pracy za granicą Wnioskodawca wraz z małżonką chciał spróbować zorganizować powrót do kraju.

W 2004 r. Wnioskodawca i małżonka założyli ze wspólnikiem firmę O. sp. z o.o. celem sprowadzania kolektorów słonecznych z zagranicy z przyszłościowym zamiarem produkowania ich w Polsce. Zaciągnęli w banku na ten cel kredyt prywatny z hipoteką obciążającą wyżej wymienioną działkę. Niestety bez dofinansowań rzadko kto decydował się na zakup kolektorów.

W roku 2006 rozszerzono działalność gospodarczą o usługi budowlane, ale S. prywatny grunt Strony nigdy nie był związany z jakąkolwiek firmą.

Mając możliwość pracy w Poznaniu Wnioskodawca z małżonką kupił w roku 2006 działkę i zaczął budowę własnego domku na kredyt. Po wybudowaniu fundamentów działkę tą zalały wody gruntowe tak mocno, że Wnioskodawca z małżonką zaczęli szukać innej działki w sąsiedztwie. Próbowali podobnie kolejno na dwóch pobliskich działkach, ale i te kolejne okazywały się nieszczęśliwym wyborem. W tych dwóch latach przed kryzysem roku 2008 łatwo można było zamienić rozpoczętą budowę, z czego korzystając małżonkowie przenieśli się do innej wsi koło P. i po sprzedaniu ostatniej budowy na tym samym kredycie zaczęli w R. budowę ich domu, w którym wkrótce zameldowali się jako ich nowe miejsce zamieszkania. Jednak zanim udało się Stronie i Małżonce rozwinąć działalność zawodową, przyszedł kryzys 2008 r. Turbulencje na rynku budowlanym były tak negatywne, że byli zmuszeni zamknąć działalność w Polsce. W roku 2011 Wnioskodawca z żoną sprzedali ze stratą ten zadłużony i niewykończony budynek w R. i spłacają kredyt pracując dalej w Austrii.

Z powodu zbyt dużego dla Wnioskodawcy i małżonki obciążenia tym kredytem muszą teraz sprzedać posiadany teren w S. obniżając cenę do takiej, za jaką ktoś będzie chciał go kupić.

Wnioskodawca wskazał, że nie posiada żadnych innych nieruchomości przeznaczonych w przyszłości do sprzedaży.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

Czy sprzedaż nieruchomości w S. będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT.

Zdaniem Wnioskodawcy:

Zdaniem Wnioskodawcy sprzedając ten teren, na którym od ponad dwudziestu lat nie przeprowadzili żadnych zmian infrastrukturalnych czy projektowych, nie podlega obowiązkowi odprowadzania podatku VAT sprzedaż nieruchomości w tym samym stanie.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają:

Z art. 7 ust. 1 cyt. ustawy wynika, że przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Zgodnie z art. 2 pkt 22 ustawy, sprzedaż to odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

Przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii (art. 2 pkt 6 ustawy).

Zgodnie zatem z ww. przepisami grunt spełnia definicję towaru wynikającą z powyższego przepisu, a jego sprzedaż jest traktowana jako czynność odpłatnej dostawy towarów na terytorium kraju.

Warunkiem opodatkowania danej czynności podatkiem od towarów i usług jest spełnienie dwóch przesłanek:

* po pierwsze - dana czynność ujęta jest w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług,

* po drugie - czynność wykonywana jest przez podmiot, który jest podatnikiem VAT.

Jednakże nie każda czynność stanowiąca dostawę, w rozumieniu art. 7 ustawy, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, gdyż aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem, musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

W myśl art. 15 ust. 1 ww. ustawy o VAT podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Z kolei pod pojęciem działalności gospodarczej, na podstawie art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, rozumie się wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Oznacza to, że dostawa towarów, w tym przypadku nieruchomości gruntu, podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wyłącznie wówczas, gdy czynność podlegającą opodatkowaniu wykona podmiot, który dla tej właśnie czynności będzie działał jako podatnik. Jednocześnie okoliczności dokonania tej czynności powinny nosić znamiona działalności gospodarczej, o której mowa w ustawie o VAT.

Z przytoczonych wyżej przepisów wynika, że dla uznania danego podmiotu za podatnika w rozumieniu art. 15 ust. 1 i 2 ustawy nie ma znaczenia rezultat prowadzonej działalności. Oznacza to, że aby uznać działalność podmiotu za działalność gospodarczą nie jest konieczne, aby przyniosła ona jakiekolwiek efekty. Podatnikiem jest zatem również podmiot prowadzący działalność generującą straty, a nawet podmiot, który w ogóle nie dokona żadnej sprzedaży.

Za podatnika należy uznać także osobę, która zadeklarowała zamiar prowadzenia działalności gospodarczej, czyniąc w tym celu pewne nakłady, mimo że sama działalność gospodarcza jeszcze się nie rozpoczęła, nawet w sytuacji jeśli nigdy nie zostanie rozpoczęta. Działalność gospodarcza może składać się z kilku następujących po sobie etapów. Czynności przygotowawcze, takie jak nabycie nieruchomości, które stanowią część tych transakcji, powinny być również traktowane jako działalność gospodarcza. Poniesienie wstępnych wydatków inwestycyjnych w celu i z zamiarem rozpoczęcia przyszłej działalności gospodarczej należy również uznać za działalność gospodarczą.

W konsekwencji status podatnika podatku od towarów i usług wynika z okoliczności dokonywania czynności podlegających opodatkowaniu tym podatkiem. Dla ustalenia czy osoba dokonująca transakcji sprzedaży nieruchomości jest podatnikiem podatku VAT, istotne jest stwierdzenie, że prowadzi ona działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów cytowanej wyżej ustawy.

Na mocy art. 9 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej, "podatnikiem" jest każda osoba prowadząca samodzielnie w dowolnym miejscu jakąkolwiek działalność gospodarczą, bez względu na cel czy też rezultaty takiej działalności.

"Działalność gospodarcza" obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, włącznie z górnictwem, działalnością rolniczą i wykonywaniem wolnych zawodów lub uznanych za takie. Za działalność gospodarczą uznaje się w szczególności wykorzystywanie, w sposób ciągły, majątku rzeczowego lub wartości niematerialnych w celu uzyskania z tego tytułu dochodu.

Aby dostawę towarów uznać za działalność gospodarczą, należy wykazać, że w momencie jej realizacji podatnik miał zamiar wykonywać takie czynności wielokrotnie, a sprzedawane towary zostały nabyte lub wytworzone w celu wykorzystania w działalności gospodarczej.

Podkreślić także należy, że w kwestii opodatkowania dostawy nieruchomości istotne jest, czy zbywca w celu dokonania sprzedaży podjął aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producenta, handlowca i usługodawcę w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, co skutkuje koniecznością uznania go za podmiot prowadzący działalność gospodarczą w rozumieniu tego przepisu, a więc za podatnika podatku od towarów i usług, czy też sprzedaż nastąpiła w ramach zarządu majątkiem prywatnym. Zwykłe nabycie lub sprzedaż rzeczy nie stanowi wykorzystywania w sposób ciągły majątku rzeczowego w celu uzyskania z tego tytułu dochodu w rozumieniu art. 9 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (a tym samym art. 15 ust. 2 ustawy) jako, że jedynym przychodem z takich transakcji może być ewentualny zysk ze sprzedaży tej rzeczy.

Należy także zauważyć, że Trybunał Sprawiedliwości UE w sprawach C-180/10 i C-181/10 orzekł, że czynności związane ze zwykłym wykonywaniem prawa własności nie mogą same z siebie być uznawane za prowadzenie działalności gospodarczej. Sama liczba i zakres transakcji sprzedaży nie mogą stanowić kryterium rozróżnienia między czynnościami dokonywanymi prywatnie, które znajdują się poza zakresem zastosowania dyrektywy, a czynnościami stanowiącymi działalność gospodarczą. Podobnie, zdaniem Trybunału, okoliczność, że przed sprzedażą zainteresowany dokonał podziału gruntu na działki w celu osiągnięcia wyższej ceny łącznej. Całość powyższych elementów może bowiem odnosić się do zarządzania majątkiem prywatnym zainteresowanego. Inaczej jest natomiast - wyjaśnił Trybunał - w wypadku gdy zainteresowany podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 9 ust. 1 akapit drugi Dyrektywy.

Zatem za podatnika należy uznać osobę, która w celu dokonania sprzedaży gruntów angażuje podobne środki do wykorzystywanych przez handlowca, tj. wykazując aktywność w przedmiocie zbycia nieruchomości porównywalną do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem, tj. działania wykraczające poza zakres zwykłego zarządu majątkiem prywatnym. Chodzi tu przykładowo o nabycie terenu przeznaczonego pod zabudowę, jego uzbrojenie, wydzielenie dróg wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, uzyskanie decyzji o warunkach zabudowy terenu, czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru, prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług developerskich lub innych tego rodzaju usług o zbliżonym charakterze. Przy czym na tego rodzaju aktywność "handlową" wskazywać musi ciąg powyżej przykładowo przytoczonych okoliczności, a nie stwierdzenie jedynie faktu wystąpienia pojedynczych z nich.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca w 1992 r. razem z małżonką kupił pod ich przyszły dom niezabudowaną i nieuzbrojoną działkę nr 13/1 1,73 ha w S., gdzie w sąsiedztwie stały już domki jednorodzinne na podobnych działkach. W 2002 r. został sporządzony Miejscowy Plan Zagospodarowania Przestrzennego "S." przewidujący możliwość zabudowywania tego terenu zabudową jednorodzinną.

Wnioskodawca nie planuje żadnego zaangażowania własnych środków finansowych, działki pozostają nieogrodzone i nieuzbrojone. Strona nie planuje żadnej działalności reklamowej na rzecz sprzedaży tych gruntów. Przed kilkoma laty małżonkowie powierzyli sprzedaż działek maklerowi na konwencjonalnych warunkach - dotychczas nie udało się sprzedać jeszcze ani jednej działki. Grunty te przez te wszystkie lata do dziś nie były wynajmowane ani nie były uprawiane rolniczo.

Po wielu latach pracy za granicą Wnioskodawca wraz z małżonką chciał zorganizować powrót do kraju.

W 2004 r. Wnioskodawca i małżonka założyli ze wspólnikiem firmę - sp. z o.o. w celu sprowadzania kolektorów słonecznych z zagranicy oraz z zamiarem produkowania ich w Polsce. Zaciągnęli w banku na ten cel kredyt prywatny z hipoteką obciążającą wyżej wymienioną działkę. W roku 2006 rozszerzono działalność gospodarczą o usługi budowlane, ale S. prywatny grunt Strony nigdy nie był związany z jakąkolwiek firmą.

Wnioskodawca w związku z pracą zawodową wspólnie z małżonką kupił w roku 2006 działkę pod P. i zaczął budowę własnego domu na kredyt. Po wybudowaniu fundamentów działkę tą zalały wody gruntowe skutkiem czego Wnioskodawca z małżonką zaczęli szukać innej działki w sąsiedztwie. Kolejne dwie pobliskie działki także okazały się złym wyborem.

W tych dwóch latach przed kryzysem roku 2008 łatwo można było zamienić rozpoczętą budowę, z czego korzystając małżonkowie przenieśli się do innej wsi i po sprzedaniu ostatniej budowy na tym samym kredycie zaczęli w R. budowę ich domu, w którym się wkrótce zamieszkali. Jednak zanim udało się Stronie i Małżonce rozwinąć działalność zawodową, przyszedł kryzys 2008 r. Turbulencje na rynku budowlanym spowodowały, że byli zmuszeni zamknąć działalność w Polsce. W roku 2011 Wnioskodawca z żoną sprzedali ze stratą ten zadłużony i niewykończony budynek w R. i spłacają kredyt pracując dalej w Austrii.

Z powodu zbyt dużego dla Wnioskodawcy i małżonki obciążenia tym kredytem muszą teraz sprzedać posiadany teren w S. obniżając cenę do takiej, za jaką ktoś będzie chciał go kupić w całości lub w częściach.

Wnioskodawca wskazał,że nie posiadają żadnych innych nieruchomości przeznaczonych w przyszłości do sprzedaży.

Przedmiotem wątpliwości Wnioskodawcy jest, czy sprzedaż Nieruchomości, w postaci gruntu przeznaczonego pod zabudowę będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Podkreślenia wymaga, że wprawdzie pojęcie "majątku prywatnego" nie występuje na gruncie analizowanych przepisów ustawy o VAT, jednakże wynika z wykładni art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, w której zasadne jest odwołanie się do treści orzeczenia TSUE w sprawie C-291/92 (Finanzamt Uelzen V. Dieter Armbrecht), które dotyczyło kwestii opodatkowania sprzedaży przez osobę, będącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, części majątku niewykorzystywanej do prowadzonej działalności gospodarczej, a służącej jej do celów prywatnych. "Majątek prywatny" to zatem taka część majątku danej osoby fizycznej, która nie jest przez nią przeznaczona ani wykorzystywana dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej.

Zaznaczyć również należy, że nie ma przeszkód aby podatnik prowadzący działalność gospodarczą nabył nieruchomość do majątku prywatnego, który byłby wyłączony z systemu VAT i sprzedaż takiego majątku również nie podlegałaby opodatkowaniu podatkiem VAT. Należy mieć jednak na uwadze, że stwierdzenie czy dany przedmiot sprzedaży stanowi składnik majątku prywatnego, czy też jest związany z prowadzoną czy planowaną działalnością gospodarczą jest konsekwencją oceny prawnej dokonanej przez organ wydający interpretację, a nie elementem stanu faktycznego.

Ze wskazanego powyżej orzeczenia C-291/92 wynika, że podatnik musi w całym okresie posiadania danej nieruchomości wykazywać zamiar wykorzystywania nieruchomości (lub jej części) wyłącznie do celów osobistych.

W rozpatrywanej sprawie nie można Wnioskodawcy uznać za podatnika podatku od towarów i usług w związku ze sprzedażą nieruchomości w części lub w całości. Brak jest przesłanek wskazujących na to, że Wnioskodawca w odniesieniu do sprzedaży gruntu w całości lub w częściach stanowiącego majątek prywatny działał w charakterze "handlowca" w rozumieniu art. 15 ustawy o podatku od towarów i usług. Jak wskazał Wnioskodawca nabyty grunt miał być wykorzystany przez Stronę i jego małżonkę do budowy prywatnego domu.

Wnioskodawca prowadził działalność gospodarczą, jednakże nie w zakresie obrotu nieruchomościami.

Nieruchomość, którą Wnioskodawca zamierza sprzedać nie była wykorzystana w prowadzonej działalności gospodarczej, nie była także przedmiotem najmu. Wnioskodawca nie zamierza angażować własnych środków finansowych w celu uzbrojenia lub ogrodzenia działek. Strona nie planuje żadnej działalności reklamowej na rzecz sprzedaży tych gruntów.

Zatem zbycie gruntu nie będzie dokonane w ramach działalności gospodarczej, lecz w ramach rozporządzania własnym majątkiem i będzie działaniem w sferze prywatnej, do której unormowania ustawy o podatku od towarów i usług nie mają zastosowania. Tym samym sprzedaż niewykorzystywanej w działalności gospodarczej nieruchomości nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, gdyż nieruchomość ta została nabyta w celu prywatnym i miała służyć do zapewnienia potrzeb mieszkaniowych Wnioskodawcy z małżonką. Na taką ocenę skutków podatkowych planowanej transakcji nie mają także wpływu uprzednie transakcje zamiany/sprzedaży działek, na których Wnioskodawca rozpoczynał budowę domu, gdzie ostatecznie wybudował dom w miejscowości pod P., w którym z małżonką zamieszkał (nieruchomość ta także została sprzedana, gdyż małżonkowie wyjechali do pracy do Austrii).

A zatem, Wnioskodawca dokonując sprzedaży gruntu - tj. nieruchomości nieprzeznaczonej do działalności gospodarczej, nie będzie działać w charakterze podatnika, a czynność tę należy potraktować jako korzystanie z przysługującego Mu prawa do rozporządzania własnym majątkiem. W konsekwencji dokonanie przez Wnioskodawcę sprzedaży gruntu nie będzie podlegało opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, o czym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.

W konsekwencji stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za prawidłowe.

Końcowo podkreślić należy, że niniejsza interpretacja została wydana na podstawie przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego, co oznacza, że w przypadku gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, bądź skarbowej zostanie określony odmienny stan faktyczny (w szczególności wskazujący na zorganizowane działania Wnioskodawcy w kontekście wskazanego orzecznictwa), interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Ponadto tut. Organ wskazuje, że niniejsza interpretacja dotyczy tylko Wnioskodawcy, natomiast małżonka chcąc uzyskać interpretację indywidualną powinna wystąpić z odrębnym wnioskiem o jej wydanie.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.