IPPP2/4441-47/13-2/MM

W związku ze skargą wniesioną w dniu 12 czerwca 2013 r. (data wpływu 17 czerwca 2013 r.) do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie na indywidualną interpretację przepisów prawa podatkowego z dnia 12 marca 2013 r. nr IPPP2/443-12/13-2/MM w przedmiocie podatku od towarów i usług w zakresie zastosowania zwolnienia dla wynagrodzenia odsetkowego, wynagrodzenia prowizyjnego z tytułu udzielonej pożyczki oraz wynagrodzenia prowizyjnego z tytułu przedłużenia okresu spłaty pożyczki, doręczoną w dniu 27 marca 2013 r. (data potwierdzenia odbioru), Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów w trybie art. 54 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270) oraz na podstawie art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749) w związku z § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.), uwzględnia skargę w całości, w związku z czym zmienia zaskarżoną indywidualną interpretację przepisów prawa podatkowego z dnia 12 marca 2013 r. nr IPPP2/443-12/13-2/MM, uznając stanowisko Wnioskodawcy za prawidłowe w zakresie zastosowania zwolnienia dla wynagrodzenia odsetkowego, wynagrodzenia prowizyjnego z tytułu udzielonej pożyczki oraz wynagrodzenia prowizyjnego z tytułu przedłużenia okresu spłaty pożyczki.

We wniosku z dnia 4 stycznia 2013 r. (data wpływu 7 stycznia 2013 r.) przedstawiono następujący stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca jest podatnikiem podatku od towarów i usług mającym siedzibę oraz zarząd na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej (dalej: "Spółka" lub "Wnioskodawca"). Jego działalność obejmuje udzielanie pożyczek pieniężnych, obecnie krótkoterminowych pożyczek, ale nie jest wykluczone udzielanie pożyczek pieniężnych na dłuższe terminy niż obecnie. Wnioskodawca za świadczenie usług finansowania swoich klientów w formie pożyczek pobiera wynagrodzenie. Wynagrodzenie należne Wnioskodawcy to między innymi:

Aktualnie Wnioskodawca stosuje w prowadzonej działalności wynagrodzenie prowizyjne z pkt 1 i 2, ale nie wyklucza wprowadzenia regularnego wynagrodzenia odsetkowego (pkt 3) - obecnie pobiera odsetki jedynie w przypadku odstąpienia od umowy (odsetki płatne w przypadku odstąpienia klienta od umowy nie są przedmiotem niniejszego wniosku).

Kwestia wymagalności wszystkich wyżej opisanych opłat wynika z treści stosunku prawnego zawartego pomiędzy Wnioskodawcą a klientem.

Ad 1. Prowizja za udzielenie pożyczki

Prowizja za udzielenie pożyczki stanowi opłatę za udzielenie pożyczki, którą pożyczkobiorca zobowiązany jest uiścić pożyczkodawcy w wysokości podanej w umowie pożyczki. Prowizja za udzielenie pożyczki jest opłatą, której wysokość jest pochodną kwoty przyznanej pożyczki oraz okresu trwania umowy pożyczki.

Ad 2. Prowizja za przedłużenie okresu spłaty pożyczki

Wychodząc naprzeciw oczekiwaniom klientów, przy uwzględnieniu różnych potrzeb pożyczkobiorców, w tym wymaganej elastyczności co do okresu spłaty należnych kwot, Wnioskodawca w niektórych przypadkach wyraża zgodę na przedłużenie okresu spłaty pożyczki i pobiera opłaty za takie przedłużenie okresu spłaty pożyczki. Wysokość opłaty jest uzależniona od dwóch czynników: okresu na jaki spłata została przedłużona oraz wartości kwoty nominalnej pożyczki. Nie jest wykluczone, że Wnioskodawca będzie pobierał prowizję za przedłużenie okresu spłaty pożyczki ustaloną w inny sposób, np. ryczałtowy. Pożyczkobiorca, któremu została udzielona pożyczka ma prawo do przedłużenia okresu spłaty pożyczki, po wcześniejszym zapłaceniu, nie później niż w terminie spłaty pożyczki, prowizji za przedłużenie okresu spłaty pożyczki. Po otrzymaniu prowizji za przedłużenie pożyczki, pożyczkodawca informuje pożyczkobiorcę w sposób ustalony w umowie o przedłużeniu okresu spłaty pożyczki lub o odmowie przedłużenia okresu spłaty pożyczki. Zgodnie z umową, pożyczkodawca ma prawo odmówić, przedłużenia okresu spłaty pożyczki bez podania przyczyn. Aktualnie poza poborem prowizji za przedłużenie terminu spłaty pożyczki Wnioskodawca nie pobiera dodatkowego wynagrodzenia z tytułu udzielenia zgody klientowi na korzystanie ze środków pieniężnych w dodatkowym okresie (choć nie jest wykluczona zmiana w przyszłości).

Ad 3. Odsetki

Wnioskodawca aktualnie nie pobiera wynagrodzenia w postaci odsetek, ale nie wyklucza wprowadzenia takiego wynagrodzenia za korzystanie przez pożyczkobiorcę z kwoty przekazanej mu pod tytułem zwrotnym w formie umowy pożyczki. Wynagrodzenie odsetkowe przysługiwałoby Wnioskodawcy za fakt oddania klientowi określonej kwoty pieniężnej na określony okres, pod tytułem zwrotnym i jego wysokość byłaby pochodną czasu trwania finansowania oraz kwoty oddanej do dyspozycji klientowi.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy opisane w stanie faktycznym kwoty wynagrodzeń stosowane aktualnie przez Wnioskodawcę (prowizja za udzielenie pożyczki, prowizja za przedłużenie okresu spłaty pożyczki) lub które Wnioskodawca rozważa stosować (odsetki), są kwotami przysługującymi za usługę lub usługi zwolnione z podatku od towarów i usług i w związku z tym nie są obciążone podatkiem od towarów i usług.

Zdaniem Wnioskodawcy, opisane w stanie faktycznym kwoty wynagrodzeń stosowane przez Wnioskodawcę (prowizja za udzielenie pożyczki, prowizja za przedłużenie okresu spłaty pożyczki) lub które Wnioskodawca rozważa stosować (odsetki), są kwotami przysługującymi za usługę lub usługi zwolnione z podatku od towarów i usług i w związku z tym nie są obciążone podatkiem od towarów i usług.

Zdaniem Wnioskodawcy, wynagrodzenia opisane w stanie faktycznym przysługują za usługę udzielenia pożyczki, o której mowa w art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), dalej: "ustawa VAT".

1. Szeroka definicja usługi udzielenia pożyczki

Usługa udzielania pożyczki nie została zdefiniowana w ustawie VAT, ani w Dyrektywie 2006/112/WE Rady Unii Europejskiej z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (dalej: "Dyrektywa VAT"). W konsekwencji w celu ustalenia zakresu desygnatu nazwy "usługa udzielania pożyczki", pomocny jest wynik analizy treści orzecznictwa Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości (dalej: "TSUE") oraz polskich sądów administracyjnych. Potrzeba dokonania interpretacji w kontekście przepisów prawa wspólnotowego wynika z podkreślanej wielokrotnie przez TSUE zasady autonomii przepisów Dyrektywy VAT. Ma ona służyć unikaniu rozbieżności w stosowaniu przepisów dotyczących podatku VAT w poszczególnych państwach członkowskich. Z tego powodu pojęcia użyte w Dyrektywie VAT należy sytuować w ogólnym kontekście wspólnego systemu podatku VAT. Zasada autonomii oznacza, że nie można ograniczać przepisów Dyrektywy VAT do znaczeń nadanych poszczególnym wyrażeniom w prawie krajowym. Zostało to potwierdzone w licznych orzeczeniach Trybunału, np.:

* C-305/01 w sprawie MKG-Kraftfahrzeuge-Factoring GmbH, pkt 62 - "należy pamiętać, że wyłączenia zawarte w art. 13 Szóstej Dyrektywy tworzą niezależne koncepcje prawa wspólnotowego, by zapobiec rozbieżnościom w stosowaniu systemu VAT między krajami członkowskimi i muszą być rozpatrywane w kontekście wspólnego systemu podatku VAT",

* C-169/04 w sprawie Abbey National ptc, pkt 38 - "Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem zwolnienia przewidziane w art. 13 szóstej dyrektywy stanowią autonomiczne pojęcia prawa wspólnotowego, a zatem powinny zostać zdefiniowane z punktu widzenia prawa wspólnotowego, co ma na celu uniknięcie rozbieżności |w stosowaniu systemu podatku VAT w poszczególnych państwach członkowskich" oraz

* C-242/08 w sprawie Swiss Re Germany Holding GmbH, pkt 33,

* C-240/99 w sprawie Fórsikringsaktiebolaget Skandia (publ.), pkt 23,

* C-472/03 w sprawie Arthur Andersen Co. Accountants c.s., pkt 25.

Z powyższego wynika, że przepisy prawa krajowego (np. Kodeks cywilny) mogą być pomocne w procesie ustalania zakresu znaczeniowego pojęcia "usługa udzielania pożyczki" użytego w art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy VAT, jakkolwiek może się okazać, że zawarte w nich definicje są zbyt wąskie na potrzeby wspólnotowego systemu podatku VAT. Zatem posługiwanie się nimi podczas konstruowania definicji pożyczki ma charakter fakultatywny, pomocniczy i z pewnością nie decydujący. Szczególnie mocno podkreślił to Trybunał we wspomnianej sprawie C-169/04 w pkt 43 mówiąc, iż pojęcie "zarządzania" wymienione w Dyrektywie VAT jest autonomicznym pojęciem prawa wspólnotowego, a jego treść nie może być zmieniona przez kraje członkowskie. Należy zatem szerzej uznać, że na potrzeby stosowania podatku VAT wyrażenia użyte w polskim wewnętrznym prawie podatkowym, w szczególności w ustawie VAT, powinny być interpretowane w kontekście prawa wspólnotowego, nie zaś w kontekście prawa krajowego np. cywilnego.

2. Zakres znaczeniowy definicji usługi udzielenia pożyczki

W kontekście powyższych uwag oraz mając na uwadze dorobek orzecznictwa europejskiego, zdaniem Wnioskodawcy, zakres pojęcia "usługa udzielania pożyczki" (granting credit) jest bardzo szeroki i oznacza każdą usługę, której przedmiotem jest odpłatne finansowanie innego podmiotu w jakikolwiek sposób.

Przykładowo, na temat zakresu pojęcia "udzielania pożyczki" Trybunał wypowiedział się w sprawie Muys' en De Winter' s Bouw-en Aannemingsbedrijf BV (sygn. C-281/91). Mimo konieczności stosowania ścisłej i nierozszerzającej wykładni przepisów prawa wspólnotowego, uznał, że pojęcie "udzielenie i negocjowanie kredytu" jest na tyle szerokie, że obejmuje również kredyt kupiecki, udzielony w formie odroczonej płatności za dostawę towarów lub usług. Co więcej, Trybunał podkreślił, że brzmienie omawianego przepisu w żadnym stopniu nie ogranicza podmiotowego zakresu jego stosowania tylko do kredytów udzielanych przez banki i instytucje finansowe.

Trybunał uznał zatem, że zakres przedmiotowy przepisu Dyrektywy VAT ze zwolnieniem usług udzielania pożyczek, obejmuje de facto także czynności polegające na finansowaniu cudzej działalności poprzez odroczenie spłaty świadczenia należnego finansującemu pod tytułem zwrotnym.

Do zbliżonych wniosków o szerokim znaczeniu pojęcia "usługi udzielenia pożyczki" prowadzi analiza wyroku C-242/08 w sprawie Swiss Re Germany Holding GmbH, w której Trybunał stwierdza, że "czynności zwolnione z opodatkowania na mocy art. 13 część B lit. d pkt 2 i 3 szóstej dyrektywy definiuje się ze względu na charakter świadczonych usług, a nie osobę je świadczącą lub ich odbiorcę".

Podobne wnioski można wyciągnąć dokonując wykładni językowej przepisu art. 43 ust. 15 ustawy VAT. Wskazuje on, że zwolnienia, o których mowa w ust. 1 pkt 7, 12 i 37-41 oraz w ust. 13 nie mają zastosowania do czynności ściągania długów, w tym factoringu, usług doradztwa oraz usług w zakresie leasingu. Racjonalny ustawodawca nie tworzyłby przepisów wyłączających, które odsyłają do przepisów, których zakres nie obejmuje tych wyłączeń, należy zatem uznać, że przepisy art. 43 ust. 1 pkt 7, 12, 37-41 oraz ust. 13 obejmują swoim zakresem factoring, usługi doradztwa oraz usługi w zakresie leasingu, przy czym przykładowo ten ostatni zawiera się w dyspozycji przepisu art. 43 ust. 1 pkt 38 mówiącym o udzielaniu kredytu lub pożyczki pieniężnej. Można zatem uznać, że tworząc przepis o takim brzmieniu ustawodawca przez udzielnie kredytu czy pożyczki miał na myśli szeroko rozumiane finansowanie cudzej działalności, niezależnie od formy cywilnoprawnej jaką to finansowanie przyjmuje, przykładowo leasing.

3. Czas trwania usługi udzielania pożyczki

Istotne z punktu widzenia zapytania Wnioskodawcy jest ustalenie cezury czasowej dla usługi udzielenia pożyczki, to jest ustalenie jak długo ona trwa - czy tylko przez czas trwania procesu przygotowawczego zmierzającego do udzielenia finansowania, czy też trwa dłużej - to jest do momentu spłaty finansowania lub jego wypowiedzenia. W tej sprawie wielokrotnie wypowiadały się organy podatkowe oraz sądy administracyjne, przy okazji rozstrzygania kwestii momentu powstania obowiązku podatkowego dla usług zwolnionych - uznają one, że obowiązek podatkowy z tytułu usługi udzielenia pożyczki powstaje w momencie jej wykonania, to jest w momencie spłaty lub upływu terminu spłaty wszystkich należności, nie zaś w momencie postawienia środków finansowych do dyspozycji pożyczkobiorcy, np.:

* Wyrok NSA, I FSK 398/08, 17 czerwca 2009 r.: "W sprawie tej nie ulega wątpliwości, że w przypadku usługi pożyczki u.p.t.u. nie zawiera szczególnych regulacji odnośnie powstania obowiązku podatkowego. Podstawą zatem określenia momentu powstania obowiązku podatkowego w przypadku usługi pożyczki co nie jest w tej sprawie kwestionowane jest art. 19 ust. 1, a gdy usługa ta powinna być potwierdzona fakturą, podstawę tę stanowi art. 19 ust. 5 up.t.u., w takiej bowiem sytuacji obowiązek podatkowy powstaje z chwilą wystawienia faktury, nie później niż w 7 dniu, licząc od dnia wykonania usługi" oraz "Sens pożyczki sprowadza się do zapewnienia korzystania przez pewien przeciąg czasu z przedmiotu pożyczki. Jej istotą jest nie tylko wydanie przedmiotu pożyczki, ale też umożliwienie pożyczkobiorcy korzystanie z niego przez umówiony okres czasu. W tym czasie strony mogą rozliczać się okresowo i ustalić, że w określonych terminach spłacane są raty kapitałowe wraz z odsetkami. W konsekwencji nie można uznać, że wykonanie usługi pożyczki, czyli jej realizacja zostaje zakończona już w momencie wydania przedmiotu pożyczki";

* Wyrok NSA, I FSK 1234/07, 25 września 2008 r.: "w przypadku usług kredytowych obowiązek podatkowy powstaje z momentem wykonania usługi, tzn. otrzymania należnych odsetek lub upływu terminu ich zapłaty (obowiązek będzie powstawał częściowo), a jeżeli wykonanie usługi powinno być udokumentowane fakturą obowiązek podatkowy powstanie z chwilą wystawienia faktury, nie później niż w siódmym dniu od dnia wykonania (częściowego wykonania) usługi";

* Wyrok WSA we Wrocławiu, I SA/Wr 189/12, 18 kwietnia 2012 r.: "Usługa udzielania pożyczek (kredytów) stanowi proces złożony, który rozpoczyna się od poszukiwania osób zainteresowanych ich zaciągnięciem, następnie przechodzi przez fazę negocjacji, gromadzenia stosownej dokumentacji, dochodząc do fazy przyznania pożyczki (podpisania umowy). Przy czym, usługa ta nie kończy się z dniem podpisania umowy pożyczkowej i przekazania na rzecz klienta środków pieniężnych. Jest ona kontynuowana do czasu, kiedy wygasną wzajemne roszczenia (zobowiązania) stron umowy pożyczkowej. Zazwyczaj relacje na linii instytucja finansowa - klient kończą się w momencie całkowitej spłaty pożyczki (niejednokrotnie potwierdzonej dokumentem potwierdzającym ten fakt)";

* Wyrok WSA we Wrocławiu, I SA/Wr 1748/07, 3 kwietnia 2008 r.: "w przypadku usługi pożyczki (kredytu konsumenckiego) obowiązek podatkowy powstaje z momentem wykonania tej usługi, tzn. otrzymania należnych odsetek lub upływu terminu zapłaty odsetek" oraz "W ocenie Sądu w żadnym razie nie można utożsamiać wykonania usługi pożyczki, o którym mowa w art. 19 ust. 1 ustawy VAT, z momentem wydania (postawienia do dyspozycji) przedmiotu pożyczki";

* Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, IBPP1/443-71/12/AW, 8 maja 2012 r.: "obowiązek podatkowy przy świadczeniu usług polegających na udzielaniu pożyczek, powstaje z momentem wykonania takiej usługi, tzn. w tym przypadku zapłaty odsetek lub innych należności (np. prowizji) lub z upływem terminu zapłaty tych należności. Jeżeli natomiast wykonanie usługi powinno być potwierdzone fakturą obowiązek podatkowy powstanie z chwilą wystawienia faktury, nie później jednak niż w 7 dniu licząc od dnia wykonania usługi";

* Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi, IPTPP2/443-66/11-5/BM, 22 lipca 2011 r.: "stwierdzić należy, że obowiązek podatkowy przy świadczeniu przedmiotowych usług, powstaje z momentem wykonania takiej usługi, tj. z chwilą zapłaty należnych prowizji (odsetek) lub z upływem terminu zapłaty należnych prowizji (odsetek)".

Z przytoczonego orzecznictwa wynika, że usługa udzielenia pożyczki kończy się co do zasady wraz ze spłatą pożyczki (ewentualnie - w momencie jej wypowiedzenia w przypadku braku terminowej spłaty, ale takie zdarzenia nie były przedmiotem rozstrzygnięć). Jest zatem złożonym procesem, który trwa od momentu podjęcia decyzji o udzieleniu finansowania, aż do rozliczenia się stron pożyczki ze wszystkich należności.

Nie bez znaczenia pozostaje fakt, że w podobnym kierunku ujęcia usługi udzielenia pożyczki zmierzają propozycje zmian Dyrektywy VAT opracowywane przez różne Prezydencje w Radzie UE od roku 2007. Chociaż nie mają jeszcze mocy wiążącej, to warto przytoczyć je na potrzeby zdefiniowania usług pożyczki, gdyż wskazują jaki był zamysł prawodawcy w momencie tworzenia Dyrektywy VAT oraz jak należałoby interpretować niedostatecznie precyzyjne przepisy. Geneza zmian sięga 28 listopada 2007 r. kiedy to Komisja Wspólnot Europejskich przyjęła Wniosek: Dyrektywa Rady zmieniająca dyrektywę 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej w odniesieniu do opodatkowania usług ubezpieczeniowych i finansowych (międzyinstytucjonalny numer referencyjny 2007/0267). Projekt zmian miał na celu doprecyzowanie pojęć użytych w Dyrektywie VAT oraz wprowadzenie definicji, których w niej brakowało.

Zgodnie z ostatnią znaną Wnioskodawcy polską wersją wniosku zmieniającego Dyrektywę VAT (http://register.consillum.europa.eu/pdf/pl/11/st14/st14964.pl11.pdf), zwrot "udzielanie kredytu oznacza pożyczanie pieniędzy lub promesę udzielenia pożyczki pieniężnej, jak również przyznanie odroczenia spłaty długu, pod warunkiem że wynagrodzenie za udzielenie kredytu i zasady określania tego wynagrodzenia są określone odrębnie".

Konkludując:

* uwzględniając wyroki TSUE, sformułowania użyte w Dyrektywie VAT powinny być interpretowane i definiowane w kontekście prawa wspólnotowego i niedopuszczalne jest zawężanie ich znaczenia do przepisów prawa krajowego, gdyż wpływałoby to negatywnie na wspólnotowy system podatku VAT oraz prowadziło do rozbieżnego stosowania tych samych przepisów w krajach członkowskich;

* według orzecznictwa TSUE przez pożyczkę należy rozumieć czynność polegającą na finansowaniu działalności danego podmiotu, która może być dokonana tak przez banki, instytucje finansowe, ale również instytucje pozabankowe;

* zgodnie z orzecznictwem polskich sądów administracyjnych usługa udzielenia pożyczki trwa do momentu spłaty zadłużenia przez pożyczkobiorcę i nie kończy się w momencie postawienia kapitału do jego dyspozycji;

* zaprezentowana przez Radę Unii Europejskiej propozycja zmian Dyrektywy VAT wskazuje, że udzieleniem kredytu jest pożyczenie pieniędzy, ale również przyznanie odroczenia spłaty długu.

W konsekwencji - opisane w stanie faktycznym czynności, za które Wnioskodawca pobiera wynagrodzenie lub planuje pobierać mogą stanowić wykonanie zwolnionej z VAT usługi pożyczki.

4. Usługa główna i świadczenie pomocnicze

Zdaniem Wnioskodawcy, opisane w stanie faktycznym czynności, w tym odpłatne przedłużanie terminu spłaty udzielonej pożyczki jest częścią usługą pożyczki, stanowiące tzw. świadczenie pomocnicze do usługi udzielenia pożyczki.

Na wstępie należy podkreślić, że zgodnie z orzecznictwem TSUE podmiotowe zwolnienia przewidziane w Dyrektywie VAT należy traktować ściśle i precyzyjnie, gdyż stanowią wyjątek od generalnej zasady opodatkowania każdej dostawy towarów i świadczenia usług. Trybunał wielokrotnie wypowiadał się na ten temat w odniesieniu do świadczenia usług finansowych, np.:

* C-305/01 w sprawie MKG-Kraftfahrzeuge-Factoring GmbH, pkt 63 - "wyrażenia użyte do sformułowania zwolnień przewidzianych w art. 13 Szóstej Dyrektywy powinny być interpretowane dokładnie i ściśle, bowiem stanowią wyjątki od generalnej zasady, zgodnie z którą opodatkowaniu podlegają wszystkie usługi świadczone odpłatnie";

* C-350/10 w sprawie Nordea Pankki Suomi Oyj, pkt 23 - wyrażenia używane do oznaczenia zwolnień, o których mowa w art. 13 szóstej dyrektywy, powinny być interpretowane w sposób ścisły, ponieważ zwolnienia te stanowią odstępstwa od ogólnej zasady, zgodnie z którą podatkiem VAT objęta jest każda usługa świadczona odpłatnie przez podatnika";

* C-44/11 w sprawie Deutsche Bank AG, pkt 42 - "W tym względzie z utrwalonego orzecznictwa wynika, że określenia użyte do sformułowania zwolnień w art. 135 ust. 1 dyrektywy 2006/112 należy interpretować ściśle, gdyż stanowią one wyjątki od ogólnej zasady, wedle której podatek VAT obciąża wszelkie usługi świadczone odpłatnie przez podatnika".

* C-242/08 w sprawie Swiss Re Germany Holding GmbH, pkt 43;

* C-169/04 w sprawie Abbey National, pkt 60 - "Na wstępie należy przypomnieć, że wobec tego, iż przewidziane w art. 13 szóstej dyrektywy zwolnienia stanowią wyjątki od ogólnej zasady, zgodnie z którą opodatkowaniu podatkiem VAT podlegają wszystkie usługi świadczone odpłatnie przez podatnika, należy dokonywać ich ścisłej wykładni".

Przepisy ustawy VAT i Dyrektywy VAT nie zawierają definicji usługi złożonej, ani zasad kwalifikacji danych usług jako jednolitego świadczenia lub równolegle istniejących świadczeń, które opodatkowane są odrębnie w sposób właściwy dla charakteru poszczególnego świadczenia. Definicja taka oraz zasady dokonywania klasyfikacji zostały wypracowane na gruncie orzecznictwa TSUE.

Jego analiza prowadzi do wniosku, że wyłącznym warunkiem uznania świadczenia złożonego za jedno, a nie kilka odrębnych świadczeń jest obiektywna możliwość uznania, że w przedmiotowym stanie faktycznym istnieje jedno nierozerwalne świadczenie gospodarcze, którego rozdzielenie miałoby charakter sztuczny, czy które nie mogłoby być wzajemnie rozdzielone. Taka konkluzja wynika jednoznacznie m.in. z następujących wyroków:

* C-349/96 w sprawie Card Protection Plan Ltd, pkt 30 - "w przypadku gdy część danego świadczenia stanowi usługę główną, a jedno lub więcej stanowią świadczenie pomocnicze, dochodzi w istocie do pojedynczej dostawy, przy czym świadczenia pomocnicze dzielą los podatkowy usługi głównej. Świadczenie można uznać za pomocnicze, jeśli nie stanowi dla konsumenta celu samego w sobie, ale pomaga lepiej skorzystać ze świadczenia głównego";

* C-572/07 w sprawie RLRE Tellmer Property sro, pkt 18 - "w pewnych okolicznościach formalnie odrębne świadczenia, które mogą być wykonywane oddzielnie, a zatem które mogą oddzielnie prowadzić do opodatkowania lub zwolnienia, należy uważać za jednolitą czynność, jeżeli nie są od siebie niezależne. Jest tak na przykład w sytuacji, gdy można stwierdzić, że jedno lub więcej świadczeń stanowi świadczenie główne, a inne świadczenie lub świadczenia stanowią jedno lub więcej świadczeń pomocniczych dzielących los podatkowy świadczenia głównego. W szczególności dane świadczenie należy uważać za świadczenie pomocnicze w stosunku do świadczenia głównego, gdy dla klientów nie stanowi ono celu samego w sobie, lecz środek do korzystania na jak najlepszych warunkach z głównej usługi usługodawcy";

* C-41/04 w sprawie Levob Verzekeringen BV, pkt 19-22 - "Jak to wynika z orzecznictwa Trybunału, jeżeli transakcja składa się z zespołu świadczeń i czynności, należy wziąć pod uwagę wszystkie okoliczności, w jakich dokonywana jest rozpatrywana transakcja celem określenia, po pierwsze, czy są to dwa lub więcej niż dwa świadczenia odrębne, czy też jest to jedno świadczenie, a po drugie, czy w tym ostatnim przypadku to jedno świadczenie powinno zostać zakwalifikowane jako świadczenie usług (...). Mając na uwadze dwie okoliczności, a mianowicie że, po pierwsze, z art. 2 ust. 1 szóstej dyrektywy wynika, iż każda czynność powinna być zwykle uznawana za odrębną i niezależną, a po drugie, że czynność złożona z jednego świadczenia w aspekcie gospodarczym nie powinna być sztucznie rozdzielana, by nie pogarszać funkcjonalności systemu podatku VAT, należy w pierwszej kolejności poszukiwać elementów charakterystycznych dla rozpatrywanej czynności celem określenia, czy podatnik dostarcza konsumentowi, rozumianemu jako przeciętny konsument kilka odrębnych świadczeń głównych, czy też jedno świadczenie (...). W kwestii tej Trybunał orzekł, że mamy do czynienia z jednym świadczeniem, zwłaszcza w przypadku, gdy kilka elementów powinno zostać uznanych za konstytutywne dla świadczenia głównego, podczas gdy, przeciwnie, jedno lub więcej świadczeń powinno być postrzegane jako jedno lub więcej świadczeń pomocniczych dzielących los prawny świadczenia głównego (...). Podobnie jest w przypadku, jeśli dwa lub więcej świadczenia (lub czynności) dokonane przez podatnika na rzecz konsumenta, rozumianego jako przeciętny konsument są tak ściśle związane, że stanowią one obiektywnie jedno tylko nierozerwalne świadczenie gospodarcze, którego rozdzielenie miałoby charakter sztuczny";

* C-44/11 w sprawie Deutsche Bank AG, pkt 18-21 - "Zgodnie z orzecznictwem Trybunału, gdy transakcję charakteryzują określone cechy i obejmuje ona kilka czynności, należy mieć na względzie wszelkie okoliczności, w jakich rozpatrywana transakcja jest dokonywana w celu ustalenia między innymi, czy transakcja taka składa się z dwóch lub więcej odrębnych świadczeń, czy też z jednego świadczenia (...). W tym względzie Trybunał orzekł, że występuje jedno świadczenie w sytuacji, gdy jeden element należy uznać za stanowiący świadczenie główne, zaś inny należy uznać za świadczenie poboczne, traktowane dla celów podatkowych tak samo, jak świadczenie główne (...). Trybunał orzekł, że ma to miejsce także w wypadku, gdy co najmniej dwa elementy lub co najmniej dwie czynności świadczone przez podatnika na rzecz klienta, będącego typowym konsumentem, są tak ściśle ze sobą powiązane, że stanowią obiektywnie jedno i niepodzielne świadczenie gospodarcze, którego podział byłby sztuczny";

* C-242/08 w sprawie Swiss Re Germany Holding GmbH, pkt 45- "Ponadto, jak wynika z orzecznictwa Trybunału, aby móc je zakwalifikować jako czynności zwolnione z opodatkowania w rozumieniu art. 13 część B lit. d szóstej dyrektywy, wykonane usługi powinny tworzyć odrębną całość, która - jeśli ją oceniać globalnie - w konsekwencji wypełnia specyficzne i istotne funkcje usługi opisanej w tym przepisie";

* C-276/09 w sprawie Everything Everywhere Ltd, pkt 21-25 - "z art. 2 szóstej dyrektywy wynika, że każde świadczenie powinno być zwykle uznawane za odrębne i niezależne (...). Jednakże transakcja złożona z jednego świadczenia w aspekcie gospodarczym nie powinna być sztucznie rozdzielana, by nie pogarszać funkcjonalności systemu podatku VAT (...). Ponadto, w pewnych okolicznościach, formalnie odrębne transakcje, które mogą być wykonywane oddzielnie, a zatem które mogą oddzielnie prowadzić do opodatkowania lub zwolnienia, należy uważać za jedną transakcję, jeżeli nie są one od siebie niezależne (...). Jest tak na przykład w sytuacji, gdy można stwierdzić, że jedno lub więcej świadczeń stanowi świadczenie główne, a inne świadczenie lub świadczenia stanowią jedno lub więcej świadczeń pomocniczych dzielących los podatkowy świadczenia głównego (...). W szczególności dane świadczenie należy uważać za świadczenie pomocnicze w stosunku do świadczenia głównego, gdy dla klientów nie stanowi ono celu samego w sobie, lecz środek do korzystania na jak najlepszych warunkach z głównej usługi usługodawcy".

Analizując stan faktyczny będący przedmiotem niniejszego wniosku, w kontekście ww. orzeczeń TSUE należy zauważyć, że opisane przez Wnioskodawcę świadczenia wchodzące w skład usługi udzielenia pożyczki powinny zostać uznane za jedno kompleksowe, które dzieli los podatkowy usługi głównej, Powyższe stanowisko zostało potwierdzone przez organy podatkowe w interpretacjach indywidualnych, np.:

* Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu, sygn. ILPP1/443-1035/08-2/BP z dnia 26 stycznia 2009 r.;

* Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie, sygn. IPPP2/443-78/11-4/KG z dnia 28 kwietnia 2011 r.

Z przytoczonych powyżej przepisów, wyroków i interpretacji wynika, że aby dane świadczenie zostało uznane za część usługi głównej musi spełniać określone warunki:

Po pierwsze, świadczenie pomocnicze nie może stanowić celu samego w sobie, ale powinno umożliwiać klientom korzystanie ze świadczenia głównego w jak najlepszy sposób. Ten warunek pozostaje spełniony w przypadku wszystkich świadczeń opisanych przez Wnioskodawcę w stanie faktycznym, w szczególności w odniesieniu do odpłatnego przedłużenia okresu spłaty. Dokonywanie przedłużenia bez istniejącej wcześniej usługi pożyczki nie miałoby najmniejszego sensu. To udzielona wcześniej pożyczka nadaje tej operacji ekonomiczne i faktyczne uzasadnienie oraz pozwala jeszcze lepiej korzystać z usługi finansowania świadczonej przez pożyczkodawcę.

Po drugie, rozdzielenie usługi głównej i świadczenia pomocniczego miałoby charakter sztuczny. Niewątpliwie usługa udzielenia pożyczki i możliwość przedłużenia okresu finansowania pożyczkobiorcy są ze sobą tak ściśle powiązane, że gospodarczo stanowią jedno nierozerwalne świadczenie. Jak wskazano powyżej, przykładowo przedłużenie okresu spłaty pożyczki bez wcześniejszego udzielenia pożyczki byłoby bezcelowe, bowiem obie operacje stanowią jedno złożone świadczenie, dotyczą jednej pożyczki udzielonej jednej i tej samej osobie przez tego samego pożyczkodawcę.

Należy również zwrócić uwagę na pojawiające się w cytowanych orzeczeniach TSUE uzasadnienie zastosowania zwolnień przedmiotowych w Dyrektywie VAT i sposobu ich wyodrębnienia spośród wszystkich świadczonych usług. Przede wszystkim, jak wskazał Trybunał w wyroku C-169/04 w sprawie Abbey National plc, wykładni przepisów Dyrektywy VAT należy dokonać z uwzględnieniem ratio legis, które przyświecało prawodawcy w momencie jego tworzenia. Jeśli chodzi o usługę udzielania pożyczki, Trybunał zwerbalizował powód zwolnienia jej od podatku od towarów i usług w wyroku C-242/08 w sprawie Swiss Re Germany Holding GmbH, w którym stwierdził, że "za taką wykładnią przemawia również cel zwolnień przewidzianych w tym przepisie, jakim jest w szczególności uniknięcie zwiększenia kosztów kredytu konsumenckiego".

Wielokrotnie przedmiotem rozważań Trybunału było również ustalenie sposobu ustalenia czy dane świadczenie podlega zwolnieniu od podatku. Z analizowanych orzeczeń jednoznacznie wynika, że podstawą zastosowania zwolnienia w każdym przypadku jest charakter danego świadczenia, nie zaś nazwa nadana mu przez usługodawcę czy cechy cenotwórcze. I tak, dla przykładu w wyroku:

* C-276/09 w sprawie Everything Everywhere Ltd stwierdzą że "Zgodnie (...) z orzecznictwem Trybunału okoliczność, że zafakturowana została jedna cena lub że umowa przewiduje odrębne ceny, nie ma decydującego znaczenia przy określaniu, czy w danym przypadku występuje kilka odrębnych i niezależnych czynności, czy też jedna czynność pod względem gospodarczym";

* C-242/08 w sprawie Swiss Re Germany Holding GmbH Trybunał dochodzi do wniosku, że transakcja odpłatnej cesji portfela umów o reasekurację ubezpieczenia na życie "nie stanowi ze względu na swój charakter transakcji finansowej w rozumieniu art. 13 część B lit. d szóstej dyrektywy";

* C-169/04 w sprawie Abbey National plc konkluduje, iż "świadczone usługi powinny zatem dotyczyć specyficznych i istotnych elementów związanych z zarządzaniem funduszami powierniczymi. Samo świadczenie usług o charakterze materialnym czy też technicznym, takie jak udostępnienie systemu informatycznego, nie jest objęte zakresem art. 13 część B lit. d pkt 6 szóstej dyrektywy".

Podsumowując, Wnioskodawca stoi na stanowisku, że opisane w stanie faktycznym wynagrodzenia pobierane albo planowane do pobierania przez Wnioskodawcę stanowią wynagrodzenie za świadczenie usługi udzielenia pożyczki, przy czym niektóre z nich stanowią wynagrodzenie za wykonywanie świadczeń pomocniczych do usługi pożyczki. W konsekwencji wszystkie opisane przez Wnioskodawcę świadczenia podlegają zwolnieniu od podatku VAT.

W konsekwencji Wnioskodawca zwraca się z uprzejmą prośbą o potwierdzenie, że opisane w stanie faktycznym kwoty wynagrodzeń stosowane aktualnie przez Wnioskodawcę (prowizja za udzielenie pożyczki, prowizja za przedłużenie okresu spłaty pożyczki) lub które Wnioskodawca rozważa stosować (odsetki), są kwotami przysługującymi za usługę zwolnioną z podatku od towarów i usług i w związku z tym nie są obciążone podatkiem od towarów i usług.

W dniu 12 marca 2013 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie, działając w imieniu Ministra Finansów, wydał interpretację indywidualną nr IPPP2/443-12/13-2/MM, w której stanowisko Strony uznano za nieprawidłowe w zakresie zastosowania zwolnienia dla wynagrodzenia prowizyjnego z tytułu przedłużenia okresu spłaty pożyczki i prawidłowe w zakresie w zakresie zastosowania zwolnienia dla wynagrodzenia odsetkowego oraz wynagrodzenia prowizyjnego z tytułu udzielonej pożyczki. Minister Finansów odpowiadając na zadane we wniosku pytanie stwierdził, że pobierane przez Wnioskodawcę wynagrodzenie prowizyjne za udzielenie pożyczek oraz planowane przez Wnioskodawcę pobieranie odsetek od udzielonych pożyczek jest i będzie dla Niego, zgodnie z art. 29 ust. 1 ustawy o VAT, obrotem z tytułu świadczonych usług finansowych. Wynagrodzenia te są i będą wynagrodzeniami z tytułu świadczenia usług udzielenia pożyczki, które zgodnie z dyspozycją przywołanego wyżej art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy o VAT korzystają i będą korzystać ze zwolnienia z opodatkowania podatkiem VAT. Natomiast usługi polegające na wydłużaniu okresu spłat pożyczki nie stanowią elementu kompleksowej usługi udzielania pożyczek i nie mogą korzystać ze zwolnienia od podatku VAT, z którego ta usługa korzysta, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy o VAT. Usługi dodatkowe w postaci wydłużenia okresu spłat pożyczki stanowią odrębną całość lecz nie są właściwe ani niezbędne do świadczenia usługi pożyczki zwolnionej od podatku. Omówione usługi nie korzystają zatem również ze zwolnienia od podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 13 ustawy o VAT i podlegają opodatkowaniu podatkiem VAT według stawki podstawowej 23%.

Przedmiotowa interpretacja została doręczona w dniu 27 marca 2013 r. (data potwierdzenia odbioru). Pismem z dnia 10 kwietnia 2013 r. (data nadania 10 kwietnia 2013 r., data wpływu 12 kwietnia 2013 r.) Spółka nie zgadzając się z powyższym stanowiskiem wniosła wezwanie do usunięcia naruszenia prawa poprzez zmianę wydanej interpretacji i uznania stanowiska Wnioskodawcy w całości za prawidłowe.

W odpowiedzi na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa pismem z dnia 13 maja 2013 r. nr IPPP2/443-12/13-4/MM Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie stwierdził brak podstaw do zmiany indywidualnej interpretacji z dnia 12 marca 2013 r. nr IPPP2/443-12/13-2/MM podtrzymując jednocześnie swoje stanowisko.

Wobec powyższego w dniu 12 czerwca 2013 r. - data nadania (data wpływu 17 czerwca 2013 r.) za pośrednictwem Izby Skarbowej w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku Strona wniosła skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie na interpretację indywidualną z dnia 12 marca 2013 r. nr IPPP2/443-12/13-2/MM.

Stosownie do art. 54 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270) organ, którego działanie lub bezczynność zaskarżono, może w zakresie swojej właściwości uwzględnić skargę w całości do dnia rozpoczęcia rozprawy.

Dyrektor Izby w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów po rozpatrzeniu przedmiotowej skargi wniesionej w dniu 12 czerwca 2013 r., po ponownym przeanalizowaniu opisanego stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego) uwzględnia skargę w całości i stwierdza, że stanowisko Skarżącej przedstawione we wniosku z dnia 4 stycznia 2013 r. (data wpływu 7 stycznia 2013 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zastosowania zwolnienia dla wynagrodzenia odsetkowego, wynagrodzenia prowizyjnego z tytułu udzielonej pożyczki oraz wynagrodzenia prowizyjnego z tytułu przedłużenia okresu spłaty pożyczki jest prawidłowe.

Wobec powyższego Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie rozpatrując ponownie przedmiotową sprawę stwierdził, co następuje:

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), zwanej dalej "ustawą o VAT", opodatkowaniu tym podatkiem podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy o VAT przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

W myśl art. 8 ust. 1 ustawy o VAT przez świadczenie usług rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (...).

Aby uznać dane świadczenie za odpłatne, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Musi istnieć bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą i przekazanym za nią wynagrodzeniem. Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść na rzecz świadczącego usługę.

Istota umowy pożyczki została określona w art. 720 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.). Zgodnie z ww. przepisem, przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości. W wyniku spełnienia świadczenia przez dającego pożyczkę, określone przedmioty majątkowe stają się własnością biorącego pożyczkę. Zasilają one jednak tylko czasowo majątek biorącego pożyczkę, który obowiązany jest do zwrotu, tj. do przeniesienia na drugą stronę własności tej samej ilości pieniędzy albo rzeczy tego samego rodzaju.

Czynności polegające na udzielaniu pożyczek pieniężnych podlegających oprocentowaniu stanowią odpłatne świadczenie usług i podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Udzielanie pożyczek przez podatnika podatku od towarów i usług spełnia przesłanki uznania tych czynności za podlegające opodatkowaniu, niezależnie od częstotliwości i celu ich udzielenia, czy statusu nabywcy. Udzielanie bowiem pożyczek przez podmiot prowadzący działalność gospodarczą, w związku z jej prowadzeniem, można identyfikować i zaliczać do zawodowej płaszczyzny jednostki, a więc uznać za rodzącą obowiązki w podatku od towarów i usług, nawet gdy te czynności nie znajdują się w jej zakresie przedmiotowym.

Stawka podatku - zgodnie z przepisem art. 41 ust. 1 ustawy o VAT - wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Zgodnie natomiast z art. 146a pkt 1 ustawy o VAT w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2013 r., z zastrzeżeniem art. 146f stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Jednakże zarówno w treści ustawy o podatku od towarów i usług, jak i w przepisach wykonawczych do niej, przewidziano opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi lub zwolnienie od podatku.

Należy podkreślić, że pojęcia używane do oznaczenia zwolnień, o których mowa w art. 43 ustawy o VAT winny być interpretowane w sposób ścisły, gdyż zwolnienia te stanowią odstępstwa od ogólnej zasady, zgodnie z którą podatek VAT pobierany jest od każdej usługi świadczonej odpłatnie przez podatnika. Zwolnienia stanowią pojęcia autonomiczne prawa wspólnotowego, które mają na celu uniknięcie rozbieżności pomiędzy państwami członkowskimi w stosowaniu systemu podatku VAT i które należy sytuować w ogólnym kontekście wspólnego systemu podatku VAT.

W myśl art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy o VAT zwalnia się od podatku usługi udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych oraz usługi pośrednictwa w świadczeniu usług udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych, a także zarządzanie kredytami lub pożyczkami pieniężnymi przez kredytodawcę lub pożyczkodawcę;

Należy stwierdzić, iż wymienione zwolnienie ma charakter przedmiotowy, gdzie przede wszystkim istotną przesłanką do skorzystania ze zwolnienia jest rodzaj świadczonej usługi, cechy które ją rozróżniają.

Stosownie do art. 29 ust. 1 ustawy o VAT podstawą opodatkowania jest obrót, z zastrzeżeniem ust. 2-21, art. 30-32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5. Obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy lub osoby trzeciej. Obrót zwiększa się o otrzymane dotacje, subwencje i inne dopłaty o podobnym charakterze mające bezpośredni wpływ na cenę (kwotę należną) towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika, pomniejszone o kwotę należnego podatku.

Z opisu sprawy wynika, że działalność Wnioskodawcy obejmuje udzielanie pożyczek pieniężnych, obecnie krótkoterminowych pożyczek, ale nie jest wykluczone udzielanie pożyczek pieniężnych na dłuższe terminy niż obecnie. Prowizja za udzielenie pożyczki stanowi opłatę za udzielenie pożyczki, którą pożyczkobiorca zobowiązany jest uiścić pożyczkodawcy w wysokości podanej w umowie pożyczki. Prowizja za udzielenie pożyczki jest opłatą, której wysokość jest pochodną kwoty przyznanej pożyczki oraz okresu trwania umowy pożyczki. Wnioskodawca aktualnie nie pobiera wynagrodzenia w postaci odsetek, ale nie wyklucza wprowadzenia takiego wynagrodzenia za korzystanie przez pożyczkobiorcę z kwoty przekazanej mu pod tytułem zwrotnym w formie umowy pożyczki. Wynagrodzenie odsetkowe przysługiwałoby Wnioskodawcy za fakt oddania klientowi określonej kwoty pieniężnej na określony okres, pod tytułem zwrotnym i jego wysokość byłaby pochodną czasu trwania finansowania oraz kwoty oddanej do dyspozycji klientowi.

Biorąc pod uwagę opis przedstawionego stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego) oraz obowiązujące w tym zakresie przepisy prawa podatkowego tut. Organ podatkowy stoi na stanowisku, że pobierane przez Wnioskodawcę wynagrodzenie prowizyjne za udzielenie pożyczek oraz planowane przez Wnioskodawcę pobieranie odsetek od udzielonych pożyczek jest i będzie dla Niego, zgodnie z art. 29 ust. 1 ustawy o VAT, obrotem z tytułu świadczonych usług finansowych. Wynagrodzenia te są i będą wynagrodzeniami z tytułu świadczenia usług udzielenia pożyczki, które zgodnie z dyspozycją przywołanego wyżej art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy o VAT korzystają i będą korzystać ze zwolnienia z opodatkowania podatkiem VAT.

Odnosząc się natomiast do kwestii wynagrodzenia prowizyjnego z tytułu wydłużenia okresu spłaty pożyczki należy zwrócić uwagę na przepis art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy o VAT, który in fine zwalnia od podatku zarządzanie pożyczkami. Przepisy ustawy o VAT nie wyjaśniają, co należy rozumieć pod pojęciem zarządzania pożyczką. Zarządzanie w szerokim ujęciu oznacza "zrobienie czegoś za pomocą wysiłków innych osób" (por. B. Kudrycka, B.G. Peters, P.J. Suwaj, Nauka administracji, Warszawa 2009); organizowanie działań dla osiągnięcia określonych celów przy zachowaniu zasad skuteczności i sprawności organizacyjnej z uwzględnieniem realnej odpowiedzialności za osiągnięte rezultaty.

Zatem jeżeli wziąć pod uwagę, iż na podstawowe i kluczowe etapy zarządzania składają się: planowanie, organizowanie zasobów, wdrażanie tego, co zaplanowane oraz monitoring, ewaluacja i kontrola przeprowadzonych działań, to wynagrodzenie prowizyjne z tytułu wydłużenia okresu spłaty pożyczki mieści się w pojęciu zarządzania pożyczką. Wyjaśnić należy, że przedłużenie okresu spłaty pożyczki jest ustaleniem nowych warunków wynikających z zawartej umowy pożyczki w celu dostosowania zobowiązania z tytułu umowy pożyczki do obecnej sytuacji finansowej klienta. Zatem bez wątpienia pojęcie przedłużenia okresu spłaty pożyczki mieści się w pojęciu zarządzania pożyczką.

Biorąc pod uwagę opis przedstawionego we wniosku stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego) oraz obowiązujące w tym zakresie przepisy prawa podatkowego tut. Organ podatkowy jest zdania, że wynagrodzenie prowizyjne otrzymywane z tytułu wydłużenia okresu spłaty pożyczki, jako czynność zarządzania pożyczką, korzysta i będzie korzystać ze zwolnienia z podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy o VAT.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia przedstawionego w stanie faktycznym oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.