IPPP2/443-949/13-4/AO

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie, działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 4 września 2013 r. (data wpływu 9 września 2013 r.) uzupełnionym pismem z 14 października 2013 r. (data wpływu 16 października 2013 r.) na wezwanie Organu z 10 października 2013 r. znak sprawy IPPP2/443-949/132-2/AO (skutecznie doręczone 14 października 2013 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie

* określenia stawki podatku VAT przy obciążaniu najemców lokali użytkowych opłatą za wywóz śmieci - jest nieprawidłowe,

* dokumentowania czynności obciążania najemców lokali użytkowych opłatą za wywóz śmieci - jest prawidłowe.

W dniu 9 września 2013 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie określenia stawki podatku VAT przy obciążaniu najemców lokali użytkowych opłatą za wywóz śmieci i dokumentowania tej czynności. Przedmiotowy wniosek uzupełniony został pismem z 14 października 2013 r. (data wpływu 16 października 2013 r.) na wezwanie Organu z 10 października 2013 r. znak sprawy IPPP2/443-949/132-2/AO (data doręczenia 14 października 2013 r.).

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w formie spółki cywilnej na podstawie wpisu do CEiDG. Przychody rozliczane są w oparciu o podatkową księgę przychodów i rozchodów.

Spółka jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług VAT.

Przedmiotem prowadzonej przez Spółkę działalności jest między innymi wynajem nieruchomości (stanowiące jej własność) na cele użytkowe. Umowy najmu zawierane z najemcami szczegółowo określają wzajemne prawa i obowiązki oraz zasady regulowania należności.

Zgodnie z zawartą umową najemca opłaca czynsz w terminie określonym w umowie na podstawie faktury wystawionej przez Spółkę. Natomiast koszty eksploatacyjne za dostarczone i faktycznie zużyte media tj. energię elektryczną i cieplną, gaz, wodę, odbiór ścieków i wywóz śmieci są zgodnie z umową refakturowane. Spółka obciąża najemców wystawiając odrębne faktury VAT. Ww. opłaty są refakturowane wg cen zakupu w odpowiednich, obowiązujących stawkach VAT, uwzględnionych w pierwotnych fakturach: energia elektryczna, cieplna i gaz - 23%; zużycie wody, ścieki i wywóz śmieci - 8%.

Z dniem 1 lipca 2013 r. zmieniły się zasady postępowania z odpadami komunalnych. Od tego dnia gmina organizuje odbiór śmieci oraz pobiera opłaty. Za uiszczoną opłatę Wnioskodawca posiada jedynie dowód wpłaty w postaci pokwitowania z kasy Urzędu Miasta bądź potwierdzenie przelewu. Wnioskodawca nie dysponuje fakturą czy rachunkiem. Wyżej wymienione opłaty nie podlegają opodatkowaniu podatkiem VAT.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

W jaki sposób od 1 lipca 2013 r. Wnioskodawca powinien obciążać najemców za wywóz śmieci. Czy wystarczy wystawić notę obciążeniową czy fakturę VAT i doliczyć podatek; jeśli tak to z jaką stawką VAT 8% czy 23%.

Stanowisko Wnioskodawcy,

Wnioskodawca będąc zobligowanym do zajęcia stanowiska uważa, że od dnia 1 lipca 2013 r. za wywóz śmieci powinien najemcom wystawiać fakturę VAT, w której kwota wpłacona do Urzędu Miasta stanowi wartość netto plus podatek VAT ze stawką 8%.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe w zakresie określenia stawki podatku VAT przy obciążaniu najemców lokali użytkowych opłatą za wywóz śmieci i prawidłowe w zakresie dokumentowania czynności obciążania najemców lokali użytkowych opłatą za wywóz śmieci.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez świadczenie usług, w myśl art. 8 ust. 1 cyt. ustawy, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów (...).

Przepis art. 8 ust. 2a ww. ustawy stanowi, że w przypadku gdy podatnik, działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, przyjmuje się, że ten podatnik sam otrzymał i wyświadczył te usługi.

Z tak szeroko sformułowanej definicji wynika, że przez świadczenie usług należy przede wszystkim rozumieć określone zachowanie podatnika na rzecz odrębnego podmiotu, które zasadniczo wynika z dwustronnego stosunku zobowiązaniowego, zakładającego istnienie podmiotu będącego odbiorcą (nabywcą usługi), jak również podmiotu świadczącego usługę.

Należy zauważyć, iż generalnie - poza wyjątkami wskazanymi w art. 7 ust. 2 i art. 8 ust. 2 ww. ustawy - opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają czynności odpłatne. Aby uznać dane świadczenie za odpłatne, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Musi istnieć bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą i przekazanym za nią wynagrodzeniem. Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść na rzecz świadczącego usługę.

W myśl art. 15 ust. 1 ww. ustawy podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. Na podstawie art. 15 ust. 2 powołanej ustawy działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

W myśl art. 29 ust. 1 ww. ustawy podstawą opodatkowania jest obrót, z zastrzeżeniem ust. 2-21, art. 30-32, art. 119 art. 120 ust. 4 i 5. Obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy lub osoby trzeciej. Obrót zwiększa się o otrzymane dotacje, subwencje i inne dopłaty o podobnym charakterze mające bezpośredni wpływ na cenę (kwotę należną) towarów dostarczonych lub usług świadczonych przez podatnika, pomniejszone o kwotę należnego podatku.

Jak stanowi art. 30 ust. 3 ww. ustawy w przypadku gdy podatnik, działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, podstawą opodatkowania jest kwota należna z tytułu świadczenia usług, pomniejszona o kwotę podatku.

Zgodnie z wolą ustawodawcy kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy. Pojęcie kwoty należnej (obrotu) z tytułu sprzedaży należy łączyć z pojęciem wynagrodzenia czy zapłaty, które jest sprzedawcy należne z tytułu jego świadczenia na rzecz nabywcy. Dotyczy ona kosztów bezpośrednio związanych z zasadniczą dostawą towarów lub usług, które zwiększają łączną kwotę należną z tytułu transakcji. Zgodnie z tą regulacją każdy koszt bezpośrednio związany z dostawą towarów lub świadczeniem usług, którym dostawca obciążył nabywcę lub klienta, powinien być włączony do podstawy opodatkowania. Zasada włączenia tych świadczeń do podstawy opodatkowania oznacza, że wartości tego typu kosztów, których ciężar przerzucany jest na nabywcę, nie wykazuje się jako odrębnego świadczenia, lecz traktuje, jako element świadczenia zasadniczego, z zastosowaniem stawki podatku właściwej dla świadczenia zasadniczego.

W tym miejscu należy wskazać, że zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 13 września 1996 r. o utrzymaniu czystości i porządku w gminach (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 391 z późn. zm.) utrzymanie czystości i porządku w gminach należy do obowiązkowych zadań własnych gminy. Rada gminy, po zasięgnięciu opinii państwowego powiatowego inspektora sanitarnego, uchwala regulamin utrzymania czystości i porządku na terenie gminy, zwany dalej "regulaminem"; regulamin jest aktem prawa miejscowego - art. 4 ust. 1 ww. ustawy. Zgodnie z art. 6k ust. 1 pkt 1 cyt. ustawy rada gminy, w drodze uchwały dokona wyboru metody ustalenia opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi spośród metod określonych w art. 6j ust. 1 i 2 oraz ustali stawkę takiej opłaty (...).

Gmina ustalając stawkę opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi i pobierając ją od właścicieli nieruchomości wykonuje niewątpliwie zadania z zakresu władzy publicznej. Wykonywanie przez Gminę czynności w zakresie poboru opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi nie podlega zatem opodatkowaniem VAT.

Jak stanowi art. 5 ust. 1 pkt 3 i pkt 3b powołanej ustawy właściciele nieruchomości zapewniają utrzymanie czystości i porządku m.in. przez:

* zbieranie powstałych na terenie nieruchomości odpadów komunalnych zgodnie z wymaganiami określonymi w regulaminie;

* pozbywanie się zebranych na terenie nieruchomości odpadów komunalnych oraz nieczystości ciekłych w sposób zgodny z przepisami ustawy i przepisami odrębnymi.

Zgodnie z art. 2 ust. 1 pkt 4 ww. ustawy ilekroć w ustawie jest mowa o właścicielach nieruchomości - rozumie się przez to także współwłaścicieli, użytkowników wieczystych oraz jednostki organizacyjne i osoby posiadające nieruchomości w zarządzie lub użytkowaniu, a także inne podmioty władające nieruchomością.

W myśl art. 6c ust. 1 i ust. 2 cyt. ustawy gminy są obowiązane do zorganizowania odbierania odpadów komunalnych od właścicieli nieruchomości, na których zamieszkują mieszkańcy. Rada gminy może, w drodze uchwały stanowiącej akt prawa miejscowego, postanowić o odbieraniu odpadów komunalnych od właścicieli nieruchomości, na których nie zamieszkują mieszkańcy, a powstają odpady komunalne.

Właściciele nieruchomości, o których mowa w art. 6c, są obowiązani ponosić na rzecz gminy, na terenie której są położone ich nieruchomości, opłatę za gospodarowanie odpadami komunalnymi - art. 6h powołanej ustawy.

Na podstawie art. 6m ust. 1 powołanej ustawy właściciel nieruchomości jest obowiązany złożyć do wójta, burmistrza lub prezydenta miasta deklarację o wysokości opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi w terminie 14 dni od dnia zamieszkania na danej nieruchomości pierwszego mieszkańca lub powstania na danej nieruchomości odpadów komunalnych. W myśl art. 6m ust. 2 ww. ustawy w przypadku zmiany danych będących podstawą ustalenia wysokości należnej opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi lub określonej w deklaracji ilości odpadów komunalnych powstających na danej nieruchomości właściciel nieruchomości jest obowiązany złożyć nową deklarację w terminie 14 dni od dnia nastąpienia zmiany. Opłatę za gospodarowanie odpadami komunalnymi w zmienionej wysokości uiszcza się za miesiąc, w którym nastąpiła zmiana.

W razie niezłożenia deklaracji o wysokości opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi albo uzasadnionych wątpliwości co do danych zawartych w deklaracji wójt, burmistrz lub prezydent miasta określa, w drodze decyzji, wysokość opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi, biorąc pod uwagę uzasadnione szacunki, w tym średnią ilość odpadów komunalnych powstających na nieruchomościach o podobnym charakterze - art. 6o cyt. ustawy.

Na podstawie art. 6p ustawy o utrzymaniu czystości i porządku w gminach w razie stwierdzenia, że właściciel nieruchomości nie uiścił opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi albo uiścił ją w wysokości niższej od należnej, wójt, burmistrz lub prezydent miasta określa, w drodze decyzji, wysokość zaległości z tytułu opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi.

W świetle art. 6q ww. ustawy w sprawach dotyczących opłat za gospodarowanie odpadami komunalnymi stosuje się przepisy ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa, z tym że uprawnienia organów podatkowych przysługują wójtowi, burmistrzowi lub prezydentowi miasta.

Z powołanych wyżej przepisów jednoznacznie wynika, że obowiązek deklarowania i uiszczania na rzecz gminy opłat za wywóz nieczystości co do zasady ciąży na właścicielu nieruchomości.

Z przedstawionej treści wniosku wynika, że Wnioskodawca jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług VAT. Przedmiotem prowadzonej przez Spółkę działalności jest między innymi wynajem własnych nieruchomości na cele użytkowe. Zgodnie z zawartą umową najemca opłaca czynsz w terminie określonym w umowie na podstawie faktury wystawionej przez Spółkę. Natomiast koszty eksploatacyjne za dostarczone i faktycznie zużyte media tj. energię elektryczną i cieplną, gaz, wodę, odbiór ścieków i wywóz śmieci są zgodnie z umową refakturowane. Spółka obciąża najemców wystawiając odrębne faktury VAT. Ww. opłaty są refakturowane wg cen zakupu w odpowiednich, obowiązujących stawkach VAT, uwzględnionych w pierwotnych fakturach: energia elektryczna, cieplna i gaz - 23%; zużycie wody, ścieki i wywóz śmieci - 8%. Z dniem 1 lipca 2013 r. zmieniły się zasady postępowania z odpadami komunalnych. Od tego dnia gmina organizuje odbiór śmieci oraz pobiera opłaty. Za uiszczoną opłatę Wnioskodawca posiada jedynie dowód wpłaty w postaci pokwitowania z kasy Urzędu Miasta bądź potwierdzenie przelewu. Wnioskodawca nie dysponuje fakturą czy rachunkiem. Wyżej wymienione opłaty nie podlegają opodatkowaniu podatkiem VAT.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą określenia stawki podatku VAT oraz dokumentowania czynności obciążania najemców lokali użytkowych opłatą za wywóz śmieci.

Odnosząc się do powyższych wątpliwości należy zauważyć, że umowa najmu jest cywilnoprawną umową nakładającą na strony - zarówno wynajmującego, jak i najemcę - określone przepisami obowiązki. W myśl art. 659 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks Cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.) przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nie oznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz.

Tak więc oddanie rzeczy innej osobie do używania przez czas oznaczony lub nieoznaczony na podstawie umowy najmu związane jest z wzajemnym świadczeniem najemcy polegającym na zapłacie umówionego czynszu. Z powyższego wynika, że umówiony między stronami czynsz jest wynagrodzeniem za możliwość korzystania z cudzej własności i stanowi świadczenie wzajemne należne za używanie lokalu przez jego najemcę.

Należy zaznaczyć, że strony w umowach cywilnoprawnych określają, co jest przedmiotem sprzedaży. Jeżeli przedmiotem sprzedaży jest usługa najmu nieruchomości, wówczas nie można z niej wyłączyć poszczególnych elementów kosztów do odrębnej sprzedaży w przypadku, gdy wynajmujący wyposaża przedmiot najmu w dodatkowe elementy (np. "media"), ponieważ obrotem dla podatnika jest uzgodniona kwota za wykonanie określonej usługi, bez względu na jej poszczególne elementy (np. woda, odprowadzenie ścieków, wywóz nieczystości czy odpadów komunalnych).

W myśl ogólnych zasad ustawy o podatku od towarów i usług w przypadku świadczenia konkretnej usługi, nie powinno się wyodrębniać poszczególnych jej elementów, które na tę usługę się składają i opodatkowywać ich osobno. Usługodawca bowiem sprzedaje określoną usługę, a nie elementy (koszty), które się na nią składają. Znajduje to potwierdzenie w brzmieniu przepisu art. 29 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, którego treść wskazuje, że podstawą opodatkowania jest cała kwota należna z tytułu wykonania usługi. A zatem przedmiotem opodatkowania podatkiem od towarów i usług jest wynagrodzenie związane z wynajmem danego lokalu, tj. wynagrodzenie za usługę, a nie poszczególne elementy, z uwzględnieniem których opłata ta została skalkulowana. Zatem, jeżeli z zawartej umowy wynajmu wynika, że oprócz czynszu najmu, najemca ponosi również dodatkowe opłaty związane z konkretnym lokalem, oznacza to, że do podstawy opodatkowania winny być wliczane także koszty dodatkowe, bezpośrednio związane z zasadniczą usługą najmu, którymi Wnioskodawca obciąża najemcę w związku ze świadczeniem tej usługi.

Zauważyć należy, że najemca odrębnie i niezależnie od czynszu może ponosić koszty mediów, jeżeli zawrze umowę bezpośrednio z dostawcą ww. usługi innym niż wynajmujący. W przypadku braku takich umów najem pozostaje usługą złożoną z różnych świadczeń, prowadzących do realizacji określonego celu - najmu nieruchomości. Usługa pomocnicza, jak w niniejszych okolicznościach wywóz śmieci, nie stanowi celu samego w sobie, lecz jest środkiem do pełnego zrealizowania lub wykorzystania usługi zasadniczej. Pojedyncza usługa traktowana jest jako element usługi zasadniczej wówczas, jeżeli cel świadczenia usługi pomocniczej jest zdeterminowany przez usługę główną oraz nie można wykonać lub wykorzystać usługi głównej bez usługi pomocniczej. Podział na usługi zasadnicze i pomocnicze ma znaczenie z punktu widzenia zastosowania właściwej stawki VAT. Usługa zasadnicza i pomocnicza opodatkowana jest taką samą stawką podatku.

Przepisy ustawy o podatku od towarów i usług nie precyzują w sposób szczegółowy jakie elementy należy uwzględnić przy ustalaniu podstawy opodatkowania, posłużenie się jednak sformułowaniem "całość świadczenia należnego od nabywcy" oznacza, że w podstawie opodatkowania należy uwzględnić wszelkie dodatkowe koszty bezpośrednio związane z dostawą towarów lub ze świadczeniem usługi zasadniczej, którymi w efekcie obciążany jest nabywca świadczenia. Zasada włączenia tych świadczeń do podstawy opodatkowania oznacza, że wartości tego typu kosztów, których ciężar przerzucany jest na nabywcę, nie wykazuje się jako odrębnego świadczenia, lecz traktuje jako element świadczenia zasadniczego, z zastosowaniem stawki podatku właściwej dla świadczenia zasadniczego. W przypadku nawet, gdyby te elementy wykazane zostały na fakturze odrębnie, nie zmieni to faktu, że dla potrzeb opodatkowania podatkiem od towarów i usług powiększą one podstawę opodatkowania dostarczanego towaru lub świadczonej usługi.

W konsekwencji powyższych rozważań, w przedmiotowej sprawie bez znaczenia jest fakt, że strony ustaliły odrębne rozliczenie czynszu z tytułu korzystania z nieruchomości i opłat z tytułu wywozu śmieci. Opłaty te jednoznacznie wynikają z zawartej umowy najmu i są jednym z jej elementów. Wnioskodawca, jako właściciel nieruchomości, jest podmiotem, na którym spoczywa obowiązek, o którym mowa w art. 2 ust. 3 ustawy o utrzymaniu czystości i porządku w gminach. Zatem koszt ww. opłaty uznać należy za koszt związany z eksploatacją i utrzymaniem jego nieruchomości. W konsekwencji, będzie on elementem czynszu i jego uiszczenie przez najemców na rzecz Wnioskodawcy podlega opodatkowaniu łącznie z pozostałymi składnikami czynszu.

Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej: TSUE) wielokrotnie stwierdzał, że świadczenie omawianych usług dla przeciętnego najemcy lokali nie może być bowiem uznane za cel sam w sobie, lecz stanowi środek służący skorzystaniu w jak najlepszych warunkach, ze świadczenia głównego, czyli najmu lokali. Najważniejszy jest powód zawarcia umowy i jej cel gospodarczy. W świetle orzeczeń TSUE dodatkowe usługi (takie jak "media"), jakie są świadczone wraz z umową najmu, nie powinny być traktowane jako odrębne świadczenie (opodatkowane według stawek właściwych dla tych czynności) i to bez względu na fakt, czy umowa najmu przewiduje odrębne rozliczenie z tytułu czynszu i opłat dodatkowych, czy też nie przewiduje.

W opisanej sytuacji nie może znaleźć zastosowania art. 8 ust. 2a ustawy o podatku od towarów i usług dopuszczający tzw. refakturowanie, ponieważ w opisanej sytuacji mamy do czynienia z odrębnymi, odmiennymi świadczeniami innych podmiotów (dostawców) na rzecz innych podmiotów (odbiorców). Dostawcy Wnioskodawcy świadczą na rzecz Wnioskodawcy m.in. usługę dostawy mediów i wywozu śmieci. Natomiast Wnioskodawca świadczy na rzecz najemców usługę najmu lokali użytkowych. Obydwa świadczenia są zupełnie odmienne i inny jest ich cel ekonomiczny i gospodarczy.

Podsumowując należy stwierdzić, że świadczenie dodatkowe w postaci opłaty za wywóz śmieci, stanowi obrót w rozumieniu art. 29 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług i w związku z tym podlega opodatkowaniu stawką właściwą dla świadczonych usług najmu.

Strony stosunku cywilnoprawnego mogą, w ramach swobody w kształtowaniu łączących je stosunków zobowiązaniowych, zawrzeć w umowie postanowienie co do zwrotu (refundacji) należności z tytułu opłat. Niezależnie jednak od tego czy zwracana wynajmującemu przez najemcę kwota ww. opłaty została wyłączona z czynszu, czy też stanowi jego element kalkulacyjny, zawsze jest ona należnością obciążającą wynajmującego. Natomiast obowiązek najemcy w stosunku do wynajmującego stanowi zobowiązanie cywilnoprawne uregulowane w zawartej umowie, a więc należy je traktować jako należność otrzymaną z tytułu odpłatnego świadczenia usługi najmu nieruchomości.

Zatem, przedmiotem świadczenia na rzecz najemców jest usługa najmu nieruchomości na cele użytkowe, a koszty dodatkowe za wywóz śmieci są elementem tej usługi. W efekcie, na podstawie art. 29 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, opłaty te stanowią wraz z czynszem obrót z tytułu świadczenia usług najmu. Tym samym, opłaty za wywóz śmieci, którymi Wnioskodawca obciąża najemców podlegają opodatkowaniu stawką właściwą dla świadczonych usług najmu.

Podstawowa stawka podatku, stosownie do treści art. 41 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1. W oparciu o art. 41 ust. 2 cyt. ustawy, dla towarów i usług, wymienionych w załączniku nr 3 do ustawy, stawka podatku wynosi 7%, z zastrzeżeniem ust. 12 i art. 114 ust. 1. Zgodnie z art. 146a pkt 1 i pkt 2 ww. ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2013 r., z zastrzeżeniem art. 146f:

Jak wynika z art. 41 ust. 13 ww. ustawy towary i usługi będące przedmiotem czynności, o których mowa w art. 5, niewymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej podlegają opodatkowaniu stawką w wysokości 22%, z wyjątkiem tych, dla których w ustawie lub przepisach wykonawczych określono inną stawkę.

Zarówno w treści ustawy, jak i przepisów wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi, a także możliwość zastosowania zwolnienia podatkowego. I tak, w oparciu o art. 43 ust. 1 pkt 36 cyt. ustawy zwalnia się od podatku usługi w zakresie wynajmowania lub wydzierżawiania nieruchomości o charakterze mieszkalnym lub części nieruchomości, na własny rachunek, wyłącznie na cele mieszkaniowe.

Z powołanego wyżej przepisu wynika, że ze zwolnienia od podatku od towarów i usług korzysta wyłącznie świadczenie usług wynajmu nieruchomości na cele mieszkalne. Zastosowanie zwolnienia jest więc uzależnione od spełnienia przesłanek obiektywnych dotyczących charakteru wynajmowanego lokalu (lokal mieszkalny) oraz subiektywnych dotyczących przeznaczenia wynajmowanego lokalu (cel mieszkaniowy).

Biorąc pod uwagę przywołane uregulowania, jak również opis stanu faktycznego przedstawiony we wniosku należy stwierdzić, że pobierane przez Wnioskodawcę od najemców opłaty za wywóz śmieci nie stanowią odrębnej usługi, lecz są elementem pewnej całości, stanowiącej jedno świadczenie - usługę najmu. Podlegają zatem opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług według stawki właściwej dla usługi zasadniczej. Z uwagi na fakt, że wynajem nieruchomości na cele użytkowe nie korzysta ze zwolnienia od podatku od towarów i usług w stosunku do opłat za wywóz śmieci zastosowanie znajdzie podstawowa, 23% stawka podatku VAT.

Mając na uwadze powyższe, stanowisko Wnioskodawcy w tym zakresie należy uznać za nieprawidłowe.

Odnośnie dokumentu jaki należy wystawić z tytułu obciążania najemców opłatą za wywóz śmieci wskazać należy, że zgodnie z art. 106 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 1a, 2, 4 i 5 oraz art. 119 ust. 10 i art. 120 ust. 16.

Z powyższego wynika, że fakturę VAT wystawia sprzedawca będący podatnikiem podatku od towarów i usług w celu udokumentowania dokonanej sprzedaży towarów lub świadczonych usług.

W okolicznościach wskazanych we wniosku wskazano, że Spółka jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług VAT. Przedmiotem prowadzonej przez Spółkę działalności jest między innymi wynajem nieruchomości na cele użytkowe. Zgodnie z zawartą umową najemca opłaca czynsz w terminie określonym w umowie na podstawie faktury wystawionej przez Spółkę. Natomiast koszty eksploatacyjne za dostarczone i faktycznie zużyte media tj. energię elektryczną i cieplną, gaz, wodę, odbiór ścieków i wywóz śmieci są zgodnie z umową refakturowane. Z dniem 1 lipca 2013 r. gmina organizuje odbiór śmieci oraz pobiera opłaty. Za uiszczona opłatę Wnioskodawca posiada jedynie dowód wpłaty w postaci pokwitowania z kasy Urzędu Miasta bądź potwierdzenie przelewu. Wnioskodawca nie dysponuje fakturą czy rachunkiem. Wyżej wymienione opłaty nie podlegają opodatkowaniu podatkiem VAT.

Wnioskodawca świadczy usługi najmu nieruchomości na cele użytkowe, gdzie zgodnie z zawartymi umowami najmu najemca zobowiązany jest do wpłaty na rzecz Wnioskodawcy czynszu oraz opłaty za wywóz śmieci. Tym samym, za usługę najmu w niniejszych okolicznościach należy rozumieć wszystkie czynności świadczone przez Wnioskodawcę na rzecz najemców służące do sprawnego funkcjonowania przedmiotu najmu. Ponoszony przez najemcę koszt opłaty za wywóz śmieci wynika z zawartej umowy najmu nieruchomości na cele użytkowe zatem w niniejszej sprawie występuje jedno świadczenie złożone, które opodatkowane jest 23% stawką podatku VAT.

Mając na uwadze przywołane przepisy w świetle przedstawionej treści wniosku stwierdzić należy, że skoro czynność wywozu śmieci jest opodatkowana podatkiem od towarów i usług zatem Wnioskodawca ma obowiązek dokumentowania tej czynności fakturą, o której mowa w art. 106 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług.

Tym samym, stanowisko Wnioskodawcy w tym zakresie należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.