IPPP2/4512-1023/15-2/MMa

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613 z późn. zm.) oraz § 6 pkt 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy - przedstawione we wniosku z dnia 20 października 2015 r. (data wpływu 22 października 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie stawki podatku dla czynności obciążania najemców lokali użytkowych kosztami mediów - jest prawidłowe.

W dniu 22 października 2015 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie stawki podatku dla czynności obciążania najemców lokali użytkowych kosztami mediów.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca, będący spółką z ograniczoną odpowiedzialnością, jest polskim rezydentem podatkowym, prowadzącym działalność w zakresie m.in. wynajmu i zarządzania nieruchomościami magazynowymi (hale magazynowe wraz z pomieszczeniami biurowo-socjalnymi), zarejestrowanym jako podatnik VAT czynny. Zgodnie ze standardową treścią umów najmu, które zawiera Wnioskodawca w ramach prowadzonej przez siebie działalności, każdy najemca zobowiązany jest do - odrębnie od zapłaty czynszu za korzystanie z najmowanych pomieszczeń - ponoszenia kosztów związanych z korzystaniem przez niego z mediów.

Według postanowień standardowej, treści umów najmu, najemca jest zobowiązany do osobistego zawierania umów o dostawę mediów bezpośrednio z dostawcami tych mediów, a w przypadku gdy jest to niemożliwe lub technicznie utrudnione, a media zostały doprowadzone do nieruchomości Wnioskodawcy, Wnioskodawca może umożliwić najemcy korzystanie z mediów dostarczanych do nieruchomości na podstawie umów, których stroną jest Wnioskodawca. W praktyce prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności powyższe dotyczy zazwyczaj mediów w postaci gazu, energii elektrycznej, wody oraz odprowadzania ścieków. W tej drugiej sytuacji opłaty za korzystanie z ww. mediów wskazane na fakturach otrzymanych przez Wnioskodawcę są refakturowane przez niego na poszczególnych najemców, a kwoty wskazane na refakturach są obliczane przez Wnioskodawcę na podstawie wskazań liczników zamontowanych indywidualnie dla każdego z najemców oraz stawek wskazanych przez dostawców mediów na fakturach wystawionych przez nich dla Wnioskodawcy.

W odniesieniu do opłat za korzystanie z mediów Wnioskodawca wystawia faktury (refaktury) odrębne od faktur obejmujących kwoty należnego Wnioskodawcy czynszu najmu. Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą możliwości ujęcia na gruncie podatku od towarów i usług odsprzedaży mediów na rzecz najemców jako świadczeń odrębnych od najmu oraz możliwości zastosowania do nich takiej stawki podatku od towarów i usług, według której powinna być opodatkowana dostawa mediów.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy w przypadku świadczenia przez Wnioskodawcę odsprzedaży mediów, tj. umożliwieniu najemcom korzystania z mediów (w tym wody, gazu, energii elektrycznej, odprowadzanie ścieków) dostarczanych do nieruchomości Wnioskodawcy na podstawie umów zawartych przez niego z dostawcami mediów, w zamian za co najemcy uiszczają na rzecz Wnioskodawcy na podstawie odrębnej faktury (refaktury) opłaty wyliczone według rzeczywistego zużycia przez nich mediów i odprowadzonych ścieków oraz stawek podanych na fakturach otrzymanych przez Wnioskodawcę od dostawców tych mediów, Wnioskodawca dla celów podatkowych jest uprawniony do traktowania ww. odsprzedaży jako świadczenia odrębnego od usług najmu i w konsekwencji zastosowania do tej odsprzedaży stawek podatku od towarów i usług, które stosuje się do świadczeń obejmujących dostawę mediów, w szczególności obniżonej stawki podatku VAT w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2016 r. w wysokości 8% w odniesieniu do usług dostawy wody i odprowadzania ścieków.

Stanowisko Wnioskodawcy:

Zdaniem Wnioskodawcy, jest on uprawniony do stosowania do odsprzedaży mediów na rzecz najemców w zamian za co najemcy uiszczają na rzecz Wnioskodawcy odrębne opłaty, niezależne od kwoty czynszu najmu, ale uzależnione od ilości faktycznie zużytych mediów, czy odprowadzonych ścieków, takich stawek podatku VAT, które stosuje się do tych poszczególnych świadczeń, w tym obniżonej stawki podatku VAT w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2016 r. w wysokości 8% od usług dostawy wody i odprowadzania ścieków.

Zgodnie z brzmieniem art. 41 ust. 2 oraz art. 146a pkt 2 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (dalej: "Ustawa o VAT") oraz załącznika nr 3 do ww. ustawy (pozycje 141 i 142), do świadczeń w postaci dostawy wody oraz odprowadzania ścieków stosuje się obniżoną stawkę podatku od towarów i usług w wysokości 8% w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2016 r. Według treści art. 8 ust. 2a ustawy o VAT, w przypadku, gdy podatnik bierze udział w świadczeniu usług we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, przyjmuje się, że ten podatnik sam otrzymał i świadczył te usługi.

Stosownie do wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej: "TSUE") z dnia 16 kwietnia 2015 r., C-42/14, świadczenia związane z najmem nieruchomości polegające na dostawie przez wynajmującego wody, energii elektrycznej, energii cieplnej, wywozie nieczystości na rzecz najemcy należy - co do zasady - traktować jak kilka odrębnych i niezależnych świadczeń, które z punktu widzenia podatku VAT powinny być oceniane oddzielnie, w tym w zakresie stawki podatku. TSUE wskazał w szczególności, że ww. świadczenia wynajmującego wynikające z umowy najmu należy wyodrębnić od samej usługi najmu w sytuacji, gdy najemca ma możliwość wyboru sposobów korzystania z danych towarów lub usług, w tym jeśli najemca może decydować o swoim zużyciu wody, energii elektrycznej lub energii cieplnej, a opłaty za te zużyte media są uiszczane przez najemcę na podstawie wskazań założonych dla każdego najemcy liczników.

W przypadku umów najmu zawieranych przez Wnioskodawcę jako wynajmującego powyżej opisane przesłanki znajdują zastosowanie. Wnioskodawca w zakresie opłat za korzystanie przez najemców z mediów oraz odprowadzanie nieczystości, zgodnie z postanowieniami zawartych przez niego umów najmu, wystawia odrębne faktury (refaktury). Ponadto faktury te obejmują wyłącznie media faktycznie zużyte przez danego najemcę, co jest weryfikowane w oparciu o wskazania liczników zamontowanych dla pomieszczeń zajmowanych przez poszczególnych najemców. W przekonaniu Wnioskodawcy oznacza to zatem, że jest uprawniony do traktowania świadczeń w postaci dostawy mediów jako odrębnych i objęcia ich odrębnymi stawkami VAT, w tym zastosowania do świadczeń polegających na dostawie wody oraz wywozie nieczystości w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2016 r. stawek w wysokości 8%, a nie stawki 23% właściwej dla usług najmu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 ustawa - Ordynacja podatkowa, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.